Heimskringla - 25.03.1915, Blaðsíða 3

WINNIPEG, 25. MARZ 1915.
HEIMSKRINGLA
BLS. 3
*-------------------------------------------------------—*
Stúlkurnar litlu sem unnu silfurmedalíurnar á upplestrar
samkomum I. 0. G. T.
a------------------------------—---------------------------*
Þórlaug G. Búason. Jakobína Johnson.
Stórstúka Manitoba og Norðvest-
urlandsins I. O. G. T. hefir gengist
íyrir því, að koma á stofn kapp-
upplestra samkomum (Elocution
Contests) á meðal meðlima sinna,
til mentunar og skemtunar. Tvær
svona samkomur voru haldnar síð-
astliðinn mánuð, og voru það með-
limir barnastúkunnar Æskan, er
stóðu algjörlega fyrir þessari skemt-
un. í fyrri klassanum voru fimm,
sem keptu um verðlaunin (silfur
medalíu), og vann þau Jakobína
Johnson, 13 ára gömul, dóttir Magn-
úsar Johnson (contractor), að 624
Beverly st. — í hinum klassanum
voru sjö, er líka keptu um silfur
inedalíu, og varð þá hlutskörpust
Þorlaug G. Búason, ellefu ára, dóttir
Mrs. Guðrúnar Búason, að 564 Vic-
tor st.
Þetta er aðeins eitt af því góða og
þarfa, er börnunum er kent í barna-
stúkum Goodtemplara, og ættu allir
góðir meðlimir Reglunnar að senda
börn sín þangað.
Frá herstöðvum Frakka
(Ameríkumaður, dr. C. K. Austin,
sem lengi hefir búið í París, hefir
sent blaðinu þetta bréf. Dr. Austin
hefir ferðast hér á landi, og er mik-
ill íslenzku-maður).
Herra ritstjóri!
1 gærdag brá eg mér snöggva ferð
í bifreið til frönsku herstöðvanna
við Roye. Leið mín lá um þau hér-
uð, þar sem hafa verið háðar sum-
ar hinar grimmustu orustur í styrj-
öldinni. Vænti eg þvi, að dálitið
ferðabréf verði vel þegið af lesend-
um yðar.
Roye er hcr um bil 100 km. norð-
ur af París. Vegurinn þangað liggur
gégnum Senlis og Compiegne; leið
okkar lá þannig gegnum þau héruð,
sem v. Kluck lét her sinn flæða yfir
siðast í ágúst. Bærinn Chantilly er
sjö km. vestn við Senlis og 41 kin.
frá París. Þangað komst þýzki her-
inn, en ekki nær höfuðborginni. 1
þessuin bæ rændu Þjóðverjar tals-
vert, einsog þeirra er vani. En eng-
in veruleg hermdarverk unnu þeir
þar. En í Senlis báru rústirnar vitni
um einn hinn svartasta glæp, sem
framinn hefir verið í stríðinu. Að-
farir þýzka hersins þar eru gott
sýnishorn af bardagaaðferð Þjóð-
verja og nútíma menningu Þýzka-
lands. Og þó grimdarverkin i Sen-
lis séu ekki neina einn lítill liður í
því gegndarlausa eyðileggingar-
starfi, sem hefir lagt í rústir ara-
grúa borga í Belgiu og Norður-Frakk
landi, og vil eg þó lýsa með fám
orðum þessum bæ einsog hann er
nú.
Senlis var einn liinn fegursti smá
bær í nágrenni Parisar-borgar. Þar
voru margar fornar og incrkilegar
byggingar, sumar jafnvel frá dög-
um Rómverja. Alt i kringum bæinn
voru fagrir skógarlundar. Var þar
prýðilega fagurt hvarvetna í hérað-
inu öllu, sem hallaði niður að vötn-
um þeim, er nokkru neðar renna
gegnum Chantilly Park. Það var
varla .til friðsamari staður eða feg-
urri heldur en þcssi litli bær. En
nú er Senlis ekkert annað en kol-
svartar rústir, og stendur þar varla
steinn yfir steini. Ein deild af her
v. Klucks lagði bænn í eyði með
frábærri grimd, undir þvi yfir-
skini, að það væri réttlát hefnd, þar
sem einn af ibúunum hefði skotið
á þýzka herinn og orðið manni að
bana.
