Heimskringla - 03.02.1916, Blaðsíða 2

BLS. 2
II Ii I M S K R I N G L A.
WINNIPEG, 3. PEBRÚAR. 1916.
Yfirburðir Sveitalífsins.
•
Það er ákaflega mikið í það varið,
að vera fæddur og alinn upp í sveit-
um úti. Börnin, sem eyða æskudög-
um sínum í horgunum, hafa enga
hugmynd um, hvað þau hafa mist,
alt að einu þó að þau geti velt sér í
kjöltu munaðarins og auðæfanna á
degi hvcrjum, og munar þó mestu
hin fátæku, munaðarlausu börn, sem
þeir korninu og ávöxtunum til þess
að hafa tekjur af og lifa á, en meðan
l>eir eru að plægja land sitt og hófa
uj>p að kartöflum sínum, þá skilja
þeir það vel, að þeir eru að sá fæð-
unni, sem aðrir menn þurfa að hafa
til þess að nærast á og geta lifað.
Ekki skyldu menn vera svo djarf-
ir, að kenna i hrjósti um bændalýð-
inn fyrir það, að liann þurfi að
vinna hart og strita fyrir lífi sínu.
, iMiklu væri það nær, að menn <>f-
draga frain lifið a hakstiætuni^stor-1 un(ju^(1 fvrjr hlut þeirra i erfiði
þessu.
horganna. I>au vita það aldrei fyrri,
en ef að þau verða einhverntiyia á
æfinni svo lánsöm, að lifa á landi
úti nokkra mánuði, og reyna að
skilja yfirburði sveitanna yfir borg-
unum. Nattúrlega segjum vér ekki
með þessu, að sveitalífið sé eintóm
himnarikLs sæla. En viljið þér segja
mér, hvar hana er að finna?
Aldrei getur borgin boðið ibúum
sínum önnur eins tækifæri til
frjálsra starfa til að velja eitt af
mörgu, til að stjórna sjálfum sér og
högum sinum eins og sveitin. Sveita-
bændurnir eru sínir eigin húsbænd-
ur, og skyldan er þeirra eigin
herra. Þeir starfa ekki að því, að
Fyrsti kosturinn við sveitalífið er sitj-a vjg skrifborð annara manna,
framúrskarandi heilsa
lifið án heilsunnar?
Alt umhverfi og ástæður
og hvað er
bónd-
svo og svo margar stundir á dag og
svo og svo marga daga í viku, og
: mega þar hvergi frá vikja, hversu
ans; hin daglegu störf og lifnaðar-| leið, sem þeim væri vinnan, þvi að
háttur allur. miðar til þess, að vio- þá töpuðu þeir atvinnunni og sínu
halda og efla góða heilsu. Heimili | daglega brauði.
hans er einn hluti af hinu mikla j Hið takmarkalausa frelsi sveita-
hcilsuhæli náttúrunnar. Hann lifir lifsins sýnir sig Ijóslega i búningi
á brjóstum Jarðar, móður sinnar, og t fólksins. I>ar þurfa menn ekki að
dregur frá henni ferska og friska óttast stækkunargler venjunnar eða
loftið; en i borgunum verða menn I móðsins. Menn geta búið sig þar
að súpa skemda, fúla loftið, meðjeins og þeim er þægast. I borgun-
sótinu og rykinu og kvikindunum ó-! um þar á móti eru menn þrælar lín-
teljandi, úr verksmiðjpnum, húsun-1 sterkjunnar og móðsins, ef þeir vilja
um og af strætunum. Og mikið af j ekki verða fyrir spotti og spé og
fæðu borgarbúa kemur úr niður-1 útilokaðir frá öJlum félagsskap
suðuhúsunum og brauðgjörðarhús-
unum, þar sem menn þeir vinna,
sem ekki geta unnið þyngri vinnu
fyrir tæringu og öðrum sóttnæmum
kvillum, sem þeir dragast með.
Sumir ríku og fínu inennirnir
hinna fyrri kunningja sinna.
Sumir segja. að ókosturinn við
sveitalifið sé skortur á uppfræðing
og.mentun. En þetta er ekki svo.
