Heimskringla - 23.09.1915, Blaðsíða 3

WINNIPEG, 23. SEPT. 1915.
HEIMSKRINGLA.
BLS. 3
, f '
Mennimir á undan Adam.
EFTIR J ACK LON DON.
(Höfundur aö ‘The Call of the Wild’
og ‘The Sea Wolf’ osfrv.).
En nú urSu ólæti svo mikil, sem allir djöflar
vaeru lausir orSnir. Hátt og lágt um alt klettabelt-
iS þyrptust nú allir út í rifurnar og út á mjóu sillurn-
ar, og þar bulluSum viS og hljóSuSum og orguSum
á þúsund mismunandi nótum. Og allir voru aS
skæla sig og skella hvoptunum. Okkur var þaS ein-
hvernveginn náttúrlegt. ViS vorum eins reiSir og
hann SverS-tanni, þó aS reiSi okkar væri nokkuS
ótta blandin. Eg man þaS vel, aS eg grenjaSi og
skældi mig eins og þeir, sem bezt gjörSu. ÞaS var
ekki eingöngu af því, aS eg sá hina gjöra þetta, —
heldur fann eg hjá sjálfum mér innri hvöt til þess.
aS gjöra þaS sama og þeir gjörSu. HáriS reis A
höfSi mér, og eg var gagntekinn af skynsemdai-
lausu heiftaræSi.
ÞaS var í fyrstu nokkra stund, sem “SverS-
tanni” stökk aftur og aftur inn í hellirinn og út aftur,
f\: st annan hellirinn og svo hinn. En mennirnir tveir
sluppu einlægt undan honum, er þeir skriSu gegnum
mjóu rifuna á milli hellranna. En á meSan á þessu
stóS höfSum viS hinir tekiS til starfa. I hvert simí,
sem hann kom út úr hellrunum, létum viS grjótiS
dynja á honum. Fyrst létum viS steinana detta niS-
ur á hann; en brátt fórum viS aS kasta þeim af öllu
afli.
Þessi grjóthríS vakti athygli SverS-tanna á okk-
ur og gjörSi hann ennþá reiSari. Hann hætti aS elta
þessa tvo menn og stökk upp klappirnar til þess aS
ná í okkur hina. RispaSi hann þá klappirnar meS
klónum og reif niSur smágrjótiS snörlandi, er hann
var aS klóra sig upp eftir bjarginu. ViS þessa voSa-
sjón fórum viS aS hypja okkur inn í hellrana. Get
eg sagt þetta meS vissu, því aS eg gægSist út, og
sá þá engan á öllu bjarginu nema SverS-tanna. —
HafSi hann mist fótanna og var aS renna og hrapa
niSur bjargiS.
Eg rak upp eggjunaróp mikiS, og aftur var
bergiS þakiS af grenjandi fólkinu og steinarnir féllu
þéttara og þéttara. SverS-tanni varS hamslaus af
reiSi. HvaS eftir annaS réSist hann á bergiS. Einu
sinni komst hann upp aS neSstu hellramunnunum,
áSur en hann hrapaSi niSur; en inn um þá komst
hann ekki. ViS hverja atrennu, sem hann gjörSi,
sveif skelfingar-kvíSi yfir okkur. Og í fyrstu stukk-
um viS þá inn flestir. En þó voru ætíS einhverjir
úti og létu grjótiS dynja á honum; svo fórum viS
allir aS verSa úti og létum steinana ganga óspart.
Sjaldan hefir jafn herraleg skepna átt öSrum
eins ósigri aS mæta. ÞaS hnekti stærilæti hans á-
kaflega mikiS, aS vera gabbaSur af öSrum eins
aumingja rolum, eins og fólk þetta var. Hann stóS
þarna niSri og horfSi upp til okkar, skeiti saman
skoltum, barSi sig utan meS halanum og glepsaSi
eftir steinunum, sem féllu nærri honum. Einu sinni
henti eg steini niSur og rétt í því leit hann upp.
Steinninn kom rétt ofan á nefiS á honum og tók hann
þá viSbragS mikiS og stökk beint í loft upp, öskr-
aSi og veinaSi eins og köttur, sumpart af sársauka
og sumpart af því, aS hann varS svo forviSa.
