Heimskringla - 21.09.1916, Blaðsíða 6

Heimskringla - 21.09.1916, Blaðsíða 6
BLS. 6. HEIMSKRINGLA. WINNIPEG, 21. SEPTEMBER 1916 Spellvirkjarnir eða Námaþjófarnir. SAGA EFTIR REX E- BEACH. wrsoSiS kjöt koma til þessa lands, voru Tananas- Ibúar hinn voldugasti kynflokkur í öllu Norður- Kanada. Djarfasti veiðimaðurinn hét ltika, undir- foringi flokksins. Hann gat elt elgsdýrið, þar til þaS féll í snjóinn uppgefiS, og hann átti fjölda-mörg belti, er gjörS voru úr klóm svarta bjarnarins, sem er hinn skæSásti allra dýra, þar sem í honum búa andar ‘Yabla-mannanna’, eSa djöflanna, eins og al- kunnugt er. “Einn vetur var voSaleg hungursneyS í Tanana- <falnum. ElgsdýriS hvarf í brott og karibúinn hvarf úr hólunum eins og þoka fyrir stormviSri. Hund arnir veinuSu af hungri allar nætur, börnin emjuSu og konurnar urSu kinnfiskasognar og geSvondar”. “Þá var þaS, aS Itíka réSst í, aS leggja á veiSar á 'Sagtanna-svæSiS’, er myndaSi heimsenda. Flokk orinn reyndi aS hafa hann frá þessu voSa-áformi þar sem honum væri dauSinn viss fyrir hvítu úlfunum sem eru stærri en elgsdýr, og skjótari en örninn, og béldu einmitt til á ‘heimsenda’, leitandi aS bráS. Um kaldar, heiSskírar nætur sáust glampar mánans ítindra á gljáandi síSum þeirra, er voru innfallnar al bungri. Og þótt fjöldi hraustra veiSimanna hefSu lagt þangaS til fengjar, hafSi enginn aftur komiS. Þeir höfSu lent í úlfakjöftunum. En engar bænir né ógnanir gátu heft för Itíka Hann hélt leiSar sinnar um ‘Sagtanna-svæSiS’. Og •er nátta tók, gróf hann sig í snjó og sveiflaSi aS sér karibú-klæSum sínum. Þá er hann gægSist út snæhýsi sínu, sá hann þúsundir ljósa leiftra mejri fcirtu, en hann hafSi nokkru sinni áSur séS- Alt JiiminhvolfiS stóS sem í báli, er slöngvaSist til og írá meS ofsa-hraSa. Þá er hann hlustaSi betur heyrSi hann, hvernig snjórinn þyrlaSist undan fót tim úlfanna, og eins og stormhvin í fjarska, og þó var dúnalogn. “Um afturelding reis hann á fætur og hélt eftir *Sagtanna-svæSinu’, unz hann kom aS dal afar stór um. Hann hélt ofan í dalinn og inn í þéttan greni skóg, og var snjórinn þar allur troSinn; sporin voru cins stór og snjóskó-för. Hann heyrSi hávaSa hrátt fór svo vaxandi, aS fádæmum gegndi. Hann færSi sig nær gætilega. Brátt sá hann afar stórt hvítt dýr, er barSist um undir stóru grenitré, er fall iS hafSi á þaS ofan. Allir djarfir menn eru hjartagóSir, og svo var Itíka. Þrátt fyrir háska þann, er honum gat stafaS af því, tók hann til axarinnar og sundraSi trénu of an af dýrinu. Þá er dýriS var laust úr prísund þess- ari, tók þaS til máls, en tók ekki til fótanna. ÞaS talaSi af kurteisi á hreinu Indíána-máli: ‘Þú hefir borgiS lífi mínu. Hverju get eg laun <aS þér?’ ‘Mig langar til aS veiSa í dal þessum; þjóS mín er aSfram komin af hungri’, svaraSi Itíka. Þetta þótti úlfinum gott aS heyra. Hann kallaSi saman allan úlfahópinn til aSstoSar viS veiSina”. Nær sem Itika síSar kom til dalsins, aSstoSuS úlfarnir hann viS veiSina. Enn í dag þjóta þeir um fjöllin, þegar heiSskírt er og bjart og tunglsljósiS leiftrar á hvítu skrokkunum, og taka glamparnir sig ýmsar myndir. Sumir kalla þetta, í fávísi sinni NorSurljós”. En Isak gamli sagSi mér meS fullum sanni, hvernig öllu var háttaS, er eg dvaldi í kofa hans veikur af snjóbirtu. ÞaS eru andar Itíka og úlfanna, er birtunni ráSa”. "Þetta er hláleg þjóSsaga", mælti stúlkan. “ÞaS cr sjálfsagt mikiS til af slíkum sögum hér um slóSir. Eg held mér ætli aS falla vel hér í ’NorSrinu’.” ÞaS má vel vera, aS svo fari”, svaraSi Glen- íster, þótt hér sé ekki glæsilegur kvennalundur”. “SegiS mér, hvaS þaS var, sem dróg ySur hing- aS. Þér eruS maSur úr ‘Austrinu’. Þér hafiS yfir. gefiS þægileg lífskjör, fengiS mentun — og þó ku8- nS þér aS halda hingaS. Þér 'hljótiS aS elska ‘NorSriS’.”