Heimskringla - 18.05.1916, Blaðsíða 6

BLS. 6.
HEIMSKRINGLA.
WINNIPEG, 18. MAl 1916.
HYACINTHA VAUGHAN
Eftir CHARLOTTE M. BRAEME.
4. KAPITULI.
Hyacintha þorSi ekki atS nema staSar og hugsa
fyrri en hún var alein og úti. I huga sínum gjörSi
hún uppreist gegn þessu fyrirkomulagi, þessu vald-
boSi. Jú, þaS var laglegt, — þaS átti aS flytja hana
til útlanda og bjóSa hana ókunnugum manni. Ef
honum líkaSi hún, þá áttu þau aS giftast; ef ekki,
þá átti hún eflaust aS snúa aftur til Queens Chase.
Þetta var alveg óþolandi.
“Þetta er algjörlega óheiSarlegt , hrópaSi hún,
þegar hún var alein niSri í garSinum. “Þetta er al-
veg rangt. Alt annaS hefir frelsi, ást og hamingju,
— því má eg ekki njóta þess líka? Fuglunum þykir
vaent hvorum um annan; blómin eru ánægS í sól-
skininu, — hvers vegna er mér neitaS um ást, á-
nægju og gæfu? Eg ætla ekki aS una viS shk kjör .
Átti þá aS deySa allar þrár hennar á þenna hátt?
Áttu allar hugsjónir og rómantík, sem hana hafSi
dreymt um, aS enda meS hjónabandi, sem bygt var
á forsjálni? Nei, þaS mátti ekki eiga sér staS. Hún
grét beisklega og baS innilega. Hún var alveg ó- j
huggandi.
¥ * ¥
Ein af þeim fjölskyldum, sem Vaughan hjónin
umgengust mest, var Lennox offursti og kona hans;
þau voru líka bæSi gömul; en einu sinni fengu þau
bréf frá mágkonu sinni, frú Lennox, sem heima átti
í Lundúnum, og sagSist hún ætla aS heimsækja
þau ásamt Claude syni sínum. Hún var stórauSug
ekkja, og átti því sonur hennar von á all-miklum
arfi eftir hana.
Hún kom til Oakton, og þar var þeim haldiS
heiSurssamsæti. Claude Lennox leiddust þessi sam-
sæti ósegjanlega mikiS; en viS eitt kveldboSiS var
Hyacintha líka til staSar, og varS hann strax ást-
fanginn af henni.
FegurS hennar var nú orSin fullkomin; hún var
óvanalega fögur; og sérhver maSur, sem kunni aS
meta annaS meira en hiS ytra, hlaut strax aS skilja,
aS hún var ágætlega vel gáfuS stúlka.
Svo var þaS einn daginn, aS Claude Lennox
mintist lítiS eitt á hana viS lafSi Vaughan, og hún,
sem strax hræddist unga manninn, sagSi honum,
aS Hyacintha væri heitbundin. En hún sagSi hon-
um ekki, hverjum hún væri heitbundin, og hann
varS einskis vísari hjá henni, sem honum gramdist
all-mikiS, þar eS honum leizt mjög vel á ungu, fögru
stúlkuna.
1 fyrsta skifti, sem þær mættust þessar ungu
persónur, grunaSi frú Lennox son sinn strax, og aS-
varaSi hann því alvarlega, aS gæta sín vel, aS verSa
ekki ástfanginn af Hyacinthu, sem annaShvort yrSi
ríkur erfingi, eSa fengi alls ekkert; hann ætti aS
muna þaS, aS hann væri þannig staddur fjármuna-
lega, aS hann gæti kvongast hverri sem hann vildi,
og mætti því ekki velja sér konu, sem ætti í nokkr-
um vafa meS fjármuni sína.
LafSi Vaughan var aS sínu leyti ekki minna
hrædd um Hyacinthu. Þessi ungi Lennox var lagleg-
ur maSur og framkoma hans viSfeldin, svo þaS var
líklegt, aS hann gæti haft áhrif á hana; hún vildi því
aS hann skifti sér ekkert af henni, og í því skyni
sagSi hún honum, aS Hyacintha væri heitbundin.
