Heimskringla - 28.12.1911, Blaðsíða 2

2. BLS
WINNIPEG, 21. DES. lðlli
HEIMSKRINGLA
«Gull

‘*G u 11” heitir saga eftir Eiaar
Hjörleifsson. Hún er prentuS í
ísafoldarprentsmiöju 1911. Hún er
rúmar 16 arkir, í 8-bl. broti. Papp-
ír þykkur og ietur skýrt. Hún er
í léreftsbandi, illa innfest. Hún ber
gylt nöín höfundar og sögu.
MáliÖ er viðfeldnara en á “Ofur-
efli. Ekki eins durgslegt og klúrt,
þótt blótsyrði hrjóti innan um og
óvandað oröalag.
Saga þessi kom vestur til Winni-
peg seinni partinn í sumar er leið.
Bóksali gekk í kring með hana og
otaði henni fram. Er það ekki að
kenna vanrækslu á framboði, hafi
hún lítt gengið út, — heldur þá
hinu, að almenningur var lítt hrif-
inn af henni. Mun nú selt, það sem
seljast mun aí henni. Eg hefi talað
við suma, sem lesið hafa “Gullið’’,
og finst þeim fátt um. EitthvaÖ
lítilsháttar hefir bólað á hóli og
skjalldómum um söguna austan og
vestan hafs.
Eg las hana í ílýti, nýkomna
vestur. Fanst mér fátt til hennar
koma. Hjó httn mjög nærri því,
sem ég átti von á. Eg skrifaði
nokkur orð um “Ofurefli”, þá það
birtist meðal almennings. Hugði
mér þá að minnast á áframhaldið,
ef höf. auðnaðist að koma því með
lifsmarki inn á bókmenta markað
Islendinga. Eg hefi dregið það.
Vildi ekki. að höf. né umboðsmenn
hans héldu, að ég gerði það tif að
spilla fvrir nýjabrums-sölu sögunn-
ar.
E. II. segir, að þessir partur
byrji rúmum sex árum eftir að
“Ofurefli” endar. það hefir minst
að þýða, hvort sumir þorskarnir
eru sex árum eldri eða yngri. á
stakkstæðunum í vesturhluta
Reykjavíkurbæjar. þetta sex ára
hin
hann mætti ekki koma inn til henn-
ar. þorbjörn vildi ekki, að þórar-
inn fengi Ásdísi, og móður hennar
var það jivert urn geð. Ásdís setti
lampann í gluggann. Borghildur
mótmælti því, báðar háttuðu. —
Borghildur var trúkona og elju-
kona. Hún var trúlofuð Steingr.
fríkirkjufursta, en hann brást
henni. Hún giftist presti, var stirð
við hann. Hann fór reiður út frá
lienni i siðustu ferðina, hann
druknaöi ofan um ís, j)að kvaldi
liana ; hún unni einlægt Steingr.,
sem lék hana ódrengilega.
4. “Hjúkrunarkonan”:
Konur nýja safnaðarins höfðu end-
urreist “Hjúkrunarfélagið”, sem
sér þorvaldur myndaði, þegar
hann var dómkirkjuprestur. Prest-
ur reit kunningja sinum í Höfn og
bað hann að litvega söfnuðinum
hjúkrunarlconu. Átti von á svari
frá honum með Vestu. Kom ekki,
— en Sigurlaug kom, með með-
mælisbréf frá vini lians. Hún var
útlærð, fékk bezta vitnisburð. —
Klerki brá, þá hann rifjaði upp
ffjrna viðkjmningu þeirra, — hann
\ ildi hjálpa Sigurlaugu. Frúin var
eitruð móti henni, vildi ekki hafa
hana í þeirra söfnuði; prestur
þau reyndust auðug, en stundum
of lítil. Verkfæri voru pöntuð, en
þegar þau komu voru þau ónýt;
önnur voru pöntuð, þau komu, en
það voru leitunar verkfæri, ekki
námaverkfæri. Alt brást, ekkert
gekk, gullið lá kyrt ; alt féll í
verði, því atvinna var léleg eða
engin. þorbjörn stundi. Bankarnir
gengu að honum með rentu og af-
borganir. þeir, tem rentuðu kof-
ana, gátu ekki borgað kofaleigurn-
ar, og enginn í félaginu gat borg-
að ncitt, — alt kom á þorbjörn.
