Heimskringla - 12.09.1912, Blaðsíða 6

6. BLS. WINNIPEG, 12. SEET, 1912*
HEIMSKRINGLA
MARKET HOTEL
146 Princess tít.
á móti markaOonm
P. O’CONNELL. elgandl, WINNIPEQ
Beztu vtoföng vindlar og aöhlynning
góö. Islenzkur veitingamaöur N.
Halldórsson, leiftbeinir lslendingum.
JIMMY’S HOTEL
BEZTU VÍN OG VINDLAB.
VÍNVKITARI T.H.FBASKB,
Í8LENDINGUB. : : : : :
James Thorpo, Elgandl
Woodbine Hotel
466 MAIN ST.
Stmista Billiard Hall 1 Norftvestnrlandinn
Tln Pool-borö.—Alskonar vfnog vindlar
Qlstlng og fteOi: $1.00 á dag og þar yflr
Lennon A Hebb,
Eigendur.
i
l
Hafið þér húsgfign til sölu ?
The Starlight Furniture Co.
borgar hæsta verð.
593—595 Notbe Dame Ave.
tíimi Garry 3884
♦----------------------------------
A. M. NOYES
KJÖTSAU
Cor, Sargent & Beverley
Nýjar og tilreiddar kjöt tegundir
fiskur, fuglar og pylsnr o.fl.
SIMl SHERB. 2272 13-12-12
DOMINION
HOTEL
523M AlíiST.WINNIPEG
Björn B. Halldörsson,
eigandi.
P. S. Anderson,
veitingamaftur.
TALSÍMI 1131
BIFREIÐ FYRIR GESTl.
Dagsfœði $l,5o
Legsteinar
A.L. MacINTYRE
selur alskyns legsteina og
mynmstöflur og legstaða
grindur. Kostnaðar áætlanir
gerðar um innanhús tigla-
bkrant
Sérstakt athygli veitt utan-
héraðs pöntunum.
A. L. flacINTYRE
23« Notre Dame Ave. WINNIPEG
PHONE MAIN 4A22
6-12-12
1-------------------
Frá fyrri tíð.
J>að var í ungdæmi mínu, að ég
var við sjóróðra við sunnanverð-
an Faxaílóa. J>á kyntist ég- þeim
þorsteini á Brattabergi og Auð-
unni í Arnaríelli. það var á álið-
inni vetrarvertíð, að skipið, sem
við vorum á, þurfti að fara til að-
drátta inn til Hafnarfjarðar. Veð-
ur var hið ákjósanlegasta til sjó-
ferða, hæg og stilt frostkæla. Tí-
æringurinn, sem við vorum á,
skreið mjúkt og drjúgt undir ár-
um inneftir, því andvarinn var á
móti þá leiðina. Ferðin var gerð,
svo sem þá var títt, til að sækja
ýmislegt, svo sem sútað leður í
sjóskó, ósútað leður í brækur,
kork í dufl, netakúlur, og þó eink-
anlega salt í fiskinn, því þá var
aflavertíð við Faxaflóa í betra
meðallagi. Og margt fleira var nú
reyndar sótt, sem ég ekki a^nni nú
upp að telja. Nokkrir höfðu og
haft með sér páskapelann, þó lítið
kvæði að drykkjuskap á þessu
skípi. Ferðin gekk vel inneftir, við
lentum ,við Gunnlaugsens brygg-
una, og þar var fleytan fermd.
þegar langt var komið að bera
á, sat Auðunn á miðskipsþóttunni
en þorsteinn kemur ofan brygg-
una með salt hálfttinnu, þá sið-
ustu, sem ofan var borin. Hann
steig léttilega með byrði sína af
bryggjunni ofan í skipið og lagði
hana af sér jafn léttilega o? vana-
legir menn mundu fara með eina
skeffu, því þorsteinn þessi var
tröllefldur að burðum.
“Laglega af sér vikið, lagsmað-
ur”, sagði Auðunn.
