Heimskringla - 09.05.1912, Blaðsíða 6

6. BLS. WDsXrPEG, 9, MAÍ 1912. H!'.
HEIMSKRIN GEA
C.P.R. LOl
C.P.R. Lönd til sölu, í town-
ships 25 til 32, Ranges 10 til 17,
að báðum meðtöldum, vestur af
2 hádgisbaug. Þessi lönd fást
keypt með 6 eða 10 ára borgun-
ar tfma. Vextir 6 per cent.
Kaupendum er tilkynt að A. H.
Abbott, að Foam Lake, S. D. B.
Stephanson að Leslie; Arni
Kristinsson að Elfros; Backland
að Mozart og Kerr Bros. aðal
sölu umboðsmenn^alls heraðsins
að Wynyard, Sask., eru þeir
einu skipaðir umboðsmenn til
að selja C.P.R. lönd. Þeir sem
borga peninga fyrir C.P.R. lönd
til annara en þessara framan-
greindu manna, bera sjálfir
ábyrgð á því.
Kaupið pessi lönd nú. Verð
þeirra verður bráðlega sett upp
KERR BROTHERS
general sales agb.nts
WYNYARD SASK.
MARKET HOTEL
146 Princess St.
á móti markaOonm
P. O'CONPPELL. elgaodl, WINNIPEQ
Beztn vlDföng vindlar og aöhlynninfi:
Pfóö. Islenzkur veitinjramaöur P S.
Anderson, leiöbeiuir lslendingnm.
JIMMY’S HOTEL
BEZTU VÍN OG VINDLAR.
VÍNVEITARI T.H.FRASER,
fSLENDINGUR. : : : : :
James Thorpe, Efgandl
Woodbine Hotel
466 MAIN ST.
Stmrsta Billiard Hall í NorOvestnrlandinn
Tln Pool-borö.—Alskonar vfnog vindlar
GUtlng og fæOÍ: $1.00 á dag og þar yfir
Lsnnon A Hobb.
Eigendur.
MARTYN F. SMITH,
TANNLÆKNIR.
Fairbairn Blk. Cor Maln & Selkirk
Sérfræðingur í Gullfyllingu
og öllum aðgerðum og tilbfm
aði Tanna. Tennur dregnar
án sársauka. Engin veiki á
eftir eða gómbólga. —
Stofan opín kl. 7 til 9 á kveldin
OflBce Heimilis
Phone Main 69 4 4. Phone Main 6462
A. S. TORBERT ’ S
RAKARASTOFA
Br 1 Jimmy’s Hótel. Besta verk, ágæt
verkfæri; Rakstur 15c en'Hárskuröur
25c. — Óskar viðskifta íslendinga.—
A. H. BARDAL
Selnr llkkistnr og annast nm átfarir.
Allnr átbánaöur sá bezti. Knfremur
selnr haun aliskonar minnisvaröa og
legsteina.
121 Nena St. Phone Garry 2152
♦-----------------------♦
Það er
alveg
víst
að það Ixirg-
ar sig að aug-
lýsa i Heim-
skringlu !
Menningarfélagsfundur
Á fundi Menningarfélagsins 10.
apríl fiutti mr. Stephen Thorson
erindi um viöhald íslenzks þjóS-
ernis í Ameriku.
RæðumaSur kvaöst ekki vera vel
undir þaS búinn, aS flytja erindi á
þessum fundi, þar sem hann kæmi
í staS annars manns, sem á síS-
ustu stundu hefSi forfallast frá aS
koma og fiytja fyrirlestur, eins og
til hefSi staSiS.
Hann kvaSst álita vel viS eig-
andi, aS ræöa nokkuS betur mál-
efni þaS, sem rætt hefSi veriS á
síSasta fundi, nefnilega viShald ís-
lenzks þjóSernis hér vestan hafs.
Fór hann síðan aS nokkru leyti
yfir umræSur síSasta fundar og
gerSi ýmsar athugasemdir viS þær
RæSumaSur sagSist álíta, aS
ekki væri tilvinnandi, aS leggja
mjög mikiS á sig tif viShalds ís-
lenzks þjóSernis hér. þjóöerni væri
alt þaS, sem einkendi eina þjóS ;
jafnt ytri sem innri einkennin
væru þjóSernis einkenni. Ytri ein-
kennin væru ósjálfráð og breytt-
ust eftir því, sem þjóSir blönduS-
ust saman, og samkvæmt lífshátt-
um manna.
