Heimskringla - 02.09.1915, Blaðsíða 3

WINNIPEG, 2. SEPT. 1915.
HEIMSKRINGLA.
BLS. 3
Mennirnir á undan Adam.
EFTIR J ACK LO N IJ O X.
(Höfundiir að ‘The Call of the Wild’
og ‘The Sea Wolf’ osfrvj.
En hvað var þessi persónuleiki? Hvenær hafði
hann lifað vakandi á jörðu þessari og fengið alla
þessa undarlegu lífsreynslu, sem kom fram í draum-
um mínum? Þessum spurningum einmitt svöruðu
draumar mínir. Þessi persónuleiki, eða þessi per-
sóna (vil eg kalla það) lifði fyrir löngu síðan, þeg-
ar jörðin var ung, á þeim tíma, sem vér köllum mið-
pleistocene*?. Hann féll niður úr toppi trjánna, en
snerti þó ekki jörðina. Hann bablaði**? af ótta, er
hann heyrði ljónin öskra. Rándýrin eltu hann og
höggormarnir vildu höggva í hann tönnum sínum.
Hann bablaði með ættfólki sínu á fundum þess.
Hann varð fyrir hrakningi af höndum eldmann-
anna”, þegar hann flýði undan þeim. Þessi hin önn-
ur persóna mín er forfaðir forfeðra minna, lengst
upp í hinni myrku fornöld; en sjálfur var hann af-
komandi dýra þeirra, sem þá fyrir langa löngu höfðu
fengið fingur og tær og klifrast upp í trjátoppana.
árum; nálægt 94,000 árum á uP'Hn Adam, ef seinni
talan er rétt; annars 74,000 árum.
**) Babla, þ. e. tala með hljóðum tómum, en ekki
stöfum eða atkvæðum og þvi siður orðum.
En nú heyri eg yður koma með þá mótbáru eða
spurningu: Hvernig stendur á því, að vér hinir skul-
um ekki hafa þessar ættgengu endurminningar Iíka,
þ>ar sem vér þó höfum þenna óljósa, annarlega per-
sónuleika, sem hrapar niður um rúmið meðan vér
sofum?
En því get eg svarað með annari spurningu:
Hvernig stendur á því, að kálfar koma í heiminn
með tveimur höfðum? En útskýringin á því er sú,
að þetta sé náttúru-afbrigði. Og þá er hinni spurn-
ingunni líka svarað: Eg hefi þenna tvöfalda per-
sónuleika og þessar fullkomnu ættgengu fortíðar-
endurminningar af því eg er náttúru afbrigði.
En nú vil eg skýra þetta ögn betur. Hin vana-
lega fortíðar-endurminning, sem vér höfum, er þessi
draumur vor, að vér séum að hrapa í loftinu. Þessi
persónuleiki vor er mjög óljós. Hið eina, sem vér
munum um hann, er þetta: að vér séum að hrapa.
En aftur hafa aðrir miklu skýrari endurminningar
um þenna fortíðar-persónuleika þeirra. Þeir eru
margir, sem dreymir að þeir séu að fljúga, að ein-
hver ófreskja sé að ofsækja þá, að þeir sjái allra-
handa liti, að það sé verið að kyrkja þá, að högg-
ormar séu að ofsækja þá, eða óværð — flærð og
önnur smákvikindi — að kvelja þá. Með öðrum
orðum: hjá oss öllum eru ein eða önnur spor þess-
arar fyrri tilveru vorrar. En hjá sumum af oss er
hún nálega gleymd með öllu; aftur er hún miklu
skýrari hjá öðrum.
Hvað mig snertir, þá hefi eg þessa endurminn-
ingu um fortíðar tilveruna í ákaflega ríkum mæli.
Fortíðar-tilvera mín er mér næstum því eins ljós,
eins og nútíðar-tilveran, og að þessu leyti er eg
eins og eg sagði áðan, sannarlegt náttúru afbrigði,
— eg er arftöku-afbrigði náttúrunnar.
