Heimskringla - 06.09.1917, Blaðsíða 6

6. B&AÐÍSIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, & SEPT, 1917
sr
t u
r
VILTUR VEGAR » fíeTB7ac„

vandlega alt þarna inni; sjón hans var þó alt annaíS
en glögg. HöfuíS hans var enn þá eins og veriS
vaeri aS kljúfa þaS sundur meS einhverju huldu
vopni. En þó hann vaeri svona illa á sig kominn,
fór liann nú aS taka eftir ýmsu þarna, er honum
virtist mjög sérkennilegt. MeS því aS þreifa meS
skjáffandi hendi um vegginn fann hann aS í staSinn
fyrir vanalegan veggjapappír voru veggirnir þarna
fóSra$ir meS rósóttu veggjatjaldi. Hann sá nú
hve lágt var þarna undir loftiS, hve gluggarnir voru
litlir og hve gluggatjöldin virtust ólík því, er hann
átti aS venjast. Allur húsbúnaSurinn kom honum
einkennilega fyrir sjónir. ViS dyrnar sá hann
standa skáp úr mahóní og öSru megin viS hann lít-
inn legubekk. Fatakrókar voru þarna í veggjun-
um og í gegn um litlar dyr sá hann inn í hvítmálaS
baSherbergi.
"Smátt og smátt veitti hann þessu öllu eftirtekt
og komst á endanum aS þeirri niSurstöSu, aS hann
hlyti enn þá aS vera ölvaSur og sjá missýningar.
A8 vísu var staSur þessi mjög ólíkur vanalegum
gististöSva svefnherbergjum, en sal þessu líkan
hafSi hann þó aldrei séS á neinu farþegaskipi, er
hzinn hafSi veriS um borS á. ViS og viS varS hann
þó var viS rugg og heyrSi eins og óm af einhverju,
sem líktist ölduhljóSi; en þar sem adt hafSi hring-
snúiát fyrir augum hans rétt áSur, gat hann ekki
taliS rugg þetta gild sönnunargögn. Nei, þetta gat
«kki veriS skip. Hann hlaut aS vera staddur í her-
bfergd einhvers klúbbsins í austur hluta borgarinnar.
AS líkindum vaeri hann nú hjá einhverjum sinna
mörgu vina — einhverjum sérvitring, er prýtt hefSi
hús sitt öSru vísi en allir aSrir. Hann átti marga
vini,--einhver þeirra hafSi aS líkindum rekist á
ha>n ósjálfbjarga úti á götunni um nóttina og tekiS
hann heim meS sér. Um þetta var Kirk aS brjóta
heilann, þegar dyrunum var hrundiS upp í annaS
sinn og maSur í einkennisfötum kom inn í her-
bergiS.
“Brytinn sagSi mér, aS þú vildir finna mig,”
mæ4ti hann.
“Nei, eg baS um læknir.”
“Eg er læknir.”
“Eg hélt þig vera dyravörSinn—jæja, eg er
sjúkur, hræSilega sjúkur.”
“GeturSu kastaS upp?"
“AuSvitaS! ÞaS geta allir, sem vilja.”
ASkomandi dróg stól upp aS rúminu, settist
níSur og athugaSi sjúklinginn.
“Þú hefir hitaveiki."
“GuSi sé lof! Þá verSur alt skiljanlegt.” Kirk
varp þakklátlega öndinni og lét aftur augun.
“Hvernig líSur félögum mínum?”
"Allir eru meira og minna veikir. Þetta hefir
verfS auma nóttin.”
"Nótt? ÞaS hlýtur aS vera kominn dagur fyrir
löngu.”
“Nei, nei, enn er ekki komiS miSnætti."
“Ekki miS nótt? Þetta getur ekki veriS, eg fór
ekki í rúmiS fyr---” Kirk hrökk saman og hálf-
reis upp. “Hamingjan góSa, svaf eg í allan dag?’’
“Vissulega gerSir þú þaS."
“HvaSa herbergi er þetta?”
"HerbergiS þitt, auSvitaS. HeyrSu, taktu inn
þessa pillu, hún gerir þér gott.”
“ÚtvegaSu mér heldur peninga til þess aS borga
gistingu, hafi eg veriS hér svo lengi. Eg er pen-
ingalaus.”
