Heimskringla - 24.08.1916, Blaðsíða 4

BLS. 4.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 24. ÁGÚST 11916.
HEIMSKRINGLA
(StofnuTS 1SK6)
Kemur út á hverjum Fimtudegi.
tttgefendur og eigendur:
THK VIKING PRESS, LTD.
Ver?5 blaTSsins i Canada og Bandaríkjun-
um $2.00 um árið (fyrirfram borgab). Sent
til Islands $2.00 (fyrirfram borgab).
Allar borganir sendist rábsmanni blab-
«in8. Póst eba banka ávísanir stýlist til The
Viking Press, Ltd.
M. J. SKAPTASON, Ritstjóri
S. D. B. STEPHAXSON, rábsmabur.
Skrifstofa:
729 SHERBROOKE STKEET., WIWIPEG.
P.O. llox 3171 TalMlml Gnrry 4110
ÉR SKULUM ALDREI SLIÐRA
SVERÐIÐ fyrri en Belgía í fullum
mæli er búin að fá alt, sem hún
hefir í sölur lagt og meira; ekki
fyrri en Frakkland er trygt og phult fyrir á-
rásum fjandmannanna; ekki fyrri en rétt-
indum hinna smærri þjóða í Evrópu er áreið-
anlega borgið, og ekki fyrri en hervald Prússa
er brotið og að fullu eyðilagt.—ASQUITH.
Minni Kanada.
Flutt í Wynyard, Sask., 2. ágúst 1916.
Eftir
HJÁLMAR A. BERGMAN.
Nefndin, sem stendur fyrir þessu hátíða-
haldi, bað mig að mæla fyrir minni Vestur-
lslendinga, og eg lofaði að gjöra það að eins
vegna þess, að eg hafði ekki kjark til að segja
nei. Svo, án þess nokkuð að spyrja mig leyf-
is, breytti nefndin þessu nærri tveimur vik-
um seinna og tilkynti mér og auglýsti í blöð-
unum, að minnið, sem eg ætti að mæla fyrir,
væri ékki minni Vestur-íslendinga, heldur
minni Kanada. Eg kem því fram hér í dag til
að mæia fyrir minni, sem eg hefi aldrei verið
beðinn að mæla fyrir, og hefi aldrei lofast til
að mæla fyrir. Eg gjöri þessa skýringu strax
í byrjun, svo þið dæmið mig ekki eins hart,
þó það verði tómt létt-meti, sem eg hefi fram
að bjóða, og þó eg fari að ráði mínu eifis og
nefndin og rugli saman minnunum.
Þessi dagur er sameiginlegur hátíðardag-
ur hjá öllum Islendingum bæði austan hafs og
vestan, og þetta hátíðahald er al-íslenzkt.
Mér finst því, að það eigi bezt við, að við
þetta tækifæri sé mælt fyrir minni Kanada frá
sjónarmiði og með sérstöku tilliti til Vestur-
Islendinga. Það ætla eg að reyna að gjöra.
Kanada er framtíðarinnar land. Land-
rýmið er meira hér en nokkurs staðar annars-
staðar, og skilyrðin fyrir því, að geta haft
ofan af fyrir sér og haft sig áfram eru eins
góð eða betri hér en í flestum öðrum löndum.
En það er ekki sú hlið málsins, sem eg ætla
að dvelja við hér í dag. Eg ætla að ræða það
frá dálítið öðru sjónarmiði, sem okkur er hætt
við að gleyma og ef til vill lætur ekki eins vel
í eyrum, en eg held við höfum öll meira gott
af að sé rædd og íhuguð.
