Heimskringla - 18.05.1916, Blaðsíða 4

HEIMSKKINGLA
( StofnuíS 18S0)
Kemur út á hverjum Flmtudegl.
TMgefendur og eigendur:
THK VIKING PRESS, LTD.
Vert5 blat5sins í Canada og Bandaríkjun-
um $2.00 um árit5 (fyrirfram borgat5). Sent
til Islands $2.00 (fyrirfram borgat5).
Allar borganir sendist rát5smanni blat5-
sins. Póst e75a banka ávísanir stýlist til The
Viking Press, Ltd.
M. J. SKAPTASON, Ritstjóri
H. B. SKAPTASON, Rát5smat5ur
Skrifstofa:
720 SHERBROOIvE STREET., WINXIPEG.
P.O. Box 3171 Talnlml Garry 4110
Landfarsóttin
Hún hefir gengið yfir alt landið hér í
Canada þessi sótt: að ná sér í skildingana
um fram alla hluti, hvað sem það kostaði.
Fyrir peningana má kaupa alla hluti, húsin og
löndin, munaðinn og nautnirnar, gleðina og
ánægjuna; konurnar, mennina, samvizkurn-
ar og sálirnar. Og því fleiri sem þeir eru, doll-
ararnir því betra, í þúsundatali, í hundruð
þúsundatali, og þegar ein milíónin bætist við
aðra, þá er nú komið sælunnar ástand, því að
þá stendur ekkert fyrir þeim manni, sem
þetta hefir til umráða. Það er ekkert í heimi,
sem hann ekki getur keypt sér.
Þetta hefir verið að grafa um sig á öllum
hillum og hjöllum mannfélagsins hér í Can-
ada í mörg herrans ár. Það er farið að bera
á því nokkuð óþægilega hjá hinum pólitisku
barúnum, hertogum og furstum. En það kem-
ur af því, að þeir standa á hólum og hæðum
og þeir hafa verið dugiegri eða samvizkulaus-
ari en allir hinir, eða hvorttveggja. En ef að
nokkur hlutur er smittandi í heiminum, þá er
það þetta. Mannfélagið hefir verið gegn-
sósað af þessu: að fá eitthvað fyrir lítið, án
þess að þurfa að leggja fram tilsvarandi erfiði
og svitadropa til að öðlast það. Það er eng-
inn efi á því, að verkamaðurinn er verður
launa sinna; en sumir heimta mikið, gífur-
Iega mikið kaup fyrir litla vinnu, og sumir
fyrir enga vinnu, eða vinnu, sem er verri en
engin væri.
Þetta er ein af aðalkonstum stjórnmála-
vizkunnar, og þess vegna eru þeir svo marg-
ir, sem óvægir vilja komast áfram í blessaðri
pólitíkinni. Þar er tækifærið! Þar er féð,
sem kemur úr vösum borgaranna og eiginlega
enginn veit hver á. Þjóðin á það, Iandið á
það; en það er svo sem alt annað, en ef
þetta væri eign einstakra manna!
Vér höfum heyrt dynina og dynkina af
málum þessum hér í Manitoba, Ontario, Que-
bec, Saskatchewan, Alberta British Colum-
bia. Og vér vitum, að það er eitthvað veru-
legt. Þessir hvellir eru svo háir og svo tíðir,
að það hlýtur að vera um eitthvað töluvert
að gjöra. Og nú kom Kyte þingmaður með
ákærur sínar í Ottawa á General Sir Sam
Hughes og Colonel Allison, út af fjárdrætti í
skotfærakaupum. Rannsókn var hafin. Gen-
eral Hughes kom heim. Prófin voru haldin,
en eiginlega er ekki hægt að sjá, að neitt hafi
komið upp, er festi sök á General Hughes,
nema ef vera skyldi að hann hafi borið of
mikið traust til Allisons. — En hvað hann
áhrærir, þá er kanske ekki hægt að segja, að
hann hafi dregið undir sig nokkurt fé frá Can-
ada, en hann tók “commission” af skotfæra-
sölunni, og hafði þó laun sín. En það voru
Bretar, sem keyptu skotfærin og borguðu fyr-
ir þau umsamið verð suður í Bandaríkjum,
og Bretar borguðu honum ekkert. En félög-
in, sem bjuggu til og seldu skotfærin, græddu
á þeim, og þau borguðu Colonel Allison “com-
mission”.
