Heimskringla - 07.10.1915, Blaðsíða 5

WINNIPEG, 7. OKTÓBER 1915.
HÆIMSKRINGLA.
BLS. 5
Góð og merk kona dáin.
Þann 5. september andaðist hér í
borginni Sigurleif Pétursdóttir, —
ekkja eftir Erlend Erlendsson kaf-
tein. Hafði hún húsnæði hjá þeim
lijónum Rafnkeli Bergssyni og Sig-
ríði konu hans, sem var náskyld
Sigurleifu heitinni. Þau Sigurleif og
Einar Stefánsson (alþingismanns)
voru systkyna börn.
Sigurleif var við beztu heilsu fram
í andlátið, og leit ekki út fyrir, að
vera meira en 56 ára, en var þó 76
ára, þá er hún lézt; og þá er hún
gekk til hvilu sinnar i síðasta sinn,
sofnaði hún sætum og rólegum
blundi, og var svo heppin að þurfa
ekki að heyja þetta voðastríð og
baráttu við dauðann, sem þó er svo
algengt hjá oss mönnunum; þvi það
er ekki ætíð tekið út með sældinni,
að skilja við þennan heim. Á sunnu-
dnginn 5. september var hún fyrst
aí öllum á fótum, eins og hennar var
vandi, og matreiddi fyrir sig morg-
unverð og sömuleiðis dögurð. En
kl. 1 varð henni snögglega ilt og
gekk hún þá til hvílu sinnar og af-
klæddist. Lagðist á koddann sinn
og sofnaði. Og að hálfri stundu lið-
inni hafði hún sofnað sætum svefn-
höfga fyrir fult og alt.
Sigurleif var fædd 20. mai 1839,
að Bæ(?) í Lóni í Austur-Skafta-
fellssýslu. Var faðir hennar Pétur
bóndi, er þar bjó, sonur síra Sveins
prófasts í Berufirði Péturssonar. En
móðir hennar Sigriður (hin yngri)
var dóttir Eiríks Benediktssonar,
Bergssonar prófasts Guðmundsson-
ar, og er ætt þessi kölluð Hoffells-
ætt. Móðir Sigriðar Eiríksdóttur
var Þórunn, dóttir Jóns Helgasonar
sýslumanns; en kona Jóns sýslu-
manns og móðir Þórunnar, var Sig-
ríður Magnúsdóttir prests á Hall-
ormsstað, Guðmundar prests Magn-
ússonar. Móðir Sigríðar Magnús-
dóttur var Kristín Pálsdóttir, prests
á Valþjófsstað Högnasonar.
Jón sýslumaður, langafi Sigurleif-
ar, var sonur Helga bónda á Svert-
ingsstöðum i Eyjafirði, ólafssonar,
Helgasonar í Rangárvallasýslu.
Systkyni Sigurleifar voru ellefu;
níu systur og bræður tveir. Hétu
systurnar: Þórunn, Emerisjana, Þur
íður, Kristín, Guðrún; þrjár Þor-
bjargir og ein, er ekki hlaut skírn.
Bræður: Sveinn og Eirikur.
Þá er Eiríkur var 26 til 28 ára að
aldri, var hann vinnumaður á Aðal-
bóli á Jökuldal; mun það hafa verið
1860 eða 1861, að hann með öðruin
manni þar úr dalnum fór i eftirleit
um haustið inn á Fljótsdals öræfi.
En eins og kunnugt er eru Fljótsdals
öræfi hin mestu öræfi og víðáttu-
mesta afrétt, sem til er á íslandi, og
eru sauðamenn viku að heiman, þá
farið er í fjallgöngur á haustin, þó
allir séu ríðandi. Þá er Eiríkur og
félagi hans voru komnir inn u öræf-
in, og á þann stað, er helzt þótti von
sauða, skiftu þeir sér. En skömmu
síðar brast á ofsaveður með kafaldi
og hörkufrosti og hélst veðrið þrjá
daga. Maður sá sem með Eiríki var,
komst i afdrep, og barst þar fyrir á
meðan á veðrinu stóð; hafði með
sér nesti er honuin entist, þar til
A'eðrinu slotaði og komst hann til
bygða alveg óskemdur. — En Eirík-
ur kom ekki til skila og fanst hvergi
hvernig sem leitað var um haustið
cg fyrri part vetrar. En mörgum ár-
um síðar fundust mannabein inst
inni á öræfum og vissu menn að
þetta voru bein Eiríks. Hann hafði
haft einkennilega hnappa i fötum
sínum, og hjá þessum mannabein-
um lágu hnapparnir, er verið höfðu
í fötum Eiríks, þá er hann fór í
fjallgönguna í síðasta sinni.
