Heimskringla - 20.03.1913, Side 6

«. BLS
WINNIPEG, 20. JIARZ 1913.
IIEIMSKRING L A
MANITOBA.
Mjög vaxandi athygli cr
þessu fylki nii veitt af ný-
komendtim, sem flytja til bú-
festu í Vestur-Canada.
þetta sýna skýrslur akur-
yrkju og innflutninga deildar
fylkisins og skýrslur innan-
ríkisdeildar rikisins.
Skýrslur frá járnbrautafé-
lögunum sýna einnig, aS
tnargir ílytja nú á áður ó-
tekin lönd meö fram braut-
utn þeirra.
Sannleikttrinn er, aö yfir-
bttrðir Manitoba ertt einlægt
aö ná víðtækari viÖurkenn-
ingtt.
Ilin ágætu lönd fylkisins,
óvtðjafuanlegar járnbrauta-
samgöngur, nálægð þess við
beztu markaöi, jtess ágætu
meutaskilyrði og lækkandi
flutningskostnaður -• eru hin
eðlilegu aðdráttaröfl, sem ár-
lega Tivetja mikinn fjölda
fólks til að setjast a* hér í
fylkinu ; og þegar fólkið sezt
að á búlöndum, þá aukast
og þroskast aðrir atvinnu-
vegir i tilsvarandi hlutföllum
Skrifið kttnningjum yðar — segið þeitn að taka sér bólfestu í
Happasælu Manitoba.
Skriliö eftir frekari upplýsingum til :
,JOS. fílTIiKF, Tmlnntrinl fíuremi. W innipef/, Miinitoba.
JAS. 1TA IITNfí Y. 77 York Street. Toronto. Ontnrio
,1. F. TK V AM ,V7T (hetno, Mun 'toba.
\V. IT. I A'.S’ \V() li77/ Koiersnn, M n n itohn ;
S. A BEDFORD.
I)i‘l>i(ty Miiniisfcr of AgricnU.*»•#*,
If'im'u]>(•</. Manitotxi.
Meö t»vl af* hiDja æfinleKa nm
‘T.L. CJ(i.\ Ú,” ertu viss aö
fá Aiffftan vin<li 1.
T.L.
(I'MOS Vt A I>K)
IVenteni t’ig’ir Faetorj
Thornas Lee, eieaudi \Vinun [.ej>
*■*#**#*****#>* #*******AAAAAA****.#**#
•» J
* - -ITUK MADUK er vaikár með íið diekka ein-♦
IV'
*
♦
♦
>
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
♦
>
o-önon hreint öl. hér aetið iafna reitt vður á. «
DREWRY'S REDWOOD LAGER
það er léttur, fre> ðandi bjór, gerður eingöngu
úr Malt og Hops. Hiðjið ætíð ura hann.
SÍ2rún M. Baldwinson
| E. L. DREWRY, Manufacturer, WINNÍPEG. J
Rafmagns
Viðgerðir
íljótt o<4 hajilega geiða»'
Kf ljósvfrar yðnr eru f ólngi, símið
GARRY 4108
fcða ef J»ér óskið breytinga eða ný
tqeki sett inu, þá rcijnið oss.
Vér getum fiiliiiægt yður.
H. P. ELECTRIC,
7IÍJÍ Mherbrooke VVIX.MPKf
TALS. O410S
L/TEACHER 0F PIANO
727 Sherbrooke St. PhoneG. 2414
I>aÖ er
alveg
víst
að þa* liorg-
ar sig að aug-
lýsa í Heim-
skrintrlu !
Um Fjalla-Eyvind.
I Ileimskringlu 27. febr. sl.
birtist löng ritstjórnargrein með
fyrirsögninni ‘Fjalla-Eyvindur’ og
ineð eftirfylgjandi athugasetnd :
"Ljótur og siðspillandi kikur”.