“Þú ert ekki vaknaSur til fulls enn þá," svaraSi
læknirinn. ‘.‘Allir sjá ofsjónir, þegar þeir eru
veikir.”
“Eg er aS tala um peningaleysi, en ekki veik-
indi. Þetta er heldur engin missýning, því eg fann
ekki einn einasta eyrir í vösum mínum. VerS því
aS komast upp á Astor gistihöllina tafarlaust. Hefi
gert ráSstafanir aS aka í bifreiS minni út til ‘Nýju
hafnar’ nm hádegi.”
“LofaSu mér aS þreifa á slafæS þinni,” sagSi
læknirinn stillilega.
“Félagar mínir hljóta aS halda mig týndan.
AnnáB eins og þetta hefir aldrei hent mig áSur."
“Hvar heldur þú aS þú sér niSur kominn?”
“Veit þaS ekki. AS líkindum á einhverri gisti-
stöS, —”
“Þetta er ekki gististöS, heldur skip.”
Kirk þagSi í augnablik, mælti svo meS veikri
röddu: "Læknir góSur, ekki ættir þú aS henda
spaug aS manni, sem er viS dauSann; þaS er ekki
embsettislegt.”
“Þetta er sannleikurinn," mæiti Iæknirinn eins
og annars hugar og leit á úr sit. “ViS erum nú
hundraS og fimtíu mílur út frá New York. Mér
hefir veriS sagt, aS þú hafir veriS fluttur um borS
mjög ölvaSur. Af þessu mun minnisleysiS stafa—
en ttsninn læknar öll slík mei>, herra Locke.”
"HvaS nefndir þú mig?"
“Locke. Hefir þú gleymt nafni jnnu líka?”
“Bíddu viS!"
Kirk greip báSum höndum wn enniS og reyndi
af iMmm kröftum aS muna eftir öllu, en árangurs-
laust. ByrjaSi hann svo aS tala aftur meS allri
þeirri stillingu og gætni, sem hann átti til.
“Nú veit eg aS þú ferS vilt, læknir góSur, og af
hvaSa ástæSum þaS er. Nafn mitt er ekki Locke,
heldur Kirk Anthony. Locke sigldi burt meS ein-
hverju skipi, en eg var kyr í New York—skilurSu
nú? Jæja, hann er maSurinn, sem þú nú ert aS
tala viS, en eg er sofandi einhvers staSar í austur-
hluta New York borgar. Eg er ekki hér staddur!
Eg kæri mig ekki um aS sigla meS neinu skipi,
get þaS ekki, því eg er peningalaus, sem stendur.
KvöldverSurinn í gærkvöldi kostaSi mig hundraS
sjötíu og fimm dali—”
“Samt sem áSur er þetta skip," svaraSi læknir-
inn, “og þú ert staddur um borS á því og eg aS tala
viS þig. Ekki heldur hefir þú breytt um ham viS
neinn annan, því á farbréfi þínu stendur skýrum
stöfum nafniS ‘Jefferson Locke’. Bezta ráSiS verS-
ur nú fyrir þig, aS fara aS sofa og þannig muntu
fljótt ná þér aftur."
"SpurSu Higgins og Ringold hver eg sé.”
“Á skipinu eru engir menn meS þessum nöfn-
um,” svaraSi læknirinn.
“HeyrSu!” Kirk vildi óSur og uppvægur
komast upp úr rúminu, en læknirinn tók í hann og
varnaSi honum þess. “Ef þetta er skip, þá hefi eg
einhvern tíma hlotiS aS stíga um borS á því—hvar
átti þetta sér staS og hvenær var þaS?”
“Þú komst meS tveimur mönnum, eSa réttara
sagt á milli tveggja manna, um klukkan hálf-níu í
morgun. Þeir fluttu þig um borS og afhentu gjald-
kera skipsins farbréf þitt. Fóru þeir svo í land
aftur. Toginleiti maSurinn var tárfellandi og varS
aS stySja hann ofan í bátinn.”
“Þetta hefir veriS Higgins, án allra tvímwla.
En, læknir góSur, segjum svo, aS þú hafir á réttu
aS standa og þetta sé skip—hvenær fáum viS þá
aS komast í land aftur?”
"Eftir eina viku.”