Þá er Sigurleif var 22. ára að
aldri, giftist hún Erlendi Erlends-
syni, og var hann þremur árum
eldri. Var Erlendur frá Streiti i
Breiðdal, og af hinni svonefndu
Rreiðdælinga ætt.
Það var haustið 1862, að þau
voru gefin saman i hjónaband að
Hálsi í Hálsþinghá af síra Þorsteini
Þórarinssyni, sem þá var nýlega
orðinn prestur í Berufirði. Og byrj-
uðu þau Erlendur og Sigurleif bú-
skap um liaustið í þurrabúð fast við
kaupstaðinn á Djúpavogi, og var býli
eða hús þeirra nefnt “Hlíðarhús”.
Um það leyti, er Erlendur gekk
að eiga Sigurleifu, var hann orðinn
eða i þann veginn að verða kaf-
teinn á hákarlaskipi fyrir verzlun
þeirr örum á- Wulff. En verzlun
þeirri stjórnaði Niels Péttur Emil
Wayvat, danskur maður, er ól allan
sinn aldur á Djúpavogi, frá því hann
tók við verzlunar-ráðum rúmlega
tvítugur. Átti hann danska konu og
með henni 10 börn, og voru þau
Wayvat og frú hans vel þokkuð hjá
landsmönnum.
Þarna hjá Wayvat kaupmanni
hélt Erlendur út hákarlaskipum þar
til 1876, að hann flutti til Eskifjarð-
ar, og tók við stjórn á skipum þeim,
er Tulinius lét ganga til hákarla-
veiða. Tulinius átti fyrir konu Guð-
rúnu dóttur síra Þórarns á Hofi í
Álftafirði og eru þeirra synir hinir
velþektu Tulinius bræður.
Á meðan Erlendur og kona hans
bjuggu á Djúpavogi, voru þau í Hlíð-
arhúsum, er áður voru nefnd. Fékk
bústaður þeirra þetta nafn af því,
að húsin stóðu í hlíð eða brekku.
Og það er ekkert oflof, þó sagt sé,
að Hlíðarhús voru griðastaður fyrir
aila, sem þangað leituðu skjóls eða
beina á einhvern hátt. í kauptiðun-
um haust og vor var þar ætíð hús-
fyllir og öllum gjört gott án endur-
gjalds. Gekk svo langt gjafmildi
þeirra hjóna, að þau gáfu alt sitt og
stóðu eftir með tómar hendur. Þó
rnunu þau aldrei hafa komist í
vandræða fátækt, því Erlendur hafði
ætíð lánstraust hjá verzlunarfélag-
inu, er hann vann fyrir.
Þá er þau Erlendur og Sigurleif
bjuggu á Djúpavogi, var það að eg
kyntist þessum góðu hjónum. Þeg-
ar eg var orðinn stálpaður, hafði
móðir mín mig með sér i kaupstað og
var þá ætið farið inn í Hliðarhús,
þvi þær voru hinar mestu vinkonur,
móðir min og Sigurleif, enda tals-
vert skyldar; báðar í 4. lið frá
Helga á Svertingsstöðum.
Það fór snemma orð af því, hversu
heppinn og góður sjómaður Erlend-
ur Erlendsson væri. Hann aflaði að
öllum jafnaði betur en aðrir, og
braut ekki skip eða tapaði mönnum,
og af þessum ástæðum var það, að
Tulinius á Eskifirði fékk hann til
þess, að ráðast hjá sér, með því að
bjóða honum betri kjör.
