Heimskringla - 20.09.1917, Side 3

■WINNIPEG, 20. 6EPT. 1917
HEIMSKRINGLA
3.
Jafnaðarmann aS v«lli, tíu mörk að
▼er&launuim.
Eorstner þessi hafði líka varað
menn sína við að hlýða fortölum
frakkneskra umrenniinga, s«m
Þjóðverjar grunuðu um, að reyndi
»ð koma frakkneskum hermönnum
«1 að strjúka og ganga í frönsku
herdeildina. Líklegt hykir, að
Þegar Eorstner talaði við m*nn
•Ina um frönsku herdeildina, hafi
honum ratað einhver ummæli af
munni, sem illa létu Frökkum 1
•yrum.
Forstner kannaðist við, að hann
hefði viðhaft orðið vöggur, þvert
•fan í skipan yfirforingjans. Fyrir
l>otta hafði honum verið hegnt
með nokkurra daga vist í her-
mannafangelsinu. Sömuleiðis
kvaðst hann hafa sagt, er hann var
*<5 æfa menn sína og kenna þeim
herreglur, að ef þeir lenti í ein-
hverju borgara uppþoti, hefði hann
hætt því við fyrirskipaðar reglur,
*ð hverjum sönnum hermannd
Læri að kæfa niður slík uppþot,
*K að hann skyldi sjálfur gefa
hverjum sinna manna verðlaun,
•em tæki fastan einn af þessum
bölvuöum jafnaðarmönnum.
Blfkar sögur um Forstner og
*ðra foringja voru ekki látnar
hggja í láginni. Þær flugu eins og
•ldur í sinu út um alt land. Æs-
higarnar urðu meiri og meiri og
trö fréttablöð í Zabern höfðu
freinar meðferðis um þetta. Múg-
krinn lýsti vanþóknan sinni yfir
með foringjana og einkum Forstner
á þann hátt, sem honum þótti
hezt við eiga. Loks urðu svo mikil
Lrögð að þessu, að von Reuter,
yfirforingi, sneri eér til borgaralegs
•tíðameistara þar, sem hét Mahler,
»m að koma á reglu. Tók hann
bað fram um leið, að hann myndi
kaka til sinna ráða, ef ekki væri
haldið vanalegri reglu.
Siðameistari þessi, sem fæddur
^ar í smábæ í grend við Zabern,
•Varaði ofur-rólega, að hann eæi
•iga nauðsyn til bera, að fara að
*aka í taumana við friðsamt og
^ghlýðið fóik. Mikil þyrping
manna safnaðist saman fyrir fram-
*n hermannaskálann 29. nóvem-
her 1913. Reuter foringi skipaði
Schad, lautinant, sem var varðliðs-
foringi þann daginn, að dreifa
Lyrpingunni.
tsamkvæmt þessari fyrirskipan
kallaði Sehad lautinant varðliðið
M1 vopna og skipaði mannþyrping-
*nni þrisvar að dreifa úr sér og
*»ra heim. Hermennirnir ráku
mannsöfnuðinn yfir heræfinga-
flötinn og um firntíu mannis voru
^eknir fastir. í þeim hópi voru for-
Mti, tveir dómarar og ríkislögsókn-
*vi hæsta réttar í Zabern, sem
tcomið höfðu út úr dómsalnum rétt
f þessari svipan og lent saman við
hópinn. I»eim var seinna slept.
Hinir, sem höfðu verið teknir fast-
it, voru látnir vera í kjallara her-
kiannaskálans yfir nóttina.
56.
Yfirgangur hervaldsins.
■Miörgum kann nú að finnast, að
«kki vera svo sérlega mikið í þenna
▼lðburð í Zabern spunnið. Vana-
tega hefði hann litla eftirtekt vak-
it5. En þegar loft er fult eld-
hveikju, má eigi mikið út af bera,
»ro ekki kvikni í. Eldkveikjuefnið,
•«m hér fylti loftið, var gremja og
Lnugustur, sem fólkið hafði til her-
▼aldsins þýzka.
Viðburður þessi vakti umtal af-
®rmikið um alt Þýzkaland. Hróp
ttiikið reis upp gegn hervaldinu og
$llum þeim ósóma, er það hefði í
Wr með sér. Þetta átti sér eins
■*að, þar sem jafnaðarmenn áttu
«igan ihlut að máli. Það bætti
*kki úr skák, að yfirforingi sá, er
hessi Zabern-deild heyrði til, var
bólginn af áköfustu hervalds-hug-
*»yndum og mikill forvigismaður
beirra.