J»aö kemur fram nú seon fyr, að
menn liaJa mLsmutvandi skoðaiiir,
sérstaklega í byrjun fyrstu uni-
ræðu mák-fnaiina. Kemur þá fyrst
til yíirvegunar orsök og afleiðing-
ar þess, hvort það er í því rétta
formi, að geta náð því tilætluðum
afleiðingum.
Eg hefi nú alt aðrar skoðanir á
þessutn leik en höf. í mörgum at-
riðum. Getur verið ég standi þar
einn tippi. En Jiess frekar finn ég
hvöt hjá mér til að birta niitt á-
lit, (>g bið höf. og lesarann að íyr-
irgefa Jiann ágreining.
Tek ég þá iyrst til íhugunar
J»ar sem höf. segir : "Ilvað sjálf-
an leikinn snertir, )»á er hann að
dómi Ilkr. ljótur og siðspillandi ;
Ijótur sökum |>ess, aö hann sýnir
aðallega |>að sem er lægst og
dýrslegast í eðli ískmzku Jjjóðar-
innar, og sem er hryllilegast og
hryggilegast í gjörvöllu mann-
eðli”. Svona langt keinst höf. í
dó'tnsák'l'lis úrskurði s'num. Eg
skoða það þannig, |»rátt fyrir Jiað
þó kikurinn nær því bvrji og endi
með. hörmuleigum sorgat’athöfnum:
T>að eru eimuitt sorg, hörmungar,
Iífsstríð og barátta einstal lings-
ins og jafnvel þjóðanna, scm vak-
i»ð hefir til meðvitundar hinar göf-
ugustu og framsý'inustii réttlætis-
tilfinningar af andvarakysi og í-
Imgunarlevsi vanþekkingarinnar og
bar af leiðandi aukið vaxandi hvöt
hjá þjóðum sem eiustaklingum til
siðmennimrar og siðgæða ; og ó-
gæfa IIÖllu og Evv. klur þetta í
«ér, ef litið er t 1 orsaka, scm
leiddu til þessara sorgkgu afleið-
inga, se.m kikurinn endar með.
það, að geta ekki séð neitt nema
dvTslegt eöli í nefndum j>efsónum,
er að taka fvrir kverkar skvnsem-
inni. Ilvað viðvíkur IIcllu, |;á er
hún gædd hinum l>eztu hæfikikum
til sálar og likama. Ilún er gædd
réttlætistilfinningum á hæsta stigi,
meðaumkunarsöm, hjálpfús og
góögjiirn, með óbilamli líkams og
sálar J»reki. Alt Jietta að framan
sagða eru einkenni á hitnim full-
komnasta ‘karaktér”, setn nokkur
mannleg vera getur veriö gædd, og
er í því söntt fyrirmynd ; hún er
liafin vfir alt Jiað lúgn og veður
upp úr ínaiinlífssoramnn, i gegnmn
allar Jjrautir og kíf, án þess aö
bugast fyrir baráttu og hörmung-
um, sem hún varð að Jiola, Jirátt
fvrir barnamorðin. Sagan sjálí
réttlætir þau ; hegningarlög lands-
ins og hugsunarháttur þjóðarinnar
á þvi tímabili réttlætir hana i vor-
um augum. Ilún vissi, hvað fvrn
þeim ISyvindi iá, litföu J>au verið
gripin : liflát eða æfilangt fang-
elsi. Fvrir börnunum hrakningur,
hörmung og fvrirlittiing, og dýpsta
niðurla»ging og foragt og hörmuleg
meðferð. pað er eitthvað bogið
við ]>á móðurást og móðurkær-
leika, sem ekki kýs heldur suöggan
stundkgan dauða fvrir afkvætni
sitt, en æíilanga ájijáii og þræls-
ánauð. Vér þekkjum af sögunni
brælahaldið. Halla var nógu til-
finningarnæm til aö afstyra slíkri
framtíð bartva sinna, sein mundi
hafa endað með langvarandi harm-
kvælaftillum dauða. þó þrælahald
væri ekki lögskipað á íslandi, J»á
var lifsviðurværi þeirra umkomu-
lausu ekki betra, ef ekki verra en
margra þræla.