Á Eskifirði voru þau Erlendur og
kona hans þangað til árið 1892, að
þau fluttu til Canada og settust að í
Argyle bygð í Manitoba. Bjó þar þá
mágur Erlendar, Þorsteinn Antoni-
usson, og var kona hans Sigriður
systir Erlendar.
Öll þau ár, sem þau Erlendur og
kona hans bjuggu á Eskifirði, var
Erlendur heitinn skipstjóri á ein-
bverju hákarlaskipi Tuliniusar. Var
hann nú jafnan kallaður “Erlendur
kafteinn”, því í 30 ár liafði hann
stýrt dekkskipi og það með svo mik-
illi hepni og góðri stjórn, að i frá-
sögur var fært. Á Eskifirði fædd-
ust flest af börnum þeirra hjóna, er
voru 9 að tölu, og hér var það, sem
þeim fæddust þriburar 1878. Voru
það sveinar tveir og mær hið þriðja.
Bæði móðurinni og börnunum heils-
aðist ágætlega, og urðu börnin öll
fullorðin og myndarleg. Eru tvö af
þeim nú á lifi: Fritz, giftur bóndi
við Manitoba vatn og Carlina hér í
borginni, gift ameriskum manni, og
Elis, er úti varð í blindbil vestur i
Melita, rúmt tvítugur.
Þessi voru hin niu börn þeirra
lijóna, talin eftir aldri: Jónina El-
isabeth, gift Andrési Anderson
“plastrara”, eiga þau 4 börn; Stein-
dór Erlendur, dáinn, ógiftur og
barnlaus; Pétur Eiríkur, gifttur
hér í borginni og á 7 börn; Lúðvík
og Elín, dáin, ógift og branlaus; þá
koma þriburarnir; á Fritz 2 börn;
Carlina 1; en Elis, einn af þríburun-
um, sem áður er getið dó ógiftur og
barnlaus; Lúðvík Kristján hét hið
yngsta barn þeirra hjóna og dó hann
hér i landi, ógiftur og barnlaus.
Sigurleif heitin var meðalkona á
vöxt og svaraði sér vel; rauðbirkin
á hár og hin fríðasta sýnum, eins og
r;.argir í þeirri ætt, er frá Helga
ölafssyni á Sveringsstöðum eru
komnir. Hún var elskuverðasta eig-
inkona og bezta móðir. Siglöð og
hin skemtilegasta í viðrájðum, ininn-
isgóð og fróð um margt, er gjörðist
á uppvaxtarárum hennar og síðar.
Leitaði eg oft til hennar viðvíkj-
andi upplýsingum um ýmsa menn,
er eg hefi verið og er að rita um,
menn, sem uppi voru í mínu bygð-
atlagi á síðustu öldinni.
En nú er þessi góða og elskuverða
kona Iiðið lík, — konan, sem mér
þótti eins vænt um og þó hún þefði
verið móðir min! Nú get eg ekki
beimsótt hana oftar og ekki spurt
eftir neinu framar. En blessuð sé
minning hennar um aldur og æfi
Winnipeg, 26. sept. 1915.
S. J. Austmann.
* * *
Börn hinnar framliðnu biðja mig
að þakka öllum þeim, er á einn eða
annan hátt sýndu móður þeirra
virðingu og heiður, með þvi að gefa
blómsveig á kistuna eða vera við-
staddir jarðarförina, bæði hér í
Winnipeg og söinuleiðis i Argyle,
því þangað var likið flutt og jarðað
við hliðina á manni hennar, er dó
þar 29. marz 1899.
Einnig þakka börnin þeim hjón-
um Rafnkeli Bergssyni og konu hans
fyrir það, hversu vel þeim fórst við
móður þeirra, þann tima, er hún
dvaldi hjá þeim áður hún andaðist.
Austri er vinsamlegast beðinn að
taka up þessa dánarfregn.
S. J. A.
Fréttir frá Stríðinu.
(Framhald frá 1. síðu).
ugt höfðu þeir betra af viðskiftun-
um í loftinu. Að eins einum flug-
manni Breta hlektist á; en þó kom
hann niður til sinna manna. Urðu
þarna 27 slagir í loftinu undir skýj-
um uppi.
