Heimskringla - 14.12.1911, Síða 5

HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 14. DES. 1911.
5. BLS.
Jólaösin stendur nú
I HAFIÐ 1>ÉR
sem næst! pantað ?
MIKILL hluti utaubæjar viðskiftavina vorra hafa þegar
pantað jðlavfirur sfnar og hin stðra búð vor í Winni-
peg er full frá morgun til kvcihls, af fólki sem er
að gera jólakaupin.
UTANBÆJAR viðskiftamenn vorir mega vera fyllilega
öruggir að panta eftir verðlista vorum þvf vér bæt-
um ætið úr, reynist eitthvað ekki sem skildi. og jafn-
framt er Það sannnrlega ánœgja að velja vörum eft.ir |>ess-
ari bók, fullri af fjölda nýtsamra lduta, sem kosta svo lítið.
EF það eru einhverjir hlutir sem yður vantar fyrir jólin
sendið oss pöntunina viðstöðulaust, og þér skulið fá
hlutina í tfma.
<*T. EATON C9i
WINNIPEG,
LIMITED
CANADA
MANNALAT.
; uöust þau 2 börn ; dó annaS
þann 23. nóv. sl. Lézt aö heimili
tengdasonar síns, Sigurðar Jóns-
sonar Reykfjörð og konu hans
Margrétar, ekkjan ÍÍLÍSABET
PÉ.TURSDÓTTIR. Ilún var fædd
aS Hólum í Hjaltadal árið 1839 ;
ólst upp í foreldrahúsum og dvaldi
um mörg ár heima á íslandi, unz
hún flutti, ásamt manni sinum,
5>orfmni Jóhannessyni, til Vestur-
heims, árið 1882. Var maður henn-
ar ættaður úr Fljótum í Skaga-
firði. þeim hjónum varð 9 barna
auðið ; af þeim lifa 7, þau : Mar-
grét, sem er elzt. þorlákur, Krist-
ín, Guðný, Pétur, Árni og Frið-
rik ; öll gift, nema Kristín, og eru
öll hér vestan hafs.
Mann sinn misti Klisabet heit.
árið 1900. Ilaföi hann orðið alveg
blindur 3 árum eftir hjónaband
þeirra. Vann hún þá að miklu
leyti ein fyrir sér og sinum ; og
má geta nærri, að marga erfiða
og þungbæra stund hefir hún orð-
ið að bera, þar sem hún bjó svo
lengi með blindum manni ðg ung-
um börnum. Revndar vann mað-
ur hennar svo að furðu gengdi,
þótt blindur væri, en þar sem
kringumstæður voru heldur erfið-
ar, þá varð hún oft mjög mikið á
sig að leggja.
Síðustuárin var hún heilsulin og
lifði þá mest í skjóli barnanna
sinna, sem öll vildu svo einlæglega
gera henni lífskvöld cllinnar eins
létt og unt var.
— Klísabet heit. var föðursystir
séra Friðriks Friðrikssonar í
Reykjavík, annars er oss ókunn-
ugt um ætt hennar.
Hún var trúkona mikil, hrein-
lvnd og hjartagóð.
Jarðarför hennar fór íram að
Mountain, N. Dak., þ. 29. f. mán.,
og jarðsöng séra Lárus Thoraren-
scn hana.
* * *
þann 26. nóv. þ. á. dó að heim-
ifi Sigurðar Magnússonar Mel-
sted, þORGKRDUR DANÍELS-
DÖTTIR, nærri 90 ára gömul ;
var fædd að Eyði á Langanesi, þ.
28. des. 1821. Foreldrar hennar
voru þau lijónin Daníel Jónsson
og ITelga Einarsdóttir.
Jiorgerður giítist heima á ís-
landi Magnúsi Jónssvni, og eign-
>eirra í bernsku, en dóttir þeirra,
j sein gift var frænda sínum Daniel
, Daníelssvni, dó hér vestra fj rir
, nokkrum árum. En mann sinn
liafði þorgerður heit. mist heima
j á íslandi.
i Til Aftleríku flutti hún árið 1883.