Gigtveiki
Heima tilbúií meíal, jefiS af
manni, sem þjáðist af figt.
Vorta 189S fékk eg slæma gigrt
i vöSva meS bólgu. Eg tók út
Þær kvallr, er þeir einir þekkja,
eem hafa reynt þati,—í þrjú ár.
Eg reyndi allskonar met5ul, og
niarga lækna, en sá bati sem eg
Jékk ar ati eins i svipinn. Loks
fann eg metial, sem læknatii mlg
elgjörlega, og hefi eg ekkl fund-
lts til gigtar sítSan. Eg hefi gefitS
pörgum þetta metSal,—og sumir
þeirra veritl rúmfastir af gigt,—
pg undanteknlngarlaust hafa all-
>r fengitS varanlegan bata.
Eg vil gjöra öllum, sem þjást
gigt, mögulegt atS reyna þetta
óvltSJafnanlega metSal. SenditS
I oiér enga penlnga, atS eins nafn
ytSar og árltun, og eg sendi met5-
klitS frltt til reynslu. — Eftir atS
| hafa reynt þatS og sannfærst um
atS þatS er verulega iæknandi lyf
vltS gigtinnl, þá megitS þér senda
niér vertSltS, sem er einn dollar. —
En gætitS ati, eg vil ekki peninga,
nema þér séut5 algerlega ánægts-
ir metS atS senda þá. — Er þetta
fkki vel botSitS? Hvi atS þjást
•engur, þegar metSal fæst metS
svona kjörum? BítSi* ekkl. Skrif-
ItS strax. SkrifltS 1 dag.
_ Mark H. Jaekson, Ko. 457D,
Gurney Bidg., Syracuse, N. T.
Mr. Jackson ber ábyrg* á því,
a* þetta sé satt.—*tg.
Nokkurum árum áður hafði
hann sem foringi nýlendudierliðs-
ins mætt sem fulltrúi hermála-
deildarinnar á ríkisþingi, tekið
þátt 1 ágreinings umræðum um
tölu þess herliðs, sem 'hafa þurfti í
löndum Þjóðverja í Suður-Afríku,
og hafði um leið sýnt ríkisþinginu
fyrirlitningu, sem hann reyndi ekki
að fara í neina launkofa með.
Reuter, undirforingi, og Schad
iautinant, urðu að mæta fyrir her-
rétti fyrir að hafa skipað hermönn-
um að fara á móti friðsömum borg-
urum. En þeir skutu sér undir
prússneak lög frá 1820, sem skipa
svo fyrir, að 1 hverri borg, bæ eða
þorpi skuli hæsti yfirmaður hers-
in* tska að sér þau völd, er vana-
lega sé farið með af borgaralegum
embættismönnum, hve nær sem
hin borgralega stjórn af einhverj-
um ástæðum vanræki að halda
reglu. Undirforinginn og lautin-
antinn voru þar á eftir eýknaðir af
þeim ástæðum, að þeir hefði hlýtt
ákvæðum laga þessarra.
Fleiri ástæður urðu til þess, að
lengi lifði í kolunum út um alt
land. Um þær mundir, sem æsing-
ar voru sem mestar út af máli
þessu, hafðist keisarinn við á stað
þeim, er Donaueschingen nefnist,
landareign eins þjóðhöfðingjans,
aldavinar keisarans og átrúnað-
goðs. Fuerstenberg prinz skemti
sér við refaveiðar, blysfarir og
skytningadansa og naut lífsins í
fullum mæli og keisarinn með
honum. Hafði alt þetta vitaskuld
verið ákveðið löngu áður en nokk-
ur lét sig dreyma um uppþotið 1
Zabern. Það var naumast hægt
við því að búast, að keisarinn gerði
sér í hugarlund, hve mikil alvara
hér var á ferðum.
En alt þetta varð til að auka á
óánægjuna enn mieira. Fregn barst
jiafnvel um það, að keisarafrúin
hefði orðið svo óttaslegin af öllu
þessu, að hún hefði sent hoð eftir
eimlest f því skyni, að hún flytti
hana til keisarans, svo hún fengi
talið hanrn á, að snúa aftur til
Berlin 1 skyndi.
