Heimskringla - 23.09.1915, Blaðsíða 7

WINNIPEG, 23. SEPT. 1915.
HEIMSKRINGLA.
BLS. 7.
Ræða.
Iijarna Jónssonar frá Vogi
kenslu í hagnýtri sálar-
frœði við háskólann.
um
hvern hreyfingarhraða hönd eða
fótur o. s. frv. þarf að hafa til þess
aö reglubundin hreyfing verði svo jvinna með slíkum manni.
En til hverra hluta er þá sálar-
fræði nytsamleg? Að hverju leyti
er hún hagnýt?
Eg verð að láta mér nægja upp-
talningar, því að eg mundi eyða af
miklum dýrmætum tíma fyrir þing-
inu, ef eg færi að rekja það ná-
kvæmlega.
Það mun flestum kunnugt, að
læknar þurfa mjög á sálarfræði að
halda, enda mætast þær fræðigrein-
ir í því, sem á útlendar tungur er
nefnt psychophysik, og í geðveiki-
fræði. Svo að heilsufræði og lækn-
ingar þurfa á henni að halda.
Við uppeldi og kenslu er sálar-
fræðinfræðin alveg óhjákvæmileg.
Eg þarf ekki að minna þá á það,
scm alt af eru að kasta hnútum í
kennara gömlu málanna, að sá verð-
ur að þekkja sálina,, sem ætlar að
laga hana og þroska.
Þá þarf og listamaðurinn á henni
að halda, þvi að frægð hans er und-
ir þvi komin, hvernig honum tekst
að ná tökum á sálum annara
manna. Á þetta þarf eg ekki að
minna þá menn, sem sýnt hafa svo
mikið örlyndi við listmenn, sem al-
þingismenn hafa gjört.
Þá geta ekki visindamennirnir
komist af án hennar, t. d. sagnfræð-
ingar. Það er ekki hlutverk þeirra,
að skrifa annála um, hvað gjörst
hafi, heldur gjöra grein fyrir sálar-
öflum þeim, sem komið hafa við-
burðunum af stað. Saga þrjátíuára-
stríðsins er bundin við skilning á
eðli og afleiðingar þeirra trúar-
kenda, sem koma því af stað.
Dómarar mega með engu móti
vera án þekkingar í sálarfræði. Og
svo að eg fari nær oss: Löggjafarn-
ir, — hvernig eiga þeir að semja lög
án þekkingar á sálarfræði? Mundi
ekki nauðsynlegt að vita eitthvað
um það, hvort viljinn er orsökum
bundinn eða ekki, þegar semja skal
refsirétt og lög yfir höfuð? Hvern-
ig á dómari að meta brot manna
eða gildi vitnisburða án sálarfræði,
eða dæma um, hvort maður sé sek-
ur eða saklaus?
Mér til styrktar get eg vitnað til
höfundar, sem eg nefndi nýlega í
öðru máli, Franz von Liszt. Hann
segir þar í formála, sem hann hefir
ritað fyrir “Grundriss der Psycho-
logie fur juristen” eftir Otto Lip-
mann, að lögfræðingum sé sálar-
fræðin nauðsynleg og vill hafa sér-
stakan æfingarskóla handa þeim,
sem eiga að fást við glæpamál. —
Sjálfur hefir hann stofnsett slíkan
æfingaskóla ó sinn kostnað.
Þá er og, eins og hv. flutn.m (M.
Ó.) gat um, mikil þörf sálarfræð-
innar í búskap, iðnaði og verzlun.
Hún er nauðsynleg til þess að vita,
með hverju móti megi fá sem mesta
vinnu, án skaða fyrir verkamann-
inn. En til þess að komast að fastri
niðurstöðu um þessi efni, þarf sál-
arfræðisrannsóknir, og þegar þeim
er lokið, má prófa nothæfi manna.