En áður en eg byrja sögu mína, ætla eg fyrir-
fram að svara efunar-postulum sálarfræðinnar, sem
svo gjarnir eru á, að hæðast að öðrum hugmyndum
en þeirra eigin, og eru mjög líklegir til þess að segja,
að draumar mínir komi af ofmiklum lestri og því,
að þekking mín á framrás lífsins hafi mér óafvitandi
dregið fram draumsjónir þessar. En það er þá fyrst
til þess að svara, að eg hefi aldrei verið mikill náms-
maður. Eg var neðstur í bekknum, þegar eg út-
skrifaðist. Eg gaf mig meira við líkamsæfingum en
námi, og — eg sé enga ástæðu til þess að draga
dul yfir það — miklu meira við knattleik á borði
(billiard).
Þá vil eg geta þess, að eg þekti ekkert til “fram-
þróunar” (evolution) fyrri, en eg kom á háskólann;
í bernsku og æsku var eg þegar búinn að lifa upp
aftur í draumum mínum öll smáatriði þessa hins
annars löngu — Jöngu áður — liðna lífs. Samt vil
eg geta þess, að smáatriði þessi voru mjög á reiki
og ósamanhangandi, áður en eg fór að fræðast um
framþróun lífsins. En framþróunin var lykillinn
að draumsjónum þessum. Hún skýrði þær allar;
hún gjörði sennilegt alt þetta forneskju-flug heila
míns, heila nútímamannsins, sem hvarf aftur í hina
myrku fortíð, til tíma þess, er hinir fyrstu menn
voru að hrista af sér hami villidýranna.
Því að á þessum liðna tíma, sem eg var að
hverfa aftur til, var maðurinn ekki til, eins og vér
þekkjum hann nú. Það var einmitt þegar mann-
kynið var að fæðast, sem eg hlýt að hafa lifað þessu
lífi, sem eg var að rifja upp í draumum mínum.
III. KAPÍTULI.
BERNSKU minni var það oftast að mig dreymdi
eitthvað líkt þessu: Mér þótti eg vera ofurlítill
angi og liggja í kufung í hreiðri einu úr kvistum og
greinum. Stundum lá eg á bakinu; og þannig lá
eg tímunum saman og horfði á sólargeislana brotna
á laufinu fyrir ofan höfuð mér, og laufblöðin, er
þau hrærðust af vindinum. Oft var það og að
hreiðrið mitt vaggaði fram og aftur, þegar vindur-
inn var nógu sterkur.
En meðan eg lá þarna í hreiðrinu, þá var það
æfinlega, að hjá mér ríkti hugmyndin um þetta
voðalega tóma rúm fyrir neðan mig. Eg sá það
*) MiS-pleistocenc tíminn var fyrir 80,000—100,000
aldrei; eg gægðist aldrei yfir röndina á hreiðrinu
til að sjá, hvað fyrir neðan mig væri. En eg þ e k t i
og óttaðist þetta rúm, sem beið þarna þegjandi fýr-
ir neðan mig og ógnaði mér, jns og gínandi skolt-
ur á einhverri óskapa skepnu, er alt vildi gleypa.
Þenna draum dreymdi mig mjög oft í bernsku
minni. 1 honum var eg aðgjörðalaus, og var hann
því fremur lýsing á ástndi mínu en gjörðum. En
svo var það oft, að alt í einu í draumunum komu
fram ókunnar verur og ógnandi atburðir; þrum-
urnar og brestirnir í óveðrinu og storminum, eða ó-
kunnug landspláss, sem eg aldrei hafði séð. Þá
ruglaðist draumurinn, en maran vonda tróð mig.—
Eg skildi ekkert í þessu þá. Það bylti um öllum
hugsanagangi mínum.
