Heimskringla - 18.01.1917, Blaðsíða 1

Royal Optical Co.
Elztu Opticians i Winnipeg. ViO
höfum reynst vinuni þinum vel, —
geföu okkur tækifæri til að regn-
ast þér vel. Stofnsett 1905.
W. R. Fowler, Opt.
XXXI. AR.
WINNIPEG, MANITOBA, FIMTUDAGINN 18. JANUAR, 1917
NR. 17
ÖH von úti um Goðafoss
Hingað komu í gærmorgun björg-
unarekipið Geir og botnvörpungur-
inn Apiíl með innanstokksmuni úr
Goðafoss, en höfðu um helgina gef-
ið upp alla von um að bjarga sjálfu
skipinu. ,
Úrslitaskeytið um þetta barst til
Ehnskipafélagsstjómarinnar f r á
Níelsen framkvæmdarstjóra á laug-
ardagskvöldið og var það svo lát-
andi:
“Gctum eigi dælt skipið. Höf-
um reynt að látta kafara þjtta ytri
botninn, en hann hefir eigi haldist
við vegna undiröldu, sem leiðir hér
inn, þótt altaf sé austanátt. Skipið
liggur á bakborðshlið, og þar sem
það er mest skemt liggur það á
grjóti,, svo að kafarinn getur ekki
komist þar að til þess að þétta það.
Naumast nokkur von til þess, að
skipinu verði bjargað. Björgum
nú innanstokksmunum, og hjálpar
A|*rí] til þess. —- —”
Um sjálft slysið hefir Mbl. leitað
vitneskju hjá einum farþeganna
íföllner stórkaupmanni, er hingað
kom á Nirði fyrir helgina, og farast
honum orð á þessa leið:
“t>etta er höi-mulegt slys,” segir
hr. Zöllner. Það hefði alveg eins
getað farið Svo, að allir, sem á skip-
inu voru, færust, enda er það hepni
að ekki varð manntjón að. Goða-
foss fór frá ísafirði um miðnætti á
fimtudag, og var þá bezta veður.
Tæpum þremur stundum síðar var
komin kafaldshríð, en sjór var mjög
lítill. Um 10 mínútum áður en skip
ið strandaði hafði skipstjóri gengið
af stjórnpalli, en stýrimaður skips-
ins hafði stjórn. Maður sá ekkert
land, því bylur var á.—Skyndilega
virtist stýrimanni, sem skipið væri
komið of nærri landi, því að það
rendi inn í ládauðan sjó. — Sendi
hann boð til skipstjóra, en í sömu
andránni sem skipstjóri kom á
stjórnpallinn, rakst Goðafoss á sker.
ið. Nú var vélin stöðvuð og látin
taka öfuga sveiflu, eins hratt og unt
var, en skipið stóð sem fastast.
Um leið og skipið rakst á, biluðu
loftskeytaþræðirnir, svo að þær vél-
ar urðu ekki notaðar. En tilraun
var þegar gerð til þess að senda út
neyðarmerki, SOS, sem það heitir
í loftskeytamálinu. en auðvitað var
það árangurslaust. Og um 10 mín-
útum síðar sloknuðu öll ljós á skip-
inu og hitaleiðslan um skipið stöðv-
aðist.
Þegar birti um morguninn, var
stýrimaður sendur ásamt 5 háset-
um í björgunarbáti skipsins áleiðis
til Aðalvíkur til þess að sækja hjálp
Um daginn gerði ofsarok og þar eð
báturinn ekki kom aftur að kvöldi
hugsuðu menn á Goðafossi, að hann
hefði farist og menn allir sem á hon-
um voru. Sem betur fór, var það
eigi svo, því á þriðja degi kom skips-
báturinn og nokkrir vélbátar frá
Aðalvík á strandstaðinn. Hafði
stýrimaður orðið að dvelja í Aðalvík
þann tíina, þar eð ófært var veður.