Þegar hann mintist á þaS, aS hann ætlaSi aS heim-
sækja þau í Queens Chase, sá hún svo um, aS eitt-
hvaS væri því til. hindrunar, eSa aS Hyacintha væri
svo sjaldan og lítiS inni í herberginu. Hún áleit, aS
enginn mundi skilja þetta. Sir Arthur var jafn and-
vígur Claude Lennox; hann lét hann jafnvel skilja,
aS hann væri ekki velkominn, og aS sér geSjaSist
ekki aS honum. Einn daginn sá hann Claude og
Hyacinthu á afskektu plássi í nánd viS húsiS; hann
sagSi ekkert, en augnatillitiS, sem hann sendi
Claude, aS hann vildi aS hann væri kominn norS-
ur og niSur. Hugsunarlaust hafSi Hyacintha litiS
til jarSar, svo hún tók ekki eftir svipnum á andliti
afa síns.
Eftir þaS héldu þau lafSi Vaughan og maSur
hennar ráSstefnu. Þau voru á sömu skoSun um
þaS, aS ef þau létu opinskátt, hve mjög þau voru
mótfallin samveru ungu persónanna, gæti þaS orSiS
til þess, aS hvetja Hyacinthu til aS taka ástaleitni
hr. Lennox, en þau ásettu sér aS gjöra alt sem þau
gætu til þess, aS þau sæjust sem sjaldnast. En í því
breyttu þau rangt; hefSi afi hennar talaS viS hana,
er líklegt, aS hann hefSi komiS í veg fyrir ógæfu
hennar og þjáningar. Hún var aS sönnu hrædd viS
afa sinn; en hún bar virSingu fyrir honum, og jafn-
framt því, sem hún óttaSist hann, þótti henni vænt
um hann.
Konur, sem áttu giftingahæfar dætur, aS því er
aldurinn snerti, sóttust allmikiS eftir Claude Len-
nox, sem góSum tengdasyni; en hér leit út fyrir, aS
honum væri haldiS í fjarlægS frá Hyacinthu Vaug-
han. Þetta gramdist hégómagirni hans og hvatti
hann til aS eignast hana, þrátt fyrir allar hindranir.
Til þess aS eySa öllum grun, gaf hann sig lítiS aS
henni, þegar þau mættust í samkvæmi, og gladdi
þaS móSur hans mikiS. Hún gat nú veriS óhult um
hann, og fór þess vegna einsömul heim aftur eftir
mánaSardvöl á Oakton Park. Sonur hennar sagSi,
aS sér geSjaSist svo vel aS dvölinni þar, aS hann
vildi helzt vera þar ögn lengur. Ofurstanum geSjaS-
ist svo vel aS unga manninum, aS hann hvatti hann
til aS vera lengur, svo Claude var aS öllu leyti hinn
ánægSasti, því hann áleit sig hafa betra tækifæri nú
en áSur.
Ást hans til Hyacinthu var aS miklu leyti bygS á
hégómagirni og sjálfselsku; en jafnframt á dreng-
lyndi. En í hvert skifti, sem hann sá hana, varS
ást hans hreinni, og aS síSustu varS hann alvarlega
ástfanginn af henni. Flún var svo ólík öSrum stúlk-
um. Hún var svo barnaleg og svo skáldlega hugs-
andi. Hún var svo auSug af hugsjónum og talaSi
þannig, aS hann hafSi aldrei heyrt nokkura stúlku
tala eins.
LániS var honum hagstætt. Einn morgun kom
hann til Chase, og fann Sir Arthur og lafSi Vaug-
han alein. Hann mintist ekkert á Hyacinthu; en um
leiS og hann fór gaf hann einum þjóninum eitt sterl-
ingspund, og fékk þá aS vita hjá honum, aS ungfrú
Vaughan var á gangi í skóginum, góSan kipp frá
húsinu. Flún hafSi kvartaS yfir höfuSverk, og
amma hennar hafSi ráSiS henni til aS hreyfa sig úti
undir beru lofti.
Hann fór strax aS leita hennar og fann hana.
Þau töluSu saman heilan klukkutíma og hann fékk
hana til aS lofa því, aS þau skyldu finnast aftur.
Hann gjörSi alt, sem hann gat, til aS gefa þessum
samfundum skáldlegan blæ. Hann talaSi aldrei
um, aS þaS þyrfti aS halda þeim leyndum, af því
þeir væru ekki samkvæmt góSum venjum; hann
talaSi aS eins um ást, hve heitt hann elskaSi hana,
og aS hún mætti til aS verSa kona sín. Hún var svo
ung, móttækileg fyrir áhrif og rómantisk aS upplagi.
