Heimskringla - 03.02.1916, Blaðsíða 6

BLS. 6.
HEIMSKRINC L A.
WINNIPEG, 3. PEBRÚAR, 1916.
KYNJAGULL.
Eftir C. WERNER.
AS líkindum var hann frá miSöldunum; þá _
bjuggu hér aS eins skógarbændur, sem áttu sam- ei^in ramleik
eiginlega kyrkju hér og greftrunarstaS. Nú bjó fólk Max h,aut aS hekkía stúlkuna sína all
ekki lengur einmanalegum kofum inni í skóginum. trúaS ósann.ndum hans, þaS sást á því meS hvaSa
Nú hópuSust menn saman í þorpunum á sléttunum. ^aPPÍ bun vat®i hann.
ekki hafSi hina minstu hugmynd um list. ÞaS bend-
ir aS minsta kosti á staSfestu, aS hann hafSi kjark
til aS slíta þessa fjötra og berjast fyrir I.'finu af eig-
in orku, til þess aS geta fullkomnaS listhæfileika
sína”.
Á vörum Ernst lék biturt bros. Hann skildi nú,
hvernig bróSir hans hafSi vakiS eftirtekt á sér hjá
Berlinar-búum. MaSur, sem sleit sig frá heimilinu
og gekk út í heiminn, til þess aS vinna sér frægS af
hann vakti eftirtekt og aSdáun.
vel; hún hafSi
Kyrkjan lá í rústum, en menn sáu votta fyrir gröf
‘Þetta vissi eg raunar ekki”, sagSi Raimar hægt.
um hinna framliSnu á milli stórvaxinna furutrjáa. í “ES heyrSi aS eins aS málarinn ætti eldri bróS
1________l___C-ic: 1___________________*... l„..i.: i n.i_
Trékrossarnir voru fyrir löngu fallnir, og minningar-
spjöldin úr járni eySilögS af rySi. En minningar-
steinarnir stóSu enn innan um mosann og kjarriS,
og enn var mögulegt aS lesa einstaka orS á þeim.
Spölkorn í burtu sá Edith múrsteina-hleSsIu
ur, sem hefSi aliS hann upp aS mestu leyti. Líklega
hefir þessi bróSir veriS þröskuldur á lífsbraut hins
unga manns?”
Edith ypti öxlum fyrirlitlega.
“Líklega. Gamall, skrælnaSur piparsveinn, sem
og þangaS gekk hún; þaS voru leifar gömlu kyrkj- ekki hekkir neitt lil beimsins °8 ,ifir °S dePr *' Heils
unnar. En sér til undrunar sá hún aS hún var ekki
einsömul.
Fyrir framan múrinn stóS hár maSur, sem var
aS horfa á gamalt minnismerki meS athygli mikilli,
en sneri sér viS, þegar hann heyrSi fótatakiS bak
viS sig. Hann virtist líka verSa hissa, en lyfti hatt-
inum kurteislega, þegar hann sá stúlkuna, og gekk
til hliSar, svo hún gæti gengiS fram hjá Edith ‘ dauSur fyrir be«niinn og lífiS".
berg, þar sem hann er skjalaritari, held eg. MaSur
getur ekki búist viS, aS hann þekki neitt æSra. og
• ízt aS hann skilji þaS. Eg sá þenna bæ á leiSinni
hingaS, og Raimar var líka búinn aS lýsa honurr
íyrir mér, — maSur, sem er kviksettur á slíkun
staS”.
"Kviksettur — já, sannarlega. Þar er maSui
þakkaSi flýtislega og ætlaSi aS halda áfram, en
festi sig í brumberjarunna, og óþolinmóS tilraun til
aS rífa sig lausa jók óhappiS. Ókunni maSurinn
kom henni kurteislega til hjálpar; en þaS liSu nokk-
urar mínútur áSur en hann gæti losaS hana.
“Þökk fyrir", sagSi unga stúikan meS kulda og
lítillæti, en áleit nauSsynlegt aS bæta nokkurum
orSum viS og sagSi:
“Og indæll staSurl HingaS flyzt ekkert hljóS
frá lífinu aS utanverSu; hér truflar ekkert alvarlega,
heilaga friSinn".