Blöðin segja reyndar, að ekkert sé hægt
við þetta að gjöra; en Colonel Allison sé
ekki góður borgari. Allison gengst við þessu,
enda getur hann ekki annað og sýnir hverj-
um hann hafi borgað 220,000 dollara, —
þessa, sem hann fékk frá verksmiðjueigend-
um, og nefnir til nokkra, sem hafi fengið 10
til 30 þúsundir. En einkennilegast er það, að
vinnukonan á skrifstofu hans hefir fengið
105 þúsund dollara. Þetta er hálf-einkenni-
legt. En vér erum ófróðir í lögunum — og
leggjum því ekki út í að tala nema sem allra
minst um það.
En þetta er víðar en hjá þessum mönnum,
því að alt mannfélagið er morandi af þess-
um og Iíkum hugmyndum. Það er þýzki mat-
eríalisminn, eins og hann kemur fram í
mannfélaginu, í daglegu lífi mannanna og
viðskiftum. Það er þegar dollarinn er tilbeð-
inn og dýrkaður sem guð. En sá guð er með-
aumkvunarlaus, tilfinningalaus og samvizku-
laus; en það eru æfinlega einkenni hans, að
hann gjörir alla sína dýrkendur eins og hann
er sjálfur, því að guð þessi er sálarlaus, og
sálarlausir og samvizkuiausir verða þeir, sem
hann elta.
En hvar sem hóp af mönnum eða heilli
þjóð er kent það, að auður og peningar sé
hið einasta og æðsta markmið lífsins, eða
það, sem menn eigi að sækjast eftir fremur
öllu öðru, — þá verða þessir menn og konur
að þrælahópum, sem æfmlega eru fahr, þeg-
ar nóg er í boðið. — Ef að vér lítum til Þjóð-
verja, þá játa þeir það hreinskilnislega og ó-
feimnir, að þeir séu materíalistar. Þeir trúa
og treysta á það eitt, sem er “praktiskt”, sem
gefur þeim góðan arð, og þar er silfrið og
gullið fyrst. Þeir hafa keypt upp heila hópa
af mönnum í öllum hmum mentuðu löndum
til að vinna með sér til að sigra og undiroka
heiminn, — stundum vísvitandi, þegar menn-
irnir eru nógu óheiðarlegir; stundum óafvit-
andi, þegar þeir eru nógu heimskir og fáfróð-
ir. Þetta bendir á það, sem margir halda
fram og vér Islendingar höfum gamalt orð-
tak yfir: “Margur heldur mann af sér”.
Menn búast við því og ganga út frá því, að
aðrir séu eins innrættir og þeir sjálfir eru. Og
hvað materíalista snertir, þá mun það all-
oftast reynast sannleikur.
Þetta er hugsunarháttur, sem nú í tvo
mannsaldra hefir verið að breiðast út meðal
hinna mentaðri þjóða mannfélagsins; sumir
kalla það heimspeki og rekja til kenninga
hinna þýzku materíalista; aðrir taka það
fyrir trúbrögð, og kalla það vísindalega trú;
enn aðrir grundvalla á því pólitiskar kenn-
ingar sínar. En æfinlega eru hugmyndir
þessar tilfinningalausar, samvizkulausar og
sálarlausar. Og getum vér ekki kallað það
annað en myrkranna kenningar ; enda sézt
það á því, að nú eru þær að verða til bölv-
unar öllum heimi.
Utgöngusálmur Lauriers
Það er hvorttveggja, að Laurier er nú
gamall orðinn og ætlar að hann hafi ennþá
tögl og hagldir á íbúum Canada veldis, enda
ætlar hann nú að gjöra seinasta sprettinn og
kúga íbúana til að fylgja sér í skólamálunum.
En margir ætla, að hann hafi nú byrjað út-
göngusálminn.
Deilumálin, sem Laurier og hinir frönsku
félagar hans hafa flutt inn á sambandsþingið,
eru öll út af skólamálunum í Ontario. Á stöku
stöðum í Ontario hafa verið æsingar út af
þeim. Engum, hvorki Konservatív né Liber-
al, hefir komið til hugar að útiloka frönsku
úr skólunum. En þeir vilja ekki láta kenna
hana nema þar, sem meiri hluti barnanna er
franskur. En Laurier og fylgjendur hans
heimta meira, og hóta öllu illu, ef ekki verð-
ur látið að kröfum þeirra, og heimta, að sam-
bandsþingið og sambandsstjórnin taki í taum-
ana, og gjöri ógild skólalög, sem Ontario-
þingið og stjórnin þar hefir samþykt. Þetta
væri að taka völdin af fylkisþingunum og
fylkisstjórnunum og beinlínis móti stjórnar-
skránni. Þetta væri, að láta franska hafa
meira en jafnrétti og kúga öll Vesturfylkin;
því að efað þetta kæmist einu sinni á, þá
yrði sama orustan háð alla leið vestur að
hafi.