Hann var búinn aS bíSa ósigur þarna, og hann
vissi þaS. En hann náSi fljótlega aftur hinu tígu-
lega látbragSi sínu og gekk burtu hægt og hátíS-
lega í þéttri steinadrífunni. Hann nam svo staSar á
bera svæSinu og leit til okkar löngunarfullum sult-
araugum. Honum var illa viS aS missa af máltíS-
inni, — þarna var nóg af kjötinu, þar sem viS vor-
um, og viS vorum kvíaSir þar uppi, en þó ekki
hægt aS ná okkur. AS sjá hann þarna, kom okkur
til aS hlægja aftur. Og viS hlógum allir saman
skellandi hæSnishlátur. En dýrum er afarilla viS
hæSni eSa stríS. Þau verSa reiS, ef aS hlegiS er aS
þeim. Og þau áhrif einmitt hafSi hlátur okkar á
SverS-tanna. Hann sneri sér viS meS öskri miklu
og réSist á bergiS aftur. En þaS var líka einmitt
þaS, sem viS vildum. Bardaginn var orSinn aS Ieik
einum, og viS höfSum hiS mesta yndi af því aS
grýta hann.
En þetta áhlaup hans stóS ekki lengi. Hann átt-
aSi sig fljótt, og svo kendi hann sárauka af send-
ingunum frá okkur. Eg man svo vel eftir því, hvaS
annaS augsiS í honum var bólgiS, — já, svo solliS
af steinhöggi einu, aS því var nærri lokaS. Og mynd-
in af honum er ennþá svo skýr í huga mínum, þar
sem hann stóS þarna á skógarbrúninni, því aS þang-
aS hafSi hann hörfaS á endanum. Hann horfSi til
okkar, bretti granirnar upp fyrir rætur tannanna,
svo aS skein í stóru vígtennurnar. Hann reisti burst-
ina og lamdi sig utan meS halanum. Svo skelti hann
urrandi skoltum og hvarf sjónum okkar inn á milli
trjánna.
En þaS bull og mælgi, sem þá varS hjá fóllrinu!
ViS þyrptumst út úr hellrunum og fórum aS skoSa
mörkin eftir klærnar hans á rispuSu berginu, og töl-
uSu þá allir í einu. Annar þeirra tveggja, sem hann
hafSi veriS aS elta í tvöfalda hellinum, var hálfvax-
inn maSur, aS hálfu leyti barn og aS hálfu leyti
þroskaSur. Þeir komu stoltir vel út úr hæli sínu; en
viS hinir slógum hring um þá og dáSumst aS þeim.
En þá bar þaS til, aS móSir hálfvaxna mannsins
brýst í gegnum mannhringinn og ræSst á hann í
voSabræSi, lemur utan höfuS hans, slítur af honum
háriS og öskrar eins og vondur andi. Var hún kona
stór og digur og loSin mjög. En fólkiS hafSi hina
mestu unun af því, aS sjá hana áminna son sinn
þannig. ViS öskruSum af hlátri, héldum hver í ann-
an, eSa kútveltumst á jörSunni af fögnuSi.
Þrátt fyrir þennan ótta, sem viS máttum einlægt
undir búa, þá var fólkiS ósköp gefiS fyrir hlátur.
ViS höfSum svo næma tilfinningu fyrir því, sem
hlægilegt var. En kæti okkar var óhemjuleg. ÞaS
var aldrei dregiS úr heijni. Hún var aldrei hálf-
gjörS. Þegar okkur fanst eitthvaS skrítilegt, þá
engdumst viS sundur og saman af því, aS viSur-
kenna þaS, og hinir einföldustu og óbrotnustu hlut-
ir voru skrítnir í augum okkar. Já! sannarlega vor-
um viS hláturmildir, — þaS get eg fullvissaS ySur
um!
Eins og viS fórum meS SverS-tanna, eins fórum
viS meS öll þau dýr, sem réSust inn í þorp okkar.
ViS höfSum út af fyrir okkur göngustígana og vatns-
bóliS, meS því aS gjöra lífiS óbærilegt fyrir þeim,
sem í óleyfi brutust inn á eSa viltust inn á land okk-
ar. Jafnvel grimmustu rándýrin lékum viS svo illa,
aS þau lærSu þaS, aS forSast þessa staSi okkar.
