Heimskringla - 25.05.1911, Blaðsíða 7

Heimskringla - 25.05.1911, Blaðsíða 7
HEIMSKRINGEJt WINNIPEG, 25. MAl 1911). BLS.T Heimkoman. (NiSurlag frá 6. bls.). dánumanns. En einmitt í því augnabliki heyrðist kirkjuklukkan hringja. J>að var klukkan, sem Fergus Pettingbird hafði gefið, — klukkan, sem svo lengá hafði hljóm að um allan dalinn og haldið tninn ingu gefandans í huga hvers ein- asta mannsbarns, er þar hafði bú- ið um langan aldur. í fyrstu var hljómurinn þíður, eins og hringj- inn hikaði sér við að spilla nætur- kyrðinni ; en brátt varð hljómur- j inn öflugri, og loks fyltist loftiS alt þrumandi hljóm af hringingar- ákafanum. Járntunga llikkunnar kunni sér sýnilega ekkert hóf fyrir ofsakæti, og hún var aS kunngera þaS öllum heimi, aS Fergus Pet- tingbird væri kominn heim. þeir, sem stóðu á verði heima í húsinu, gáfu sér engan tíma til að íhuga orsök þessarar hringingar. þeir vissu, að klukkan hlaut aS vera að hringja yfir heimkomu hans, og þeir hlupu af stað til aS mæta honum. Allir þutu út úr húsinu mót vindinum,, sem með nístandi svala veitti ferð þeirra tilfinnanlega mótspyrnu. Xunglið var komiS upp og skein bak við fururunnann á hæðinni hins vegar í dalnum, og varpaði grárri giaetu yfir stræti bœjarins, j svo að ratljóst varð i hverjum kyma, og þeir sáu ekkert lífsmark neinstaðar nema skuggalega mannsmynd standandi við her- manns myndastyttuna hvítu. þeir heyrðu ekkert hljóð annaS en klukkuhljóminn. þeir horfðu þang- að, sem lykkja var á brautinni, sem hann hlaut að koma eftir. Og þeir hlustuðu, hvort ekki heyrðist hófadynur á ’ brúnni. Klukkan hætti að hringja. Engin skepna ■bærðist, nema myndin svarta, sem | stóð uptp við myn<lastyttuna hvitu Klukkan tók aftur að hringja, — hægt fyrst, einn, tveir, þrír, og síðan hringdi hún í ákafa !■ Hvíti hermaðurinn stóS á sín-: tim uppihaldslausa verSi í skraut- garði bæjarins. í tunglsljósinu sást hann ljóslega. og bar skarp- : lega af vegg jum hinna dökku húsa, er bak við stóðu. Hjá honum stóS maður lítill vexti, sem var að horfa á hann, og svo var hann niS ursokkinn í athugan sína, aS hann •virtist engan gaum gefa vetrar- vindinum, sem með nístandi kulda blés um allan dalinn. Hann spenti greipar fyrir aftan bakið, og hann horfði beint upp í andlit mynda- styttunnar ; ánœgjubros lék um hans magra og hrukkótta andlit, «g í augum hans skein glampi mannúSar o,g bróðurþels. Litli maðurinn rétti sig ttpp með 'hægS : “jndta er dýrðleg mynd", tautaði hann, “alt er svo ljóst og skýrt, jafnvel hnapparnir sjást ■glögglega”. “Myndin þessi er náttúrleg, kunningi”, var hvíslað að baki hcnum. Litli maðurinn hrökk viS. Hann hélt honn vræri einn þarna. Hann flýtti sér að toga hatt sinn sem lengst niSur á andlitiS, þar til hattbaröið náði aálega niður aS treyjukraganum, sem var brettur upp um hálsinn. Hann sneri sér skjótlega viS, og horfði þá á mann sem var lotinn af elli og studdist viS göngustaf, og svo var hann allur samanskroppinn otr kræklótt- ur, að hann varð aS velta höfðintt út á öxlina, til þess að geta séS þennan ókunna gest. “Vissulega er myndin aðdáan- lega fögur”, sagði litli maðurinn, um leið og hann dró hatt