“Ojá”, sagði þorsteinn ; “ekki
hefði nú þorsteini uxafœti þótt
þetta mikið þrekvirki, þótt hon-
um yrði aflfátt við afturgengna
tröllið. Mikið heljarmenni hefir sá
maður verið ; og ólán hygg ég
það verið hafa Ölafi Tryggvasyni,
að lofa honum ekki að ráða á
Orminum langa. Kn líklega hefir
þó Grettir verið sterkari. það hef-
ir nú veriö skárri byrðin, þegar
hann krækti hrútunum sarnan á
hornunum og bar þá þannig. En
enn meira afarmenni hefir þó Hall-
mundur hálftröll verið, og sterkir
hafa beizlistaumarnir mátt vera,
að þola það átak, sem fletti skinn-
inu úr lófunum á Gretti Ásmund-
arsyni. Ellidauður ímynda ég mér
að Grettir hefði orðiö, hefði hann
borið gæfu til að henda steininum
í hausinn á kerlingarnorninni, i
stað þess að lærbrjóta hana”.
“Já, það held ég líka, þorsteinn
minn”, mælti nú Auðunn; “eu
Við megum aæta þess, að forlögin
hafa verið óraskanleg”.
“Getur verið”, mælti þorsteiun.
Nú var alt ferðbúið, ýtt frá,
snúið við, undin upp segl. Skeiðin
tók skrið. Kári blés beint aftan í
seglin. Allir voru glaðir og ánægð-
ir, og þessir tveir áminstu lags-
inenn voru þess auðsjáanlega al-
búnir, að halda samræðunni á-
fram. þá datt mér í hug vísan
fornkveðna, sem mig minnir að
prentuð sé í Kambránssögunum
og hljóðar þannig- :
“Helzt er gaman að hlusta til
þá hyRnir ræða,
ég lield það megi heimskan
fræða”.
-Nú tók þorsteinn til máls ; “Já,
Auðunn minn, það hefir verið
meiri þróttur í gömlu mönnunum,
heldur en nú gerist, þó þeir lifðu
minna á útlenda matnum heldur
en nú er tíðkað. Mikið hraust-
menni hefir Kgill verið, þó líklega
hafi hann varla verið nærri svo
sterkur sem Grettir”.
“Nei”, segir Auðunn, “krafta
hefir hann víst ekki haft á við
kappann frá Bjargi ; enda er víst
eitt mesta þrekvirki Egils, þegar
hann í Bjarmalandsför sinni batt
framan á sig helluna, og barðist
og varðist þannig við ofurefli liðs,
eins og þú manst”.
“Já”, segir þorsteinn. “Gaman
hefði mér þótt að lifa á þeirri öld,
þó líklega hefði þá lítið munað
um mig. Skyldi Ormur Stórúlfs-
son ekki hafa verið allra íslend-
inga sterkastur, þ. e. a. s. þeirra,
er menskir menn mcga teljast?”
Auðunn mælti : “það tel ég ó-
efað, ef trúa má sögunni”.
“Trúa sögunni?” v-arð þorsteini
að orði. “Heldurðu að nokkur
maður hafi farið að skrökva öðru
eins. upp! Ekki get ég haldið nokk
urn mann svo lýginn : enda man
ég ekki betur, en að sú saga komi
við aðrar sannar sögur”.
“Já, þorsteinn minn, það er auð
heyrt, að þú heldur alla aðra eins
og þig vandaða til orða og verka.
Eg held annars líka, að frásögnin
um Orm sé sönn, að því leyti, að
liann hafi til verið og hafi enda
verið afburðamaður ; en sannleik-
urinn er sá, að mörgum þykja
hreystiverk Orms, eT sagan getur
um, svo ótrúleg, að þeir halda að
ýkjur hljóti að hafa slæðst inn i”.
“Já", segir þorsteinn, “nú á
'tímum eru menn orðnir svo merg-
lausir og máttlausir amlóðar, að
þeir halda, að allar sögur um
frægð og hreysti forfeðranna séu
lygar tómar”,
“Eitthvað mun hæft í þessu hjá
þér, lagsmaður”, mælti Auðunn.