“Eftir hvaS?” Augu Kirks urSu galopin af
skelfingu. “Eg get ekki veriS hér heila viku."
“Þér er engrar undankomu auSiS.”
“En eg hlýt þá aS segja þér, aS eg get þetta
ekki — þaS er ekki til þess aS hugsa! Eg hefi tvær
stofur og baSherbergi í Astor höllinni, sem kostar
mig fimtán dollara á dag.”
“Læknirinn fékk ekki varist þess aS brosa.
“Þú hefir blótaS all-freklega aS stalli Bakkusar,”
sagSi hann, "en eg tel sjálfsagt þú munir eftir öllu
þegar frá líSur.”
“Þetta er alt mér óskiljanlegt. HvaSa skip er
þetta, ef þaS er virkilega skip?”
“SkipiS heitir Santa Cruz og er eign félags í
Bandaríkjunum. FerSinni er heitir til Colon.”
“Hvar í veröldinni er sá staSur?”
"1 Pauiama.”
“Panama er í MiS-Ameríku eSa Mexico, er
ekki svo? ”
“Já. Manstu eftir nokkru fleiru?”
Ekki nokkrum hlut.”
“Jæja, farSu þá aS sofa. Þér mun líSa betur
meS morgni, herra Locke."
“Anthony.”
“Jæja, herra Anthony, sé þér nafn þaS geS-
feldara. Viltu spyrja mig nokkurs annars?”
“Nei."
“AuSvitaS geta einhver misföll hafa átt sér
staS,” mælti læknirinn hugsandi um leiS og hann
opnaSi hurSina. “Ef til vill hefir þú ekki ætlaS
þér aS fara meS þessu skipi.”
“Nei, þaS áttu sér engin misföll staS. Alt er aS
verSa deginum Ijósara fyrir mér aftur. — Eg man
þaS nú, aS eg týndi hattinum mínum í New York
og datt þá í hug þaS snjallræSi, aS skreppa til
MiS-meríku og fá mér annan. GóSa nótt.”
“GóSa nótt. Pillsín, sem eg gaf þér, hjálpar
þér til aS sofna.”
Þegar læknirinn var farinn, tautaSi Kirk viS
sjálfan sig: “Ef eg nú verS í New York eftir alt
saman, þegar eg vakna, skal eg húSstrýkja þorpara
þenna.” Svo sofnaSi hann.
En morguninn fulIvissaSi hann um þaS, aS
læknirinn hafSi sagt þaS sanna. Hann vaknaSi
snemma, og þó honum væri hálf flökurt og ein-
kennilegur svimi yfir höfSi hans, klæddi hann sig
og gekk upp á þilfar. Honum hafSi orSiS hverft
viS kvöldiS áSur, en nú fyltist hann enn meiri
undrun, er hann kom út í dagsIjósiS. Þrátt fyrir
vaxandi kvíSa hafSi hann aliS aér þá von í
brjósti, aS $.lt þetta vær draumur, og þessi von
hans hvarf ekki meS öllu fyr en hann sá nú alt meS
eigin augum. Þá fyltist hann af undrun og vissi
ekki hvaS hann átti aS halda.
Stórt þilfar, blautt af morgunþvottinum og
stráS stólum og bekkjum, blasti viS augum hans.
Rennslétt haf, tilkomumikiS og ómælanlegt, breidd-
ist út á allar hliSar kring um hann. Hann tók á
hlutunum í kring um sig og fann, aS þeir voru á-
þreifanlegir. Enn þá átti hann þó eins og bágt
méS aS átta sig á öllu og fanst engu líkara, en hann
gengi í svefni. Tilvera hans var eins og dottin í
smá parta, sem hann gat meS engu móti tínt saman,
og fór því um hann ónota hrollur.
Hann tók aS ganga fram og aftur um þilfariS,
eins og utan viS sig. ASrir, bæSi konur og karlar,
komu nú einnig á þiljur upp til þess aS anda aS
sér fersku lofti, og athugaSi Kirk fólk þetta meS
mestu gaumgæfni. Þannig tók hann smátt og smátt
aS vakna til virkileika alls í kring um sig, en taugar
hans voru í töluverSu ólagp enn þá. En kvíSa-
tilfinningin, er gerSi vart viS sig hjá honum, hvarf
þó áSur langt leiS. Fersk hafgolan lék um hann,
hresti hann viS og skóp honum dug og áræSi til
þess aS mæta meS karlmensku afleiSingunum af
hans langa og miSur heillaríka næturslarki.