Astar-samband Höllu og Ey-
vindar gefur leikurinn i skyn að
hafi byrjað skömmu cftir að Ey-
vindur kom til hennar. Ilann er
snarmenni, góður verkmaður iog
trúr, hraustur, með góða likarns-
burði, en heldur vitgrannur, að
því leyti ckki í samræmi við hana,
oo- er J>ví eölilegt, aö kona með
skaplj'ndi IIöllu fengi ást á lionum
og er því sá kaíli óaðfinnanlegur
hjá skáldinu, að undanteknum
mismuninum á' vitsmunum þeirra.
Kvenskörungur, setn Ilalla er
látin vera frá hálfu rithöfundarins,
þrungin af réttlætistilíinningu og
meðaumkun, langt fyrir ofan sam-
tíð sína í göfugum hugsunarhætti,
— er luin fær að vita, aö Kári er
dæmdur þjófur og tvtlægi, skoðar
húu sökina aðallega hjá guðsmann
inum, ] restinum, fvrir að nevta
Kára um lyjálpin, og ekki frá að
hugsa, að dómsúrslitin verði jafn
ranglút í liuga hennar. Presturinn
verður þjófurinn, sakamaðurinn,
fvrir aö neita Ivára um hjálpina.
Við |>etta blossar upp sanvhygö'ar-
tilfinniny í huga og hjarta lvennar,
hún lieitir honum ást sinni, og að
fvl—'a hontun órjiVfanlega gegmvm
alla rfsbaráttu og jirautir, og það
endir hún, án Jvess að f.ila i eitvu
einasta atriði. Ihtn er Jjví i orös-
ins fvlsta skilningi sönn fvrirmynd
og eina persónan í lciknum, sem
getur haft þýðingarmikil áhrif.
Armss er önnur jjersóna, sem hefir
þýðingal'fið gildi, finmtr ]>ó sam-
hvgðar, ástar, rýttlætis og skyn-
semdar skortinn hjá Evvindi gagn-
vart Höllu, og er þvi Evvindi
meiri.
"Bókmentalegt gildi
þetta )>ví alls ekkert”
arhöf. þessu neitum
bent er á hér aö frainan. Sórgar-
atriði hafa eins mikið bókmenta-
og siðmenningarlegt gildi, livort
heldur er í leikiitum eða öðru,
heldur en áhrifalít 1 atri'i, sem
ekki kla í sér n.itt •persónulegt
gildi. Bókmentir þjóðanna birtast
í miirgum mvndum, í' virkilegii
jvekkingu : hagíræöi, framkiðslu,
stjórnfræði — þjóölagaskipunar fvr
irkomulagi — þjóðareinkunruun,
heimsfræðis Jækkiugii og skák'skup
og þjóðasögu, og eins vel i hugs-
anaskorti Jijóðlífsins á aftut f irur
<>g í iðurlægmgar tímal.ili • ]»\: Jiaft
lága og auövirðil-ga horrnt.'i uir-
ástaiul þjóðanjia er sá hezti s!,i li
komandi tíða, sem niannkvnið á.
sem bendir á gallana, og mn leið
vekur livöt hjá ];jóð og eiiust.ikl-
ingi til frægðar og fralua. B'.k-
mentirnar sýna oss galla lortiðar
inn-ar, og á því lærir |;jóö og ein
staklingar að sneiða hjá jiefui
skerjmp, sem forþjóðir og forfeðnr
vorir hafa strandað á. Aleðan
harníð er óvita, varast það ekki
eldinn. þannig lvefir margt barnið
mist l:fið fvrir vanþekkingu. lýfti
farahdi málsháttur satinar jiað
bezt. Nokkur börn voru að Tik
og kveiktu og köstuðu því vngs'y,
ómalga á bálið. þá kallaði eitt
11PP : “Ja, nú logar Mangi”.