Honum hepnaSist fullkomlega, aS gjöra hana
blinda fyrir þeirri ósiSsemi, sem fólst í því, aS mæta
honum meS leynd; en ekki gat hann fengiS hana
til aS játa því, aS hún elskaSi hann. Henni þótti
mjög vænt um þessa breytingu á einmanalega líf-
inu hennar; þaS var fyrir hana svo freistandi og
áhugavert aS mæta honum. Henni fanst þaS svo
skemtandi, aS heyra hann tala; henni þótti vænt um
aS heyra hann hrósa fegurS hennar og tala um, hve
mikiS hann elskaSi hana. En elskaSi hún hann?
Nei, ekki ef þaS var satt, sem skáldin skrifuSu, —
j ekki, ef ástin var eins og þau lýstu henni.
5. KAPITULI.
Þannig liSu þrjár eSa fjórar vikur af sumrinu;
j þau fundust all-oft og voru einnig aS skrifa hvort
j öSru; á ákveSinn staS í urS nokkurri lögSu þau
bréfin; Hyacinthu þótti mjög vænt um bréfin hans;
þaS var meiri meining í þeim en því sem hann sagSi,
þau voru svo skáldleg.
Þegar hún talaSi viS hann, fór hana smátt og
smátt aS gruna, aS hann væri ekki hreinskilinn. aS
hann segSi meifa en hann meinti, eSa segSi þaS
sama aftur og aftur. Bréfin hans voru öSruvísi. —
Hún svaraSi þeim og í svörum sínum gaf hún hug-
sjónum sínum og rómantik lausan tauminn; en áSur
varS hún aS dylja alt slíkt hjá sjálfri sér. Claude
var alveg hrifinn af aSdáun, þegar hann las þau.
“Hún er bráSgáfuS”, sagSi hann. “Ef hún tæki
j fyrir ritstörf, yrSi hún nafnfræg. Eg hefi lesiS ýms-
j ar skáldsögur og ljóSmæli, en eg kann bezt viS
! skáldlegu hugsanirnar hennar”.
Claude Lennox var ekki mentaSur í neina sér-
staka átt, eSa fyrir sérstakan verkahring. Hann átti
von á miklum auSi í arf, og hafSi nú þegar umráS
yfir all-miklum fjármunum; hann var gleSimaSur,
og tók all-mikinn þátt í félagslífi heldra fólksins, og
þar hafSi hann, sökum sinnar óháSu stöSu, tileink-
aS sér ýmsa miSur fagra siSi. Oftar en einu sinni
hafSi hann veriS ástfanginn, en aS eins snöggvast;
jafningja Hyacinthu Vaughan hafSi hann aldrei séS,
og þar eS hann rakst á hindranir í sambandi viS
hana, varS áleitni hans enn ákafari, og hann ásetti
j sér, aS hún skyldi verSa kona sín.
Hann var einkennilegur blendingur af hégóma-
j girni, eSallyndi, eigingirni og drenglyndi. Hann
elskaSi Hyacinthu eins mikiS og lyndiseinkunnir hans
leyfSu. — Hann bar hlýja samhygS til henn-
J ar, því lýsing hennar á lífskjörum sínum var svo
myrk, aS hann vorkendi henni.
Hann var því á sin n hátt eins ástfanginn og
I hann gat veriS, og ef hann kvongaSist Hyacinthu,
þá var hégómagirni hans fullnægt. Hann var nefni-
lega viss um, aS ef hann kæmi meS jafn fagra og
gáfaSa stúlku til Lundúna sem konu sína, myndi
hún brátt fá mikiS álit fyrir fegurS sína og vekja
j mikla eftirtekt.
Ef hann færi til Queens Chase og bæSi gömlu
hjónin um hana, vissi hann aS sér myndi neitaS;
þau myndu fyrirbyggja, aS hann fengi aS sjá hana,
og færu strax til Þýzkalands. Hann vissi, aS þaS
var hreinskilnasta og heiSarlegasta aSferSin, aS
biSja þau um hana; en hann vissi jafnframt, aS sér
var þaS gagnslaust. Fyrst var hann hræddur og
hikandi viS aS strjúka meS hana; en hann vand-
ist smátt og smátt viS þá hugsun, og aS endingu
fanst honum þaS skáldlegt og rómantiskt. Hann
mintist á þetta áform viS hana; en hana hrylti viS
því í fyrstu. Svo fór hún smátt og smátt aS kunna
betur viS þaS og vona aS þau fengju fyrirgefningu.