Það er auðvitað, að jiessi kennari
getur ekki jafnskjótt sem hann er
kominn í embætti rutt öllu úr sér,
sem hér að lýtur, en smá msaman
vinnur hann að þessu, stýrir til-
raunum og jafnar verkefni, til þess
að finna almennar reglur, sem ó-
fundnar eru.
1 öllum höfuðatvinnuvegum eru
oft menn, sem bctur ætttu heima í
öðru starfi; en þessu mætti oft
hjálpa við með einföldum tilraun-
um, sem miðuðu að því að finna
hæfileika manna til ýmsrar vinnu,
cg haga síðan vinnuskiftingunni eft-
jr því. Til dæmis hefir verið reynt,
THE CANADA
STANDARD LOAN CO.
AtSal Skriffftofa, Wlnnlpefir*
$100 SKULDABRÉF SELD
TU þæglnda þelm sem hafa smá. upp
hætSlr tll þess atS kaupa, sér i hag.
Upplýsingar og vaxtahlutfall fst á
skrifstofunni.
J. C. KYLE, ráhsmatiur
428 Main Street. WINNIPEG
Columbia Grain
Co., Limited
242 Grain Exchange Bldg.
WINNIPEG
TAKIÐ EFTIR!
Vér kaupum hveiti og aðra
kornvöru, gefum hæsta verð og
ábyrgjumst áreiffanleg viffskifti
Skrifaffu eftir upplýsingum.
TELEPHONE MAIN 1433.
riákvæm sem unt er:
fótur 80 sinnum á minútu,
höfuð 20 sinnum á minútu,
hönd 120 sinnum á minútu.
(Hreyfing handarinnar hefir tek-
ið yfir 14 hundstikur). . Mældar
lireyfingar 1-8 milliónar.
Þetta er einstakt dæmi, til þess að
gefa mönnum einhverja hugmynd
um, hvern veg slíkri rannsokn er
háttað; en hér yrði of langt mál að
rckja, hvernig sálarfræðin getur
orðið atvinnuvegunum að liði, enda
er mér málið eigi svo kunnugt.
En eg mun nú sýna mönnum
dæmi þess, að menn eru farnir að
starfa að þessu, og að hér er ekki
um neitt þvaður eða humbug að
ræða, eins og sumir kunna að halda.
Það er islenzkt orðtæki, að bókvitið
verði ekki látið í askana; en sú
setning reynist ekki rétt, eins og sjá
má af Psychotechnik eftir Hugo
Munsterberg, um vinnuvísindi, og
annarri enskri um: samferðir lík-
ama og sálarhæfileika. Þessar bæk-
ur hefi eg hér við hendina, og enn
fremur um sálarfræði og lestrar-
kenslu og sálarfræði auglýsinganna.
Þó má víst fullyrða, að þessi grein,
hagnýt sálarfræði, sé enn að sumu
leyti á bernskuskeiði.
Það sem eg nú hefi sagt, hefi eg
talað til þess, að benda vantrúuð-
um sálum á, að þessi vísindagrein
er ekki neitt kák eða þvaður, eða
það, sem á erlendum málum er kall-
að “humbug”. Eg hefi sagt það til
leiðbeiningar þeim, sein vita ekki;
en eg skal taka það fram, að eg býst
ckki við, að hægt verði með hag-
nýtri sálarfræði, að hafa áhrif á
liálfmentaða menn, sem hafa ein-
hverntima gengið i skóla, cn gleymt
öllu og þykjast þó vera svo vitrir,
að þeir beri allan vísdóm veraldar-
innar i kollinum, því að það er eins
og gamla máltækið segir: “ilt að
kenna gömlum hundi að sitja”.