ViS vorum engir kappar, eins og þau; en viS vor-
um slungnir og huglausir; og þaS var einmitt fyrir
slóttugheit okkar og bleySuskap, þenna takmarka-
lausa meStækileika fyrir ótta, aS viS lifSum af, alla
vega umkringdir af voSalegum óvinum, í þessum
“unga heimi”.
Eg held aS hann Laf-eyra hafi veriS ári eldri en
eg. Hann gat aldrei sagt mér neitt af hinni umliSnu
æfi sinni, og þar eS eg sá aldrei móSur hans, þá hélt
eg aS foreldrar hans væru liSnir. Annars var lítiS
spurt um feSur hjá fólkinu okkar. HjónabandiS
var fremur lauslegt og hjónunum hætti oft til aS ríf-
ast og slíta samvistum. NútímamaSurinn gjörir hiS
sama á löglegan hátt eftir skilnaSarlögunum. En viS
höfSum engin lög. ViS fórum eftir venjunni, og í
þessum málum var venjan nokkuS óljós.
En alt fyrir þaS höfSum viS, eins og síSar skal
sýnt verSa, einhverja óljósa skuggamynd af ein-
kvæni, sem seinna meir gjörSi styrka og volduga
flokka þá, sem þaS tóku upp. En svo voru líka hjón
jafnvel þegar eg fæddist, sem voru hvort öSru trygg
og bjuggu í trjátoppunum í nágrenni viS móSur
mína. Aftur vildi þaS ekki stuSla til einkvænis, aS
búa innan um fólkiS í borginni. Og því hefir þaS
eflaust veriS, aS hjón, sem voru hvort öSru trygg,
tóku sig út úr og bjuggu ein sér. Bjuggu hjón þessi
vanalega saman í mörg ár; en færi svo aS maSur-
inn eSa konan dæji eSa væri étin, þá fékk þaS, sem
eftir lifSi, sér æfinlega annan maka,
Eitt var þaS, sem eg skildi ekkert í fyrstu dag-
ana, sem eg bjó hjá fólkinu. En þaS var þessi nafn-
lausi, ósegjanlegi ótti, sem hvíldi yfir öllum. I fyrstu
virtist hann vera bundinn viS eina átt. FóIkiS óttaS-
ist norSaustriS. ÞaS lifSi í sífeldri angist og kvíSa
viS þetta strik kompássins. Og hver og einn ein-
asti þeirra horfSi oftar og meS meiri kvíSa í þá átt
en nokkra aSra.
Þegar viS Laf-eyra fórum í norSausturátt til aS
éta þráSkendu karrot-rófurnar, sem á þeim tíma
árs voru beztar átu, varS hann óvanalega skelkaS-
ur. Hanri gjörSi sig ánægSan meS aS éta úrkastiS:
stóru, seigu karrot-rófurnar og smáu, ólseigu karr-
otin, í staS þess aS hætta sér dálítiS lengra, þar sem
karrotin voru ósnert. Þegar eg dirfSist aS fara þang-
aS, þá sneipti hann mig og nuddaSi viS mig. Hann
lét mig skilja þaS, aS í þessari áttinni væri voSaleg
hætta; en hvers konar voSaháski þaS væri, þaS
leyfSi fátækt tungumálsins honum ekki aS skýra.
Eg fékk mér marga góSa máltíS þannig, meSan
hann var aS jagast og bulla viS mig eitthvaS, sem
eg skildi ekki. Eg hafSi augun alstaSar, en gat
hvergi séS neinn háska á ferSum. Eg ætlaSist æfin-
lega á fjarlægSina milli mín og næsta trés, og var
viss um þaS, aS eg gæti orSiS fljótari aS komast í
þetta öryggis-hæli, en hinn Móguli eSa SverS-tanni,
ef aS annarhvor þeirra kynni skyndilega aS koma í
ljós.