Ásgrímur skjallaði hann, bjó til
nýjar vonir, hældi honum, hann
væri svo ungur og erji. það kveikti
vonarglampa hjá þorbirni í þann
og þann svipinn. Stundum hugs-
aði hann um Sigurlaugu, —j spurði
eftir henni, en fékk fá svör ; liún
forðaðist hann. Borghildur var
flutt fil hans. Sigurlaug fann hana
þegar hann var ekki heima.
9. “ N ý j a r v o n i r " : Ás-
grimur hafði haldið langa ræðu
um þær milíónir, sem Englending-
at mokuðu upp úr sjónum á botn-
vörpuskipunum. Eitt hafði strand-
að nýskeð suður' í Ilöfnum, lítið
skemt ; átti að selja það á upp-
boði. Ásgrímur hélt, að þorbjörn
varö slægtir, kvað guð eiga söfn- gæti haft miliónir upp úr að kaupa
uðinn, en þau ekki. Hún vildi enga það, gera það sæfara og senda það
samvinntt við hana fyrir sig eða á veiðar. þorbjörn fór einn suður,
söfnuðinn. Prestur minti hana á og keypti skipið með lágu verði.
niðurbrot vandlætinganna hjá Jesú Kom því til Rvíkur. Karl keisari
frá Nazaret, — líklega ævintýri gerði við það. ‘þorbjörn hlaut lof
léttlætiskonunnar. — Ilann kom fvrir dtignaðinn, komst ekki þver-
Sigurlattgtt
ist vell
í stöðuna ; hún reynd
5.. “ S u m a r n ó 11 i n ”, Ásdís
ltafði lofað, að mæta þórarni vest-
an við l>æ ttm nóttina. Ilún var ó-
sjálfstætt harn. Hann hélt ltenni
þar fram eftir nóttu, þá vildi hún
heim fara, en hann tók af henni
ráðin ; þau fóru fram í “nesið”, —
lágu úti ttm nóttina. Hann talaði
allan kjark tir henni, — kúgaði
hana tindir sinn vilja,— vítti að
vilja móðttr hennar og
hallvrti henni. J)au áttu ekkert
annað að gera enn giftast tafar-
laust, undir eins, — móðir hettnar
hafði alls ekkert nm málið að
segja. Hann kom sjálfselskulega og
eigingjarnlega fram við hana. Hún
varð að fara heim ttm morguninn
oir segja móður sinni, að þau giftu
sig, hvað sem hún segöi. Hann
l hálf hældist ttm, að hafa haldið
i Asdtsi úti um nóttina, sagði Borg-
hildi, að þau giftu sig innan fárra
daga. Borgh. bað Ásdísi, að koma
í siðasta sinni á “Gttðræknisfél."
tímabil á eflaust að sýna
gullntt eilííðarblóm, sem séra þor- fara ^
valdur Gttnnarsson hefir ræktað í
sálna akttriendi fríkirkjusafnaðar,
— í t e m aldurhrörnun þorbjarn-
ar kattpm. Ólafssonar, — í t e m,
heimkomtt Sigurlaugar hjúkrunar-
konu, og 11 e m, ekki sist af öllu
sálarvöxt og viðgang hÖfundarins
sjálís, hjólöidum á skæra gulli
landsins og þambandi stilmaðan
mjöð hins frávikna ráðherra.