Þá var Falkenhayn hermálaráð-
herra, og fór hann til Donauesch-
ingen og kom von Deimling her-
foringi þar til móts við hanm. Þetta
varð enn til að hella oliu í eldinn.
Almenningsálitið skýrði þetta svo,
að keisarinn vildi ekki taka til
greina ráð né umsögn anmarra em
herináiamamma 1 þessu efni.
Nú vildi enn svo óheppiloga til,
að mesti vinur keisarans, von Hul-
sen, formjaður hennálaráðuneytis
keisarans, varð bráðkvaddur af
hjartabilan við veizlu mikla í
Etonaueschingen. Gaf dauðsfail
þetta viðburðunum einhvcrn dul-
arfullan harmsögublæ, þar sem
hvert óhappið rak annað. Ráðs-
samkomurniar í Donauesehingen
höfðu þann árangur, að von Wedel,
landstjóri í Elsass og Lotringen,
sagði af sér embætti sínu, og sömu-
leiðia skrifari utanrlkismólanna
þar, Zorn Bulack. Fundu þeir, að
hervaldið hafði horið sigur úr být-
u-m, þegar það hafði lent í deilu
við borgaralega valdið.
Kanzlarinn flýtti sér nú sjálfur
til Donauesehingen, og kom þar fá-
eimum klukkustundum áður en
keisarinn ætlaði að leggja af stað
þaðan. Skömmu síðar gaf keisar-
inn út skipan til von Deimlings,
herforingja, að sjá um að foringjar
í hernum færi ekki feti framar en
herreglur leyfa. Um leið var hon-
um skipað að rannsaka alia þessa
atburði og hegna öllum þeim, sem
sekir væri.
Þetta stilti þjóðina ögn til frið-
ar og varð orsök þess, að tveir
hæstu embættismenn keisarans í
Elsass og Lotringen tóku embætt-
isuppsagnir sínar aftur. Til Zab-
ern hiafði von Deimling sent her-
foringja til að setja borgaralega
stjórn þar aftur á laggirnar, og var
nú óróinni þar á góðri leið með að
bælast niður
En naumast var kanzlarinn aft-
ur kominn til Berlínar, þegar ann-
ar atburður kom róti á Þýzkaland
aftur. Forstner lautinant var enn
1 Zabern. Hann hafði verið með
mönnum sínum á hergöngu gegn
um bæinn. Á leið sinni lenti hann
í orðasennu við haltan skósmið og
hjó hann niður.
Þessi hrottalega hervalds-athöfn
kom til leiðar nýju uppþoti um
alt Þýzkaland. Forstner var
seinna dreginn íyrir herrétt fyrir
að slá og særa vopnlau'san borgara.
Var hann dasmdur af undirrétti til
eins árs fangelsisvistar, en sýknað-
ur af yfirrétti fyrir að hafa verið til
neyddur af væntanlegri sjálfsvörn.
Eigi færri en þrír þingflokkar,
miðflokkurinn, framfaraflokkurinn
og jafmaðarmannaflokkurinn, lögðu
fyrirspurn fyrir kanzlarann um at-
burðinn 1 Zabern. Þetta var á
ríkisþingi 6. des, 1913. Þrír þing-
menn frá Suður-Þýzkalandi, einn
úr miðflokknum að nafni Hauss,
maður úr framsóknarflokknum,
scm Roser hét, og jafnaöarmanna
erindreki frá Muelhausen í Elsass,
Peirotes að nafni, báru fram til-
löguna, sem fyrirspurnina fól í sér,
og studdu, um leið og þeir sögðu
frá viðburðunum 1 Zabem mieð
miklum hita.
Kanzlarinn hélt svörum uppi af
hálfu stjórnarinnar. Til allrar ó-
hamingju hafði hann einmitt sama
dag fengið fregnir af heimili sínu,
sem mikið tóku á hann, svo það
bætti á taugatitringinn, sem mál
þetta olli honum. Hann svaraði
með lágri röddu, segir Gerard,
sendiherra Bandaríkja, sem þar
var staddur og greinilegast hefir
sagt frá öllu þossu Zabern máli, —
og leit út eins og veikur maður.
