Heimskringla - 12.10.1916, Blaðsíða 6

BLS. 6.
HEIMSKRINGLA.
WINNIPEG, 12. OKTÓBER 1916
Spellvirkjarnir eða Námaþjófarnir.
SAGA EFTIR
REX E. BEACH.
VII. KAPITULI.
sumartímann, — og til þess að forSast þacS hefir
anér verið falið að sjá um verkið og geyma gullið
samkvæmt fyrirskipun réttarins. Herra Voorhees,
sem hér er staddur, er marskálkur Bandaríkjanna.
Hann birtir stefnuna.
Glenister barði saman höndunum.
"Hættið nú að lesa! Dettur ykkur sú stórflónska
í hug, aS nokkur dómstóll undir sólu mundi dæma
Calloway í vil?”
Lögin dæma um alla hluti. Ef málstaður hans
«r einskisvirði, þá er þaS því betra fyrir yður”.
"Þér getið ekki gjörst umboSsmaSur, án þess
■aS aSvara mig fyrst á löglegan hátt. Þetta er sjoS-
■andi vitleysa. ViS vitum ekkert um nein málaferli;
okkur hefir ekki einu sinni veriS stefnt, svo viS höf-
tum ekki haft tækifæri til aS verja mál okkar”.
“Eg var einmitt aS segja, aS þetta mál væri sér
lega einkennilegt, og því verður aS vinna einkenni-
lega aS því”, mælti McNamara- En hinn ungi námu-
anaSur gjörSist enn æfari.
“Eg skal segja ySur eitt: Þetta gull fer ekkert
liéSan. ÞaS er vel geymt í jörSinni. Eg læt hætta
■vinnu, og nárrian getur átt sig um tíma, unz máli
Jjessu er lokiS. Þér getiS ekki gjört ySur þá glópsku
í lund, aS viS yfirgefum eign vora aS eins fyrir fífl-
•dirfsku kröfur manns, er enginn þekkir sporS eSa
höfuS á. Hugmyndin er hlægileg. ÞaS verSur ekk-
ert af því. ViS verjum mál vort, --- og sjáum svo
bvernig fer”.
Woorhees hristi höfuSiS. “Vér verSum aS
'fylgja fram skipunum þeim, er oss eru gefnar. ÞaS,
•sem þér þurfiS aS gjöra, er aS mæta fyrir réttinum
•á morgun, og fá umboSsmanninn dæmdan úr stöSu
sinni. Ef eignarbréf ySar er eins ugglaust og þér
segiS, þá eruS þér í engri hættu”.
"Þér eruS ekki sá eini, er fyrir óskunda verSur”,
mælti McNamara. Vér höfum tekiS í vorar hendur
allar námur hér fyrir neSan”. Hann benti í áttina
“Eg er embættismaSur dómstólsins og hefi sett
veS —”
“Hve mikið ? ”
“Fimm þúsund dali fyrir hverri námu”.
“Hver óhæfa! EruS þér vitfirringur? Á einum
<degi fæst sú upphæS úr lélegustu námunni hér!”
MeSan Glenister var aS tala, var hann jafn-
framt aS hugsa um, hvaS til bragSs skyldi taka.
“Þetta mál á aS ræSa fyrir Stillman dómara”,
mælti Struve; — en hann vissi ekki, hvaS gjörSist
í huga Glenisters. Þessi æskumaSur var sólginn í
bardaga — ekki í orSasennu —, heldur ærlegan bar-
-daga meS hnefum og stáli. Og hann var sannfærSur
om, aS sá bardagi væri jafn réttmætur sem eSlileg-
Tir, því hann vissi, aS mál þetta var eintómt rang-
Jæti. ASvörun Mexico-Mullins kom honum nú í
huga. — Og þó. — Hann gekk aftur á bak upp aS
ijalddyrunum. Þeir gættu hans vandlega, þótt þeir
virtust áhyggjulausir á hestbaki. Hann var aS því
Jcominn, aS gjöia áhlaup á þá, en þá datt honum
dómarinn og frændkona hans í hug. Dómarinn
hlaut þó aS vera réttlátur. Hann hlaut aS vera heiS-
arlegur, þar sem slíkur engill var viS hliS hans. Öll
grunsemi um svik hlaut aS vera ástæSulaus, og alt
Jíklega löglegt, þótt aSferSin virtist óvanaleg. Hér
aS vera fyrstur til aS sýna mótþróa? EignarbréfiS
var svo skýlaust, aS hann og Dextry gætu veriS ró-
legir. Lögin stælu ekki af mönnum. Og svo var
eitt: orS stúlkunnar þau, aS hún yrSi honum ljúfari,
ef hann hætti róstum og bardögum, voru, ef til vildi,
sönn. Henni mundi ekki falla vel, ef hann þverskall-
aSist viS fyrsta dóm frænda hennar. Hún hafSi sagt,
aS hann væri of ofstopafenginn, og nú skyldi hann
sýna henni, aS hann vildi beygja sig samkvæmt
~vilja hennar. Og fáir dagar gjörSu ekki mikiS til.