Það getur engum alvarlega hugsandi
manni dulist það, að það eru alvariegir tímar
framundan, og að framtíð þessa lands —
framtíð þjóðarinnar — er algjörlega undir
því komin, hvernig verður leyst úr þeim
mörgu vandamálum, sem liggja fyrir hendi og
krefjast úrlausnar. Þetta eru þeir alvarleg-
ustu tímar, sem heimurinn hefir lifað, og
Kanada er að Ieggja til sinn litla skerf og
fórna lífi sona sinna til þess að styðja til sig-
urs þær göfugu hugsjónir, sem Bandamenn nú
eru að berjast fyrir á vígvellinum. En á eftir
þessu stríði byrjar, að mínu áliti, örlaga-
þrungnasta tímabilið í allri sögu Kanada. Við
verðum því að átta okkur nú á hættunum,
sem vofa yfir, og taka okkur til í tíma að af-
stýra þeim, því það er seint að byrgja brunn-
inn, þegar barmð er dottið ofan í.
Af hverju stendur þessu landi mesta hætt-
an í nálægri framtíð? Hafið þið nokkurn tíma
hugsað út í það? Af útlendingunum ölium,
sem hingað hafa flutt, og jafnvel enn meiri
af útlendingunum öllum, sem hingað munu
streyma eftir stríðið, og eru á öllum mögu-
legum menningar- og siðferðis-stigum. Fram-
tíð Kanada er algjörlega undir því komin,
hvað vel það tekst, að vinna úr þessu efni, og
hvað vel það tekst, að gjöra sanna Kanada-
menn úr þeim öllum.
Við skulum Iíta til nágranna-þjóðarinnar
fyrir sunnan línuna. Það er líkt ástatt með
Kanada eins og Bandaríkin, að því leyti, að
það hafa verið miklir innflutningar til beggja
landanna og margir útlendir þjóðflokkar hafa
sez ir að í stór-hópum. Þessum mönnum
hefu verið veittu ' ilyrðislaus fcmgararétt-
ur, og um leið og t fa verið búnir að af-
fTja þegnhollus’ m, hefir erið álitið
't væri búið. Ei. icyndin hefir orðið önn-
æði hér og fyrir sunnan hefir það kom-
íð í ijós síðan þetta stríð byrjaði, að þegn-
hollustu eiðurinn fyrir mörgum af þessum út-
Iendingum hefir verið tómt form. Til dæmis,
hefir Þjóðverjinn og Austurríkismaðunnn
haldið áfram samt sem áður að vera Þjóð-
verji og Austurríkismaður í hjarta sínu og
tekið ættjörðu sína í öllu fram yfir landið,
sem þeir hafa sezt að í og gjörst borgarar í.
Þetta yfirstandandi stríð hefir því meðal ann-
ars komið því góðu til leiðar, að opna augu
manna í báðum löndunum fyrir hættunni,
sem þeim er búin, ef ekki tekst að sameina
alia þessa útlendu þjóðflokka í eina heild, og
gjöra þá íyrir sunnan að sönnum Bandaríkja-
mönnum og þá hér fyrir norðan að sönnum
Kanadamönnum. Eins og það er satt, að eng-
inn getur tveimur herrum þjónað, eins er það
satt, að enginn getur verið sannur borgari
nema eins lands. Mér finst það því sann-
gjarnt og sjálfsagt, að heimta það af hverjum
manni, sem hingað flytur og hér sezt að og
gjörist borgari þessa Iands, að hann læri að
skilja, að hans fyrsta skylda er við þetta
land. Það má ekki vera neinn tvískinnungur
í trygð hans við þetta land. Hann þarf að
vera Kanadamaður af einlægum og heilum
hug. Eg vildi óska, að Islendingar gengju á
undan öðrum útlendingum með að skilja
þetta og með að lifa samkvæmt þessari hug-
sjón. Og að mínu áliti standa þeir framarlega
í þessu efni. Eg held að það sé alment viður-
kent, að fáir, ef nokkrir, af þeim, sem teljast
útlendingar og hingað flytja, séu æskilegri
innfiytjendur eða betri borgarar, en einmitt
Islendingar og Norðurlandabúar.