Þetta sem eg hefi nú sagt um sál-
arfræðina, geta menn fullvissað
sig um með þvi að lesa einhverjar
bækur, sem um þetta efni fjalla eða
spyrja fræðimenn, sem int hafa á
þessu máli. — Þá skal eg næst reyna
til að gjöra mönnum skiljanlegt, að
nauðsyn sé á að stofna þetta em-
bætti. Það er reyndar einn kennari
við háskólann i heimspekilegum
fræðum; en hann liefir ærið að
starfa, þótt hann bæti ekki á sig
slíku starfi sem þessu; það væri
lionum með öllu ómögulegt. Þessi
kennari, prófessor Ágúst Bjarna-
son, á fyrst og fremst að kenna for-
spjallsvísindi, og þar er í ofurlítið
ágrip af sálarfræði, og svo á hann
ennfremur að kenna þeim stúdent-
um, sem vilja lesa heimspeki til
blítar við þenna háskóla, ef þeir
verða einhverjir í framtíðinni. —
Ilans aðalstarf cr saga heimspek-
innar og rökfræðin (logik), en ekki
sálarfræðin. Það sjá allir, að það
er alveg ómögulegt, að leggja meiri
vinnu á manninn. Það er því auð-
sætt, að svo framarlega sem við ís-
iendingar viljum liagnýta okkur
þau sálfræðisvísindi, sem hafa tck-
ið svo miklum framförum nú upp á
síðkasti^ð í heiminuin, þá verðum
við að fá sérstakan mann til þess að
kenna okkur. Með því eina móti get-
um við lagt stund á hagnýta sólar-
fræði. Það er rcyndar svo með vís-
indagrein þessa, að hún er enn i
bcrnsku. Það er fyrst nú á siðushi
tímum, sein mönnum fór að skiljast,
að hún væri ein grein náttúruvís-
indanna; en síðan inönnum skild
ist, að hér var um raunveruleg vis-
indi að ræða, hefir margt og mikið
verið gj‘rt til þess, að rannsaka og
gjöra tilraunir í þessa átt, en nú er
svo komið, að við íslendingar eig-
um völ á ágætlega hæfum manni til
| þess að kenna okkur að þekkja þau
sannindi, sem sálfræðingar siðustu
tima hafa fundið og gjöra sjálfur til
I raunir á sálfræðislegum sviðum. Eg
býst við, að sumum finnist nú, að
eg hafi ekki mikið vit á slíku; þvi
I er nú svo komið á landi voru, að
jafnvel búandkarlar, sem aldrei
hafa séð latinska cða gríska bók,
dirfast að hafa skoðun um það,
i hvort að eg hafi nokkra þekkingu
í þeim fræðum. Þeim mun því finn-
j ast, að þeir hafi eins mikið vit á,
að dæma um sálarfræðisment Guð-
mundar Finnbogasonar eins og eg.
En eg get þó frætt mcnn á því, að
þessi maður (G. F.) hefir verið
nemandi minn og eg hefi síðan fylgt
ferli hans með áhuga og get vitnað
það, að námsferill hans er mjög
lofsverður. Hann hefir vaxið frá
smalaprikinu og er nú orðinn einn
af bezt mentuðu mönnum þessa
lands. Doktors-ritgjörð hans ber
þess ljósan vott, að hann hefir lif-
andi sjálfstætt imyndunarafl, og
liitt vita allir, að framsetning hans
bæði í ræðu og riti er einstaklega
ljós.
Það hefir verið minst á það hér,
hvað hann ætti að fá til að gjöra í
þessu embætti sínu. Ef menn eru
í vandræðum með að fá honum
nægan starfa, þá skal eg fúslega gefa
leiðbeiningar í því efni. Því að það
er vist, að hann mun fá of mikið,
en ekki of lítið að starfa. Til dæmis
skal eg benda á, að læknadeildin
hér við háskólann þarf mikið að
|1 sam-
bandi við læknadeildina mundi
hann gjöra rannsóknir sinar í Psyko
fysik, og yfir höfuð uppruna með-
vitundarinnar. Hann hlyti að hafa
á hendi, að búa kennaraefni þessa
lands undir æfistarf þeirra, þvi að
það má með sanni segja, að nú er
eklci undirbúningsmentun kennara
í þvi horfi, sem hún ætti að vcra.