“En svo er annað athugavert :
Vorra tíma menn halda að þeir
séu miklu vitrari, en fornmenn
voru, og halda sig líka mikið
betri menn. En það get ég sagt
þér, lagsmaður, að þar skjátlar
þeim stórlega, því í þessu hvoru-
tveggja stóöu fornmenn vorra
tíma fólki mjög mikið framar, og
mætti sanna það með mörgum
dæmnm”,
“Jú, það mun vera setn þú seg-
ir", svaraði þorsteinn. “Gam-an
hefði mér þótt að sjá o? heyra
Gunnar kveða með gleðibrag í
haugnum forðum daga. Vfet tel ég
það, að það hafi verið fyrirboði
þess, að hann hafi farið vel eftir
dauðann. það kemur líka heim viö
það, sem prestar vorir kcnna, að
ef við lifum vel, séum kirkjurækn-
ir og borgum kirkjugjöldin, þá för-
um við í himnaríki til guðs, þegar
við deyjum. En skyldi engjn jörð
né himinn vera í himnaríki ? það
hefi ég aldrei heyrt séra Bárð minn
ast á ; en hann fullyrðir, að góðir
menn séu í alsælu-ástandi hjá guði
eftir dauðann, en segir þó, að
holdið rísi upp aftur af moldinni.
É'g fyrir mitt leyti er hræddur
um, að ég kunni illa við að fara
aftur úr sælunni frá guði og í
þennan heim, eftir að vera orðinn
betra vanur um þúsundir eða jafn-
vel milíónir ára. Aðrir geta sagt
fyrir sig”.
Auðunn, sem auðsjáanlega var
orðinn djúpt hugsandi, tók nú til
máls og mælti : “Svo segi ég
þér eins og é? bezt veit, þorsteimi
minn, og það er, að helzti uncir-
stöðusteinninn undir þessari ?lis-
holds upprisukenning er sá, að
klerkar vorir vita, að sánkti Pall
trúði, að þannig löguð uppr-sa
væri sjálfsögð ; en sannleikurinn er
sá, að Kristur gerir hvergi ráð
fyrir neinni slíkri upprisu. það er
líka auðvitað, að það muni vera
maðurinn sjálfur, sem rís upp en
ekki holdið. Prestar vorir eru í
æssu efni andlega blmdir, og þá
auðvitað hentast fyrir þá að vera
blindra leiðtoga ; og sumir þeirra
eru jafnvel svo skammsýnir, að
þeir halda, að sálin í manni sé
einhver sérstakur hlutur, eins og
til dæmis sálin í skötunni”.
Nn er liér var komið samtalinu,
vorum við komnir það langt heim-
leiðis, að turninn á Kálfatjarnar-
kirkju var farinn að gægjast upp
fyrir Keilisnesið, og við það slitn-
aði þessi fróðlega samræða.
Álfur í Hól.
Thor. Johnson
RAlvARA tíTOFA
Selur vindla, sætindi og
svaladrykki.
POOL ROOM
f sambandi.
EF YÐURIVANTAR
isz j ö aijp
þá hef ég:
Nýtt Roast Beef pundið......12^c
Nýbúin til sausageJ2 pd......25c
Hamborgarsteik 2 p<l.........25c
Reykt svfnakjöt^pd..........16c
Vér fáum nýjan fisk í ver/.l-
anina tvisvar á dag.
Allskonar jardepli,
Gleymiðíekki staðnum; '
ALEX- BRUNSKILL,
717 hnrient Ave.
C.P.K. LOl
C.P.R. Lönd til sölu, 1 town-
ships 25 ,til 32, Ranges 10 til 17,
að báðum meðtöldum, vestur af
2 hádgisbaug. Þessi lönd fást
keypt með 6 eða 10 Ara borgun-
ar tfma. Vextir 6 per cent.
Kaupendum er tilkynt að A. H.
Abbott, að Foam Lake, tí, D. B.
Stephanson að Leslie; Arni
KrÍ8tinsson að Elfros; Backland
að Mozart og Kerr Bros. aðal
sölu umboðsmenn,alls heraðsins
að Wynyard, tíask., eru þeir
einu skipaðir umboðsmenn til
að selja C.P.R. lönd. Þeir sem
borga peninga fyrir C.P.R. lönd
til annara en þessara framan-
greindu manna, bera sjálfir
Abyrgð á þvf.