Það var og fyrst á laugardag að fært
var bátum milli Aðalvíkur og Isa-
fjarðar og þessvegna kom fregnin
ekki hingað fyr.—
í tvo sólarhringa urðu farþegar
að dvelja f hinu strandaða skip:
Yar það eigi áhættulaust, því sjó-
arnir og brimið gat mölbrotið skij»-
ið á hverri stundu. Enda reyndi
• kípstjóri að koma kaðli á land, en
þnð •. ar < kki urit >e**ra brims. ll.»ir
hamrar þar sem skip.ð lá og nrðnr
grjót nlt í K-i-.g, -n bflalaust ni 'ð
öllu. i'r i kl e að íkipbrot smenu
mundu i-‘i J ' t töiunni þo | eir
hefðu komist á land, og því réttara
að láta alla dvelja í skipinu. Ear-
þegar voru allir í rúmum sínum þeg-
ar skipið strandaði. Greip þá suma
hræðsla fyrst, sem vonlegt var, en
annars fór alt fram 1 beztu reglu.
Kalt var mjög og óvistlegt í skipinu
svo farþegar fluttu allir upp í reyk-
sal skipsins og héldu þar til að
nokkru leyti. Á laugardag komust
þeir allir, ásamt öllum skipverjum
til Aðalvíkur á vélbátum, sem það-
an komu.
í Aðalvík var flestum skipverjum
og farþegum komið fyrir f skólahú.s-
inu. Skipstjórinn og nokkrir aðrir
fengu inni á heimili kaupmanns
eins. í skólahúsinu fór vel um okk-
ur, en það var lítið um matvæli á
staðnum. Brytinn hafði þó tekið
með sér dálíítið af brauði og smjöri,
en það var ekki nægilegt. Næsta
dag var sendur bátur til skipsins til
þess að sækja mat, steinolíu og kol,
og eftir það fór ágætlega um okkur.
Gerði Sörenson vélameistari mikið
til þess að halda uppi gleðskap. Er
hann fór frá skipinu hafði hann
tekið með sér grammófóninn og
plöturnar úr reyksalnum. Þegar
þar við bættist hai'moníka, sem ein-
hver átti, þá höfðum við góða
skemtun eftir föngum. Þar var spil-
að allan daginn. Ullarteppi voru
einnig sótt út á skipið og veitti oss
sízt af því, því að það var mjög kalt.
Annars sváfum við öll á gólfinu f
skólahúsinu og bjuggum um oss
eftir föngum.
Á mánudaginn var Geir kominn á
strandstaðnum og hafði honum
nær lánast að ná skipinu út þegar
vestanbrimið kom.
Enginn meiddist neitt verulega.
Þó lá nærri að Sörensen vélameistari
hefði meiðst mikið. Þegar gufupíp-
an sprakk var hann þar staddur
og brendist hann eitthvað dálftið.
Ekkert gat hr. Zöllner sagt um
orsakirnar til strandsins. En þær
mega til að koma í ljós við sjópróf-
ið sem haldið mun verða bráðlega.
Það er ákaflega sorglegt, segir hr.
Zöllner, að fslendingar skuli hafa
mist þetta ágæta skip. En við far-
þegarnir megum vera fegnir að við
komumst lífs af, því útlitið til björg
unar var sannarlega ekki mikið um
eitt skeið.
Skemtilegt bréf frá herbúðunum.
GLEÐILEG JÓL FYRIR HANDAN HAF
M. Skaptason,
Nú eru jólin um garð gengin, hér
á meðal okkar hermannanna. Þau
heilsuðu okkur vinsamlega frá nátt-
úrunnar hendi, dagurinn var heið-
ur og bjartur; sólin stráði vermandi
geislum yfir herbúðnrnar, allir
gluggar og hurðir á skálonum voru
opnaðar, nýtt líf og kraftur streym-
di í gegnum hug okkar og hýbýli,
við höfðum ekki átt sHku útliti að
fagna, um langan tíma, því rigning-
ar og kalsa veður hefir gengið hér
um síðastliðin mánuð, en nú var
náttúran sjálf kominn í sinni dýrð
til að bjóða okkur gleðileg jól.