1 hinni hörðu og snörpu orustu
við Loos, sem er einhver liin snarp-
asta, sem Bretar nokkru sinni hafa
háð, var það undarlegt, er þeir
komu brunandi að skotgröfum Þjóð-
verja að þar stóð tröllvaxinn Þjóð-
verji grafkyrr og hreyfingarlaus, er
þeir komu. Hann var svartur í and-
liti af púðurreyknum og ekki frýni-
legur ásýndum. Hann var dauður og
stirðnaður, fastur á fótum að neðan,
er sprenging hafði hlaðið sandi og
grjóti utan um hann; kúlúgat var i
miðju enni og hafði hún farið i gegn
um höfuð hans. En þarna stóð hann
keipréttur og klofnaði fylking Breta
beggja megin við hann, er þeir þustu
fram hjá.
Röð eftir röð Bretanna hljóp þar
fram yfir grafirnar, tómar að mestu
og sprengdar; en hálfar af dauðum
mönnum, og rendu skeið að borg-
inni Loos; en er þangað kom stóðu
í augu þeim eldarnir úr röðum
maskinubyssanna, og frá hverju húsi
bæjarins heyrðust smellirnir eða
geitið í byssum þessum, sem sendu á
þá stöðugan kúlnastrauminn. Það
voru maskinubyssur í hverju húsi í
útjöðrum bæjarins; i hverjum glugga
á efri og neðri loftum; i þröngum,
iujóum skotgröfum, þvers yfir stræt-
in, uppi á hinni háu turnbrú í miðj-
um bænurn, og í kyrkjugarðinum,
þar sem við fórum um og tókum á
hlaupunum áður en við komum i
bæinn, voru Þýzkir með meira en
100 maskínubyssur.
Slagur á strætunum.
Klukkan var 8 um morguninn,
þegar þeir, sem ekki voru fallnir,
komu i útjaðar bæjarins, og i tvo
klukkutima stóð bardaginn þarna á
strætunum og í húsunum og var
harður. Það var kominn ruglingur
á margar sveitir vorar; foringjar
þeirra voru fallnir eða særðir og
lágu einhversstaðar á leiðinni, sem
við höfðum farið. Þarna biirðust
menn í hópum eða tveir og þrír sam-
an, stundum einn og einn. Menn
fóru hús úr húsi, og öll voru þau full
af þýzkum uppi og niðri og i kjöll-
urunum. Bærinn var reyndar allur
brotinn af skothríðinni frá fallbyss-
um vorum og sprengikúlum og
kyrkjan lá öll í rústum í miðbænum;
en veggir húsanna stóðu víða, meira
eða minna brotnir og partur af loft-
unum. En alt var þetta krökt af Þjóð-
verjum, út úr gluggunuin uppi og
niðri og af þakbrúnunum, gægðust
maskinubyssur þeirra.
Hér og hvar voru smáhópar
Þjóðverja, sem vörðust þangað til
hver maður var fallinn. En margir
voru forviða yfir þessu áhlaupi
okkar og vissu ekki hvað gjöra
skyldi og gáfust upp. í eitt hús kom
einn hermaður Breta, smávaxinn
undirforingi; það var fult af Þýzk-
um. Undir eins og hann kom inn,
réðust þrír á móti honum; en hann
varð fljótastur og skaut þá óðara
alla þrjá. Við það gáfust hinir upp,
og var þó einn yfirmaður. Þarna
tók hann einn nær þrjátíu Þjóð-
verja.
Svona gekk það við Loos og Hul-
luck, þar sem Bretar sóttu fram, og
ei'gu vægara var það í Champagne
cg Argonne, hæðunum, þar sem
Frakkar voru.
í Pinsk flóunum.
Þeir voru að berjast þar sem ann-
arsstaðar á austurkantinum, og var
sullsamt þar í flóunum. En þó batn-
aði ekki um, er Rússar gátu hleýpt
ánni Pripet út í flóana. Þýzkir voru
að sa>kja á eftir þeim og varð heill
herflokkur fyrir áveitunni: það var
41. herdeildin (corps) Þjóðverja.
En í hverri herdeild hafa Þjóðverj-
ar 40—50 þúsundir inanan, og þó
nær 50. Þarna fórst herdeildin öll í
fenunum, að eins fáeinir komust af;
enda voru Rússar nærri að hirða þá
sem þeir náðu til.