. "Já, þaS gjöri eg af öllu hjarta. ÞaS ávarpar mann í fjörugri róm, heldur en nokkur önnur átt hnattarins. Þegar þér einu sinni hafiS fundiS slóS eina vel kaldan vetrarmorgun, og allur hvíti, þögli heimurinn gljáir sem kristallar. Já — og er þér haf- iS séS hundana hamast í aktýgjunum og sleSameiS- arnir syngja viS raust, og fjaIIagarÖarnir fjarlægu koma í ljós eins og höggnar standmyndir. Alt þetta hefir í för meS sér heilbrigSi, jafnrétti, frelsi og ó- takmarkaSa nautn. ÞaS fellur mér bezt Þá er eg var skólapiltur, var eg vanur aS glápa á uppdrátt Alaska svó tímunum skifti. Eg týndi sjálfum mér í uppdráttinn. En ekkert var aS sjá, nema stórt eySihorn norSur þar. NafniS ‘Yukon’ skapaSi í huga mér eitthvaS óþekt, furðulegt; gull- skreytta árbakka, grimma Indíána meS beinörvar, í selskinnsbrókum. Þá er eg fór úr skóla, hélt eg hingaS eins fljótt og unt var, — líklega æfintýra- fýkn--------”. “ÁkvarSaS hafSi veriS, aS eg skyldi verSa lög- fræSingur. Hve voSalega sorgar-kjafta þeir settu upp, hann gamli Choate, Webster, Patrik Henry og Blackstone, er eg þaut í brott, því get eg ekki lýst. Tlackstone reif af sér hálft skeggiS”. ‘Eg held, aS þér hefSuS orSiS góSur lögmaS- ur , mælti stúlkan. “HvaS sem um þaS er, þá vildi eg ekki standa vegi fyrir öSrum, aS ná í há háyfirdómara-stöSu í 3andaríkjunum. Eg hélt norSur. Hér var eg minni réttu hillu. Hér var eg skapaSur til aS ham- ast. Eg er ekki ánægSur enn, — þaS skuluS þér ekki ímynda ySur- Eg er metnaSargjarn. En hér fellur mér þó skárst, — eg er aS koma óskum mín um í framkvæmd. Eg hefi eignast auS fjár, ---- nú ætla eg aS sjá, hvaS heimurinn hefir meira aS bjóSa”. Hann sneri sér skyndilega aS henni. "En — meSal annara orSa-----hvaS heitiS þér?’ spurSi hann. Hún hrökk viS og leit þangaS, er Dextry hafS staSiS. Hann hafSi haft sig á brott meSan á sam talinu stóS. “Helen Chester”, svaraSi hún. “Helen Chester”, hafSi hann eftir henni og var stund hugsi. "Ó, þaS er fallegt nafn! ÞaS um er næstum því ömurlegt, aS verSa aS breyta því þér giftist, eins og þér verSiS aS gjöra". “Eg er ekki aS fara til Nome til þess aS giftast” Hann leit aftur skyndilega til hennar. “Þá mun ySur ekki líka hér vel. Þér komiS tveím árum of fljótt; þér hefSuS átt aS bíSa, þar ur til járnbrautir og talsímar koma. Þetta land er sem stendur aS eins fyrir karlmenn”. “Eg skil ekki í, hví konur geta ekki átt hér líka heima- ViS getum líka tekiS þátt í, aS gjöra þaS aS menskra manna landi. Þar suSur frá, í Oregon, er fullgjör járnbraut, er verSur bygS aS námunum á fám vikum. AnnaS skip er á ferSinni meS víra og staura fyrir talsíma-samband, er kemst á laggirn- ar meS þaS sama. MentaS fólk kemur um leiS. Eg sá franskan greifa í Seattle. Matsöluhús verSa reist. Alt, sem mig vanhagar um, er þjónustustúlka. Eg