Heimskringla - 23.11.1916, Blaðsíða 6

BLS. 6.
HEIMSKRINGLA.
WINNIPEG, 23. NOVEMBER 1916
Spellvirkjarnir eða Námaþjófarnir.
SAGA EFTIR
REX E. BEACH.
‘‘Nei, eg er ekki veikur”, svaraSi hann óskýrt.
Stúlkan hló hranalega.
"Elskar ÞÚ þessa stelpu líka? Hún hefir gjört
alla karlmenn í bænum vitlausa!”
Hún neri saman höndunum; en þaS er slæmt
merki, er hæfileika-fólk gjörir það. Glenister gekk
yfir gólfiS neðanundir. Hún sá hann og mælti:
*‘Já, eg gaeti drepiS hann fyrir þetta tiltækil
“ÞaS gæti eg líka”, sagSi Kid og fór án þess aS
kveSja hana.
XIII. KAPITULI.
DjöfulóSur maSur.
Cherry Malotte sat langa hríS hugsandi. 1 þess-
ar hugsanir var hún svo niSursokkin, aS hún tók
ekkert eftir hljóSfæraslættinum öSruvísi en sem
formlausum hávaSa. Hún hafSi skorSaS stól sinn
undir hurSarlykilinn, svo enginn skyldi vaSa inn á
hana. Hún kastaSi sér í annaS sæti og starSi fram-
undan sér, án þess aS sjá nokkuS. Og er hún sat
þannig og hugsaSi og bollalagSi, virtist sem haturs-
dregnar línur ætu sig inn í andlitiS hennar. Stund-
um leiS þreytulegt andvarp frá vörum hennar, eins
og hún óttaSist, aS ráSabrugg hennar kynni aS mis-
takast. Þá æddi hún á fætur og gekk hratt um gólf.
Hún vissi ekkert hvaS tíma leiS, unz hún heyrSi
nafn nefnt í næsta herbergi, er vakti hana til eftir-
tektar. Hún hlustaði, kastaSi þunglyndis-grímunni
og sat róleg. Einhver hafSi nefnt Glenister. Hann
virtist mjög hrifinn.
“Eg hefi aldrei séS neitt því líkt, síSan ‘Mc-
Masters’ nóttina góSu í Virginia City, fyrir þrettán
árum. Hann erá réttum vegi”.,
“Nú, þaS getur veriS”, svaraSi hinn efabland-
inn. “En eg vil ekki taka þátt í því. Eg hefi aldrei
veSjaS á mann á æfi minni”.
“LánaSu mér þá peningana! Eg skal endurborga
þér innan einnar stundar. En, fyrir alla muni, vertu
fljótur! Eg segi þér satt, hann er ugglaus. Þetta er
honum hiS mesta hamingju-kveld á æfi hans. Hann
vann ‘Black Jack’ spiIiS í fjórum veSmálum. Eftir
fimtán mínútur getum viS ekki komist svo nærri
borSunum, aS viS getum komiS af okkur veSfénu.
Hver einasti spilamaSur í bænum verSur hér þá
kominn”.
"Eg skal lána þér fimtíu dali”, svaraSi hinn, er
var líka farinn aS kenna spila-sýkinnar. Ákafi hins
mannsins sýkti hann.
Svo Glenister er farinn aS spila, hugsaSi Cherry j
meS sjálfri sér, og er svo heppinn, aS vinna Black
Jack’ spiliS og espa ágirnd hvers einasta spilamanns
í bænum. Fregnir af gróSa hans höfSu borist út á
strætiS, og þeir flyktust nú allir inn, spilamennirnir,
til þess aS fita sig á skaSa náungans, eins og blóS-
sugur á hræi. Þeir, er enga peninga höfSu, lánuðu
hjá kunningjum sínum, eins og maSurinn viS dyrn-
ar gjörSi.