Engin þjóð. getur átt til neins
nýtar bókmentir, sem aldrel sér
neinn skugga eða ranglæti eða mis-
gerðir f fari sínu, sem alt er bjart
og blítt fyrir augtim, eins og
fiarnafeikur, sam sýnt er hér að
framan. Sú Jjjóð er-nær því ef ekki
alveg á lægsta villimanna stigi, —
hún getur ekki haft svo mikið vit,
hefir leikrit
segir grein-
vér, eins og
að tilfinnitigar meðvitund hennar
sé vöktiuð. Af hverju verjmn vér
oss með klæðum fyrir vetrarkuld-
anum ? Af því vér ]>ekkjim. hrif
hans og aileiðingar. “Ástin er
blind”, segir málshátturiiin, af því
hana vantar reynslmia. Öviti hefir
ekki vit til að verjast hættunni,
og gengur því íit í hana af því að
hann vantar reynslu og Jækkingu.
þar fyrir verða sorgar sjónleikir
Jafnvcl þó þeir séu hryllifcgir i
suinuin atriöum, eru J»eir betri og
meira þjóðunum til mentunar, sið-
fágunar og siðgæðis og upplýsing-
ar, en þýðingarlausir Vgrín” leikir,
sem að eins eru lilátursefni fyrir
lágt liugsandi fólk. J>vi það sem
heimskuna kætir, það hryggir vit-
ið eða ofbýður lieilbrigðum liugs-
iimim.
]>að er eins og greitiin beri með
sér, að höf. vil.ji ekki láta annað
koma fram á sýnuna, en það, som
kasti barnaleiks ljóma á mannlíf-
ið. En |>ess er ekki J>örf. Lífiö er
en»>,iim barnaleikur, og veröur ald-
rei, og ætti sem minst af því aö
vera viðhaft, og sízt að ]>að verð-
skuldi lof. Ungfingarnir stranda i
flestutn tilfelltim á bjartsýni. þeir
siá engan skugga, lffið er fult af
nnaði í hugsjón J*irra. Lystin til
að njóta kiöir þau sjáandi hlind i
hættuna. þvi bjartsýivi er ekki
ajinað en heimska, og htin á liáu
stiri, því það leiðir þjóðir og ein-
staklinga niöur á við, en bölsýni
upp á við.
I»jg skal játa, að tf illverk og
hrvllilegar athafnir yrðu látnar
alment gilda, sem fögur og nauö-
synleg góðverk, að slíkt l.-iddi til
hinnar dýpstu siðspilHngar mann-
kynsins, líkt og morðglæpa-keðja
kirkjuniiar, sem framiti var eftir
guðs fyrirskipun, af hans útvöldu
leiötogmn — kristninnar — fvrir
og eftir miðaldirnar. En nú á tím-
um eru oss þær hrvllifcgu athafnir
söin sagan sýnir, bending til við-
vörunar, — sem bezti siðbóta-
kennimaðiir til siðíágunar, mcnn-
ingar ov réttlætis.
Eig er á parti samj>ykkur grein-
arhöfundinum, get ekki skilið Jó-
haitn gæddan neinni framúrskar-
andi skáldskapargáfu, og álít, aö
kikritið htfði mátt vera betur af
bendi leyst í sumum atriðum, og
einkankiga þar sem ritið er ekki
frumsamið. Icg liefi söguna, en
Leikritið liefi ég ekki séö tiama í
gegnutn leiksviöiö og legg þvi ekki
frekari dóm á ]>að.