Sagan er í þessum 18 köflum ;
1. “Úti á stakkstæðun-
ti m ”. Höf. byrjar á að lýsa lit-
breytingum í gufuhvolfinu, sem or-
sakast af ljósi og skuggum, raka
og hita, og útsýni landahrings og
lagarflatar. Jtar næst lýsir hann
kvenfólkintt, ttngu og gömlu, og
telpukrökkum. Fttllorðna kvenfólo-
ið er að þvo fiskinn, telpukrakk-
arnir skjótast hálfbognir að snúa
honum, og voru hróðugir af at-
vinnunni. “Fullorðnu konurnar
stóðu við þvottabalana og þógu,
og á öllu þessu kvenfólki talaði
hver tuska”. Ung stúlka, Sigga
þorsteins, — “bjó til stút með
munninttm, snesi sér á hæli á
steininum, sem hún stóð”.—þarna
var Abígael i Naustinu, Gúðrun úr
Króknum, þær áttu sinn soninn
hvor ; — þar var Gróa úr Grótt-
koti, og maðurinn hennar var úti
á sjó. J>essar konur voru í Guð-
ræknisfélaginu. J>a r voru að karpa
við Siggur þorsteins, — hún var
utanfélags, og hún átti að vera í
makki við ungan sjómann, drykk-
feldan, setn Eyvindur hét Borg-
hildarson. þorbjörn átti allan fisk- strevm()„ t;i Revkjavíkur.
inn. Rignin.tr kom og skall ofttn í
sftmt af fiskinum.
2. “ G u 11 f u n d i ð ”, Ásgrírn-
ur kemur óður og uppvægur til
þorbjarnar ; gull, gull, alstaðar
gull, alstaðar. Öll Reykjavík löör-
attdi í gulli, hátt og lágt, langt út
um sveitir. Um að gera að stoina
fasteignafé!., kattpa allan bæinn,
halda öllu leyndtt, kaupa allan bæ-
inn áður en aðrir vissu, — fjöldi
fólks hlaut að lirúgast inn í bæinn;
— þá kojnu milíónamenn' og bær-
inn varð milíóna borg, — þorbjörn
með peningana að kaupa. Ásgrím-
ur tryllir þorbjörn ; sjálfsagt að
mynda góðvina gróðafélag, þor-
björn formaðurintt, hann eintt liafði
peningana ; Ásgrímur fasteigna-
umboðsmaður félagsins. — þor-
björn var tckinn fast að eldast,
hafði þrautir í bakitiu Og svima yf-
ir höfðinu. En þessir kvillar liðu
frá, þegar alt var'að verða að
gulli, gulli, gullt.
ftind, áður hún giftist : Ásdís kvað
ekki í síðasta sinni, því hún skyldi
ætíð fylgja henni þangað, á hverjtt
kveldi. J>etta gladdi Borghildi.
fi. “Fótatak g æ f tt n n a r”
Gullfregnin hafði fljótlega flogið til
alira. J>. Stgr. hamaðist að rita í
blöðin, eins mikið og hann fékk
troðið inn í þau, spilti alt sem
hann gat fvrir þorbirni. Ræflarnir,
setn áður höfðu grátandi heðið að
kattpa aí sér kofana, sem þeir væru
að missa, neittiðu að selja fyrir
gífurverð ; alt var tóma gull ; og
b. Stgr. stappaði í þá stálinu. —
þorbjörn fór að örvænta ttm gróð-
ann á kaupitnum, en Ásgrimur tal-
aði hann til að kaupa, kaupa og
kattoa, — gerði kaupin sjálfur. —
Jtorbjörn brevttlst. — Inn á milli
var þorbjörn að hngsa um Sigur-
laugtt. “Loksins varð það séra
þorvaldur, sem bvr að henni”,
sagði hattn við sjálfan sig.— Allir
vortt troðfullir af gullvonum, —•
| 7. “ E g sit einástokk i”.
Borghildur hafði komið við hjá
Ásdtsi og beðið úti eftir henni, en
nú var hún farin að bíða eftir
henni inni. Jtetta gat þórarinn ei ^
þolað, nöldraði um fundarsóknirn- j sofnaði. — Veðrið
ar við Asdísi, og loks varð hann 1
svo harðttr, að hún grét undan
, honttm. Eftir það gerðist hann fá- Gróu, allar—já, allar hafði dreymt
talaður og fúll við hana, l>egar J skelfilega drauma, alþekta mann-
hún kom heim af fundunum. Hann (;r4pa drauma. Hún þuldi þá yfir
mintitt ekki frekar á fundina við j þorbirni ; honum féllu þeir illa,
hann var veiklaður á sál og lík-
atna. Ofviðrið fór ægilega vax-
fótar — allir báðu um háseta-
stöðu. Skipið átti að ganga til
veiða strax og viðgerðinni var lok-
ið. Ilún gekk fljótt. Karl sagði
J>orbirni kæruleysislega, að skipið
uæri ekki traust, sér litist ekki vel
á það. þorbjörn eyddi því. Karl
áleit samt, að það gengi mót á-
bvrgð ; fór og sagði ekki margt.