Þá er hann var í þessum hugsunum, heyrSi hann, aS
talaS var lágt innan viS dyrnar. ÞaS var “BrauS-
snúSa-Simbi”.
Víktu til hliSar, drengur! Eg miSa á stóra djöf-
ulinn; hann getur ekki hreyft sig”.
Glenister sá, aS mennirnir á hestbaki gripu til
"vopna sinna. I sömu svipan greip Glenister um
byssuhlaupiS hjá Simba og stefndi byssunni í loft
upp.
“Hættu viS þetta, Hank!” hrópaði hann. ‘Eg
skal segja til, þá er skjóta skal”. Hann sneri sér við
og sá, aS allir riddararnir miSuðu á hann byssum
sínum, — allir nema einn: Alec McNamara sat ofur
rólegur og horfSi á. Bros lék um karlmannlega and-
litiS hans; hann kinkaði kolli. Á hann hafði Hank
miSaS byssu sinni.
Þetta er nú orSiS nægilega hrottalegt. ViS
skulum ekki gjöra verra úr því”, sagði hann.
BrauSsnúSa-Simbi’’ dró þungt andann, hrækti
meS fyrirlitningu og leit efablöndnum augum á Glen-
ister. Brátt sá hann aS honum var alvara.
Af öllum þeim hábölvuSu afglöpum, er eg hefi
þekt, ert þú sá lang-versti!”. Hann gekk aftur fyrir
marskálkinn og menn hans, hrækti aftur í áttina til
þeirra, fór í treyju sína, og hélt brott án þess aS líta
viS manninum, er hann áleit aS ekki hefði hug til aS
berjast.
Bronco Kid stendur á hleri.
Seinni part júlímánaSar er orSiS aldimt um miS-
nætti, og Ijósin í gluggunum sýnast ekki eins gljá-
andi og þau voru einum mánuSi fyrri.
I hótelinu NorSriS var fjörug verzlun. Vínsölu-
stofan hafSi veriS skreytt stórkostlega og til þess
variS of fjár. SlípuSu speglarnir sendu geisla um
salinn, og endur-spegluSu dansandi, drekkandi,
hoppandi og hlæjandi gesti.
Gömlu húsgögnin höfSu veriS færS fram aS
dyrunum í danssalnum, til þess aS áhorfendur gætu
fengiS sér hressingu, án þess aS ómaka sig inn í vín-
sölu stofuna.
Dansinn var aS byrja. HljóSfæra leikendur
hömuSust á hljóSfærum sínum, og brátt tóku dans-
endur aS syngja undir, og er kom aS þeim parti
lagsins, er dansinn skyldi hafinn, rak allur hópurinn
upp voSalegt fagnaSaróp, sem úr einum barka
kæmi.
Karlmennirnir, er flestir voru ungir menn, döns-
uSu líkt og skólapiltum er títt; en stúlkurnar, er
flestar voru ungar, flutu eftir hljóSfallinu eins og
laufblaS á lygnum straumi. Andlitin voru rjóS, aug-
un leiftrandi og gleSi lék nálega í hverri rödd. Há-
reistin kom aSallega frá piltunum, og þótt á einstaka
stúlku-andliti sæist bregða fyrir nokkrum raunasvip,
þá skein gleSin út úr öllum fjölda þeirra.
Alt einu þögnuSu hljóSfærin og dansendur
héldu aS veitingaborSinu. Stúlkur drukku áfengis-
lausa drykki, en karlar drukku ‘whiskey’. Fyrir kom
þaS samt, aS karlmaSur stakk upp á því viS dans-
mey sína, aS hún “tæki þaS sama og hann”. ÆtíS
gekk stúlkan inn á þaS, og ætíS mistókst mannin-
Um aS taka eftir því, aS stúlkan gaf veitingamann-
inum merki, og aS hann lét engifer-öl í staSinn fyrir
‘whiskey’, eSa tært vatn í staSinn fyrir einiberja-
brennivín-
Aftur á móti tók vínsali einn dal frá hverjum
karlmanni, en laumaði aS stúlkunni ávísan á smá-
upphæS, er hún stakk á sig.