En é-g ti 1 meiri vgalla á hegðan
áhorfendanna, sem kotnu í l.jós,
Jjegar L'ikin vuru áhrifamestu sorg
aratriöin. þá var lilegið "vilt”. —,
Slíkt látæði lvsir tiiannúðarlevsi,
o" sýnir ljóslega, að margir . aí
löndum vormu hér í Winnipeg,
þeir, sem hér eru uþpaidir, haía
sljófgar tilfinningar og siðmenning
og siðfágun á lágu stigi ; því ílest
mtin ]>að liafa verið af því fólki,
sem vakti |;etta hiieýksl', og áttu
leikendurnir enga skuld í því. J>að
má segja, að )>eir leystu sitt verk
fretmir vel af hendi j-firleitt, og
trteð betra móti viö það, sem hefir
viögengist liér fvrri, og J>akka ég
þaö liinni eðlilegu fciklist Guðritn-
ar, að minna ber á óeðlifcgu lát-
æði, en átt hefir sér stað að tmd-
anförnu. það, að smeygja drápi
B. inn í leikinn, er ófvrirgefanlegt.
T>að hefði verið nóg, að liann hefði
rotaðtir verið eða beinbrotinn. —
T>að dugði til að gefa ]>eim sak-
felcln tækifæri til undanhalds. v
S. Vilhjálmsson.
MARKET HOTEL
146 Prince8s lát.
á móti markaOnam
P. O'CON líI.L, elisandi. WINMPEQ
H«ztu vtnfóiiK vintllar Off aðhlynniuff
vóO. íslenzkur voitiiiAramaOur N.
Halldórsson, leiObeinir JsleudinRum.
JIMMY’S HOTEL
BTI’/.TC VÍN OO VIXDL.AR.
VÍNVEITAKL T.H.KRA8EH,
Í8LENUINGCR. : : : : :
Jamea Thorpo, Elgandl
Woodbine Hotel
466 MAIN ST.
dtmrsta Billiard Hall 1 NorOvestarlandinD
Tln Pool-borö.—Alsknnar vfuo* viuHlnr
Qlstlnn og fwfll: $1.00 ó dng og þar yflr
I.CHHCMI A tlHlib
Eicrendnr.
■ Hafið þér húsgðgn til sðlu ?
| The Starlight Furniture Co.
borgar liæsta verð.
I
593—595 Notre Dame Ave.
Sinii GTarry 3884
DOMINION
HOTEL
.v_>;í mai\st.winnin:<;
Bp'irn B. llalhlörsson,
rigandi.
TALSÍMI 1131
BIFREIÐ FYRIR GESTT.
Dagsfœði $1.5o
Legsteinar
A. L. MacINTYRE
selnr alskyns legsteina og
mynnistöflur og íegstaða
grindur. Kostnaðar ftætlanir
gerðar um innanhús tigla-
bkraut
Sérstakt athygli veitt utan-
héraðs pöntunum.
A. L. HacINTYRE
231 Notre Dame Ave. VVINNIPEa
PMONE MAIN 4422
6-12.12
A. H. NOYES
KJÖTSALI
Cor, 5argent & lleverlcy
Nýjar our tilroiddar I iót t.e<iundir
íiskur, fuglat og |>>isu-r o.ti.
SLYII SHERB. 2272 13-12-12
I) o 1
127'128
Sögusafn Heimskringlu
Jxr hafið slikt álit á mér’
hugsa um ]>aö, live vond ég hefi veriö, að leyfa yður ‘það gleður mig, að
að stofna yður i hættu fyrir mig’. sagði Talbol látlaust.
‘lyg lteld ég verði að Jægja’, sagði Brooke. ‘Við ‘Ég skal segja yður um bróður minn. Við vor-
skulum koma okkur saman um, að minnast aldrei ájum saman á Cuba, }>ar sem'álíka bardagar áttu sér
|>etta framar. Eruð Jx-r samþykk?’ stað og liér, og ég reyndi að komast á milli her-
'Verð aö vera það’. flokkaima óáinveittu til Mataiizas. Hættan var mik-
þau þögðu mn stund og svo sagði Brooke : |il, því hvorugúr herinn veitti vægð. það var stríð á
‘Talbot, drengur minn. þér ernð því ekki mót- miíli villimanna, og é-g var mjög hræddur um Otto
fallinn, að ég haldi hendi yöar?’ bróður minu. En þér hafið aldrei séð djarfari dreng
‘Nei, alls ekki, Brooke’. |en hami var, — svo rólegur og óhræddtir eins og
‘Mér finst ]>að geta mig hugrakkari’, sagði hanit væri lieima. Við héldum áfratn vikum saman’.