Bændafólkið getur ekki lifað svo ar-
ið út og inn, þarna í sjálfri verk-
hafa ógeð á sveitalífinu, af þvi aðjstofu náttúrunnar, að það læri ekki
þar séu engir læknar eða fóstrur, og 1 að þekkja hina einkennilegu vegu
ekki hægt að ná í bjálp, ef maðtir j og hin undurfögru leyndarmál henn-
veikist. l>eir vilja ekki hætta lifiiar, að minsta kosli sum þeirra. En
sinu við, að skemta sér vikutima úti
í sveit, af ótta fyrir kvefi eða öðr-
um hættulegum sjúkdómum. En
auiningjarnir þeir! Vita þeir ekki.
náttúran er be/.t allra kennara, og
af þessari óskeikanlegu uppsprettu
spekinnar hefir eoginn jafqgóð tæki-
færi að teyga g'óða drykki, en eftir
hvað sjaldan menn þurfa lækna eða tektasamt og starfsamt bændafólk
fóstrur þar úti? Því að móðir vor
náttúran er liinn bezti læknir og
íóstra. Og sveitafólkið er búið að
læra þetta af reynslunni, sem er
hinn bezti kennari, að það er svo
sjaldan, sem menn eru veikir í sveit-
En skólarnir úti um sveitir og stofn
anir aðrar, eru si og æ að byggja
upp menningu sveitanna, og svo eru
mánaðarblöðin og fiéttablöðin, sem
engu að siður koma að gagni þar
en í borgunum. Og þegar bækur eru
inni, þar sem menn geta baðað sig jafn ódýrar og þær eru nú á dögum,
i Ijósi sólar og hreinu lofti.
Það er ekki einungis líkaminn,
heldur sálin, sem græðir við það,
að lifa svo nærri hjarta náttúrunn-[
ar, og séu menn einir, þá leiðast
inenn til að hugsa um albeiminn og j
Skaparann, og vissulega skerpist i
hugsunaraflið þar engu síður og oft
meira en i borgunum.
Á stimrin sjást þar bezt litbrigði j
náttúrunnar: Skýjin liggja í lofti.
sem stórir, hvítir ullarflókar. en j
vestanvindurinn vekur hinar gull-
þá geta menn ekki kvartað um skort
á þeirri uppfræðingu, sem þær
veita. Fyrir litla peninga geta
menn valið uin hvaða bækur sem
eru á bókasöfnunum.
l'ti i sveitum þarf enginn að
kvarta um skort á skemtunum. Hér
á sléttunum getum vér ekki unað við
hin hrynjandi hljóðföll sjávarins;
en vér höfum skóga og sléttur, hæð-
ir og rlali, og á öllum þessum stöð-
um getum vér fundið og notið ó-
segjanlegrar ánægju. Sveitafólkið
typtu kornstengur akranna og legg- hefir trú á lærdómi, mcnningu og
ur þær í síiðandi gára eða garða, j kurteisi, engu síður en fólkið í borg-
sem hefjast og falla, sem öldur á sæ unum, og er alveg eins félagslegt. I
úti, og svó talar vindurinn hljoð- sveitum hafa menn samkomur og
skrafi i trjátoppunum og fuglarnir skemtanir, þó að langt sé á milli
fara að syngja með morgunsárinu. manna. Fjarlægðin bætir einmitt
En uppi á himni glitra stjörnurnar í upp skemtunina, því að þá
kyrrum, heiðskirum vetrarkveld- menn skemt sér við að ganga
geta
eða
um, og benda oss á aðra heima, sem
vér eygjum þarna í sveitunum, en
byrgjast sóti og revk i borgunum.
Og svo kemur vinda- og frostakon-
ungurinn á vetrum og sópar undan
«ér hrönnum fanna og skafla. Alt
þetta lagar og steypir lunderni
eðlisfar sveitabúanna. Þeir
fljótir að sjá og skilja hið fagra
gjöra greinarmun á
Þeir eru staðfastir
keyra góðan spöl. Og svo eru skemt
anir í sveitum úti hreinlegri og sak-
lausari og spilla mönnum síður en í
borgunum.