sinn enn lengra aiður á andiitið. •‘Fergus Pettingbird gaf fæSing- .arbœ sínum þessa standmynd”, sagði kræklótti maSurinn í tíst- andi rómi. “það er lifaadi manu- | .ari, þaS er andandi steinn, eins og j presturinn okkar lýsir því”. Haan haltraði áfram nokkur skref, lyi’Ii hö:id að mttnni sér . og hvískraði •. j “Heyrðu, kunningi, hvert eirt þú “Ég er þaS sem þú segir; kunn- ingi”, svaraði hinn. Eg var að ganga eftir dalnum, og það er lung ur vegur, þegar maður er orðinn .farlama’’. Hann sneri sér hægt viS • og leit í kring um sig og spurSi : “Hversvegna er alt svo hjótt hcr í kveld ?” Iiinn velti höfSinu yfir a h;na öxlina, eins og hann ætti á þaun hátt hægra meS aS horfa á gest þann, er svo spurði fávfslega, cg I mælti svo : “Mú, hefirðu ekkj heyrt það? Allir eru upp f I’ctt- j ingbird húsinu — allir nema ég — að fagna heimkomunni”. Gesturinn settist niSur á ’árn- grindurnar, benti með þumalfiugr- j inum yfir öxl sér og mælti : “Hg þykist skilja, hvað þú ferS. þú átt viS húsiö þarna, sem alt er upp- ljómaS. En því ert þú þar ckki . einnig? ” “Ég” — sk’rækti gigtveiki maö- urinn, — “ég, nú, hefirSu ekki heyrt neitt af mér ? Ég er eina manneskjan í þorpinu, sem ekki var boðiö. þú skilur þaS. Ég er gamli Plum, — o-amli Henry Plum. Ég ®r ka.liöur hálviti”, og hann hló við eins og honum þætti vænt um auknefnið. “Gamli Plum — gamli Henry Plum”, sagði gesturinn seinlega og var í þungum hugsunum. “Svo þetta ert þú ?; Jú, ég hefi heyrt um fcijr, og skil þaS mjög vel, að þér hafi ekki veriS boSið”. “Náttúrlega”, mælti gamli Plum og brosti, “en samt hefi ég séS samkvæmiö. þaS er ekkf margt, sem ég sé ekki, þó ég sé nefndur hálfviti, og ég get líka sagt þér”, — um leiö ýtti hann priki si:iu í síöu gestsins — aS hann er ókom- inn ennþá”. “Hann?” sagSi gesturinn í spyrj- andi róm. “Já”, svaraði gamli Plum, — “hann Fergus Pettingbird. þú hefir náttúrlega heyrt hans getiS. Allir kannast við nafn hans. Nú, að hverju ertu að hlægja?” “Ég var aS hugsa”, svaraSi gest urinn. “Svo allur þessi fagnaður er yfir Fergus Bettingbird ? Eg hefi lítillega kynst honum. Er hann í miklu áliti hér í sveit?” “í l.uigmesta áliti”, svaraði Plum meS ákafa og rétti út hend- ina. “Eg hefi þekt hann síðan hann var svona hár. Hann var,- ó- dæll strákur þá, og þegar hann strauk að heiman, héldu allir, aS ekkert mundi verða úr honum, og það sýnir, hve mikið þetta heil- vita fólk veit. En nú ættirðu að heyra það tala um hann síöan hann varö ríkur úti í Vesturland- inu og hefir —” Gesturinn tók fram í spyrjandi : “Segðu mér, Plum, hvernig græddi Fergus Pettingbird peninga sína?” Gamli Plum var hugsi stundar- kor:i. “J>að er eitt af því, sem ég ekki veit, mælti hann seinlega, — “og ég hefi einatt álitið það vera af því, að ég væri hálfviti. Fergus er mjög hógvær maður og segir jafnaðarlega lítið í bréfum sínum. En almenna álitið er, aö hann eigi gullniámur. Xhompson hugsar hann eiga gullnámur, því hvernig hefði hann annars getað gert alt, sem hann hefir gert fyrir okkur ? og gamli Plum benti á standmyndina hvítu. “Hann gaf okkur þetta, og þetta”, hrópaði hann með ánægju um leið og hann benti á brúna á