Heimskringla - 26.02.1914, Page 6

WINNIPEG, 26. FEBR., 1914
HEIMSKRINGLA
MARKET HOTEL
146 Princess St.
4 móti markaOuotii
P. O’CONNFLL, eigandl, WINNIPEQ
Beztn vínföug vindlar og aöhlyoDÍQg
f6ö. ísleuzkur veitingamaöur N.
[alldórsson, leiöbeinir lslendingum.
WELLINGTON BARBER SHOP
nndir nýrri stjórn
Hárskurönr 25c, Alt. verk vandaö. Vió-|
skifta Ísíendinga óskaö.
ROY PEAL, Eigandi
691 Wellington Ave.
Woodbine Hotel
46*5 MAIN ST.
Stmista Billiard Hall 1 Norövesturlandino
Tlu Pool-borö.—Aiskouar vluog vindiar
Glstlng og f»OI: $1.00 á dag og þar yfir
Lennoo A lletob,
Kiírendor.
V6r höfum fnllar birgðlr hreioustn lyfja
og meöala, Komiö meö lyfseöla yðar hing-
aö vérgernm meönlin nftkvmmlega eftir
ávísan lmknisiu'.. Vér sinnum utansveita
pönnnum og seljum giftingaleyfi,
Colcleugh & Co.
Notre Darae Ave, &. Sherbrooke 5t,
Phone Qarry 2690—2691.
FURNITIM
■n E»*y Paymnnt*
OVERLANÐ
MAlfi S ALEXANDCR
SHAW’S
Stærsta og elzta brúkaðra
3 fatasðlubúðin f Vestur Canada.
47» S»tre l)»me.
r
Dominion Hotel
523 Main St.
; líe>tu vlno- rindlar, í'.i-t ;u#f og ,50
Máltlð ............ ,35
Simi n i i:t i
B. B. HALLDORSSON eigandi
Mmmwmitd
wr\ vvhou
%
Wholesauc &Retaíl
334 Maim *t
WlNNIPEO
oo

f
Andlátsfregn.
Eins og stuttl'ega var umgetiS í
Ilkr. fyrir nokkru, andaöist aö
heimili sínu nálægt Ilallson N.
Dak., bóndinn Jón Gíslason Mifð-
dal 9. des. 1913, af megnri lungna-
bólgu. Jarösunginn tveim dögum
síöar af síra M. Jónssyni, presti
aö Gardar og Monntain, aö viÖ-
stöddu mörgu fólki.
Jón sál. var fæddur 12. október
1856 á IIöll í Borgaríiröi í Mýra-
sýslu á íslandi. Foreldrar hans
voru Gísli Jónsson og Halldóra
Kristjánsdóttir, en var tekinn til
íósturs rétt strax af Jóni þórðar-
sjmi og Iíelgu Bjamadóttur, bú-
andi hjónum á Arnbjargarlæk i
sömu sveit. Naut hann ]>ess fóst-
urs til 8. árs, að bóndinn féll frá
og önnur lijón tóku þar við bú-
skap, Eysteinn Halldórsson og
ÍHaÚgeröur Jónsdóttiri; ólst hann
1 svo upp hjá þeim til fulloröins ald-
urs, og fluttist með þeim um tví-
tugt, að Fremri-IIundadal í MiÖ-
dölum í Dalasýslu, og var þeim
stoð og styrkur, unz fóstri hans
Eysteinn féll frá 1883. Upp úr því
byrjaði hann búskáp sjálfur á
Skinnþúfu í Haukadal í sömu
sýslu, um tveggja ára bil. þ-ann
12. ágúst 1888 giftist hann heit-
mey sinni Halldóru, dóttur hjón-
anna Jósefs Hallssonar og Rósu
Magnúsdóttur, er hjuggu viö
rausn að Skarði í sömu sveit all-
an sinn búskap. Á því sama ári
munu þau hjón hafa flutst vestur
um haf og námu rétt strax land
skamt frá Hallson P.O., N. Dak.
og hafa alt af búiö þar síöan, unz
dagar hans vorn nú allir. Börn
þeirra 5 (2 af þeim, piltur og
stúlka, dáin í æsku) i eru 3 mann-
vænlegar dætur á lífi, fullorönar, 2
giftar, ein ógift heima hjá móöm
sinni.