En nú kann einhver að segja:
hvernig stendur nú á því, þrátt fyrir
alla þessa kosti syeitalífsins, að
unga fólkið skuli þyrpast og hnapp-
og jast til borganna, eins og Jiað gjörir?
réttu og röngu. j Sumar ástæðurnar kunna að vera
og ákveðnir íjþessar: ('nga fólkið er ákáflynt og
og
eru
hugsunum og gjörðum og að öllu ó- j æfintýragjarnt. Það langar til að
líkir stórbæjafólkinu, fína fólkinu, starfa; að kanna nýja heima, að
sem er einlægt á iði etris og sjórinn; | njóta skemtananna í borgunum. Því
hugsa litið en tala margt og eru sífelt! þykir leitt og dauft í sv.eitunuin. .-að
á þönum frá einum stað til annars. jer miklu fjörugra í borgunum. Menn
Það er eitt einkennilegt við sveita- lesa í biöðiinum um auðsafn pen-
lifið, að fara einförum, og af því i ingamannanna, Og þá dreymir dag
kemur það, að fölk þetta hugsar
djúpt og þungt, er einbeitt og vilja-
sterkt og elskar frelsið heitt og inni-
lega. F.ti með þessu einmitt þrosk-
ast alt hið bezta í inanni hverjum.
En næst þessu keinur gleðin og á-
nægjan, sem myndast af meðvitund-
inni um, að geta lifað heimínum til
góðs, geta orðið að gagni. Það eru
reyndar inargir, sem ekki hafa neina
ánægju af að hjálpa öðrum. En þeir
eru líka til hinir, sem sjá og skilja,
að hið æðsta hlutverk lifsins og
' og nótt uni félagslífið þar og alla
j þess dýrð. Á kveldum er borgin öll
í uppljómuð, sem töfraborgir þjóð-
j sagnanna. Og bændabýlin verða í
j huga þeirra svo smá og kotungsleg,
í sainanburði við hallir og stórhýsi
jborganna. Þeir vita ekki eða hugsa
ekki út í það, að hallir þessar eru
j því að eins til, að á bakstrætunum
ier alt fult af fátækum, allslausum,
klæMitlum og svöngum lýð, sem hef-
I ir lagt penhiga i hallirnar, eða hall-
I irnar eru bygðar af peningum, seni
ilokkaðir liafa verið út úr vösum
mannsins sanna farsæld og gleði er
einmitt í þessu fólgin, i þvi að hjálpa Iþeirra.
öðrtini. Og sannarlega eru bændurn- En þessi falska dýrð og glainur
ir mcginstöö þjóðanna/Þeir bera alt i lokkar og tælir svein og svanna
á herðum sér, alla velferð þjóðanna. þangað inn og þá verður vanalega
Og framtið og vonir mannkynsins j fyrir þeim netið. Þeir ganga blind-
hvílir öll á bóndanum. Vitaskuld sá [andi i það og fara þá fyrst að sjá og

kenna á spillingunni, siðferðisleys-
inu og örvæntingunni á hinni
myrku hlið stórborgalífsins, en
skilja þá, hversu miklu betra það
hefði verið, ef að þeir aldrei liefðu
farið frá binu breina og friðsama
sveitaheimili sinu.
Það er ósk vor, að sveitin og
bændurnir eflist, akrar þeirra beri
göða uppskeru og verði stærri og
stærri og sjálfir þeir vaxi i vizku og
þckkingu og ráðdeild með ári
hverju.
Slúlka á Wynf/ard skóla.
Æskulýðurinn.

Fyrstu landnemar á Ströndum
Winnipeg vatns.
---•----
Fyrstu landnemarnir komu til
Gimli 21. október 1875. Þeir áform-
uðu i fyrstu að fara alla Ieið norður
að fslendingafljóti; en söktim þess,
að áliðið var orðið suiuars, hiirfu
þeir frá því áformi og höfðu vetur-
setu á Gindi.
Vorið eftir héldu þeir áfram ferð-
inni og settust að við fslcndinga-
fljót. Var þá mjög óárennilegt fyrir
frumbyggjana, að setjast þar að sök-
um frumskóganna, sem þöktu alt
landið og voru afar erfiðir viðfangs.
in i sóttverði yfir átta mánuði. Or-
sakaði það afarmikil óþægindi og
skaða, því vinnufærum mönnum
var gjört ómögulegt að komast 1 rt
til þess að lcita sér að vinnu.
Þegar timar liðu, fór hagur frtim-
byggjanna heldur að batna. Þeir
fengu nautgripi og fóru að stunda
nautgriparækt. Þeir ruddu skóginn
og stækkuðu túnin sin. sem þeir
báru áburð á og hirtu vel. Vegir
voru bættir smátt og smátt, og fiski-
veiði var gjörð að atvinnugrein.