Seint um kveld eitt varS mesta uppþot í þorp-
inu. Mönnum bjó öllum eitt og hiS sama í sinni, og
þaS var ótti og skelfing. BergiS aS utan var alþak-
iS af fólkinu, og allir störSu þeir og bentu í norS-
austur. Eg vissi ekkert, hvaS þetta átti aS þýSa.
En eg klifraSist alla leiS upp, þangaS til eg var óhult
ur í litla háa hellinum mínum, þá leit eg fyrst viS til
aS horfa.
Og þá sá eg í fyrsta sinni þenna leyndardóms-
fulla reyk í norSaustrinu. ÞaS var stærsta dýriS
sem eg nokkurntíma hafSi séS. Eg hélt þaS væri
einhver óskapa-slanga, sem stæSi upp á endann og
reisti höfuSiS hátt upp yfir trén og vaggaSi því þar
fram og aftur. En samt gat eg einhvernveginn ráS-
iS þaS af framkomu fólksins, aS reykurinn sjálfur
var ekki hættulegur. Þeir óttuSust hann sem merki
einhvers annars. En hvaS þetta “eitthvaS annaS”
var þaS gat eg ekki fengiS neina vitneskju um. og
þeir gátu ekki heldur sagt mér þaS. En þaS lá fyrir
mér, aS fá fljótlega aS vita þaS og sjá, aS þaS var
voSalegra, an hann Mógulur eSa SverS-tanni, eSa
jafnvel slöngurnar, sem mér höfSu virst óttalegast-
ar af öllum hlutum.
VII. KAPÍTULI.
ROTIN-TÖNN var enn einn unglingur, sem bjó
einn út af fyrir sig. MóSir hans bjó í hellr-
unum, en auk hans hafSi hún eignast tvö börn önn-
ur og var hann því rekinn burtu, og látinn sjá fyrir
sjálfum ser. ViS höfSum veriS viSstaddir, þegar
hann var rekinn burtu frá móSur sinni og höfSum
haft af því hiS mesta gaman. Brotin-tönn vildi ekki
fara, og í hvert skifti, sem móSir hans fór út úr hell-
inum, læddist hann inn í hann aftur. Þegar hún
kom heim aftur, þá fann hún hann þar inni, og var
þá yndi á aS horfa, hvaS hún reiddist. Helmingur
af öllu frændfólkinu var farinn aS hafa nákvæmar
gætur á því, hvenær þetta kæmi fyrir. Vanalega
heyrSust fyrst skammir og óhljóS kellu innan úr
hellinum. Svo heyrSust höggin dynja á stráknum
og óhljóS hans og vein. Þá bættust og viS hljóSin í
yngri krökkunum og loksins kom Brotin-tönn sjálf-
ur fljúgandi út úr hellismunnanum eins og gos úr
einhverjum smáum gíg.
Eftir nokkra daga var þaS svo klappaS og klárt.
Hann var á miSju bera svæSinu, veinandi yfir harmi
sínum, aS minsta kosti í hálfan klukkutíma, og sinti
honum enginn. En svo kemur hann til okkar Laf-
eyra og fékk aS vera hjá okkur. Hellirinn okar var
lítill, en meS því aS þrengja okkur saman, fengum
viS rúmast þar allir þrír. Eg man samt ekki eftir, aS
Brotin-tönn væri nema eina nótt hjá okkur, svo aS
þ a S hefir hlotiS aS ske rétt á eftir.
Þ a S skeSi um miSjan daginn. Um morgun-
inn höfSum viS étiS fylli okkar af karrot-rófum; svo
fórum viS ögn lengra upp í stóru trén hinumegin viS
karrot-blettinn. Var þaS gáski leiksins, sem leiddi
okkur þangaS. Eg get raunar illa skiliS, hvernig Laf-
eyra skyldi sleppa hinni vanalegu varasemi sinni; en
þaS hlýtur aS hafa veriS gáska leiksins aS kenna.
ViS skemtum okkui ágætlega viS eltingaleik upp
og ofan trén. En sá leikur! ViS stukkum náttúrlega
þessi 1 0 til 15 feta stökk í milli trjánna, og létum
okkur detta niSur þetta 20 til 25 fet. Mig hálfóar
viS aS segja frá því, hvaS hátt viS létum okkur
detta. Þegar viS fórum aS eldast og urSum þyngri,
sáum viS aS viS þurftum aS fara varlegar aS því,
aS láta okkur detta niSur; en á þessum yngri dög-
um voru líkamir okkar fullir af fjaSra-afli, svo aS
viS gátum gjört nærri hvaS sem var.