Annað atriði er það, að nú stendur yfir
þetta hið mikla stríð, og allir þurfa að vera
með einum huga, að hrinda af sér háskanum,
sem yfir vofir, ef að Þýzkir sigra, og sannar-
lega er þetta lífs og dauða spursmál fyrir
Canada. — En nú koma þessir menn, með
hinn gamla og gráhærða foringja sinn í far-
arbroddi, og hleypa öllu í uppnám, þegar
það er siðferðisleg skylda allra, að kasta frá
sér öllum ágreiningi og allri misklíð og vinna
að því einu, að frelsa landið, frelsa Breta-
veldi, sem hefir veitt oss öllum verndun og
frelsi og er máttarstólpi alls frelsis og lýð-
veldishugmynda í heiminum. Það lág nærri,
að manninum, sem flutti þetta mál inn á þing,
væri bannað að flytja það þar, svo þótti
mörgum það mikil óhæfa, að láta bera það
upp og stofna með því allri þjóðinni í erjur
og illdeilur. En frelsisástin varð ofan á, og
honum var leyft að koma með það, þó hásk-
inn væri mikill.
En þegar til atkvæða kom fór öðruvísi en
Sir Wilfrid Laurier hafði ætlað. Hann klauf
í sundur Liberal flokkinn með þessu, því að
málið féll með 107 atkvæðum á móti 60. —
Málið stóð yfir alla nóttina fram undir morg-
un. —
Allir Liberalar úr Vesturfylkjunum, sem
áður voru með honum, verða héðan af á
móti honum. British Columbia, Alberta, Sas-
katchewan og Manitoba vilja ekki hafa hann
lengur sem fyrirliða. Liberalar frá Ontario
greiddu reyndar atkvæði með honum, en all-
ir sögðu þeir, að þeir myndu áreiðanlega tapa
sætum sínum á þinginu fyrir bragðið. Telja
allir, að með þessu hafi Laurier veitt Liber-
ölum það svöðusár, sem seint verði læknað,
og þurfi hann ekki að ætlast til, að halda for-
ustu flokksins lengur.
En það er líklega ekki ætlun hans, heldur
að mynda nú nýjan pólitiskan flokk, —
“Nationalista” eða þjóðernisflokk. Er þá til
ætlast, að allir Frakkar verði í flokki út af
fyrir sig, og heimti öll hin fylstu réttindi fyrir
Frakka, sem sérstaka þjóð í landinu. — En
þessi flokkur gæti orðið Canadaveldi hættu-
legur, og áreiðanlega viss að reisa og kveikja
hatur og úlfúð um alt landið, ef til vill svo
mikla, að vanséð er, hvar það enda tekur.
Væru þá hinir seinustu dagar Lauriers óþarfir
og illir, ef að hann vekur langvarndi sundur-
gjörð í þessu fagra og góða landi. Tíminn
einn getur sýnt, hvað í vændum er.
------o-----
Herskyldan
—o—
Á öðrum stað í blaðinu höfum vér komið
með skýrslu yfir liðsafnað 223. herdeildar-
innar. Vér gjörðum það til þess, að menn
sæju, hvað verið er að gjöra. Af þessu geta
menn séð, að mönnum þessum er fylsta al-
vara, sem út í þetta hafa gengið. Þér þekkið
þarna nöfn margra hinna efnilegustu og
gjörvulegustu ungra Islendinga, — gjörvuleg-
ustu bæði til sálar og líkama. Þeir bjóða sig
fyrst fram til að berjast, ef þarf, upp á líf og
dauða, móti böðlunum og kúgurunum, sem
troða vilja heim ailan undir fótum sínum; —
berjast fyrir því, að konurnar, börnin, feður
eða mæður, bræður eða systur, sem heima
sitja, fái að lifa óþrælkuð, óáreitt; fái að
njóta gæða lífsins, geti alið upp komandi kyn-
slóð, sem verði frjálsir menn en ekki þrælar;
að berjast fyrir því, ea réttara á móti því, að
hermannavaldið, aðalsvaldið, hnefarétturinn
þýzki ráði hér nokkurntíma lögum og lofum,
því aumt og vesælt og harmsfult yrði þá líf
allrar alþýðu manna. Það er því fyrir yður,
konur og karlar, sem heima sitja, sem menn-
irnir fara í stríð þetta. Enginn neyðir þá, því
að hér er engin herskylda, eins og í Evrópu-
löndunum, og verður semt eða aldrei. — En
göfugir menn þurfa ekki, að lögin skipi sér
að fara. Herskyldan hjá þeim er siðferðis-
leg, en ekki lagaleg. Það er kærleikurinn til
vina og kunningja og allra, sem þeir elska,
sem býður þeim að fara. Þeir bjóða fram líf
sitt til þess, að ástvinum þeirra megi líða vel,
og það er kærleikurinn, sem veldur því, að
mæðurnar, feðurnir og eiginkonurnar leyfa
sonum og eiginmönnum, að fara í stríð þetta.