Það gekk í lágmælum í anddyrum
þingsalanna, að hann hefði gleymt
aðal-kafla ræðu sinnar.
Ekki var við því að búast, að sú
ræða næði tilgangi sínum. En ekki
batnaði, þegar von Falkenhayn
kom í þessu máli fyrsta sinn fyrir
þing. Væri þingmenn óánægðir
áður og hefði þózt verða fyrir von-
brigðum af kanzalaranum, bálaðist
vonzkan upp í þeim við þá ræðu,
sem hermálaráðherrann þá hélt.
Hann sagði þeim í höstum skip-
unarrómi, að herforingjarnir hefði
einungis gert skyldu sína. Þeir
léti ekki hrekja sig úr leið af blaða-
snápum eða geðofsamönnum.
Forstner væri ungur foringi, sem
hefði verið stranglega liegnt. En
það væri einmitt aðrir eins kjark-
menn og hann-, sem landið þyrfti
á að halda til foringja, og íram
eftir þeim götunum.
Um leið og ræða þessi var á
enda, kom framsóknarflokkurinn
fram með tillögu til þingsályktun-
ar um, að kanzlarinn hefði ekki
komið fram í þessu máli á þá lund,
að erindrekar gæti gert sig ánægða
með. Fyrsta sinni í sögu þýzka
keisaravaldsins varð það augljóst,
að vantrausts-atkvæði gegn stjórn-
inni yrði tekið til umræðu.
LANDBÚNAÐUR
OG SVEITAUF
Herra ritstjóri Heimskringlu!
Viltu gjöra svo vel og gefa ís-
lenzkum hveitibændum upplýs-
ingar um það í blaðinu:
Af hverju hveitiormurinn (cut-
worm) kcmur á hveitistöngina og
hvaða ráð er hægt að viðhafa til
að oyðileggja hann.
Hveitiormurinm, eins og flestum
bændum er kunnugt, gerir stór-
skaða ihér og hvar árlega, og væri
útrýming hans í fylsta máta nauð-
synleg. Úr akrinum kemur hann
um það bil sem hveitið er vel höfð-
að út og étur sig gegn um rótina og
upp stöngina, gegn um hvern lið
hennar; svo snýr hann við og fer
til baka aftur sömu leið og hann
kom, ofan i moldina. Kornið í
ormsmugnum stöngum verður
auðvitað miklu minna og rýrara
en á þeim ormlausu, svo þegar
hveitið er orðið móðnað, dettur
stráið ofan í akurinn, og sé hvass-
viðri um það leyti áður en akur-
(nn er sleginn, er það oft geysimik-
!ð, sem legst svo flatt að engin
kornskurðarvél nær því, og er því
cigi lítill skaði eem ormurinn
veldur. Bóndi.
Skoðun mín er, að væru hinar
ormétnu kornstengur athugaðar
vandlega, þá myndi koma í ljós, að
öfögnuður þessi væri af völdum
“hveitistanga flugunnar” (wheat-
st-em sawfly), sem er alt annarar
tegundar en hveitiormurinn (cut
worm). Lýsing sú, sem hér er get-
in, á því við hveitifluguna og eins
ráðið, sem bent er á til varnar
gegn ófögnuði þessum.
Maðkurinn er tæpur hálfur
þumlungur á lengd, gulhvítur á
litinn, og dvelur ætíð innan í korn-
stönginni. Yerður maðks þessa
vart í rúg-grasi og öðrum tegund-
um af viltu grasi, og engu síður
verður lians vart í hveiti og rækt-
uðum rúgi. Flugan, móðir hans,
birtist vanalega í júnlmánuði og
verpir þá eggjum sínum, og tekur
maðkurinn sér dvöl innan í stöng-
inni og færist svo niður eftir henni
og kemat til jarðarinnar vanalega
í byrjun ágústmánaðar eða nálægt
þeim tíma. Tekur hann þá að naga
kornstöngina að innan, sem veikir
hana og gerir það að verkum, að
hún brotnar hæglega niður í regni
og vindi; undirbýr maðkurinn
sig þannig undir vetrar hvíldar-
tíma sinn og birtist svo í júnímán-
uði næsta ár í flugu þeirri, scm frá
er skýrt að ofan. Annars er undir
tíðarfarinu komið, live snemnia
fluga þessi kemur í Ijós, og stund-
um er þetta ekki fyr en einhvern
tíma í byrjun júlí.
