Heimskringla - 14.12.1916, Blaðsíða 6

Heimskringla - 14.12.1916, Blaðsíða 6
BJLS. «. HBIMSKRINGLA. WINNfPBÖ, 14. DESEMBEK 1916. Spellvirkjarnir eða Námaþjófarnir. yt'r » _ 1 i.. ;; i • ,*. .Uiri-lÉL SAGA EFTIR REX E BEACH. “Arthur frœndi!” hrópaSi Helen í brœSi. Hún íeit framan í Glenister og baS hann aS reiSast ekki. “Eg skil ekkert í þessari fífldirfsku. Þeir hljóta ■aS vera vitlausir”, jarmaSi dómarinn. “HlaupiS yf- «i til Voorhees, Mr. Glenister, og segiS honum aS senda fljótt varSliS hingaS, til aS vemda mig. Og |>ú, Helen! FónaSu til herbúSanna og segSu her- xnönnunum aS koma undir eins!” “VeriS þér kyrrar!” sagSi Gienister. ÞaS er til 'einskis. Mennirnir hafa höggviS alla víra sundur. Og þér skuluS ekki heldur aSvara Voorhees. Hann mun sjá fyrir sér. Eg kom til þess, aS hjálpa ykkur, og ef þiS hugsiS til aS komast lífs af, þá fylgiS mér • oxSalaust”. “Eg veit ekki, hvaS gjöra skal”, sagSi dómarinn aumkvunarlega. Þér munduS ekki fara illa meS gamlan mann. Mr. Glenister? MunduS þér gjöra þaS? BíSiS þiS! Eg kem aS mínútu liSinni”. Hann lagSi af staS upp stigann, stígandi í föt sín. Hann hafSi gleymt frœnku sinni. Hún kallaSi á hann og röddin var ómjúk og bjóSandi: “FariS ekki feti iengra, frændi minn! Þér meg- íS ekki flýja héSan!” sagSi hún ákveSin. "Þú vilt ekki gjöra þaS! Þetta er okkar hús. Þú ert ímynd laganna og berS á herSum þér heiSur stjórnarinnar. Þú mátt ekki hræSast skrílslæti þessi. ViS verSum hér og mætum átektum”. “GuS hjáipi ykkur!” sagSi Glenister. Þetta er hrein og bein vitleysa. Þessir menn eru ekki skríll. Þeir eru beztu borgararnir í Nome. Þér virSist ekki vita, aS þettá land er Aiaska, og aS þeir hafa svar- iS þess dýran eiS, aS eySileggja McNamara og menn hans. KomiS þiS fljótt!” “ViS þökkum ySur fyrir ySar góSu viSIeitni", íagSi hún. “En viS höfum ekkert þaS gjört, er viS þurfum aS flýja fyrir. ViS erum reiSubúin aS mæta hugleysingjum þessum. Þér gjörSuS betur í aS fara, *vo aS þeir finni ySur hér ekki”. Hún fór upp á loft meS dómarann meS sér. Alt í einu hafSi hún orSiS einbeitt, aS mæta öllum af- leiSingum og búSir mennirnar fundu meS sjálfum sér, aS ómög. ! / t \ ar aS aftra henni frá því. Hún sneri sér viS eihí i síi^anum og sagSi: “ViS erum ....... „cm áSur mjög þakklát. GóSa aótt!” “Eg fer eki fci. sagSi Glenister. “Ef þér getiS hætt þcim, þá get eg ö !íka! Hann læsti öilum dyrum og gluggum á neöhta golii. En hann sá brátt, aS þaS var ónýtt til vainar. Uppi á loftirtu varS -yörnin aS fara fram. “Má eg koma?” kallaSi .hann upp til Helenar. “Já”, svaraSi hún. Hann fór upp og fann Still- man þar hálfkiæddan; en hún var búin aS klæSa sig í herbergi sínu. “ViljiS þér ekki koma meS mér? ÞaS er síS- asta tækifæriS!” Hún aS eins hristi höfuSiS. “Jæja, slöktu ljósiS. Eg ætla aS standa þama viS glugg- ann. Þegar augun venjast myrkrinu, get eg séS þá áSur en þeir komast aS hliSinu”. Hún gjörSi eins og hann sagSi og tók stöSu viS hliSina á honurn. Dómarinn þar á móti sat á rúm- inu sfnu. Andardráttur hans var þaS eina hljóS, sem heyrSist í herberginu. • Þessar tvær ungu persónur stóSu þétt hvor viS hliSina á annari og Ijúfi ilmurinn af henni lagSi um hann meS undra-afli, er hann gat vart móti staSiS. Hann gleymdi hrekkvísi hennar. Hann