Því að draumar mínir voru ekki í samanhang-
andi heild. Eina stundina var eg ofurlítill dreng-
hnokki hins “unga heims”, liggjandi í hreiðri mínu
uppi í trjátoppinum; en hina stundina var eg full-
vaxinn maður í “unga heiminum”, og var þá að
berjast við hinn hryllilega og skelfilega “Rauð-
auga”. En næsta augnablik var eg að læðast skríð-
andi ofan að tjörninni, sem við drukkum úr í hita
dagsins. Atburðir, sem fyrir komu með margra
ára millibili í í'hinum unga heimi”, komu fram í
draumum mínum með nokkurra mínútna eða sek-
úndna millibili.
En þetta var alt í graut og vil eg ekki þreyta
yður á því. Það var fyrst, þegar eg var kominn af
bernskuskeiði og var búinn að dreyma mörg þús-
und drauma, að það lagðist alt saman og varð mjög
skýrt og ljóst eins og dagurinn, — þá var það, að
eg náði haldi á tímanum, og gat skipað í saman-
hangandi röð atburðum og gjörðum, eftir því, sem
það kom fyrir. Þannig varð mér mögulegt að
draga upp myndina af hinum horfna unga heimi ,
eins og hann var, þegar eg lifði í honum, — eða
þegar hin önnur persóna mín lifði í honum. Það
gjörir lítið, hvort heldur var, því að eg, nútíðar-
maðurinn, hefi líka horfið aftur þangað og lifað
lífi fornu mannanna, í félagi við þessa aðra persónu
mína.
Fyrst að þetta á nú ekki að verða nein mann-
félags langloka, þá ætla eg yður til hægðarauka,
að færa saman alla þessa ýmislegu atburði í skiljan-
lega og greinilega sögu. Því að í gegnum alla
drauma mína rennur einn samanhangandi atburða-
þráður. Sem dæmi þess tek eg vináttu mína við
“Laf-eyra”, fjandskap hans "Rauðauga" og ást
mína á henni “Hraðfætlu”. Og taki maður alt í
einni heild, þá veit eg að þér munuð verða mér
samdóma um, að það er bæði nokkurnveginn sam-
anhangandi og skemtileg saga.
Eg man ekki mikið eftir móður minni. Ef til
vill hinar fyrstu — og sjálfsagt hinar skýrustu end-
urminningar um hana eru þessar: Eg man eftir mér
ligjandi á jörðunni. Var eg þá orðinn nokkuð eldri
en þegar eg lá í hreiðrinu, en þó ekki orðinn sjálf-
bjarga. Eg veltist um í þurru laufblaðaruslinu og
var að leika mér að þeim, sönglandi og myndandi
urgandi hljóð í barka mínum. Sólin steypti yfir
mig geislum sínum og eg var svo lukkulegur og nota-
legur. Eg var þarna á litlum, skóglausum bletti;
en á allar hliðar voru toppar af smáhríslum og
burknaplöntum; en yfir smátoppana gnæfðu stofn-
ar og reinar stóru skógareikanna.
Alt í einu heyrði eg hljóð eitt. Eg settist upp
og hlustaði, en hreyfði mig ekkert; smásönglið
kafnaði í barka mínum og eg sat þar sem stein-
gjörvingur. Hljóðið færðist nær og nær. Það var
eins og göltur væri að rýta. Fór eg þá að taka eftir
hljóðinu, sem kom af því, að einhver þrengdi sér í
gegnum smáhríslurnar. Svo sá eg burknana dreif-
ast af líkama einhverjum. Svo klofnuðu þeir sund-
ur og eg sá í sindrandi augu, langa trjónu og hvítar
vígtennur.
Þetta var þá villigöltur. Hann starði forvitnis-
lega á mig. Tók hann þá að rýta einu sinni eða
tvisvar og velti þunga sínum af einum framfæti á
annan, hreyfði höfuðið á báðar hliðar, svo að
burknarnir lögðust undan. Alt fyrir það sat eg enn
sem steingjörvingur og deplaði ekki augum, er eg
starði á hann, og þó var óttinn og skelfingin að naga
hjarta mitt.