Fyrir þessar sakir lögðu Þjóð-
verjar hendur á borgarstjórann, ald-
urhniginn mann, skutu hann og
grófu, svo að höfuðið vissi niður og
fæturnir upp. Síðan æddu hermenn-
irnir um bæinn, brutust inn i húsin,
rændu og stálu því sem þeir máttu,
og feldu ibúana sem hráviði. Sú
kenning Þjóðverja, að allir íbúarnir
í heilli borg eigi að bera á byrgð á
gjörðum eins einasta óvita, sem
vera kann í bænum og láta þar fyrir
lif og eignir, er ein af þeim mörgu
glæpsamlegu kreddum, sem þeir
reyna að fegra með afbrot sín. Eg
hefi aldrei fundið. fyr en eg fór að
lýsa þeim aðferðum, er “inenta”-
þjóðin þýzka beitir í þessu héraði,
hve tungumálin eru ónákvæm á-
höld. Grimdaræði viltra dýra og
manna er mildi í samanburði við
heiftareld lærðra siðleysingja. Með
þvi að steypa allri Norðurálfunni í
afgrunn þessarar óttalegu styrjald-
ar, hafa Þjóðverjar gjört sig land-
ræka úr hinum siðaða heimi. — Að
algatan í Senlis er hér um bil einn
kin. á lengd. Til beggja handa eru
húsin rústir einar; engri einustu
byggingu var hlíft. Borgin öll er
eydd, og þeir af bæjarbúum, sem
til náðist, allir drepnir, af því, að
sagt er, að einn Þýzkur hermaður
hafi verið skotinn.
Sú sjón, sem fyrir augun ber í
Senlis, var svo andstyggileg og gagn-
stæð öllu réttlæti og drengskap, að
mér var beinlínis hugléttir, að kom-
ast út úr rústunum og út i sveitina.
Leiðin lá nú cftir einum af hinum
ágætu þjóðvegum, sem greinast um
alt Norður-Frakkland út frá París.
Þótti mér furðu gegna, hve lítil
vegsuinmerki sáust eftir allan þann
grúa þýzkra, enskra og franskra
hermanna, sem flætt höfðu um hér-
að þetta. Þrátt fyrir alla umferðina
var vegurinn álíka mjúkur og slétt-
ur undir bifreiðinni einsog beztu
bifvagnabrautirnar í Parisarborg.
á allri leiðinni milli Senlis og Com-
piegne sáust hvergi nein vígamerki,
engar skotgi-yfjur, viggarðar eða
sviðnir blettir eftir undangengna
skothríð. Limgirðingarnar eru eins
og þær áttu að sér; símastaurarnir
sömuleiðis. Hér og þar voru bænd-
ur að verki á ökrunum við að reiða
út áburð eða færa heim sykurrófur.
í einstöku þorpi mátti sjá hús og liús
brunnið og kúluför á öðrum. Ann-
arsstaðar lágu brotnir hervagnar og
bifreiðar við veginn, og í læk nokk-
uruin einn hestsskrokkur. Svona
var umhorfs alla leið, þangað til
heyra mátti dunur skothríðarinnar
á vígvellinum. Það var varla nema
eitt einasta sináatriði, sem minti á
striðið í þessum héruðum. Allir,
sem hafa farið í bifreiðum um
Frakklanu, munu minnast, að á öll-
um vegamótum cru tréspjöld á
staurum, er sýna stcfnu veganna.