Brotin-tönn sýndi af sér fimleika mikinn í leik
þessum. Hann náSist sjaldnar en viS hinir, og hann
rendi sér niSur úr höndum okkar, þar sem viS treyst-*
um okkur ekki á eftir. ViS vorum jafnvel hræddir
viS aS reyna þaS.
Þegar viS vorum skessan (eltandi), þá hljóp
Brotin-tönn æfinlega út á grein eina hátt uppi í tré
einu. Var þá eitthvaS um sjötíu fet frá enda grein-
arinnar og niSur á jörSu, og þar var ekkert til aS
draga úr falli manns. En hér um bil tuttugu fetum
fyrir neSan grein þessa og full fimtán fet til hliSar
frá réttri línu, var þykk grein af öSru tré.
Þegar viS hlupum á eftir honum út á greinin',
þá fór hann aS skaka hana eSa vega salt á henni og
seinkaSi þaS mikiS fyrir okkur. En svo hafSi Brot-
in-tönn annaS fyrir augum. Þegar hann var aS
vega salt þarna, sneri hann sér aS okkur, en bakir.u
þangaS, sem hann ætlaSi aS stökkva. En rétt í þvi
aS viS vorum komnir til hans, slepti hann tökun-
-um. Greinin var eins og stálfjöSur. Hún kastaSi
honum langt út og aftur á bak; en hann sneri sér
viS í loftinu, svo aS hann horfSi rétt viS g:eú
þeirri, sem hann ætlaSi aS stökkva á. Þegar Lann
kom á greinina, svignaSi hún langt niSur uadir
þunga hans og stundum brakaSi ónotalega í henn::
en aldrei brotnaSi hún, og á milli laufblaSanna mátti
æfinlega sjá í andlitiS á Brotin-tönn, er hann skældi
sig allan framan í okkur og var hreykinn mjög.
Eg var skessan seinast, þegar Brotin-tönn rey di
þetta. Hann var kominn út á enda greinarinnar og
farinn aS vega salt, sem hann var vanur og eg var
aS skríSa til hans eftir greininni; en þá heyrSi eg
alt í einu aSvörunarrödd frá Laf-eyra. Eg leit niSur
og sá hann í klofanum eikarinnar og lagSist hann
fast upp aS eikarbolnum; og ósjálfrátt hnipraSi eg
mig saman á þykku greininni sem eg var á. Brotin-
tönn hætti aS vega salt; en greinin stöSvaSist ekki
og hélt áfram aS hossa honum upp og niSur, hálf-
skýldum af hinum blaktandi laufum.
Eg heyrSi braka í þurrum kvisti. Eg leit þá niS-
ur og sá “Eldmann” í fyrsta skifti. Hann var laumu-
lega aS skríSa á jörSunni og horfa upp í trén. I
fyrstunni hélt eg aS hann væri villidýr eitthvert, af
því aS hann hafSi rifinn bjarnarfeld á herSum og
baki. Svo sá eg hendur hans og fætur og andlitsfall
skýrt og greinilega. Hann var mjög líkur kyni okk-
ar, nema hvaS hann var ekki eins loSinn og fætur
hans voru ólíkari höndum en fætur okkar.
Nú sá eg þaS alt í einu, er eg horfSi á hann:
Þetta var þaS, sem fólkiS óttaSist í norSaustrinu,
og reykurinn, hinn leyndardómsfulli, var merki um
þá. Vissulega var hann ekki sá maSur, sem nokkur
þurfti aS óttast! RauS-auga eSa hver sem var hinna
sterku manna okkar, hefSu sjálfsagt getaS ráSiS
viS hann. Hann var líka gamall, skorpinn af elli,
og háriS á andliti hans var grátt. Svo haltraSi hann
á öSrum fæti. ÞaS var enginn efi á því, aS viS gát-
um hlaupiS undan honum og klifrast svo aS hann
næSi okkur ekki. ÞaS var alveg ónauSsynlegt, aS
láta hann ná sér.