Ham kveiS því ekki, sem móSir hans mundi segja,
og aS því er Vaughans snerti, væri hyggilegast fyr-
ir þau aS samþykkja. AS sönnu sagSi samvizka
hans honum, aS hann ætti ekki aS freista ungu
stúlkunnar til áS strjúka meS sér, en svo taldi hann
sér trú um, hve mjög hann elskaSi hana, og hve góS-
ur hann ætlaSi aS vera henni, þegar þau væru gift.
Auk þess var þaS aS hans áliti skylda hans aS frelsa
hana frá þessu einmanalega fangelsislífi.
ÓþolinmóSur beiS hann eftir merkinu, sem hún
aetlaSi aS gefa honum. ÞaS var ekki um líf eSa
dauSa aS gjöra fyrir honum; hann leit ekki þannig á
þaS; en hann óskaSi þess innilega, aS hún sam-
þykti aS flýja meS honum. Stóri glugginn sást frá
garSinum og þaSan gat hann séS merkiS. Hann
fyrirvarS sig næstum fyrir því, hve títt hjarta hans
sló, og hve ákaft augu hans leituSu þangaS.
ÞaS var snemma á miSvikudagsmorguninn, en
undanfarna nótt svaf hann lítiS. ÆtlaSi hún aS
fara, eSa ætlaSi hún ekki? Hann varS aS fara
þangaS til aS fá aS vita ákvörSun hennar meS aS-
stoS blómanna.
Þegar hann var kominn svo langt, aS hann gat
glögt séS þangaS, leit hann upp -- hann hafSi sigr-
aS — hvítu blómin stóSu í glugganum. "Hún ætl-
ar aS fara meS mér! Hún skal verSa konan mín ,
sagSi hann hróSugur. “Nú verS eg aS undirbúa alt
fyrir flóttann”.
Hann gekk aftur heim til Oakton eins og í leiSslu.
Frá Oakton stöSinni símritaSi hann til frænku sinn-
ar í Lundúnum, sem alt af hafSi þótt vænt um hann
og orSiS viS óskum hans, aS hún yrSi aS mæta sér
á fimtudagskveldiS kl. 6 viS Easton Square. Hann
taldi víst, aS hún myndi koma.
Hann ásetti sér, aS vera mjög forsjáll, og gjöra
sig ekki sekan um neitt nema brottnámiS. Konan
gamla átti aS mæta þeim, og Hyacintha aS verSa
henni samferSa og dvelja hjá henni, þangaS til aS
hjónavígslan ætti sér staS.
Claude hafSi lýst framtíSarlífi hennar svo aS-
laSandi, svo fjörlega, aS hún hugsaSi varla um ann-
aS; aS minsta kosti mjög lítiS um þaS, sem hún
ætlaSi aS framkvæma; þaS var hiS rómantiska
eSli hennar, sem þar réSi mestu. HefSi einhver sagt
henni, aS þetta áform hennar væri ljótt, óheiSarlegt
og rangt, þá hefSi hún strax hætt viS þaS; en hún
leit ekki á þaS frá þeirri hliS.
Allan þenna dag sýndist lafSi Vaughan, aS Hya-
cintha væri undarleg og óróleg. ÞaS leit svo út, sem
hún ætti erfitt meS sín daglegu störf; hún las hátt,
eins og hún skildi ekki, þaS sem hún var aS lesa.
Ef hún var spurS um eitthvaS, leit hún út eins og
hún væri ringluS.
"LíSur þér ekki vel, Hyacintha?” spurSi lafSi
Vaughan hana aS lokum. "Þú virSist ekki vita hiS
minsta um, hvaS þú ert aS gjöra?”
Hyacintha blóSroSnaSi.
“Nei, mér líSur ekki vel", svaraSi hún.
LafSi Vaughan var ekki vel ánægS meS þetta
svar. Léleg heilbrigSi og taugaveiklun hjá ungu
fólki fanst henni óþolandi, — hún bar enga samhygS
meS slíkum persónum. Hún leit mjög alvarlega á
rjóSa andlitiS hennar Hyacinthu.
“Þú hefir ekki nóg aS gjöra”, sagSi hún mjclj
alvarleg; “eg verS aS finna eitthvaS fleira handa
þér aS gjöra".
"Eins og líf mitt sé ekki nægilega leiSinlegt meS
þaS, sem eg hefi", hugsaSi unga stúlkan.
