Heimskringla - 24.08.1916, Blaðsíða 6

BLS. 6.
HEIMSKRINGLA.
WINNIPEG, 24. ÁGÚST 11916.
HYACINTHA VAUGHAN
Eftir CHARLOTTE IYk. BRAEME.
LafSi Dartelle kóm seint ofan til morgunverS-
ar. Hún var föl og það leit út fyrir, aS hún væri
bæSi hrædd og reiS. Þegar morgunverSi var lokiS,
baS hún Chandon lávarS aS tala viS sig undir fjög-
ur augu, og hann gekk meS henni inn í bókaher-
bergiS. LafSin var nærri búin aS missa sjálfsstjórn
sína, og LávarSur Chandon horfSi á hana fullur
undrunar.
“LávarSur minn”, sagSi hún meS hátíSlegri
röggsemd, “þaS er mjög leiSinlegt efni, sem eg
neySist til aS tala um; en eg hefi ekki minst á þaS
viS son minn. SegiS mér eins og er, vitiS þér nokk-
uS um, hvar hin ógæfusama stúlka er?"
LávarSurinn horfSi á lafSina meS ódulinni undr-
an, svo hún sá strax aS þaS var engin uppgjörS.
“Mér er ómögulegt aS skiljá, viS hvaS þér eigiS,
lafSi Dartelle”, svaraSi hann. “Máske þér viljiS
skýra þetta nákvæmar?”
“LávarSur Chandon, getiS þér lagt drengskap j
ySar viS, aS þér hafiS ekki skrifaS til kenslukonu j
minnar, ungfrú Holte, og aS þér vitiS ekkert um
flótta hennar?”
“SkrifaS til kenslukonu ySar!” hrópaSi lávarS-
urinn undrandi. “Eg legg viS drengskap minn, sem
göfugmenni, aS eg þekki ekkert til þeirrar stúlkujj
aS eg hefi aldrei séS hana, aldrei heyrt nafn hennar
fyr en nú, og hefSi aldrei heyrt eSa vitaS, aS þér
hefSuS kenslukonu, ef sonur ySar befSi ekki minst
á hana og sagt aS hún væri fögur”.
“Sonur minn”, stamaSi lafSi Dartelle og skifti
um skoSanir í huga sínum. “Getur þaS veriS Aub-
rey? Eg biS ySur fyrirgefningar, lávarSur Chan-
don, á því, aS eg efaSist eitt einasta augnablik um
ySur. Þér munuS skilja ástæSuna til efa míns, þeg-
ar þér fáiS aS vita alt. ViljiS þér gjöra svo vel og
láta kalla á Gústaf, þjón ySar? LeyndarmáliS verS-
ur aS ráSa, því vesalings stúlkan er strokin burtu,
og eg ber ábyrgS á henni gagnvart vinum hennar.
ÞaS er máske réttast, aS segja ySur eins og er, aS
vinnufólkiS hefir staShæft og talar mikiS um þaS,
aS þjónn ySar hafi mætt kenslukonu minni niSur
viS sjóinn, og talaS þar viS hana lengur en hálfa
stund, og önnur dætra minna sá hann líka afhenda
ungfrú Holte bréf. Þar eS viS gátum ekki ætlaS,
aS hún stæSi í bréfasambandi viS þjón, þá álitum
viS hugsanlegt, aS hann flytti erindi húsbónda
síns”.
“Eg held aS þér hefSuS átt aS þekkja mig bet-
ur, lafSi Dartelle”, sagSi lávarSur Chandon meS
sjálfsvirSingu.