En næstum öll þessi spjöld litu nú út
einsog stórgjörð sáld eftir byssu-
kúlur Þjóðverja. Hafa þeir hlotið að
eyða þar ótrúlega miklum skotfæra-
birgðum til lítilla nota. En útlit veg-
anna eftir alt það slit, er verða hlaut
af umferð þessa mýgrúa af fót-
gönguliði, riddara- og stórskotaliði
og flutningsvögnum, er þar hafa
farið um síðustu vikurnar, bar ljós-
an vott um vegagjörð og vegastjórn
I'rakka, hve hún hefir verið i á-
gætu lagi. Þannig liðum við áfram
yfir þessi fögru héruð, yfir lágar
hæðir og litil dalverpi, gegnum þorp
þar sem ekki sást manna nema kon-
ur og börn; aftur inji í eyðilega
skógarfláka, þar sem varla er neitt
kvikt, nema varðsveitir Frakka, er
gæta veganna. Þær eru hér allstað-
ar með stuttu millibili, stöðva vagn-
inn og heimta að sjá skírteini okk-
ar. Yfirleitt er sárfáum' mönnum
leyft að koma á þessar sloðir. Mér
flaug í hug, að vel mætti svo fara, að
við næðum ekki háttum til Parísar
þá um kveldið, ef einhver af þess-
um varðmönnum yrði veiðibraður í
myrkrinu og setti kúlu gegnum
vagninn, ef eigi væri nógu fljótt
numið staðar. Að lokum rann þó
vagninn inn í Compiegne og þá fór-
um við að sjá, hvað um var að vera.
Skömmu áður hafði þýzki her-
inn gjört stöðug áhlaup á herlinu
Frakka norður af Roye, og var þá
Compiegne staður, er hafði “mikla
hernaðarlega þýðingu fyrir Fakka-
her”. Það er talið, að í borginni búi
að jafnaði um 16,000 manns. En nú
virtust þar vera milliónir manna.
Alt var fult af hermönnum, og þó
flestum vopnlausum. Það leit út fyr-
ir, að þeir hefðu fengið hvíldardag
og væru nú að létta sér upp. Þar gat
að lita hvers konar herlið: ridd-
ara, fótgöngulið, vélbyssulið o. s.
frv. En nú fór þó hver ferða sinna;
enginn skipaði fyrir, og hermenn-
irnir hópuðu sig einsog manngrúi
á þjóðhátíðardegi og skeggræddu
um daginn og veginn. Franskir her-
menn hafa óneitanlega marga ágæta
kosti, en þeir eru ekki sérlega fág-
aðir hversdagslega, jafnvel ekki, er
þeir ganga um götur Parísarborgar
á sunnudagskveldum með sinum
“heittelskuðu”. En þeir eru þó
sannnefnd glæsimenni, borið sam-
an við það, sem þeir eru nú. Engin
orð fá lýst útliti þeirra, eftir alt,
sem þeir hafa orðið að þola. En
þeir berjast vel, hvað sem liður út-
litinu. Við vorum samt í mestu
vandræðum með, að komast í gegn
um mannþröngina í borginni; mann
hóparnir voru svo þéttir og her-
mennirnir nokkuð heyrnardaufir.
Þeir virtust varla vérða varir við,
jótt ökuþórinn blési í bifreiðar-
hornið. Orustugnýrinn hafði auð-
sjáanlega lamað heyrn þeirra. A
rennur gegnum borgina og var þar
fyrrum traustleg brú yfir. Nú hafði
hún verið sprengd í loft upp, og
var þvi torsótt leiðin. Þó var til
bráðabirgða skotið brú á ána, þann-
ig, að mörgum bátum var lagt við
stjóra, bakka milli, og timburflekar
lagðir ofan á. Þó var brúin svo mjó,
að ekki gátu tveir bifvagnar mæzt
á henni. Um hádegisbilið, er við
fórum norður yfir ána, var mann-
fátt við brúna og hún greið yfirferð-
ar; en á heimleiðinni, um kl. 4 e.
h., var alt verra viðureignar. Þá
var herinn að halda norður á bóg-
inn úr borginni til að raða sér. Var
þá stöðugur, óslitinn straumur i
skotgrafirnar yfir brúna, endalausar
liermannaraðir, og flutningsvagnar,
hlaðnir margvíslegustu morðtólum.