Svo rendi hún huga sínum til þess, hve indælt
þaS væri, aS losna viS alt þetta. AS þessum degi
liSnum væru öll leiSindi horfin, engin ákveSin dag-
lelg störf; engin alvarleg andlit, engin dimm her-
bergi, --alt átti aS vera sólskin, blíSa og myndfög-
ur blóm. Ekki vissi hún, hvernig dagurinn leiS, —
alt var sem í draumi. ÞaS var samt eins og einhver
ótti gripi hana, þegar lafSi Vaughan sagSi:
“ÞaS er orSiS framorSiS, Hyacintha; klukkan
er farin aS ganga 10”.
Hún gekk til ömmu sinnar og kysti hana inni-
lega.
"GóSa nótt”, sögSu varir hennar, en hugurinn
sagSi: “Vertu sæl!”
Hún kysti líka Sir Arthur, sem aldrei hafSi ver-
iS mjög harSur viS hana, og um leiS og hún lokaSi
dyrunum, sagSi hún viS sjálfa sig:
“Nú skil eg viS mitt gamla líf hérna”.
6. KAPITULI.
KveldiS var fagurt, — ekkert tunglskin, en
stjörnubjartur himinn og hægur vindur. Yfir öllu
hvíldi kyrS, svo varla heyrSist nokkurt hljóS.
Queens Chase var huliS myrkri; allar dyr og
gluggar lokaSir, aS einum undanteknum; alt fólkiS
í húsinu svaf, nema ein persóna. Klukkan sló tíu.
HefSi einhver gætt þess, þá hefSi hann séS lítiS ljós
í glugganum á herbergi Hyacinthu; en þaS logaSi
aS eins tvær mínútur og svo hvarf þaS. ViS einn
gluggann í bókaherberginu sást strax á eftir hræSslu-
legt andlit; glugginn var opnaSur, og út um hann
kom há og beinvaxin stúlka, meS dökkgrátt sjal vaf-
iS um sig, — í því skyni aS byrja þá ferS, sem um
mörg ár gjörSi líf hennar dimt.
Hún gekk hægt áfram og þar sem dimmast var,
— þangaS til hún mætti Claude Lennox; hjarta
hennar sló hart, þegar hann kom til hennar og hún
blóSroSnaSi.
Elskan mín”, sagSi hann, og tók um báSar
hendur hennar; “eg er þér svo innilega þakklátur”.
Smátt og smátt fór hún nú aS skilja, hvaS hún
hafSi gjört. Hún horfSi á laglega andlitiS hans, sem
var ofur rólegt, og skildi þá aS hún hafSi fórnaS sér
og öllu lífi sínu fyrir hann.
“Þú ert hrædd, Hyacintha”, sagSi hann; en
þess er engin þörf. Hendur þínar skjálfa og and-
lit þitt er náfölt, — svo fölt aS eg sé þaS viS ljós
stjarnanna".
“Já, eg er hrædd", sagSi hún; aldrei hefi eg
veriS úti jafn seint og nú. Ó, Claude, heldur þú aS
þetta sé rétt gjört af mér?”
Hann talaSi fjörlega og hvetjandi. “Já, þaS er
áreiSanlega rétt gjört, elskan mín; jafn dimm búr
eru aldrei ætluS slíkum fuglum sem þér. Þitt eSlis-
far hlýtur aS hata þvingun og fangavist. Þú verSur
aS láta mig sjá þig brosa áSur en þú ferS lengra .
“ÞaS var ekki fyrri en um miSnætti, aS þau
komu til Oakton stöSvaririnar; þar héngu fáeinir
lampar meS logandi ljósum, og engir menn sáust
þar nema nokrir syfjaSir burSarmenn.
“ByrgSu andlitiS vel meS blæjunni, Hyacintha ,
hvíslanSi hann; “eg skal kaupa farmiSa. Seztu niS-
ur. ÞaS er réttast aS enginn sjái þig svo vel aS hann
þekki þig".
Hún gjörSi eins og hann sagSi henni; en hún
skalf öll. Hún settist á bekkinn meS blæjuna fyrir
andlitinu og vafSi gráa sjalinu vandlega um sig. —■
Tíu mínútum síSar kom lestin þjótandi inn aS stöS-
inni. Fáeinir farþegar stigu út úr vögnunum. Claude
leiddi hana inn í fyrsta flokks vagn, — enginn veitti
henni eftirtekt; — hann kom inn á eftir henni, lok-
aSi dyrunum og svo rann lestin af staS.
"Nú er þaS þá framkvæmt”, stundi hún upp;
andlit hennar var náfölt og jafnvel varirnar hvítar.
Hún hallaSi sér aftur á bak í sætinu.
- “ÞaS er framkvæmt!” endurtók hún fremur
veiklulega.