Enginn er svo seglfastur eSa áttavís, aS hann
geti skoriS burt stóra sneiS af lífi sínu og byrjaS
nýjan þátt, án þess aS bíSa viS þaS skaSa og óþæg-
indi. Kirk var ungur enn þá og reikull í ráSum, en
brátt varS hann þess þó var—aS ótal margt var ó-
gert, sem þurfti aS gerast. Svo ótal margir vinir
hans, sem yrSu tafarlaust aS fá vitneskju um, hvar
hann væri; annars myndu svo ótal margir hlutir
fara afvega viS fjærværu hans. Til dæmis var
nýja bifreiSin hans nú í hættu, aS henni yrSi stoliS,
þar sem hún stóS nú þakin voSum fyrir framan
leikhúsiS á fertugustu og fimtu götu.
HvaS hafSi orSiS um hana og götustrákinn,
sem hann hafSi fengiS til aS gæta hennar? Enn þá
skuldaSi hann þúsund dollara manninum, sem hann
hafSi keypt hana af—og hafSi lofaS upp á sína æru
og trú aS borga daginn áSur. Einnig hafSi hann
vanrækt reikninga sína á klúbbnum, sem jafna hefSi
átt fyrir löngu síSan. Einmitt þenna dag átti hann
von á peningum frá föSur sínum, sem komu rétt
mátulega til þess hann gæti komiS sér fjárhagslega
á laggirnar aftur. — En nú var hann kominn á haf
út, gat ekki náS til neinna vina sinna, ekki snert viS
pepingunum aS heiman, ekki borgaS skuldir sínar.
ViS svo búiS mátti ekki sitja. Hann varS aS
koma orSsendingu í land meS einhverju móti.
Mjög órólegur skimaSi hann í kring um sig, svo
flaug honum alt í einu ráS í hug:
"ÞráSlausa stöSin!" tautaSi hann hálf-upphátt.
“Dæmalaus aulabárSur get eg veriS, aS sjá þetta
ekki fyrir löngu síSan.” Hann þurfti ekki langt aS
líta til þess aS sjá, aS skipiS Santa Cruz var útbúiS
meS slíka stöS og eftir litla stund var hann tekinn
aS lemja þar á hurSina.
"Eg verS aS senda skeyti tafarlaust,” hrópaSi
hann, en maSurinn, sem þarna var fyrir, hristi höf-
uSiS brosandi.
“Þetta er leitt, herra, en—”
"ÁríSandi skeyti, mjög áriíSandi. Eg skal
borga þetta ríflega," mælti Kirk meS örvæntingu
og stakk hendinni ofan í tómann vasann.
“ViS erum aS setja inn nýjan útbúnaS og aSr-
ar vélar,” sagSi maSurinn. “Gamli útbúnaSurinn
var lélegur og ófullkoinm, svo viS erum aS breyta
um.”
"GeturSu þá ómögulega sent skeyti?”
“Ekki fyr en í næstu ferS.”
Kirk þrammaSi í burtu, starSi svo ofap einn
stigann og reyndi aS sansa sig. Sjaldan áSur hafSi
hann veriS jafn-ráSþrota og aldrei áSur heldur
þurft viS annaS eins aS stríSa. Hver þremillinn
skyldi hafa hent hann og komiS honum til þess aS
lenda í öSrum eins klípum? Gat þaS átt sér staS,
aS þetta væru einhverjir heimskulegir hrekkiS úr
Higgins, eSa var eitthvaS annaS þýSingarmeira og
verra hér á bak viS ? Kirk mintist nú hins einkenni-
lega viSburSar um nóttina og gerSi þetta hann
enn órólegri. Skyldi þessi dularfulli náungi frá St.