Og svo illa vildi til, að straumurinn
var á móti okkur, og leit út um
hríð, að við yrðum þar herteftir
fram til eilífðarnóns, þvi á styrjald-
artímum hefir ferðamaðurinn eng-
an rétt til samgöngufæranna, nema
af náð hermannanna, og sízt til að
tefja fyrir 30 herflokkum, sem eru
á leið til orustu. Meðan við biðum,
veittum við nákvæma eftirtekt hin-
uin frægu 7.5 cm. byssum. Þær eru
blágráar að lit, langar og grann-
vaxnar einsog snákar. Á hverri
byssu var skinnhúfa yfir hlaupop-
inu að framan. Þótti okkur þetta
kyndugt og komumst að þeirri nið-
urstöðu, að þessi varasemi kæmi af
þeirri stöku óbeit, sem allir Frakk-
ar hafa á dragsúg. Þóttumst við
skilja, að skinnhúfan ætti að vernda
fallbyssuna, ástvinu hermannanna,
frá að fá kvef í vetrarherferðinni.
Þarna biðum við nú við brúna,
unz svo vel vildi til, að hátt settur
hershöfðingi kom þar að i bifreið
og þurfti sömu leið og við. Hann
vildi ekki biða og hafði vald til að
stöðva þetta lifandi fljót. Gátum við
komist í kjölfar hans og vorum nú
sigri hrósandi á heimleið, með
Bretafána annars vegar og rauða-
krossinn blaktandi á hinni hlið
vagnsins. Þegar við komum á hinn
bakka árinnar, sáum við, að kvíði
okkar hafði verið á góðum rökum
bygður. Hermennirnir stóðu þar i
endalausum röðum á Öllum götum
og torgum. Þó sýndist mér enn
meira af byssum en mönnum. Ald-
rei á æfi minni hefi eg séð slikan
byssufans, og eg vona, að Þjóðverjar
verði þeirra varir, er þeir koma á
vígvöllinn.
ÁGRIP AF REGLUGJÖRÐ.
um heimilisréttarlönd í Canada
Norðvesturlandinu.
Hver, sera hefir fyrlr fjölskyldu aí
sjá etia karlmatSur eldri en 18 ára, get-
ur teklti heimllisrétt & fjórtiung úr
section af ðteknu stjórnarlandl i Man-
sækjandl vertiur sjálfur ati koma á
ltoba, Saskatchewan ok Alberta. Um-
landskrifstofu stjórnarinnar, etSa und-
irskrifstofu hennar i því hératSi. í um-
botSi annars má taka.land á öllum
landskrlfstofum stjðrnarlnnar (en ekkl
á undlr skrlfstofum) metS vlssum sktl-
yrtSum.
skyldur—Sex mánatSa ábdtS og
ræktun landslns á hverju af þremur
árum. Landneml má búa meti vtssum
skilyrtSum innan 9 milna frá heimills-
réttarlandi sinu, á landi s.->m ekkl er
minna en 80 ekrur. Sæmilegt ivöru-
hús vertSur atS byggja, atS undanteknu
þegar ábútSar skyldurnar eru fullnægtS-
ar innan 9 mílna fjarlægtS á ötSru
landi, eins og fyr er frá greint.
f vissum hérutSum getur gótSur og
efnllegur Iandnemi fengltS forkaups-
rétt á fjórtSungi sectiónar metSfram
landl sinu. VertS $3.00 fyrir ekru hverja
SKYLDUR—Sex mánatSa ábútS á
hverju hinna næstu þriggja ára eftir
at5 hann hefir unnitS sér inn etgnar-
bréf fyrir heimilisréttarlandi sinu, og
auk þess ræktatS B0 ekrur á htnu selnna
landl. Forkaupsréttarbréf getur land-
nemi fengitS um leitS og hann tekur
helmllisréttarbréfitS, en þó metS vlssura
skilyrtSum.