"Og þú munt komast aS því, elskulega Hya-
cintha, aS þaS er alt þér til góSs”.
Hann vildi ekki láta hana fá tíma til, aS hugsa
um þaS, hvaS hún hefSi gjört. Þess vegna spjall-
aSi hann viS hana hvíldarlaust, unz roSinn kom í
kinnar hennar aftur, og fjöriS spriklaSi í augunum.
Þau störSu út í næturmyrkriS og dáSust aS þvi,
þangaS til þau komu til Leybridge stöSvarinnar;
þar áttu þau aS yfirgefa lestina, og fara meS póst-
lestinni til Lundúna.
"ViS þurfum ekki aS bíSa lengi eftir okkar
lest”, sagSi hann, “og meS henni förum viS alla
leiSina til Lundúna."
Dagurinn var nú aS gjöra ofurlítiS vart viS sig;
Hyacintha var aftur orSin föl og hún fann til kulda.
GeSshræringin, þreytan og næturferSin, sem hún
var öllu óvön, hafSi áhrif á hana. i
Þau gengu fram og aftur um stöSvarpallinn í
nokkurar mínútur; fimtán mínútur liSu --- hálf ur
klukkutími — og Claude baS Hyacinthu aS setjast
niSur meSan hann spyrSi aS orsökinni til þess, að
lestin kæmi svona seint. Þar voru líka fleiri farþeg-
ar, sem biSu.
Alt í einu virtist einhver ókyrS gjöra vart viS
sig á stöSinni. StöSvarstjórinn kom út og tilkynti
farþegunum, aS póstlestin hefSi orSiS fyrir slysi.
Nokkurir menn dáiS, margir meiSst og umferSin á
brautinni ómöguleg.
Claude varS í þungu skapi viS þessa fregn. —■
Hann vildi ekki, aS Hyacintha fengi aS heyra hana;
hún gæti álitiS hana illan fyrirboSa. “Nær fer svo
næsta lest til Lundúná?” spurSi hann einn af burS-
armönnunum.
“Ekki fyrri en klukkan 7” var svaraS.
“Þetta er þó mjög óhentugt”, hugsaSi Claude.
Milli Oakton og Leybridge voru 20 mrlur.
“Mér líkar ekki, aS neinn sjái mig hér á stöS-
inni", hugsaSi hann, “og Hyacintha á á hættu aS
fólk þekki hana hér. “ÞaS er þó í sannleika leiSin-
legt, aS viS skyldum tefjast hér, svona nálægt
Queens Chase”.
Hann gekk til hennar og sagSi: “Þú verSur aS
vera þolinmóS, Hyacintha; póstlestin hefir tafist og
viS verSum aS bíSa hér til klukkan 7”.
Hún leit á hann afarhrædd. “Sjö”, endurtók
hún, “og nú er hún aS eins þrjú. HvaS eigum viS
aS gjöra, Claude?”
“Ef þér er þaS geSfelt, þá skulum viS ganga
okkur til afþreyingar um nágrenniS hérna. Ef viS
erum kyr hér viS stöSina, þá er líklegt aS einhver
þekki okkur”.
“ÞaS er viS búiS, því eg hefi veriS hér fyrri
meS lafSi Vaughan”.
Þau gengu frá stöSinni eftir mannlausu götunni,
þangaS til þau komu aS stíg, sem lá út á landiS.
Morguninn var eins indæll og hægt var aS hugsa
sér, svo Hyacintha var gjörsamlega hrifin af fegurS
hans; hún hafSi aldrei áSur veriS jafn snemma á
ferli, og aldrei séS sólaruppkomuna fyrri en nú. —
Þarna lá landiS í allri sinni fegurS. "Er þetta morg-
un?" hrópaSi hún, “þá er hann miklu, miklu feg-
urri en nokkur önnur stund dagsins!”
7. KAPITULI.
Þau stóSu hjá girSingarhliSi, þar sem gengið
var inn á umgirt land. KyrSin og friSurinn, sem ríkti
yfir landinu þenna fagra sumarmorgun, vakti hinar
beztu og björtustu tilfinningar hans; en hún gat ekki
varist þess, aS hugsa talsvert alvarlegar en hún hafSi
áSur gjört.
“Skal þaS geta skeS’ ’, sagSi hún og sneri ser
skjótlega aSg Claude, “aS viS nokkru sinni minn-
umst þessa morguns og iSrumst þess, sem viS höf-
um gjört?”
“Ekki held eg þaS; gleSilegar endurminningat
mun hann heldur vekja”.