Hún yfirgaf felustaS sinn; þegar hún kom niS-
ur stigann, mætti henni hláleg sjón. I danshöllinni
voru ekki aSrir en hljóSfæraleikendurnir, er reyndu
árangurslaust aS draga fólkið að sér. En þaS flykt-
ist aS spilaborSinu. Mest var þröngin viS borS í
miSjum salnum. Cherry gat ekkert séS af því, er
gjörSist þar, því að menn o'g konur stóðu þar svo
þétt, aS ekkert sást. HávaSi heyrSist skyndilega;
svo varS steinhljóS; síSan heyrSist peninga-hringl
og fólkiS hló á ný.
Mexico-Mullins nálgaSist Cherry. Hún spurSi,
hvernig gengi.
“Hann sigraSi í skollaleiknum ", mælti Mullins.
“HvaS mikiS vann hann?”
“Ó, hann vann ekki svo mikiS sjálfur; en þaS
er fólkiS, sem veSjar, er hefir mest upp úr því. Flest-
ir þeirra eru spila-fífl. Fyrst tók hann ‘Black Jack’
seSlana, $400; því næst tók hann alt, sem eftir var.
ÞaS er þaS stærsta spil, sem eg hefi séS”.
“Tókst þú þátt í því?"
“Nei, eg spila aldrei annaS en ‘banka’, eins og
þú veizt. Ef hann kemst svo langt, aS ná í þaS, sem
‘lagt er á borðiS’, þá verS eg meS".
Tryllingurinn í fólkinu tók nú aS verka nokkuS
á stúlkuna, þótt hún til þessa hefSi veriS aS eins á-
horfandi. HávaSinn, skyndilega þögnin, tauga-
áreynslan, — alt verkaSi á hana. Ókunnur maSur
fór frá spilaborðinu. Hann hélt þangaS, sem Cherry
og Mullins voru aS tala saman. Hann var lítill maS-
ur vexti, öskugrár, meS óstöSug augu og skeggiaus.
Augun tindruSu, tannirnar skinu sem í rottu og rödd-
in var skrækhljóða. Hann þaut til þeirra eins og
flóttamaSur, eSa dauðhrætt dýr. Framkoman var
öll óeSlileg. ,
hygg, aS þaS sé ekki svo afleitt!” sagSi
hann og hristi framan í þau stóran seðla-bunka.
Því heldurSu ekki áfram?” spurSi MuIIins.
Eg er of vitur td þess. Eg veit, hvenær hætta
skal. Ha, ha! Hann getur ekki unniS stöSugt. Hann
spilar akki eftir nokkrum reglum”.
"Hann hefir þá aS minsta kosti.gott tækifæri",
sagði stúlkan.
“Þarna fer hann nú!” hrópaSi litli maSurinn, er
hávaSinn hófst aftur. “Eg sagSi ykkur, aS hann
mundi tapa!” Hann varS hvítur sem nár, er hann
heyrSi háreistina í fólkinu.
"En hann vann aftur”, sagSi MuIIins.
“Nei! GjörSi hann þaS? GuS hjálpi mér! Eg
hefi hætt of fljótt!”
Hann fór aftur inn; en kom brátt aftur og hélt
fast um peninga sína.
“HaldiS þiS aS þaS sé óhætt? Jæ-já þá. En eg
hefi aldrei séS mann spila svo fífl-djarft. Eg held,
aS eg ætti heldur aS hætta”. Hann tók eftir háS-
brosinu á andliti ’stúlkunnar, og fór á brott. Þau sáu
aS hann barSist um, og komst aS spilaborSinu. —
“LátiS mig komast áfram! Eg hefi peninga og þarf
aS spila upp á þá”.
“Ó!” sagSi Mullins fyrirlitlega. “Hann er einn
af þeim, er veSjaSi ekki fyrri en hann var þrítugur.
Tapi Glenister, þá hatar þessi náungi hann til sinnar
síðustu stundar”.