Dagana fyrir jólin voru póstmenn
önnum kafnir við að útdeila böggl-
um og bréfum, frá vinum og ættingj-
um að heiman.og þegar við settust-
um að morgunverði á jóladaginn,
inátti sjá alslags góðgæti á borðum
og gjörðu flestir sér stundina svo
glaða sem hægt var, sumir léku sér
eins og krakkar í kringum jólatré.
Kiukkan tvö á jóladaginn var
öllum íslendingum í liundruðustu
og áttundu herdoildinni boðið til
Húsið var alt uppljómað þcgar við
komiiii, þau hjón stóðu í dyrum
úti oy buðu okkur með ynnilegu
handtaki gleðileg jól, og velkomna
til boðsins, það fyrsta sem mætti
auganu þegar inn var kemið foru
salir prýddir og borð hlaðin aislags
gómsætum fæðutegundum, og kerta
ljós loguðu í hverju hotni, sem
hjálpuðu rafljósum hússins til að
lýsa upp hvern krók og kima svo
hvergi sæist skuggi. Þvf næst var
sezt að borðum og réttanna neytt
með ánægju.
Það fyrsta sem einkendi þetta
samsæti var það að enskt orð heirð-
ist ekki talað heldur tóm íslenzka,
og var það stór tilbreyting. öllum
fanst þeir vera komnir heim, alit
var svo ram íslenzkt, og hvöttu hús.
ráðendur okkur til þess að láta nú
íslenzka tungu og íslenzkt þjóð-
ernis einkenni njóta sín þetta kvöld
því líklegt væri að við ættum ekki
kost á að koma saman aftur fyrir
lengri tíma, að minsta kosti ekki
hér á Englandi.
Að borðhaldinu loknu voru tekn-
ar upp alslags skemtanir, spilað og
telft, sagðar sögur, rifjaðar upp
endurminningar að heiinan frá jól-
uin og öðrum hátíðisdögum, og
bornar saman. Þegar leið á kvöld-
ið, hópuðu allir raddfærir menn sig
saman, og sungu Islenzka þþjóóð-
hússins, af lófaklappi eftir hvern
söng. Hvenær sem eitthvert hlé
varð þá vaé Margrét litla, dóttir
Capt. J. B. Skaptasonar og konu
lians, kominn með fullar körfur af
sætindum, og gekk mann írá manni
og veitti rfkulega; hún var altaf á
hlaupum að hjálpa til að gjöra
okkur kvöldið sem ánægjulegast.
Þegar dróg að þcirri stund, sem
herlúðrarnir kalla, “Lights Out’’
voru flutt nokkur kvæði og þuldar
rímur af hagyrðingum þeim sem
Viðstaddir voru—og var gjörður að
þvf hinn besti rómur—meðal þeirra
sem tóku þátt í því var vinur okkar
Drengskapar maðurinn
Sveinbjörn Árnason, sem allir
í síðíasta Lögb. 11 þ.m. veitir rit-
st. mér enn langa árás með sömu
góðmannlegu getsökunum og áður
Er nú svolítið dregið úr hinum
fyrri afsökunum hans, að eg hafi
smánað íslenzkar bókmentir en
framborin ný kæra að eg háfi“gjört
óverðugar árásir á séra Björn Jóns-
son.” í greinarlok segir hann nú
samt að aðal tilgangur minn
muni hafa verið sá “að ná persón-
ulega í sig’’ og “að flestir muni
skilja það svo.”
Ef svo liafði verið, sem alls engin
hæfa er fyrir heldur, þvi fæsta
mun langa til að ná “persónulega
í hann,” og sízt l)á seirf þekkja
hann, þá er ekki auður gangur-
inn að honum og mæla færri af |
meiri drýgindum eður hroka. Þarfj
þá fyrst, til þess að ná í hans “per-1
sónu” að vaða yfir íslenzkar bók- 2- á),a almælÍ3hátfð safnaðar
mentir og smána þær, og svo að I
hvergi er til og aldrei hcfir sögð ver-
ið áður, og verður naumast taiinn
mikill bókmenta viðauki í þeim
búningi sem henni er fengin. Ann-
ars iætur honum ekki sagnaritun,
nema ef vara kynni:—slúðursagna.