ánni. “Einmitt það”, hrópaöi gestur- inn og stakk höndunum djúpt nið- ur í vasa sína og horfði beint fram undan sér. “Og klukkuna, þú ætti bara að hevra kirkjuklukkuna okkar”, hélt Plum gamli áfram, um leið og hann benti upp í kirkjuturninn. — “þú gætir hæiglega heyrt til lienn- ar um allan dalinn, og þarna yfir á brúninni, eins glögt og þó þú stæðir hjá henni, og jafnvel ennþá glegigra þarna yfir á fjallinu. Og mér hefir verið sagt, að þegar ég hringii í henni, þá heyrist hljómur hennar alt yfir að Stóruá, því að i trúnaöi talað”, mælti gamli Plum, “þá er óg hringjarinn”. “Segðu mér, hringjari”, mælti gesturinn, um leið og hann klapp- aði á hnéð á honutn, ‘‘hefir Fergus Pettingibird gert þessu þorpi ofnr- lítið gott?” “Gott ? það er eitthvað meira eu gott, eitthvað ósegjanlega æðra en það, sem Fergus þessi hafði gert, eftir því, sem gamli Plum leit á það. “Gott ? Hugsaðu um það : Sunnudagaskóla bókasafnið; hvíta hermanns myadin ; brúin yfir ána, og kirkjuklukkan. Ég segi þér það eitt, gestur, að í hvert sinn sem ég hringi klukkunni, þá finst mér ég vera að hringja Fer- gus P'ettingbird til dýrðar. þú skil- ur, að óg hefi þekt hann síðan hann var svona hár, og þessvegna er hann mér líka sérlega hugþekk- ur. það hefði verið vel gert af •þeim, að b.jóða mér í samkvæmið, þó ég hefði engan rétt til að bú- ast viö því. En þeir geröu það ekki, svo ég ákvaö að sitja hérna við myndastyttuna, í þeirri von, að ég kynni að sjá hann, þegar hann gengi framhjá. Mér þykir vænt um, að þér g.eðjast vel að styttunni”. Gesturinn sneri sér við og leit upp á myndina. “Jiá, hringjari, það er unaðslegur hlutur. það eins og bendir til æöri hugsana og eins og lyftir man:ii upp, og eins og knýr mann áfram til þess að vilja láta eitthvaö gott leiða aí sér”. “Eins og herra Pettingbird”, hrópaði hringjarinn. Gesturina liorfði hugsandi til jarðar. “Já”, mælti hann eftir stundarþögn, “eins og Fergus Pet- tingbird. Hann virðist vera hafð- ur í heiÖri hér um slóöir”. “Hafður í heiðri! ” tók liinn und- ir. ‘‘Heldurðu máske, að allur mannfjcllinn þarna vfir í húsinu sé þar til að heiðra Xhompscn ’bróöur hans ? HeldurSu aS fólk hafi komið þangaö aö eins til að fagna brúöhjónunum ? Nei, alt Pettingibird fólkið lifir á orSstír Fergus Pettinigbirds, og þaS er nú áS hugsa um, hvað hann mtmi gefa því, þegar hann kemur heim”. Gamli Plum lagöi hönd sína á öxl gestsins og mælti : “Bíddu bara þar til hann er dauður, alt fóli hans bíSur aS eins eftir því, aS ná í millíónirnar hans, og þá muntu sjá það hraSa ferSum til Philadelphia ; svo mikiS, svo mik- iö. þú munt sjá þaS”. “Élg skil”, mælti gesturinn og str.engdi treyju sína betur aö búkn- um, því aS honum var orðið kalt. Ilann sagöi svo scinlega : “það er til svona : það ætlar sér að ná í féð, sem hann. hefir unnið fyrir með stirtim sveita, — í gullnám- urnar hans, og þegar hann kemur heim, þá ætlar þaö að skjalla hann meS því að veita honum fagnaðar móttöku, en hann hefir skrifað þeim, að hann ætlaði aS koma hæglátlega, að eins til þess aS líta yfir þorpið — til aS íhuga, hvaö hann hefði gott gert fyrir þaS. Svo nefna þeir það heim- komugildi. það ætlar