Nú fáum við börnin í hendur mönn-
um, sem ekki hafa hugmynd um sál-
arfræði, til þess að þeir búi þau
undir lífið. Það er hægt að senda
mann til þess að moka mold, þótt
hann hafi ekki áður snert á reku,
en hitt er mjög óviturlegt, áð fá ó-
liæfum mönnum i hendur ómótað
vax barnssálarinnar, til þess að láta
þá móta það. Þótt hann ætti nú ekk-
ert annað að vinna, en að búa kenn-
araefnin undir stöðu sína i lifinu,
þá væri það samt eitt ærinn starfi
einum manni. Eg nefni það ekki,
hvað listamenn vorir ungu gætu
grætt mikið á því, að hlusta á fyrir-
lestra hans; en sagnfræðingum vor-
um og málfræðingum er það næsta
nauðsynlegt, að hafa slíkan mann
til að fræðast af. Þá skal eg loks
minnast á eitt, sem þessi maður
ætti að hafa með höndum, sem ekki
er minst um vert. Það er nefnilega
mjög nauðsynlegt, að setja á stofn
námsskeið í sambandi við lagadeild
háskólans, handa útskrifuðum lög-
fræðingum. Þar ættu þeir að geta
lært alt, sem að sólarfræði lýtur í
fræðigrein þeirra. Það er alveg
nauðsynlegt, að þeir eigi kost á að
kynna sér nýjustu vísindalegar rann-
sóknir viðvikjandi sálarlifi ákærðra
mnnna. Að það er nauðsynlegt, að
setja á stofn slikan skóla, sjá allir,
þegar þeir gæta að þvi, að það fylgir
afarmikil ábyrgð þvi að kveða upp
dóma. Því það er ekki einungis, að
líf manna geti verið i veði, heldur
einnig það, sem er miklu dýrmæt-
ara en lífið — æra og mannorð.
Nú kem eg að því hlutverki, sem
þessi maður ætti að vinna, og mér
finst að allir ættu að fagna yfir, að
hægt er að fó mann til að vinna, og
mð er það, að rannsaka vísindalega
öll vinnubrögð manna og leiðbeina
mönnum í þvi að velja sér verka-
liring og kenpa aðferðir til þess að
meta verklægni inanna og ákveðin
störf. Við þetta starf getur þessi
maður orðið að ómetanlegu gagni
landi og lýð. Af því, sem eg nú hefi
sagt, ætti öllum að vera ljóst, að það
er ekki einungis að nóg sé fyrir
einn mann að gjöra í slíkri stöðu
sem þessari; þvi það starf, sem þess-
um manni cr ætlað að vinna, er
nægilegt fyrir 2—3 menn.
Þá skal eg vikja nokkrum orðum
að kostnaðinum við þetta “nýja
embætti”, sem menn svo kalla. Það
klingir si og æ hér í þinginu hróp
um, að ekki megi stofna nein ■ ný
embætti. En hví eru menn að kalla
slíkt starf sem þetta embætti? —
Þetta er ekki annað en verk, sem
landið lætur vinna, og það græðir
á hundraðfalt á hverju ári. Eg er
viss um það, að bændur, sem eiga
uíu tiúndu hluta engjanna óslegnar,
segja ekki við sjólfa sig: “Nú má
eg ekki taka fleiri kaupamenn”.
Nei, þeir verða einmitt fegnir að fó
sem flesta, enda er það eðlilegt. Og
eins ætti landsbúskapnum að vera
farið, að því fleiri verkamenn, sem
landið fær, því meiri verða tekj-
urnar, og því meira, sem óunnið er
af nauðsynjaverkum, því fleiri
vinnumönnum þarf við að bæta.
— (Vísir).
Brasilíuferðir Islendinga
Eftir
ÞÓRIIALL BJARNASON,
biskup.