1 fáum orðum sagt lýsi eg það alt
einber ósannindi er ritstj. refir sagt
um erindi það er eg fiutti é sainkom
unni 14. des. s.l. og skírskota eg þar
máli mínu til fundarstjóra og skal
eg fúslega hlýta úrskurði hans um
það hver okkar fer þar með sannari
sögu.
Af þessum greinum ritstj. til mín
verður eigi annað dregið en sterk
löngun til þess að ófægja mig í aug-
um almennings. Er þó að vita
hverjum fólk trúir betur. Yæri
þetta fyrsta tilraunin, mætti kann-
ske efast um tilganginn. En með
því það er í þriðja skifti frá þvf í
vor að hann þýtur í mig er tilgang-
urinn orðinn nokkurn veginn ijós.
Hið fyrsta var í vor, þá við héldum
og svo
veita óverðuga árás Séra Birni
Jónssyni. Bak við þessa miir
veggi býr svo þessi hátign. Ekki
finst honum lítið til um sig í stöðu
þeirri sem han» nú skipar, og
og lýsti svo átakanlega á hinni á-
minstu samkomu, er hann gat þess
að blað sitt væri keypt klíkublað
til þess að hlaða lofi á liberal
flokkinn en óhróðri og skömmum
á andstæðingana, og sjálfur yrði
hann tafarlaust rekinn ef hann
skrifaði í það eitt orð eftir eigin
sannfæringu, maður skyldi ætla
að Sölvi Helgason væri genginn
fram úr gröf sinni og er þó Sölvi
yfirstíginn með öðru eins gorti
og þessu.
Gangurinn að honum er greiðari
en svo að yfirstíga þurfi alt þetta,
þeir sem annars vilja til hans ná.
En vaða verða þeir töluverða fær
er til þess fýsa, en það munu eigi
margir vera.
Allt það sem hann ber á mig f
blaðinu er nægsamlega hrakið
með birtingu ræðunnar er eg flutti
Unítarar, að hann þýtur upp. rang-
nú þetta þriðja árásin. Allar jafn
ástæðulausar en úr sama hugarþeli
spunnar.
Orsakirnar tii allra þessara árása
eru mér eigi skiljanlegar, nema et
vera kynni þær, að óhróðri hans um
okkur íslendinga hér vestra var
andmælt í Heimskringlu á þeim
tíma sem eg var ritstjóri íhennar.
Var þá þessi fyrirlestur hans að
koma út f “Lögréttu” Vildi hann
þá að eg birti hann f Hkr. En eg
færðist undan því. Fór hann þá tii
Séra Stefáns Björnssonar, þáverandi
ritstj. Lögb. og bað hann að taka
fyrirlesturinn upp í blaðið. En
hann neitaði því líka, vegna þess
að dálkum blaðsins væri betur til
annars varið en birtingar þessa er-
indis. Sjálfur tók hann svo við rit-
stjóórn Lög. nokkru þar á eftir. En
eigi birti hann þá þetta erindi sitt
og munu ástæðurnar hafa verið þær
að útgef. hafi eigi fundist* til um
sannleiksgildi þess.
Við öllum þessum árásum hans
hefi eg þagað til þessa, en furðað
j foerii- fyrst, það sem honum var mjög mig þö jafnframt á að aðstandendur
svo kunnugt, segir að kyrkjufélag
| Unítara hafi haldið sitt 25 ára af:
mæli, og lýsir því yfir þá að eg hafi
hvorki prestlegt umboð eður em-
bætti á hendi. Hið annað skiftið
var í sumar er nokkrir vinir Kristins
blaðsins skuli haifa leyft að nota
það í þjónustu þessa tilgangs, og
leikur mér sterkur grunur á að það
muni ekki með öliu vitalaust vera.