Sá, sem þetta ritar, átti úei.na
nokkur ár í grend viö Tón óal. og
kyntist honum því töluvert, og
féll sú kynning betur eftir þvi stm
lenpra leið. —Eins og flestir aörir
um þaö leyti, hyrjaði hann lúskap
sinn hér vestra í fátækt, en dugn-
aður og regla þeirra bcggja stóðu
að verki, svo efnahagur varö von
bráðar nægilegur, og mið því
markmiði, að hafa aldrei mcira í
veltu en þaið, er þau algjörlega
áttu — láta ekki aðra eiga hjá
sér til lengdar, — kunntt þau að
sníða sér stakk eftir vexti, kusu
hið minna og að bíða betri títna,
enda sérlega aðgætin í meðforð
efna sinna.
Hann var einn af þeim, sem
| sem mundi svo vel, ef honum \ ar
einhver greiði gjörður, og lét þar
; ekki standa upp á sig. En ekki
I var honum gjarnt tiL, að slá ttm
| sig í orði eða verki. Og vel má
vera, að hinir svokölluðu góð-
kunningjar hans hafi ekki verið á
hverju strái. En því færri, því
virkilegri. Enda mundi hainn vel
til þeirra, er hann gat virt á þann
hátt, og braut ekki af sér kunn-
ingsskapinn. Köllun sína sem heim-
ilisfaðir og förstöðumiaður heimil-
isins lét hann sitja) fyrir öllu öðru.
Nú er verki hans lokið, en eftir
stendur laglegur, skuldlaus bú-
garður. Og mundi ósk hans sú, að
þeir, setn nú eiga tilka.ll til, fengju
gjört sér tir því sem tnest og not-
ið sem bezt.
Bellingham, Wash., 4. febr. 1914.
J. Benediktsson.
Um leið og þessi andlátsfregn
birtist, get ég ekki látið ógetið
þeirrar aðstoðar og nákvæmu
hjálpsemi, er við ntttum meðan
sjúkleiki mannsins rníns sál. stóð
vfir. Allir vildu sem mest fyrir okk
ur gjöral. Með öðru íleiru komu ná-
grannarnir, A. Magnússon og D.
Jónsson, til að vaka yfir Jóni sál.,
— sá fyrnefndi vék enda varla frá
síðustu stundirnar. Og sannarlega
hefðum við átt bágt, ef við hefð-
tun ekki notið slíkrar liðveizlu ann-
ara gegnum þá reynslu. Fyrir
þetta er ég sannarlega þakklátari,
en ég fæ með orðnm lýst. Ilug-
svölun mín og sterka von er sú,
að þeir allir, sem nú hafa orðið
mér liðveitandi gegnum afstaðið
stríð, mttni njótal hins sama frá
einhverra hendi, þá þe'ir kunna að
þurfa og þeim keniur' sem allra
hezt. þess óska ég og bið.
Meö þakklætí og virðinq
Halldóra Miðdal.
Fréttabréf.
SASKATOON,- SASK.
Ilerra ritstj. Hkr.
Af því að ég sé svo sjaldan
íréttir héðan i íslenzku blöðunutn,
þó sjálfsagt beri hér ýmislegt við,
sem fréttir mættu kallast, þá lang-
ar mig til að biðja þig fyrir nokk-
urar línur til birtingar í þínu heiðr
aða blaði Fleimskringlu, til þess
að láta lesendur þína vita, að við
erum nokkrir landar í þessari
miklu framfaraborg, Saskatoon,
sem telur nú um 27,000 íbúa, og
er það vel að verið á rúmum tíu
árum, enda finst okktir afturhalds-
körlunum, að hægra hefði kannske
mátt fara, og gjöra það heldur á
svo sem 20 árum, sem gjört hefir
verið á 10. En nú er það húið, og
þarf sízt um að kvarta, þó dálítið
sé hart í ári hér sem stendur, sem
mun vera engu minna í öðrum
stórbæjum Canada eftir því sem
fréttir segja.
Af löndum hér er það að segja,
að þeir eru fáir og gætir lítið enn
sem komið er. Hér munu vera um
14 íslenzkar fjölskyldur, en tnáske
nokkru fleira af lausu fólki, sér-
staklega nú. því hér ganga nú á
kennaraskóla um 10 nemendur ís-
lenzkir, sem ég véit af, og 3 á
búnaðarskóla, og lvefi ég átt tal
rið nokkra af þeim og láta þeir
(mjög vel af þeim skólum, og seg ja
þá ekkert vera að baki annara
'skóla, sem þeir hafi kynst, og hefir
jþó sumt af þessu fólki farið í gegn
mn hezttt skóla í Winnipeg og víð-
af, enda hafa allir hér trú á, að
hér verði aðsókn mikil að öllum
mentastofnunum, þegar tímar líða
og er ekkert til sparað, að gjöra
þær sem bezt úr garði að unt er.