Innri þjóðernis einkennin, sagSi
ræSumaður aS væru sérstaklega
falin í siSferSishugsjónum, bók-
mentum og tungu.
HvaS siSferðishugsjónum við-
víkur, stöndum vér íslendingar á
svipuSu stigi og aSrar þjóSir
NorSuráffunnar. Vor sérstaka sið-
ferSishugsjón er ráSvendni.
íslenzkar bókmentir, sem svo
mikið væri hrósaS, sagSi ræSu-
maSur aS stæðu ekki annara þjóða
bókmentum fraanar. Nýju bók-
mentirnar væru fúllkomnari en
þær gömlu, og þó væru þær ekki,
samkvæmt dómi eins manns hér
vestra, sem mjög vel væri fær aS
dæma um slíkt, á mjög háu stigi.
StaShæfingu sinni til stuðnings
bar ræSumaSur saman nýrri og
eldri bókmentir Islendinga.
Illutverk tungunnar sagSi hann
aS væri, aS gera hugsanir skiljan-
legar. Finni menn til þess, aS eitt
mál er betra en annaS til þess aS
gera hugsatiir skiljanlegar, þá
nota þeir þaS mál. Ensk'tunga
ver.Sur íslendingttm miklu hand-
hægari hér í landi en íslenzkan ;
hún verður máliS, sem flestum
verður eðlilegast að tala.
Til þess að viðhalda íslenzkri
tungu hér þarf þess vegna að
kenna hana, annaðhvort í skólum
eða heimahúsuiTi. Og þar næst
verður að kynna börn, sem læra
hana svo íslenzka sögu, að þau
geti haft not af að lesa íslenzkar
bækur, t. d. Árbækurnar og
Sturlungasögu. þetta kvaS ræSu-
maSttr vera svo þungt Grettistak,
aS ekki einn af hverju hundraSi
gæti lyft því.
NiSurstaSa ræSumanns varS sú,
að aS eins íáir af íslenzkum ætt-
um, sem hér væru fæddir og upp-
aldir, gætu geymt íslenzkt þjóS-
erni og viShaldiS því. Hvort sem
íslenzkan væri kend viS hérlendan
skóla, sem unglingar af íslenzkum
foreldrum fæddir sæktu, eða ls-
lgndingar sjálfir stofnuSu skóla til
aS vfShalda íslenzkunni, þá héld-
ist hún ekki viS, nema hjá tiltölu-
lega íáum mentamönnum.
Allmiklar umræður urðu á eftir
erindinu, og hneigSust þær fiestar
í gagnstæSa átt viS skoðanir aS-
al-ræöumannsins. þessir tóku þátt
í þeim : Miss R. Havidson, séra
Rögnv. Pétursson, Sigf. Benedicts-
son, séra G. Árnason, Sveinbjörn
Árnason, Mrs. Sigr. Swanson og
að síðustu málshefjandi sjálfur.
Vestur á strönd.
Síðan ég kom heim, hafa sumir
spurt mig : því ég léti ekkert
sjást í blöðunum um ferð mína
vestur, og hefir svar mitt verið
þaS : aS ég hafi ekkert sett mér
lyrir aS gera i þvr falli. En út af
þessu tali hefi ég þó loks tekið
það niður, sem hér fer á eftir, —
samkvæmt punktum úr vasabók
minni ; — svo fljótt yfir sögu far-
ið, er mér finst hægt að komast
af með, ef nokkuð er sagt. — Og
svo, ef þér, herra ritstjóri, vilduð
gera svo v.el, að taka i blaðið við
tækifæri.
Klukkan 3 aðíaranótt hins 14.
febr. rann eimreiðin af stað frá
Winnipeg áleiðis vestur að hafi
með fjölda fólks, þar á meðal okk-
ur 3 íerðamenn írá N.-Dakóta :
S. H. Hjaltalín, Ö. Steíánsson og
þann, er þetta ritax ; og þótt
ierðahugurinn hafi, að sjálisögðu,
verið nokkur, hefðutn við þó frek-
ar kosið aö hefja ferðina á öðrum
tíma, en um hánóttina, úti myrkr-
i.ð og veturinn ; en höfðum ekkert
atkvæði til stjórnar né formensku,
svo nú var ekki til setu boðið.