I.
FRA GRÆNLANDl TIL BRASILÍU.
Yfirskriftin svíkur ekki með það
að bæði kemur fyrir Grænland og
Brasilía, en ferðin á milli er blað úr
sögu Suður-Þingeyinga fyrir fullum
50 órum. Eru þeir sögumenn minir
faðir minn heitinn, Tryggvi Gunn-
arsson og Hermann Jónasson.
Veturinn 1856—59 var einn hinn
allra versti norðanlands á allri öld
inni. Hermann kallar veturinn ‘blóð
vetur’: hafi fengið það nafn vegna
almenns skurðar á Norðurlandi
vetrarlokin.
Þá voru sumarpáskar, og á laug
ardagin fyrir páska er skorið i hús
unum og kasað; menn vildu ekki
láta féð svelta yfir hátiðina.
Eg hefi séð gögn um tíðarfarið
dagbók föður míns. Allan marz og
fram að páskadcgi 24. apríl, er veð
urlýsingin stöðugt þessi: “Iðulaus
norðan stórhríð og harka”,— “norð-
an helja og hríð”, — “austan bruna
gola”, — “stálharka”, — “jarð
laust”.
Þessi sjö vikna fasta var hér á
Suðurlandi kölluð “harða fasta”.
Ekki finn eg nein merki þess í
dagbókinni, að fé hafi verið skorið
i Höfðahverfi. Tvent minnir þó á
heyskortinn. Segir miðvikudaginn
fyrir skírdag, er um leið var sumar-
dagurinn fyrsti: “sótt hey að Nesi”
-— og á laugardaginn fyrir páska:
“fóru piltar 3 að ná kvisti fram í
skóg”.
Svo rennur upp páskadagurinn
með “gott veður og sólskin”, og 2. i
páskuin: “sólbráð--------farnir að
koma upp hnjótar til fjalla”.
Það kemur heim við sögu Her-
manns, að féð, sem lifinu fékk að
halda, hafi þá verið stutt út á börð,
sem upp komu, og hafði flestalt það
fé komist af. Jörðin græn undan
fönninni.
Mcrkur veðurspámaður var þá
inni í Eyjafirði, seldi hann almanök
með veðurspám. Lét hann batna vel
og eðlilega með vorkomunni i jafn-
dægrum, en þá versnaði fyrst til
fulls. Voru veðurspár þessar negldar
á stoð í bæjardyrunum í Laufási,
öllum til ilits.
Nesheyið var borgað með 6 hest-
um um sumarið. En oft heyrði eg
föður minn óska þess við Einar Ás-
mundsson, að heyfátt yrði einu sinni
í Nesi; en nógu að miðla fyrir ofan
ána, svo að ekki stæði upp á.
Allar bygðir Norðanlands hafa
borið menjar þessa voða veturs, en
harðast hafa orðið úti uppsveitirn-
ar, þar sem mest var treyst beitinni,
og þar á nú sagan upptök sín.
Þingeyjingar eru bókamenn, og
allvíða var þar á bæjum hið vel-
samda rit Sigurðar Breiðfjörðs: ‘Frá
Grænlandi”. Lesa menn þar um góða
landkosti. Ris nú sú alda þar um
uppsveitir, að þangað sé að flýja
úr vetrarfárinu íslenzka. Eru taldir
helztu hvatamenn þessa ráðs, Hall-
dór hreppstjóri á Bjarnastöðum, er
mikið átti undir sér, og Bárðdælir
og Mývetningar eru margir af komn-
ir, og Jónas Hallgrímsson smiður,
faðir Hermanns frá Þingeyrum. Bjó
liann í Víðikeri harða vorið, og
misti þá bústofn sinn og fluttist i
Mývatnssveit, og var búlaus úr þvi,
cnda smiður góður.
Kom nú svo langt, að fundur var
áðinn að Einarsstöðum i Reykja-
dal, að ræða um Grænlandsferðina.