Öllumlöndum Hður hér þolanlega
vel, það ég veit, og sumir, sem
settust hér að fvrir 4 til 5 árum,
liygg ég að hafi náð í þó nokkuð
af verðmætum eignum, eða þeir
tnegi kallast vel eínaðir, enda eru
ltér allir landar starfsínenn miklir,
og láta sitt ekki eftir liggja þegar
tækifærin hjóðast.
Um félagsskap af nokkrtt tagi
hefir mjög lítið veriö hugsað að
undanförnu, því allir hafa verið ó-
kttnnugir hver öðrum, og nóg að
gjöra að hugsa um daglegt starf,
— þar til nú fyrir stuttu, að nokk
urir mcnn koimu sér saman um,
að kalla almennan íund i prívat
húsi, og var sá fundur vel sóttur,
og útfaltíð varð, að samþykt var
að halda al-íslenzka samkomu þ.
30. sl. Var þá kosin nefnd til að
koma þessu í framkvæmd og safna
á prógram og annað, og gekk það
alt eins og í sögu, því það k<jm
strax upp úr kafinu, aðallir voru
einhuga um, að lijálpa a«ð gjöra
samkomuna eins vel úr garði og
framast föng voru til, líka nóg af
góðttm kröftum þegar að var gáð,
ems og oftast er, þegar allir eru
samtaka. Komum við nú saman
einsog til stóð þann 30. kl. 8 síðd.
í fttndarhöll, setn leigð hafði verið
fyrir þetta samsæti, og var þá
kosinn forseti sainkomunnar hr.
W, Christjanson, scm fylti það
embætti með sinni alþektu lipurð
og prúðmensku. Eftir að hafa sett
samkomuna, flutti hann stutta
tölu og bað alla velkomna á
fvrstu íslenzku samkomuna í Sas-
katoon, og gat þess um leið, að
alt, sem á skemtiskránni væri (sem
var um 11 stykki), færi fram á
ísÍL-nzku, og þótti okkur eldra fólk-
inu það góð byrjun. Næst bað
ltann átta stúlkur, sem liöfðii æít
sig á nokkrum lögum, að svngja,
og fórst ]teim það mjög vel. þar á
eftir fiutti ltr. G. E. Eyford minni
Islands, mjög góð og sKilmerkileg
ræða, hefði hún sæmt hverjum
góðum félagsskaj) meðal Islend-
ittga sem verið hefði. Á eítir ræðu
þeirri sungu allir “Hvað er svo
glatt, sem góðra vina fundur”.
Næst lék Mrs. B. Friðriksson á pí-
anó af list. þá 'flutti hr. II. Brand-
son kvæði, sem hann hafði sjálfur
ort, minni íslendinga. þá las Miss
II. Christjanson upp stutta gam-
ansögtt, og minnist ég ekki, að
hafa heyrt það hetur gjört, og
var það einróma mál allra. þá
fiutti ltr. Gísli Benediktsson, frá
Kandahar, frumsamið kvæðí,
minni Saskatchewan fylkis, ort af
H. F. Berg í Wynyard, sem gat
ekki sökum annríkis kamið og
llutt það sjálfur. þá var söngur
sömu stúlknanna. þar næst talaði
íyrir minni Saskatoon íslendinga
okkar unga og efnilega lög-
mannsefni Walter Líndal. þá flutti
hr. H. Brandson annað kvæði, er
hann sjálfur haíði ort, minni Can-
ada, og var það vel og skörulega
ílutt, og cngu síður en það íyrra.
þá bað forseti alla að syngja Eld-
gamla ísafold. Var þá- skemtiskrá-
in búin og klukkan orðin 11. Voru
þá bornar í kring kræsingar (það
er kafíi og pönnukökur og annar
fagnaður), og stóðu íyrir því dæt-
ur hr. B. Davíðssonar, sem þektar
eru fyrir sína rausnarlegu fratn-
komu við þau störf. þegar á borð-
haldið leið, byrjaði vel æfður
hljóðfæraflokkur að spila fjörugt
danslag, og sýndist mér þá unga
fólkið ltraða sér með það sem eftir
var í kaffibollunum þess, enda leið
ekki á löngu, þar til byrjað var
að dansa, og stóð það yfir til kl.