Vér þurfum oft á sjálfsafneitun að halda; en
enginn, hvorki karl eða kona, verður stór eða
mikill meðan ekkert reynir á. I þraut skal
manninn reyna. Og þrautin er nú fyrir hönd-
um, og vér finnum til með öllum þeim, sem
sjá á bak ástvinum sínum, er þeir leggja út í
hættu þessa; en fyrst og fremst vonum vér
að meiri hluti þeirra komi aftur, og svo er
hitt, að vér sjáum þá, þó að síðar verði. Þeir
vinna skyldu sína og sýna með því göfug-
mensku, og því skyldum vér, sem heima sitj-
um, ekki reyna að vinna vora skyldu og
hjálpa þeim og styðja þá, að reynast sannir
menn, — sannir synir hinna fyrri forfeðra
vorra, eins og vér treystum að allar íslenzkar
konur reynist nú sannar dætur hinna göfugu
kvenna á fyrri tímum.
Og nú eru víkingarnir þýzku. stöðvaðir;
komast hvergi áfram, því að nú fyrst standa
Bandamenn þeim jafnt að vígi. Þeir geta
ekki sigrað, Þjóðverjarnir. Sulturinn er að
koma yfir alt Þýzkaland, og kurr mikill er að
magnast um alt landið; en hermenn þeirra
orðnir þreyttir og fjöldi þeirra er að verða
vonlaus um sigur. I sumar þarf að reka þá
heim. Og mennirnir eru ekki svo heimskir,
að halda áfram að berjast, þegar öll von er
úti. Þessir menn, sem nú fara, þeir fara til að
reka þá heim.
Þér feður og mæður, sem ekki aftrið son-
um yðar að fara, eða þér konur, sem leyfið
eiginmönnum yðar að fara í stríðið, þér sýn-
ið engu minna hugrekki en þeir, sem til víg-
anna ganga.
Heiður sé öllum, sem þannig hugsa!
----------------o-----
Lokið hliðunum
(“Chicago Tribune”).
Það eru sum Bandaríkjablöðin, sem glögt
finna, hver skórinn kreppir nú og sjá skýrara
og skýrara með degi hverjum hættuna á því,
að hleypa öllum ruslaralýð skilyrðislaust inn
í landið, hvaðan sem þeir kunna að koma.
Og sem sýnishorn af því, sem þau segja, setj-
um vér hér orðrétt grein úr stórblaðinu “Chi-
cago Tribune .
“Það er ekki víst, að friðurinn færi oss
nýja strauma af innflytjendum hingað til
Ámeríku. Því að vel gettur verið, að Norð-
urálfan hefti með lögum útflutning manna úr
löndum sínum, af þeirri ástæðu, að löndin
þurfi vinnumanna nú meira en nokkurntíma
áður, og svo hinu, að verkkaup manna verð-
ur þar miklu hærra en áður. En þó að þetta
reynist alt saman satt, og þó að herskattur og
hin þunga lífsreynsla þessara tíma hrekji ekki
karla og konur hingað vestur, þá getur
straumurinn Iíka komið úr öðrum stöðum og
öðrum löndum en þeim, sem mest hafa verið
við stríðið riðin. En skynsemin og varúðin
ætti að benda oss á, að loka innflytjendahlið-
unum um tíma.