Var nú landnámshugur mikill i
mönnum, að endurreisa hina fornu
íslandsbygð á Grænlandi..
Einar i Nesi sækir fundinn. Það
r fyrsta búskaparár Tryggva
Gunnarssonar á Hallgilsstöðum, og
gisti Einar þar í báðum leiðum.
Hann var íbygginn, og lét ekkert
uppi á norðurleið, en á heimleiðinni
hafði hann mikið af fundinum að
segja.
Einar var maður margfróður og
íðlesinn, sem kunnugt er. Hann
hafði þá eitthvað fengist við tungu
Portúgalsinanna og um leið fengið
kynni af Brasiliu. Nú kemur hann á
jennan Einarsstaðafund með gögn
og fróðleik um Grænland, og sýnir
lundarmönnum fram á það með viti
og liægð, hve fráleitt sé að flytja úr
köldu landi i enn kaldara land. Og
um leið segir hann af ónumdu heið-
arlöndunum i Brasilíu, þar sem jafnt
léki í hendi kvikfjárrækt og korn-
yrkja. Og það mátti segja um komu
Einars á fundinn, að hann “kom,
sá og sigraði”. Brasilía varð fyrir-
lieitna landið úr því, en liætt var
við að hugsa um Grænland.
Einar var sjálfkjörinn forgöngu-
maður þessa nýja ráðs, og meðal
innars var treyst á málakunnáttu
hans. Segir Hermann mér að sira
Jón Austmann, prestur þeirra Bárð-
dæla, liafi verið annar mestur for-
göngumaður.
Nú kemst á Brasilíufélag i sýsl-
unni og ganga i það um 200 manns,
Og er alt það fólk ráðið til farar. Um
margt þurfti að spyrja og drógst í
tímann. Hafa mestar þær skriftir
luðvitað lent á Einari. Ráðlegast
jótti að gjöra út mann til að kynn-
ast staðháttum og velja nýlendu-
svæðið; var eigi síður hugsað til
kvikfjárræktar, en akurvrkju. Fyrir
valinu varð Jónas Hallgrímsson.
Hann átti að fara sumarið 1862, en
það drógst til júlímánaðar 1863; þá
fer hann og 3 aðrir, frá Akureyri til
Kaupmannahafnar; komust þeir sið-
an á vegu Brasilíustjórnar umboðs-
inanns í Hamborg, og lögðu þaðan út
með seglskipi og höfðu langa úti-
vist. Ári síðar reit Jónas langt og
fróðlegt bréf um ferðina og það sem
fyrir þá félaga bar í Brasilíu og kom
bréfið út í Norðanfara 1864 og
1865.
Tilskilið var það í félagsskapnum
þingeyska, að Brasiliustjórn sæi
þeim fyrir ókeypis fari yfir hafið,
væntanlega frá Hamborg. Það dróst.
Ekki varð Jónasi auðið heimkomu,
og lét hann þó hér eftir konu og ung
börn. Hann hafði ofan af fyrir sér
i Brasilíu mest með smiðum og
komst af, en gat eigi aflað sér þess
fjár að komast heim, er var marg-
falt dýrara en útferðin. Hann var
cigi heilsuhraustur maður. Varð
gula sóttin honum að bana um 1867.
Árið 1873 keinst það í kring, að
ókeypis far stendur til boða, eða
vildari kostir en áður. En þá var
Brasiliu-félagsskapurinn farinn að
segir, að alls hafi farið vestur um
haf það ár hátt á þriðja hundrað
inanns, og hafi fáeinir farið til Suð-
ur-Ameríku og ætlað að setjast að i
Brasiliu. Hermann segir mér að
þ ð hafi verið einir 30, flestir úr
Bárðardal.
“Brasilíufarar” Magnúsar Bjarna-
sonar, söguskáldsins góða vestan
hafs, eru að öllu eigi hugarsmiði
höfundarins. Lítill sem enginn kunn
ugleiki kemur þar fram um liagi
þessara landa vorra í Brasilíu.