“BíSiS þér hérna, lávarSur Chandon; þér gjör-
iS mér mikinn greiSa meS því aS hinkra viS ofur-
litla stund”, sagSi lafSin í bænarróm; "eg lét ung-
frú Holte koma ofan til mín og talaSi um þetta viS
hana. Mér til undrunar varS hún vandræSaleg og
fékk megna geSshræringu. Hún baS guS hjálpar
og gat ekki neitaS því, aS hún þekti ySur. Eg sagSi
henni, aS eg áliti þaS skyldu mína, aS tala um þetta
viS ySur; og í morgun varS þaS ljóst, aS hún hafSi
flúiS í nótt, og hefir aS líkindum veriS úti í þessu
voSalega óveSri. HafSi eg ekki ástæSu til aS spyrja
ySur, lávarSur Chandon?
“Jú, þaS höfSuS þér raunar”, sagSi hann;
“en eg get enga upplýsingu gefiS um þenna leyndar-
dóm. Eg get aS eins endurtekiS þaS, aS eg þekki
ekki ungfrú Holte; ekki veit eg heldur af neinni
stúlku meS því nafni, sem getur þekt mig. Hér kem-
ur Gústaf; nú getum viS kanske fengiS þær nauS-
synlegu upplýsingar”.
Þjónninn kom inn í herbergiS, hræSslulegur á
svip. ÞaS var auSséS, aS illa lf á honum; hann var
fölur í andliti og alveg utan viS sig.
“Gústaf!” sagSi lávarSurinn. "Hvers konar saga
er þaS, sem mér er sögS hér? Fyrir hvern hefir þú
flutt bréf til kenslukonu lafSi Dartelles?”
“Ekki fyrir neinn, lávarSur minn. Eg fékk henni
lítinn seSil, sem eg hafSi sjálfur skrifaS ’.
“Eg trúi þessu ekki, lávarSur Chandon”, sagSi
lafSi Dartelle. "Ungfrú Holte hefir ekki átt bréfa-
skifti viS þjón ySar”.
“Ennþá hefi eg aldrei heyrt þjón minn segja eitt
ósatt orS”, sagSi lávarSurinn.
LafSi Dartelle gekk fast aS Gústaf.
“Eg á aS ábyrgjast ungu stúlkuna fyrir vini
hennar”, sagSi hún, “og sem húsmóSir hennar krefst
eg aS fá aS vita, hvaS þér skrifuSuS henni!”
“ÞaS get eg ekki sagt, lafSi Dartelle”, sagSi
þjónninn meS lotningu.
“Eg fel ySur á hendur, aS komast eftir þessu,
lávarSur”, sagSi lafSin.
"Þú verSur aS segja eins og er, Gústaf”, sagSi
lávarSurinn.
"StóS bréfiS ySar aS nokkru leyti í sambandi
viS flótta ungu stúlkunnar?” spurSi lafSin.
“AIls ekki, lafSi Dartelle”.
“VitiS þér hvert hún fór?" spurSi hún.
“Eg veit þaS ekki fremur en þér”, svaraSi þjónn-
inn.
“LávarSur Chandon”, sagSi lafSi Dartelle, “eg
verS aS biSja ySur aS fá þjón ySar til aS segja
þaS sem hana veit. ÞaS er ómögulegt aS vita,
hvaS fyrir vesalings stúlkuna hefir komiS. Þér
verSiS aS þvinga hann til aS þegja ekki yfir Ieynd-
armáli, sem snertir þetta efni. Hún hefir máske lent
í höndur vondra manna. I guSanna bænum, fáiS
hann til aS segja allan sannleikann!”
“Gústaf!” sagSi lávarSurinn alvarlegur og á-
kveSinn, “eg skipa þér aS segja alt, sem þú veizt
um þessa stúlku!”
“LávarSur minn, — eg get þaS ekki; eg lofaSi
því, aS koma engu upp um hana. Hún baS mig
þess svo innilega, — hún var svo ógæfusöm —; og
hún sagSi, aS eg gjörSi sig tvöfalt ógæfusamari, ef
eg segSi nokkuS um hana. BiSjiS mig ekki, herra
minn, aS Ijósta upp um hana!"
“ÞaS er henni sjálfri aS kenna”, sagSi lávarS-
ur Chandon, sem farinn var aS fá áhuga á þessu efni.