Söinuleiðis komu þeir á fót sögun-
armylnum og ráku þá a-tvinnugrein
af miklum krafti. Fóru þá bjálkakof-
arnir að detta úr sögunni, en í þeirra
stað komu reisuleg tiinburhús.
Hagur fólks er nú yfirleitt góður.
Hafa menn nú rutt mikið af skógi og
selja árlega mikið af borðvið og eldi-
við. Og auk túnanna hafa bændur
nú dálitla akurbletti á stöðvum
fyrstu fruinbyggjanna við Winnipeg
vatrf.
Siyriihir Finnsson (1-1 ára).
Þýtt. —n.—
Athugasemd.
Ofanprentuð grein sýnir meðal
annars, að suinum af æskulýðnum
er ekki ókunnugt um örðugleika þa
og þrautir, sem frumbyggjarnir hafa
'orðið að þola. Það er líka heppilegt,
j að æskulýðurinn kynni sér þau at-
riði landnámssögunnar sein bezt. —
' Þá fyrst kann hann rétt a meta starf
BLUE R/BBON
KAFFi
OG
BAKING POWDER
Blue Ribbon te, kaffi, Baking Powd-
er, Spices, Jelly Powders og Extracts eru
hreinust og best. Þegar þú ert í vafa
þá brúkaðu Blue Ribbon. Vér ábyrgj-
umst fullkomin gæði allra þeirra hreinu
vörutegunda, sem vér höfum meðferðis.
vors hér i landi, svo að hann standi
ekki einungis jafnfætis öðruin þjóða
brotum, heldur miklu framar.
Heyrið kail skyldunnar, ungu
landar! I.átið stormviðri starfsem-
innar og framtaksseminnar hrekja
burtu dáðleysi og deyfðarmók.—
Hugsið, lærið og starfið, og þér mun-
uð sigursælir verða. />i/ð.
Vormorgun.

SSb
Frumhýlinys bjálkakofi.
Sýnishorn af nýrri ibúðarhiisum
l.andið var mjög e.vðilegt og var
hvergi bygð sjáanleg, utan kofar
Indíána, lágir og litlir uin sig. Sýml-
ust því stórskógarnir ennþá ægilegri
útlits.
Fyrsta verk frumbyggjanna var
þess vegna það, að ryðja skóginn og
mynda ofurlítil rjóður fvrir bjálka-
kofana sína.
Sumir höfðu búið í Ontario um
tíma, og kunnu þar að nota sér exi,
og svo kunnu þeir handtök þau, er
lúta að hyggingu frumbýlisins.
Eins og nærri niá geta, vorirfrum-
byggjarnir mjög fátækir og áttu'við
þröng kjör að búa. Þeir lifðu á fiski
og svo hveiti, sem þeir flnttu nieð
miklinn erfiðismunum frá Winnipeg.
Þeir af landnemunum, sem gátu
yfirgefið heimili sín. tcituöu til
Winnipeg fótgangandi, tl þess að fá
eitthvað til að starfa að og vinna sér
þannig lifibrauð. Var Winnipeg að
eins litið þorp á þeim tima og eng-
ar járnbrautir lágu þá norður af
þorpinu á milli vatnanna.
Stundum þurfti lengi að leita áð-
ur vinna fengist, og var það ekki
huggulegt fyrir fjölskyldufeðurna,
að vita af konum sínum og börnum
!íða lieima sökum vistaskorts. Þau
urðu þö að sinna bæði utan og inn-
anbæjár störfum.
Frumhyggjalífinu fylgja mörg
vonbrigði og margs k.vns þrautir.
Sökaim skorts á viðeigandi fæði, svo
sem garðávyxtum og fleiru, þjáðist
fólkið.af skyrbjúg fyrsta veturinn.
Annan veturinn tók ekki betra við;
þá kom bólan. Hún þjáði fólkið >g
lagði marga i gröfina. Var þá bygð-
brautryðjendanna hér í landi, sem
hafa barist með miklum hetjuskap;
rutt braut ti! frægðar og sóma fyrir
yngri kynslóðina og lagt varanleg-
an grundvöll undir framtiðar vel-
gengni þjöðflokks vors.