Kaupið pessi lönd nú. Verð
þeirm verður bráðlega sett upp
KERR BROTHERS
OENERAL SALES AOBNTS
WYNVARD :: :: SASK.
ÓKEYPIS BÓK UM
MANITOBA
AKURYRKJU og innflutninga deiklin mælist til
samvinnu allra íbúa fylkisins til þess að
tryggja aðsetur í þessu fylki, nokkurs hluta
þeirra mðrgu innflytjenda sem nú koma til
Vestur-Cahada.
Þetta fylki veitirj’duglegum rmönnum óviðjafnanleg
tækifæri. Hér eru þúsundir ekra af ágætu landi til
lieimilisrettartöku ásamt með stórum land svæðum sem
fAst keypt á lágu verði.
Margar ágætar bættar bújnrðir eru fáanlegar til kaups
með sanngjörnujverði, og aðrar bújarðir fást leigðar gegn
peninga borgun eða árlegum hluta uppskernnnar.
Gróða möguleikinn f Manitoba er nákvæmlega lýst í
nýju bókinni, sem akuryrkju og innflutninga deildin hefir
gefið út og sem verður send ókeypis hverjum sem um
hana biður.
Allir þeir sem láta sér annt um framfarir’ Manitoba
ættu að seuda eintak af bók þessari til vina sinna og ætt-
ingja f heimalandsins, ásamt með bréfi um líðan þeirra og
framför hér. tílfk bröf ásamt með bókinni um “Prosper-
ous Manitoba” mun suglýsa þúsundum komandi inn-
flytjenda kosti þessa fylkis.
Skrifið f dag eftir bókinni til undirritaðra sem svo
senda yður hana tafarlaust,
J. J. GOLDKN. Depuly Mininter of Agrículture, Winnipeg iíunitoba
J08. BURKK, 178 Logan Aeenue. Winnipeg, Manitoba.
JAS. HARTKET, 77 Tork Street, Toronto, Ontario
.1. F. TESNANT. Oretna, Mani'.eba.
W. IV. UNSWORTH. Emermrn, Manitoba; og allra umboðsmanna
Dominion etjórnannnar utanríkis.
MeA þv1 a6 biCja nflnlega nm
'T.L. CIGAR,’’ t>6 ertu viss a6
fá ágsetan vindil.
TL.
(UNION MAPE)
Wentern Cijear Facfwry
Thomas Lee, eigandi Winnnipeu
*ééé*********é****6±Aé ééééééééééééééééééééA*
\^ITUR MAÐUR er varkár með að drekka ein-
* göngu hreint öl. þér getið jafna reitt yður á. 2
DREWRY’S REDWOOD LflGER I
það er léttur, freyöandi bjór, gerður eingöngu
úr Malt og Hops. Biöjiö ætið um hann.
IE. L. DREWRY, Manufacturer, WINNIPEG.
*************#*<******4 444*444*44 4444 44444444

Sigrún M. Baldwinson ^TEACHER OF PIANOÖ (o _ . O) að það borg- alves ar8i«aðauK- V lýsa í Heim-
727 Sherbrooke St. PhoneG. 2414 V lSt skringlu ! ♦

64 Sögusafn Heimskringlu
aði hann heldur við, er hann var kominn þangað
heimundir, að hinkra ögn við hlið og horfa inn um
riíu, — bá sömu og betíarinn haiði horft í gegnum
tveim döjium áður.
Sólin skein glatt yfir garðinn hálf skrælnaðan,
því eigi hafði rigut í fleiri daga ; hænsnin höfðu
dregið sig í skugga og varðhundurinn, er var bund-
inn, hætti við að gelta að komumanni, svo var hit-
inn mikill.
Aftur á móti sýndist sem hitinn væri velkominn
inn i saggafullu stofuna gamla fólksins ; báöir glugg-
arnir stóðu opnir ; við annan sat amtmaðurinn og
Jas í bók, en gegnum hinn sá hr. Markús konu hans
Jisöfja > rúmi sinu með spentar greipar. Gömlu hjón-
in voru alein, enginn sást í herbergjum á hægri hlið
hússins. Hr. Markús leit rétt í svip til loftgluggans.