Edith leit upp alveg hissa; sem svar til sinna
kæruleysislegu orSa, bjóst hún ekki viS slíku. OrSin
snertu hana jafn einkennilega og hinn duldi hreim-
ur raddarinnar. Hún gjörSi nú svo lítiS úr sér, aS
l(ta nákvæmar á ókunna manninn. ÞaS var maSur
um þrítugs aldur, beinvaxinn, tíginmannlegur, meS
dökk augu og alvarlegan, þunglyndan svip. Hvern-
ig hann talaSi, hneigSi sig og gjörSi henni þenna
litla greiSa, sagSi henni aS hann kynni til hlýtar
heldri manna siSi. Nú varS hún forvitin.
"Eg kom hingaS af tilviljun; hiS sama hefir ef-
iaust viljaS ySur til?" sagSi hún spyrjandi.
"Nei, eg er á leiSinni til Steinfeld, en eg vildi
stytta okleiSina á rykugu brautinni og sendi vagn-
inn á undan mér. Skógurinn er svo fallegur, og eg
gat ekki ráSiS viS iöngunina aS fara hingaS”, svar-
aSi hann.
Af því aS Steinfeld var svo nálægt, var eSlilegt
aS þeir, sem komu aS skoSa námana, kæmu hingaS
líka, og þetta var aS líkum tilfelIiS hér, hugsaSi
Edith.
Þó aS hún vissi ekkert um, hver þessi ókunni
maSur var, þá var hann í engum efa um, hver hún
var.
Enda þótt hún væri klædd viShafnarlausum
ullarkjól og meS stráhatt á höfSi, sagSi framkoma
hennar Ernst all-glögglega hver hún væri.
Þessi fámælti, faslausi maSur mundi undir öSr-
um kringumstæSum hafa kvatt og fariS, en nú var
hann kyr. Hann langaSi til aS kynnast þeirri stúlku,
sem bróSir hans vonaði aS fá fyrir konu. Hún var
falleg, þaS eitt var víst. En. skyldi þessi failega,!
tígulega en kalda stúlka elska unga málarann, sem
Unga stúlkan horfSi undrandi á hann; hann var
henni samþykkur, en röddin gaf til kynna mikla
gremju. Þetta vakti eftirtekt hjá Edith; hann vai
sjáanlega ekki eins og ‘allir aSrir’, sem hún hafSi
dæmt svo hart um morguninn. I allri framkomu
hans var eitthvaS alveg óvanalegt, og orSin, sem
nann talaSi, áhrifamikil. Hún gat ekki varist því-
aS dást aS honum.
Skógurinn stóS svo þéttur kringum kyrkjugarð
inn, eins og hann vildi fela þenna litla hvíldarstaS
fyrir heiminum, þar sem sumarfuglar og bíflugut
sveimuSu frá blómi til blóms.
NokkuS af kyrkjuveggjunum stóS enn, huldir af
hundraS ára gömlum bergfléttum og ungum trjám.
milli þeirra sást hiS afargamla minningarmerki; er.
þaS sem maSur sá var aS eins kross, og undir hon
um leifar af letri, sem ekki var mögulegt aS lesa.
AS eins eitt orS var læsilegt á dökkgráa stein-
inum: "Vakna".
KyrS um kring; ofurlítill blæhreimur í runnun
um, suSan í fiSrildunum, sem líktist fjarlægum
hljóSfærasöng og nú þrastarkvak. ÞaS kom út úi
skóginum, fyrst sem einstakir aSlaSandi tónar, sem
urSu aS söng, söng sem var fullur af fjöri og vor-
gleSi.
Edith stóS alveg kyr og hlustaSi á þessa tóna,
sem hún hafSi aldrei áSur heyrt.
Þögnin stóS yfir í nokkrar mínútur og hún fanr
glögt, aS hann horfSi á sig; fanst eins og þetta til-
lit hans hefSi einhver þvingandi áhrif á sig.