10. “Karl keisari”: —
“Skoðunarmenn höíðu ekkert að
skipintt fundið ; há ábyrgð var
fengin". Karl keisari var fullur að
slarka inni á lióteli. Ilann var
hægðarmenni án víns, en rabbsam-
ttr og þrámælginn við vín. þórar-
itttt fann hann fullan, svo sem af
hendingtt. Karl fór að rugla um
nienn t sjávarháska, heyrði köllin,
skipið ónýtt, plöturnar þunnar,
naglarnir ryöbrunnir, stýrið lélegt,
— en kvaðst ekkert segja, enga á-
bvrgð hafa ; teigaði meira af víni
við hverja dylgjtt. “þórarni leidd-
ist ekki lengur. Ilann stóð á önd-
inni”, — að fiska upp úr Karli
keisara, fékk mikið af dvlgjum tini
skip Jtorbjarnar, og hann beið og
vildi fá mcira, en Karl lét liann
ekki fá metra.
11. “í v e i 11 u n n i ” ; J>ór-
arinn rauk út frá Karli, fanst ó-
bærilegt, aö httgsa til þess, að Ey-
vindttr mágur hans druknaði, því
þá færi Ásdís að gráta, — já,
varð að segja þorbirni og mönnun-
ttm, að skipið væri ófært. Ásgrím-
ur hafði komið þorbirni til að
halda veizltt skipshöfninni og sér.
T>að var matar og drykkjumót.
Jiórarinn þóttist einlægt þurfa að
I finna Jtorbjörn. það gékk ekki
greitt, og þá loks þeir^ffundtist,
lufrfti J>órarinn svo langan for-
mála að segja, að skipið væri ó-
haffa'rt, að þorbjörn reiddist, —
vissi að þór. var sfspillandi, fram-
hlevpinn og þorbirni illviljaður,
svo hann lét henda honttm út úr
samkojnusalnum.
12. “Draumur” : Veðrið var
gott, skipið komið af stað. þor-
björn var lúraður, hélt hann /hefði
drttkkið of mikið um kvelflið. —
Rorg, fttll af drauntarttgli, alt var
livítt af líkklæðum ; J>. leið illa og
iór hrollur ttm hann, — hann var
korninn í líkklæðin þegar hann
lagðist fyrir ; draumórar. Hann
var ógurlegt
, seinnipartinn. Borghildur hafði
l fttndið þær Abígael, Guðrúnu og
hana. Iíún gat ekki borið þetta
frá hans hlið og loforðin við móð- I
ttr sína á hina. Hún ympraði á j andi. Hann hafði ekki matarlyst,
þesstt ttm síðir vfö hann; hann þann læddist inn í svefnherbergi
skjallaði hana, en bra móðttr hettn- s;tti hafði engar kveikispítur, hátt-
ar um “harðneskju ’. Endirinn | ag; j myrkrintt. Hann var hrædd-
ttr, — hrikti i skipinu, vatn hljóp
herbergið, — það
varð sá, að hún þorði ekki annað
en fara til móður sinnar og ryfta
hinstu og fvrstu loforðum sínum
við hana. Hún sá sér ekki annað
fært, þór. var búinn að bæfa hana
til hlýðni, sem rakka, ef ei ógrát-
andi, þá grátandi. H|pim þorði hún
ekki að koma fyrri enn hún hafði
rofið loforð og drengskaparorð sitt
við móðttr sína. — þorbjörn fann
_______ Borghildi, frétti að Ásdís Var hætt
hennar, en Ey- 1 aS sæKia fundi. Hann bauð Borg-
samdi úildi að fara til sín sem ráðskona,
ekki ; móðirin ttnni Eyvindi hug- | ^tti af henni daglegum á-
ástum, en hatm drakk. Asdís var i >>vggjum ttm lífsframfærsltt. Hon-
tærilátum við þórarinn Stein- I t,n^!eid,d.!st ráðskonan, ^em han»
trrímsson, Stgr. sem var æðstaráð
3. “ Lampinn í g 1 u g g -
a d u m " : Borghildur ekkja, vin-
kona þorbjarnar, meðlimur Guö-
ræknisfélagsins, var saumakona.