“Þú getur þó aS minsta kosti sagt, hvaS þú veizt
um hana, — getur þú þaS ekki?" •
Þjónninn leit út fyrir, aS vera svo kvíSandi og
hræddur, já, ógæfusamur, aS húsbóndi hans vissi
ekki, hvaS hann átti aS halda.
"Eg hefi séS hana áSur en viS komum hingaS,
og eg þekki leyndarmál, sem hana snertir. Eg lof-
aSi henni aS hugsa um þaS, hvort eg ætti aS segja
til hennar, og aS eg skyldi láta hana vita, hvaSa á-
form eg tæki; eg hugsaSi mikiS um þetta, skrifaSi
henni svo fáeinar línur, og sagSist ekki meS einu
orSi skyldi ljósta upp, hver hún væri; þaS var seS-
illinn, sem eg fékk henni”.
“Þetta er mjög svo ósennileg saga”, sagSi lafSi
Dartelle. “Þér hafiS samt líklega enga ástæSu til
aS leyna því, hvar þér sáuS hana fyrst?”
"Eg lofaSi, aS segja ekki, hver hún væri”, var
svar þjónsins.
MeSan hann talaSi, horfSi hann alvarlega á
húsbónda sinn, og lávarSurinn hélt sig sjá tár í aug-
um hans.
“Gústaf!” sagSi hann. “Þú hefir ávalt veriS
trúr og áreiSanlegur; segSu mér, hver þessi stúlka
er?”
“Ó, herra minn!” sagSi þjónninn meS einkenni
legum róm. “GetiS þér ekki getiS þess? Eg þori
ekki aS segja ySur, hver hún er, — eg lofaSi henni
aS þegja. — En getiS þér ekki gizkaS á þaS?"
Þeir stóSu nú nokkur augnablik og horfSu hvor
á annan. LávarSur Chandon vissi fyrst ekki, hvaS
hann átti aS hugsa. En svo breyttist andlit hans alt
í einu; hann varS náfölur, fallegu drættirnir hrukk-
uSust, og einhvers konar glampi sást í augunum.
“ÆtlarSu aS láta mig ímynda mér”, sagSi hann
mjög skjálfraddaSur, “aS þaS sé — aS þaS sé ung-
frúVaughan?”
Þjónninn huldi andlitiS meS höndum sínum.
“Eg get ekki ljóstaS upp um hana, herra, en
þér getiS gizkaS á, hver hún er”.
“Og þú sagSir mér þaS ekki!" hrópaSi hann.
“Þú vissir, aS eg þráSi hana svo ósegjanlega mikiS,
þú vissir, aS eg hefi um langan tíma leitaS hennar,
— og þó sagSi r þú mér þaS ekki!”
“Eg gat ekki svikiS loforS mitt!" svaraSi þjónn-
inn hryggur.
LávarSur Chandon var vandræSalegur; hann
skalf frá hvirfli til ilja. Svo sneri hann sér aS lafSi
Dartelle.
“Eg held”, sagSi hann, “aS stúlkan, sem hefir
veriS kenslukona hjá ySur, sé hin sama og sú, sem
eg hefi svo lengi leitaS aS, stúlkan, sem eg er heit-
bundinn, — ungfrú Vaughan”.
“LafSi Dartelle horfSi á lávarSinn algjörlega
undrandi. “Ungfrú Vaughan!” endurtók hún. “ÞaS
er ómögulegt!”
‘Eg held þaS sé samt tilfelIiS. Hvar er hún?”
hrópaSi hann afar hræddur. “SögSuS þér aS hún
hefSi fariS, — fariS út í þetta voSaveSur, sem stóS
) yfir síSustu nótt?”
"Já”, svaraSi lafSi Dartelle; “viS höfum fylstu
ástæSu til aS halda þaS. Hún hefir ekki veriS í
herbergi sínu í nótt, og einn af þjónunum sagSi
mér, aS einar hliSardyrnar hefSu veriS ólæstar í
morgun”.