gleymdi því, nS hún var lofuS öSrum manni. Gleymdi öllu nema því, aS hann unni henni hugástum. Axlirnar henn- aT strukust viS herSarnar á honum. Hann heyrSi fötin skrjáfa um leiS og hún andaSi. Einhver gekk um strætiS; hún varS hrædd og tók um handlegg- inn á honum. Stundum laut hún aS honum og hvislaSi einhverju viSvíkjandi hættunni, er þau voru stödd í. ViS þaS kom heiti andardrátturínn hennar viS kinn hans og hann beit saman tönnun- um. Dómarinn sat á rúminu sínu; tannirnar hrist- ust í honum. “Þar koma þeir!” hvíslaSi Gienister og hratt henni hægt aftur á bak; en hún vildi ekki hafa hann aS hlífisskildi og kom því aftur. Þá er hinir fremstu uppreistarmanna komu aS hiiSinu, kallaSi Glenister til þeirra. Röddin var ekki há, en ákveSin, skörp og einörS. * FariS ekki lengra! KomiS ekki inn fyrir skíS- garSinn!" ÞaS varS truflun mikil meSal þeirra. Eln áSur en þeir fengu tfma til aS svara, bætti hann viS: ‘ ÞaS er Glenister, sem talar. Eg hafSi bannaS ykkur aS gjöra þessu fólki nokkur óþægindi og eg vara ykkur aftur viS því. ViS erum tilbúin aS mæta ykkur". “Þú ert svikari, Glenister!” mælti foringi upp- reistarmanna. “Getur vel veriS. Þú sveikst mig fyrst. Og hvort eg er svikari eSa ekki, þá komist þiS ekki inn í þetta hús’\ Þeir mögluSu talsvert á móti þessu og einn þeirra sagSi: ÞaS á ekkert aS gjöra Miss Chester. Okkur vantar bara dómarann. ViS ætlum ekki aS hengja hann, ef hann vill aS eins fara í föt þau, sem viS erum meS. Hann þarf ekki aS óttast þau. Tjara er góS fyrir húSina”. “ó, guS minn góSur!” hljóSaSi vörSur lag- anna. Skyndilega kom maSur hlaupandi og hélt inn f þvöguna. “McNamara er farinn ásamt marskálkinum, og öllum hinum!" — ÞaS varS þögn um tíma. Loks tók foringinn til máls: "FylkiS ykkur og gjöriS á- hlaup á húsiS, piltar!”. Hann kallaSi til Glenisters, er stóS viS gluggann: “Þetta eru þín verk, bölvaS- ur hrærigrauturinn þinn!”. Fylgdarmenn hans réSu á skfSgarSinn, komust inn fyrir og leituSu sér skjóls viS múrinn. Byssa Glenisters sendi þeim skot á skot ofan og svitinn bogaSi af honum. Hann skildi ekk- ert í því, aS hann gæti gjört þetta þetta, — gæti skotiS á sfna eigin menn! Honum var óskiljanlegt, aS vöSvar hans skyldu ekki máttlausir verSa, er þeir áttu aS framkvæma slfk verk! Helen ruddist fram og kallaSi hátt og skýrt: “BfSiS! BfSiS eitt augnablik! Eg þarf aS segja ykkur nokkuS í fréttum: Glenister gaf þeim ekki aSvöran! Þeir héldu, aS þiS ætluXuS aS ráSast á námumar og fóru því þangaS um miSnætti. Eg segi ykkur sannleikann afdráttarlaust. ÞaS eru fleiri kl,- stundir sfSan þeir fóru”. Þessi voru hin fyrstu; orS hennar og þeir þektu hana þegar allir. Menn tóku nú aS mögla, en voru ekki samdóma. Þá hóf nýr maSur upp rödd sína. Heíen og Glen- ister þektu þegar aS þaS var Dextry: "Drengir, þaS þýSir ekkert! ÞaS hefir veriS leikiS á okkur. ViS höfum ekkert viS þessar mann- eskjur aS gjöra. ViS viljum finna McNamara. — Gamli skallagrírmirinn þarna uppi verSur aS gjöra eins og honum er sagt. Eg fer heim!” Nú hófust hvfslingar rræSal lýSsins. Því næst kallaSi foringinn á Stillman dómara. Gamli maS- urinn stauiaSist aS glugganum, fölur og hræddur.. Stúlkan varS fegin, aS hann sást ekki. “Vér viljum ekki gjöra ySur mein aS þessu