3. Fóru þá allir heim glaðir og í
hæsta m«áta ánægðir, óskandi í
huga, að við mættum eiga eftir að
ltafa margar samkomur svona í
j Saskatoon í íramtíðinni. Við sam-
sæti þetta munu liafa verið um 80
manns, og var það meira en við
áttum von á, að gæti verið hér,
enda voru hér nokkrir metm frá
Kandahar og Wynyard, sem höfðu
heyrt, að hér ætti að vera sam-
koma þann dag, og erum við þeim
öllum þakklátir fyrir að koma, og
ekki þætti mér undarlegt, þó það
yrði upp á teningnum, að halda
árlega einhvernveginn svona skemt
un, eða betri, um þennan tíma
rs hér framvegis, því að við er-
utn sterktrúaðir á, að Islendingum
fjölgi hér, en fækki ekki, þegar
tímar breytast og batna.
Jæja, herra ritstjóri, ég ltygg nú
nóg komið og sæmra að slá í
botninn, með óskum beztu til «þín
og Heimskringlu, að þið rnegið
som lengst fylgjast að, báðum ykk-
ur til sóma. Og fari svo, að þú
stingir þessari gredn ekki í rusla-
kistuna óprentaðri, þá getur verið
að mér aukist áræði og se«ndi þér
emhverntíma linu aftur.
Tohn Thorsteinsson.
MANITOBA.
Mjög vaxandi athygli er
þessu fylki nú veitt af ný-
komendum, sem flytja til bú-
festu í Vestur-Canada.
þetta sýna skýrslur akur-
yrkju og innfiutninga deildar
fylkisins og skýrslur innan-
ríkisdeildar ríkisins.
Skýrslur frá járnhrautafé-
lögunum sýna einnig, að
margir flytja nú á áður ó-
tekin lönd með fram brant-
ttm þeirra.
Sannleikurinn er, að yfir-
burðir Manitoba eru einlægt
að ná víðtækari viðurkenn-
ingu.
Hin ágætu lönd fylkísinsj
óvtðjafnanlegar járnbrauta-
samgöngur, nálægð þess við
beztu markaði, þess ágætu
mentaskilyrði og lækkandi
fiutningskostnaður — eru hin
eðlilegu aðdráttaröfl, tem ár-
lega hvetja mikinn fjölda
fólks til að setjast að hér (
fvlkinu ; og þegar fólkið sezt
að á búlöndutn, þá aukast
og þroskast aðrir atvinnu-
vegir í tilsvarandi hlutföllum
Skrifið kunningjum yðar — segið þeim að taka sér bólfestu I
Happasælu Manitoba.
Skrifið eftir frekari upplýsingum til :i
(g) J0<S. BURKE, Induntrial Bureau, Wmmpeg, Manitoba.
% JA8. IIARTNKT, 77 Tork Street, Toronto. Ontario.
J. F. TKNNANT. Gretna, Mam'toba.
% \V. H. UNS WOKTII, Kmernon, Manitoba;
| S. A BEDFORD.
'fk Deputy Minnister of Agriculiure,
'jk Winnipeg, Manitobu
V/ITUR MAÐUR er varkár með að drekka ein-
* göngu hreint öl. þér getið jafna reitt yður á.
DREWRYS REDWOOD LflGER |
það er léttur, freyðandi bjór, gerður eiafönju ^
úr Malt og Hops, Biðjið ætið um hann.
4
i
|E. L DREWRY, Manufacturer, WINNIPEG.]
W*99m**W9**9m**9 9999999999999999999999
j Skrifstofu tals.: Main 3745, Vörupöntunar tals,: Main 3402 P
National Supply Co., Ltd.
Verzla mefl
TRJAVIÐ, GLUGGAKARMA, HURÐIRj ILISTA.
KALK, SAND, STEIN, MÖL, ‘HARDWALL*
GIPSj og beztu tegund af ‘PORTLAND’
MÚRLlMI (CEMENT).
Skrifstofa og vörugeymsluhús á horninu á r
McPHILLIPS OG NOTRE DAME STRÆiTUM,
Með þvl ftð biöja œfínleffa nm
‘T.L. CIGA R ” pá ertn viss aö
fá ágœtan vindil.
T.L.

‘> i'
;; V-i:.. ... '
(l’.MON MADE)
We»tern Cigar Factory
Thomas Lee, eigandi Winnnipeg
146
S ö g u s a.f n Heiimskringlu
einn af þeim, og ætt'i því að vorkenna þeim, sem
ivillast'.