misti mína stúlku, er eg flúSi frá ‘Ohio’.. Sjómenn- irnir tóku hana frá mér. Þér sjáiS því, aS eg er ekki svo mjög á flæSiskeri stödd”. “HvaSa þátt ætliS þér aS taka í því, aS gjöra þetta land aS' menskra manna’ landi?” spurSi hann. Hún svaraSi fyrst eftir langa þögn: “Eg er komin til aS fagna komu laganna, og til aS stySja þau”. “Ja — lög! Mikil fyrn! RauSur borSi; dauS- ur bókstafur og hræsnaraflokkur. Eg óttast, aS lög komi illu einu af staS í landi þessu- Vér erum of nýjir og of langt í burtu. Þau leggja of mikiS vald í of fáar hendur. Vér höfum hér til þessa komist af meS dugnaS okkar og djarfleik og reiShestana okk- ar. Hvorttveggja verSum viS aS yfirgefa, er lögin koma. Eg hylli aS eins þann dómstól, er gjörir út um málin, án þess þeim verSi skotiS til æSra dóms”. “Hestarnir mega fara, en djarfleikurinn leggur aldrei á flótta”, tók hún fram í. “ÞaS getur satt veriS. Eg hefi samt þegar heyrt því fleygt, aS ráSabrugg sé myndaS til þess, aS brjóta lögin, og níSast á saklausum mönnum. 1 Unalaska sagSi maSur Dextry aS vara sig. AS undir kápu laganna væri morShnífur falinn, er stinga ætti á okkur, er náS hefSum í góS námalönd. Eg held aS þaS sé nú ósatt, en þaS má þó skollinn vita”. “Lögin eru grundvöllurinn, — engin sönn fram- för getur átt sér staS án þeirra. Hér er nú ekki ann- aS til en hóflaus óregla”. “Hér er ekki til helmingur þeirrar óreglu, er þér ímyndiS ySur. Hér átti sér ekki staS einn einasti glæpur, fyrri en bleySimennin sárfínu komu hingaS- Vér þektum ekki þjóf. Ef maSur kom aS kofa, gekk hann inn, án þess aS berja á dyr. Húsbóndinn helti á kaffikönnuna og skar niSur svínakjöt. Þegar hann var búinn aS matbúa, tók hann í hendina á gesti sínum og spurSi hann aS heiti. ÞaS stóS á sama, hvort hann hafSi allsnægtir matfanga, eSa aS þetta var síSasti bitinn og aS hann þyrfti aS bregSa sér 200 mílur eftir næstu föngum. Svona gestrisni þekk- iS þiS ekki þar sySra. Væri enginn heima, veitti gestur ser sjálfur af föngum þeim, er hann fann í'kof- anum og fann enginn aS því. AS eins ein ófyrirgef- anleg yfirsjón var til, sú: aS yfirgefa kofann, án þess aS skilja eftir þurra eldkveikju. Eg er hræddur viS hina komandi breyting, — ginnunga-gapiS, sem verSur, þegar gömlu siSirnir deyja, — biliS, sem verSur á milli þeirra og hinna nýju siSa, þar til aS þeir komast á. Satt aS segja, fellur mér fyrirkomu- lagiS, sem er, bezt. Eg elska frelsiS. Mér er ljúft, aS þurfa aS glíma viS náttúruna, aS þurfa aS hafa skjótar hendur á því, er eg næ og verja þaS, ef á er sótt. Eg hefi veriS fyrir utan dyr laganna um nokk- ur ár, og þar vil eg vera í friSi. Þar er lífiS eins og því var ætlaS aS vera í upphafi: aS þaS haldi lífi, sem lífhæfast er”. Stóru hendurnar hans, er hann lagSi á borS- stokkinn, voru sterklegar og vöSvamiklar, en rödd- in var þýS og laSandi, þótt í henni leyndist eitt- hvaS, er benti á takmarkalausan viljaþrótt. Hann stóS yfir henni, hávaxinn, karlmannlegur, meS ofsa- sterku aSdráttarafli. Nú skildi hún, hví hann hafSi svo mjög fagnaS Dardaganum nóttina áSur. Slíkum manni voru áflog sælgæti. Óafvitandi nálgaSist hún hann; afliS dróg rana aS sér. “Bezta skemtun mín eru aflraunir; hatur mitt er beiskjuboriS. ÞaS, sem eg girnist, þaS tek eg. ^aS hefir veriS siSur minn til þessa, og eg er of eig- ingjarn til þess aS leggja hann niSur”. Hann horfSi út yfir ísflæmiS; en um leiS og hann sneri sér viS, snart hann heitu hendina hennar, er einnig lá á borSstokknum. Hún horfSi blátt áfram á hann, og svo skamt var milli þeirra, aS hann fann ilmlyktina leggja af hár- inu hennar. 