sinni, dómari; en þér hafiS fariS heldur Eangt. ViS ætlum aS gefa ySur eitt tækifæri enn. E£ þér brjót- iS þaS af ySur, þá skuluS þér hengdur verSa. Þetta er aSvörunl” “E—g sk—al gjöra sk—yldu mína!” sagSi vörSur laganna. Mennirnir fóru og Glenister lokaSi glugganum, dró niSur gluggaskýluna og kveikti ljós. Hann forS- aSist aS líta á dómarann og sneri aS honum bakinu, er Stillman rétti hendina út til aS þakka honum fyr- ir hjálpina. Verki hans veu: nú lokiS og hann vildi fara úr húsi þessu sem fyrst. "OrS eru ónóg hér og eg get aldreí fuII-launaS ySur alt þaS, er þér hafiX gjÖrt fyrir okfeur”. “Fyrir OKKUR!" hljóSaSi Glenister næst um því upp. “HaldiS þér, aS eg hafi fórnfært heiSri mínum, svikiS vini mína, drepiS hina síSustu von mína fyrir OKKUR! Þetta er í síSasta sinni, er eg gjöri ySur ónæSi. Ef til vill í síSasta sinni, sem eg sé ySur. ÞaS gjörir ekkert til, hvaS þér hafiS gjört a n n a 8; mér hafiS þér kent, — kent mikiS, og eg þakka ySur fyrir þaS. AS lokum hefi eg fundiS sjálfan mig. Eg er ekki framar Eskimói, — eg er maSur!” “ÞaS hafiS þér altaf veriS”, sagSi hún. “Eg hefi reynt aS fá aS vita meira um þetta mál; en svo virSist, sem enginn vilji segja mér neitt um þaS. Eg held, aS eg sé mjög heimsk. ViljiS þér nú ekki koma á morgun og segja mér þaS?" "Nei”, sagSi hann byrstur. “Þér eruS ekki af mínu sauSahúsi. McNamara og hans menn eru ekki mínir vinir og eg er ekki mikill vinur þeirra”. Hann var næstum kominn ofan stigann, þegar hún sagSi: GóSa nótt, og GuS blessi ySur, vinur minnl” Hún fór aS hugsa um dómarann. Hann var aumlega á sig kominn. Hún varS aS spekja hann eins og barn. Hún tók því næst aS spyrja hann um þetta mál, er þessa nótt hafSi næstum endaS meS skeifingu; en hann varS þegar reiSur, er minst var á námurnar. Hún sat hjá rúminu hans þar til hann sofnaSi; þá fór hún líka í rúmiS; en var of þreytt til þess aS sofna þá þegar. Ein hugsun var jafnt og þétt, aS brjótast fyrir henni, -þaS var eins og hún hefSi þegar sagt hana: "Hin fríSasta kona norSur hér, — en Glenister hljóp frá henni. r XVI. KAPITULI. Sannleikurmn tekur aX koma í Ijós. Helen vaknaSi ekki fyrr en um hádegi næsta dag. McNamara hafSi riSiS til bæjarins frá Lækn- um og haft morgunverS meS dómaranum. Hann hafSi spurt eftir Miss Chester; en er hann frétti um ónæSi þaS, er hún hafSi haft um nóttina, vildi hann lofa henni aS sofa. Hann fór síSan á brott í fylgd meS d ómaranum. Þó aS hún hefSi ekkert út á framferSi sitt aS setja um nóttina, fann hún þó til einhverrar óbeitar, er hún skyldi mæta McNamara. Ekkert vissi hún ilt um hann nema þaS, er reiSir fjandmenn sögSu, er upphlaup höfSu gjört móti honum. Og hún vissi líka, aS hver maSur, er komast vill áfram öSrum fremur, öSIast aS því skapi óvini, sem hann er öSr- um fremri. En samt sem áSur fann hún þaS, aS þaS var eitthvaS, er hélt henni frá honum. En þessi maSur trúSi því staSfastlega, aS hún myndi ganga aS eiga sig. Hann gat þó eklci haft vald yfir allri hugsun hennar. Hún var vön aS ríSa mikiS út, einkum meS sjónum og horfa á brimiS. Um morguninn var hest- urinn hennar haltur, svo aS hún ákvaS aS ganga. Á fyrstu göngum sínum hafSi hún veríS hrædd viS hina svaSalegu menn, er urSu á vegi hennar. Nú hafSi hún sannfærst um, aS þeir voru menn kur- teisir. Oft var þaS, aS þeir, er versfe litu út, voru menn háskólagengnir, er sýndu kvenfólki alla kur- teisi. Hún tók því tali þeirra óskelfd. LandslagiS vilta fæXir af sér kurteisi. og manndóm. ÞaS sýndist því engin hætta á ferSum. Reynd- ar hafSi hún heyrt talaS um v.