aö neyða falsspili í hendur honum, aS rétta honitm spil neðan af pakkanum”. Ilann stökk upp sem æstur og horfði fast í áttina til hússins, þar sem ljó:dn brunntt. “Ilenry”, sagði hann við hringjarann, “hugsaðu þér það svona : AS ungur drengur hafi strokið aö hedman með hug- ann fyltan eftirvœntingu og löng- tin til þess að verða mikill maður, og að draumur þessa pilts hafi horfið og reynst eintómu,r hé- gómi, og að í stað þess að þrosk- ast upp á við til vegs o,g gengis, hafi hann einmitt sokkið dýpra og dvpra í niðurlægingu, bar til hann átti hvergi vini og engdnn bæri til- j trú til hans, — svo að þegar ha:in kom í tinhvern stað og græddd fé á sinn einkennilega hátt, þá hrektu staðarbúar hann þaðan burt;— að hann hafi verið flæmdur úr einni sýslu í aðra frá austri til vesturs, I *oo að hugur hans hafi einatt dval-| ið við fæSingarþorp hans, og að hann hafi viljað láta þorpsbúa bera góðan hug til sín. Smámsam- an græöir hann fé á sinn einkenni- lega hiátt, og vitandi það, að sér myndí ekkí haldast kngi á því, hvernig sem færi, þá sendir hann það beifn á æskustöðvarnar til þess það megi verða þar að ein- hver ju liöi, og til þess þorpsbúar megi smámsaman hugsa til hans”. “Eins og herra Pettingbirds”, gredp hringjarinn fram f, um leið og hann rétt úr hiendina og sagði : 1 ég hefi þekt hann —” “Já, eins og hann”, mœlti gest- urinn alvarlega. “Hann gefur kirkjuklukkur, myndastyttur og brýr ; hann gefur alt, sem hann heíir eigciast, og þegar hann er orödnn gamall og hepnin hefir yfir- gefið hann og hann Iaumast heim í f ef ingarþorpið sitt, með því að slelast meö vagnlestunum án þess að bojrga fargjald, því þó hann hafi oft gert ilt um sína daga, þá hefir hann þó stundum líka gert ofurlítiö gott, og hann langar til að lita yftr það með eigin augu.'i, svo lítið beri á, — að sjá mynda- styttunia, brúna og að heyra klukkuna hringja, og að horfa ó fjöllin í kveldkyrðinni". “Hvaða samband hefir alt þetta við mann eins og herra Petting- bird?” madti hringjarinn með gremjusvip. “Ekkert. Ég var svona að skapa þetta í huga mínum”, svaraði gesturinn og hló lágt. “Ég var að hugsa um, hvernig honum mundi lítast á þetta alt, þegar hann kæmi heim, — skriði heim og yrði þess var, að han.n. e>r hér skoðaður sem mikdlmenni, að allir biðu til þess að veita honum veglega mót- töku, skoða hann nú sem ás, sem áður var ekki metinn meira en tvdstur. íHeldurðu ekki, ILenry, að hann mundi blygöast sin, svo að hann óttaðist fólkið ? Hvað heldur þú að hann aetti að gera?” Hringjarinn hristi höfuðið. “þú ert undarlegur maður”, mælti hanin brosandi. “Fergus Petting- bird er einn af þeim beztu mönn- um, sem nokkurn tíma hafa lifað”. “Hvemig veizt þú það?” spurði gesturinn. “Veit?” svaraði hringjarinn. All- ir vita það. Éig hefi heyrt sjálfan Xhompson segja það. Ég hefi heyrt séra Hike segja það í ræð- um sínum, og tala um hans ágæta líferni og það göfuga eftirdæmi, sem hann gæfi meðbræðrum sín- um. Ég hefi heyrt prestinn segja, að Pettingbird væri úlfaldi, sem hæglega kæmist gegnum nálaraug- að”. Hringjarinn var að standa á fœtur. “þietta minnir mig á, að ég verS aS fara í kirkjuna til að hita