Heimskringla - 14.12.1916, Blaðsíða 6

BJLS. «.
HBIMSKRINGLA.
WINNfPBÖ, 14. DESEMBEK 1916.
Spellvirkjarnir eða Námaþjófarnir.
yt'r »
_ 1
i..
;; i • ,*.
.Uiri-lÉL
SAGA EFTIR
REX E BEACH.
“Arthur frœndi!” hrópaSi Helen í brœSi. Hún
íeit framan í Glenister og baS hann aS reiSast ekki.
“Eg skil ekkert í þessari fífldirfsku. Þeir hljóta
■aS vera vitlausir”, jarmaSi dómarinn. “HlaupiS yf-
«i til Voorhees, Mr. Glenister, og segiS honum aS
senda fljótt varSliS hingaS, til aS vemda mig. Og
|>ú, Helen! FónaSu til herbúSanna og segSu her-
xnönnunum aS koma undir eins!”
“VeriS þér kyrrar!” sagSi Gienister. ÞaS er til
'einskis. Mennirnir hafa höggviS alla víra sundur.
Og þér skuluS ekki heldur aSvara Voorhees. Hann
mun sjá fyrir sér. Eg kom til þess, aS hjálpa ykkur,
og ef þiS hugsiS til aS komast lífs af, þá fylgiS mér
• oxSalaust”.
“Eg veit ekki, hvaS gjöra skal”, sagSi dómarinn
aumkvunarlega. Þér munduS ekki fara illa meS
gamlan mann. Mr. Glenister? MunduS þér gjöra
þaS? BíSiS þiS! Eg kem aS mínútu liSinni”. Hann
lagSi af staS upp stigann, stígandi í föt sín. Hann
hafSi gleymt frœnku sinni. Hún kallaSi á hann og
röddin var ómjúk og bjóSandi:
“FariS ekki feti iengra, frændi minn! Þér meg-
íS ekki flýja héSan!” sagSi hún ákveSin. "Þú vilt
ekki gjöra þaS! Þetta er okkar hús. Þú ert ímynd
laganna og berS á herSum þér heiSur stjórnarinnar.
Þú mátt ekki hræSast skrílslæti þessi. ViS verSum
hér og mætum átektum”.
“GuS hjáipi ykkur!” sagSi Glenister. Þetta er
hrein og bein vitleysa. Þessir menn eru ekki skríll.
Þeir eru beztu borgararnir í Nome. Þér virSist ekki
vita, aS þettá land er Aiaska, og aS þeir hafa svar-
iS þess dýran eiS, aS eySileggja McNamara og menn
hans. KomiS þiS fljótt!”
“ViS þökkum ySur fyrir ySar góSu viSIeitni",
íagSi hún. “En viS höfum ekkert þaS gjört, er viS
þurfum aS flýja fyrir. ViS erum reiSubúin aS mæta
hugleysingjum þessum. Þér gjörSuS betur í aS fara,
*vo aS þeir finni ySur hér ekki”.
Hún fór upp á loft meS dómarann meS sér. Alt
í einu hafSi hún orSiS einbeitt, aS mæta öllum af-
leiSingum og búSir mennirnar fundu meS sjálfum
sér, aS ómög. ! / t \ ar aS aftra henni frá því. Hún
sneri sér viS eihí i síi^anum og sagSi:
“ViS erum ....... „cm áSur mjög þakklát. GóSa
aótt!”
“Eg fer eki fci. sagSi Glenister. “Ef þér getiS
hætt þcim, þá get eg ö !íka! Hann læsti öilum
dyrum og gluggum á neöhta golii. En hann sá brátt,
aS þaS var ónýtt til vainar. Uppi á loftirtu varS
-yörnin aS fara fram.
“Má eg koma?” kallaSi .hann upp til Helenar.
“Já”, svaraSi hún. Hann fór upp og fann Still-
man þar hálfkiæddan; en hún var búin aS klæSa
sig í herbergi sínu.