íta hunda, er færu í flokkum um bæjinn; þeir voru hættulegir t miklum hitum. Þetta er land hundanna; þeir hafa. mikiS aS starfa á veturna. Um sumartímann er starfi þeirra: aX flækjast, fitna, fljúgast á og verSa vitL.usir. Helen fór annan veg heim, því hún vildi ekki mæta þeim, er hún þekti. Hún hélt, aS nóttin áSur myndi koma til tals, en þaS vildi hún ekki. Hún heyrSi byssuskot. Þá. er hún leit viS, sá hún nokkra menn og einn þeirra meS rjúkandi byssu koma hlaupandi og heyrSi um leiS, aS> hundar voru a, Éljúgast áu Nú snerist forvitni hennar í hræSslu, því a& einn hundurirui hljóp skyndilega eftir planka- braut þeirri, er hún. gekk. ÞaS var fallegur Eskimóa - hundur. f-iann hafSi haft sig burtu úr hundabardag- anum og hélt nú til Helenar. Elckert afdrep var nasxri, nema húsiX fjarlæga, sem xona nokkur var aS koma aX. Mennirnir, sem enn voru langt í burtu, köllirXu til hennar aX gæta sín. Helen hljóSaSi ekki; —- hún sneri viS og IeitaSi dauShrædd til hússins fjarlæga. Hún var þess full- viss, aS hundurinn mundi ráSast á sig, áSur en hún kæmist úr hættu. Já, nú var hann rétt viS hæla henni; hún heyrSi fótatak hans. Hnén hennar kikn- uSu. Dyrnar voru enn Iangt í burtu. En hestur, sem uar tjóScaSur nálægt veginum;. varS hræddur, er þau fóru fram hjá. Hundurinn vitlausi hljóp á hestinn og beit hann æSisIega. Hesturinn varS því hræddari, rykti í bandiS og sleit þaS. Hann hljópi síSan veg sinrr.. En dvöl þessi varS til þess, aX Helen náSi dyrunum. Hún tók i lásinn. HúrXin var læst! Hún senri vonlaus frá dyrunum, en sá um leiX hina konuna fjrrir aftrrn sig. Hún beiS róleg eftir hundinum og hélt á lítilli skammbyssu. “Skjóttul”- hljóSaSi Helen. “Því hleypirSu ekki af byssunni?” Litla byssan tók til máis og hundur- inn snerist meX afar-hraSa, urrandi, geltandi, skrækj andi. Konan skaut mörgum skofcum. Loks var þessi dólgur aS velli IagSur og konan tók undur rólega til máls um leiS og hún tók tómu skothylkin úr bysstmni: “Þetta er of lítil byssa fyrir þessar skepnur". Helen féll niSur á tröppurnar. “Ó, hvaS þér skjótiS veli" sagSi hún lágt. Hún horfSi á dauSu, gráu hrúguna, er nú lá rétt viS fæt- ur hennar. Mennirnir komtl nú einpig aX vörmu spori og töluSu hver viS annan í ákafa. Eftir nokk- ur orS viX þá, sneri kona þessi sér aS Heienu og sagSi: “Þér verSiS aS koma inn stundarkom og jafna ySur”. Hún leiddi Helenu inn í húsiX. ÞaS var snoturt herbergi, er Helen kom inn í, — já, meira aS segja, fyrirtaks snoturt. Þar viS vegginn stóS píanó og ýmsar söngbækur, ásamt ýmsum hlutum, er konur hafa í hýbýlum sínum; en sem Helen ekki hafSi séS frá því hún yfirgaf heimili sitt í Bandaríkjunum. Konan hafSi fariS inn í ann- aS herbergi, en talaSi samt viS hana. "Þetta er þriSji vitlausi hundurinn, sem eg hefi skotiS þennan mánuS. Hunda-vitleysa er orSinn al- gengur sjúkdómur í þessu nágrenni”. Hún kom meS bjóS og glös á ásamt flösku. “Þér eruS mjög óstyrkar, en þetta ‘brandy’ gjör- ir ySur