Brooke. . ‘Ilvað varð svo um hánn?’ spurði Talbot, Jxgar
‘þegar Jx-r haldið hendi miiini, Brooke, hverfur Ifcooke J»agnaði.
allur kvíði minn. Og vænt þykir mér um J>að, að ‘Við komumst til Matanzas, eti J>ar — dó-vesal-
Jxr segið, að é-g sé- ekki lengur ístöðulaus stúlka, og higs drengurinn. Svo Jxr skiljið J>að, Talbot, að síð-
kallið mig Talbot ; en vænna þykir mér þó um þeg- al1 komust í fylgd við mig, hvarflar hugur minn
ar þér segið, Talbot, drengur minn, því það bendir Lil íiöinna tima. Ixgar ég segi, Talbot, drengur
á, að þér skoðiö mig sem jafningja. Rödd yðar ber minn, finst mér að ég sé aö ávarpa minn kæra,
vott um hugrekki, og að heyra hana hrektir allan horfna Ottó. Og komi það fvrir, að ég tali of inni-
ótta úr huga mínum’. leKa til yðar, þá er það ekki af skorti á viröingu,
heldtir af því, að ég álít yður vera Ottó, og — Jxr
I) o 1 o r e
129
Tlugrakkur dretignr’, sagði Brooke með hásri
rödd og J>agði svo stundarkorn.
‘Tilfellið er Talhot, drengur minn,
að mér fmst
verðið að fvrirgefa mér’.
‘Talið Jxr ckki þannig ;
jjxr álítið mig vera Ottó,
mér J>ykir vænt um að
og Jxr megið kalla m-ig
sem J>ér séuð vngri bróðir minn. En Jxr skiljið tnig f)ttó’
tkki. Ég skal segja yður frá honum’. , ...........
,r . , - _ , ,....... lalbot, drengur mmn, J>er eigið nafn og með
Tngn broðir vðar , sagði 1 albot 1 undurbliðum |,ví „aíni ætla ég að kalla yðnr’
róm, ‘og það vil ég reynast yður þangað til Jxssi <} ætt lninni’, sagði Talbot, ‘er sniörvtingur sem
hætta er uin garð geng.n En þér veröiö að vera|er erfðagripur. Hann kom frá Austurlöndum á tím-
þolinmoður og reiðast ekk,, þo eg I.agi n.é-r stimd-luln krossferðanna meft einum forfeðra mmna. Meðan
” raffffeit ■ i|xssi forfaðir minu var J>ar, særðist hann og var her-
‘Raggeit? Já, ]>að á vel við eða liitt. Talbot, tekiiin af sarasönskum Kmir, að nafni Ilavreddin.
]>ó þér séuð drengur, J>á er eins mikill kjarkur í vður jþessi Sarasetii fór vel með
og fúllorðnum karlmatini. ]»6r eruð persóna af
tagi, sem mundi láta slíta siV
sinn’.
hann, og ]>eir urðu góðir
jxrsona af því v.nir. J»eir skiftu vopnum, Sarasenmn fékk sverð
siindur fvrir fé-laga Talhots og Talbot sniðrýting Hayreddins. Ileyred-
i din gaf Talbot írelsi. Seinna var Heyreddin hertekinn
<>g J>á gat Talbot útvegað lionum frelsi. Sniðrýt-
iiiguriun er Jiinn sami og ]>essi Talbot kom ineö heim
til síii.
‘Við skuluin vera Talbot og Hayreddin', sagði
Brooke glaðlega. ‘þér eruð kristni riddarinn og ég
er heiðinginn. þaö er sorgkgt, að við getum ekki
skift vopnum'.