Hún fann þaS, án þess aS gjöra sér grein fyrit
því, og þeasi langa þögn fanst henni þung og þrýst-
indi. Hún rauf hana meS því aS spyrja:
‘Þér þekkiS þá þenna kyrkjugarS frá fyrri tím
um?"
"Já. Eg reyndi áSan aS lesa letriS þarna. er
?at ekki IesiS nema eitt orS".
Hann benti á letriS undir krossinum Edith leit
þangaS.
"Vakna”, las hún hálfhátt. “Giftuvænlegt oiu ’.
“Fyrir þá dauSu áreiSanlega”, bætti Raimai
/iÖ í þunglyndum róm.
“Nú, þaS snertir ekki aSra”, sagSi unga stúlka.
ákveSin. “Sá, sem enn stendur mitt í lífinu. vero-
gat ekki boSiS henni listamanns nafn, auk helduri ur aS vera vakandi og halda áfram aS vera vakandi’.
annaS. Gat hann gjört sér vonir? ÞaS vildi hann |
vita meS vissu.
“KyrkjugarSurinn er mjög gamall”, sagSi Raim-1
ar, sem viSbót viS hin fyrri orS sín. "Menn geta
ennþá hér og hvar lesiö ártölin á legsteinunum. —
ÞaS er deild af hinni sögulegu fornöld, sem Heils-
berg er svo mikillátt yfir".
"Heilsberg? Þér eigiÖ þó ekki ætt ySar aS1
rekja til þessa litla sveitabæjar?’’
Ernst þagSi augnablik, en sagSi svo rólegur:
"Nei, heiSraSa ungfrú; cg er fæddur í Berlin”. •
"Jæja". Hún virtist ánægS meS þessa skýr-!
ingu. og sagSi svo dálítiÖ háSsIega. “1 öllu falli er
þetta Heilsberg gleymdur forngripur; en nú vita
menn, aS minsta kosti í Berlin, aS þaS er til. Fyrir
"En þaS eru margir. sem standa afskektir frá
ífinu, til dæmis þeir, sem lent hafa í Heilsberg —”.
“Eg tala um manneskjur, sem vilja vera og þýSa
eitthvaS fyrir lífiS”, greip Edith fram í fyrir hon-
im. "Hina tel eg ekki meÖ”.
"Alveg rétt, þeir teljast ekki meS. En viljinr
er ekki alt af almáttugur, og allir geta ekki náS því
ikveSna takmarki. "Þér, ungfrú, standiÖ máske i
SæSum lífsins. Þar sjáiS þér bara sigurvegarana í
stríSinu, en ekki þá, sem undir verÖa; þeir hverfa í
myrkriS, verSa aS engu á einum eSa öSrum staS”.
Edith lyfti nú fallega höfSinu sínu drambsam-
lega. “Nú, sá sem getur liÖiÖ slík forlög, verSur aS
gjöra þaS. Eg held meS þeim, sem kunna aS sigra
eSa falla í baráttu lífsins. Þeir, sem yfirgefa bar-
nokkrum mánuÖum voru sýndar vltnslitamyndir af dagann.áSur en honum er lokiS- eru blátt áfram
ráShúsinu, gamla hiiSinu og því um líku, mjög svo be*Sfar. .
snotrar” Raimar hrökk viS, eins og þessi sneypandi orS
l "Máske eftir Max Raimar?" væru toluS 111 hans’ °S dokku a**gun han8 hvíldu á
' "Já, — þér þekkiÖ hann?" henni ásakandi- be8ar bann 8agSi:
"Hann er sem stendur .' Heilsberg; eg kom ‘ Þér dæmiS mÍö« vægöarlaust”.