hana upp. Hún verður að vera heit, því á morgun kemur h a n n” “ILvaS ætti hann að gera?’’ hrópaði gesturinn, um leiS og han-n leit upp á myndastyttuna, eins og hann byggist við að fá svar það- an upp á þessa spurningu. “þú ættir aö bíða”, sagöi hringj arinn, “þú mátt hreint ekki fara svo úr þorpinu, að þú ekki sjáir h a n n. þú veizt, aö hann hefir bygt nýjan skóla fyrir okkur, að ég ekki nefni alla bá hjálp, sem hann hefir vcitt kirkjunni. Herra Pettin.gbird er mikill kirkjuvinur, og það minnir mig á” — hringjar- inu var að leggja af stað, þegar gcsturinn stöSvaði hann. “Ég vildi mega bíSa til að sjá hann, en ég verð aS fara héSan, j Ilenry”, mælti gesturinn, “og sér- j staklega langar mig til aS hlusta á hljóm kirkjuklukkunnar hans. Gætir þú ekki hringt henni fyrir mdg ofurlítið — ofurlítiö?” . j Hringjarinn velti höfðinu yfir á öxlina og. ledt á gestinn með al- vöru og. undrunairsvip. “Um þenn- au tíma nætur?” svaraöi hann og hló. “Farðu ekki, — farðu ekki, Hen- ry! ” hrópaði gesturinn og greip í handlegg hringjarans og dró hann upp aÖ járngrindunum.. Hann hafci bunka af spilum í hendinni, og vair að stokka bau fratnmi fyrir hringjaranum, með allri þeirri kæ.nsku, sem einkennir æfða pen- ingaspilara. Hringjatinn dáleiddist við þessa sjón, svo að hann gltvmdi algerlega Ferg.us Petting- bird og skyldu sinni gagn-vart hon- um, Ilann hafði augun bundin við hverja hreyfingu gestsins ; hann sá hann s.etjast niður á grindurnar og breiða gamalt fréttablað á kné sér. Hann sá hann taka 3 spil og I halda þeim upp móti tunglskininu, I svo að þau sáust eins ljóslega og um hádag væri. “þessi spil, tvö rauð og eitt svart”, mælti gesturin.n, “líttu á þau, Ilenry, littu á bau”. Svo | gerði hatin snögga hreyfingu með henc iani. “Nefndu tigulinn, Henry; ’ nefndu tigulinn”, hrópaði hann. “Hættu nú, hættu nú! ” mælti : hringjarinn. “Ég hefi verið á þessu | þingi áður, þú getur ekki leikið á mig”. “Náttúrlega ekki”, svaraði gest- urinn og hló. “Við skulum spila fvrir eitthvað, bað skemtir okkur. Ég vil heyra þig hringja klukk- unnd. þú vilt ekki hringja henni ; ég held það sé af bví að þú getir það ekki”. “Geti það ekki?” svaraði gamli Plum, “þú ættir bara að heyra mig hringja henni”. “Vitanlega getur þú hritigt henni”, svaraöi gesturinn í mjúk- um rómi, “og tnig Lvngar til að heyra hljóm hennar. Máske við láttim spilin gera út um ]>aS. Ef þú vinnur, þá hringir þú ekki ; ef þú ta.par, þá hringir þú. Er það ekki sanngjörn tillaga?” Hringjarinn klóraði sér í kolli. “það virðist vera sanngjarnt”, mælti hainti, “og þó ekki, og þó fæ ég ekki séð neitta á móti því". En hvort sem þetta var sann- gjarnt eða ekki, þá var hringjarian háöiir ákvæðttm spilanna. Spilin flugu yfir alt blaðið og tígullinn var í miðri þvögunni. Hringjarinn varð nú æstur og kvaðst skyldi hætta á tafl þetta. Hann rétti út hendina, til þess að grípa það spilið, sem hitgur hans bauð, en með leipturhraða kastaði gestur- inn öllum spilunum út í vindinn og stökk á fætur. “Nei! ” hriópaði hann, “það hef- ir aldrei verið réttlátt og er ekki réttlátt, og ég bind hér enda á slíka leiki. Heyrðu, Hentv, sjáðu nú”. Hann