“Hér eru margir samskonar snáSar”, tók stúlk-
an til orSa. “Sálin hans ætti bezt heima í ösku-
tunnu”. Hún skygndist um og sá Bronco Kid á gangi
þar nálægt. Hún fór til hans. Hann hallaSist upp
aS veggnum og horfSi á reykinn, er vindlingurinn
hans sendi í loft upp. Hann lét ekki í ljósi sturlun þá,
er fyrir tveim tímum síSan ríkti í skapi hans.
“Þetta er fjörugt spil, er þaS ekki?” sagSi hún.
“Spila-gapinn hneigSi sig til samþykki og muldr-
aSi skeytingarlaust:
“Hví gefur þú ekki núna! Er þaS ekki þitt hlut-
verk?”
“Eg hætti í gærkveldi".
“Einmitt nógu snemma til þess að missa af öll-
um ósköpunum. Þú varst heppin”.
“Já, eg á þenna staS núna. Eg keypti hann í
gærkveldi.”
"Hamingjan hjálpi þér! ÞaS er þá þ i t t fé,
sem hann er aS vinna!"
“Sannarlega. Og hann tekur frá mér $1000 á
mínútu hverri!”
Hún sá hina löngu röS tómra borSa, er voru bak
viS Glenister og félaga hans. Nú komu aftur ólætin
sömu, og gáfu til kynna, aS Glenister hafSi unniS
enn á ný. Og Cherry virtist Kid of rólegur; hendur
hans of stöSugar og tillit hans of stöSugt til þess,
aS vera eSlilegt. — Næsta augnblik staSfesti grun
hennar.
Spilararnir voru vonlausir um, aS fá nokkurn
framar í danssalinn. Þeir réSu því af aS hætta og
fara þangaS, sem meira var fjöriS. Þeir yfirgáfu
því danssalinn og fóru til spilafólksins. Sumir voru
tilbúnir aS leita hepninnar í spilunum. Þeir mættu
Kid. Varirnar hans voru opnar, en úr augum hans
virtist eldur brenna. Hann gekk móti þeim, greip
þann, er fremstur var, og þeytti honum í loft upp.
“Hvert ætlarSu aS fara?”
“HvaS er aS? Engan vantar aS dansa, svo viS
héldum, aS viS mættum eins vel taka þátt í glaumn-
um um hríS".
SnúSu til baka, helvítis ormurinn þinn!” Þaö
var fyrsta tækifæriS, sem hann hafði til þess, aS láta
skapsmuni sína í ljós. Augun hans sýndu spilurun-
um þaS, aS ekki var eftir betra aS bíSa; þeir fóru
sem fljótast burt. Brátt tók Kid aftur á sig þoku-
slæSuna; en Cherry Malotte sá þaS nú glögglega,
aS þaS var ekki aS eins ís, er þessi maSur var gjörS-
ur af. Þar var líka eldur. Hann snerist aS henni og
mælti: "Var þér þaS í hug, er þú sagSir upþi á lofti
áSan?”
"Eg skil þig ekki”.
"Þú sagSir, aS þú gætir drepiS Glenister".
“ÞaS gæti eg".
"EUkarSu hann ekki—?”
“Eg hata hann!” greip hún fram í. Hann brosti
til hennar, en kætilaust. Hann sá mann þann, er
spilin hafSi gefiS; hann yfirgaf mannlausa spila-
borSiS. Kid kallaði á hann.
"Toby, mig vantar aS þú ‘keyrir hestinn’, þá er
Glenister tekur aS spila ‘Faro’. Eg skal gefa. Skil-
urSu mig?”
"Vissulega. Þú ætlar aS láta hann fá þaS, ah?"
“Eg hefi aldrei haft rangt viS í spilum!” hróp-
aði Kid espur. “En eg ætla mér, aS sigra þenna
mann í kveld, eSa drepa hann aS öSrum kosti. En,
sérSu, — eg þarf aS gjöra þér þaS skiljanlegt; eg
þarf aS skýra þér frá merkjunum, sem eg gef þér.