Landneml sem eytt hefur helmllls-
rétti sínum, getur fengitS helmiltsrétt-
arland keypt í vlssum hérutSum. VertS
$3.00 fyrir ekru hverja. SKYLDUR—
VertSur ats sitja á landinu 6 mánutSi af
hverju af þremur næstu árum, rækta
60 ekrur og reisa hús á landinu, sem er
$300.00 virtSi.
Bera má nttSur ekrutal, er ræktast
skal, sé landlt5 óslétt, skógi vaxitS etSa
grýtt. Búþening má hafa á landlnu i
stat5 ræktunar undir vissum skilyrtSum.
W. W. COKY,
Deputy Minister of the Intertor
BlötS, sem flytja þessa auglýslngu
leyfislaust fá enga borgun fyrlr.
En nú víkur sögunni aftur að
heimanförinni, um miðjan daginn,
er við nálguðumst sjáifa heljarslóð-
ina. Eg hafði imyndað mér, að rétt
á bak við sjálfa herlínuna mundi
vera fult af hvers konar vögnum og
fartækjum, er kæmu með inat, her-
menn og skotfæri, en flyttu burtu
særða menn og veika. En það var
öðru nær. Umferð var þar að vísu,
en ekki mikil, og allstaðar hin mesta
regla, hvar sem á var litið. Við
gestirnir sáum, að áður en dagur
væri að kveldi kominn, mynduin
við verða að breyta miklu af þeim
hugmyndum, er við áður höfðum
um hernað og vígaferli nútímans.
Loks vorum við komnir að sjúkra-
hæli þvi, er við vildum heimsækja.
Það var eldgömul aðalsmannshöll,
mitt í dásamlega fögrum, latifríkum
skemtigarði, þar sem margir lækir
streymdu hægt og þíðlega milli
trjánna. Þo að mjög væri liðið á
haustið, hengu laufin enn á trján-
um og sló á þau hvers konar lit-
brigðum: bleikum lit, gulum, rauö-
um eða gullsljóma. Alt um kring
var svo fagurt, friðlegt og yndislegt,
sem fremst mátti verða — nema
tvent: Fyrst margir litt særðir inenn
er róluðu um i garðinum, og i öðru
lagi stöðugir fallbyssudynkir. Virt-
ist sern ekki væri þaðan steinsnar
á vígvöllinn. Hjúkrunarfólkið sagði
okkur. að þaðan væru ekki nema 5
km. að herlinunni, en af því að við
vorum viðvaningar, að dæma um
fjarlægðir eftir fallbyssuhljóði, —
þótti okkur sem fallbyssur þessar
væru varla nema i öskots fjarlægð.
Þann dag var skothríðin ekki áköf.
En nóttina áður hafði engum manni
komið dúr á auga í höllinni fyrir
vítishvellum morðvélanna, er þrum-
uðu látlaust í báðuin herunum alla
nóttina. Var þó fólk þetta orðið
vant við orustugnýinn. Eg minnist
varla að hafa lifað þvílíkt augna-
blik einsog það, er eg stóð i þessum
undurfagra garði, sem ótal kyn-
slóðir höfðu fegrað og prýtt öld eft-
ir öld, en vissi hins vegar að í ör-
skots fjarlægð stóð hin grimmasta
styrjöld, sem mannkynið hefir háð,
-— baráttan þar sem siðmenning
Norðurálfunnar ver réttlæti og
frelsi veraldarinnar gegn óseðjanl-
iegri ágirnd, ofsa og drotnunar-
girni einnar þjóðar, — Jjjóðar, sein
segir, að máttur sé réttur, og breyt-
ir einsog það væri sannleikur. En
látum okkur alla vona, að dramb sé
þar falli næst.