ASkomumaSur frá austurfylkjunum mundi fyrst
hafa furSaS sig á því, hve hljóSfæraslátturinn var
góSur; þar næst á því, hve stúlkurnar voru mynd-
arlegar, og aS síSustu á því, hve mennirnir voru
ruddalega til fara.
I aSalspiIaherberginu voru fáar konur. Fjöldi
manna voru þar á móti í kringum allskonar spila-
borS. Þeir töluSu um verzlun, heimkynni sín, stúlk-
ur, seldar og keyptar námur og fleira.
Allskonar menn stóSu þar hliS viS hliS. Sár-
fínir menn og menn klæddir tötrum. Þetta norS-
læga kynja-land hafði hrifiS þá alla jafnt. Þeir
ræddu af fjöri miklu um þaS, er þeir ætluSu aS
gjöra; þaS er þeir höfSu gjört og sögðu ýmsar öfga-
sögur.
Bronco Kid var maður alþektur alt frá Atlin ti
Norae. Hann var af öllum álitinn beztur “banka-
gjafi i Yukan héraSinu. Hann stjórnaSi fjárglæfra-
spilum frá kl. 8 til kl. 2 á nóttunni. Hann var maS-
ur grannvaxinn, um þrítugt, lipur í öllum hreyfing-
l|m, brosti Sjaldan, mjúkur í máli, og algjörSur eldi-
brandur meSal kvenna; en var þó ekki talinn óeirS-
armaSur um kvennafar- Hann hafSi “gefiS” spilin,
þá er hæSst var spilaS, og átti enga óvini. En samt
var því svo fariS, aS margir þeirra, sem nefndu hann
vin, vissu ekki meS vissu, hvernig á því stóS.
ÞaS var hátt spil, er Kid hafSi meS höndum
þetta kveld. Svenski Siggi frá Dawson hafSi lagt
undir stóran seSIa hlaSa. Hann var afskaplegur
fjárglæfra-spilaglópur. GySingur nokkur sat viS
annan enda borSsins meS tíu $1,000 seSla fyrir
framan sig, og þar aS auki hlaSa af smærri seSlum.
Hann spilaSi fífldjarft, og eftir engum vissum regl-
um; fjórir eða fimm aðrir veSjuSu á smáar upp-
hæSir. ÞaS var torvelt aS fylgjast meS spilinu. Þar
af kom þaS, aS "gæsIumaSur”, er sat í hásæti sínu,
hallaði sér áfram, studdi hökuna í höndum sér og at-
hugaSi alt meS gætni. Fjöldi áhorfenda voru kring
um borSiS.
Faro -spiliS er flestum mönnum sem lokuS
bók, því flestir verða ruglaðir í flækjum þess. Og
hver sá er hepnismaSur, er aldrei hefir lagt höfuS
sitt í bleyti til þess, aS greiSa þær flækjur, svo aS
gagni komi. Þeim, sem tekist hefir aS greiða úr véla-
vef þessum, þurfa á mikilli æfing, fimleik og rósemi
aS halda. Gefandi hefir stjórn á spilunum, gætir
aS hinum breytilegu veSmálum, hefir hendi á seSla-
hlöðunum snotru og reiknar skaSa og ábata meS
flughraSa. Hinn makalausi óskeikulleiki Kids viS
þenna starfa, hafði gjört hann frægan Þetta kreld
þurfti hann á þessari list aS halda.
Hann gaf spilin þegjandi, alvarlegur, og löngu
fingurnir virtust þukla um spilin meS ástúS.
Sakir þess, aS hann var önnUm kafinn, tók hann
ekki eftir ys all-miklum meSal áhorfenda bak viS
hann. Loks kom hann auga á undrun þá, er lýsti sér
a andlitum þeirra, er framundan honum vorti. Hann
sá, aS GySingurinn glápti aftur fprir hann. Hann
hafSi steingleymt peningum sínum. Hann glápti svo
aS skein í tennurnar, er líktust rottu-tönnum, og í
augum hans bryddi á aSdáun. Svenski Siggi var í
líku ásigkomulagi. Sama var aS segja um alla aSra
viSstadda. Allir gláptu.
Bronco Kid leit skyndilega um öxl og brá honum
svo, aS hann náSi vart andanum, — en aS eins ör-
skamma stund. Stúlka stóS svo nærri honum, aS
kniplingarnir á kjól hennar snertu handlegginn hans.