Ásdís var dóttir
vindur sonur. Mæðgunum
og kapilán í fríkirkjttsöfnuði séra
þorv. Gunnarssonar. þórarinn var
væntanlegur með Vestu um dag-
inn. Skrlfaði áður Ásdísi og bað
hana að hafa Ijós i glttgganum, ef
hafði ; hún var vargur. Hann virt-
ist gera þetta í góðum tilgangi við
BorghiJdi, og hún þáði það.
8. "VonbrigBi"; - Allir
spurðu eftir gullinu. Sýnishorn
voru send erlendis til rannsóknar ;
tnn t herbergto, — það var um-
gangur í því, einn, tveir, fleiri —
I fleiri, — vatnið draup úr klæðum
þeirra ; hann þnrði ekki að róta
sér.
13. “Fréttir”; Veðrinu
lægtSj. þorbjörn vaknaði seint, las-
burða, hræddur. Karl keisari kom
eftir viðgerðarpeningunum, — var
fullur, bað um vín, neyddi þorbj.
til að fara á fætur, ofan á skrif-
stofu að greiða peningana ; — var
rövlsamur og úrillur, þorbjörn
veikur, hræddur, gat ekki hreyft
sig úr Iegubekknum á skrifstof-
unni. 1 rökkrinu kom Ásgrímur og
sá, hvað um var að vera. Nokkru
seinna var lamið á hurðina og þór-
arinn Stgr.son stóð á þröskuldin-
ttm. — _“Er þorbjörn bér?” —
“Hvað viljið þér mér?” spurði
J>orbjörn og reis ei upp. — “Skip-
ið yðar fórst í nótt með öllum
mönnum, liðaðist sundur. þér
vitið víst, hver yðar ábyrgð verð-
ur, ef ekki fyrir mönnurn — fyrir
Guði”. þorbjörn rak upp sárt
hljóð, hneig i ómeginn, raknaði við
en þórarinn hljóp æstur heim.
14. “ G e s t i r ” : þórarinn
færði Ásdisi fréttina, hún fór til
Borghildar og færði henni fréttina.
Borgh. hvítfölnaði, svo rak hún
ttpp voðahlátur og spurði : —•
“Veiztu hvar hann bróðir þinn er
nú ?”.— þá kom Abígael, Gróa, þá
Siífga þorsteins og síðast Guðrún
úr Króknttm. Ilún var bandóð og
spurði eftir þorbirni. þá komu
þeir Ásgrímur og þorbjörn. þorbj.
gat ekki staðið. Guðrún helti yfir
hann tnanndráps brigslyrðum,
tukthússveru og gálganttm, með
grimd og skelfingtt, svo alt ætlaði
tnn koll að keyra. Loks tók Ásgr.
í taumana og sljákkaði þá í kerl-
ingu. Ilún sagði þeim að spyrja
J>órarinn og Karl keisara eftir
skipimt. J>ær fórtt.
15. “ llvar e r Eyvindur
n it ? ” : Ásgrímur kom þorbirni
inn í rúmið og kveikti Ijós, og fór.