En það er ekki úr lausu lofti gripið, að eg
telji það vandamálið mesta, sem fyrir þessu
landi liggur, að ráða fram úr því, hvað sé
réttast að gjöra, til þess að tryggja það, að
útlendingarnir, sem hér eru nú, og hingað
flytja í framtíðinni, verði sem nýtastir og
beztir borgarar og sannir Kanadamenn. —
Bandaríkjunum hefir ekki tekist nema að
nokkru leyti að umskapa útlendinginn. Það
er engin ástæða til þess að halda, að Kanada
gangi það nokkuð betur, — miklu fremur,
að Kanada gangi það ver, því vandamálið er
stærra, sem fyrir okkur liggur. 1 byrjun 19.
aldarinnar var íbúatala Bandaríkjanna um
fimm milíónir. í byrjun 20. aldarinnar var
íbúatala Kanada um fimm milíónir. Við stóð-
um því við byrjum þessarar aldar líkt að vígi
og Bandaríkin stóðu fyrir hundrað árum, að
því er fólksfjölda snertir. Og þó ekki sé tek-
ið tillit til þess, að af þeim fimm milíónum,
sem voru búsettar í Kanada, voru miklu fleiri
svo-nefndir “útlendingar ”, en í Bandaríkjun-
um í byrjun 19. aldar, þá ætti að vera nóg,
að benda á innflutningana tii beggja land-
anna síðan. Fyrstu tíu árin af 19. öldinni
fluttust að eins 70,000 innflytjendur til
Bandaríkjanna. Fyrstu tíu árin af 20. öld-
inni fluttust næstum tvær milíónir innflytj-
enda til Kanada. Með öðrum orðum: þá
streymdu innflytjendurnir hingað 28 sinnum
hraðara en til Bandaríkjanna, þegar þau voru
á sama þroskaskeiði og Kanada er nú. Og
ekki nóg með það. Það er alment viðurkent
bæði hér og í Bandaríkjunum, að þeir, sem
koma frá suðaustur hluta Norðurálfu, séu
minst æskiiegu innflytjendurnir, sem flytjast
vestur um haf. Upp að árinu 1870 náði það
því ekki, að það væri einn af hverjum hundr-
að innflytjendum til Bandaríkjanna frá suð-
austur löndum Norðurálfu. Hér fyrir norðan
eru það nærri tuttugu af hverju hundraði, eða
næstum því fimti hver maður. Það er því
ekki of djúpt tekið í árinni, þegar eg segi, að
Kanada hefir miklu meiri vanda að ráða fram
úr með útlendinginn en Bandaríkin hafa
nokkru sinni haft.
Eg er ekki að benda á þetta vegna þess,
að eg örvænti um framtíð þessa lands, því
það er langt frá mér að gjöra það. En eg
bendi á það til þess, að hjálpa okkur betur
að átta okkur á því, hvernig okkur ber að
breyta, sem góðum borgurum þessa lands.
Við megum ekki fara fram á nokkur sér-
réttindi hér af því við erum Islendingar. Við
getum ekki heimtað nein sérstök hlunnindi,
sem við álítum ekki sanngjarnt að veita öll-
um öðrum útlendingum. Og má eg spyrja:
Hvað yrði úr’þessu landi, ef allir útlendir
þjóðflokkar, sem hingað flytjast, einangra
sig hér, skeyta ekkert um að læra enska tungu
og læra aldrei að hugsa um Kanada sem sitt
land og land barnanna sinna? Það liggur í
augum uppi, að með því móti vex aldrei upp
kanadisk þjóð hér, heldur margar útlendar
smá-þjóðir, og landið getur ekki staðist.
Það þarf að vera í þessu landi em þjóð
og hún kanadisk. Það þarf að vera hér eitt
lands tungumál og það enskan. Eg hefi
enga þolinmæði við þá, sem vilja gjöra sitt
móðurmál jafn rétt-hátt eða rétt-hærra hér
en enskuna. Og eg hefi enga þolinmæði við
þá, sem heimta sérstök hlunnindi vegna sinna
úarbragða. I þessu efni ætti dæmi okkar
önsku meðborgara að vera okkur til við-
vörunar. Þeir fara út í öfgar og heimta sér-
stök hlunnindi fyrir franska tungu og róm-
versk-katólska trú. Ef þeir fá vilja sínum
framgengt, ’>á er byrjunin gjörð til þess að
eyðileggja þessa þjóð. Við verðum að var-
ast, að feta í þeirra fótspor. Við verðum að
vera í þeim hópnum, sem byggir upp, en ekki
þeim, sem rífur niður. Við verðum að vera í
þeim hópnum, sem sameinar, en ekki þeim,
sem sundurdreifir.