Það má mikiö af landnámssög-
unni læra, lcsi maður hana nieð ná-
kvæmri unihugsun. Maður sér, að
lifið hefir ekki brosað við land-
námsinönnun um. Oft mættu þeic
andbyr, sem hrakti dimm ský fyrir
hamingjusól þeirra; en með köfliim
rofaði til, og þeir vissu, að hún
skein bak við skýjin.
Örðugleikarnir, sem mæta manni
á lífsleiðinni, veitast mörgum hverj-
iim þungir sem I)lý, öðrum iéttir
sem fiður. Sannleikurinn er sá, að
það, Iiversu þungir þeir eru, fer oft
eftir j>ví, hvernig maður tekur á
móti þeim. I'yrstu landnemarnir
tóku sannarlega hetjulega á móti
þeim; þeim óx ásmegin við hverja
þraut, sem þeir yfirstigu, og voru
-ærari um, að inæta og yfirstíga
aðra, sem voru mikið örðugri við-
fangs, Þannig óy og þroskaðist
nianngildi jieirra og menning.
Þegar æskulýðurinn hefir kynt sér
baráttu landnemanna, hlýtur hann
að finna hvöt hjá sér til þess að
haida áfram á framfarabraut þeirri,
,sem þeim er nú opin; hvöt til
þess, að Iiefja hátt sigurmerki land-
nemanna og lialda áfram baráttunni
f.vrir meiri sigri, frægð og menn-
ingu. Skyldan býður bonum það.
Hún hrópar til æskulýðsins og hvet-
ur hann til þess að halda við og
auka frægð og sóma þjóðflokks
Nú lít eg dagsbrún efst við Austur-
fjöll
og árdagsgeislar vekja blómin smáu.
En daggarpcrlur glilra um grænan
v öll
og geislar spcglast hafs i djúpi hlán.
Nú lifnar alt, sem lá i værum blund
j og Iffið gjörvalt öfflast vorsins frelsi,
| er hefja fuglar fagran söng í lund
mér finst eg kasta vetrar þrældoms
helsi.
! />ni fegru ekkert finn eg jörffu á,
Isem fangar hugann eins og morgun-
stundin,
og andi minn hann hefsl til hæða
þá,
j er hlýjir geisltv verma dal og
sundin.
1 Og vorcfagssólin færir^fif og ijös'
\ og lifgar frækorn þau, er dulin láu.
! Vr grýttnm jarfíveg spreltur rós viff
rós
og réttir koll mót hiinins hveli btáu.
Jóhannes Friðlaugsson.
(l'nga ísland).
Daggardropinn.
(Æfintýri).
Daggardropinn glitraði í geislum
morgunsólarinnar, á blöðum rósar
einnar, sem óx á fögrum árbakka.
Hann var svo aðdáanlega fagur, þar
sem hann glitraði eins og demant,
að kona nokkur, se.m gckk um veg-
inn, nam staðar til þess að dást að
fegurð hans-. “Þetta er það fegursta
í heiminuin!” hrópaði hún. “Þegar
maður litur þessa margvislegu liti
daggardropans, fyllist maður undr-
unar og aðdáunar”.
“Aðdáunar!” át dropinn upp eftir
konunni, þegar hún var farin. "Væri
eg eins og áin, sem liðast áfram i
farvegi sínuin svo undursamleg, þá
væri eg aðdáunarverður. Hér má eg
hýrast, en áin getur ferðast áfram,
áfram, og séð svo margt nýtt. Hún
ólgar og freyðir, og það i sjálfu sér
er |)ó nokkurs virði. Eg vildi að eins
að eg væri partur af ánni; það væri
þó tilkomumeira en að hýrast hér”.
Rétt í þessu kom golan og uppfylti
ósk daggiA'dropans.
“Þér skal verða að ósk jiinni, litli,
einfaldi dropi”, sagði golan um leið
og hún andaði á rósina, svo að hún
sveigöist út yfir bakkabrúnina og
dropinn datt í straumiðuna.
“Það er þó eitthvað tilkomumeira.
að tilheyra ánni”, sagði dropinn,
þegar liann hlandaðist saman við
vatnið. "Nú get eg borist með
straumnum og séð heimiim ".
Afraiii, áfram leið dropinn með
j straumnum og var nú partur af
! ánni.
“Eg vildi að eg gæti staldrað við
ofurlítið, svo að einhver geti dáðst
jað mér”, sagði hann i einfeldni
jsinni, þvi hann fann ekki, að hann
hafði mist öll sérkenni sín, sem
jgjörðu hann aðdáunarverðan.
j Hann harst með strnuiynum og
enginn gaf honum gaum eða dáðist
að honuni.