En hann hafSi eitthvaS í hendinni, sem eg ald-
rei hafSi séS áSur. ÞaS var bogi og örvar. En á
þeim tíma vissi eg ekkert, hvaS bogi og örvar þýddi.
Hvernig átti eg aS geta vitaS þaS, aS dauSinn fald-
ist í þessari bognu tréspítu? En hann Laf-eyra vissi
þaS. Hann hafSi augsýnilega séS “Eldmennina”
áSur og þekti eitthvaS háttu þeirra. “EldmaSurinn”
horfSi upp til hans og fór hringinn í kringum tréS.
En Laf-eyra fór þá líka hringinn utan um eikarbol-
inn og passaSi þaS, aS eikarbolurinn skyldi vera
milli sín og “Eldmannsins”.
En þá breytti “EldmaSurinn” til og fór öfugan
hringinn. Laf-eyra kom þetta á óvart, en breytti þó
fljótlega til eins og hinn; en hann gat ekki komist
í skjól viS trjábolinn fyrri en eftir aS “EldmaSur-
inn” hafSi skotiS af boganum. Eg sá örina þjóta
upp á viS, missa Laf-eyra, renna utan á grein einni
og detta svo niSur til jarSar aftur. Eg^ dansaSi upp
og niSur af gleSi á hinu háa sæti mínu. Þetta var
þá leikur. "EldmaSurinn” var aS kasta einhverju í
Laf-eyra, rétt eins og þegar viS vorum aS kasta ein-
hverju hver í annan.
Leikurinn hélt áfram dálrtiS lengur; en Laf-eyra
gjörSi sig ekki beran aftur. Svo hætti "EldmaSur-
inn” þessu. Eg hallaSi mér langt út af flötu grein-
inni minni og bullaSi niSur til hans. Mig langaSi í
leikinn. Mig langaSi til aS koma honum til aS reyna
aS hitta mig meS þessu, sem hann var aS kasta.
Hann sá mig, en sinti mér ekki, og sneri athygli sínu
aS Brotin-tönn, sem hægt en ósjálfrátt var aS vega
salt á greinarendanum.
Sendinefndir til
Bandaríkjanna.
Hún er nú komin til Bandaríkj-
anna nefndin, sem Frakkar og Bret-
ar sendu til að spjalla um fjármál
og peningalán við Bandaríkin.
Fregnir af komu nefndarinanna
og erindum þeirra flugu um landið
áður en þeir komu: að þeir ætluðu
að fá að láni eina billíón dollara, án
þess að leggja nokkurt veð fyrir
annað en skuldabréf stjórnanna á
Bretlandi og Frakklandi. Bjuggust
rnargir við, að þetta myndi verða
þeim dýrt nokkuð og erfitt að fá
lánið, og svo voru getur miklar iim
það, hvort að Bandarikjastjórn
myndi leyfa það, og margir efuðust
um það.
Nefndarmenn sjálfir vildu sem
minst tala um lánið; en formaður
nefndarinnar, Reading lávarður,
talaði til og frá um ástandið á pen-
ingamarkaðinum og ástæður þær,
sem hefðu komið þeim til að leita
lánsins og koma peningamarkaðin-
um í betra horf, því hann væri nú í
býsna miklu ólagi.
Kom það þá upp, að svo framar-
lega sem þeir fengju ekki lán þetta,
þá væri þar með útgjört um verzlun
Bandaríkjanna við þessi lönd. Þvi
að alt, sem Bretár og Frakkar kaupa
hér eða þurfa að kaupa geta þeir
fengið annarsstaðar, að undantekn-
um skotfærum. Og skotfæri og her-
gögn önnur væru þeir reiðubúnir
að borga með skíru gulli, hvenær
sem væri.
Alt hveili, sem þeir þyrftu fyrir
komandi ár, gætu þeir keypt i Can-
ada, Ástralíu, Argentinu, Indlandi og
Rússlandi, þegar greið væru göngin
orðin um Hellusund, sem að minsta
kosti mætti búast við að yrði fyrir
marzmánuð næsta vor. Og að frá-
skildu Rússlandi, þá væri nú hveiti-
magn Canada, Argentínu, Ástraliu
og Indlands 325 milliónir bushela,
og það væri meira en nóg til að end-
ast þeim fram til marzmánaðar
næsta vor.