Eg vil ekki að neinn haldi, að eg sé að
reyna að kveða niður Islendinginn hér. Það
sæti illa á mér, að gjöra það, og mér hefir
aldrei komið slíkt til hugar. Eg hefi aldrei
i skammast mín fyrir það, að vera af íslenzku
bergi brotinn, og eg hefi aldrei farið í neinar
felur með það. Það hefir heldur aldrei verið
mín kenning, að íslendingar búsettir hér ættu
enga rækt að sýna ættjörðu sinni eða móður-
máli sínu. Eg álít sjálfsagt, að þeir gjöri
það.
Það hafa allar þjóðir sín þjóðareinkenni
og Islendingar eins og aðrir. Islenzka lundin
og íslendings eðlið breytist ekki við það, að
flytjast til annars lands. Skáldið Stephán G.
Stephánsson minnir okkur á þetta í einu allra-
! fallegasta kvæði sínu, þegar hann segir:
“Þótt þú langförull legðir sérhvert Iand
undir fót,
Bera hugur og hjarta samt þíns heima-
lands mót”.
Eg hefi ekki sömu skoðun og Heimskringla,
að við hættum alveg að vera Islendingar, og
að það verði ekkert íslenzkt eftir í okkur,
þegar við erum búnir að borða kanadiskt
hveiti og kanadiska hafra í sjö ár. Eg
held að íslenzka eðlið og íslenzka lundin séu
haldbetri en það og tolli við okkur margar
kynslóðir, og það löngu eftir, að við hættum
hér að mæla íslenzka tungu. Og einmitt þess
vegna álít eg, að við íslendingar höfum okk-
ar sérstaka skerf að leggja til kanadisku
| þjóðarinnar, sem hér er að myndast. Kanad-
iska þjóðin, sem hér er að rísa upp, kemur
til að rekja uppruna sinn til margra þjóð-
flokka. Og það kemur fram á sínum tíma,
hvern skerf hver útlendur þjóðflokkur hefir
lagt til kanadisku þjóðarinnar. Þegar ein-
hver mikill maður rís upp í sögu þjóðarinnar,
í framtíðinni, þá megið þið vera viss um, að
, uppruni hans verður rakinn til þess þjóð-
! flokks, sem hann er kominn af í fyrstunni.
Og eg vona, að þeir verði margir, sem þá
geta rakið ætt sína til íslenzku landnemanna
í Ameríku. Hvort þeir þurfa að bera kinn-
roða eða ekki fyrir sinn íslenzka uppruna, er
að mestu leyti undir því komið, hvernig við
berum okkur að nú. Og eg segi ykkur það
satt, að við öfium okkur aldrei álits hér með
því, að lítilsvirða okkar eigið þjóðerni og
móðurmál. Sjálfra okkar vegna megum við
því ekki breiða ofan á íslendinginn. Og við
megum ekki fara í felur með það, að við er-
um íslendingar eða af íslenzkum ættum. Ef
við ætlumst til þess, að ekki verði litið nið-
ur á okkur af innlendum mönnum vegna þess,
að við erum íslendmgar, þá megum við ekki
sjálfir líta niður á okkur, eða skammast okk-
ar fyrir það. Við verðum að reyna að stand
okkur svo vel í samkepninni, að allir verði
að viðurkenna, að landinn sé fullkominn jafn-
ingi allra annara meðborgara sinna hér. Og
við verðum að halda Islendingnum á lofti,
þangað til hann er búinn að afla sér svo mik-
ils álits og viðurkenningar, að það verði frem-
ur til að sækjast eftir, en að fara í felur með,
að telja sig Islending eða af íslenzkum ætt
um.