“ViljiS þér ekki koma meS mér? ÞaS er síS-
asta tækifæriS!” Hún aS eins hristi höfuSiS. “Jæja,
slöktu ljósiS. Eg ætla aS standa þama viS glugg-
ann. Þegar augun venjast myrkrinu, get eg séS þá
áSur en þeir komast aS hliSinu”.
Hún gjörSi eins og hann sagSi og tók stöSu viS
hliSina á honurn. Dómarinn þar á móti sat á rúm-
inu sfnu. Andardráttur hans var þaS eina hljóS,
sem heyrSist í herberginu. •
Þessar tvær ungu persónur stóSu þétt hvor viS
hliSina á annari og Ijúfi ilmurinn af henni lagSi um
hann meS undra-afli, er hann gat vart móti staSiS.
Hann gleymdi hrekkvísi hennar. Hann gleymdi því,
nS hún var lofuS öSrum manni. Gleymdi öllu nema
því, aS hann unni henni hugástum. Axlirnar henn-
aT strukust viS herSarnar á honum. Hann heyrSi
fötin skrjáfa um leiS og hún andaSi. Einhver gekk
um strætiS; hún varS hrædd og tók um handlegg-
inn á honum. Stundum laut hún aS honum og
hvislaSi einhverju viSvíkjandi hættunni, er þau
voru stödd í. ViS þaS kom heiti andardrátturínn
hennar viS kinn hans og hann beit saman tönnun-
um. Dómarinn sat á rúminu sínu; tannirnar hrist-
ust í honum.
“Þar koma þeir!” hvíslaSi Gienister og hratt
henni hægt aftur á bak; en hún vildi ekki hafa hann
aS hlífisskildi og kom því aftur.
Þá er hinir fremstu uppreistarmanna komu aS
hiiSinu, kallaSi Glenister til þeirra. Röddin var ekki
há, en ákveSin, skörp og einörS.
* FariS ekki lengra! KomiS ekki inn fyrir skíS-
garSinn!"
ÞaS varS truflun mikil meSal þeirra. Eln áSur
en þeir fengu tfma til aS svara, bætti hann viS:
‘ ÞaS er Glenister, sem talar. Eg hafSi bannaS
ykkur aS gjöra þessu fólki nokkur óþægindi og eg
vara ykkur aftur viS því. ViS erum tilbúin aS mæta
ykkur".
“Þú ert svikari, Glenister!” mælti foringi upp-
reistarmanna.
“Getur vel veriS. Þú sveikst mig fyrst. Og
hvort eg er svikari eSa ekki, þá komist þiS ekki inn
í þetta hús’\
Þeir mögluSu talsvert á móti þessu og einn
þeirra sagSi: ÞaS á ekkert aS gjöra Miss Chester.
Okkur vantar bara dómarann. ViS ætlum ekki aS
hengja hann, ef hann vill aS eins fara í föt þau, sem
viS erum meS. Hann þarf ekki aS óttast þau. Tjara
er góS fyrir húSina”.
“ó, guS minn góSur!” hljóSaSi vörSur lag-
anna.
Skyndilega kom maSur hlaupandi og hélt inn
f þvöguna.
“McNamara er farinn ásamt marskálkinum, og
öllum hinum!" — ÞaS varS þögn um tíma. Loks
tók foringinn til máls: "FylkiS ykkur og gjöriS á-
hlaup á húsiS, piltar!”. Hann kallaSi til Glenisters,
er stóS viS gluggann: “Þetta eru þín verk, bölvaS-
ur hrærigrauturinn þinn!”. Fylgdarmenn hans réSu
á skfSgarSinn, komust inn fyrir og leituSu sér skjóls
viS múrinn. Byssa Glenisters sendi þeim skot á skot
ofan og svitinn bogaSi af honum. Hann skildi ekk-
ert í því, aS hann gæti gjört þetta þetta, — gæti
skotiS á sfna eigin menn! Honum var óskiljanlegt,
aS vöSvar hans skyldu ekki máttlausir verSa, er þeir
áttu aS framkvæma slfk verk!