Af bómull hafa Bretar nú þegar
all-mikið milli handa, og með sparn-
aði myndi það duga þeim þangað
til hin frjósömu lönd Egyptalands
gætu borið þeim nægar birgðir
bómullar á næstu uppskeru með því
sem kaupa mætti frá Suðurrikjun-
unum.
Kjöt myndu þeir mestalt kaupa
frá Argentínu og verksmiðjuvörur
frá hlutlausum þjóðum í Evrópu.
Útfluttar vörur myndu þvi verða i
langt um minni frá Ameriku en:
nokkru sinni áður, þvi að öll ríki I
Norðurálfunnar, sem gætu flutt |
nokkrar vörur inn i lönd sin, þær j
myndu kaupa þær á hinum næstu og
beztu mörkuðum, sein þær gætu
fengið.
Þetta var nú skuggahliðin á mynd
inni, sem fjármálamenn Breta og;
Frakka sýndu Bandarikjamönnum, j
ef svo færi að ekkert yrði af því að i
þeir tækju þetta hið stóra lán hjá
Bandaríkjunum. Þcir sýndu það svo
skýrt og ljóst, að það væri miklu:
meira í hag Bandarikjunum en Bret-
landi eða Frakklandi, að þeir fengju j
lánið hér og það greiðlega. Þetta
gjörði að þeir voru ekkert áfergju-
legir að fá lánið.
Áður en þeir lögðu af stað frá Ev-
rópu héldu margir þar, að þeir
mættu skriða á hnjánum fyrir auð- j
mönnum Bandarikjanna og að pen- j
ingamenn hér gætu sett þeim hvaða
skilmála, sem þeim sýndist. Menn
vöknuðu því sem af þungum draumi
— er menn urðu þess vísari að
sendinefndin hafði alt aðrar skoð-
anir, og þegar mcnn fóru að sjá, að
hér var eins mikið spurningin um
það, að stórskaða verzlun og iðnað
Bandaríkjanna, þá fóru peningarnir
skjótlega að verða á boðstólum. —
Jafnvel gamli James Hill var ákafur
með það, að láta Bandamönnum
lánið í té sem grciðast og með sem
beztum kjörum.
™§ D0MINI0N BANK
Hornl Sotrc Dome og Sherbrooke
Street.
Höfubntðll uppb.......... $6,000,000
Varasjðöur .............. $7,000,000
Allar eigrnir............$78,000,000
Vér óskum eftir viöskiftum verz-
iunarmanna og: ábyrgjumst aJ5 gefa
þeim fullnægju. SparisjótSsdeild vor
er sú stærsta sem nokkur banki hef-
ir í borginni.
Ibúendur þessa hiuta borgarinnar
óska aö skifta viö stofnum sem þeir
vita aö er algerlega trygg. Nafn
vort er fulltrygging óhlutleika.
Byrjiö spari innlegg fyrir sjálfa
yöur, konu og börn.
W. M. HAMILTON, RáísmaSur
PHONE GARRY 3450
Isabel Cleaning and
Pressing Estabtishment
J. W. QUINN, eigandi
Kunna manna bezt að fara með
LOÐSKINNA
FATNAÐ
Viðgerðir og breytingar
á fatnaði.
Phone Garry 1098 83 IsabelSt.
hornl McDermot
Sérstök kostaboö á innanhúss
munum. KomiÖ til okkar fyrst, þíTJ
muniö ekki þurfa aö fara lengra.
Starlight New and Second Hand
Furniture Co.
r«—r.95 NOTRHJ DAME AVKNIIE.
Talsfmi Garry 3884.
Hospital Pharmacy
Lyfjabúíin
scm ber af ölluni öðrum. —
Komið o<j skoðið okkar um-
fcrðar bókasafn; mjög ódýrt.
— Einnig seljum við peninga-
ávísanir, seljum frímerki og
gegnum öðrum pósthússtörf-
um.
818 N0TRE DAME AVENUE
Phone G. 5670-4474
L