Félagslífið krefst ætíð nokkurs af ættgóðum óðals
eígendum með 14 þúsuncl punda tekjum um árið,
T.afði Parkers og lafði Barkers kamu akandi í vögn-
ttm.vsínum að heimsækja ungu hjónin og gera þeim
heamhoð aftur, eins og venja er.
•Við höfum borðað dagverð hjá þeim og verðum
þvi að hjóða þeim dagverð hjá ókkur’, sagði Lára.
*A ég að skrifa nöfn þeirra á lista, sem við bjóðum
hingað, Jón? Og svo látum við frú Trimmers sjálf-
ráða um dagverðinn'.
‘Eg held það sé bezt’, svaraði Jón, ‘frú Trimmer
feýr til góðan m«at og þekkir allar reglur við þessi
,‘agverðar samsæti’.
‘það gleðtir tnig, að þið getið loksins ltagað ykk-
nr eftir reglum félagslífsins’, sagði Celia, sem var til
staðar við samtal þeirra. ‘Ég veit ekki, hvar ég
ættí að geta fundið mannsefni handa mér, ef ég finn
það ekki hér'.
‘Jæja, þér hugsið vkkur tim’, sagði Jón glaðlega,
‘og ef }>ér munið eftir nokkrum hæfilegum ungum
manni, bjóðið ]>ér honmn þá hingað’.
:Hér er enginn nýtilegur maður, sem ég þekki’,
svaraði Celia, ‘en ef þér þekkið nokkra eigulega ttnga
««tn, hjóðiö ]>ér þeim þá hingað'.
‘Lára verður líklega að halda dansleik á jólunum,
og þá verðum við að líta í kringum okkttr eftir ung-
um mönnum', sagði Jón.
Etlið þér ekki að bjóða neinum til að vera hér J
nm veiðitímann ?’ spurði Celia. ‘Etlið þér ekki að
bjóða góðum og gömlum vinum yðar hingað? Eg
hcld að flestir geri það, þegar þeir verða ríkir’.
‘T$g býst við, að það sé ein af skyldum vinátt-
unnar’, sagði Jón, ‘en ég misti sjónar á mínum
gBfirlu vinttm — vinum í hernum — fyrir hér utn bil
J ó n o g L á r a
147' 148
Sögusafn Heimskringlu
sjö árum síðan, og hirði ekki um, að finna þá aftur’. það’, bætti hún við másandi, ‘cf að þér geðjast að
‘Mig furöar, að þeir skuli ekki gefa sig fram sjáM- Clare fjölskyldunni, viltu þá ekki hjóða Ted líka?’
ir’, sagði Celia, *en þeir vinir’, sem þér hafið eignast ‘Með ánægju’, sagði Lára, -en er hann ekki í Lon
þessi sjo ár, síðan þér yfirgáfuð herinn? þér hafið don?’
þó ekki lifað laus við alt félagslíf allan þann tíma?V ‘Jú, ennþá er ltann ]>ar, en við eigum von á hon-
‘Jú, það hefi ég gert’. » um á hverjum degi. Honum hefir ekki liðið vtl
‘ö, nú skil ég’, sagði Celia, ‘þeir tnenn, sem þér I.ondoti, og er orðinn leiður á að v<era þar’.
hafið kynst, eru ekki af því tagi, að þér viljið. bjóða
þeim ltingað til að kynnast kontt yðar'. ,
‘Nei'.
‘Vesalings Lára’, hucrsaði Celia.
Núvaröþögn. ! * 22. KAPÍTULI.
‘Á ég að skrifa listann yfir gestina?’ sagði Lára,«
sem sat við hallborðið sitt. Fáum dögum síðar kom Eðvarð heim, daufur
'Já, góða mín. Byrjaðu á Sir Jósúa og I/afði bragði yfir mishepnuðu herförinni til höfuðborgarinn
I’arker, og svo niður á við til lægri sté|ttanna’. ar. Bókmenta stórdyrnar voru svo troðfullar aí
‘Ef þið ætlið að 'bjóða pabha og mömmu, þá get-úmsækjendum, sem flestir voru eins vel viti hornir og
ið þið ekki farið neðár, þau eru meðal þeirra fátæk- hann, að hanii sá sér naumast fært, að komast yfir
| ustu’, sagði Oelia. þröskuldinn. þégar hann var beppmn, fékk hann
‘Ög samt ertt þau í mestu afhaldi’, sagði' Jón. sem svaraði 5 pund ttm mánuðinn fyrir ljóðagerð
‘Dettur þér í htig, að ég ætli að halda mitt fyrsta sína, en stundum lítið eða ekkert. Blaðamaður, sem
dagverðar samsæti, án þess að bjóða föður þínum og hann hafði kynst, réði honum til að læra hraðritun,
móður, Getía?' sagði Lára í ásökunarróm. ‘þau skulu °g reyna svo að verða fregnriti fyrir eitthvert
' vera heiðursgestir minir í fremstu röð’. Mað. En þetta var þrælavinna, sem ekki átti við
‘Hamingjan má vita, hvernig mamma fer að EÖvarð Clare.