Hjón höfðu farið frá Sandvík i
Bárðardal i hópnum 1873, með 4
uppkomin börn, og voru þau bæði
náskyld Hermanni Jónassyni. Vet-
urinn 1886 eða 1887 kemur hingað
i kynnisför sonur þeirra hjóna. —
Hann kvað löndum líða vel, komast
af, en efnin ekki mikil. Þeir bjuggu
svo dreift, að félagsskapur gat eigi
haldist þeirra í milli. Vissu þó
nokkurnveginn hverjir* af öðrum.
Var þar mest þýzkt fólk, og lærðu
íslendingar tungu þeirra; giftust
stúlkurnar þýzkuin mönnum og yng-
issveinarnir islenzku tóku sér þýzk-
ar konur. Mun nú aldauða islenzkan,
eða því sem næst, þar um bygðir.
Nefnt get eg minnugan mann og
margfróðan, sem eg hygg að hafi
verið framarlega í Brasiliu félags-
skapnum, og gæti margfaldlega bet-
ur sagt frá þessu, og er það Jakob
Hálfdánarson, borgari á Húsavík,
forn Mývetningur.
Beztu sögulaun fyrir mig, gæti
cinhver hjálpað mér um vísu, sem
upp kom í Laufási, er mest gekk á
með undirbúninginn til Brasiliu-
ferðanna. Heyrði eg vísuna oft i
bernsku og var upphafið: “Stefna
nýjir Nesi að”; og seinni partinn
kann eg svo:
Fætur lýja og bera blað
Brasil-iu-legir.
*
*
II.
BRASILÍU-VÍSUR.
Til Brasilíu bregða sér
bezt er þegnum snjöllum.
Þar sælgæti eilíft er
i Rúsínufjöllum.
Og við hunangs-elfurnar
allir gleði njóta
á þvi svæði sælunnar
sem að aldrei þrjóta.
Margir sagnameistarar
meining slíka bera:
ódáins að -akur þar
indæll muni vera.
Ef að reyndist þannig það
þrautir mundi skerða,
Islendingar í þeim stað
ódauðlegir verða.
Það er engin eftirsjá
Islandsniðjum fríðum
kreika héðan köldum frá
krækiberja-hlíðum.
Fyrða þjáir hregg og hrið
hér um vetrár-dægur.
Þar er sífeld sumartíð,
sólarhiti nægur.
Fölnar aldrei foldar þar
fagur aldinblómi;
grænar hliðir glóbjartar
gyllir uppheimsljómi.
Slíkir votta fyrðar frægð
og frelsislöngun neyta
suður i þá sælu-gnægð
sem að héðan leita.
Sæmdarauki sýnist mér
sig úr ánauð losa
og leggjast ekki lúinn hér
lands á kaldan mosa.
Snúum vorri fóstru frá,
festum dúk við rengur,
búum ekki, bræður, á
brjóstum hennar lengur.
Gleymum landi, gleymum þjóð,
gleymum æskusporum,
einnig því, að íslenzkt blóð
í æðum rennur vorum.
Léttbært verður lífið þá,
lukku glansar hagur,
upp mun renna alt þar frá
enginn mæðudagur.
Þar sem allskyns auðnuhnoss
yndis þróar standið,
fögur gæfan flytji oss
i fyrirheitna landið.
Getið þess að þér sáuð aug-
| lýsinguna í Heimskringlu.
NÝ VERKST0FA
Vér erum nú færir um að taka á
móti öllum fatnaði frá yður til að
hreinsa fötin þín án þess að væta
þau fyrir lágt verð:
Suits Steamed and Pressed 50c
Pants Steamed and Pressed 25c
Suits Dry Cleaned..$2.00
Pants Dry Cleaned....60c
Fáið yður verðlista vorn á öllum
aðgjörðum skófatnaöar.