Louis vera viS þetta riSinn? ESa hafSi hann
sjálfur í ölæSinu aS eins fengiS þá heimskulegu
flugu í höfuSiS, aS fara til MiS-Ameríku? Þetta
var honum nú alt hulinn leyndardómur og meS öllu
óskiljanlegt. Hann mintist þess, hve illa honum
hafSi geSjast aS Jefferson Locke og aS tilburSir
manns þessa, eftir aS leyni lögregluþjónninn kom
til sögunnar, voru eitthvaS grunsamlegir. Hann
hlaut aS hafa haft á einhvern hátt hönd í bagga í
þessu öllu, þaS sannaSi farbréfiS, sem Kirk var meS
í vasanum. En hvaS átti alt þetta aS þýSa? Kirk
stundi viS mæSiIega og hætti aS reyna aS leysa úr
þessu. AS fimm dögum liSnum myndi hann þó aS
líkindum fá eitthvert svar á ráSgátum þessum, því
síma samband hlaut aS vera á milli Panama og
Bandaríkjanna. Á meSan yrSi hann aS reyna aS
sætta sig viS hlutina og bíSa meS þolinmæSi. En
hörS og þung kjör voru þetta, tveggja vikna tíma-
tap og verstu leiSindi. Var þetta nóg til þess aS
æra hvern meSalmann.
IV. KAPITULI.
Hringing mikil glumdi viS, og þóttist Kirk vita,
aS nú væri veriS aS kalla til morgunverSar. HraS-
aSi hann sér því niSur fyrir þiljur, því hann va/ aS-
fram kominn af hungri. Eftir aS niSur kom, gerSi
brytinn honum þaS skiljanlegt á mjög kænlegan
hátt, aS ekki þyrfti snnaS en vera í “klefaröS A”
til þess aS geta veriS aSnjótandi þess bezta beina,
er þarna væri völ á. Var Kirk settur viS IsorS
skipstjórans og áSur langt leiS var hann þar búinn
aS seSja mesta hungur sitt. Eftir aS hann hafSi
snætt nægju sína tók útlit alt aS breytast til hins
betra. VarS hann nú rólegri en áSur og tók aS
veita samferSafóIki sínu nákvæmari eftirtekt.
"Er þér aS batna sjóveikin, hcrra Locke?”
spurSi maSur, er sat honum til hægrí handar.
“Nafn mitt er Anthony.”
“Eg biS afsökunar. Farþegaskráin—”
"Þetta er ekki rétt"
“Jæja, nafn mitt er Stein. Hvert er ferS þifltoi
heitiS, meS leyfi?"
“Eg held eg sé á leiSinni til Panama."
"Ertu ráSinn í vinnu í skipaskurSinum?”
“HvaSa skipaskurSi?—já, auSvitaS. Nú mpn
eg aS hafa heyrt eitthvaS um Panama skipaskurS-
inn. Er þetta hann?”
"Já enginn annar,” svaraSi Stein þurlega.
"Annars ætla eg ekki í vinnu. Get ekki unniS
—kann ekki til nokkurs verks."
“Einmitt þaS. Þetta er þá skemtiferS.”
“Algerlega skemtiferS. Eg skemti mér líka
mæta vel. En eftir á aS hyggja, þessi Panama
skurSur er nýlega til kominn, er ekki svo?"
Stein horfSi vandræSalega framan í sessunaut
sinn og virtist ekki vita í hvaSa anda hann ætti a8
taka spurning þessa. “ÞaS var byrjaS aS grafa
skurS þenna fyrir þrjátíu árum síSan,” mælti hann.
“HvaS hafa þeir á bak viS eyraS-----hví ljúþa
þeir ekki viS hann?”
“Eg hélt þig vera Bandaríkjamann. Fram-
burSur þinn og málfæri vottar þetta.”
‘ Eg ér BandaríkjamaSur. Eg er snáSinn, sém
fæddist forSum í Albany í New York. Ef þú at-
hugar kortiS, þá sérSu borg þá merkta þannig, aS
dreginn er hringur utan um hana."
Á eg þá aS trúa því, aS þú vitir ekki neitt tan
Panama skurSinn?’”
"Ó, eg hefi heyrt hann nefndan."
“Jæja, þú heyrir um lítiS annaS talaS hér; hann
er hér aSal-umtalsefniS. Fáir hafa annaS í huga
eSa dreymir um annaS en þenna skipaskurS. Allir
vinna viS hann eSa fyrir einhvern, sem er í sam-
bandi viS hann. Til dæmis má nefna gráhærSa
manninn þarna viS hinn endann á borSinu. Þetta
er Bland ofursti, einn af yfirmönnum stjórnarinnar
viS skurSinn. SvartskeggjaSi maSurinn viS hliS
hans, er einn af undirmönnum hans.”