það næsta, að ná í pláss, svo
þægilega færi um mann, ekki svo
auðvelt vegna fjöldans og þar af
leiðandi þrengsla ; náðum að vísu
brúklegum sætum, er við sáum aö
hlaut að verða aðal griðastaður-
inn nótt og dag, —• yrðum þar að
sitja og sofa. Flest hvíldi í húmi
nætur, nema lestin, er jafnt og
þétt rann eftir sporinu, og stöku
sinnum kipt í lúðurinn til að láta
þó vita, að ekki væri öll náttúran
í fasta 'svefni. Látið var sofið; bið-
um við frekar eftir degi og birtu,
til að sjá út um landið, notuðum
líka hvorttveggja þegar gafst,
með góðu veðri en köldu. Komið
til Regina kl. 2 e.m.; ofurlítil við-
staða. Nokkru siðar farið framhjá
þvi, er veturinn hafði gripið um
of snemima, sem voru stnærri og
stærri akurlenai undir korni ó-
þresktu. L.eiðinlegt að sjá af þv’,
að þarna hötðu hlutaðeigendur, að
sjálfsögðu, orðið fyrir efnalegum
óhag, og því miður viðbúnir vetr-
inutn.
Næsta viðstaða í Calagary kl.
6 að morgni þess 15. Svo um kl.
8 tóku fjöllin við, og teygðu toppa
sína uppí þokuna, sem þá var í
lofti Og snjór féll úr undir kveldið
Og næstu nótt á eftir ; en að miðj-
um þeim degi heilsuðu þó upp á
okkur hinis kristal-tæru lækir, er
runnu niðandi ofan brekkurnar ;
fanst okkur þaö svo íslenzkt og
kært, og ^angaði helzt tii að
drekka úr lækjunum upp á há-
íslenzkan dr.engjahátt, en til þess
var ekki tími né tómstund. Bráð-
um kom fleira til sögunnar, svo
sem hrikaleg standberg, svo og
jarö- og stólpa-göng, þegar að
kveldi leið og alla nóttina annað
slagið, — fleira en við nrðum var-
ir við, því þá nótt sváfum við
töluvert. Mörguninn eftir hinn 16
vöknuðum við fyrir dagrenning;
ennþá ekki komið úr fjöllunum ;
viðstaða nokkur, því all-stórir
steinar höfðu fallið á brautina og
fært úr lagi, svo að viðgerðar
þuriti. þá var kafaldskrapi, og
það, sem þá helzt grilti til, voru
klettar með þykkar, hangandi snjó
dyngjur, —jalt annað en fagurt út-
syni ; lariö þó til muna aö halla
undan fæti. Svo haldið sem leið lá
unz komið var til Vancouver kl.
11 f.m. Stigum þá af lestinni og
hugðum gott til að rétta úr okk-
ur.
Brátt gengum við af stað inn í
bæinn, án þess að vita, hvert
halda skyldi, þar allir voru þar
jaín ókunnugir. Ekki höfðum við
lengi gengið, þegar við fórutn að
sjá þar flest til reiðu, er ferða-
1 manninum gat komið vel; og af
því þá var um miðdegisstund,
gengum við þar inn á matsöluhús,
settumst að borði, litum á mat-
skrána og báðum um fisk ; töldum
það sjálfsagt, bæði af því að fisk-
ur með fl. var í framboði, og líka
höfðum þaö á vitund, að nú vær-
mn við komnir að hafinu. þetta
gekk nú prýöilega, og stóöum viö
ánægðir upp frá borðhaldi, grip-
um töskur okkar og liugöum ,á
nýjan gang ; mundum eftit því, að
fullir kunna fiest ráð, og það v.arð
líka. því bráðum várð okkur geng
iö framhjá bvggingu, er mcnn voru
að vinnu, þar á meðal 1 eða 2
landar ; fréttum þar til tv.eggja
annara landa í bænum (fasteigna-
sala). Töldum við ráð að koma
tiJ móts við þá, fengum fylgd til
þeirra ; tóku þeir okkiír alúðlega
og vel, sátum þar stundarkorn, og
annar þeirra, Mr. A. Johnson, tók
sig upp og fór meö okkur talsvert'
um bæinn á strætisvagni og var
enda með okkur langt fram á
' kvöld ; hann útvegaði okkur gott
pláss til að sofa í um nóttina.
j ílöfðum við þá allareiðu ráðist til
; fylgdar með íslenzka söngflokkn-
um (yfir 20 manns), er næsta dag
1 var ferðbúinn til farar suður á
Point Roberts til að syngja þar
fyrir fólkið aö kveldi. Svo nú stóð
hagur okkar hið bezta. Súld hafði
verið um daginn, hægt regn, en
blítt veður.