eignast nýjan kjól’, sagði Celia, ‘og það er áreiðan-| ‘Annaðhvort er ég skáld eða ekki skáld , sagði
legt, að hún getur ekki komið í þeim gamla. Grái.hann við vin sinn. ‘Annaðhvort Cæsar eða ekkert’
þykk-silkikjólinn hennar hefir verið í svo mörgum ‘I>etta var góð einkunn fyrir Cæsar , sagði blaða-
dagverðar samsætum, að ég held hann geti gengið aþaðurinn, ‘en ég held hún sé villandi fyrir menn^ með
sjálfsdáðum, og viti, hvernig hann á að koma fram, lélegum gáfum. Árangurinn er oftast nær enginn .
án þess að mamma sé innan í honum. Allir þjón- í Eðvarð ætlaði a«ð fara að bjoða vini stnum ann-
arnir hérna í nágrenninn þekkja hakið á kjólnum.að staup af hrennivíni, en þessi athugasemd stöðvaði
þeim og dökka hlettinn á öxlinni eftir humar-ídýfuna, gestrisni lians. — Iælegar gáfur! — Ekki nema það!
setn þjónninn hennar lafði Parker helti ofan á hann. ‘Ég get aldrei skrifað neitt stórt skáldrit í Lon-
Hann næst ekki b«urt, þó alt benzin heimsins værijdon’, hugsaði Eðvarð. ‘Ég verð að vera í kyrð
notað til þess aðeyöileggja hann, og meðan ég man jskógarins og heiðanna, til að geta það'.
J ó n o g L á r a
149
Eðvarð fanst liann vera líkt og glataði sonurinn,
þegar hann kom aftur til föðtirhúsaima frá I,ondon.
Öllu, sem foreldrar hans höfðu sent honttm, hafði
hann eytt. Peniiigalaus og kjarklaus kom hann aft-
ur, og fanst það þó hálfgerð móðgun, að foreldrar
hans létu í ljós glögg vonbrigði.
'það er kominn tími til, Eðvarð minn, að þú
takir fastn stefnu’, sagði faðir hans. ‘það er liklega
of seint, að velja sér einhverja iðngrein, en stjórnar-
embættin----------'
‘Að þræla og þvingast fyrir kattpi, sem naumast
endis-t fyrir þurt brauð og kvistherhergi’, greip Eð-
varð fram í fyrirlitlega. ‘Nei, góði pabbi, sem skáld
íjvil ég standa eða falla’.
‘J>að er erfitt að lveyra slíkt’, sagði presturinn.
‘J>ví eins og nú stendur virðist fallið vera nær’.
Kveldið áður en dagverðar samsætið átti að vera
kom Eðvarð til Hazlehurst.
‘Já, ég er að hugsa um að fara'1, svaraði Eð-
varð, þegar Celia spurði hann, hvort hann hefði feng-
ið boðsbréf fráT/áru. ‘Mér þykir gaman að sjá,
hvernig þessi Treverton kemur fram sem herramaður
í sveit’.
‘Jvað er eins og hann sé skapaður til þess’, sagði
Celia. ‘Framkoma hans er prúðmannleg, og Lára
og hann eru þau gæfuríkustu hjón, sem ég hefi séð’.
‘Ofsaleg hamingja fær ofsalegan endir’, sagði Eð-
varð með djöfullegu háði. Ég ætla ekki að öfunda
>au af hamingju þeirra. Tilfinningarnar, sem ég bar
til I/áru fyrrum, eru dauðar. ICona, sem selur sig,
eins og hún hefir gert — —’.
‘Selur sig ? ó, Ted, því segirðu þetta, hún elsk-
ar Jón Treverton innilega’.
‘Og hann launar ást hennar með því að yfirgefa
tana áður en hveitibrauðsdagarnir voru liðnir, og
>egar hann kemur aftur, eftir 6 tnánaða fjarveru —