Þegar slíkur maðkur er í korn-
inu á akrinum, leynir þetta sér
ekki. Bóndinn verður þesa var,
eftir regnstorm eða hvassviðri, að
komið er niður beygt og niður
brotið, eins og ihaglstormur hefði
þarna geysað. Þegar stangirnar
eru opnaðar, kemur í ljós, að þær
eru maðkétnar og oft moldugar
innan; þarf þá ekki lengur að
ganga úr skugga um nærveru
maðksins. Annar vottur um nær-
veru hans er, að korkhöfuðin taka
að hvftna seint í júliinánuði og
endarnir á öxunum að verða svart-
ir. Ljósasta vottinn er þó að fiiina
innan í stönginni.
..Ráð til varnar. — Akurinn, þar
sem kornmaðks þessa verður vart,
verður að plægjast, ekki grynnra
en 5 þumlunga, á tímanum frá
fyrsta ágúst til fyrsta júní næsta
ár. Síðan verður að fara yfir akur-
inn vandlega með þjappara (pac-
ker). Þetta kemur í veg fyrir, að
flugan komist út úr jörðinni á
þeim tíma, sem hún vanalega g«rir
vart við sig (í jxiní). (2) Gras, sem
maðkur þessi er að granda, verður
að slá í kring um 10. júlí og ekki
seinna en fyrir 1. ágúst. Þannig
má bana maðkinum, sem á þessum
tíma er innan í strástönginni.
Bezta meðalið er þó plæging, gerð
á þeim tfma, sem að framan er til
tekinn. Stundum má forða upp
skerunni og bana maðki Jiessum
með þvi að slá kornið fyrir fyrsta
ágúst—þ.e.a.s. áður en maðkurinn
kemst niður úr stönginni. — Korn-
ið verður lélegra við svo bráðan
slátt, en að geta grandað hinum
afarleiða kornmaðki, ætti að vega
upp á móti þessu.-S. A. B.
------o------
Dauðadómar.
Burt með alla dauðadóma!
Djarfmæli þau ættu að hljóma
hábt um gervöll heimsins lönd.
Við það fólkið vakna mundi
vanans upp af töfrablundi.
Heiinskunnar þá brystu bönd.
Sannarlega er mál að mýkja
meinin lífs, er hjartað sýkja,
griinman og sem gera lýð.
Vel sé þeim sem mannúð metur
meira en helgirúnæletur
ólaganna úr elztu tíð.
Allir dauðadómar eru
dýpsta synd, í raun og veru,
viðurstygð f lögum lands.
Mál er, að sé af miskunn teptir,
meðan einhver neisti er eftir
guðs af eðli í anda manns.
Hvað sem manndráps líður lögum,
iandsins auðið sýnist möguin,
eyða þeim með einum róm.
Andi þeirra yrði ei kringur,
ef að sérhver lögfræðingur
neitaði að kveða upp dauðadóai.
Mun ei ærin ógn sú vera,
innra sem að hlýtur bera
manndráparinn eftir á?
Hartafriður hans er brotinn,
hugsun lömuð, viljinn þrotinn,
hvergi stoð né styrk að fá.
Hann, ®em dregst með, dult þó
ynni,
dauðaglæp á vitundinni,
lífs öll gæði lét i veð.
Sjálts ei notið svefnsins fær hann,
samvizkan á brjóstið slær hana
ásökunar ópi með.
Og í friði aldrei lætur,
allar lífsins gleðirætur
nagar ormur nótt og dag.
Sífelt má hann um sig ugga,
óttast afnvel sjálfs sín skugga.
Titrar hvert við hjartaslag.
Hugarsjónir betri blinda
blakkar vofur drýgðra synda,
skyggja á vonar skærast ljós;
nísta sál og næði banna.
Næturkuldi sjálfskapanna
myrðir hverja manndómsrós.
Mun ei dauðadæmdum fanga
dapurleg hin síðsta ganga
aftökunnar út á þing,
þar sem laga-þjónar standa
þyrping í til beggja handa,
eins og hrafnar hræ í kring?
Mun ei sárt frá lífi og ljósi
leiddur vera burt að ósi
dularþrungins dauðaflóðs?