Og hvað eigum við að gjöra með ís-
lenzkuna? Eg ætla ekki að fara að tala um,
hvert stefnir, eða spá neinu um [lað, hvað
lengi íslenzkan haldist við hér vestan hafs. Eg
ætla að eins að láta þá skoðun í ljós, að það
sé ávinningur fyrir okkur, að halda við ís-
lenzkunni, og að það komi ekki að neinu
leyti í bága við þegn-hollustu okkar við þetta
land, ef við að eins höfum það hugfast, að
enskan verður að koma fyrst, og hana verð-
um við að læra og læra vel, hvað sem öðru
^líður.
Það er hver maður betur mentaður, sem
kann tvö tungumál, en sá, sem kann að eins
eitt. Það hefir hver maður stærri sjóndeild-
arhring, sem heima er í bókmentum tveggja
þjóða, en einnar. Jafnvel barninu, sem kann
eitthvert annað tungumál en enskuna, verð-
ur stuðningur að því tungumáii við ensku-
námið, en alls enginn farartálmi. Því barn-
inu gengur því oft betur að læra enskuna og
: læra hana málfræðislega rétt, en barninu, sem
t fætt er af enskumælandi foreldrum. Það er
vitmsburður barnaskólakennaranna í Winni-
peg og annarsstaðar. Enskan líður því ekk-
ert við það, að íslenzkum börnum sé kend ís-
lenzka, heldur fremur hitt.
Annað, sem benda má á í þessu sam-
bandi, er það, að á æðri mentastofnununum
er verið að berjast við, að kenna unglingun-
um önnur tungumál jafnhliða enskunni, —
vanalega frönsku og þýzku, eða þá iatínu og
grísku. Það er álitið sú mentunin, sem mest
er í rið, og það kemur engum rétthugs-
ar inni til hugar að halda því fram, að
sá jlegri borgari, sem kann tvö eða fleiri
tungumál, en sá, sem kann að eins c;tt. Eig-
um við þá að vera þau flón að halda, að
okkur sé óhœtt að læra frönsku eða þýzku
eða latínu eða grísku eða hvert annað heimsins tungumál, sem er
annað en íslenzku, en að þegn-hollusta okkar við þetta land bíði tjón
við það, að við lærum íslenzku? Nei. Það er ávinningur fyrir hvern
sem er, að kunna íslenzka tungu og hafa aðgang að íslenzkum bók-
mentum. En ávinningurinn er þó mestur fyrir okkur, sem erum af ís-
lenzku bergi brotnir, því við Iærum með því móti betur að meta okk-
ar íslenzka arf og lærum líka betur að skilja Islendings-eðlið og um
leið okkur sjálfa. Eg álít því, að okkur sé miklu meiri hætta búin, ef
við köstum íslendingnum og íslenzkunni of fljótt, en ef við reynum
að halda sem lengst í hvorttveggja.
Og svo að síðustu eitt áminningarorð, sem ef til vill kemur þessu
minni ekki beint við: Það er eitt, sem við verðum að læra og læra
fljótt og það er, að láta okkur koma betur saman, en okkur hefir
gjört, eða menn fælast burtu frá öllum íslenzkum félagsskap, og Vest-
ur-íslendingar detta alveg úr sögunni, og það án þess, að úr þeim hafi
orðið það, sem átt hefði að verða og án þess að þeir hafi lagt þann
skerf, sem þeim bar, tii kanadiska þjóðlífsms hér. Það er of mikill
maður í hverjum sönnum Islending til þess að hann láti kúga sig. Við
höfum líka allir jafnan rétt til okkar skoðana, hvað mismunandi sem
þær eru og um hvaða efni, sem þær eru. Það ættum við að skilja, og
við ættum að vera nógu miklir menn til þess, að geta rétt hver öðrum
bróðurhönd, þrátt fyrir allan skoðanamun, því íslendingar erum við
allir, og íslendingar viljum við allir vera.
Fréttir af Vilhjálmi
Stefánssyni.
Heiðurssamkoma.
FYRIR MR. OG MRS. HJÁLMARS
SON í WYNYARD.