1 augum hennar sást aS eins undrun og forvitni, aS því, er þennan mann snerti, er var svo gagn-ólíkur öllum þeim, er hún hafSi áSur séS. MeS Glenister var þessu alt öSruvísi variS. Hann starSi á hana ástföngnum augum; honum virtist fegurS hennar margfaldast í hálf-rökkrinu. Fötin hennar snertu hann. Litla, mjúka hendin lá undir hendinni hans. Titringur gekk í gegnum hann — fékk algjört vald yfir honum- "ÞaS, sem eg girnist, — þaS tek eg”, hafSi hann aftur upp, og í sömu svipan greip hann hana í arma sér, vafSi henni aS sér og þrýsti brennandi kossum. einum eftir annan, á varir henni. Litla stund lá hún lémagna viS brjóst honum; brátt losaSi hún hend ur sínar og sló hann hnefahögg af öllu afli beint andlitiS. ÞaS var eins og hún hefSi slegiS í stein. Á svip- stundu lagSi hann handleggi hennar niSur meS síS- um hennar og brosti góSlátlega framan í hana. Hún gat ekki hrært legg eSa liS í járngreipum hans. — Hann marg-kysti hana á munninn, augun, háriS og kinnarnar og — slepti henni svo. “Eg er aS því kominn, aS elska þig, Helen” sagSi hann. "Og slái GuS mig til lífláts meS sinni hefndar hendi, ef eg nokkru sinni hætti aS hata ySur!” sagS hún, en gat varla komiS upp orSi fyrir reiSi. Hún gekk tignarlega á brott til káetunnar sinn ar. Hann vissi ekki, aS hún var svo mátllaus í hnján um, aS hún varS aS neyta orku til þess aS komast þenna spotta. og IV. KAPITULI. Manndrápin. 1 fjóra daga hröklaSist ‘Santa Maria’ um ísinn en barst þó norSur meS vorflóSinu, er kemur inn Behrings-sundiS. ViS morguns-ár hins fimta dag: sást opinn sjór í austurátt. SkipiS skreiS um mjóan ál og náSi íslausum sjó. FagnaSaróp farþeganna glumdu viS, er skipiS slapp úr ískvíunum. Háreysti vélarinnar var sem englasöngur í eyr um stúlkunnar. Brátt komust þeir aS fjalla-krýndri strönd, reis tignarlega úr hafinu, en hvít og hrjóstrug. Um tíundu stundu eftir hádegi, vörpuSu þeir akkerum Nome höfninni. ÁSur en skruSningunum í keSjun um linti, var skipiS umkringt af smábátum, er sveim uSu alt um kring. EmbættismaSur, meS gylta hnappa og borSalagSa húfu kleif upp á skipiS heilsaSi Stephens skipstjóra. Bátarnir héldu s< hæfilegri fjarlægS meSan "sá gylti” var um borð Þegar hann fór í bát sinn, mælti hann: “Sjúkraskýrsla ySar er í bezta lagi, skipstjóri’ og kvaddi skipstjóra. “Beztu þakkir, herra!” sagSi skipstjóri. AS tö uSum orSum þutu bátarnir aS skipinu. Þegar skipstjóri leit viS frá stjórnarpallinum kom hann auga á Dextry, er vel hafSi gefiS gætur aS öllu, er fram fór. Stephens skipstjóri bar sig al tignarlega, en leit þó til Dextry þannig, aS eitthvaS svipaS gletni þeirri, er skín út úr strákum, er hafa sloppiS viS skammir, kom þar í ljós. Skipanirnar gullu frá stjórnpallinum; hásetar hömuSust viS verk sitt, og alt söng og marraSi í reiSa og á þilfari. “Þá erum viS hér komin, ungfrú, í feluleik”, sagSi Glenister, um leiS og hann kom inn í farrými hennar- Heilsugætir hefir fundiS okkur hraust og hættulaus fyrir umheiminn, og þaS er orSiS mál fyrir ySur, aS