Alt, sem laðar, eyði-st, smækkai',
alt, sem skelfir, rís og stækkar;
hitann æsir hjartablóðs.
Mun ei þungt að þurfa að btra
])vilíkt ok, og sviftur vera
sætleik ástar sólarskins,
þegar* bæði innra og ytra
allir lífsins strengir titra,
brendir snerting böðulsins?
Hvað mun valda harðstjórn slfkri?
Hví eru lögin ekki mýkri
tvítugs aldar til hjá þjóð?
Hrædýrseðli heiftarfjanda,
hefndarþorsti vfkingsanda
hvf vort enn þá eitrar blóð?
Munu nokkra huggun hljóta
'hjartans eða friðar njóta
ástvinir hins myrta manns,
þó að stökt sé yfir alla
ólaganna fórnarstalla
volgii blóði vegandans?
leifð mun einhver lffstaug hlý.
Samhygðar ef sólskins nyti,
sveliið innra hráðna hlyti,
gróður þar svo greri á ný.
Framþróunar fjölvits andi!
fólkið ieystu úr vanans bandi,
foræðis svo forðist Slys.
Leyfðu ei niðjum nýrra alda
níðingsverkum áfram halda,
rækt í nafni réttlætis.
Þorskabitur.
—Eimreiðin.
-----o-----
Bréf frá íslenzkum
hermanni.
Shorncliffe, England,
26. ágúst 1917.
Elskaða móðir!
Þökk fyrir nýmeðtekið bréf, þar
sem eg gekk úr skugga um, að við
höfum orðið að sjá á hak bróður
mínum Berði. Eg óska og vona,
að 'þið reynið að bera þenna
þunga harm og sára missi eins vel
og þið getið, og að líta á kringum-
stæður í svo björtu ljósi, sem unt
er. Þið ihafið þá stóru huggun,
sem allir aðrir hafa ekki, að þið
hafið mist svo góðan son, að hann
var sannarlega verðugur fyrir sælla
líf en hér er kostur á , og það hefir
hann hlotið.
Nú er eg búinn að sjá Tryggva
bróður minn; hann er í herbúðum
ihér nálægt mér; það sem hann
særðist í fyrra sumar, 19. júni, var
aldrei hættulegt og hann er að öllu
leyti jafngóður og hefir þroskast
mikið við Frakklandsförina. Nú
ætla þeir að setja hann á einn af
þessum ihermannaskólum og hann
fer því ekki til Frakklands aítur i
hnáð. Vertu róleg hans vegna, það
er vel gjört við hann f öllu tilliti
og hann er hinn ánægðasti.
Eg fékk nýlega bróf frá Daníel
hróður mínum, sem er i 196. herd-
á Frakklandi. Hann lætur ágæt-
lega vel af sér og félögum sínum,
segir þeir séu aldrei lengi f einu
í skotgröfum og fái langar og góð-
ar hvíldir; íæði sé svo gott, að
skömrn væri fyrir nokkurn mánn
að kvarta. Hann segist ihafa séð
lautinant Jón Einarsson frænda
okkar og hafi það glatt sig mjög,
bæði að sjá hann og heyra hvað
góðan orðstýr hann fær og er vin-
sæll af undirmönnum sínum.
Af mér sjálfum er alt hærilegt að
segja; eg er nýbúinn að taka próf
í “Pioneer” skóla og kom út með
80%. Eg býst ekki við að fara til
Frakklands aftur, og skal skrifa
strax og eg veit hvað um mig
verður; — en eitt bið eg þig fyrir:
kauptu kjöt til jólanna heldur með
riflegra móti, því mér segir svo
hugur um, að eg verði þar við-
staddur.
Kæra kveðju til pabba og syst-
kina, einnig til allra vina, vanda-
manna og kunningja. Guð blessi
ykkur öll og Oanada í heild sinni.
Þinn elskandi sonur.
Kolskeggur Thorsteinsson.
Fréttabréf.
Spanish Fork, Utah,
5. september 1917.
Herra ritstjóri:—
Mörgum þótti síðastliðinm vetur
vera bæði kaldur og langur hér um
elóðir, og var það óefað satt.