Helen ruddist fram og kallaSi hátt og skýrt:
“BfSiS! BfSiS eitt augnablik! Eg þarf aS segja
ykkur nokkuS í fréttum: Glenister gaf þeim ekki
aSvöran! Þeir héldu, aS þiS ætluXuS aS ráSast á
námumar og fóru því þangaS um miSnætti. Eg segi
ykkur sannleikann afdráttarlaust. ÞaS eru fleiri kl,-
stundir sfSan þeir fóru”. Þessi voru hin fyrstu; orS
hennar og þeir þektu hana þegar allir.
Menn tóku nú aS mögla, en voru ekki samdóma.
Þá hóf nýr maSur upp rödd sína. Heíen og Glen-
ister þektu þegar aS þaS var Dextry:
"Drengir, þaS þýSir ekkert! ÞaS hefir veriS
leikiS á okkur. ViS höfum ekkert viS þessar mann-
eskjur aS gjöra. ViS viljum finna McNamara. —
Gamli skallagrírmirinn þarna uppi verSur aS gjöra
eins og honum er sagt. Eg fer heim!”
Nú hófust hvfslingar rræSal lýSsins. Því næst
kallaSi foringinn á Stillman dómara. Gamli maS-
urinn stauiaSist aS glugganum, fölur og hræddur..
Stúlkan varS fegin, aS hann sást ekki.
“Vér viljum ekki gjöra ySur mein aS þessu
sinni, dómari; en þér hafiS fariS heldur Eangt. ViS
ætlum aS gefa ySur eitt tækifæri enn. E£ þér brjót-
iS þaS af ySur, þá skuluS þér hengdur verSa. Þetta
er aSvörunl”
“E—g sk—al gjöra sk—yldu mína!” sagSi
vörSur laganna.
Mennirnir fóru og Glenister lokaSi glugganum,
dró niSur gluggaskýluna og kveikti ljós. Hann forS-
aSist aS líta á dómarann og sneri aS honum bakinu,
er Stillman rétti hendina út til aS þakka honum fyr-
ir hjálpina. Verki hans veu: nú lokiS og hann vildi
fara úr húsi þessu sem fyrst.
"OrS eru ónóg hér og eg get aldreí fuII-launaS
ySur alt þaS, er þér hafiX gjÖrt fyrir okfeur”.
“Fyrir OKKUR!" hljóSaSi Glenister næst um
því upp. “HaldiS þér, aS eg hafi fórnfært heiSri
mínum, svikiS vini mína, drepiS hina síSustu von
mína fyrir OKKUR! Þetta er í síSasta sinni, er eg
gjöri ySur ónæSi. Ef til vill í síSasta sinni, sem eg
sé ySur. ÞaS gjörir ekkert til, hvaS þér hafiS gjört
a n n a 8; mér hafiS þér kent, — kent mikiS, og
eg þakka ySur fyrir þaS. AS lokum hefi eg fundiS
sjálfan mig. Eg er ekki framar Eskimói, — eg er
maSur!”
“ÞaS hafiS þér altaf veriS”, sagSi hún. “Eg hefi
reynt aS fá aS vita meira um þetta mál; en svo
virSist, sem enginn vilji segja mér neitt um þaS.
Eg held, aS eg sé mjög heimsk. ViljiS þér nú ekki
koma á morgun og segja mér þaS?"