Ilún hafði verið hin mesta þrek-
1 manneskja um dagana, hagsýn til
' allra verka og raungóð.
| í sveit sinni, heima á fóstur-
jörðinni, hafði hún lengi haft ljós-
, móðurstörf á hendi, og sýndi hún
bæði þekkingu og samvizkusemi í
því lífsstarfi. Var oft til þess tek-
iö, hve lljót hún var til, þegar
hún var kölluð til þeirra skyldu-
verka, og hve lítt hún lét þá ill
veður og aðra erfiöleika aftra sér.
I ,
Seinustu æfiárin var hun rum-
föst ; og blind var hún búin að
vera í 12 ár.
Ein systir hennar er cnn á lífi,
tengdamóðir Sigurðar Melsteð ;
hjúkraði hún þessari eldri og veik-
ari svstur sinni með hinni mestu
umhvggju, eins og allir á heimili
Sigurðar og þeirra hjóna vildu
ldynna að henni á allan liátt.
Hún, sem einu sinni var hug-
djörf hetja og hraust og ung, var
orðin aftur barn — viðkvæmt
barn. En gegn um tárin lýsti von-
| arsól eilíföarinnar, þar sem hún
sá hugsjónaheim eil'frar æsku opn-
ast, þegar lífssól þess lifs var að
slokkna.
Séra Lárus Thorarenseu jarð-
söng Jiorgerði licit. þ. 28. f. mán.,
að Mountain, N. Dak.
X.
T.UNS-SÍBERÍU JÁRKBUUTIN.
laust, þegar þeir koma þangað
austur. Áður hafði braut þessi
verið svo illa auglýst, að Evrópu-
og Ameríku-menn vissu lítið sem
ekkert Lim hana og alls ekkert um
lestagang eftir henni. En herra
Darnell hefir komið allri starfsemi
brautarinnar í það horf og einnig
gangi mannflutningaskipa austur
þar, að nú geta ferðamenn um all-
an heim ferðast með brautum og
skipum þar viðstöðulaust strax
og þeir koma þar á land ; og allir
eiga nú kost á, að fá þar tíma-
töflur, yfir gang brauta og skipa,
eins og hér gerist, en sem ekki var
til fyrir fáum árum.
Mr. Darnell, sem nú er hér í
landi i þeim érindum að auglýsa
braut þessa, segir að Canada-búar
viti sem næst ekkert um hana. —
Ilann bendir á, að meö því að
ferðast með skipum C.P.R. félags-
ins austur yfir Kyrrahafið, frá
Vancouver, þurfi 24 daga tíma til
að komast til Tokio. En frá Lund-
únum megi komast þangað eftir
Trans-Síberíu brautinni á 16 dög-
um, eins og nú ýr, og á næsta
vori megi fara leið þessa á 13 sól-
arhringum. J>að er því greiðari
ferð, að fara frá Canada til Eng-
lands og þaðan til Japan eða
Kína, heldur enn að fara til Van-
couver og þaðan með skipum yfir
Kvrrahafið.
ÉG SKAL GERA ÞAÐ SEINNA!
Maður er nefndur II. B. Darnell.
Ilann var áður í þjónustu C.P.R.
félagsins, er Canada-maður, ætt-
aður frá Toronto borg. Hann hefir
I um nokkurra ára bil verið í þjón-
ustu “International” svefnvagna
félagsins og haft skrifstofu sína í
Tokio í Japan. í ]>eirri stöðu sinni
hefir hann lagt alla áhersluna á
það, að fá komið þeim breyting-
um á lestagang Trans-Síberíu
járnbrautarinnar og gang skipa
þar eystra, að Kvrópu og Ame-
ríku-menn, sem feröast um Japan
eða Ivína eða Manchúríu geti liald-
ið ferðum sínum áfram viðstöðu-
Friðrik á IIóli var einbirni og
hafði eignast jörðina í arf eftir
föður sinn ; hann.átti 4 börn, og
þegar hann andaðist tók Jóhann,
elzti bróöirinn, við jöröinn'i og
nokkru af búinu með þeim skil-
mála, að bróðir hans, Jón, átti
að fá sinn erfðahfut ttr jörðunni
borgaðan strax, en báðar syst-
ttrnar áttu að eins að fá áexti af
þeirra hlut um ákveðiö árabil.
J>egar Jóhann hafði tekið viö
jörðinni, kvongaðist hann fátækri
bóhdadóttur í sveitinni, er ólöf
hét ; liún var í eftirlæti lijá for-
eldrunum, og brá því við, þegar
hún fór að sjá um búskapinn, og
þurfti að vinna stundum fram á
nætur, því Jóhann var vinnuharð-
ur og ósérhlífinn ; að öðru leyti
var hann góður við konu sína og
samlyndið gott.