Hann var aS stokka spilin og misti eitt spil niSur.
Hann kinkaSi kolli aS henni, sem kveSju-merki, og
mælti ofur rólega:
“Komdu sæl, Cheny!”
Hún svaraSi engu — en horfSi stöSugt á pen-
ingahrúgurnar á borSinu. “Hvílík kona!” hugsaSi
hann Hún var mátulega há vexti, brjóstafögur,
mittisgrönn og vöxtur allur hinn fegursti. Hún var
fremur kringluleit, munnurinn fagurlagaSur, augun
svört eSa blásvört. Hárfögur var hún, og er hún
brosti, komu mjallahvítar tennur í Ijós. En þaS
merkilegasta var, aS andlitiS var sakleysislegt, bros-
iS engilhreint.
Kid endaSi viS aS stokka — en hálf klaufalega
— og lét spilin á kassann.
“Láttu mig taka sæti þitt, Bronco!”
Mennirnir stóSu agndofa; GySingurinn varS ná-
fölur. Spilagætir hóf sig upp í sætinu háa.
“Hættu viS það! Þetta er erfitt spil”, mælti
Bronco; en rödd hennar var afar bjóSandi, er hún
svaraSi:
“Flýttu þér! Burt úr sætinuf’
Bronco stóS upp. Hún settist í sætiS, lagfærSi
pilsið sitt, tók af sér glófana og lagaSi demants-
hringina á fingrum sínum.
“Hver djöfulinn er á seiSi?” hrópaSi spilagætir
“Ertu fullur, Bronco?” StandiS upp úr stólnum,
ungfrú!”
Hún sneri sér rólega aS honum. SakleysiS var
horfiS af andliti hennar, og stóru augun tindruSu.
Breytingin var eins snögg og þegar stórbylur þýtur
yfir stöSuvatn. Hún horfSi á hann um stund og
mælti svo á þann hátt, er húsbændur tala til þræla:
“FleygSu honum út, Bronco!”
"Öllu er óhætt”, sagSi Bronco viS spilagætir í
mestu vinsemd. “Hún er betri og fimari viS þetta
verk en eg sjálfur- Þetta er hún Cheny Malotte!”
Án þess aS gefa minstu gætur aS því, þótt allir
gláptu á hana, sem tröll á heiSríkju, tók hún til
starfa. Fallegu, mjúku og hvítu hendurnar hennar
fóru sem elding um borSiS. Hún gaf fljótt og ó-
skeikult, er sýndi mikla æfingu í aS fara meS spil,
og handlék seSla og smápeninga á þann hátt, er van-
inn veitir. Menn tóku eftir því, aS hún leit aldrei á
ávísana-snagann, en greip nokkurn bunka í hvert
sinn, er borga skyldi, án þess aS líta viS; og eftir
því tóku menn líka, aS hún rétti aldrei tvisvar út
hendina. Hún tók undantekningarlaust alt af þá
upphæS, er borga skyldi, — hvorki meira né minna.
Þetta er álitiS hámark fullkomnunar við starfa þenn-
an. Bronco Kid brosti ánægjulega, er hann sá, hve
undrandi og hissa spilagætir var. Hann heyrSi og
lofræSu áhorfenda, er stóSu á borSum og stólum til
þess aS geta séS til hennar.
Þannig hélt hún áfram tuttugu mínútur. ÞaS var
orSinn húsfyllir. Aldrei gat spilagætir séS hana
gjöra eitt einasta afglap.
MeSan hún var önnum kafin kom Glenister inn
um framdyrnar. Hann var þreyttur og utan viS sig
og öll framkoma hans stór-breytt. Hann tók ekki
undir viS þá, er heilsuSu honum.
"HvaS gengur aS Glenister í kveld?” spurSi
maSur einn- “Hann er eitthvaS undarlegur”.
HefirSu ekki heyrt þaS? Midas-eignin hefir
veriS svikin úr höndum hans. Hann er í vandræS-
um. Hefir mist aleigu sína”.
Stúlkan hætti alt í einu starfa sínum og stóS upp.
Haltu áfram , mælti Kid og óánægju-nöldur
heyrSist þegar frá áhorfendunum. Hún aS eins hristi
höfuSiS, dró á sig glófana og sinti þeim ekki.
Hún gekk hispurslaust gegnum mannþröngina.
Allir horfSu undrandi á hana. Hún var svo tignar-
leg, en um leiS alvarleg, aS enginn vogaSi aS gjöra
henni farartálma.