Það var eins og þetta væri einmitt það, sem
eg ætti að gjöra, að vera svona þegjandi og hreyf-
ingarlaus. Eg átti ekki að fara að hljóða, þó að
háskinn ógnaði mér. Það var náttúruhvötin að
vernda sjálfan mig, sem bauð mér þetta. Og svo sat
eg þarna og beið og beið, — eg vissi ekki eftir
hverju. Gölturinn ýtti burknunum til hliðar og gekk
fram á auða blettinn. Það var eins og forvitnin
hyrfi úr augum hans og fóru þau að sindra af grimd
mikilli. Hann skók hausinn ógnandi að mér og
gekk feti nær.. Þetta gjörði hann aftur og aftur.
Þá rak eg upp hljóð — eða org —, eg get ekki
lýst því, en það var skerandi skelfingar-hljóð. Og
þetta virtist einmitt vera það, sem eg átti að gjöra,
þegar svona var komið. Skamt þaðan heyrðist nú
annað svarandi hljóð. Það virtist koma hik á gölt-
inn við hljóðin í mér; en meðan hann var að tví-
stíga hikandi þarna, þá vatt sér skepna ein svip-
lega inn á blettinn.
Hún var lík stórum “orang-utang”, hún móðir
mín, eða “chimpanzee”, og þó var hún þeim að
mörgu leyti ólík. Hún var þreknari en þeir og hár-
minni. Handleggir hennar voru ekki eins langir,
en fætur hennar v®ru digrari. Klæði hafði hún
engin nema hárið. Og eg get fullyrt það, að hún
var grimm, þegar hún reiddist.
Bandóð af reiði stökk hún inn á blettinn. Hún
nísti tönnum, skældi sig alla í framan, skelti grenj-
andi saman tönnunum og orgaði í sífellu: “Kha-ah,
kha-ah!”. Svo skyndileg og voðaleg var framkoma
hennar, að gölturinn ósjálfrátt hörfaði undan, sem okkar eigin líkama. Brjóstið var reyndar þykt,
þyrfti hann að verja sig, og reisti burstina, er hún nokkurskonar hellir; en hann hafði enga hnýtta
sveif að honum. Svo færði hún sig nær mér. Hún
hafði gjört göltinn lafhræddan. Eg vissi einmitt,
hvað eg átti að gjöra þessa stuttu stund, sem hún
dvaldi fyrir geltinum. Eg stökk upp í fangið á henni,
greip um mittið á henni og hélt mér með höndum
og fótum, — já, með fótunum. Eg gat eins vel
haldið mér með fótunum eins og höndunum. Eg
fann svo vel átakið af hárum hennar í greipum mín-
um, þegar skinn og vöðvar hennar hreyfðust við afl-
raunir þessar.
Eins og eg þegar hefi sagt, stökk eg í fangið á
henni, og á sama vetfangi stökk hún beint í loft upp
og greip höndum um gerin eina, sem hékk niður
yfir höfði henni. Á sama augnabliki hentist gölt-
urinn fram hjá undir fótum vorum, skellandi tönn-
um saman í bræði sinni. Hann hafði náð sér aftur
eftir fyrsta skelkinn, og stökk fram og rak upp ösk-
ur, sem básúnuhljóð. Að minsta kosti var það kall
til frænda hans, því að undir eins komu skrokkarnir
stökkvandi um burknana og skógarhríslurnar úr öll-
um áttum.
Hvaðanæfa stukku nú geltirnir inn á blettinn,
heill hópur af þeim. En móðir mín vóg sig upp á
grein eina digra, eitthvað tólf fet frá jörðu; hékk
eg þar í henni og vorum við óhult bæði. En hún
var .æst mjög; hún bablaði og hljóðaði og sendi
tóninn niður hinum burst-ýfða, tanngnístandi hóp,
sem hnappaðist saman fyrir neðan okkur. Og þó
að eg væri skjálfandi, þá starði eg niður á hin reiðu
villidýr og reyndi að herma eftir hljóðum móður
minnar eins og eg gat.