Ef aS þú missir þau, kemur þú þér, mér og húsinu í
bölvun”.
Þá er ráSsmaSurinn hafSi lokiS starfi sínu, hélt
hann út og Cherry lagSi leiS sína aS spilaborSinu.
Hún vildi sjá til Glenisters; en gat ekki komist nógu
nærri fyrir fjöldanum. Mennirnir vildu ekki rýma
til fyrir henni. Hvert auga var svo límt viS borSiS,
sem þeirra eilífa sáluhjálp væri þar undir komin. —
Þeir voru svo þétt saman, aS engu var á bætandi.
Cherry komst aS því, aS Glenister var stöSugt
aS vinna. Hún sá, aS þetta var aS eins tímaspurs-
mál, svo aS hún staSnæmdist hjá Bronco Kid, sem
var aS gefa spilin. Hann hafSi sömu afskiftaleysis-
blæjuna fyrir andlitinu sem fyrri. Löngu, hvítu
hendurnar hreyfðust meS þeirri uggleysi, er sýndi
glögt, aS hann var fullkominn meistari í íþrótt sinni.
Hann beiS eftir tækifæri.
Mannfjöldinn fór nú frá borSinu og þyrptist um
Cherry. Glenister var meSal þeirra. Hann var ekki
engur sá maSur, er hún hafSi þekt. 1 staS vonleys-
isins, er skein út úr andliti hans, er hann yfirgaf
hana, var kominn svipur kæruleysis og óskamm-
feilni. Hálskraginn hans var óhneptur; þar sáust
vöSvarnir sterklegu, er lágu aS hálsinum; en spila-
fýknin hafSi svo hert hann, aS hann var aftur orS-
inn hinn ofsafulli, ótamdi landamæra-maSur. Sjálf-
stæði hans og sjálfsvirSing var farin. Hann hafSi
reynt aS halda í hvorttveggja, en þaS hafSi ekki
tekist.
Eftir þaS, aS hann yfirgaf Cherry, hafSi hann
reynt aS svala þorsta sínum meS því, aS leita hvíld-
ar viS spilaborSiS. Hann hafSi látið skildinga sína
liggja á borSinu og ávaxtast. Liggja fleiri tíma og
ávaxtast aftur og enn aftur. Hann hafSi veriS á-
hyggjulaus um þaS, hvort hann græddi eSa tapaSi;
samt hélt hann heldur, aS hann myndi tapa, og þá
ætlaSi hann aS halda heim. Hann vildi ekki meS
þá hafa. Þegar hamingjan samt sem áSur fylgdi hon-
um, veSjaSi hann hærra; en þaS var sama — hann
g a t ekki tapað. ÁSur en hann tók nokkuS eftir
því, var fjöldi manna tekinn aS veSja viS hann.
Þeim gekk tvent til: sumum ágirnd; sumum bara
löngunin til aS spila og hafa skemtun af. Hver af
öSrum tóku þátt í spilinu, þangað til því var lokiS.
En án þess aS hann vissi, læddist spila-fýknin smátt
og smátt aS sjálfum honum, aS hún var orðin hon-
um yfirsterkari aS lokum.
Hann veitt Cherry enga áthygli, heldur tók sæti
sitt. Hann hafði ekki augu fyrir öSru en spilaborS-
inu. Hún hélt aS sér höndum og óskaSi til guSs aS
hann tapaSi.
“HvaS má fara hátt, Kid?” spurSi Glenister.
“Eitt hundraS og tvö”, svaraSi Kid. Sem mein-
ar þaS, aS hver upphæS upp aS tveim hundruSum
er leyfileg nema á síSasta spiliS. Á þaS má aS eins
veSja einu hundraSi.
Þeir byrjuSu umsvifalaust aS spila. Kid tók á
spilunum meS fimni og lipurS; borgaSi út og tók
inn peninga líkt og hann væri vél, til þess sköpuS.