Jóhann varð aS taka lán til a'ð
borga bróður sínum arfahlut hans
og til að fjölga skepnum. Ilann
var mörg ár, að reita sainan í
þessa skuld, og loks haföi hann
lokið henni allri, en nú voru syst-
urnar eftir, hann langaði til að
eignast alla jörðina.
Nokkru eftir að nefnd skuld var
greidd öll, fóru hjónin bæði til
kirkju og komu þá við hjá nábú-
unum á leiðinni lieim ; konurnar
voru þá að sýna ölöfu hjá sér í
búr, eldliús og baðstofu ; hjá sum-
um sá hún hentugri áhöld, alt
, hreinlegra í baðstofunni og á
j tveim stöðum eldavélar. — Á Hóli
var að eins liugsað um að spara
j og böölast áfram að vinna. Tvo
I 'Vetur voru heyiti spöruð heldur
rnikið, því Jóhann misti þá nokk-
uð af fé sinu úr hor.
J>egar Ólöf var nýkomin heim
úr kirkjuferðínni, segir hún við
| mann sinn, sem var að búa sig í
j kaupstaðarferð : -“ósköp værir þú
nú vænn, góði minn, ef þú keyptir
! ofurlitla eldavél og gæfir mér, ég
er orðin svo dauðleið á gömlu
steinhlóðunum okkar, þau eru svo
“MATL ORDER”
DEILD VORRI
ER ÁNÆGJA
AÐ SENDA
MYNDIR, OG
HLUTI
AF MUNUM EF
I>ESS ER
ÓSKAÐ HVEN-
AR SEM ER.
J. A. BANFIELD
HINN ÁREIÐANLEGI HÚSGAGNASALI
VÉR
ÚTBÚUM
ÞRIGGJA HER-
BERGI
BÚSTAÐ FYRIR
492 MAIN ST. & 121 ALBERT ST.
WINNIPEG
INNFLYTJANDI HÚSGAGNA AF ÖLLUM TEGUNDUM
$ 99.00
EÐA FJÖGUR
HERBERGI
F Y R I R
VÉR SELJUM ÚTIHOND OG LÁNUM.
$175.00
AÐEIN.S fáir dagar eftir til að kaupa jólagjafir. Hvers-
vegna ckki að kaupa þa>r nú, lieldur en draga það
fram á síðasta augnablikið, þegar ösin verður sem
mest og búið að velja úr beztu hlutina. Kaupið sem fyrst
því ekki aðeins liafið þér miklar byrgðir að velja úr lield-
ur og jafnframt gerið búðarmönnunum greiða, því þeir geta
þá notið jólaliátíðarinnar án þess að vera dauðuppgefnir.
Vér skulum með ánægju geyma allar keypta muni til 23 des.
Búningsborð úr ekta fjórskorinni eik, mali'oni
eða eikar málað, mjðg fallegt. Útskorinn
efri hlutí 32x19 með spegli 0 i d í)
18x22. Verð.................... 0.uU
rsumugsborð (dressing table) ur beztu
skorinni eik, mahoni eða eikarmálað.
skorin efrihluti 32x19 með
spegli .6x20. V, rð... ...
iior-
,Út-
$15.00
eldiviðar ódrjiig ; liún Ingibjörg
mín í Nesi sagði mér, að eldavélin
hennar væri miklu eldiviðardrýgri,
en gömlu steinhlóðin”. Jóhann
svaraði engu, en þegar hann kom
' úr kaupstaðlarferðinni, sagði hann
( Ólöfu, að ekkert hefði oröið úr
eldavélarkaupunum, því liann
hefði álitið réttara, að taka pen-
inga fyrir vöruafganginn og borga
henni systur sinni það, sem hún
ætti eftir hjá sér fj-rir jarðarpart-
inn, svo hann gæti fengið afsals-
\ bréf fj-rir þeim parti úr kotinu,
sem hún átti, svo nú ættu þau þó
þann part óskertan. ólöf sagði
með raunalegum svip : “Ja-ja,
góði minn, fyrst ]>ú álítur það
réttara, þá verður það svo að
vera, ég verð þá að notast við
gömlu lilóðin mín ; en þú hefðir
þó átt að geta keypt tunnu undir
skyrspóninn okkar, sú gamla er
orðin svo fúin, að ég get naumast
haft skyr í henni lengur, hún lek-
ur svo”.