“Þessi seinustu ár hafa allir hin-
ír hugsandi Ameríkumenn vaknað
til íhugunar um það, að hinar að-
komnu þjóðir eru miklu lengur að
taka upp venjur og háttu landsbúa,
en vér ætluðum og gjöra það ekki
nema á löngum tíma, og það að
eins á yfirborðinu. Það er að eins
skelin að utan, sem verður amerík-
önsk; alt fyrir innan hana er rotið
og fúið. Og nú sitjum vér með
stóra hópa manna af útlendu kyni,
sem sporna höndum og fótum við
því, að blandast saman við þjóð-
ina og taka upp tungu hennar og
háttu, og er fjöldi þeirra nú orðinn
svo mikill, að til vandræða horfir;
en nauðsynin brýn og bersýnileg,
að gjöra við því í tíma, svo að
ekki verði ilt úr öllu saman”.
------Þegar þetta á sér stað í
Bandaríkjunum með 100 milíón-
um manna, — þegar þeir eru farn-
ir að sjá, að þarna kreppir skórinn,
hvað megum vér þá ekki hugsa hér
í Canada, með allan útlendinga-
strauminn; með hinar mörgu þús-
undir manna úr löndum óvina
vorra, sem vér nú erum að berjast
við upp á líf og dauða? Og þessir
menn heimta, að halda sínu tungu-
máli, háttum og venjum; heimta
að stofna nýjar sveitir með fyrir-
komulagi, hugsunarhætti, tungu og
siðum landanna, sem þeir komu
frá; með öðrum orðum: stofna
óvinaflokk og óvinasveitir í land-
inu og hjá þjóðinni, sem tók við
þeim opnum örmum. — Og þeir
heimta, að þeir hafi fullan atkvæð-
isrétt og borgararétt og taki þátt í
stjórn allra mála, þó að þeir séu
annars hugar en þeir, sem fyrir
voru; heimta að þeir stjórni, þó
að vér vitum og sjáum og reynum
dags daglega, að þeir vilja breyta
þessu stjórnarfyrirkomulagi og
vilja sníða alt eftir fyrirkomulagi
og hugmyndum feðra sinna; þó að
þeir vilji umturna landsstjórn og
lögum.
Vér spyrjum: Er það nokkurt
vit, að standa aðgjörðalausir með-
an þeir eru að brugga vélráð þessi?
Er það nokkurt vit, að leyfa slík-
um mönnum að vaða um land og
sveitir og æsa menn upp til þessa?
Er það nokkurt vit, að láta post-
ula landráðanna leika lausum hala
og ginna alþýðu í ræðum og ritum
og grafa undan máttarstólpum
þjóðfélagsins?
Þetta hefir hér lengi viðgengist,
og þyrfti að ráða bót á því, áður
en ilt verður úr. — Það eru aðrir
tímar nú, en þegar hver kjafturinn
mátti ausa úr sér allri þeirri vitfirr-
ingu, sem til var inni fyrir!
Rosebery um stríðið
Honum farast þannig orð, eftir
símfrétt frá London 13. maí:
“Einn hlutur er áreiðanlega viss,
en það er, að eftir stríðið verða
allar hernaðarþjóðirnar í fjár-
þröng, bæði þær sem sigra og eins
þær, sem ósigur bíða. Peningakist-
urnar verða tómar. Evrópa öll
verður komin á vonarvöl, bæði ein-
staklingar og ríkin sjálf. En pen-
ingaskortur þessi hlýtur að valda
breytinguum á fyrirkomulagi öllu
í mannfélaginu. Þetta er mjög al-
varlegt atriði.
Enginn maður getur vitað um,
hvaða ástand kemur eftir stríðið,
— hvort þá tekur við varanlegur
friður, eða stöðugur, framhald-
andi undirbúningur undir nýja
styrjöld, ennþá voðalegri en þessa.
Þetta verður alt komið undir því,
hvaða pólitiska stefnu ríkin í Ev-
rópu taka, hvort þau geta séð og
skilið alla þá ósegjanlegu bölvun,
sem stríðunum fylgir, og svo hinu,
hverjir sigurinn vinna.
“En svo er annað mikilvægt at-
riði: Milíónir hermanna vorra, er
í stríðinu hafa verið, koma heim úr
því með nýjum anda og með nýjar
skoðanir á lífinu og heimmum.
Þeir verða “supermen” (æðri
menn), þegar þeir koma, og það
verða þeir, sem öllu ráða í löndun-
um. Þeir koma aftur með mikið
sjálfsálit, og virðingu fyrir öðrum.
Þeir verða staðfastir og viljafastir,
og láta ekki snúa sér sem snældu,
eða brúka sig sem þvöru. Þeir
verða menn, sem allir hljóta að
bera virðingu fyrir.