kastaði spilunum eins langt frá sér eins og hann kom •þeim, um leið og hann mælti : “Nú er ég að .spila við þig með sanngirni. Ég vona bú látir mig ekki fara úr dalnum án þess að fá að heyra hljóm klukkunnar. Ég hefi of't heyrt talað um, live vel þú kunnir að hringja henni, oe mér er ant um að vita um ágæti henn- ar". Hringjarinn velti höfðinu yfir á öxlina og glápti á gestinn. “Hefir þú virkilega heyrt mín getið. því sagðir þú mér það ekki strax, án þess að vera að leika með spilin ? — hann horfði upp í loftið ov hélt svo áfrarn ; ‘1 það er frægasta veð- I ur til hringingar. Hljómur klukk- ummar heyrist í svona veðri yfit allan dalinn, beint niður að Stórá, og allir munu vakna, og vita að nú sé Fergus Pettingbird kominn. það er óvanalegt, að liringja klukk um um þennan tíma nætur, — en samt ætti að halda slíkum manni í minni fclksins. En þó mundi ég ekki hringja henni fyrir nokk’urn nema þig, gestur minn, og væri ég ekki hálfviti, þá mun,di ég alls ekki hringja hcnni fyrir nokkurn mann". Hriagjarinn stóð upp og haltr aði af stað. Eftir að hann hafði gengið nokkur skrf, sneri hann sér viö og kallaði : “Ég skal hringja henni fjörugt fyrst, og svo skal ég láta þig hevra, livemig hljóm hún liefir, — hún hefir undra hljómfeg- urð”. I Og svo hringdi klukkaii. Ilvert slag framleiddi fegurstu hljóma ; fyrst heyrðust eins og stunur, þá óp, og síðast eins og þrumuradd- ir, sem vindurinn bar um alt um- hverfið, og í fjarlægðinni urðu hljómarnir mjúkir og hveriandi lágir, þar til þeir dóu út í fjarska | inui í fjallskörðunum. Hvaðpnundi ! Ferigus Pettingbird hugsa, ef þessi klukka yrði fyrst til að fagna hon- um, er hanu kæmi í þorpið ? Séra Hike greip hattinn sinn og göngu- stafinn og fetaði löngum sporum. Gesturinn stóð við myndastyttuna og horfði upp eftir strætinu. Hann sá koma í áttina til sín ekki að tins þennan stóra lan.gstíga rnann, heldur eininig mikinn fjölda fólks með honum, og allir stefndu beint þangað, sem gesturinn stóð. það fór f.yrir honum eins og dýrinu, sem vant er aö heyra byssuskot veiðimannsins, aö það hugsar um það eitt, að fcjarga sér í citthvert skjól undan væntanlegri hættu. — Gesturinn., sem stóð hjá mynda- stybtunni, hafði margsinnis haft persónulega reynslu þess, að það var honum tryggara að flýja held- nr enn að mæta mannfjölda og bcita röksemdum við hann. Ilainn hafði ótrú á fjölmenni og óttaðist það, og það var orðið honum eðli- legt að flýja undan margmenni ; — og nú flýði hann eins og hann haffi oft áður flúið, beint út á bersvæði. Ilafi hann hugsað um fyrirhy.gtgjuleysi sitt í þessu efni, þá var nú orðið of seint að gera við því, því að fólkið tók strax að elta hann, er það sá hann flýja. það var ekkert óvanalegt við það, að sjá mann standa við mynda- styttuna, og horfa á hana. En það var grunsamlegt, að sjá ó- kunnan mann flýja eins og fætur toguðu, og öllum fanst nauðsyn- legt að rannsaka ástæðurnar, sem hann hefði til þess. þess vegna var honum veitt ósleitdleg eftirför. — Allir gleymdu klukk'unni og 1 ljjmi hennar, og þó hélt hún áfram að hringja, — allir hugir voru límdir við eltdnga-ákafann. Einu sinni leit gesturinn til baka, ekki til þess að sjá þá, sem eltu hann, — heldur til þess að sjá hvítu mynda styttivna, standandi þarna inn í girðingunni, bein, þögul og óhreyf- anleg, eins og hún mun standa til daganna enda, í minningu um göfgi cg góðvilja Fergus Pettingbirds.