“Þá biS eg ySur aS afsaka mig, — eg má ekk'i
láta dragast lengur aS leita hennar. ÞaS má til aS
finna hana; því, guSi sé lof, nú hefi eg þá loksins
fundiS spor hennar! Þú hefir ekki svikiS hana, Gú-
staf. FarSu og segSu einum af þjónunum, aS hann
sé tilbúinn aS ríSa af staS undir eins og eg segi hon-
um- — Þér munuS leyfa þaS, lafSi Dartelle?”
Alt og allir eru á ySar valdi!” svaraSi lafSin.
Eg vil gjöra alt, sem í mínu valdi stendur, til aS
finna þetta vesalings bam!”
Hvar er Aubrey?” spurSi lávarSurinn. Hann
kom, og honum var sögS öll sagan. Hann varS al-
veg hissa á þessu, og gat ekki duIiS þá geSshrær-
ingu, sem þessi fregn olli honum.
“Svo þaS er ungfrú Vaughan — þessi elsku-
verSa, yndislega stúlka! Og hún hefir veriS úti í
vonda veSrinu í nótt! Vesalings stúlkan — vesal-
ings stúlkan! ViS verSum aS fara undir eins og
leita hennar; Hún getur ekki veriS komin langt í
slíku veSri og slíkri rigningu. Eg skal senda einn
eSa tvo menn á hverja járni>rautarstöS í nándinni,
— fáeinar lestir fara á nóttunni. Þeir skulu spyrja
sig fyrir, hvort nokkur hafi séS eSa heyrt nokkuS
um ungu stúlkuna, sem er saknaS”.
Og Sir Aubrey lét ekki dragast aS láta fram-
kvæmd fylgja orSunum.
ViS lávarS Chandon sagSi hann: “ViS skulum
fara til Dipton; þaS er næsta stöSin. ÞaS eru öll
líkindi til, aS hún hafi fariS þangaS til aS fara meS
fyrstu lestinni. Þú mátt ekki vera hrædd um okk-
ur, mamma, þó viS verSum lengi, sem líklega verS-
ur til felliS”.
LafSi Dartelle fór út úr svefnherberginu; hún
varS aS finna dætur sínar og segja þeim þessa und-
arlegu sögu, aS kenslukonan, ungfrú Holte, væri í
rauninni ungfrú Vaughan, heitmey lávarSar Chan-
dons, sem var horfin, honum til takmarkalausrar
sorgar, og sem hann nú fann aftur sem kenslukonu.
Þær voru nú ekki sérlega ánægSar yfir aS heyra
þetta; — nú var öll von úti um, aS geta veitt lávarS
Chandon. En aS hinu leyti fanst þeim þaS íhugun-
arvert, aS þessi lítilláta, óframfærna ungfrú Holte,
væri sú ungfrú Vaughan, sem leitaS var aS af svo
miklu kappi, einkum af lávarSi Chandon, sem var
heitbundinn henni. Ef hann findi hana og kvæntist
henni, sem hann eflaust myndi gjöra, þá yrSi svo
þægilegt, aS mega telja lafSi Chandon í Chandon
Court til kunningja sinna.
“HvaS ætli hún hafi hugsaS, þegar hún heyrSi
alt, sem viS höfum sagt um hana, og áform okkar
um aS ná í lávarS Chandon, sem var heitmögur
hennar? ÞaS er ekki lítiS, sem viS höfum talaS
um þaS efni, án þess aS skeyta um, þó hún heyrSi
hvert orS. AS okkar áliti var hún þá aS eins kenslu-
kona. Eg roSna, þegar eg hugsa um alt þetta”, sagSi
Veronika.
Mildred hló. Nú máttu hætta viS allar þínar
hyggilegu hugsjónir”, sagSi Mildred til aS hæSast
aS systur sinni, sem áleit sig hafa einkarétt til lá-
varSarins. Og Veronika hafSi líka allra náSarsam-
legast lofaS henni því, aS hún, sem lafSi Chandon,
skyldi útvega henni ríka giftingu. Mildred hafSi
alt af orSiS aS lúta í lægra haldi fyrir hinni stoltu
Veroniku.