Hún mætti þjóni og spurSi hann einhvers.
“Hann er uppi á lofti”.
“Einn?”
Já, ungfrú! Hann var einn rétt núna. Getur
veriS, aS einhverjir af ófriSar-seggjunum hafi brot-
ist inn á hann.
Á næstu stundu vaknaSi Glenister upp úr þung-
um hugsunum vi SþaS, aS dyrnar voru opnaðar og
heyrSi hann um leiS skrjáfa í silkikjól.
’ GjörSu svo vel aS fara út”, sagði hann án þess
aS líta viS. “Eg óska aS vera einn”. Þar eS enginn
svaraSi, endurtók hann: “Eg fór hingaS til þess aS
vera einn —”, en nú þagnaSi hann. Stúlkan var
komin til hans og hafði lagt báðar hendur á brjóst
honum.
“Drengurinn minn elskulegi”, sagði hún undur-
blítt. — Hann stóS skyndilega upp.
“Cheny! Hvenær komstu?”
“Ó! fyrir nokkrum dögum”, svaraði hún óþolin-
móS. “Frá Dawson. Mér var sagt, aS þú hefðir
randfest hamingjuna. Eg stilti mig um, aS þjóta til
jín þegar, — en svo varS eg aS koma. SegSu mér
nú alt um sjálfan þig. LofaSu mér aS skoða þig
lyrst. Fljótt!”
Hún dró hann nær ljósinu og einblíndi framan í
íann og eins og svalg hann í sig meS ástleiftrandi
augunum sínum. Hún hélt í treyjubarminn hans og
stóS svo þétt upp aS honum, aS andardrátturinn
reiti streymdi um andlit hans.
“Jæ-ja, kystu mig!” mælti hann.
Hann tók um úlnliSi hennar og losaSi hægt
hendurnar af börmunum. HorfSi síSan alvarlega og
raunalega á hana og sagSi:
“Nei — þaS er alt saman búiS! Eg sagSi þér
þaS, þá er eg fór frá Dawson”.
“Alt saman búiS! Ó! nei, þaS er ekki elskuvin-
ur! Þú heldur þaS, góSi, en þaS er ómögulegt. Eg
elska þig of heitt til þess, aS sleppa þér”.
“HafSu ekki hátt”, sagSi hann. “ÞaS er fólk í
næsta herbergi”.
“ÞaS kemur mér ekkert viS! Látum þaS heyra”,
hrópaSi hún af kvenlegu kæruleysi. “Eg er hreykin
af ást minni á þér. Eg skal segja þeim frá henni, —
segja þaS öllum heimi!”
“Gættu nú aS, góSa mín!” mælti hann rólega.
“ViS áttum langt samtal í Dawson og kom okkur
saman um, aS bezt væri aS vegir okkar skildu. Eg
var bráSvitlaus af ást til þín einu sinni, eins og fjöldi
annara hefir mátt reyna. VitiS kom til mín aftur.
Ekkert gott gat af því sambandi leitt, — og þaS
sagSi eg þér”.
“Já --- já; eg veit þaS. ág hélt þá, aS eg gæti
lifaS án þín. Eg vissi ekki, aS mér væri þaS ómögu-
legt, fyrri en þú varst farinn. Ó! í þessi tvö ár hefir
hver einasti dagur fært mér helvítis-kvalir í fullum
mæli”. Nú var kuldinn þiSnaSur af andlitinu, er á
því hvíldi, er hún var í spilasalnum. Hún talaSi
hratt; allur líkami hennr titraSi og röddin var ó-
styrk af ástarfuna. “Eg hefi séS fjölda manna; þqjr
hafa elskaS mig, en enginn þeirra gat náS ástum
mínum. Svo komst þú. Þeir eltu mig meS glóandi
ástarheitum. Þú varst kaldur sem ís. Þú neyddir
mig til aS nálgast þig. -Má vera, aS þaS sé orsök-
in. — Eg ber þetta ekki af. Eg skal neita mér um
alla hluti, - gjöra hvaS sem vera skal, aS eins til
þess, aS fá aS vera þar sem þú ert! HvaS hugsar
þú um konu, er biSur sér ölmusu? Eg biS um ást
þína á sama hátt. Ó! eg hefi lagt niSur stórmensku
mína, — eg er fífl, — vitfirringur, — en eg get ekki
viS þaS ráSiS”.
“Mér svíSur sárt, aS þér skuli líða svona illa”,
mælti Glenister. “ÞaS er ekki mér aS kenna, og þaS
er gagnslaust”.