þann 17. fórum við á fætur kl.
6 og vorum brátt ferðbúnir. Fór-
! um fyrst eftir sporvegi út úr bæn-
um fleiri mílur, svo bátsferð til
Larner og loks hestabraut Tim 9
j mílur til samkomustaðarins á Pt.
Roberts. Kl. 3 e.m. tekið þar á
j móti hópnum (um 30 manns), og
• varö Tanga-búum engin skota-
skuld lir því, öll hentisemi á reið-
I um höndum, eins fyrir okkur frá
Dakota.
Eftir aö hafa drukkið eitirmið-
dagskaffið, varð mér reikað með-
fram sjónum, því að sjó haföi ég
j ekki komið í nær 30 ár ; varð ég
I þá sem staddur langt inni i landi
j liðins tíma, o<r fór að tína skeljar
! í vasa minn eins og þegar ég var
lítill drengur úti á íslandi. Gang-
urinn varð nokkuð langur eftir
j fjöruborði ; tíminn leið og kveldið
kom áður en ég vissi af og orðið
hálfdimt. Sé ég þá, hvar maður
gengur hliðhalt, kölluðumst við á
kveðju og báru brátt saman leiðir
Spurðum við hvor annan nafns og
þektumst þegar, frá því við vor-
um drengir uppaldir í sömu sveit
á Islandi ; hann heitir Bjarni Hall-
grímsson, frá Meðalheimi í Húna-
vatnssýslu ; ætlaði hann þegar að
taka mig heim til sín, en þá hafði
ég gert ráð fyrir næturgistingu
annarstaðar í bænum. þenna dag
var þokufult loft, austan gola, en
blítt um kveldið.
(Framh. á 7. bls.þ
'x>©o««o<x
I
0KEYPIS BÓK UM
MANIT0BA
AKI R\ RKJU og innflutninga deildin mælist til
samvinnu allra fbúa fylkisi"8 til þess að
IrygKja aðsetur í þessu fylki, nokkurs hluta
þeirra mörgu innflytjenda sem nú koma til
Vestur-Canada.
Þetta fylki veitir duglegum mönnum óviðjafnanleg
tækifæri. Hér eru þúsundir ekra af ágætu fandi til
heimilisrettartöku ásamt með stórum land svæðum sem
fást keypt á lágu verði. ,
Margar ágætar bættar bújarðir eru fáanlegar til kaups
með sanngjörnu verði, og aðrar bújaróir fást leigðar gegu
peninga borgun eða árlegum hluta uppskerunnar.
Gróða möguleikinn f Manitoba er nákvæmlega lýst í
. n/ju bókinni, sem akuryrkju og innflutninga deildin hefir
gefið út og sem verður send ókeypis hverjum sem um
hana biðnr.
Allir þeir sem láta s<’r annt nm framfarir Maniloba
ættu að senda eintak af bók þessari til vina sinna og ætt-
ingja í heimalandsins, ásamt með bréfi um líðan peirra og
framfiir hér.ý Slík bicf ósamt með bókinni um “Frosper-
ous Manitoba” mun suglýsa þúsundum komandi inn-
fiytjenda kosti þessa fylkis.
Skrifið f dafr eftir bókinni til undirritaðra sem svo
senda yður hana tafarlaust,
./. J. GOLDKN, Deputy Mini&ter of Agrículture, Winnipeg Mnnitoba
•JOS. BUliKE, 178 Lognn A'eenue. Wtnnipeg, Manit.vbn.