Frá Nome, Alaska, kemur sú
fregn hinn 16. ágúst, að 6 af hinum
upprunalegu félögum Vilhjálm.s
Stefánssonar hafi komið þangað
aftur hinn 15., og höfðu þeir verið
á hurtu þaðan í þrjú ár. Sögðu
þeir, að Vilhjálmur myndi ekki aft-
ur koma á þessu ári, enda var tæp-
lega við því að búast.
Fyrir hóp þessum var doktor Rud
olph Anderson, sem var fyrirliði
fararinnar næstur Vilhjálmi. Aðal-
starf Andersons var að gjöra land-
mælingar og draga upp iandabréf
af ströndunum við Union og Dol-
phin sundin og öilu landinu í kx-ing
um Coronation Gulf, langt austur
af ósum Mackenzie fljótsins.
Aliir Homu aftur, sem iögðu á
stað í hóp þessum, nerna Daníel
Blue, véiameisari. Hann dó á Bailey
eyju í maímánuði 1915. Menn þeir,
sem aftur komu, voru: Di\ Ander-
son, formaður hópsins; J. O. Neiii,
jarðfræðingur; John R. Cox, land-
mælingamaður; Dr. Jenness, mann-
fræðingur; J. Johnson, skordýra-
fræðingur og hafstrauma, og Geo.
Wilkins, ljósmyndasmiður. 8kiit-
unni, sem þeir komu á. stýrði kapt.
Sweeney, og hafði hann slegist í
förina í norðurhöfum. Aliir voru
þeir hressir og heilbrigðir og létu
það bezta yfir veru sinni nyrðra.
Mikið af tímanum síðan 1914
höfðu þeir haldið til í búðum a
Bernard Harbor, við Coronation
flóa, og er það einn af stöðum þeim,
sem hvað minst eru þektir á linett-
inurn; ]>að er langt austur af Mac-
kenzie ósum.
Ljósmyndasmiðurinn Wilkins var
sá maðurinn, er seinast sá og talaði
við Vilhjálm Stefánsson. Hann var
með Viihjálmi veturinn sem leið,
en skiidi við haxjn áður en ísa
leysti, og fór á ísunum yfir til Cor-
onation flóa, og hitti þar þessa fé-
laga sína.
—Meginið af vísindalegu rann-
sóknunum gjörðu þessir menn; —
]>eir fórxx einmitt í þeirn erindum.
Fyrsta veturinn eftir að þeir fóru
frá Nome, voru þeir á Maning Point,
nálægt Camden Bay. Næsta vor
héldu þeir Anderson austur og sett-
ust niður við Barnard Harbor og
höfðu þar aðalstöðvar sínar, Vetur-
inn og sumarið 1915 voru þeir á ein-
lægum ferðum með ströndunum 1
kringum flóann.
Frá Coronation flóa lögðu þeir af
stað í júnímánuði 1916 áleiðis til
Bering hafsins.
Mr. Wilkins hefir það eftir Vll-
hjálmi, að þetta nýja iand, scm
iiann fann, sé annað Grænland, að
stærð. .Þegar Vilhjálinur fann þ ið
fyrst, ]»á fór hann með ströndim
fram um 200 mílur og sá þar fjöil há
og inörg iangt upp í landi. Sagði
Wilkins, að Vilhjálmur hefði retiað
])angað áður en ísa leysti í vor til
að iialda áfram rannsóknum sínu-
um. Er því Vilhjálms ekki að vænta
fyrri en næsta sumar.
Skipið Alaska, sem þeir komu á
að norðan, hafði meðferðis um 30
ton af aiira handa varningi og grip-
um og svnishornum, sem þeir höfðu
safnað . nyrðra, mest við Corona-
tion flóa. Og svo kom þeir með
feiknin öll af skýrslum og uppdrátt-
um um vísindalegar athuganir og
rannsóknir, sem eru ákaflega mik-
ilsvarðandi. Þ< fcta verður a1*- ,r>t
til Ottawa og ve ður þar raða^ nið-
ur og greinilega skýrsiur samdar
um það.