Nokkrum árum seinna fóru hjón-
in til kirkju á túnaslættinum. —
Ólöf sá þá á leiðinni, að flestir í
grendinni voru búnir að slá túnin
sín, og segir þá við mann sinn :
“Nágrannarnir eru þá búnir að slá
túnin sín, en þitt er lítið meira en
hálfnað, sem von er, því alt er
kargaþýfi ; hefði ekki verið betra,
góði minn, að þii hefðif reynt
undanfarin ár að slétta blett af
túninu, þá værir þú máske búinn
að slá það núna?”. Jóhann svar-
[ aði þvi, að hann ætlaði að gera
það, þegar hann væri búinn að
draga saman svo, að hann ætti
alla jörðina, en liann gæti ekki
verið að eyða elnum og erfiði til
að slétta fyrir aðra. Ólöf hélt, að
það mundi þó hafa svarað kostn-
aði, að slétta dálítið «f túninu,
og þar sem systir hans ætti í hlut,
þá hefði það verk ekki fariö til
vandalausra. “FJnginn er annars
bróðir í leik”, sagði Jóhann. “]>eg-
ar ég er búinn u'ö ná hennar parti,
þá skal ég sýna þér túnasléttuna
m na".
J>egar sá timi nálgaðist, aö Jó-
hann og Ólöf höfðu búið saman í
25 ár, fóru nágrannarnir að segja
Jóhanni, að hann yrði að halda
silfurbrúðkaup, ein.s og aðrir menn
Eftir langa umhugsun segir hann
Ólöfu sína, að hann ætli aö bjóða
! nokkrnm kunningjum á 26. gift-
ingardegi þeirra o<r halda silfur-
brúðkaup þeirra. Ólöf verður glöð
við þetta, og heldur að nú sé mað-
urinn sinn í góöu skapi og segir :
‘‘Vertu ekki að eyða neinu í veit-
ingar, gæskan mín, en gefðu mér
heldur eldavélina, sem ég licfi ver-
ið að biðja þig um, og ofn i her-
bergið okkar ; ég er orðin svo
slitin og kulsæl nú, að ég þoli svo
illa vetrarkuldaim". Jóhann tók
þessu dræmt, vildi heldur fá sér
glaðan dag með 5—6 kunningjum,
og sagðist skyldi kaupa þetta,
þegar hann væri búinn að borga
til fulls jarðarpartinn.
Nokkrum dögum síöar lagðist
ólöf í brjóstveiki og lá þungt. Jó-
hanii varð nvjög hryggur út af
veikinni, því hjónunum hafði alt
af komið vel saman. ólöf leitaðist
jafnan við, aö vera bónda sínum
að skapi í öllu.
Nú kendi hanli sér um veikindi
Ólafar ; hann liaföi ekki látið að
óskum hennar að kaupa eldavél
og ofn, svo nú var hún orðin
brjóstveik af kulda. Ilann sendi
vinnumanfi sinn í káunstaðinn til
að kaupa ofn, svo hlýtt yrði í
herberginu, þar sem Ólöf lá, en
ofninn kom of scint, því hann kom
heirn áð Hóli sama daginn, sem
Ólöf andaðist.
Og <>f seint bvriaði Jóhann á
túnasléttunni <></ <>ðrum jarðabót-
um, því hann dó barnlaus stutt-
um tíma eftir lát konu sinnar, og
áður en liann var húinn að greiða
að fullu verðið fvrir jarðarpart-
inn, sem svstir hans átti,
Jörðin skiftist milli útaria.
— (Tr.G. í Almanaki Jjjóðvina-
félagsins).
S y 1 v í a (17
'Nei, ekki geri ég ,það. Auðvitað þekti c-r Ti-inn,
þegar hann var unglingur, en ;við vorum aLlrci kunn-
ug ; hann er líka mikið.eldri’,
‘Kkki mjög mikið’, sagði laíðin hugsandi.
‘Jú, hann er miklu eldri en — Neville’, sagði
Andrey og roðnaði ofurlítið. Hann — ég á við
Neville — og ég, vorum leiksystkini’.