Balkanríkin.
Þjóðverjar og Austurríkismenn
hafa verið að safna her manns sam-
an í borginni Temesvar. Hún er
sunnan til í Ungarn, eitthvað 40 míl-
ur frá Doná. Þaðan héldu Þjóðverjar
suður að Dóná og reyndu að komast
yfir hjá Semendria, sem er að norð-
anverðu við ána, eitthvað 25 milum
austur af BeTgrad. Serbía er þar
sunnanmegin árinnar. Ekki gekk
Þjóðverjum greitt yfir ána; þeir,
sem reyndu, voru eyðilagðir, er þeir
komu yfir á bakkann, og er fleiri
ætluðu að koma þeim til hjálpar á
ferju einni, þá voru þeir skotnir í
kaf og druknuðu þar allir.
Sagt er að hópar Búlgara strjúki
úr hernum yfir til Rúmena: þeir
vilja ekki berjast á móti Bretum og
Rússum. 800 komu í einu til Calefat
í Rúmeníu. Og konur Búigara gjöra
alt sem þær geta til þess, að aftra
bændum og bræðrum sinum frá að
ganga í herinn. Þjóðin er nefnilega
þver á móti stjórninni eða Ferdin-
and keisara en hann er harður með
\ ilhjálmi.
Meðal almúgans er Rússland talið
frelsari þjóðarainnar frá Tyrkjan-
uin -— einlægt síðan í Rússa-Tyrkja
striðunum 1877 og 1878, þegar Sko-
beleff var mest á ferðinni. Síðan
má sjá mynd af Alexander, keisara
Rússa, í hverju koti bændanna, og á
hundrað þúsund heimilum hangir
hjá honum myndin af Gladstone
gamla og Salisbury lávarði. Þetta
eru hinir útlendu menn, sem Rúlgar-
ar halda af. En Austurríki hafa þeir
hatað í fleiri niannsaldra og búast
við illu einu þaðan. Það er því langt
frá að vera vilji þjóðarinnar, að fara
á móti Bandamönnum,— hvort sem
af því verður eða ekki. En vant er
að geta til, hvað uppi kann að verða
á skaga þessum. Þann 15. til 18. þ.
m. átti það að verða afgjört; en nú
koma Rússar til sögunnar og segja
Búlgörum, að ef að þeir sliti ekki
öllum samningum við Austurriki
cg Þýzkaland, þá kalli Jieir burtu
sendiherra sinn þaðan. Þeir verði
a þessum tíma að senda burtu alla
þýzka horforingja frá Austurríki og
Þýzkalandi, seín seinustu dagana
hafa verið að flykkjast þangað, til
HerlTð minsta lýðveldisins í heiminum.
San Marlno er minsta lýBveiaitS í helml og er me'5 Eandamönnum. Þetta
litla ríki í Apenninafjöllunum sendi á vígvöllinn allan sinn stanðandt her sem
var 60 manna og 900 sj&lfboöaliöa aö auk, en haföi aöeins eftlr 2 reglulega
hermeiin, sem sýndir eru á myndinni.
Members of the Commercial Edueators’ Association
Stærsti verzlunarskóli í Canada. Býr fólk
undir einkaskrifara stöðu, kennir bókhald, hrað-
ritun, vélritun og að selja vörur
Fékk hæstu verðlaun á heimssýningunni.
Einstaklingskensla. Gestir velkomnir. eink-
um kennarar. Öllum nemendum sem það eiga
skilið, hjálpað til að fá atvinnu. Skrifið, komið
eða fónið Main 45 eftir ókeypis verðlista með
myndum.
THE WINNIPEG BUSINESS COLLEGE
222 Portage Ave...Cor. Fort Street.
Enginn kandídat atvinnulaus.
þess að taka við forustu hersveita
þeirra og mála allra, ef í hart fer.—
Þetta var á sunnudaginn.