Borghildur vakti og spurði : —
“Ilvar cr Eyyindur nú?” Hún átti
.skelfilega nótt. “Hvar er Eyvindur
nú?” ltún fékk ekkert svar. þor-
björn lézt sofa, þegar hún kom upp
ttm morgiininn, hann var hræddur
við hana. Ásgrímur kom. Hann
vildi að Karl keisari væri keyptur
til að fara til Atneríku ; ábyrgðar-
félagið ætlaði að halda próf í skip-
tapinu og þversnallaðist við að
borga ábyrgðina- J>orbjörn tók því
daiift, en Ásgr. réöi öllu. Karli var
borgað 5,000 kr. og Ásgr. skaut
honttm á skip um kveldið.—Bæjar-
búar voru æstir yfir, að þorbjörn
j hefði drepið mennina, sú saga var
komin frá J>órarni til allra, — og
Karl keisari borinn fvrir. — það
þurfti að fá einhvern til að vaka
' yfir J>orl>.; hann langaði til að fá
I Sigtirlatigit, en Ásgr. hrylti við
i þvi, — hún var hjúkrunarkona í
söfnuði séra J>orvaldar ; þó lofaði
I hann að senda til hennar.— “Hvar
er Ey.yindur nú ?”
16. “M a r í a Guðsmóðir”.
Sigurlaug vann dag og nótt hjá
sjúklingtinum. Prestkonan mátti
ekkert saman júð hana sælda og
hafði ýmugust á henni ; svo veikt-
nst öll börnin hennar, og hún varð
fegin að fá Sigurlaugu, og hún
þakkaði henni næst Guði, að þau
náðtt heilsu ; mattt ntt og ttnni Sig-
nrlaugif. Ilún natit hvorki svefns
né matar ; hún hjúkraði sjukling-
iimim, vann í htisunum, þvoði
þvottinn, gaf mat sinn öðrum. —
Ilún fann Ragnhildi, og sagði
lienni, að J>orbjörn hefði gert sér
orð að hjúkra sér. Frúin tók því
þyrkingslega, en sagði fátt. Prest
bar að, og úrskurðaði hann, að S.
færi, þegar hún var búin að lofa að
líta eftir sjúklingunum á daginn.—
J>orbjörn varð henni feginn ; — þau
mintust á horfnar tíðir ; — hann
hlýddi henni sem barn. Hann sofn-
aði vært, dreymdi Maríu Guðs-
móðir og tnargar heilagar konur.
Andlit Sigurlattgar var komið á
Maríu (gömlu! ) og hún var í
rauða flauplskjólnum, sem þ. gaf
S. i fyrri tíð.
17. “Ævintýri" ; Sigurlaug
kom séra þorvaldi til Borghildar,
sem var að sturlast. Hann hugg-
ttði hana með ævintýrinu þegar
Gttð sendi engilinn ofan á jörðina
til að kynna sér hagi mannanna.
Engillinn kom aftur og skildi ekki
ttpp né niður í neinu. En Drottinu
sagði englinttm, að hann væri í
sorginni og syndinni með mönnun-
um ; og prestur ruglaði þangað til
Borghildur læknaðist. Prestur
þttklaði um ltana ; hun fann, að
þýður hiti streymdi frá presti ; —
glugginn var svo bjartur á móti
vestrinu, að hún lét aftur augun,
— þá sá hún Eyvind í skýjunum,
hann sveif þar sem ósköp lítill I
Guð og gekk illa að rata, — hún j
átti að vísa honum leiðina. þau I
litu út utn "Tuggann, allur sjón- j
deildarhringurittn og loftið var
orðið að gulli, og sótmekkirnir
uþp úr eldhússtrompunum voru I
orðnir að skíru gulli. — En sá
1 friður, — en það gull!
j 18. “ S ögulok " : Sigurlaug
kom ofan fárveik. Prestur fór upp
til þorbjarnar. þorbjörn tók hon-
! ttm ekki óástúðlega, — var blátt
j áfram og hreinskilinn. Prestur
j sagði, að hann (þ.) tryði á Sigur-
laugu. ‘‘það þykir yður illur á-
trúnaður, prestur minn”, svaraði
j J>orbjörn. það þótti presti ekki og
i brosti, og svo hlógu báðir að þess-
ari hugmynd um átrúnaðinn á
Sigurlaugu. þorbjörn sendi prest
cftir Sigurlaugu, en hún var fár-
| veik, — þ. vissi og hafði spáð, að
, hún dæi. Nú var enginn að vaka
[ hjá honum. Prestur bauðst til að
vaka. J>. þá það, “ég veit að Sig-
urlaug vill það”, sagði þorbjörn.