Honum stóð á sama, hvort kenslukonan sat þar eða
einliversstaðar úti i skóginum, — hann hugsaði að
eins um eitt, og það kom honum til að ganga með-
fram húsinu ov gægjast gegnum eldhússgluggann, en
J>ar var sama og í garðinum, — engin lifandi hræða
sást.
Hann beit sig i varirnar. Átti hann að gera sig
að þeim aula, að fara til Grafenholz ? H’onum fanst
sem sæi hann framan í kunningja sína, sem hann sjálf-
ur hafði oft hætt og hlegið að fyrir ástaræfiatýri
þeirra, — gremju stjúpmóður sinnar, er var lög-
«annsdó.ltir ; það var sem heyrði hann illgicnisslúð
ar ungu stúlknanna, er hann hafði oft fullvissað um,
*ieð miklum sjálfbyrgingshætti, að hann væri óvinn-
íindi í ástum. En á meðan alt þetta flang gegnum
Ituga hans, hraðaði hann göngu sinni eftir sínu eigin
landi og staðnæmdist ekki fyr en hann sá heim að
«kógvarðarhúsinu.
Hann gat \»cl skilið það, að það hlvti að vera góð
jimskiftij.að skifta á hússkríflinu í bjáleigunni og
Bróðurdóttiramtmannsins 85
rauða húsinu þarna, þó ekki væri nema nokkura kl,-
tíma í senn. það stóð þar í skugga undir fögrum
beykitrjám, og að baka til skógarhlíðin með öllum
lækjunum, er runnu ofan í dalinn.
það var sem einhvesju hefði verið breytt inni í
húsinu ; fuglabúrið var horfið og í hornherberginu
niðri. sem skógarvörðurinn hafði ætlað að lána
gömlu hjónunum, þar héngu nú ghiggatjöld, syo langt
dregin niður, að ætla hefði mátt að gamla konan
væri þegar komin þangað.
Helzt leit út fvrir, að húsið væri lokað og enginn
heima ; svo herragarðseigandinn ætlaði að fara að
snúa heimleiöis, en þá heyrði hann alt í einu hlátur,
er fékk hann til að bíða við. þessi hlátur kom frá
hornherberginu ; það var hár og óþvingaður hlátur,
er smaug í gegnum merg og bein ; svo heyrðist
mamwmál og öðrxi gluggatjaldinu var þokað lítið
eitt til hliðar. tíkógvörðurinn hafði þá gesti, káta
félaga, er nutu svalans inni í húsinu. Ilr. Markús
i hugsaði sér herbergið fult af tóbaksrevk og bjórþef
og spiluntim myncfi ekki heldur vera gleymt.
Ekki gat hann ímvndað sér, að stúlkan væri hér, j
þvílíkum félagsskap ; enginn mundi leyfa sér, að j
reka upp atinan eins hlátur í nærveru hennar. En
einmitt þegar hann var að hugsa um þetta, opnuð*
ust dvrnar og út kom engin önnur en sú, er allur
hugur hans snerist um. Hún hélt á fötu í hendinni,
horfði til jarðar og var mjög sorgbitin á svip.
Fyrst datt honum í hug, að rjúka í burtu, en ó-
sjálftótt beið liann kvr í sömu sporum. það var
sem txervera hennar fevkti í burtu öllum vondttm efa-
semcbim. Hún gekk fvrir húshornið .og að kristalls-
tærum læk, er uann þar, og hc1t fötunni undir viðar-
krana, <*r var í læknum.
Hr. Markéis gekk á eltir henni, hítn sneri sér vfð,
er hún heyrði fótatak hans og hann sá að hún blóð-
86 Sögusafn Heimskringlu
roðnaði og sorgarsvipurinn hvarf, sem væri hann
strokinn í burtu.
‘Viltu vatn að drekka?’ spurði hún og setti föt-
una frá sér á borö, er lá yfir lækinn undir bununni.
‘Ég skal sækja glas inn í hitsið’.