“En”, bætti Mildred viS, “þín vegna óska eg,
aS lávarSi Chandon hepnist ekki aS finna kærustu
sína”.
Og þessi “mannkærleiksríka” ósk virtist líka
ætla aS rætast, því lávarSur Chandon og Sir Aub-
rey komu aftur, án þess aS hafa fundiS ungfrú Vaug-
han. Einn eftir annan af sendimönnunum kom ríS-
andi heim, og allir höfSu þaS sama aS segja: Hvorki
á járnbrautarstöSvunum, þjóSvegunum, né í sveita-
þorpunum, hafSi orSiS vart viS þessa hjálparlausu,
ógæfusömu .stúlku.
Eg ætla aS finna hana”, sagSi lávarSurinn viS
Sir Aubrey, — frá mannlegu sjónarmiSi skal ekk-
ert hindra mig í því. Vilt þú, Aubrey, ganga niS
ur aS sjónum, en eg ætla aS fá Gústaf meS mér til
aS leita hennar í skóginum. Eg vil finna hana, lif-
andi eSa dauSa!”
38. KAPITULI.
“Lifandi eSa dauSa!” — þessi orS hvörfluSu
aftur og aftur í huga hans. MeSan hann gekk af
staS, hugsaSi hann um þaS, hve hrædd Hyacintha
hlaut aS hafa veriS, fyrst hún þaut út í þetta rok-
viSri, rigningu og myrkur. Hún gat naumast veriS
komin langt, hugsaSi hann, óveSriS gjörSi henni
þaS ómögulegt.
“Mín vesalings Hyacintha”, hugsaSi hann. —
‘ Getur þaS veriS mögulegt, aS hún hafi flúiS mig;
eg met hana meira en alt annaS í heiminum! Hvern
ig gat hún, hvers vegna þurfti hún aS flýja mig?”
Ekki kom honum til hugar aS henni, meS sína
hreinu, blíSu, tilfinningarríku sál, findist yfirsjón
sín hafa myndaS hyldýpi á milli þeirra, — aS þaS
var hans vegna, svo aS hann skyldi ekki verSa niS
urlægSur, aS hún þaut út í myrkriS, kærulaus um
þaS, þó aS af því leiddi dauSann.
LávarSurinn og Gústaf Jitu nákvæmlega til
beggja hliSa, meSan þeir gengu.
Gústaf”, sagSi lávarSurinn, þegar þeir höfSu
gengiS um skóginn um stund, — "segSu mér dá
lítiS um hana; þú þarft ekki aS vera hræddur, —
þaS svíkur hana ekki —; segSu mér hvaS hún
sagSi viS þig”.
MeSan þeir gengu gegnum skóginn og gættu
vel aS, endurtók þjónninn alt, sem Hyacintha hafSi
sagt viS hann.
Vesalings ógæfusama elskan mín”, sagSi lá
varSurinn, ó, hvers vegna flúSi hún burt frá mér?’
Hann fann, aS ef aS hún hefSi snúiS sér til
hans og sagt honum frá öllu, þá hefSi hann fylgt
henni til Englands, staSiS viS hliS hennar meSan
yfirheyrslan stóS yfir, og til þess aS koma í veg fyr-
ir vanalegan þvætting, þá hefSi hann kvongast henni
undir eins. En hún vissi þetta ekki, og áleit sig hafa
drýgt stóra synd gegn honum. Hann þráSi aS geta
tekiS hana í faSm sinn og kyst burtu allar endur
minningarnar um sorgina og þjáningarnar, sem hún
hafSi liSiS, — ef aS hann aS eins gæti fundiS
hana!