sjá töfraborgina. KomiS, dýrSin er óviSjafnanleg”. Þetta var í fyrsta sinni, er þau sáust, eftir kossa- orustuna á afturþilfarinu. Stúlkan hafSi hagaS því svo, aS fundum þeirra bæri ekki saman, nema aS Dextry væri viSstaddur. Þótt hann hefSi jafnan, eftir þenna atburS, sýnt henni fulla kurteisi, fann hún samt, aS í honum leyndist eitthvert töfraafl, ein- hver ofsaþrá, er dró hana aS sér, svo hún þráSi, aS komast sem fyrst frá skipinu, — brjótast undan per- sónuvaldi hans og eSlisáhrifum. Hún leiS kvalir, er hún hugsaSi um hann. Hún beinlínis engdist þá sundur og saman, og þó gat hún ekki hataS hann, eins og hún óskaði aS gjöra, er hún var nálægt hon- um, — hann sigraSi hana; vildi ekkert meS hatur hafa; hirti ekkert um fyrirlitning hennar. Þessir eig- inleikar hans mintu hana á, hve fúslega og djarflega hann hafSi barist viS sjómennina frá ‘Ohio’, er hún hafði leitaS trausts hjá honum. Hún vissi, aS slíkt hiS sama mundi hann gjöra aftur, ef á lægi; ,og þaS er ekki létt, aS hata þann mann, er fús er til aS leggja lífiS í sölurnar fyrir oss, þótt hann hafi eitt sinn móSgaS oss, — einkum ef hann er gæddur því aðdráttarafli, er sviftir sundur festum þeim, er halda lífakkerinu. “ÞaS er engin hætta á, aS nokkur taki eftir okk- ur”, sagSi hann ennfremur. “FólkiS er æSisgengiS og sér ekkert. Förum þegar í land. Þér hljótiS aS vera orðin þreytt á fangavistinni, — eg er líka orS- inn þreyttur”. Þá er þau námu staSar viS næstu káetu-dyr, kom jar út kona nokkur, mögur og hörkuleg- Hún nam staSar, er hún kom auga á stúlkuna koma út úr ká- etu Glenisters. Hún leit alt annaS en vinsemdar- augum til þeirra. SíSar mintust þau meS eftirsjón jessa viSburSar, þar sem hann hafSi í för meS sér all-illar afleiSingar fyrir þau bæSi. ‘Gott kveld, herra Glenister”, sagSi hún, með ppgjörSar-blíSu. "Hvernig líSur ySur, húsfrú Champían?” svar- aði hann og flýtti sér brott. Hún elti þau nokkur fet og glápti á Helenu. “ÆtliS þér í land í kveld, eSa bíSa til morg- uns?” spurSi hún. “Eg veit þaS ekki ennþá”, svaraSi hann. SíSan mælti hann hljótt til stúlkunnar: “ForSist hana, — Hún er aS njósna um okkur". “Hver er hún?” spurSi Helen stundu síSar. “MaSurinn hennar er ráSsmaSur fyrir eitt af stóru félögunum. Hún er fullkominn kven-djöfull’ . Þegar hún fyrst sá landiS, hljóSaSi hún upp af fögnuSi. Sjórinn var sem olíu-blandinn; alt var crökt af skipum, smáum og stórum. Á landi var sama óskapa-ösin af burSarmönnum, og öllu ægSi saman; öllum mögulegum vörutegundum var hrúg- aS í stóra hauga. 1 mílu-fjarlægS var borgin. Hún sýndist eins og hvítur borSi lagður yfir sandinn og mosaheiSarnar. 1 fyrstu virtist, sem hún væri gjörS af hvítum striga. Á einni viku hafSi íbúatala aukist úr þrem þúsundum upp í þrjátíu þúsundir. Nú teyg- ist hvíti borSinn eftir ströndinni, því þar aS eins fékst þurt hússtæSi. Á bak viS borgina sökk gang- andi maSur í hné, og stigi hann tvisvar í sama fariS, kom hann niSur á ísleSju. Þess vegna teygSist borg- in til beggja enda, alt frá Nome-höfSanum til Skild- ings-árinnar, og leit út viS íshafs-sólsetriS eins og brimlöSur viS eyjarströnd í heitu löndunum. “Þarna er SteSjarlækur beint fyrir ofan”, sagSi Glenister. “ÞaS er þar, sem Midas-lóSin liggur. SjáiS!” Hann benti á fjallaklasa, er var spottakorn frá