— Gesturinn hljóp fyrir hornið á myllunni, og þaö söng í stálbrúnni unndir fótum hans, en ll.ikkati hringdi burtfararsálm hans, og gatan lá breið og bein framundan honum, hrein pg ljósleit í tungls- ljósinu, þar til hún lenti inn í skóginn hinumegin við engjaflák- ann, — þar fann hann íelustað. En þeir, sem eftir sóttu, höfðu þegar komist á sömu stöðvarnar. þeim var a:it um, að ná í gestinn og að komast fyrir, hverju flótti hans sætti. Nú var hann orðinn gamall og úthaldiö lamað, svo hann s.á sér ekki undanfæti. En ótinn létti undir fætur hans, og hann hljóp, sem óður væri inn í skugga skógarins. Gesturinn þekti sig á þeim stöðvum, jafnvel í myrkrinu. Hann komst aö stóra álmtrénu, þar sem mjói stígurinn lú út frá aðalbrautinni, og hann hljóp eftir þeim vegi, og virtisl kannast við hverja bugðu á hon- um, eins og sá, er þar hefði áður oft hlaupið. Hann heyrði til eftir- leitendanna álengdiar. Nú stansaði hann og hlustaði. þeir, sem eftir leituðu, höfðu einnig stansað, og hann heyrði á mál þeirra. En brátt heyrði hann skrjáfa í soóg- arliminu og í föllnu lauíblöðunum, og :iú vissi hann, aö þeir hcf5u rakið slóð sína. Ilann æ-ddi áfram. Lækurinn var framundan honum, og nú var ha:in kominn á bakka hans. Fyrir framan sig sá hann nokkra steina standa ÚPP úr hinu straumþunga vatni. þ.cir voru gamlir kunningjar ha:is, — liöfðu •engri breytingu tekið á 50 árum. Oft hafði hann stokkið mfcli þeirra. það var stutt stökk að þeim fyrsta, en vatnið hafði hlað- ið sleipu slími utan á liann. Langt stökk var á þann næsta mosa- vaxna stórhnullung, og þaðan stutt skref yfir á bakkann hinu- mégin. Hann hló, þvi hann mundi þá daga, þegar hann hafði stokk- ið á steinum þessum yfir lækinn með l jkuðum augum. Nú var hrópað fyrir aftan liann Hann svaraði því með ögrunar- yrðum, því nú var hann heima hjá sér, og hvert hljóð, er han:i heyrði, var bergmál frá barnsal.lri hans, og hvert tré gamall kunningi lið- inna daga. (Hann stökk út ■fyrsta steininn, og fann að hann stóð eins og bjarg undir fótum hans. Hann vissi að hann þurfti á öllum kröftum sínum að halda til að komast á þann næsta, — fætur hans snertu hann, en gamli steinn-* inn skalf við snertinguna og velt- isr um, og við það féll gesturina móði ofan í straumkastið. Hringjarinn haltraðist aftur aíf styttunni til þess að mæta gestin- um þar og þiggja hrós hans fyrir starf sitt, svo að séra Hike og Xhompscn Pettingbird komu að lokaðri kirkjunni, þegar þeir komu til baka úr eftirförinni, sem nú var lokið. þei.r höíðu hlaupið, ea ekki fundið. Gátan var þeim óráð- in. Jafnvel þegar þeir stóðu á lækjarbakkanum og sáu líkama þessa ókunna manns liggja í vatn- inu mi.li steinanna, beyrðu þeir liinn þuniglamalega hljjóm kirkju- klukkunnar. þessu æfintýri var lokið á óvæntan og sorglegan hátt og það sem lakast þótti — án þess 'þeir yrðu nokkru nær um ástæður fyrir öllu uppþotinu um kveldið, þegar Fergus