Mér er sagt”, sagSi hann viS Gústaf, “aS
hún hafi kunnaS svo vel viS þessa skóga, og aS í
gegnum þá liggi leiS til Dipton. Eg álít, aS sökum
illveSursins og myrkursins, hafi hún vilst í þessum
skógi”.
“ÞaS er mjög Iíklegt, herra minn”, sagSi þjónn-
inn. Hann hafSi litla von, en vildi ekki hryggja
herra sinn meS því, aS segja honum álit sitt.
Þeir voru nú komnir inn í miSju skógarins, og
gengu áfram þegjandi, þegar Gústaf, um leiS og
hann leit inn í þéttan trjárunna til vinstri handar,
greip í handlegg lávarSarins.
“Sko, herra — sko!” hrópaSi hann. “EitthvaS
liggur undir trénu þarna”.
LávarSurinn þaut af staS meS örvarhraSa. Já,
þarna var eitthvaS. ÞaS var Hyacintha, sem lá þar
endilöng og þegjandi; fallega höfuSiS hennar lá á
grúfu, svo þeir sáu ekki andlitiS.
Þetta var sorgleg sjón. Fötin voru öll rennvot,
klest utan um kroppinn. Hún hreyfSi sig ekki, og
engin merki sáust þess, aS hún væri lifandi.
“Hún er látin!” hrópaSi Gústaf.
En lávarSurinn ýtti honum til hliSar. LávarSur-
inn rak upp angistaróp, svo hvelt og sárt, aS þjónn-
inn gleymdi því aldrei; svo tók hann þenna magn-
lausa líkama í faSm sinn, þrýsti honum aS brjósti
sínu eins innilega og móSir, sem hefir mist barn sitt
og fundiS þaS aftur; grét svo aS tárin streymdu
niSur á hiS náföla andlit, og kysti hvítu varirnar
meS mikilli ákefS.
“Elskan mín! Ástkæra Hyacintha mín!" hróp-
aSi hann. “Ó, guS, taktu hana ekki frá mér!"
Svo hljóSaSi hann aftur, — varir hennar hreyfS-
ust ofur hægt.
Svo opnaSi hún augun og leit í þess manns augu,
sem hún elskaSi svo ósegjanlega mikiS; hann leit
einnig í hennar augu, frá sér numinn af ánægju, ást
og meSaumkvun, og varir hans skulfu af geSshrær-
ingu. I þeirri von, aS þeir kynnu aS finna hana,
höfSu þeir haft meS sér litla flösku af konjaki. —-
Þeir vissu, aS þaS var nauSsynlegt, ef aS þeir findu
hana í yfirliSi, kalda og rennvota, eins og raun
varS á.
“FáSu mér konjaks-flöskuna, Gústaf; hlauptu
svo af ölu megni til hússins; segSu lafSi Dartelle,
aS viS höfum fundiS Hyacinthu, og aS mér væri
sönn ánægja í því, aS hún sendi vagn þangaS, sem
leiSin liggur inn í skóginn; ennfremur, aS hún sím-
riti eftir læknir, og hafi alt tilbúiS til aS taka á móti
hinni sárþjáSu en aftur fundnu ungfrú Vaughan .
“HaldiS þér aS hún geti lifnaS viS?” spurSi
Gústaf, og horfSi kvíSandi á hiS inndæla en föla
andlit.
“Eg held þaS — eg vona þaS. GuS er of góS-
ur til þess, aS vilja taka hana frá mér nú, á þeirn
stundu, sem eg hefi fundiS hana aftur”.
Þegar hann var orSinn einn eftir meS hana, —
flutti hann innilega bæn til guSs meS heitum tárum,
og baS hann aS leyfa henni aS lifa, — þessari elsku-
legu konu, sem var honum kærari en alt annaS i
heiminum.
“Elskan mín!” hvíslaSi hann. “Vesælings o-
gæfusama barn, þaS bezta, sem eg hefi nokkuru
sinni eignast, hvers vegna treystir þú mér ekki? Eg
skyldi hafa staSiS viS hliS þína til síSasta augna-
bliks”.