ströndinni. “ÞaS er hinn mikilsverSasti lækur í heimi. Þar má sjá múlasna-vagnhlöss af gulli og hóla af gullsteinum! Ó, þaS gleSur mig, aS vera kominn hingaS aftur. Hér er líf! Öll ströndin er gullþrungin. Hólarnir eru gullseymdir. Lækjarbotninn er gulur. ÞaS er gull, gull, gull, allstaðar gull, — meira gull en nokkru sinni var í námum Salómons gamla, — og hér er eitthvaS dularfult, hættulegt, óþekt og skemti- legt”. “ViS skulum flýta okkur”, sagSi stúlkan. "Eg hefi verk á hendi, er eg verS aS ljúka í nótt. Þegar því er lokiS get eg tekiS til aS athuga öll þessi undur”. Þau náSu í smábát og létu róa sig í land. Þeir félagar spurSu ferjumanninn spjörunum úr. Hann hafSi komiS þar fimm dögum áSur, og þaS þurfti ekki aS toga orS úr hálsi honum. Dextry sagSi hon- um, aS þeir væru lóSa-eigendur; þeir ættu Midas- eignina. Þá e rmaSurinn heyrSi þetta, tók ungfrú Chester eftir því, aS maSurinn varS óttasleginn, og glápti til skiftis á þá félaga. í'Bannsettir afglapar! SjáiS þiS, hvernig þeir ganga frá vörunum?” mælti Dextry. "Ef aS hvess- ir duglega, fer alt í sjóinn og félagiS um koll”. Er þau komu aS ströndinni, sáu þau, aS allskon- ar vörum var hlaSiS upp sem garSi rétt viS flæðar- máliS, og hver bátur, sem kom, hlóS sínum farmi ofan á hann. Hvert fet var tekiS, og innan um þetta ösluSú allskonar menn, bölvandi, hrindandi, hróp- andi og guSlastandi; allir aS leita aS vörum þeim, er þeir áttu aS flytja. “ÞaS gengur talsvert á þarna uppi”, sagSi ferju- maSurinn. Eg hefi veriS þar þrjár nætur. — Þar er ekkert rúm, enginn tími, ekkert myrkur aS sofa í. Svínakjöt og egg $1.50 og brennivínsstaupiS 60 cents”. Er hann mintist á hina síðastnefndu vöru- tegund, kom gráthljóS í kverkar honum. “Nokkurt slark á ferSum?” spurSi Dextry. “Veiztu þaS ekki?” spurSi ferjumaSurinn glaSf kampslega. “Og þaS held eg nú. Þeir voru aS drepa hvern annan þarna norSur frá í fyrrinótt”. ‘ ‘Spila-bardagi ? ’ ’ “Já, fantur, sem þeir kalla ‘Mexico’, slátraði hraustlegast”. “Ó!" sagSi Dextry, “eg þekki hann. Hann er fjörmaSur”. Þeir kinkuSu kolli allir þrír. Stúlkuna langaSi aS frétta nákvæmar um þetta, en fékk ekki orS úr þeim. Þau yfirgáfu bátinn og ruddust inn í þyrpinguna. Þá er þau komu úr verstu þvögunni, komu þau aS afgirtu svæSi. Þar stóS tjald viS tjald og hver spannarblettur var notaSur. Utar var blettur og blettur óbygður, en þar stóS jafnan maSur á verði, er leit óhýrum augum til þeirra, er fram hjá fóru. Loks námu þau staSar. “Hvert viljiS þér halda?” spurSu þeir Helenu. Frekja sú, er áSur hafSi lýst sér í augum Glen- isters gagnvart konum, sást þar ekki lengur. Hann var kominn á snoSir um, aS hér var um stúlku aS ræSa, er ekki var komin til þess, aS líSa karlmönn- um of mikla nákvæmni, heldur hlaut aS vera knúS þangaS af ákveSnum ástæSum. Hjá manni eins og honum vakti hugrekki hennar aSdáun, og þótti henn- ar gjörSi hann enn ástfangnari. Næmar tilfinningar hurfu hjá honum fyrir einkennilega einhliSa fram- kvæmdarfýsn. Hann gat hlegiS hátt aS andstygS þeirri, er hún virtist hafa á honum, brosaS aS móSg- unaryrSum hennar, og honum kom alls ekki í hug,

x

Heimskringla

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimskringla
https://timarit.is/publication/129

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.