Krofst eg þess að blaðið afturkalli
allann þann óhróður sem úti hefir
Stefánsson komu saman hjá þeim verið látinn tii mín persónulega, þvf
hjónum á Gimli til minningar um orðum ætla eg mér ekki að eyða í
sextugasta afmælisdag Kristíns, að þag endalausa við ritstjórann.
hann segir hann hafa verið smánað-
an með komu okkar þá. Og svo er! RÖGNV. PÉTURSSON
þekkja fyrir
kveðskap.
meinfyndni hans í
--»4 hinni áminnstu samkomu og
veiziu að heimili þeirra Capt. Pay-
master J. B. Skaptasonar, og konu
hans, sem búa hér hálfa mflu fyrir
utan campinn í stóru og mindarlegu
húsi, við vorum þrjátíu og sjö land-
ar sem sóttu boðið, og eru nöfnin
þessi:
H. E. Magnússon, L. C. Magnús-
son, S. Arnason, T. Thordarson, Th.
Björnson, f Elíason, Th. Thorieifs-
son, T. Hjörleifson, G. B. Hjörleifson
M. A. Johnson, G. P. Thompson,
S. Arason, T. Hermannson, J. Stefán.
son, A. Einarson, O. Magnússon G.
Rögnvaldson, J. Sigurðson, O. Good
man, St. Anderson, S. Pálson, A. S.
Benson, C. J. Samson S. Goodman-
son H. Thorvaldson, Th. Thorvald-
son, I. Ingimundarson, J. Jóhann-
esson, ,1. A. Johanson, Sgt. A. E.
Weiech, J. Bjarnason, S. Gíslason,
B. Viborg, S. Lindal J. Benjamínson.
Eg þarf ekki að lýsa þvf fyrir þér
—eða neinum öðrum sem þekkja
þau hjón„ Capt J. B. Skaptason og
konu hans— hvaða viðtökur við
fengum, allir vinir þeirra og kunn-
ugir í Winnipeg og víðar geta sév
þau í anda það kvöld.
Samsæti þetta er sögt*ríkur við-
burður að nokkru leyti, ekki fyrir
neitt sérstakt sem fram fór á meðal
okkar þetta kvöld, það er alt al-
gengt og vanalegt á öllum gleðimót-
um, heldur vegna þess, að það er
að líkindum í fyrsta sinn í sögu
Englands sem jafn margir Islend-
ingar hafa komið hér saman á ein-
um stað, í því skyni að heirðra ætt-
jörð sína og tungu, og á sama tíma
að njóta jólagleðinnar, sem íslend-
ingar eingöngu. Og fyrir þá vin-
semd og heiður, sem þau hjón Capt.
J. B. Skaptason og kona hans
sýndu okkur íslendingunum þetta
kvöld, votta eg f mínu nafni og
okkar allra, okkar dýfsta og inni-
legasta þakklæti, og hvert sem
leiðir kunna að liggja, berum við
minningu þessarar stundar sem
sólskins blett í huga.
Eg get ekki sagt þér neitt í frétt-
um viðvíkjandi okkur Löndunum,
annað en það að við erum hér allir
en í Seaford og vitum ekki með
neinni vissu hvenær við förum eða
hvert við förúm. Okkur líður öll
um vel, það hefir verið stranglega
bannað að skrlfa nokkrar fréttir
viðvíkjandi hermálum.
Með vinsemd «g virðingu,
H. E. MAGNÚSSON,
Reg. 721-538
108th Battalion
C.E.F.
Kolin á Spitsbergen.
1 sumar gerðu Norðmenn leiðang-
ur til Spitsbergen í kolaleit og
fundu enn nýjar kolanámur þar.
Eru nú fundin 4 all-mikil kolalög á
Spitsbergen og er í ráði að nota að-
eins 2 af þeim fyrst um sinn. Ann-
að þeirra er taiið ná yfir 340 fermetra
svæði og hefir verið reiknað svo út
að það innihaldi 680 miliionir smá-
losta af kolum. Að þetta séu all-
álitlegar kolabirgðir handa Norð-
mönnum verður ljóst þegar það er
upplýst, að þeir að jafnaði noj;a 2,8
miilionir smálesta.