Pettingbird átti að hafa komið heitti. Presturinn greip í lásinn á kirkjuhurðinni. En hún harðlæst. Alt var þögult þar inni. Hann gekk að glugganum til að horfa inn. Hann langaði til að vita, hvað lejmdist þar i:ini. Hon- um fanst hann sjá dimmar skugga- myndir á hinum gráu veggjum kirkjunnar. Hann gat ekki gleymt klukkuhrinringunni. Hljómur henn- ar bergmálaði enn í eyrum hans, og honum virtist hann sjá hvitar hendur svieima í loftinu þar inni, og lionum fanst næturkulið nú ó- notalega kalt. “Komdu”, mælti félagi hans, við skulum koma heim aftur í heimkomu'veizluna og fá okkur ein- hverja hressingu”. Séra Hike leit um öxl sér niöur eftir götunni, og sá hvar eftirfar- arhópurinn kom út úr skóginum. Hvað það var, sem nokkrir þeirra báru, gat hann ekki séð. Ilann hraðaði ferðum að myndastytt- un.ni, því hann var vanur að stansa við hana, þegr han:i átti ferð þar um. Hann mælti við 'Xhompson Pettingbird, sem með honum var : “Vinur minn, mikill munur er á æfiferli bess ágæta manns, sem prýtt hefir bæ vorn með þessari fögru gjöf eða flæk- ings þess, sem svo skjmdilega hef- ir endað æfiskeið sitt hér í kveld læknum, engum harmdauöi”. “Komdu héðan”, svaraði liinn og togaði í prestinn. Máske Ferg- us sé nú kominn heim, meðan við erum hér að ræða um hann”. Dry kkj uskapur og tóbaksnautn. Ef til væri meðal, sem læknaði drykkjuskap og tóbaksnautn, án vitundar og tilverknaðar neytand- andans sjálfs, þá yrði það merk- asta uppíynding aldarinnar, því hver drykkjumaSur og tóbaksneyt- andi hyrfi á skömmum tíma. Hver sem hefir í hyggju að lækna annanhvorn þennan ávana kunningja sdnna á þennan hátt, mun sjá, hversu fráleitt það er, ef hann hugsar ögn um það. það þarf að bedta fullkominni einlœgni við þann, sem lækna skal. Með hans aðstoð má lækna hann af hvorum þessum löstum, tn á- rangurslaust án hans hjálpaj: og samþykkis. Dr. McXaggart í Xoronto, Can., ábyrgist, að lækna menn aí drykkjuskap á þremur til fjóruni dögum, ef forskriftum hans er ná- kvæmlega framíylgt. Læknirinn hefir selt þétta ofdrykkju læknis- lyf til fleiri ára og hefir bætt fjölda manns. Lyfið kostar að eins $25.00 og mun reynast eins vel, ef ekki betur, og nokkur $10® lækning, sem völ er á. Meðal hans móti tóbaksneyzlu, er sérstaklega tilbúið í því skyni. Kostar að eins $2.00, og gtta menn læknast af því á hér um bil tveimur vikum Bæði lvfin eru ágæt til styrking- ar líkamans, og hafa engin óholl eftirköst á þann, sem læknaður er. Fjöldi vottorða gefin af fúsum vilja. Getur hver íengið að sjá þau, sem þess óskan Lyfin send, þegar borgun er fengin. Burðairgjald ókeypis. Bréfa- viðskifti boöin, — stranglega heimuleg. Skrifið eða ráðgist við K K ALBERT, einka-timboSsmaður í V.-Canada, 708 McArthur Bldg., Winnipeg. JÖN JÓNSSON, járnsmiður, að 790 Notre Dame Ave. (horni Tor- onto St.) gerir við alls konar katla, könnur, potta og pönnnr fyrir konur, og brýnir hnifa og skerpir sagir fyrir karlmenn. — Alt vel af hendi leyst fyrir litla horgun.

x

Heimskringla

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimskringla
https://timarit.is/publication/129

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.