Áfram rann áin og slækkaði eftir
því sem nær dróg firðinum. Að síð-
ustu rann bún út í fjörðinn og blahd
jaðist sainan við sjóinli. Dropinn
var nú ekki lengur partur af ánni,
heldur var hann partur af firðin-
um, partur af hafinu, og hann vissi,
að nú var hann ekki lcngur aðdáun-
arverður. Hann var týndur í hafiuu;
hann var dropi í hinum víðáttu-
mikla sjó.
Hafgolan þaut frain hjá og hvísl-
aði um leið að dropanum: “Daggar-
dropi, litli daggardropi, hvar ertu
nú?”. En dropinn heyrði ekki hjal
golunnar fyrir brimhljóðinu og haf-
rótinu, og hann svaraði því engu.
“Haltu áfram, flýttu þér!” hrópaði
stormurinn til golunnar: “Þetta er
ekki staður fyrir þig að slæpast á.
Eg þarf að blása hér ofurlítið og
láta öldurnar risa upp. Þú finnur
dropann þinn aldrei framar. Sjór-
inn hefir gleypt hann. I'arðu upp
eftir ánni og hvíslaðu sögu dropans
að hinum daggardropunum”.
Golan leið mjúklega burtu; en
stormurinn hamaðist á öldunuin í
heiftaræði, og þeytti brimlöðrinu a
klettasnasir og sker.
Dropinn var þarna einhversstaðar
i brimsoginu, i hinu mikla* ægilega
djúpi hafsins. Hann hafði verið ó-
forsjáll og týnst i leit sinni eftir að
verða mikill, sökum löngunar sinn-
ar að sýnast sem mestur.
Golan kom, hæglát og blíð og
k.vsti rósina, sem daggardropinn
hafði átt heima á, Þá heyrði hún á
tal annars daggardropa, sem sagði:
“Littu á ána. Er hún ekki mikil?
En eg er að eins ofurlítill dropi, svo
lítill, að enginn veitir inér eftirtekt,
“Þar skjátlast þér, dropi litli”,
! sagði golan. “Þú sézt þar sem þú ert
j nú; en ef þú værir í ánni, myndi
j enginn taka eftir þér, þá myndir
tapa sérkennileik þinuin og ekki
j verða metinn að neinu. Vertu á-
nægður með hlutskifti þitt, því þú
j vinnur mikið gagn þar sem þú ert;
! þú eykur fegurð heimsins”. Svo
sagði hún söguna af daggardropan-
t um, sem féll í sinum mikilleik í eft-
irsókninni eftir að sýnasl; þar hafði
ihann tapað fegurð sinni og orðið
að engu í brimsogi hafsins.
“Vertu ánægður með þitt hlut-
jskifti; findu ánægju i því sem þú
gjörir til þess að auka fegtirðina og
ánægjuna i heiminum; en Ieitaðu
ekki eftir því, að verða mikill í aug-
um annara’r, sagði golan og leið á
biirtu.
Og daggardroparnir glitruðu eins
og demantar í geislum sólarinnar.
(I.auslega þýtt). — D.—
Staka.
Man eg móður
mér um vanga
mjúklega slrjúka
og mildilega.
í hennar aiiginn
cndurskein:
llintin, haf, sól
og heilög ásl.
(('nga ísl.).
Skrítla.
Maður nokkur gekk heim að húsi
sínu eitt kveld og fann að hurðin
var læst. Eftir mikla erfiðleika tókst
honuin að komast inn um glugga. f
setustofunni l’ann liann miða frá
konu sinni með þessum orðum á.
“Eg skrapp burtu. Lykilinn finnur
þu undir útidyra tröppunum”.
Fréttagreinar og
smávegis.
Nýlega er búið að gefa út rit mt
uppdráttum af ýmsum hlutuin fyr
drengi að smíða. Er það aðallef
ætlað til afnota fyrir Æskulýðsf
lögin (Boys’ and Girls’ Glubs). Þa
er vel til fallið fyrir alla drengi, sei
langa til að smiða eitthvað utan ef
i skóla. Það fæst incð þvi að seml
beiðni til: E.vtcnsion Departmei
Manitoba Agricultural College, Wii
nipeg, Man.