JAS. JIAllTNE] , 77 York Strert, Toponto, Ontorio
J. /'. TENNANT. tíretna, ilanitoba.
W. (V. UNSWOIiTH. Emereon, Manttoba; og allrn vmboóemanna
Dominion etjórnaimnar vtamíkin.
amrnmmmmmmmmmmmmm
PRICE 50 CENTS
Now on Sale
Sent Postpaid
J. L. ANDERSEN
PUBLISHER
11 Bank of Hamilton Chambers.
WINNIPEG
The Book of Winnipeg
(141 Pages Text and Illustrations)
With
C. C. Chataway’s New Map
of Qreater Winmpeg
STRAX
í dag er bezt að gerast kaupandi
að Heimskringlu. Það er ekki
seinna vœnna.
d-M-W-H-I-I-I-H-I-I-I-I-I-I-I-H-I-
S y 1 v í a
239
240
Sögusafn Hjeimskringlu
S y 1 v í a
241
242
Sögusafn Heijnskringlu
‘Ég get það ekki’, sagði Trale. ‘Komið þér
heim með /mér og fáið yður í pipu og stillið yður’.
‘Nei, ekki eitt fet héðan’, sagði Neville hátt.
‘þei, þei’, sagði Trale, ‘einhver er að koma’.
1 sama bili kom hár maöur til þeirra og sagði :
‘Hverjir eruð þið?’
‘Hér er engin hætta á ferðum. Ég er Trale —
lögreglustjóri Trale, og —’
‘Trale?’ sagði maðurinn. ‘þekkið þér mig
ekki ?’
‘Ó, þér eruð lávarður Lorrimore’, sagði Trale.
‘Já’, sagöi Lorrimore. ‘Ég er að heimsækja
Grange til að kveðja ungfiú Hope, áður en ég legg
af staö til Afríku. Hver er með yður?’
‘það er hr. Neville Lynne’.
‘Hver ?’ kallaði Dorrimore.
‘Neville Lynne’, endurtók Trale, kipti i Neville og
sagði : ‘þetta er lávarður Lorrimore, kunningi ung-
frú Hope’. /
‘Neville Lynne’, sagði Lorrimore og skellihló.
‘það er nafn mitt’, sagði Neville, ‘en ég hefi ekki
þá ánægju að þekkja —’
‘það er ekki mér að kenna’, sagði Lorrimore,
‘þar eð ég hefi árum saman verið að leita yðar, og
ferðast marga tugi þúsunda mílna til þess aö finna
yður’.
‘Ég skil yður ekki’, sagði Neville.
‘Ég skal segja yður eins og er. Fyrir 3 árum
sendi ungfrú Hope mig til að leita aö yður’.
‘Hún Andrey? Guð blessi hana fyrir það’,
sagði Neville. ‘En því sendi hún yður?’
‘Af því ég var svo óheppinn að elska hana’,
sagði Lorrimore.
‘þér elskuðuð. — ó, og hún — Jordan’.
‘Alveg rétt’, sa,gði Lorrimore, ‘en hún var ekki
búin að gefa mér neitt ákveðið loforð, en samt vil
ég forðast að sjá gæfu þeirra’.
‘Lengst af hefi ég grafið gull í Lorn Hope í Ástr-
altu’, sagði Neville.
‘Ég kom þar í nánd’, sagði Lorrimore. ‘þér
hafið þá ekki notað yðar rétta nafn?’
‘Menn kölluðu mig ‘Græningjann’ og stundum
‘Jack',’ sagði Nevifle.
'Græninginn? Jack? En þá eruð þér dauður’.
‘Ég veit þaö, ég veit það’, sagði Neville.
‘Ef þér eruð ‘Græninginn’,’ sagði Eorrimore., ‘þá
vitið þér ,að unga stúlkan, Signora Stella eða Sylvía
Bond, se<m er hennar rétta nafn, álítur yður dauðan’.
‘þér þekkið hana ? Er það mögulegt, að þér sé-
uð maðurinn, sem frelsuðuð hana frá Lavorick ?’
‘Já, étf held að ræninginn hafi heitið það’, sagði
Lorrimore.
‘Mín kæra Sylvía’, tautaði Neville, ‘hún er
þarna intii, og ég fæ bráðum að sjá hana’.
‘Já’, sagði Lorrjmore, ‘þér eruð lánsmaður. —
SFúlkan, sem ég elska, er líka þarna inni, og ég fæ
bráðum að sjá hana, en í síðasta sinni — síðasta
sinni’. * >
‘Ég mundi ekki sleppa allri von, Lorrimore lá-
varður’, sagði Neville.