Alt þetta makk Búlgariu við Aust-
urríki og Þýzkaland, kemur frá
Ferdinand konungi þeirra, sem af
slórmensku kallar sig keisara. Hann
er af ungverskum ættum og i hon-
um er eitthvað af blóði frönsku kon-
unganna af Orleans ættinni. Hann
var herforingi í liði Austurríkis-
keisara óður en hann varð konung-
ur. Hann hefir einlægt verið þýzkur
í anda. Það var honum að kenna
seinasta Balkan stríðið, þegar Búlg-
arar stukku á Serba, eftir friðinn
við Tyrki og ætluðu að taka Make-
dóniu af þeim og Saloniku, og Kav-
ala af Grikkjum. En Serbar tóku vel
á móti og Grikkir börðu á þeim, og
til að kóróna alt, komu Rúmenar að
norðan og óðu yfir varnarlítið land-
ið. Urðu þá Búlgarar neyddir til að
semja frið og töpuðu miklu af lönd-
unum, sem þeir annars hefðu fengið
að halda eftir friðarsamningana við
Tyrki.
Er þetta athæfi Búlgara alt þvi
varmenskulegru, sem þeir eiga alt
sitt frelsi og sjálfstjórn Rússum að
þakka. Og nú má búast við, að fljótt
og snarplega verði tekið á móti þeim
— ef þeir fara að hreyfa sig; því
að Grikkir fara af stað með alt sitt
lið, einar 400 þúsundir; Frakkar og
Bretar munu farnir að lenda liði við
Saloniku, og ltalir eru að tala um,
að verða með í förinni.
l’m Rúmena veit enginn með
vissu, hvað þeir muni gjöra, en eng-
ir vinir Búlgara eru þeir.
Búlgaría svarar ekki Rússum.
Hinn 5 nóvember sögðu blöðin að
Þjóðverjar og Austurríkismenn væru
í óða önn að færa sig að landamær-
uln Serbanna. — Austurrikismenn
koma að vestan milli ánna Save og
Drina; en Þjóðverjar að norðan frá
Ungaralandi; svo ætla þeir Búlgör-
um að koma á þá að austan. Búlgar-
ar hafa legið þar vopnaðir og albún-
ir á landamærunum að hlaupa á þá
bvenær scm vera skyldi. Engu liafa
þeir sint áskorun Rússa, að senda
heim þýzku herforingjana, og er bú-
ist við að þar fari nú alt í bál þann
og þann klukkulímann. Bandamenn
mega ekki bíða svo lengi, að þeir
komi liði sínu saman Þjóðverjar og
Búlgarar og þurfa að vera fyrri til.
Hefir Sir Ian Hamilton, foringi
Bandamanna við Hellusund, nú far-
ið til Saloniku til að búa út land-
gang Bandamanna þar, Breta og
Frakka; en Grikkir eru farnir að
halda liði sínu norður. Og búast inó
við, að Rússar sendi lið til að berja
á Búlgörum, og sendi herskip sin til
að skjóta á kastala þeirra Varna við
Svartahaf. Bretar taka liklega Dedea-
gatch og Enos við Grikklands haf,
og verða þá Búlgarar innilokaðir ó
alla vegu. Einkum ef Rúmenar fara
af stað lika. Og svo er hálfpartinn
búist við uppreist af Búlgörum sjálf-
um.
Tyrkir drekkja 10,000 Armeníu-
mönnum.
Trebizond heitir borg ein í Lithi-
Asíu við Svartahafið. Ilún er i lönd-
um Tyrkja og búa þar margir Arm-
eníumenn. — Rétt nýlega smöluðu
Tyrkir þar öllum Armeniumönnum
í borginni, ungum og gömlum, kon-
uni og körlum, tíu þúsundum að
tölu, fóru með þá út á vatnið, bundu
hendur þeirra og fætur og drektu
þeim þar öllum, — konunum, ung-
börnunum og gainalmennunum. —
Þannig fara þeir með alla Armeníu-
menn; þcir ætla að uppræta þá, af
þvi að þcir eru annarar trúar en
þeir sjálfir.
Armeniumenn hafa skorað á Ame-
ríku að hjálpa sér. En þeir hafa boð-
ið að taka við öllum, sem yfir kæmu
og borgarar vildu verða. Meira geta
þeir ekki gjört, því að þó að þeir á-
minni og skori á Tyrkjann að gjöra
þetta ekki, þá sinna Tyrkir þvi engu
en fara sinu fram sem áður.
verjum, sem koma að norðan til að
ráðast á Serbíu.