Næsta sumar á að byrja að vinna
kolin og með þeim tækjum sem í
ráði er að byrja með, verður hægt
að framleiða 200,000 smálestir af kol-
um á ári.
prcntuð var í Hkr. 4. jan. Ætlaði
eg ekki að eyða fleiri orðum við
hann, en sökum þess að hann leit-
aði nú við að gjöra það tortryggi-
legt að ræðan var ekki fyr birt, og
að eg inuni hafa viljað taka mér
tíma til þess að yfir fara hana og
breyta henni, þá skal þess getið
að um Jólaleytið hafði eg alt ann-
að að gjöra en gegna glepsiyrðum
Ihans. Var þá og blaðið alsett
löngu fyrir útkomudag svo að
verkamenn blaðsins gæti notið
hátíðis hvíldar, og engin leið að
koma nokkru að í blaðinu fyrr en
eftir hátíðar. Varð ræðan því að
bíða næsta blaðs er út kom eftir
nýárið.
Það sem ritstj. segir um fyrir-
lestur þann sem eg flutti eftir
íslandsferðina 1912» þarf eg ekki
að lýsa ósannindi, því orð hans
sjálfs bera það mcð sér að þau efu
álygar. Fyrirlestur þenna, sem er
prentaður að öllu óbreyttur í
“Ferðalýsingum” og var um ferða-
lagið til Islands frá Danmörku, og
ferð okkar og veru á Norðurlandi,
því lengra náði hann ekki, flutti
eg hér í bænum, vestur í Wynyard
»g suður á Garðar. Eru allir til
vitnis um það sem á hann hlýddu,
og síðan hafa lesið hann, hvað
margar “ininnisstæðar óhróðurs-
klausur, og vanvirðuslettur” þar
eru til lslendinga heima. Frá fs-
landi fór eg sem frjáls maður og til
fslands kom eg ósekur við lög og
land, þurfti því ekki að flaðra eða
skríða þar fyrir háum eða lágum
né kítta eyru þeirra með oflofi um
þá en dónaþvættingi um íslendinga
hér, og þurfti heldur ekki eftir að
liingað kom að hefna mín fyrir þá
þvengingu og bera þeiin ósanna
sögu. Það erindi er til sýnis og
má Lögbergs ritstjóri “bita” upp
allar sfnar andlegu eigni:- áður en
hann fær þar sannað sögu slna.
í þessari sfðustu grein sinni líklr
ritstjóri raér við leðurblöku. Sakar
það lftt, og er slíks von er varnir
bresta að hlaupið sé f uppnefning-
ar. Það hefir jafnan verið dóna og
götuprakkara siður. Þó má taka
vægara á þvf hjá honum eu flestum
öðrum, er maður minnist þess að
sjálfur segist hann vera bróðir mús-
arinnar, á löngu ást-arkvæði er hann
flutti miisinni nú fyrir skemstu.
Mun hann þá ekki telja öðrum það
til lasts er hann telur sjálfum sér til
sæmdar þó flestir muni þakka fyrir
þau þægilegheit að vera dregnir í
samfélagið með honum. Hitt er
Látinn biskup Islands
SÉRA ÞÓRHALLUR BJARNASON
Isafold segir að hann hafi an Jast að heimili sínu 15. des., eftir
stutta legu, 61. árs að aldri. Þórhallur sál. var ljúfmenni hið mesta
snyrtimenni og hinn fríðasti sýnum. Fyrirtaks vel gefinn bæði til sál-
ar og líkama. Island gamla á pará bak að sjá einhverjum sinna vitr
ustu og beztu sona. Vér þektum hann í æsku. Hann dó of íljótt,
bæði fyrir land og kirkju.
Jón prófessor Helgason settur biskup.
(meira seinna)
Stríðsfréttir.
Bretar búa sig nú ákaflega, oger
sem ætli þeir að láta til skarar
skriða. Þeir smíða nú meiri skot-
færi, kúlur og sprengikúlur og fall-
byssur á 48 klukkustundum en
þeir smíðuðu alt fyrsta árið sem
stríðið stóð yfir.