Hann kysti hana og kjassaSi og hvíslaSi þ'
blíSustu ástarorSum aS henni, þangaS til honum
sýndist ofurlítil velgja færast í andlitiS. Hann leit
á litlu hendurnar; þær voru blóSugar og klóra<~
eftir þyrnirunnana; á enninu var líka rauSur blett-
ur, sem benti á, aS hún hefSi dottiS á tréS, sem hún
lá hjá. Hann reyndi, aS láta hana heyra og skilja
þaS, sem hann spurSi hana um, en slíkt var óhugs!
andi og ómögulegt. Hún lá í faSmi hans, eins róleg
og barn, meS ofurlítiS bros á vörum sínum.
Chandon lávarSur vildi ekki láta aSrar hendur
hreyfa viS Hyacinthu. Hann bar hana aS vagnin-
um, og studdi hana í sætinu meSan ekiS var heim
til lafSi Dartelle. Allar hugsanir lávarSarins sner-
ust um hana.
Þegar búiS var aS bera hana til herbergis síns,
fór lávarSur Chandon ofan til lafSi Dartelle. —’
tók hendi hennar og tárin streymdu úr augm0
hans.
“LafSi Dartelle”, sagSi hann, “eg gæti gefi®
mitt líf fyrir hennar. ViljiS þér gjöra alt, sem þer
getiS, til þess aS varSveita hana handa mér, g®*®
hennar eins og hún væri ySar eigiS barn?”
“Já, þaS vil eg”, svaraSi hún; “þér megiS reiSa
ySur á mig”.
Hann fór ekki fet frá húsinu, þar sem kærasta
hans lá; en Sir Aubrey fór niSur á símritunarskrif'-
stofuna, til aS láta Sir Arthur og lafSi Vaughan
vita, aS Hyacintha væri fundin.
Edwald læknir kom og fór strax upp til sjuk-
lingsins. Þegar hann kom ofan aftur, beiS lávarS-
urinn eftir honum og spurSi mjög kvíSafullur:
“ViljiS þér segja mér sannleikann, læknir, ah'
an sannleikann, eg verS aS þekkja hann”.
“Þér skuluS fá aS vita alt, sem eg veit, lávarS'
ur Chandon”.
“Er nokkur hætta á ferSum?” spurSi lávarSut'
inn.
"*Eg vona aS þaS sé ekki, og ekki held eg þa®-
Unga stúlkan hefir á undarlegan hátt sIoppiS viS
mikla hættu. Hún, viltist út í skóginn, datt á rre
misti meSvitundina og lá þar í alla nótt í þessu ógur
lega veSri; furSa aS hún dó ekki. En eg gjöri mer
hinar beatu vonir. Eg hefi gefiS henni sterkt hress-
ingarlyf, svo nú mun hún sofa lengi. Ef hún getur
notiS rósemi og verSur ekki fyrir neinni geSshraef'
ingu, er eg sannfærSur um, aS hún verSur heilbrig®
innan skamms tíma”.
LávarSur Chandon varS utan viS sig af ánaeg)u’
þegar lafSi Dartelle kom ofan litlu síSar og leit ti^
hans brosandi. Hann kysti hendur hennar, svo a$
gamla konan varS hálffeiimin.
“Veit hún aS eg er hér, lafSi Dartelle, —
þaS var egj, sem fann hana?” spurSi hann.
"Já, og nú sefur hún svo rólega og vel. Þer
þurfiS ekki aS bera neinn kvíSboga fyrir henni, e
viS erum nákvæm viS hana, er eg viss um, aS henni
batnar”.
Seint um kveldiS kom Sir Arthur og lafSi Vaug'
han til Hulme Abbey.
“Er þaS satt, aS þér hafiS fundiS hana, Adr
ian?” spurSi lafSi Vaughan í talsverSri geSshr*r
ingu. — “Mína vesalings litlu, týndu Hyacinthu
Nær get eg fengiS aS sjá hana?”