Þetta stríð er í rauninni barátta
milli lyndiseinkenna: milli hmna
hugrökku, kærulausu og trúgjörnu
Breta annarsvegar og hinnar til-
finningarlausu, alt-útreiknandi —
morðvarga-þjóðar, er í tvo manns-
aldra hefir varið öllum vísindum og
þekkingu til þess að undirbúa
svikaráðin og samsærið móti ná-
grönnum sínum og réttindum og
frelsi alls mannkynsins.
, “Ef að Þýzkir vinna sigur í
stríði þessu, þá byrgja þeir alla
alla Norðurálfuna í líkkistu einni,
og láta prussneskan hermann halda
vörð yfir henni”.
Dæmalaus fréttaburður
Mig rak í rogastans, þá eg las
fréttirnai' í síðasta Lögbergi, og haía
þó fréttir blaðsins verið ærið óáreið-
anlegar og vitlausar fyr; en nú kast-
ar þó tólfunum fyrir alvöru; ef eg
vissi ekki, að ritstjórinn er gall-
harður Goodtemplari, hefði eg svar-
ið, að hann hefði haft meira en iltið
í kollinum, þá hann þýddi(!!) eft-
irfarandi fréttagrein: —
“Frumvarp var borið upp í Ot-
tawa þinginu nýlega um það að
hafa 142,000 manna fastan her í
Canada. Efri deildin kom með
breytingartillögu um það, að
hækka töluna upp í 250,000, en
Það var felt með 221 atkvæði gegri
142”.
Þessi frétt er ósannindi frá upphafi
til enda, g hefir aldrei staðið í nokk-
uru blaði fyrri en nú í Lögbergi, og
hún er þar að auki svo heimskuleg,
að naumast er trúandi að 10 ára
drengur hefði gjört verri samsetn-
ing. Eða síðan ihvenær hafa hátt á
fjórða hundrað(M) þingmenn setið
í neðri málstofu Ottawa þingsins?
í hériendum blöðum mátti lesa
“fréttina svona:
“Frumvarp var borið upp í WASH-
INGTON þinginu nýlega um að
hafa 142,000 fastan her f BANDA-
RIKJUNUM. Efri deildin kom með
breytingartillögu um að hækka töl-
una upp í 250,000, en það feldi neðri
deildin aftur með 221 atkv. gegn
142”.
Þetta er nú allur munurinn, en
eg býst við að mönnum þyki hann
ærinn.
Getsakir vil eg engar gjöra rit-
stjóranum, en einkennilegt er þó að
hann skuli ekki hafa vitað betur en
þetta, og ensku ætti hann að geta
lesið.
Aðra fréttaklausu, sem er mein-
lítil í sjálfu sér, set eg hér einnig
vegna þess, að hún sýnir svo dæma-
fáa fáfræði hjá pólitiskum ritstjóra.
“Ai-mond Lavergue franski þing-
maðurinn í Ottawa, sem mest og
grimmast hefir barist gegn þátt-
töku Canada í stríðinu, lýsti þvi
yfir á laugardaginn, að hann ætl-
aði sér að leggja niður þing-
mensku og stjórnarstörf í bráð;
er það vegna stríðsins”.
Um þessa frétt(M) sem hina má
segja, að það er naumast heil brú
til í henni.
Fyrst er nú það, að nafn manns-
ins er skakt, bæði nöfnin. Hann
heitir Armand Lavergne. Hann er
ekki Ottawa þingmaður né heldur
á heimili í Ottawa. Hann er Mon-
treal-maður og var þingmaður í
fyikisþinginu í Quebec. Hann hefir
aldrei lýst því yfir, að hann ætlaði
að leggja niður þingmensku; hann
gat það ekki vegna þess, að hann
var ekki lengur þingmaður, þar sem
Quebec þingið hefir verið uppleyst
fyrir nokkrum vikum síðan. En
hann lýsti því yfir, að hann ætlaði
ekki að bjóða sig fram til þing-
mensku á ný.
Þannig er sagan rétt sögð og
þannig gátu lesandi menn lesið
hana í ensku blöðunum.
Ritstjóri Lögbergs ætti að hafa
tvenn gleraugu, og er eg þó í efa að
það dygði.
Margar fleiri öfugsnúnar “fréttir”
mætti tilfæra; en hér nem eg stað-
ar að sinni. Má vera, ef næsta blað
Lögbergs verður svipað þessu síð-
asta, að eg birti annað sýnishorn af
þessum dæmalausa fréttaburði.
Tryggvi.