Já, ég veit það’, svaraði lafðin, ‘ég held að
hann hafi kent ]>ér öll heimsku'egu brögöin þín’.
‘Vesalings Neville. Ég vildi að hann væri kom-
inn hér til að kenna inér meira af þeim'.
‘Mér þykir vænt um, að hann gerir það ekki, þú
kant nóg samt. Kn það líttir ekki út fvrir, að
hann a>tli að koma aftur. Sir Jordan segist hafa
reynt alt mö.gulegt til að finna hann, en það hafi
reynst gagnslaust’.
‘Já, ég veit það’, sagði Andrev með hægð. 'Kn
hann kemur. Kg er viss um það. Heimurinn er
svo lítill, eins og frændi segir’.
‘Já, þú vitnar alt af til frænda þíns’, sagði lafð-
in hlæjandi. ‘J>að er furðanlegt, hve mikið vald þú
hefir yfir honum. Með smjaðrinu og aSdáaninni
liefirðn gert hann að þræl þínuim'.
‘Nei, hann er hezti mpðurinn í öllum heiminum’,
svaraði Andrev.
'Víð hvern eiga þessi hrósandi orð, góða mín?’
sagði lávarðurinn, sem var að koma inn.
Ilann var þrekinn maður og góðlegur, enda féll
landsetum hans vel við hann ; íþróttamaður var
kann í betra lagi, óhneigður fyrir pólitík og sam-
kvæmislíf, enda tók liann sjaldan þátt í því. J>ePfar
hann var í London, var hann mest af tímanum í
pildiskálunum,, en þegar hann var í sveitinni, var
hann oftast á skemtireið eða veiðum.
Unda þótt hann væri eftir'látur við Andrev, var
hann samt sjálfstæður maður.
68 Sögusaln Heimskringlu
]>ar eð hann átti ekkert barn sjálfur, þótti hon-
um vænt um dóttur vinar síns, ems og luin væri
hans eigið barn.
‘Hver er bezti maöurinn f heiminum ? sagði
hann.
Andrey, sem var að klappa stórum luindi, slepti
hoiium og tók nm handlegg lávarðarins.
‘J>að varst ekki þú, það máttu reiöa þig á’,
sagði hún.
Svo sagði hún ; ‘Kr ekki veðriö inndælt núna ?
]>a>tti ]x>r ekki gaman að ríða spottakorn þér til
skemtunar ? Kf þú ert góður og vilt lofa mér að
hlevpa hestinum á stökk, þá kem ég tneð þér’.
‘I>aö var sla-mt'; sagði lávarðurinn. 'Ráðsmað-
ur minn ætlar að koma hingað í <lag og lita yfir
rcikningana’.
‘Láttu liann þá koma seinna’i sagði Andrey.
‘Seinna. Já, en þú veizt að ég á bágt með það’
‘Og jú, þú getur það. Að htigsa sér að- eyði-
leggja svotia fagran morgun yfir götnlum bókum’.
‘I>að eru hvTorki gamlar né lélegar bækttr. Ráðs-
tnaðttr minn hirðir þær vel’.
'Mér stendur á sama um það. Gestir okkar
koma nú bráðum, og þá getum við aldrei verið ein-
sömul út af fyrir okkur’.
Láviarðurinn ltló og Andrey hljóp að klukkttnni
og hringdi. ,
‘Segðti ráðsmanninum, að lávarðurinn geti ekki
tekið á tnóti honum í dag', sagði hún við þjóninn,
sem kom. ‘Nær á ltann að koma aftur, frændi?’
‘ó, á morgttn, held ég’, s'varaði lávarðurinn.
‘Á morgun þá', sagði Andrey við þjóninn. ‘Og
nú skaltu sjá, hvTað fljót ég er að búa mig’. Og
syngjandi þaut hún tit úr lierberginu.
‘Jni gerir hana of kenjótta, George’, sagði lafði
Marlow.
S v 1 v í a
69 70
Sögusafn Ileimskringlu
‘Jii, ég veit það’, sagði hann hlæjandi, ‘og þú
líka, þó þú viljir ekki kannast við það. Kn ég verð
líklega að fara og líta eftir hestunum, þó ráðs-
manttinum líki þetta ver’.