Heyrðist þá langt í burtu mjög sviplíkt hljóð,
en digurróma, líkt og drynjandi bassi. Urðu þau
hærri og hærri, og brátt sá eg hann koma, hann
föður minn, — að minsta kosti verð eg af öllum
Iíkum að álykta, að það hafi verið faðir minn.
Reyndar var hann ekki neitt tiltakanlega fríð-
ur faðir, eftir því sem feður nú gjörast. Hann virt-
ist vera hálfur maður og hálfur api, og var þó ekki
api og ekki heldur verulegur maður. Eg get ekki
lýst honum. Nú á dögum er ekkert líkt honum á
jörðu eða undir jörðu eða í jörðu. Hann var stór
maður á sínum tíma, og hefir hlotið að vera fult
hundra og þrjátíu pund að þyngd. Andlitið á hon-
um var breitt mjög og flatt og héngu brýrnar niður
yfir augun. Augun sjálf voru smá og lágu djúpt í
höfðinu og mjög náið. Nef hafði hann í rauninni
ekkert. Það var flatt og breitt og enginn hryggur-
inn og nasirnar voru holur tvær í andlitinu og stóðu
nasaopin beint fram en ekki niður.
Ennið lagðist aftur frá augunum og hárið byrj-
aði strax við augun og upp á höfuðið. Sjálft var
höfuðið ákaflega lítið og sat á feikna digrum en
stuttum hálsi.
Frumefnin höfðu verið sparsöm við byggingu
líkama hans, eins og þau eru sparsöm við byggingu
vöðva, eða breiðar herðar. Hann var ekki bein-
vaxinn og gat engum litist vel á vöxt hans. En þó
bar þessi líkami föður míns ljósan vott um styrk-
leika, —en styrkleika, lausan við alla fegurð, grimd-
arfullan villimanna styrkleika, ætlaðan til að grípa,
hremma, rífa og eyðileggja.
Hann var rýr mjög um mjaðmirnar, og fæturn-
ir voru magrir, loðnir og bognir, og vöðvarnir lang-
ir en ekki þykkir. I rauninni voru fætur hans líkari
handleggjum en fótum. Þeir voru snúnir og hnút-
óttir, og voru harla ólíkir hinum þrýstnu, holdmiklu
kálfum, sem prýða leggi okkar, þína og mína. Eg
man það vel, að hann gat ekki gengið á iljunum;
en það var af því, að fótur hans var gripfótur og
líkari hönd en fæti. I stað þess að standa beint
fram eins og hinar tærnar, lagðist stóratáin inn á
móti hinum, eins og þumalfingur, og fyrir þetta gat
hann gripið með tánum eins og höndunum.
En hann leit út eins og hann átti að sér og koma
hans til okkar þarna, þar sem við sátum uppi á grein-
unum yfir hinum reiðu göltum, var einmitt lík sjálf-
um honum. Hann kom eftir trjánum og stökk þar
grein af grein og úr einu trénu á annað, og það með
hraða miklum. Eg sé hann nú fyrir augum mínum,
í vöku-lífi mínu, meðan eg er að skrifa þetta, þar
sem hann sveiflar sér milli trjátoppanna, með hönd-
unum fjórum. — kafloðinn og grenjandi af reiði;
nemur hann staðar við og við, til að berja sér á
brjóst með steyttum hnefum; svo tekur hann tíu
og fimtán feta stökk á milli toppanna, grípur um
grein eina með annari hendi, sveiflar sér svo að ann-
ari grein og þrífur um trjátoppana, hangandi, stökkv
andi og hikar aldrei, og er aldrei í neinum vanda,
hvernig hann skuli halda áfram þessari trjágöngu
sinni.