‘þaö verður erfitt fyrir okkur’.
'Við götum þó skift á einhvierju. þér hafið
prestsbúninginn rninn, og ]>ér getið látið mig fá eitt-
hvað í skiftuin’, sagði Brooke.
‘Hvað á ég að gefa yður?’
‘Eitthvað, sem ég get borið á niér : gamalt band,
öiyggisnúl eða skóreim’.
I'.'g hefi nokkuð’, sagði Talbot, ef þér viijið
þVflj*1 j>að. En ináske vður íinnist það fvrirhafnar-
mikiö’. |
‘Nei, Talbot, drengur ininn, bróðir og félagi, ekk-
ert, sem þér gefið mé-r skoða é‘g öðritvísi en sem end-
urminningu um góðan félaga’.
I albot dró nú að sér hendina, sent Brooke hafði
ávalt lialdið utn.
‘Hér er tiokkuð
hvað aunað’.
‘Ilvað er þaö?' spurði Brooke, sem vegiia myrk-
ursins gat ekki séð þaö, sem liím bauð honum.
‘Hringur’,* hvíslaði Talbot.
‘Ilringur’, endurtók Brooke. ‘Er það hfingurinn
yöar, lalbot? I.átið hann þá á fingur minn með
yðar eigin höndum, félagi, og ég legg viö drengskap
minn, að hann skal aldrei við mig skilja’.
Talbot svaraði engu, en lét hringinn, sem hún tók
af hendi sinni, á vinstri handar litlafingur Brookes. i
‘Talbot’, sagði hann, ‘getið þér ekki sofnaö ofiir-
litið ? '
‘líg skal revna’.
sagði hútt, ‘sem er eins gott og
130
Sögusafn Heimskringlu
það. Mcr þætti vænt um, ef þér get-
’Gerið þér
tið sofnað’.
‘Eg skal reyna’, sagði Talþot aftur, ‘og þér meg-
ið ekki ímynda yður, að ég vilji vaka’.
Talbot fjarlægðist Brooke dálitið, er sat kyr og
liugsandi. Kyrð var á öllu, bæði úti og inni. Brooke
fanst tíniinn líða hægt. Ekkert heyrði hann til Tal-
bot. Svaf hún ?’
‘Talbot, drettgur minn’, sagSi hann lágt.
‘Já, Brooke’, svaraði hún blíðlega.
‘Ifafið þér sofið?’
‘Ó — já — ofurlítið'.
■ ‘Nei, Talbot’, sagði hanii. ‘]>ér hafið ekki sofið,
þér segið ]>etta til að þóknast mér. þér cruð kvíða-
ftillur, Talbot, en látist vera kátur til ]xss að
liryfífí.ia mig ekki, ég vedt ]xtta mjög vel’.
‘Brooke! ' Kvíði yðar gerir yður taug’avciklaðan
og vekur hja yður alls konar ímyndanir. Syngið þér
gamanvísurnar yftar eða segið mér skrítlu, aiinars
sýkir kvíði yðar mig’.
Brooke stundi þungan, þegar hann heyrði þetta,
°g sagði : ‘Fyrirgefið mér. % veit ekki, livað að
mer gengur. Ef ég væri einn, gæti ég sofið eins vært
og barn, en nmhugsun um annan truflar svefn minn.
Gamanvísu sögðuð þér. Jæja. Ilafið þér hevrt
þessa?’
Iltni var ung og undra fríður svanni,
elskaði pilt, sem var hinn mesti glanni;
ef hún gæti göfgtim hann að manni
gert, þá byggi ánægjan í rattni’.
Nú þagiiafti Brooke.
‘þetta hefi ég aldrei heyrt’, sagði Talbot. ‘Syng-
ið þcr öieira. Nú eruð þér búinn að ná yður. Hv»rj-
ar scm tilfinningar yðar cru, Brooke, þá minnist þér
ekki á þær, en hlæjið og spaugið og syttgið gamlar
gamanvísur’.
■*?