Um stund stóS hún grafkyr sem myndastytta.
Hún náfölnaSi. Svo kom þessi ör-skjóta breyting,
er henni var svo eiginleg. Bros færSist yfir andlitiS.
Spékoppar komu í kinnarnar. Hún settist viS hliS
honum, dró gluggaskýlurnar saman, svo ljósin frá
spilasalnum bæru ekki birtu inn til þeirra.
“Jæ-ja þá. ÞaS gleSur mig samt sem áSur aS
sjá þig. ÞaS getur ekki varnaS mér aS elska þig”.
Hann strauk háriS hennar meS annari hendinni,
en varS ekki var viS, aS hún titraSi undir snerting
hans, eins og fjörhestur, er heyrir svipuhvin.
“Alt gengiir á móti mér”, sagSi hann. “Náman
hefir veriS svikin undan okkur”.
“ÞaS er smáræSi! Þú eTt ekki ráðalaus! Þú ert
ekki örkumlamaSur. Þú hefir fimm fingur á byssu-
hendinni þinni”.
“Þarna kemur þaS enn. Þetta sama segja allir
mér, — allir gömlu námamennirnir. Eg veit ekki,
hvaS gjöra skal. Lög eru komin í land þetta og eg
hefi reynt aS verjast þeim. Þeir hafa hrifsaS nám-
una frá mér og sett umboSsmann yfir hana — stór-
an mann —, er heitir McNamara. Dextry var ekki
viS og eg veitti ekki vörn. Þegar Dextry gamli
heyrSi þaS, varS hann nærri vitlaus. ViS skömm-
uSumst þá í fyrsta sinni. Hann hélt aS mig brysti
hug —”
“Nei, svaraSi stúlkan. “Eg þekki hann og hann
þekkir þig”.
“Þetta var fyrir viku síSan. ViS höfum fengiS
bezta lögmann, sem til er í Nome — Bill Wheaton
— og viS höfum reynt aS fá þessa skipan dæmda
ómérka. ViS höfum boSiS fram peninga-ábyrgS;
en dómarinn neitar aS taka hana. ViS höfum sótt
um, aS mega skjóta málinu til hærri réttar, en hann
neitar einnig aS veita okkur þaS- Því meira, sem eg
hugsa um þetta, því ískyggilegra virðist mér þaS, því
rétturinn var ekki settur samkvæmt lögum. Okkur
var ekki stefnt til þess aS verja mál vort, - ekkert
gjört. Þeir bara slöngdu á okkur þessum umboSs-
manni og neita okkur um, aS leita réttar okkar. Mér
er sagt, aS þetta sé lögum gagnstætt. En hvaS skal
segja? Hver er ásetningur þeirra? Eg er hálf vit-
laus út úr þessu, því þetta er mér aS kenna. Eg hélt
ekki, aS þetta væri áform þeirra, --annars hefSi eg
barist viS þá og haldiS mínu. Félagi minn er tekinn
til aS drekka út úr öllu saman; en þaS hefir hann
ekki gjört í tólf ár. Hann segir aS eg hafi slept eign-
inni úr höndum okkar og þaS sé skylda mín og guSs
aS gefa okkur hana aftur.
“Þegar hzmn er fullur, brýtur haan alt, er fyrir
verSur og kveðst skuli steindrepa dómarann, þá er
hann nái honum”.
“Hví ofsækja þeir ykkur Dextry á þennan hátt?
Einhver óvild?” spurSi hún.
“Nei, nei. ViS erum ekki þeir einu, er þeir of-
sækja. Þeir hafa sölsaS undir sig allar beztu nám-
urnar og sett þennan McNamara umboSsmann yfk
þær; en þaS bætir ekki úr skák fyrir okkur. Svíar
eru bandvitlausir. Þeir hafa fengiS alla lögmenn,
sem í bænum eru og hfa limlest fleiri ensk orS, et
Behrings-hafiS rúmar- Dex vill aS viS leitum liSs hjá
vinum okkar og drepum umboðsmanninn. Hann
vill endilega drepa einhvern; en viS getum þaS ekki.
Hermennirnir veita þeim liS. ViS höfum fengiS aS
vita, aS herinn hefir fengiS skipun um, aS sjá um, aS
gjörSum réttarins sé framfylgt. Eg trúi því samt
ekki, aS dómarinn gamli sé refur. — Stúlkan myndi
ekki líða honum, aS hafa brögS í tafli”.
“Stúlkan?”