— (ísafold).
Ern börnm farin
a3 læra aS spara
PENINGA?
Hver úppvaxandi sonur þinn og dóttir ætti að hafa
persónulegan sparisjóðsreikning á Union Banka Canada
ásamt nægum tækifærum til að spara stöðugt peninga
og leiðbeiningu f þvf að fara hyggilega með þá- Svo-
leiðis uppeldi í sparsemi og góðri meðferð efna sinna er
ómetanleg seinna meir.
L0GAN AVE. OG SARGENT AVE., ÚTIBÚ
A. A. Walcott, bankastjóri.
Miðsvetrarmótin.
Herra ritstjóri Heimskringlu!
Viltu gjöra svo vel, að ljá eftir-
fylgjandi línum rúm i blaðinu.
Einsog kunnugt er hefir klúbb-
urinn Helgi magri haldið miðsvetr-
armót á hverjum vetri nú um nokk-
ur undanfarin ár, hér í Winnipeg.
Engum gat blandast hugur um það,
að mót þessi væru höfð í þeim til-
gangi, að um leið og þau væru fólki
til sannrar skemtunar, þá áttu sam-
komur þessar að vera til þess, að
við halda ættjarðarást hjá Islend-
ingum, og svo til að rifja upp gaml-
ar endurminningar frá voru kæra
Fróni. Bæði var skemtiskráin og
matarhæfið, sem átti að vera, eins
íslenzkt og föng voru á, og yfirleitt
átti að reyna að hafa þessa sam
komu með eins ísfenzkum blæ og
unt væri.
En þegar fram í sótti fór islenki
keimurinn ao fara af matnum, og
samkomurnar fóru yfirleitt að verða
með ensku sniði.
Fólkið fór að verða óánægt með
þessi alíslenzku samkvæini, — sem
áttu að vera, og oftast heyrði mað
ur fólkið bera um það, að Þorra-
blótið væri alt af að verða enskara
og cnskara, eftir því sem fleiri væru
höfð. 1 byrjun hafði mörg kona lát
ið sjá sig i íslenzkum búningi, en
nú kæmi það varla fyrir, en fínustu
ballkjólar brúkaðir. Og mun það
líka eiga sinn þátt i þvi, að sam-
kvæmi þessi eru ekki eins vinsæl og
við almennings hæfi, einsog verið
gæti, ef að ekki væri farið alveg
eins langt með skartklæði og alls
konar prjál, sem er of kostbært fyr-
ir marga, en fyrirverða sig fyrir, að
geta ekki verið með eins fínt til
fata.
Nú, þegar Þorrablótið var' búið
að missa gildi sitt, sem alíslenzkt
samkvæmi, þá reis upp annað félag
og hélt sainkomu, sem kallaðist
Borgfirðingamót. Það félag kom
með það á stefnuskrá sinni, að hafa
samkomu með íslenzku sniði, nefni
lega íslcnzka skemtiskrá og íslenzk-
an mat. Eg, sem skrifa línur þessar
var á Borgfirðinganmtinu fyrsta
sem var haft í Goodtemplarahúsinu
i Winnipeg; og sannarlega hafði
nefndin gjört alt, sem í hennar valdi
stóð, til að gjöra mót það sem á-
nægjulegast. Maturinn var ágætur og
eg held eins íslenzkur að mestu
leyti og lvægt var, og skemtanir góð-
ar. En það má segja um það sem
annað, að alt af sé eitthvað að.
Mannfjöldinn var svo mikill, að ó-
mögulegt var, að skemtanir yrðu að
þeim notum, sein annars liefði ver-
ið, cf ekki hcfði verið eins margt
fólk, og voru því margir óánægðir.