þaSan. Menn bera mikiÖ traust til framtíSar hins ES dæmi aS eins eftir minni eigin tilfinningu
unga manns; alla heyri eg tala um, aS hann hafi °8 bun se?'r mér, hvernig eg mundi breyta, ef eg
listagáfur”. væri karlmaÖur. Tápmikill vilji hlýtur aS geta brot-
"ÁreiSanlega hefir hann listagáfu”, sagSi Edith iS ser braUt gegnum lífiS‘ Þer ætliS t!l Steinfeld.
fjörlega, "og vonand. nær hann framförum á ó-1 — hfr haf,S Per sýn,shorn af W- bvaS sb'kur vilji
komna tímanum. Hann hefir raunar orSiS aS vinna 3etur •
og þræla til þess aS geta stundaS þetta nám. AIl-í ‘Þer eigiS viS námaeigandann F'elix Ronald?"
staSar varS hann fyrir röngu áliti, kúgun og hindr-! Spiirniiigin var flutt í hörkulegum róm.
unum hjá sinni eigin fjölskyldu og ættingjum. sem| "Já, um hann tala allir. AS nokkur maSur geti
hefir hlotiS aS draga úr kappgirni hans”. ; hafiS sig svo hátt meS jafn góSum árangri, er óvana-
“Kúgun og hindrunum!” endurtók Raimar al-
veg hissa, sem ekki skildi viS hvaS hún átti. “Lista-
gáfa hins unga manns hefir þó veriÖ studd og hvött
á allan hátt, og hann hafSi næga peninga til sinna
þarfa, — svo hefir mér veriS sagt".
"Þá hafiS þér fengiS ranga fregp.”, sagSi Edith.
"Eg veit þaS af Raimars eigin orSum, hve erfitt
honum var aS losa sig frá þeim hóp manna, sem
legt á Þýzkalandi".
“Já, slík sundlandi gæfa er óþekt hjá oss‘\
"Hér er um meira aS ræSa en hundaheppni”,
sagSi unga stúlkan, gröm yfir röddinni, sem virtist
geyma í sér fyrirlitningu. "Ronald var fátækur og
í háSri stöSu, án áhrifamikilla sambanda; hann má
þakka sjálfum sér og kappi sínu og kjarki fyrir alt.
Til þess aS afreka þetta dugar ekki kappgirni ein-
göngu, — menn verSa l.ka aS hafa afburSa góSa
hæfileika til aS bera”.
“ESa vera----”, Raimar beit á vörina og þagnaSi
alt í einu, eins og hann hefSi sagt of mikiÖ.
“Nú — eÖa Því haldiS þér ekki áfram?"
"FyrirgefiÖ, ungfrú; en viS erum hér komin
inn á persónulegt svæSi. Þér þekkiS máske herra
Ronald nákvæmlega, aS minsta kosti dáist þér aS
honum og fyrirtækjum hans. Eg hefi enga heimild
til aS segja yÖur mína skoSun. ÞaS getur heldur
sngin áhrif haft á yÖur. þar eS viS erum alveg ó-
kunnug”.
Hann talaÖi aftur meS sama kalda dulleikanum.
En þaS, aS hann vék frá efninu, gramdist Edith;
hana grunaSi. aS hann hefSi ætlaÖ aS fella móSg-
andi dóm. Þenna ókunna mann gat ekki grunaS,
aS Ronald væri biÖill hennar, og því s.Sur, aS húr.
aetlaSi aS játast honum. En í staS þess aS sleppa
jmtalsefninu, hélt hún áfram aS spyrja hann. Sam-
;a!iS hafSi tekiS þá stefnu, sem henni mislíkaSi, en
íafSi samt óskiljanleg áhrif á hana.
"Þér eruÖ mótstöSumaSur Ronalds?" spurSi
lún, án þess aS gefa svari hans gaum. "Máske ó-
! vinur ? ”
Ernst þagSi; hann langaÖi ekki til aS ræSa
| oetta efni hér; en þegar hann sá, hve fyrirlitlega
! íún hrukkaSi varirnar, og las á svip hennar aS hún
1 icldi, aS hann þyrSi ekki aS segjast vera þess manns
j ívinur, sem var á mörgum svæSum næstum almátt-
; igur. Þetta hreif.
Hann teygSi úr sér og sagSi: "Já".