góSa, — ef þér hafiS ekki á móti aS kyngja því. SíSan skuluS þér koma hingaS inn og leggja ySur fyrir stundarkorn, þangaS til þér hressist. Hún talaSi af þeirri ljúfmensku, aS Helen varS henni þegar þakklát. Kona þessi var há, beinvaxin, falleg á velli, og meS þær einkennilegu hreyfingar, sem neyddu mann til aS hugsa, aS hún væri fædd ti þess aS sveima um í fegursta silki. Helen gaf fljótt gætur aS fagra brosinu og hlýju vináttu-merkjunum hennar. Hún fann, aS þetta var sú eina kona í Nome, sem gæti vermt og sem líka vildi verma. “Þér eruS mjög góSar viS mig”, sagSi Helen. "En nú hefi eg alveg náS mér aftur. Eg var ótta- lega hrædd. ÞaS var undravert, aS þér skylduS bjarga mér”. Hún fylgdi konunni meS augunum. er hún 8etti bjóSinn á borSiS; en um leiS sá hún mynd af Glenister. "Ö!” hrópaSi Helen, en hætti viS aS segja meira, því aS hún ímyndaSi sér, hver kona þessi rnyndi vera. Helen leit skjótlega á hana. Já, menn mundu líklega kalla konu þessa fagra. Þessi þekk- ing ætlaSi aS kæfa hana fyrst. Hún reis á fætur og reyndi aS .dylja þaS, aS henni hafSi orSiö ivo mik- iS um þetta. "Eg þakka ySur fyrir mig. Eg er nú komin ti j sjálfrar mín aftur og verS aS fara heim." Breytingin,. sem á henni varS, gat ekkí dulisí konu, er var jafn vön, aS sjá slíkar breytingax hja kvenfólki. ótal sinnum hafSi Cherry Malotte séX systur sínar líta tortrygnisaugum á sig, án þess aX látast verSa varar viX þaS. Ei» aSferS þessarar stúlku særSi hana dýpta sári. Hún sýndi engin fyrir- litningarmerki önnur en þau, aS hán leit á hana föstum augum og brosti. “Eg óska einungis, aX þér viIduX Sfvíla ySur hér þangaS til aS þér eruX jafrv góSar, lMiss -------- . Cherry þagnaSi en rétti henni hendinav “Chester. Nafn mitt « Helen Chsster. Eg er systurdóttir dómarans". Cherry Malotte dró aS sér hendina. AndlitiS Iýsti nú hatri. “ó, svo þér eruS Miss Chester — og eg — bjargaSi ySur!” sagSi hún og hló hörkulega. Helen reyndi aX vera rólegi "Mér þykir fyrir [jnrí, aS þér skv luX taka þaS svona upp”, sagSi hún kuldalega. “Eg vicXi mikils hjálpr. ySar”. Hiún gekk aX dyrunum. “BíSiS eitt augnafolik! Mig laragar til aS tíala viX ySu»”. Þegar Helen virtist því engan gaunv gefa, þaut hún upp reiS mjög. “Ó! veriX þér ekki hrædd— ar! Elg veit, aS þér diýgiS óttalega synd, en enginn sér þaX. og í ySar syndarpésa er þ a 8 aS eins synd, sem Lemst upp!i Þess vegnai er ySur óhætt. ÞaS, sem gjörSi út af viS mig var þaS, aS þaS komst upp um mig. En þaS verSiS þér samt aS vita, aX þó aS eg sé vond, þá er eg. samt betri. en þér, þvi aX eg er þeim trúv er eg vil vel, og svík ekki vini mína". "Eg skil ySur ekki”, sagSi Helen kuldalega. Ó-jú,. þér gjöriS þaXli TakiS ekki á ySur þessa sakleysis-blæju. Eg veit. áX vísu, aS þér leikiS vel undir hennii en hún dugir ekki viS mig”. Hún stóS augliti. til auglitis viS Helenu, sneri bakinu aS. dyrunum og, hélt áfram meX bitru háSi: "GreiSinn. litli, er eg gjörSi ySur fyrir skömmu, gefur mér rétt til aS segja. yXur, aS sakleysis-blæjan klæSir ySur í. raun og veru mjög illa. En; þaS er ljótt, aS segja, ySur frá því ! Ekki satt? Þér eruS einar í svikafé- lagi af ríkum mönnum, er ekkert hirSa um rétt ann- ara. Eg dáist aS því, hvaS þér hafiS komiS vel ár ySar fyrir borX viS þetta