En meðan eg var að horfa á hann, fann eg rísa í
sjálfum mér, í hverjum einasta vöðva, skjálftann og
titringinn af lönguninni að hlaupa fram og stökkva
grein af grein, og vissan um, að eg mundi geta það
seinna lá í hinu hulda afli í sjálfum mér og vöðvum
i mínum. Eða, og hví skyldi eg eigi geta það ? — I
i bernsku horfa smádrengirnir á feður sína sveifla
exinni og fella trén, og þeir finna það hjá sjálfum
sér, að einhver^itíma seinna muni þeir sjálfsagt einn-
ig sveifla exinni og fella trén. Þannig var mér varið.
Lífsaflið, sem í mér var, var til þess ætlað, að gjöra
það, sem faðir minn gjörði, og það hvíslaði með
leynd í eyru mér og blés mér í brjóst lönguninni, að
verða nú líka mikill maður og leggja leið mína ofar
jörðu í toppum trjánna.
Loksins kom faðir minn til okkar. Hann var á-
kaflega reiður. Eg man svo vel eftir því, hvernig
hann rak út framstandandi neðri vörina, er hann
starði niður á villigeltina. Hann urraði og skelti
saman skoltum, eins og hundar gjöra; og eg man
það, hvað augnatennurnar á honum voru stórar, —
eins og vígtennur. Festust þær þá vel í minni mér.
Þýzka landabréfið af
Afríku.
Þegar Botha var búinn að leggja
unilir Breta suðvestur löndin þýzku
í Afriku, fór hann heim til Cape-
landsins og var þar tekið tveim
höndum og búin veizla mikll.
Sátu hana menn af báðum þjóS-
flokkunum, Bretum og Hollending-
um (Boers). Skýrði Botha þá frá
framferði og fyrirætlunum Þjóð-
verja í Afriku. Þeir höfðu treyst á
hjálp Búanna til að yfirvinna lend-
ur Breta þar, sambandsríkin, og
höfðu heitið Maritz ofursta, upp-
reistarforingjanum, — að Buarnir
skyldu verða sjálfstæð þjóð, ef að
þeim lukkaðist uppreistin.
Mikið hefði þar fundist af þýzk-
um kortum af Afríku, eins og ríkin
óttu að verða eftir frið, sem semja
átti 1916. Á kortunum var alt með
einum Iit sunnan við miðjarðarlínu
cg stóð á nafnið: “Þýzkaland hið
meira” (Grosser Germany); en þö
var snepill litill afmarkaður í miðju
með nafninu: “Búa lýðveldið”.
Herreros nefnist einn kynflokk-
ur Afríkumanna, sem laut Þjóðverj-
um þarna í Afríku; og gat Botha
þess, að sér hefði ofboðið meðferð
Þjóðverja á þeim, svo grimdarleg
hefði hún verið. Þeir höfðu tekið
Botha og mönnum hans sem frels-
andi englum, er leystu þá frá vítis-
píslum djöflanna þýzku. — Þýzkir
liöfðu slátrað þeim í þúsundatali.
Búa herforinginn Smuts var þar
með Botha, og sagði hann, að svo
framarlega, sem þeir héldu ekki
þessum nýteknu lendum Þjóðverja
cg létu þá fá þær aftur, þá mundi sá
dagur vissulega koma, að Þjóðverj-
ar tækju alla Suður-Afríku. Þeir
yrðu því að halda fast um það, sem
þeir hefðu náð og láta lönd þessi
aldrei af höndum.
Að máli þeirra hershöfðingjanna
var góður rómur gjörður og voru
allir á eitt sáttir.
Rússar sökkva hermanna-flutnings
skipum Þjóðverja.