Stein var hinn skrafhreyfnasti og spjallaSi um
hitt og þetta; benti hann sessunaut sínum á ýmsa
merka menn, er þarna sátu viS borSin, og skýr.Si
honum frá því helzta, er hann vissi um þá. Alt í
einu hnipti hann í Kirk og mælti í hálfum hljóSum:
Taktu eftir manninum, sem nú kemur ofan
stigann. Kirk leit upp og sá ungan mann meS
skalla koma í áttina til þeirra. “Þetta er Stephen
Cortlandt. Þú kannast áreiSanlega viS Corlandts
ættina?”
Já, þaS mun hafa veriS sonur þessa ættbálks,
sem lék í knattleiknum forSum, er kept var um bik-
arinn frá—”
"Nei, eg á viS Cortlandt ættina í Washington.
Merk ætt og stórauSug—” nú hætti Stein í miSju
kafi, því niSji þessarar merku ættar settist gagn-
vart þeim viS borSiS. MeS mestu kurteisi gerSi
Stein Kirk og hann kunnuga.”
Herra Cortlemdt leit út fyrir aS vera, aS því er
Kirk virtist, einn af þessum járnköldu mönnum, sem
gersnauSir eru af allri tilfinningu. Hann bar öH
merki þess, aS vera vel mentaSur maSur, en andlit
hans var hörkulegt og öll svipbrigSi á því báru vott
um kulda innan fráv Fas hans var engan veginn
kvenlegt, en hann var einn af þessum frámunalega
snyrtilegu mönnum, sem ekki eitt einasta korn af
ryki getur fest viS og einlægt eru jafn útlits prúSir
og hreinlegir. Hár hans—þaS sem eftir var af því
—var vandlega skift í miSju, föt hans voru lýtalaus
og öll framkoma mannsins vottaSi sjálfstraust og
festu.
“Eftir á aS hyggja, þá erum viS aS stofna tS
gamanleiks uppi,” mælti Stein viS stnn nýja kunn-
ingja. ‘ Viltu ekki koma og slást í hópinn?”
“MeS mestu ánægju. Eg er til í alt, sem stuSI-
ar til dægrastyttingar.”
ÞaS er ágætt. Sé þig þá uppi í reykingar-
salnum.—Kostar fimm dollara seSill hver nokkar.”
Nú mundi Kirk eftir því, hvernig efnahag hans
var háttaS og hraSaSi sér því aS reyna aS komast
út úr þessu. Töluvert vandræSalegur var hann þó
á svipinn.
“Þegar eg fer aS hugsa um þetta, þá held eg aS
eg geti ekki veriS meS í þessu. Eg spila aldrei upp
á peninga.” Leit Kirk nú upp og sá aS herra Cort-
landt horfSi á hann all-hæ3nidega. Lét hann
þetta þó ekkert á sig fá og fylgdi Stein upp á
þilfariS.
En þegar hann var kominn í einveru farþega-
klefa síns og tekinn aS skoSa kringumstæSur sínar
frá öllum hliSum, varS honum betur og betur skilj-
anlegt KvaSa afleiSingar þaS hlyti aS hafa fyrir
hann aS vera svo staddur, peningalaus og án þess
aS hafa nokkurn farangur. AnnaS eins hafSi hann
aldrei áSur þurft viS aS stríSa. Honum varS litiS
í spegil og sá sér til mestu skapraunar, aS línföt hans
voru alt annaS en sæmilega útlítandi. Frekari leit
leiddi í ljós, aS úr hans var horfiS og aS eina verS-
mæti hans eftir—sem Higgins og glæpfélaga hans
hafSi áreiSanlega sézt yfir—var gullhríngur meS
þremur steinum í, er Kirk bar á fingri. Hring
þenna var hann aS athuga, þegar gjaldkeri skipsins
barSi á dyrnar og kom svo inn.
“Eg heyri sagt, aS einhver viiU eigi sér sta*
meS farbréf þitt,” byrjaSi hann. “Á því stendur
nafniS Jefferson Locke’, en læknirinn segir þaS
ekki vera þitt rétta nafn.”