En ef sanngirni væri viðhöfð, þá
virtist mér forstöðunefndin starfa
einsog kraftar leyfðu.
Ekki man eg hvað mörg voru Borg-
firðingamódn; en siðastliðinn veU
ur runnu þau saman i eitt þessi ís-
lenzku samkvæmi hinna umgetnu
tveggja félaga, og var kallað Þorra-
mót. — Og að síðustu núna rétt ný-
lega var haft ball, að mér skylst í
staðinn fyrir þessi vanalegu is-
lenzku samsæti.
Það er ekki tilgangur minn með
lessum línum, að kasta steini að
nefndum þeim, sem hafa nú i nokk-
ur undanfarin ár staðið fyrir sam
komum þessum. Nei, þvert á móti;
heldur skrifa eg þetta til þess, að
ef hægt væri, að benda á eitthvert
ráð til þess að samkoinur þessar
mættu halda áfram; þvi mér finst
iað vera mikilsvert að við halda
þeim, þvi margir eru her í hópi
okkar islendinga, sem leggja viljug-
ir fram beztu krafta sina til að við-
hafa fræðandi skemtanir af ýmsu
tagi; og svo er líka gaman að sjá
vel framreiddan íslenzkan mat, og
eru óefað margar af hinum eldri
konum, sem eru þvi verki vel vaxn-
ar.
Yið frekari umhugsun um þetta j
mál, finst mér eiginlega stranda á |
einu og sama skeri á hverju einasta
af þessum mótum, og það er þetta:
Að kveldið cða nóttin er of stuttur
tími fyrir þess háttar sainkomur. —
Tökum til dæinis: Það er aldrei
byrjað fyrr en kl. 8 að kveldinu, og
skemtiskráin er eðlilega æfinlega
löng; svo fara fram veitingar, og
einsog von er verður þá hávaði svo
mikill, að ef að einhver er að flytja
ræðu, þá hefir enginn not af þvi, og
alt fer einsog von er verr en skyldi.
Og svo verða margir óánægðir og
skella allri skuldinni á nefndina.
Fólk er vant að borga stærri inn-
gangseyrir á þessar samkomur, en
aðrar íslenzkar , og þess vegna, eins
og eðlilcgt er, búast við að fá meira
þægindi yfirleitt en að hægt er, að
veita. — Mér hefir þvi dotti^ í hug,
að svo framarlega, sem okkur hér
vestan hafs þykir vænt uin móður-
málið okkar, þykir vænt um endur-
minningarnar frá ættjörð vorri, þá
sé það oss fyrir miklu, að hafa á-
framhald á þessuin okkar jijjðernis-
samkomum, og frá mínu sjónarmiði
verður að taka til þess ineira en eina
kveldstund.
Mér finst, að samkoman eigi að
byrjase sggjuin kl. 2 e. h. og þá færu
fram kvæði og ræður og hvað eina.
Að loknum ræðum yrði maturinn
framreiddur, segjum kl. 7 til 9, og
ætti þá fólkið að vera búið að borða
og væri þá held eg heppilegtt, að
hafa hljóðfæraslátt og söng á með-
an setið er undir borðum. Að end-
ingu kæmi dansinn. Og þá á eg von
á, að fólk mundi yfirleitt vera á-
na-gðara en hefir átt sér stað und-
anfarið.
Eg vildi óska, að einhverjir vildu
taka þetta til íhugunar. Mér finst,
að með þessu móti, að taka hálfan
dag, í staðinn fyrir einsog vanalegt
er kveldið, þá verði verkið léttara
og þar af leiðandi betur af hendi
leyst af þeim nefndum, sem hafa
samkomur þessar með höndum.
Vinsamlegast.
Kona.
™I D0MINI0N BANK
Hornl Notre Dime i>( Sberbrooke
Str.