‘Fyrir mig er engin von’, sagði Lorrimore, ‘hún
er heitbundin bróður yðar’.
‘þó það, farið þér samt ekki til Afríku’, sagði
Neville, ‘það getur margt breyzt enn’.
Trale kom nú til þeirra og sagði :
‘Nú er Andrey komin út á pallinn. Ef þér, lá-
varður Lorrimore, vilduð segja henni, að Neville
væri hér, kærni það sér vel’.
‘það skal ég með ánægju gera’, svaraði hann.
‘Bíðið þér, hr. Lynne, þangað til ég kalla’.
Sylvía fór upp að finna Mercy, þegar hún var
biiin að syngja tvö lög.
‘Ég ætla út á pallinin til að reykja vindil’, sagði
Marlow lávarður, ‘viltu vera með, Andrey?’
Andrey svaraði engu, en gekk út með honum.
‘Hver kemur þarna?’ sagði Marlow. ‘það er
lávarður Lorrimore, sýaist mér’.
‘Lorrijmore ? ’ sagði Andrey og ætlaði að hlaupa
inn. &
‘Vertu kyr, Andrey’ sagði Marlow lávarður.
‘Gott kveld, Lorrimore’, sagði Marlow. ‘Hvað-
an komið þér?’
• ‘Ég kom hingað í því skyni, að kveðja ungfrú
Hope, því ég ætla bráðum að ferðast til Afríku’,
sagði Lorrimore.
‘Ég ætla að sækja vín’, sagði Marlow lávarður,
og fór út.
‘Andreý! ’ sagði Lorrimore, ‘ég veit nú hvar
Neville er’.
‘Neville ?’
‘Já, hann — hann er hér’, sagði Lorrimore.
‘Hér? Hvar ?’
‘Ég hitti hanai af tilviljun í kveld’.
‘því komuð þér ekki með hann?’ spurði Andrey.
‘Af því Sylvía er hér’. Og svo sagði hann henni
í flýtir, hvernig ástatt var.
‘Ég hefði ekki beðið yður að fara, ef ég hefði
haft nokkurn grun um fyrirhöfn yðar —’
‘Ég liugsaði ,ekki um sjálfan mig, en að eins um
vesalings Sylvíu ; en hvernig eigum við að koma
þeim saman, án þess hún deyji af hræðslu, því hún
heldur að hann sé dáinn’.
‘Ég skil það’, sagði Andrey. ‘Vesalings stúlk-
an, og svo er það Neville Lynne. Ég er svo glöð’.
‘Já, mér þykir vænt um, að hann er fundinn, og
ég vildi að ég hefði fnndið hann’, sagði Lorrimore.
Andrey leit niður og sagði :
‘Ég skal segja henni frá þessu. En þarna kejn-
ur hún. ‘Lávarður Lorrimore er kominn, Sylvía’.
‘ó, ég er svo glöð. Og svo óvænt, Andrey’>
hún þrýsti hendi lávarðarins.
‘Lorrimore er kominn til að færa þér fréttir,
Sylyía’, sagði Andrey.
‘Mér — fré.ttir ? ’
‘Já, og góðar fréttir líka’, sagði Lorrimore.
‘Já, kæra Sjdvía’, sagði Andrey, ‘heldurðu að
þú þolir að heyra þær ? ’
‘Hvað er það?’
‘Margt undarlegt kemur fyrir. Stundum frétt-
um við, að vinir okkar liafi faílið í bardaga, og sawt
koma þeir lifandi heim’,. sagði Andrey.
Sylvía lokaði augunum og riðaði aftur og fraW-
‘það er um Jack’, sagði hún, ‘þið hafið heyrt a'ð
hann sé lifandi. Ó, guð minn góður! Segið þ'ð
mér eins og er, ég þoli það. Ó, Jack, Jack! ’
‘Kallið þér á hann’, hvíslaði Andre}'.
Lorrimore hljóp ofan og kallaði :
‘Neville! ’
Hár maður kom gangandi yfir blettinn, og einti
augnabliki síðar lá Sylvia í faðmi hans.
Lorrimore fór burtu með Andrey.
‘Ég vildi ég væri að hálfu ley.ti eins ánægður og
þau’, tautaði Lorrimore.