Þetta var aS eins eitt orS, en í því lá svo dimt
>g hótandi kapp, og röddin, sem áSur var blæju-
oúin, var nú skýr og há. Edith leit undrandi, næst-
im hrædd, á þenna manna, sem meS hverri mínútu
/arS henni óskiljanlegri. Nú stóS hann fyrir fram-
in hana, sem annar maSur. En þetta hótandi “já”
-nerti þaÖ nafn, sem hún ætlaSi líka aS bera, og þess
/egna fanst henni þetta móÖgun gegn sér.
"Mjög hreinskilin viSurkenning”, sagSi hún
'tuldalega og drambsamlega, sem henni var svo
amt. "I þeirri stöSu, sem Ronald er, hafa menn
ruSvitaS mótstöSumenn og óvini, og viS opinbera,
'ieiSarlega mótstöSu er ekkert aS athuga; en óvin-
ittan á oftast rót sína aS rekja til annars. Menn
'eta ekki fyrirgefiS manninum, aS hann hefir boriS
jigur úr býtum i baráttunni, sem aSrir falla fyrir og
iverfa í myrkriS. Öfundin er raunar--------”.
Hún þagnaSi skyndilega, því Raimar snéri sér
iS henni og í augum hans blossaSi eldur, —- Edith
/ar ekki hræSslugjörn; en henni brá viS þetta
iugnatillit og röddina, sem í byrjuninni skalf af geSs-
rræringu og hóf sig svo til aS verSa hávær.
"Séu þessi orS töIuÖ til mín. þá sendi eg þau aft-
xt heim. Þér hafiS enga heimild til aS ætla ókunn-
jgum manni, hvers ástæSur þér þekkiS ekki, aS
lann vilji nota óheiÖarlegar hvatir til aS viÖurkenna
ig sem annars óvin. Eg hefi mínar ástæSur. HvaS
/itiS þér í raun réttri um baráttu lífsins? Hún hefir
íklega aldrei nálgast ySur. Sá, sem stendur frjáls
>g lár.samur, á auSvelt meS aS finna aÖ annara
'jörÖum, sem ekki geta barist af því þeir hafa ekki
ausar hendur. LæriS þér fyrst aS skilja, hvaS ‘for-
ög’ þýSa, þegar þau alt í einu ráSast á einhverja
nanneskju og gjöra hana verjulausa gagnvart óvin-
veittum völdum, — og svo getiS þér dæmt".
Edith varS svo hissa, aS hún gat engu svaraS.
Hver var þessi maSur, sem í fyrstunni talaSi svo
bunglyndislega. eins og lífiS lægji langt á bak viS
<ann. Nú brunnu eldingar í þreyttu augunum hans,
>g han talaSi djarflegar, en hún hafSi áSur heyrt
lokkurn mann gjöra, — og þó hún væri gröm yfir
bessari ávítun, fann hún jafnframt til aÖdáunar, en
iS eins augnablik, reiÖin gjörSi aftur vart viS sig.
"F.g held, aS viS verSum aS hætta þessu sam-
ali, þaS er of alvarlegt”, sagSi unga stúlkan afar
-.uldalega, og jafnframt sendi hún honum al-eyS-
indi augnatillit; en þaS hafSi engin áhrif. Dökku
rugun mættu hennar óhikaS og eldurinn logaSi enn
í þeim. Þannig stóSu þau nokkrar sekúndur án þess
-.0 segja eitt orS; svo hneigÖi Edith sig ofurlítiS
og fór.
Ernst stóS alveg kyr. Hann sá hana hraSa sér
it úr kyrkjugarÖinum og hverfa í skóginn Nú fyrst
/arS hann þess var. aÖ hann hafSi sagt meira en
hann vildi.
Þetta var þá þakklæti bróSursins. Þannig hafSi
’rann lýst honum fyrir stúlkunni, sem hann ætlaÖi
iS eignast fyrir konu. Gamall piparsveinn! Ernst
beit á jaxlinn.