Empress Laundry Co.Ltc1.
COR.
Phone St. John 300
AIKENS AND DUFFERIN
J. J. BILDFELL
PASTEIGXASALI.
Unlon Ilank .%th. Floor No. 520
Selur hús og lóftir, og annatS þar aft
lútandi. útvegar peningalán o.fl.
Phone Main 20S.%.
TnlNlmi Maln 5302
Dr. J. G. SNÆDAL
TAXNLÆKNIR
Suite 313 Enderton Block
Cor. Portage Ave. og Hargrave St.
PAUL BJARNASON
FASTEIGNASALiI.
Selur elds, lífs, og slysaábyrg5 og
útvegar peningalán.
WYNYARD,
S.ASK.
E. J. SKJÖLD
DISPENSINC CHEMIST
Cor. Simcoe and Wellington Sts.
Phone Garry 430S WINNIPEG
J. J. Swanson
H. G. Hinriksson
SWANSON & CO.
OG
Cor
J. J-
FASTEIGNASALAIl
penlnga inlfUar.
Talsími Main 2597
Portage and Garry, Winnipeg
Vér höfum fnllar birgölr hreinustu iyfja
og meöala, Komiö moö lyfseöla yöar hing-
aÖ vér gerum meönlin nákværalega eftir
Avísan læknisins Vér sinnum utansveita
pönunum og selínm triftiugaleyft.
COLCLEUGH & CO.
Not**e l)»iur \ve. & *»herhrooke St.
Pbone Garry 2690—2691
Graham, Hannesson & McTavish
LÖGFRÆÐINGAR.
907—908 Confederation Llfe Bldg.
Phone Maln 3142
WINN1PE«
FÍNASTA SKÓVIÐGERÐ.
Mjög fín skó vit5ger5 á me?5an þú
bí?5ur. Karlmanna skór hálf botn-
a?5ir (sauma?5) 15 mínútur, gútta-
bergs hælar (don’t slip) e?5a le?5ur,
2 mínútur. STEWART, 11)3 I’aeiflc
Ave. Fyrsta búö fyrir austam a?5al-
stræti.
dofna. Sjálfur foringinn var afhuga
ferðinni, bjó svo vel i Nesi, að ekki
tók að skifta, og nú voru líka að
hyrja vesturfarir til Canada og til
Bandaríkja, og mun hafa þótt fýsi-
legri. í Fréttum frá íslandi 1873
Arni Anderson E. P. Garland
GARLAND & ANDERSON
LÖGFRÆÐINGAR.
Phone Main 1561
M1 Electric Railway Chambera.
SHAW’S
Stærsta og elsta brúka?5ra fata-
og *
sölubú?5in í Vestur Canada.
479 Notre Dame Avenue
Dr. G. J. GISLASON
Phraician and Surareon
Athygli veittrAugna, Eyrna og
Kverka SJilkdómum. Asamt
lnnvortls sjúkdómum og upp-
skurBl.
18 Sonth 3rd St., Grand Forka, N.D.
GISLI GOODMAN
TINSMIDUR
St. og
Verkstæíi:—Horni Toronto
Notre Dame Ave.
Phone
Gnrry 2088
Helmllla
Garry 800
D r. J. STEFÁNSS0N
401 BOYD BLILDING
Hornl Portage Ave. og Edmonton St.
Stundar elngöngu augna, eyrna,
nef og kverka-sjúkdóma. Er ah hltta
frá kl. 10 tll 12 f.h. og kl. 2 ttl 5 e.h.
Talalml Maln 4742
Helmilt: 105 Ollvia St. Tals. O. 2*1«
A. S. BARDAL
selur likklstur og annast um útfarlr.
Allur útbúnatiur sá bestl. Ennfrem-
ur selur hann allskonar mlnnisvarha
og legstelna.
813 Sherbrooke Street.
Phone Garry 2152 WINNIPEG.