Áhorfendurnir hættu aS tala; því nú kom það
augnablik, er ráSa skyldi afdrifum kveldsjns.
Um tíma vann Glenister stöSugt; en eftir nokk-
urn tíma var dálítill vinningur á hl:S hússins. "Þetta
gengur ekkert”, sagSi Glenister; “mig vantar aS
þaS gangi eitthvaS”.
“Jæ-ja”, svaraSi eigandinn, "vér skulum tvö-
falda upphæSina.”
Þannig varS mögulegt, aS veSja $400 á eitt
spil, og Kid tók aS spiia fyrir aívöru. Nú tók Glen-
ister aS tapa alvarlega; aS sönnu ekki mikiS í hvert
sinn, en jafnt og stöSugt. Cherry hafSi aldrei séS
spilað líkt þessu. Eftir nokkra stund sagSi Cherry
viS þann, er gaf spilin:
“Láttu mig taka sæti þitt”.
Toby leit spyrjandi til Bronco Kids. Kid hafSi
tekiS eftir því, aS Cherry brosti; hann tók þaS sem
gott merki, og benti því manninum aS standa upp.
Stúlkan settist í sætiS. Þessi kona myndi ekki ^it-
leysur gjöra. Vit hennar var. skerpt af hatri, - þaS
sást á andliti hennar. Ef Glenister kæmist hjá því í
kveld, aS verSa meS öllu eySilagSur, þá var þaS
því aS þakka, aS þaS var mannlegum kröftum um
megn, aS framkvæma þaS.
1 huga stúlkunnar ríkti bara ein hugsun; hún
var þessi: Glenister verSur aS eySileggjast. Hann
átti aS mæta lítilsvirSing, eySilegging og verSa aS
athlægi. Ef þetta skyldi alt fy.rir hann koma, gat
veriS aS hann yrSi feginn, aS snúa sér aftur aS henni
— eins og hann hafSi áSur gjört. Hann var aS
sleppa frá henni. Þetta var síSasta tækifæri. Hún
tók til starfa meS gætni og lipurS, sem verkaSi svo
á Bronco, aS hattn einnig varS skarpari, eftirtekta-
samari og fljótari. Glenister var sem drukkinn væri.
Hann ruggaSi til í sætinu; æSarnar á hálsinum
þrútnuSu og allur breyttist hann mjög. Eftir litla
hríS sagSi hann:
“Eg vil spila hærra. Þetta er drengjaleikur!”
MaSurinn, sem spilanna gætti, leit sigri hrós-
andi til stúlkunnar, “ÞaS skal vera sem þú vilt. Tak-
markiS skal vera eins hátt og himininn. Settu seSl-
ana þína upp á mæniás”. Hann byrjaSi aS stokka.
LoftiS var hitaþrungiS af mannfjöldanum. Svit-
inn streymdi niSur um andlitið á Glenister. Hann
stóS á fætur og fór úr yfirhöfninni. Þrír menn voru
aS spila fyrir utan hann. ÞaS voru þeir, er mest
höfSu unniS í fyrstu spilunum. Nú hafði hamingjan
vikiS frá þeim, og þeir vildu gjarnan hætta.
Cherry kunni illa viS þaS, aS hún heyrSi þungan
andardrátt rétt fyrir aftan sig. Hún leit viS og sá,
aS þaS var litli maðurinn, sem hafSi boriS sig svo
kjánalega fyrr um kveldiS. Munnurinn var opinn,
augun starandi og vöSvarnir kringum varirnar dróg-
ust saman. Hann hafSi tapaS hundruSum þeim, er
hann hafSi grætt, og meiru til. Hún skygndist í
kringum sig en sá engan kvenmann. Þær voru allar
farnar. ÞaS sýndist, sem borSiS myndaSi botninn
á hallandi pytti af mannlegum andlitum — áhyggju-
fullum, starandi, áköfum.