Á öðrum stað er sagt: “Við
búum nú til á einni viku þrefalt
fleiri 155-millimetra skeljar, shells
fimmfalt fleiri 200-millimetra, og
þrefalt fleiri 230 millimetra skeljar
en vér gjörðum alt fyrsta árið. Af
þessu er auðséð, að þeir ætla ekki
að spara þýzkara þegar þeir fara
á stað fyrir alvöru. Og auk þessa
er sagt að þeir muni bæta 20, sum-
ir segja 30 deildum, divisions, við
herinn á Frakklandi. En í division
hverri eru vanalega 20,000 menn.
Það er enginn efi á því að mennir-
nir eru til og sprengitólin verða til
þegar byrjað verður að ryðja þe .m
brautina.
Eftir seinustu fregnum er þaó al-
veg afráðið að steypa Constantine
af konungsstóli Grikklands, og var
frá Tyrklandi. Þeir hafa Tyrkirn-
ir eitthvað af nautum og sauðum
og geitum og kornmat og ávöxtum
vínum og tóbaki, o.s. frv. sem þeir
eru að selja þýzkum og svo fá þeir
einlægt hermenn þaðan, sem þýzk-
ir eru einlægt að æfa og senda í
Litlu Asíu og á Sýrlandi og í norður
hluta Mesopotamíu. Ef að Banda
menn næðu brautinni gætu þýzkir
ekkert fengið af þessu og þá væri
brotinn hryggurinn í Tyrkjum og
Bulgörum.
Rússar vinna mikinn sigur við Riga
“Hvorki blindhríðar, eða grimd-
arhörkur eða botnlaus fen geta
stöðvað yður” sagði Dimitrieff for-
ingi við Rússana sína eftir áhlaupið
Það var hörku frost og hríðar-
bylur er Rússar réðust þarna á
þýzka og tóku þeir á móti með
löngum röðum af maskínubyssum;
þær voru í hundraðatali, en samt
gátu þýzkir ekki stöðvað Rússana.
Þeir börðust um fast sem híðbirnir
óðir, og tóku allar víggrafir þjóð-
verja og öll þeirra virki sem þeir
höfðu gjört þama í 15 mánuði,
með hinni mestu kunnáttu. Þarna
eyðilögðu Rússar algjörlega þrjú
regiment þjóðverja og að mestu
sætið boðið hertoganum af Aosta hið fjórða; tóku töluvert af föng.
frænda Victor Emmanuels Grikkja
konungs. Hann var að vísu ekki
báinn að afráða hvort hann tæki
því þegar þetta var ritað en það er
samt víst talið. Þetta gjörðist
þegar Lloyd George var á ltalíu
seinast. Venizelos og flokkur hans
eru hæst-ánægðir með hann.
Að klippa halann af Þýzkum í
Balkanlöndunum.
Það mun og afráðið að auka að
miklum mun liðið Bandamanna
í Salonichi og gjöra nú alvöru úr
um og mikið af herbúnaði, þar á
meðal 50 maskínubyssur og hund-
rað þúsund flöskur af brennivíni,
sem hafa verið leyfar einhverjar
frá jólunum.
Hér og hvan er verið að berjast
víðar en á Rússlandi, og veitir
Bandamönnum alstaðar betur bæði
í Mesopotamíu, á Grikklandi, í
Moldan norður af Dóná„ og á
Frakklandi, og í Flandern, hvergi
samt neinir verulegir sigrar. Á
Frakklandi eru stöðugir stórskota-
bardagar og vikuna sem leið hafa
því að komast norður til Nish og
Sofía, og ná járnbrautinni til Mik-j Bretar og Frakkar ætíð hrakið
lagarðs. \ Þetta er nú orðin lífæð, þýzka tvöfalda, aftur haf’ þeir á
lakara aft hann splnnur ]>ar upp j þjóðverja, því að eftir henni draga þá sókt.
dæmisögu um leöurblökuna, er þeir að sér matvörur og hermenn |
(Framhald á 4. bls.y