"Nei”, sagSi hann byrstur. “Þér eruS ekki af
mínu sauSahúsi. McNamara og hans menn eru ekki
mínir vinir og eg er ekki mikill vinur þeirra”. Hann
var næstum kominn ofan stigann, þegar hún sagSi:
GóSa nótt, og GuS blessi ySur, vinur minnl”
Hún fór aS hugsa um dómarann. Hann var
aumlega á sig kominn. Hún varS aS spekja hann
eins og barn. Hún tók því næst aS spyrja hann um
þetta mál, er þessa nótt hafSi næstum endaS meS
skeifingu; en hann varS þegar reiSur, er minst var
á námurnar. Hún sat hjá rúminu hans þar til hann
sofnaSi; þá fór hún líka í rúmiS; en var of þreytt
til þess aS sofna þá þegar. Ein hugsun var jafnt og
þétt, aS brjótast fyrir henni, -þaS var eins og hún
hefSi þegar sagt hana:
"Hin fríSasta kona norSur hér, — en Glenister
hljóp frá henni.
r
XVI. KAPITULI.
Sannleikurmn tekur aX koma í Ijós.
Helen vaknaSi ekki fyrr en um hádegi næsta
dag. McNamara hafSi riSiS til bæjarins frá Lækn-
um og haft morgunverS meS dómaranum. Hann
hafSi spurt eftir Miss Chester; en er hann frétti um
ónæSi þaS, er hún hafSi haft um nóttina, vildi hann
lofa henni aS sofa. Hann fór síSan á brott í fylgd
meS d ómaranum.
Þó aS hún hefSi ekkert út á framferSi sitt aS
setja um nóttina, fann hún þó til einhverrar óbeitar,
er hún skyldi mæta McNamara. Ekkert vissi hún
ilt um hann nema þaS, er reiSir fjandmenn sögSu,
er upphlaup höfSu gjört móti honum. Og hún vissi
líka, aS hver maSur, er komast vill áfram öSrum
fremur, öSIast aS því skapi óvini, sem hann er öSr-
um fremri. En samt sem áSur fann hún þaS, aS þaS
var eitthvaS, er hélt henni frá honum. En þessi
maSur trúSi því staSfastlega, aS hún myndi ganga
aS eiga sig. Hann gat þó eklci haft vald yfir allri
hugsun hennar.
Hún var vön aS ríSa mikiS út, einkum meS
sjónum og horfa á brimiS. Um morguninn var hest-
urinn hennar haltur, svo aS hún ákvaS aS ganga.
Á fyrstu göngum sínum hafSi hún veríS hrædd viS
hina svaSalegu menn, er urSu á vegi hennar. Nú
hafSi hún sannfærst um, aS þeir voru menn kur-
teisir. Oft var þaS, aS þeir, er versfe litu út, voru
menn háskólagengnir, er sýndu kvenfólki alla kur-
teisi. Hún tók því tali þeirra óskelfd. LandslagiS
vilta fæXir af sér kurteisi. og manndóm.
ÞaS sýndist því engin hætta á ferSum. Reynd-
ar hafSi hún heyrt talaS um v.íta hunda, er færu í
flokkum um bæjinn; þeir voru hættulegir t miklum
hitum. Þetta er land hundanna; þeir hafa. mikiS aS
starfa á veturna. Um sumartímann er starfi þeirra:
aX flækjast, fitna, fljúgast á og verSa vitL.usir.
Helen fór annan veg heim, því hún vildi ekki
mæta þeim, er hún þekti. Hún hélt, aS nóttin áSur
myndi koma til tals, en þaS vildi hún ekki. Hún
heyrSi byssuskot. Þá. er hún leit viS, sá hún nokkra
menn og einn þeirra meS rjúkandi byssu koma
hlaupandi og heyrSi um leiS, aS> hundar voru a,
Éljúgast áu Nú snerist forvitni hennar í hræSslu, því
a& einn hundurirui hljóp skyndilega eftir planka-
braut þeirri, er hún. gekk. ÞaS var fallegur Eskimóa -
hundur. f-iann hafSi haft sig burtu úr hundabardag-
anum og hélt nú til Helenar. Elckert afdrep var
nasxri, nema húsiX fjarlæga, sem xona nokkur var
aS koma aX.
Mennirnir, sem enn voru langt í burtu, köllirXu
til hennar aX gæta sín.