Flestir félaga so la að
halda suður -and en
sjálfur býst ha ið að snu. íorð-
ur aftur. Er hann mikill vinur Vil-
hjálms Stefánssonar.
Það kann að vera gamalt og
nokkuð slitið orðtak, þó að heppl-
iegt sé, að segja, að vér berum það
jafnan úr býtum, sem vér eigum
skilið. Verðleiki manna og starf er
þó oft seint og ilia viðurkent og illa
borgað. Og þegar menn í þjónustu
hins opinbera leggja fram meiri
vinnu en þeir eru skyldir um, þá er
það sjaldan, að þeir vænta nokk-
urra launa, því að hið opinbera
þakar illa og launar seint. Slíkir
inenn vinna því verk sín fremur af
skyldurækni en nokkru öðru; en
siíkt og því iíkt tekur almenningur
sjaldan til greina.
En W’ynyard búar sýnast vera
undantekning í þessum efnum. Og
sýndi það sig þriðjudagskveldið í
vikunni sem leið. Þá komu saman
! á skólanum vinir Mr. og Mrs. Iljálm-
| arsson, til þess að sýna þeim hjón-
um augijós merkji virðingar og vin-
áttu sinnar og viðurkenningu fyrir
góða og heiðarlega vinnu í þarfir
skólans. Gjafirnar voru að vfsu ekki
verðmiklai’, sem þeim voru færðar,
en þær voru viðurkenning og sýndu
hlýjan vinahug þeirra til hjónanna,
Sergeant Hjálmarsson og konu
lians.
Ræður fluttu; Slieriff Smitli (for-
seti heiðurssamkomurinar), Rev. Mc
Ciay, Mr. Sage, Mr. Brauscombe,
Lieutenant Líndal og síra Sigmar.—
Síra Sigmar bar fram gjafirnai'.
Var það eindregin yfirlysing sam-
komunnar, að skólinn ætti mikið
að þakka Mr. Hjálmarsson fyrir
starf hans, sem yfirkennara skólans,
er hefði sýnt sig í hinni ágætu fram-
komu nemendanna við seinustu
fylkispróf. — (Eftir “Wynyard Ad-
vance”).
Frá H. F. Daníelssyni.
Moore Barrack Hospital,
Shornciiff, Kent,
31. júlí 1916.
M. J. Skaptason, Esq.
Kæri vin! Eg hlýt að skrifa þér
fáeinar línur til að þakka fyrir
búnka af.Heimskringlu, sem cg fékk
nýiega. Það var sannarlega skemti-
logt að fá hana, ])ar sem eg hefi ekki
séð íslenzkt blað eða bók síðan eg
fór frá Winnipeg.
Á öidum Atlantshafsins þýddi eg
skólaritgjörð eftir stúlku og sendi
þér; en Englendingar hafa litið
grunsamlega til bréfsins, því það
var þykt og hafa þeir stungið því
undir stól. Tii að láta nú ekki und-
an þeim, sendi eg hana ásamt þessu
ineð áreiðanlegum manni, og máttu
birta það, er þér líkar af því, sem eg
scndi.
Lítið er í fréttum, nema eg taldi 16
flugvélar sveima hér yfir. í gær-
kveldi veiddu þeir eina þýzka, sem
liggur hér í dalbotninum. Þeim
Þýzku leikur hugur á að eyðileggja
"artiliery” stöðvar, sem hér eru rétt
hjá. Engin ijós eru hér í brejum á
kveldin, og séu þau í húsum inni,
l»á eru gluggar vel byrgðir.
Eg hefði ánægju af, að gjöra til-
raun til að senda þér meira seinna.
Með beztu óskum.
Þinn einlregur,
H. F. Daníelsson.
Aths. rér eyum stóiiega þakk-
iátir H -i F. Danfelssyni og
vildum m fá sem m st frá lion.
um, og i. . sama segja allir kaup-
endur Heimskringiu. Vér þurfum
varla að gcta þess, að heillaóskir
vorar fylgja honum, hvar sem hann
fer.—Ritstj.