ÞaS fór betur, aS hún var hér, hugsaSi hún meS
sér; annars gæti alt fariS forgörSum. Hún vildi
hjálpa til aS sprengja Glenister, eySileggja hann,
auSmýkja hann.
Glenister veðjaði $100 á fyrsta spiliS. Hann
tapaSi. Hann veðjaSi $200 næst og tapaSi. Næst
veSjaSi hann $400 og tapaði í þriSja sinni. Ham-
ingjan hafSi snúiS viS honum bakinu. Hann gnísti
tönnum og tvöfaldaSi veSmáliS, þar til aS þaS var
orðiS afar-hátt. Glenister varS þess var, aS svo mik-
iS æSi greip hann, aS hann réSi sér vart. ÞaS voru
ekki peningarnir, sem hann vildi ná í, — hvaS
gjörSi, þótt hann tapaSi? Hann ætlaSi aS vera,
jangaS til hann færi aS vinna aftur. — Hann
SKYLDI vinna! Þessi óhamingja g a t ekki var-
aS lengi, — og þó var hann alt af aS tapa. Á end-
anum tóku hinir einnig aS tapa og maSurinn, sem
spilin gaf, tók alt féS til sín’, bæSi peningana hans
og þeirra.
Hamingju-dísin hafSi loksins snúiS baki viS
Glenister. Bronco Kid gaf ‘hreina faro’. Hann var
of góSur spilamaSur til þess, aS leggja alla áherzlu
á, aS vinna sem bezt og mest í einu, og óhamingja
Glenisters hafSi orSiS eins fræg og hepni hans var
áSur. Stúlkan, sem kom fram í sorgarleik þessum,
var í ofsa-spenningi. Stundum var hún meS augun
á borSinu, stundum á Glenister. — Glenister hélt á-
fram aS tapa, tapa, tapa, og stúlkan gladdist af ó-
förum hans. Þá er hann einstaka sinnum vann,
íirökk hún viS og skalf af ótta viS þaS, aS hann
kynni aS sleppa úr greipum henni. Ef hann bara
vildi láta þaS, sem hann hefSi í einu --- alt saman,
sem hann hefSi, þá myndi hann koma til—hennar.
Endir þessa máls var nær en hún ætlaSi. Mann-
fjöldinn var eins og bundinn viS hverja hreyfing
spilaranna AnnaS hljóS heyrSist ekki. MaSurinn,
er á skyldi horfa, sat í hásæti sínu meS höndur í
hnjám sér, augun límd viS spilaborSiS, og dauSan
vindil milli varanna.
Glenister tók svo stóran seSla-bunka úr buxna-
vasa sínum, og hann þurfti báSar höndur til þess aS
halda þessari hrúgu saman. Þeir, er hjá stóSu, sáu
aS flestir seSlanna voru gulir.
Enginn talaSi orS meSan hann taldi peningana;
síSan leit hann á gefandann, er hneigSi sig til sam-
þykkis. Því næst ýtti hann áfram, þar til þeir hvíldu
á konginum. Mannfjöldinn dró þungt andann. Hót-
eliS North hafSi aldrei þekt aSra eins veSjan. ÞaS
var heill auSur. Hér var saga aS segja, börnum og
barnabörnum, ---- aS maSur hefSi unniS of fjár á
einu kveldi, og svo aS tapa því öllu á svipstundu.
Þessi síSasta veSjan gilti meira fé, en þeir höfSu áS-
ur séS komiS saman á einn staS. Forlög þess hvíldu
á e i n u s p i 1 i.
Fingurnir á Cherry voru kaldir sem ís; hjartaS
hennar hamaSist, svo aS hún gat ekki náS andan-
um. Ef aS Glenister ynni þetta spil mundi hann hætta
aS spila. Hún v i s s i þ a S. En ef aS hann tapaSi
— já, hvaS gat Kid fundiS til? MaSur, sem þurfti
aS hefna sín fyrir einhverja smámuni, hvaó gat hann
fundið til á móti henni, sem átti á hættu alla von um
lífshepni sína, ást sína —*- um a 1 t?