Helen hljóSaSi ekki; —- hún sneri viS og IeitaSi
dauShrædd til hússins fjarlæga. Hún var þess full-
viss, aS hundurinn mundi ráSast á sig, áSur en hún
kæmist úr hættu. Já, nú var hann rétt viS hæla
henni; hún heyrSi fótatak hans. Hnén hennar kikn-
uSu. Dyrnar voru enn Iangt í burtu. En hestur,
sem uar tjóScaSur nálægt veginum;. varS hræddur,
er þau fóru fram hjá. Hundurinn vitlausi hljóp á
hestinn og beit hann æSisIega. Hesturinn varS því
hræddari, rykti í bandiS og sleit þaS. Hann hljópi
síSan veg sinrr.. En dvöl þessi varS til þess, aX
Helen náSi dyrunum. Hún tók i lásinn. HúrXin
var læst!
Hún senri vonlaus frá dyrunum, en sá um leiX
hina konuna fjrrir aftrrn sig. Hún beiS róleg eftir
hundinum og hélt á lítilli skammbyssu.
“Skjóttul”- hljóSaSi Helen. “Því hleypirSu ekki
af byssunni?” Litla byssan tók til máis og hundur-
inn snerist meX afar-hraSa, urrandi, geltandi, skrækj
andi. Konan skaut mörgum skofcum. Loks var þessi
dólgur aS velli IagSur og konan tók undur rólega
til máls um leiS og hún tók tómu skothylkin úr
bysstmni:
“Þetta er of lítil byssa fyrir þessar skepnur".
Helen féll niSur á tröppurnar.
“Ó, hvaS þér skjótiS veli" sagSi hún lágt. Hún
horfSi á dauSu, gráu hrúguna, er nú lá rétt viS fæt-
ur hennar. Mennirnir komtl nú einpig aX vörmu
spori og töluSu hver viS annan í ákafa. Eftir nokk-
ur orS viX þá, sneri kona þessi sér aS Heienu og
sagSi:
“Þér verSiS aS koma inn stundarkom og jafna
ySur”. Hún leiddi Helenu inn í húsiX.
ÞaS var snoturt herbergi, er Helen kom inn í,
— já, meira aS segja, fyrirtaks snoturt. Þar viS
vegginn stóS píanó og ýmsar söngbækur, ásamt
ýmsum hlutum, er konur hafa í hýbýlum sínum; en
sem Helen ekki hafSi séS frá því hún yfirgaf heimili
sitt í Bandaríkjunum. Konan hafSi fariS inn í ann-
aS herbergi, en talaSi samt viS hana.
"Þetta er þriSji vitlausi hundurinn, sem eg hefi
skotiS þennan mánuS. Hunda-vitleysa er orSinn al-
gengur sjúkdómur í þessu nágrenni”. Hún kom meS
bjóS og glös á ásamt flösku.
“Þér eruS mjög óstyrkar, en þetta ‘brandy’ gjör-
ir ySur góSa, — ef þér hafiS ekki á móti aS kyngja
því. SíSan skuluS þér koma hingaS inn og leggja
ySur fyrir stundarkorn, þangaS til þér hressist. Hún
talaSi af þeirri ljúfmensku, aS Helen varS henni
þegar þakklát. Kona þessi var há, beinvaxin, falleg
á velli, og meS þær einkennilegu hreyfingar, sem
neyddu mann til aS hugsa, aS hún væri fædd ti
þess aS sveima um í fegursta silki. Helen gaf fljótt
gætur aS fagra brosinu og hlýju vináttu-merkjunum
hennar. Hún fann, aS þetta var sú eina kona í
Nome, sem gæti vermt og sem líka vildi verma.
“Þér eruS mjög góSar viS mig”, sagSi Helen.
"En nú hefi eg alveg náS mér aftur. Eg var ótta-
lega hrædd. ÞaS var undravert, aS þér skylduS
bjarga mér”. Hún fylgdi konunni meS augunum. er
hún 8etti bjóSinn á borSiS; en um leiS sá hún
mynd af Glenister.