HðtntSmtðll npph______
VarasJðtSar... _ ___
Allar elBnlr._ _ ___
____$.«,000,000
____$.7,000,000
____$78.000,000
Vér óskum eftir vitSskiftum verx-
Iunarmanna og úbyrgumst atS gefa
þelm fullnægju. SparlsjótSsdelld vor
er sú stærsta sem nokkur bankl hef-
ir i borglnnl.
lbúendur þessa hluta borgarlnnar
ðska aTS skifta vltS stofnun sem þelr
vlta atS er algerlega trygg. Nafn
vort er fulltrygglng óhlutlelka.
ByrjltS spari lnnlegg fyrlr sjálfa
ytSur, konu og börn.
W. M. HAMILTON, Ráðsmaður
PHONB GARRT 84S0
1900
WASHERS
Ef þú hefur hug á að fá þvotta
vél þá væri það þér í hag að
skrifa okkur og fá upplýsingar
um okkar ókeypis tilboð.
1900
Washer Co.
314 Hargrave St.
WINNIPEG
Lærið Rakara ISnina.
Fullkomin kensla atieins $25.00
Kaup golditS lærlingum atSeins nok-
krar vikur. Vit5 getum gert meira
fyrir þig en nokkur annar Rakara
Skóli í Canada og fyrir niinni pen-
inga. Okkar skírteini syldir í öll-
um okkar útibúum í Canada og
Bandaríkjunum. Fyrir þinn eigin
hag þá vanræktu ekki at5 koma atJ
sjá okkur át5ur en þú gjörir samn-
ing vit5 annan rakara skóla. t
The National Barger College.
643 Main Street* Winnipegr
♦♦♦♦♦♦♦♦++♦♦<
Crescent
MJÓLK OG RJÓMI
er sv# gott fyrir börnin að
mæðurnar gerðu vel i
að nota meira af þvi
Engin Bakteria
lifir á mjólkinni eftir að við
höfum sótthreinsað hana.
Þér fáið áreiðanlega
hreina vöru hjá oss.
TALSIMl MAIN 1400
SEGÐU EKKI
“Eg má ekki viÖ að Iáta gjöra viÖ tönnurnar í mér”
Vit5 könnumst öll vit5, at5 þat5 er hart í ári, og: íllt at5 ná í peninga.
En þetta er ef til vill allt til gót5s. I>at5 kemur okkur öllum sem
þurfum aÖ vinna fyrir okkar lifihraut5i til at5 meta peningana.
GLEYMI) I>€ EKKI at5 þú innvinnur þér dollar í hvert sinn sem þú
sparar dollar.
MUND 1 »0 EINNIG at5 tennur eru oft meiri aut51egt5 en peningar.
GÓÐ HEILSA er fyrsta spor til ánægju. t>essvegma þarft þú at5
passa tennur þínar. Nú er timinn. t>etta er stat5urinn þar sem fínar
tanna vit5gert5ir fást.
STÓRKOSTLEGUR SPARNAÐUR Á BESTU TANNA VIÐGERÐ
Bridge Work $5 per tooth, 22k. Gull $5. 22k. Gull Krúnúr.
OKKAH PRtSAR HHEVTAST ALDREI
Svo hundrnhum Mkiftir fðlkn er a?5 nota sér þetta tækifærl.
PVl EKKI Þt?
FARA FALSTENNUR ÞÍNAR VEL?
etSa ern Jner altaf hAlf lausar 1 munninnm? Ef mvo er þð komlTi til
okkar ««; lAtlb okkur bAa tll tönnur fyrtr þig sem pansa og
fyrlr okkar lAga ver#.
PERSONULEG AÐGÆZLA—NotiS ykkur okkar 15 Ara reynaln.
$8.00 Whale bone
Opið á kveldin.
DR. PARSONS
McGREEVY BLOCK, PORTAGE AVE. Telephone M. 600. Over Grand
Trunk Tlcket Office.
<.$_$>+4_M.4_ff.f~ff..ff.f.ff.4 ff ff-f-f4ff f f ff>♦