‘t biblíunni stendur : ‘Og hún setti niður fötur
sínar og sagði: drektu’,’ mælti hann hæðnislega.
Ilann stóö beint fyrir framan hana. ‘Ef þú vilt likj-
ast Rebekku, þá verður þú að hafa orðin rétt eftir
hénni ; en ég þakka fyrir og kæri ig ekkert um
vatn. Tært uppsprettuvatn, er það það einasta, er
þú geíur kátu piltumim í hortistofunní ?’
Hann glotti illilega, er hann sá að henni brá
við.
‘Heyrist nokkuð út fyrir?’ spurði hún hikandi.
‘Undrar þig það ? það var ekki haft svo lágt ;
ég hélt að piltarnir mundu fara að kveða drykkju-
vísur —’.
‘Nú getur þú rangt til’, greip hún fram í fyrir
honum.
‘Jæja. Fer ég vilt? Getur verið, að þeir hafi
komið þar sciman til bænahalds ; það cr ekki ómögu-
legt’. Hann ypti öxlum. ‘Hvað kemur mér annars
þetta við ? En mig langar til að spyrja þig að einu:
Vita húsbændur þínir nokkuð um komur þínar hing-
að tll skógvarðarhússins ?’
Húh lyfti upp hendinni eins og til að þagga niður
í honum. ‘Ó, nei, nei, gamla fólkið veit ekkert um
það, og má héldur ekki komast að því’.
‘Nú, er það svoleiöis ? Svo þú ætlast til, að ég
þegi um það V
‘Ég má tf! að bdðja þig að neína það ekki á nafn,
þó svo komi fyTir, að þú komir við í hjáleigunni, áð-
ur en þú ferð heim til þín. Ég bið þig, herra Mark-
ús — — —’ «
Bróðurdóttir amttnannsins 87
Auðvitað skal ég ekki segja frá því, þó ég sé ekki
vantir að vera riðinn við óheiðarleg launmæli’.
‘Óheiðarleg! ’ Hún færði sig fjær, og hann velti
því fyrir sér, livort heldur hún væri æfð leikkona, eða
skalaus unglirigur, er tamið hefði sér háttprýði hús-
bænda sinna..
Honum fanst hin fyrri tilgáta sín líklegri. Eða
var það ekki tilgerðarlegt, að hylja andlit sitt fyrir
honum, en ganga hér í öðrum eins líka félagsskap
skýlulaus, — og þar að auki mæltist hún til þag-
mælsku af honum, þessi fallega stúlka, með gáfulegu
augun og dökku lókkana, er liðuðust um háls henn-
ar. Ilonum fanst sem skínandi höggormur hringaði
sig um hjarta hans og hann yrði að mola höfuð hans
í reiði sinni.
‘Reiddist þú því, er ég sagði?’ spurði hann hæði-
lega. ‘Látum okkur þá heldur segja: ‘þetta skemti-
lega leyndarmál’. Gamla fólkið þarftu ekki að ótt-
ast. þau komast ekki einu sinni yfir þrepskjöldinn
og geta því síður f\*lgst eftir þér ; og elSki skal ég
verða til að ljósta þessu upp. En hvernig er það
ungfrú ‘bl’ásokka’ ? Hún er þó fleyg og fær, — að
því komst ég í gaer. H’ún svífur um sem álfmey
væri, og gctur horfið alt í einu sem skýhnoðri. Hún
gæti komið hér nær sem væri fljúgandi á gráu blæj-
unni sinni’.
Hún brosti lítið eitt og tók fötuna undan kranan-
um. ‘Mig minnir, að ég liafi sagt þér að lifenni er
kunnugt um allar m’nar gerðir’, mælti hún og lét
sér ant yfð fötuna.
‘Já, rétt er það, og það er, alveg eðlilegt,! að ltús-
móður þinni þyki gaman að þessu og þvílíku. J>ví
flestu kvenfólki lætur vel< að fjatla um einkamál ann-
ara. Ef þær geta það ekki í söltim heldra fólksíns,
þá láta þær sér nægja með lægristéttar fólkið, löng-
unin er svo mikil. t Ég þekki þetta mjög vel. Auð-