"Ö!” hrópaSi Helen, en hætti viS aS segja
meira, því aS hún ímyndaSi sér, hver kona þessi
rnyndi vera. Helen leit skjótlega á hana. Já, menn
mundu líklega kalla konu þessa fagra. Þessi þekk-
ing ætlaSi aS kæfa hana fyrst. Hún reis á fætur og
reyndi aS .dylja þaS, aS henni hafSi orSiö ivo mik-
iS um þetta.
"Eg þakka ySur fyrir mig. Eg er nú komin ti
j sjálfrar mín aftur og verS aS fara heim."
Breytingin,. sem á henni varS, gat ekkí dulisí
konu, er var jafn vön, aS sjá slíkar breytingax hja
kvenfólki. ótal sinnum hafSi Cherry Malotte séX
systur sínar líta tortrygnisaugum á sig, án þess aX
látast verSa varar viX þaS. Ei» aSferS þessarar
stúlku særSi hana dýpta sári. Hún sýndi engin fyrir-
litningarmerki önnur en þau, aS hán leit á hana
föstum augum og brosti.
“Eg óska einungis, aX þér viIduX Sfvíla ySur hér
þangaS til aS þér eruX jafrv góSar, lMiss -------- .
Cherry þagnaSi en rétti henni hendinav
“Chester. Nafn mitt « Helen Chsster. Eg er
systurdóttir dómarans".
Cherry Malotte dró aS sér hendina. AndlitiS
Iýsti nú hatri.
“ó, svo þér eruS Miss Chester — og eg —
bjargaSi ySur!” sagSi hún og hló hörkulega.
Helen reyndi aX vera rólegi "Mér þykir fyrir
[jnrí, aS þér skv luX taka þaS svona upp”, sagSi hún
kuldalega. “Eg vicXi mikils hjálpr. ySar”. Hiún gekk
aX dyrunum.
“BíSiS eitt augnafolik! Mig laragar til aS tíala viX
ySu»”. Þegar Helen virtist því engan gaunv gefa,
þaut hún upp reiS mjög. “Ó! veriX þér ekki hrædd—
ar! Elg veit, aS þér diýgiS óttalega synd, en enginn
sér þaX. og í ySar syndarpésa er þ a 8 aS eins synd,
sem Lemst upp!i Þess vegnai er ySur óhætt.
ÞaS, sem gjörSi út af viS mig var þaS, aS þaS
komst upp um mig. En þaS verSiS þér samt aS
vita, aX þó aS eg sé vond, þá er eg. samt betri. en
þér, þvi aX eg er þeim trúv er eg vil vel, og svík ekki
vini mína".
"Eg skil ySur ekki”, sagSi Helen kuldalega.
Ó-jú,. þér gjöriS þaXli TakiS ekki á ySur þessa
sakleysis-blæju. Eg veit. áX vísu, aS þér leikiS vel
undir hennii en hún dugir ekki viS mig”. Hún
stóS augliti. til auglitis viS Helenu, sneri bakinu aS.
dyrunum og, hélt áfram meX bitru háSi: "GreiSinn.
litli, er eg gjörSi ySur fyrir skömmu, gefur mér rétt
til aS segja. yXur, aS sakleysis-blæjan klæSir ySur í.
raun og veru mjög illa. En; þaS er ljótt, aS segja,
ySur frá því ! Ekki satt? Þér eruS einar í svikafé-
lagi af ríkum mönnum, er ekkert hirSa um rétt ann-
ara. Eg dáist aS því, hvaS þér hafiS komiS vel ár
ySar fyrir borX viS þetta óþverraverk; en þegar þér
svo eftir alt saman takiS á ySux helgi-blaejuna, þá,
reiSist eg”.
■ “HleypiS: mér út!"
“Eg hefi gjört margt ljótt", hélt Cherry tafar-
laust áfram; “en eg var neydd til aS gjöra. þaX. Og
aldrei hefi eg reynt til aS gjöra aS engu líf nokkurs
manns, bara fyrir peninga hans”.