Hún stendur í einhverju sambandi viS þenna
Ronald’, tautaSi hann hálfhátt. Á þenna hátt taka
nenn ekki aS sér málstaÖ ókunnugra. En þaS kem-
ur mér ekki viS. Þeir auÖvitaS ráSast á mig eins og
rundar úr öllum áttum, þegar eg voga þaS, sem hver
jg einn má voga, sem hefir óflekkaS mannorS; en
látum þaS velta eins og þaS vill, ef eg aS eins næ
takmarkinu. Einn verÖur aS tala orSiS, þegar eng-
rin annar vill gjöra þaÖ, — hann teygSi úr sér, eins
og hann kastaSi þungri og þreytandi byrSi frá sér
“Eg ætla ekki lengur aS vera heigull, sem hverf-
ur í myrkriS. ÞaS er nú afráÖiS, hvernig sem fer”.
Hann fór. Þá kvakaÖi þrösturinn aftur hátt og
skýrt. Sólargeislarnir breiddu ljós sitt á steininn, þar
sem þýSingarmikla orSiS stóS:
"Vakna!”
4. KAPiTULI.
Trenmann skjalaritari var í miklu afhaldi hjá
Heils'oerg íbúum, enda þótt hann hefSi slept em-
bætti sínum fyrir mörgum árum. Um 30 ára em-
bættistíma sinn hafSi hann unniS sér inn talsverSa
fjárupphæS, og auk þess átti hann gott hús og garS,
þar sem hann bjó ásamt ráSskonu sinni.
Öllum féll vel viS Trenmann, þar eS hann var
greiSagjarn og góSur í viSmóti. ÞaS var aS eins
eitt, sem hann þoldi ekki, og þaS var, ef einhver
hallmælti Heilsberg. Hann elskaSi þann staS, þar
sem hann var fæddur og hafSi dvaliS alla æfi.
Þegar fjölskylda systur hans varS fyrir óláninu,
gjörSi hann alt sem hann gat til aS hjálpa henni.
Hann kom strax til Berlin, tók ekkjuna og yngri son-
inn meS sér til Fleilsberg; en Ernst var eftir til aS
koma því í lag, sem mögulegt var; og ásamt mörgu
öSru reyndi hann árangurslaust til aS frelsa mann-
orS föSur síns; en gjaldþrotiS var stórt.
Til þses aS koma fótum undir Ernst og móSur
hans, sagSi Trenmann af sér embættinu og fékk
Ernst þaS í hendur, og gjörSi svo alt sem hann gat
til aS kynna honum störfin og aÖstoÖa hann. AS
ungi lögmaSurinn, sem hlotiÖ hafSi sitt fyrsta hrós,
lem mælskur málsvari, áleit þetta andlegan dauSa,
grunaSi Trenmann alls ekki, og var nonum því and-
vígur aS sumu leyti, þar eS hann áleit systurson sinn
líta á Heilsberg meS eins konar fyrirlitningu.
Max var þar á móti uppáhaldsgoÖ móSurbróS-
ur síns, sem áleit hann bráÖgáfaSan og efni í hinn
mesta speking.
Max notaSi þetta til aS sníkja peninga hjá
frænda sínum, þegar hann þurfti þess, og var hann
mjög alúSlegur, svo þeir voru perluvinir.
Þar eS Ernst var farinn til Neustadt, áleit Tren-
mann skyldu sína aS skemta vini hans meS því aS
sýna honum Heilsberger-skrautiS. Hann fór meS
hann um allan bæinn og sýndi honum alt, sem vert
var aS sjá, þar á meÖal píslartækja-herbergiS. Hann
tók ekki eftir því, aÖ majórinn skopaSist aS hon-
um. I dag stóÖu þeir á hallarklettinum, þar sem
gamlar borgarrústir voru. Skjalaritarinn hafSi taliS
upp alla ættingja greifans, og komst viS þaS tæki-
færi svo langt inn í miSaidirnar, aS hann rataSi ekki
út aftur.
Hann endaSi meS því aS veifa hendinni.
"Já, hér stöndum viS á sögulegum grundvelli.
Hver steinn, hvert fet í Heilsberg vitnar um sögu-
lega fornöld. ViS höfum þaS umfram aSra staSi í
ríkinu. viS erum sögufróSasti hluti þess”.