Ráðsmaðurinn, herra Cheehs. varð lika í slæmtt
skapi, þegar hann mætti lávarðinttm á leiöinni, en
Andrey kttnni að slétta hrukkurnar á entti hans.
‘J>;tð ér svto unaðslegt veður i morgun’, sagði
hún stöðvaði hestinn og brosti íraman í ráðsmanlt-
inn, ‘og ég fékk lávaröinn til að ríða með mér þessa
skemtiferð. ]>að er alt mér að kettna’.
‘J>að er satt, hr. Cheehs’, sagði lávarðurinn bros-
ándi. ‘Kn komið þér til mín á morgutt. Rn, eftir
á að hyggja — er Sir Jordatt kominn?’
‘Ilann. ketnur í kveld’, sagöi ráðsm'aðlirinn.
‘J>að ætti vel við, að við fættirn þangað, og skild-
tttn eftir heimhoð handa honttm, — finst þér það
ekki, Andrey?’ sagði lávarðurinn.
‘I>ú ræður þvi’, svaraöi hún kæruleysislega.
J>au riðu þangað. I>egar þait fórtt fram hjá
heimili hlið-vTarðarins, kom út stór hópur af krökk-
um, sem öll hneigðtt sig fyrir lávarðinum og Andrey.
Lítill drengur hljóp til hennar og tók i reiöfötin
hennar.
‘0, það er litli Tom, ég var búin að gleyma þvt’,
sagði hún, laut niðttr og tók ltann upp til sín.
‘Rn hvað litlu börnin eru minnisgóð’, sagði hún.
‘Kg var vön að lofa honttm að ríða spottakorn, og
hann hefir ekki gleymt því’.
‘Já’, sagði lávarðurinn. Ilestar og börn ltafa
gott minni. J>au gleyma aldrei því, ef maður hefir
verið góður viö þau’.
‘Heldur ekki því, ef maður er vondur við þau.
Kn litli Tom er til muna þyngri en hann var’, sagði
hún. ‘Nú get ég ekki farið lengra með þig, litli
Totn , svo lét hún hann með ha'gð síga niður á jörö-
ina <>g gaf lionum silfurpening.
|>att héldu áfram t 1 I.v nne Court. ]>ar voru
ettgiti bðrn, alt var ]>ögult og kyrt.
Lávarðurinn leit í kringum sig, og sá aö a!t
var í jróðu ásigkomulagi, ett þó svo drungalegt.
‘]>að ætti að fella nokkuð af Cedrusviðar trján-
nm, þau gera voginn svo dimman og ógeðslegan.
Kr það ckki, Amlrey?’ savði lávarðurinn.
‘Jú, eit Sir Greville vildi hafa ]>etta þanttig, hon-
tttn geðjaðist ekki að sólarljósitni', sagði hún.
‘]>etta er saint sem áður falléyt pláss', sagði lá-
varðttrinn. ‘J>að er stærsta a'ttaróðabð í ]>essari
sveit. Bvggingitt er ljóonandi fögur. Kf þú vilt
halda í hestinn tninn, ]>á skal ég fara af baki og
biðja einltvern þjónattna fvrir boð til Sir Jordans’.
En dökk-kla>ddur þjómt opnaði dvrnar og gekk
ofatt tröppurnar, áöttr en lávarðurinn komst af baki.
‘Kg vil biðja ykkur fyrir boð til Sir Jordans.
Hann cr líklega ekki komintt enn ?’
‘Nei, lávarður, Sir Jordatt er \atitanlegur í
kvöld’.
‘Hcfirðtt nokkurn pappírssnepil, Andrev ? spurði
lávarðurinn.
Andrev tók upp gamalt umslag og bauö honttm,
en kipti að sér hendinui aftur, þegar hún sá nafn
sitt á því.
‘Kg hefi hérna seðil’, sagði lávaröurinn, og skrif-
aði nokkur orö á hann. ‘Fáðu Sir Jordan þetta,
]>egar hann kemttr’.
‘Já, lávarður’, svaraði maöurinn.
‘Bíðum nú viö’, sagði lávarðurinn. ‘Tíg vil
riða inn í bæinn. Er þér það ógeðfelt?’
‘Nei. Við þuríum ekki að ríða að aðalhliöinu.
það er vegtir bak við húsið, sem liggur út á þjóð-
veginn’.
> i >