óþverraverk; en þegar þér svo eftir alt saman takiS á ySux helgi-blaejuna, þá, reiSist eg”. ■ “HleypiS: mér út!" “Eg hefi gjört margt ljótt", hélt Cherry tafar- laust áfram; “en eg var neydd til aS gjöra. þaX. Og aldrei hefi eg reynt til aS gjöra aS engu líf nokkurs manns, bara fyrir peninga hans”. "HvaS meiniX þér meS því aS segja, aS eg hafi svikiS vini mína, eSa eySilagt líf nokkurs manns?” spurSi Helen meS hita miklum. “Ó! sei,. seil Eg komst.aS strax í byrjun, hvaX þér höfSuS gjört. En Gleniater gat ekki aéS þaS.. Svo sagSi Struve mér þaS, sem eg gat ekki getið mér til. ÞaS þaa-f ekki nema vínftösku og stúlku til þess, aS láta þann asna segja alt, sem hann veit. McNam- ara hefir stórt spil meS höndum; en hann var hygg- inn, aS fá ySur til aS vera, meS sér. Þér eruS fjöl- hæfar, meX sterkar taugar og eruS fríS sýnum. Eg ætti aX vita, hvaS hentar, því eg hefi sjálf veriS viS- riSin slík störf stundum. ViljiS þér fyrirgefa mér, aS eg reiddist dálítiS í fyrstu, — bara atvinnuróg- ur! Eg er afbrýSissöm. Þér hafiS mikla hæfileika. Eln lítilsvirSiS mig ekki framar; viS stundum báXar sömu iXn”. Hún opnaSi dyrnar og fylgdi gestinum út meS nístandi háSi. Helen var svo utan viS sig eftir þessa heimsókn, aS hún gat ekki átta Ssig á öSru en því, aS Cherry Malotte hafSi ásakaS hana fyrir hluttöku hennar í svikabraili, er hefSi fyrir augnamiS, aS svæla nám- urnar undan eigendum þeirra. Hér komu enn á ný sömu getsakirnar. Þær komu úr öllum áttum. — Þetta g a t veriS afbrýSissemi kvenmanns, og þó sagSi hún aS Struve hhfSi sagt sér alt, — vínflaska og laglegt stúlkuandlit gæti haft alt upp úr honum. Þessu gat Helen vel trúaS, eftir því sem hún sjálf hafSi séS af honum. Tilfinningin um, aS þaS væri fariS á bak viS hana í þessu máh, ásótti hana aS nýju. Ef aS Struve segSi hinni konunni alt, hví mundi hann þá ekki segja henni alt líka? Hún stefndi nú á Front stræti. Cherry Malotte hélt aS hún væri góSur leikari. Gott og vel, — hún skyldi reyna spádómsgáfu hennar. Struve var önnum kafinn á skrifstofu sinni, en hljóp þó á fætur og bauS henni stól. “GóSan daginn Miss Helen. Þér hafiS blómleg- an litarhátt eftir svo ömurlega nótt. Dómarinn sagSi mér frá því öllu saman. Eg skal segja þaS, aS þér eruS sniSugasta stúlkan, sem eg hefi þekt.” Hún brosti aS gullhömrum hans, tók af sér hatt- inn og hnepti frá sér yfirhöfninni. “Eg býst viS, aS þér séuS önnum kafinn, þér maSur laganna?” spurSi hún. “Já, þaS r eg, ----- en ekk of önnum kafinn til aS gefa öllu því gaum, er þér þurfiS meS”. “Ó! eg kom ekki í þeim tilgangi, aS gjöra ví-r ónæSi”, sagSi hún glaXIega. “E!g var á gang úti og kom svona hins veginn inn”. “Jæ-ja, því fremur er mér þaS ánægjuefni”, sagSi hann og breytti um róm. ÞaS er jafnvel meira virSi”. Hún áleit, aS sér gengi vel. Hann var alveg hættur aS bera önnum viS. “Já, eg verS þreytt af aS tala altaf viS móSurbróS ur minn og McNamara. Þeir fara meS mig eins og eg væri smá-barn, sem ekkert skyldi gjöra nema aS leika mér”. “Hvenær ætliS þér aS stíga þýSingarmikla sporiS ? " “HvaSa spor eigiS þér viS?" ,

x

Heimskringla

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimskringla
https://timarit.is/publication/129

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.