"HvaS meiniX þér meS því aS segja, aS eg hafi
svikiS vini mína, eSa eySilagt líf nokkurs manns?”
spurSi Helen meS hita miklum.
“Ó! sei,. seil Eg komst.aS strax í byrjun, hvaX
þér höfSuS gjört. En Gleniater gat ekki aéS þaS..
Svo sagSi Struve mér þaS, sem eg gat ekki getið mér
til. ÞaS þaa-f ekki nema vínftösku og stúlku til þess,
aS láta þann asna segja alt, sem hann veit. McNam-
ara hefir stórt spil meS höndum; en hann var hygg-
inn, aS fá ySur til aS vera, meS sér. Þér eruS fjöl-
hæfar, meX sterkar taugar og eruS fríS sýnum. Eg
ætti aX vita, hvaS hentar, því eg hefi sjálf veriS viS-
riSin slík störf stundum. ViljiS þér fyrirgefa mér,
aS eg reiddist dálítiS í fyrstu, — bara atvinnuróg-
ur! Eg er afbrýSissöm. Þér hafiS mikla hæfileika.
Eln lítilsvirSiS mig ekki framar; viS stundum báXar
sömu iXn”. Hún opnaSi dyrnar og fylgdi gestinum
út meS nístandi háSi.
Helen var svo utan viS sig eftir þessa heimsókn,
aS hún gat ekki átta Ssig á öSru en því, aS Cherry
Malotte hafSi ásakaS hana fyrir hluttöku hennar í
svikabraili, er hefSi fyrir augnamiS, aS svæla nám-
urnar undan eigendum þeirra. Hér komu enn á ný
sömu getsakirnar. Þær komu úr öllum áttum. —
Þetta g a t veriS afbrýSissemi kvenmanns, og þó
sagSi hún aS Struve hhfSi sagt sér alt, — vínflaska
og laglegt stúlkuandlit gæti haft alt upp úr honum.
Þessu gat Helen vel trúaS, eftir því sem hún sjálf
hafSi séS af honum. Tilfinningin um, aS þaS væri
fariS á bak viS hana í þessu máh, ásótti hana aS
nýju. Ef aS Struve segSi hinni konunni alt, hví
mundi hann þá ekki segja henni alt líka? Hún
stefndi nú á Front stræti. Cherry Malotte hélt aS
hún væri góSur leikari. Gott og vel, — hún skyldi
reyna spádómsgáfu hennar.
Struve var önnum kafinn á skrifstofu sinni, en
hljóp þó á fætur og bauS henni stól.
“GóSan daginn Miss Helen. Þér hafiS blómleg-
an litarhátt eftir svo ömurlega nótt. Dómarinn sagSi
mér frá því öllu saman. Eg skal segja þaS, aS þér
eruS sniSugasta stúlkan, sem eg hefi þekt.”
Hún brosti aS gullhömrum hans, tók af sér hatt-
inn og hnepti frá sér yfirhöfninni.
“Eg býst viS, aS þér séuS önnum kafinn, þér
maSur laganna?” spurSi hún.
“Já, þaS r eg, ----- en ekk of önnum kafinn til
aS gefa öllu því gaum, er þér þurfiS meS”.
“Ó! eg kom ekki í þeim tilgangi, aS gjöra ví-r
ónæSi”, sagSi hún glaXIega. “E!g var á gang úti og
kom svona hins veginn inn”.
“Jæ-ja, því fremur er mér þaS ánægjuefni”,
sagSi hann og breytti um róm. ÞaS er jafnvel meira
virSi”.
Hún áleit, aS sér gengi vel. Hann var alveg
hættur aS bera önnum viS.
“Já, eg verS þreytt af aS tala altaf viS móSurbróS
ur minn og McNamara. Þeir fara meS mig eins og
eg væri smá-barn, sem ekkert skyldi gjöra nema aS
leika mér”.
“Hvenær ætliS þér aS stíga þýSingarmikla
sporiS ? "
“HvaSa spor eigiS þér viS?" ,