í blöðunum nýlega kom fregn um
Jjað, að þýzkir hafi í þokunni, sem
á var, er þeir börðust i Riga flóa-
komið 3 stórum hermannaflutnings
skipum inn í flóann og voru þau
full af hermönnum; það var við Per-
nau, sem þau ætluðu að lenda, og
voru nokkur þýzk herskip með þeim
til að vernda þau. Rússar létu þau
komast að landi. En þegar þeir voru
í gott skotfæri komnir, létu Rússar
kúlnahríðina dynja á þeim, og á
skömmum tíma söktu þeir þeim öll-
um þremur, og fórust þar víst menn
allir. Herskipin héldu uppi orustu
við fallbyssugarðana á landi í tvo
klukkutíma, en varð ekkert ágengt,
og urðu þeir svo frá að hverfa; þá
var seinasta flutningsskipið sokkið
til botns niður. Fjöldi hinna þýzku
hermanna var á sundi af skipunum
i hríð þessari, en sárafáir komust
lifs af.
Auðvelt að taka Banda-
ríkin.
Frá Plattsburgh í New York riki
var þetta simað til blaðanna þann
18. ág.: Ein eða önnur Evrópu-
þjóð, segir Col. Glenn, sem í ófriði
væri við Bandaríkin, gæti lent mill-
íón hermanna á strendur Banda-
rikja við Atlantshaf, norður af Vir-
giníu. Þeir gætu svo tekið rikin New
York, Pennsylvaníu, New Jersey,
Þelaware, Maryland og New Eng-
land og haldið ríkjum þessum öllum
ein 3 ár móti öllum þeim her, sem
Bandarikin gætu á fót komið.
Kvað hann óvinina síðan . geta
haldið þeim með hergarði 300 milna
löngum, frá Erie i Pennsylvaníu til
Cheasepeake fjarðar. Og á þessu
svæði væri alt auðmagn Bandaríkj-
anna og mestallar verksmiðjur lands
ins.
Bóndi úr Nýja íslandi viltist inn
ú bakstræti nærri Aðalstrætinu i
Winnipeg, og horfði undrandi upp
á hinar háreistu byggingar til beggja
hliða. — Maður rak hausinn út um
glugga, leit út og horfði niður til
hans og sagði:
‘Heyrðu lagsi; þú sýnist undr-
ast yfir hæð þessara bygginga, en
þær eru aðeins fjós í samanburði
við aðrar stórbyggingar bæjarins’.
‘Já’, segir bóndi; ‘eg hélt það væru
fjós, og eg sannfærðist um að svo
væri, þegar eg sá asnann reka haus-
inn út um gluggann’.
Eln persóna (fyrir daginn), $1.50
Herbergi, kveld og morgunverBur,
$1.25. Máltíbir, 35c. Herbergi, ein
persóna, 60c. Fyrirtak i alla stabl,
ágæt vínsöiustofa I sambandl.
Tnlsfml Gnrry 2352
ROYAL OAK HOTEL
Chas. GuHtafMon, elgandl
Sérstakur sunnudags mit5dagsverT5-
ur. Vín og vindlar á bort5um frá
klukkan eitt til þrjú e.h. ogr frá sex
til átta at5 kveldinu.
283 MARKET STREET, WINNIPEG
Rafmagns — heimilis — áhöld.
Hughes Rafmagns Eldavélar
Thor Rafmagns I>vottavélar
Red Rafmagns I>vottavélar
Harley Vacum Gólf Hreinsarar
“LacoM Nitrogen og Tungsten Lamp-
ar.
Rafmagns “Fixtures”
“Universal” Appliances.
J. F. McKENZIE ELECTRIC
CO.
283 Kennedy Street
Plionc Mnin 4064 WIXXIPEG
ViSgjörSir af öllu tagi fljótt og vel
hendi leistar.
CARBON PAPER
for
TYPEWRITER—PENCIL—PEN
Typewriter Rihhon for every
máke of Typewriter.
G. R. Bradley
& Co.
304 CANADA BLDG.
Phone Garry 2899. Winnipeg
K !'
Hospital
Pharmacy
LyfjabúSin
sem her af öllum öðrúm. —
Komið og skoðið okkar um-
ferðar bókasafn; mjög ódýrt.
— Einnig seljum við peninga-
ávísanir, seljum frímerki og
gegnum öðrum pósthússtörf-
um.
818 NOTRE DAME AVENTJE
Phone G. 5670-4474