AS líkindum vissi Bronco Kid, hvaSa spil var
næst fyrir neSan, því hann gaf ekkert merki,, er
stúlkan gæti fariS eftir. Glenister hallaSi sér aftur á
bak. Kid ýtti seint en hiklaust efsta spilinu út úr
kassanum. Þótt þetta væri mesta glæfraspiliS, sem
fyrir hann hafSi komiS á æfi hans, þá sá enginn
Glenister bregSa. Kongurinn vann ekki. Skyldi
hann tapa? Allir horfSu á kassann. Ef aS fyrsta
spilið lægi næst fyrir neSán hina "níu bletti”, þá
væri þaS stærsta veSmál unniS, sem átt hefSi sér
staS í Alaska. Glenister hefSi þá tapaS. En ef þaS
yrSi huliS, væru peningarnir óhultir um tíma.
ÞaS var aS því komiS, aS byrjaS yrSi aftur aS
spila, þegar Glenister spurSi Kid: "HvaS kostar
þetta pláss, Bronco?”
"HvaS meinarSu?”
“Þú átt öll áhöldin hér”. Hann bandaSi meS
hendinni kringum herbergiS. “Jæ-ja, hvaS kostar
þaS?" > •
Kid hugsaSi ,sig um nokkurn tíma; en mann-
fjöldinn spenti upp eyrun. Stúlkan þar á móti leit ó-
rólega á Glenister. HvaS ætlaSi hann aS gjöra?
“Ef aS alt er til týnt, sem hér er, tilheyrandi
þessu starfi, þá kostar þaS hundraS og tuttugu þús-
undir dollara. Því spyrSu svona?”
Jæ-ja, eg gef hálfa Midas-eignina fyrir þaS, —
minn hluta í henni, fyrir þetta bölvaS afhrak”.
Þeim, er viSstaddir voru, þótti þetta tilboS svo
óviturlegt, aS þeir voru meS öllu orSlausir. ÞaS var
ekkert um aS gjöra. MaSurinn var vitlaus orSinn.
Um þrjú spil var aS kjósa, — eitt hlaut aS vinna,
eitt aS tapa og hiS þriSja hafSi ekkert hlutverk.
ÞaS var eins og Cherry Malotte reyndi aS geta
sér til, hvaS komiS hefSi Glenister til aS gjöra þetta,
ÞaS var ekki spila-fýsn, ekki beinn mótþrói, er var
orsök til þess, aS hann hætti ekki. ÞaS átti dýpri
rætur. Hann var einn og yfirgefinn. Helen var hon-
um töpuS — og verr en töpuS. Hún var meS öllu
óverSug. Og hún var þaS, sem hann vildi ná í.
HvaS átti hann aS gjöra viS Midas-eignina meS öll-
um lögsóknunum, lagakrókunum og svikunum? —
Þetta lagSist á hann meS heljar-afli, ---hann var
þreyttur. Hann vildi komast eitthvaS langt, langt
í burtu. Ef hann ynni; gott og vel. Og ef aS hann
tapaSi, þá mátti Alaska eiga sig fyrir honum.
Þá er hann spurSi Kid um verSiS, hafSi Kid
litiS niSur, eins og hann væri aS hugsa sig um.
Cherry tók eftir því, aS hann gaf nákvæmar gætur
aS spilunum, sem í kassanum voru og lét vel aS því
spili, er var efst. Allir hinir litu ekki af Glenister.
Kid leit loks upp og Cherry sá gleSibros í augum
hans. Hún vissi þá, aS Glenister var dauSadæmdur
maSur.
“Haltu áfram!” sagSi Glenister. “VitjaSu um,
og sjáSu, hvaS upp kemur".