"En Neustadt hefir nú járnbrautina", sagSi maj
órinn. "Og Steinfelder-náminn heyrir bænum til
svo hann stendur miklu framar en Heilsberg”.
Trenmann, sem ennþá gladdist af hugsaninni
um miSaldaskrautiS, slepti því alt í einu og stóS
aftur í miSju nútíSarinnar.
“Neustadt?” endurtók hann. “Já, þaS er líklegt
aS þaS álíti sig stórbæ, af því þaS hefir fáei.i-» íbúa
fram yfir Heilsberg. ÞekkiS þér þann bæ?"
"AS eins sem jáfnbrautarstöS. Ernst tók á móti
mér þar og svo ókum viS eftir götunum. ÞaS er
snotur bær”.
Finst ySur þaS?” sagSi gamli maSurinn gremju
elga. "Fyrir 8 árum var Neustadt greni, sem ekki
verSskuldaSi aS heita bær. Svo datt þessum almátt-
uga Ronald í hug, aS byrja þar námagröft, og hann
fékk járnbrautina þangaS. Hann getur gjört alt, sem
hann vill. Snotur bær! Svei, hermannaskálar, verk-
smiÖjur, meritunarlausir verkamenn, — kolareykur
og vélaskrölt, — lélegt hversdagslíf, — þaS er Neu-
stadt og þaS er ekkert!”
Hartmut brosti. Hann vissi um óvináttuna milli
bæjanna og aS þeir hæddu hvor annan.
Skjalaritarinn stóS auSvitaS í broddi fylkingar
til aS verja Heilsberg, og reiSin sauS í honum, þegar
hann sagSi ennfremur:
Og Ernst er farinn þangaÖ viSvíkjandi viSskift-
umsagSi hann, Ef eg aS eins vissi, hvers konar viS-
skifti þaS eru. Þar hafa þeir sina eigin skjalaritara
og 8Ínn eigin dómara. Líklega fara þeir bráSum aS
opinbera sín eigin lög, þeir herrar. En hjá Ernst get-
ur maÖur aldrei fengiS neitt aS vita.
’Líklega prívat viSskifti. Embættis leyndarmál,
— hann ætlar aS koma í kveld. HafiS þér ekki les-
iS þaS í blöÖunum, aS menn búast viS Ronald þang-
aS þessa daga?”
AuSvitaS hefi eg lesiÖ þaS. BlöSin auglýsa
þaS eins samvizkusamlega og þaS væri konungur.
Þessi Nabob (ríkisbubbi), sem ræSur yfir öllum
fjármunum Berlínar, hagar sér líka í okkar héraSi
sem jarl. Fullri viku áSur verSur maSur aS sækja
um þá hylli, aS fá aS tala viS hann; tímum saman
verSur maSur aS biSa i ganginum, og fái maSur
loksins aS sjá >hann, þá er manni fleygt út, - mér
hefir hann vísaS á dyr."
Hvernig stóS á því? spurSi majórinn undr-
andi. "ÞekkiS þér hann í raun réttri?"
Trenmann var oráSinn í, hvort hann ætti aS
segja frá þessu atviki, en löngun hans til aÖ geta
um alt, sem hann vissi, var svo sterk, aS hann lét
þaS fjúka.
“ÞaS var í fyrra og snerti aS eins Heilsberg.
SjáiS þér, majór; niSri í jörSunni eru eflaust geymd-
ir verSmætir munir frá miSöldunum, já, ef til vill
frá tíS Rómverja. Til þess aS ná þeim, þarf aÖ grafa
mikiS og víÖa, en til þess þarf peninga og þá höf-
um viS. ekki. Mér datt því í hug, aS snúa mér aS
Ronald, fyrir þann Nabob er upphæSin, sem viS
þurfum, aS eins smámunir. Eg ætlaSi aS gjöra hon-
um skiljanlegt, aS meS þessu gjörÖi hann heimin-
um. vísindunum, mikiS gagn, en hann leyfSi mér
ekki aS tala”.
"ÞaS get eg ímyndaS mér", sagSi Hartmut þur-
lega.