— Frakkar lenda 70,000 hermönn-
um í Saloniku.
— Venizelos stjórnarformaður á
Grikklandi segir af sér. Konungur
egist ekki geta staðið með honum og
barist á móti Þjóðverjum. Blöð og
stjórnmálamenn þar keypt af Þjóð-
verjum.
— Ráðgjafar Búlgaríu konungs
hóta honum upphlaupi, og að hann
tapi krúnu og máske Iifi, ef að hann
fari með Vilhjálmi. óvíst, en meiri
líkur til, að þeir fari af stað,— hvað
sem Grikkir kunna að gjöra.
Þýzkir vinna nú hvergi á Rúss-
um og eru Rússar farnir að sækja á
bæði að sunnan og norðan.
i
Hernaðar aðferð
Þjóðverja.
Ljótar sögur um framkomu Þjóð-
verja koma víða að úr Rússlandi. —
Þessi er ein, frá Lipinoka í Suwalki
héraðinu við landamæri Austur-
Rússlands: Þjóðverjar höfðu tekið
þorp þetta og komu með tvo nýlega
hertekna Kósakka og einn mann úr
fótgönguliðinu. Þeir fóru að spyrja
þá um hersveitir Rússanna, en þeir
vildu ekki svara, og fóru þá Þjóð-
verjar að pina þessa herteknu menn.
Annan Kósakkanna bundu þeir við
tré og létu höfuðið snúa niður, og
er hann vildi ekki svara þeim, húð-
strýktu þeir hánn þarna; þá slitn-
aði bandið, er batt hann við tréð, en
hann féll endilangur niður, og með-
an hann lá þar stakk herforingi liann
með byssusting og lét bann þar lif
sitt. Hinn Kósakkann höfðu þeir
bundið við staur þar hjá, > og var •
hann langt leiddur af meðferð
þeirra. Kallaði hann þá til þeirra
veikum rómi: “Eg er Kósakki úr
hersveit Kuban Kósakkanna, bræð-
ur; eg heiti Ravel Antonoff. Segið
foringjum mínum, að eg liafi gjört
skyldu inina fram i dauðann”. Þeir
brendu hann þarna hér og hvar um
líkamann með logandi vindluin sín-
um. Svo brennimerktu þeir hann
með nafni Vilhjáhns keisara, — og
sýnir það, að þeir hafa haft brenni-
markið með sér, því þeir liituðu
það, svo að það varð rauðglóandi.
Þegar þessu var lokið, fóru þeir
að vitja um manninn úr fótgöngu-
liðiiiu og ætluðu að hafa álika
skemtun af að pína bann. Þeir höfðu
látið hann i hlöðu eina og tvo Þjóð-
verja að gæta hans. En þegar þeir
komu þangað. þá voru þar þrjú lík.
Rússinn hafði náð sverði annars
þeirra, ráðist á þá og banað báðum,
tn síðan deytt sjálfan sig.
Þegar herinennirnir fóru þaðan,
skutu þeir á hóp af kontim og börn-
m, sem þarna voru, og deyddu
'jölda þeirra.
TIBARFAMD l WIXXIPEG OG
XÆRLF.XDIS.
Einlægar rigningar og kuldar i
Winnipeg og um næstu sveitir og
lítur ekki út fyrir að létta. Loft cr
þykt og kólgufult dag cftir dag, eins
og haust væri alveg gengið i garð.
Seinustu Stríðsfréttir.
— Hinn 5. október kallaði Rússa-
stjórn sendiherra sinn i Rúlgaríu
heim, og er þá sundurslitið friðnum
þar
— Sagt að Mackensen stýri Þjóð-
Fremst að Hreinleika
Fínast á bragíiíi
ws
La4er
KliiNtakt n «"> C*a>fiiim.
í merkur e?ia pott hylkjum.
Til kaups hjá verzlunarmanni
þínum et5a rakleitt frá
E. L. Drewry, Ltd., Winnipeg