Á fjórða degi dó Sigurlaug. Ragn-
hildur og Borghildur voru hjá
henni seinustu stundirnar. þorbj.
vissi, að hún var dáin, þegar þrest
ur færði honum fregnina. “Já, Sig-
urlaug, ég kem á eftir”, sagði þ^
lagði aftur augun og dó rólega
litlu seinna.----
(Áframhald).
K. Asg. Benediktsson.
Hannyrðir.
Undirrituð veitir tilsögn í alla
kyns hannyrðum gegn sanngjarnri
borgun. Starfsstofa : Room 312
Kennedy Bldg., Portage Av., gegnt
Eaton búðinni. Phone: Main 7723.
GERÐA haldorson.
PRENTUN
VER NJÓTJJM, sem stendur, viðskipta margra
Winnipeg starfs- og “Business”-manna.—
En þó erum vér enþá ekki ánægðir. —
V<ir viljum fá alþýðuntenn sem einattnotast við illa
prentun að reyna vora tegund. — Vér ábyrgjumst
að gera yður ánægða. — Sfmið yðar næstu prent.
pðntun til —
PHONTE 334
THE ANDERSON CO.
PROMPT PRINTERS
555 Sargent Ave. Winnipeg, Man.
MANITOBA
TÆKIFERANNA LAND.
Hér skulu taldir að eins fáár þeirra miklu yfir-
burða, sem Manitoba fylki býður, og sýnt, hvers-
vegna allir þeir, sem óska að bæta lífskjör sin, ættu
að taka sér bóllestu innan takmarka þessa fylkis.
TIL BÓNDANS.
Frjósemi jarðvegsins og loftslagið bafa gert Mani-
toba heimsfræga, sem gróðrarstöð No. 1 hard hveitis.
Manitoba býður bændasonum ókeypis búuaðar-
mentun á búnaðarskóla, sem jafugildir þeim beztu
sinnar tegundar á ameríkanska meginlandinu.
TIL IÐNADAR- OG VERKAMANNA.
Blómgandi íramleiðslustofnanir í vorum óðflugia
stækkandi borgttm, sækjast eftir allskyns handverks-
mönnum, og borga þeim hæztu gildandi vinnulaun.
Algengir verkamenn geta\ og fengdð næga atvinnu með
beztu latinttm. Hér eru yfirgoæfandi atvinnutæki-
færi fyrir alla.
TIL FJÁRHYGGJENDA.
Manitoba býður gnægð rafafis til framledðslu og
allskyus iðnaðar og verkstæða, með lágu verði ; —
Frjósamt land ; — margvíslegar og ótæmaudi auðs-
uppsprettur frá náttúruunar hettdi ; — Agæt sam-
göngu og flutningatæki ; — Ungir og óðfluga vaxandi
bæir og borgir. — Alt þetta býður vitsmunum, auð-
æfum og framtakssemi óviðjafnanleg tækifæri og
starfsarð um fram fylstu vonir. Vér bjóðum öllum
að koma og öðlast hluttöku í velsæld vorri og þrosk-
un. — Til frekari upplýsinga, skrifið :
JOS. HARTNEY, 77 York Street, Toronto, Ont.
JOS. BURKE, 178 Logan A venue, Winnipeg, Man.
A. A. C. LaRIVIEJRE, 22 Alliance Bldg., Montreat,
J. F. TENNANT, Gretna, Manitoba,
.1. .1. UOLDEt\,
Dep ity Miuister of Agriculture and Iramigration, Winn peg

STRA5 T í dag er bezt að gerast kaupandL i að Heimskringlu. Þoð er ekki 1. seinna vœnna.^^Mg^^

Tlic Winnipeg Safc Works,
LIMITED
50 Princcss St, Winnipeg
VERZLA MEÐ
Nýja og brúkaða öryggis skápa [safes].
Ný og brúkuð “Cash Registers”
Verðið lágt, Vægir söluskilmálar,
^ VÉR BJÓÐUM YÐUR AÐ SKOÐA VÖRURNAR.