Kuldar og votviðri héldust lfka
lengst fram á vor. En þegar þvf
iinti og umskiftin komu, urðu
þau líka mikil. Frá byrjun júlí-
mánaðar og alt upp til þessa dags,
haía hér verið stöðugir og miklir
hitar; oft um og yfir 100 gr., en
regnfaíl mjög lítið, að eins rignt
tvisvar sinnum, svo þurkakaflinn
er nú orðinn nokkuð langur; samt
hefir það cngan hnekki gert, hvorki
heilsufari manna né jarðargróða.
Alt er það í bezta lagi.
Uppskeran, sem nú stendur yfir,
er í góðu meðallagi og nýting hin
bezta. Alt sem sáð var til, er í af-
ar háu verði, svo það borgar sig að
vera jarðyrkjumaður og eiga góð-
an landhlett. Er stríðinu kent
um ]>essa háu prísa, eða þakkað
fyrir það, hvort sem menn vilja
heldur hafa það. Liggur því nærri
að hér sannist hið fornkveðna, að
“fátt er svo fyrir öllu ilt, að ekki
boði nokkuð gott.” Stríðið er
voðalegt, allir vita það og játa;
sérstaklega fátækir foreldrar, sem
eiga syni á herskyldualdri. En ef
alt sem framreitt er, og iðnaður «g
atvinnan eykst og margfaldast í
verði við það, þá bætist þó dálítið
úr skákinni.
Líðan fólks hér um pláss er yfir-
lcitt fremur góð. Sem sagt, upp-
skera ágæt, afar hár prís á öllu, at-
vinna sæmileg og hátt kaupgjald
íyrir iðnaðar og daglaunamarua-
inn. Verzlun sýnist líka vera með
líflegasta móti; svo þegar hlýindi*
óg sæmilega gott heilsufar bæt»t
ofan á, verður ekki annað sagt, «n
að yfirleitt sé líðan fólksins mikið
góð.
Hinn 22. fjm. (ágúst) andaðist «3
heimili símu hér í bænum bænda-
öldungurinn Bjami Bjarnason,
rúmra 70 ára að aldri, fæddur 6.
ágúst 1846. Hann var sonur Bjam»
bónda Sveinssonar sem eitt sin»
bjó að Pétursey í Mýrdal, Alexand-
crssonar frá Sólheimum í Vestur-
Skaftafellssýslu á íslandi. Koma
hann til Utah frá Gerði í Vegt-
mannaeyjum 1883, og hefir búið hér
síðan,—óefað einn bezti dugnaðar-,
heiðurs- og sómamaður vor á
meðal. — Ekkja hans heitir Sigrfi-
ur Jónsdóttir Guðmundssonar frá
Neðridal undir Eyjafjöllum. Hún
er furðu ern og frfsk, þó komin •«
á níræðisaldur, líklega nálægt 85
ára að aldri.
Til frekari upplýsinga um Bjama
sál., vísa eg til Almanaks O. S. >.
1915, bls. 5L
Friður drottins hvíli yifir haa*
jarðnesku leyfum.
E. H. Johnson.
Mórauða Músin
Þessi saga *r bráðum upp-
genginn, og settu þeir sem vilja ♦
eignast bókina, að senda oss *
pöntun sína sem fyrst. Kostar
60 cent. Send póstfrítt.
G13LI GOODMAN
TITiSllIÐlR.
T«rkvt«Vl:—Itn! T«reato 8L
Notre Dame Are.
••rrr
QIQTVEIKI
Brofessor D. Motturas
Liaiment er hi« elna
kbrsrilega lyf viS alls
konar eigtveiki í bakt,
ll*um og taugum, þaS
er hifl eina meSal, sem
alðrel bregst. ReynltS
>a* undlr eins og þér
aunu* sannfærast.
Hlaskan kostar $1.00
og 15c í burtSargjald.
Elakasalar fyrlr alla Canada.
BfOTTURAS LINIMENT CO.
Wlulfcg
P. O. *ex 1424
Dept. S

Aumka ber, en ekki hata,
undlrlægju blindra hvata,
stjórn er missa á sjálfum sér.
Sjáandanum samir eigi
sjónlausuin á tæpum vegi
hrinda, þar sem liættast er.
Hví ei reyna bróður bæta,
blindar fýsnir upp að ræta,
vísa rétta veginn á?
Enginn mun svo fjandskap fyltur,
forhertur og eðlisspiltur,
fræ til góðs ei finnist hjá?
Sakamanns í sálardjúpi,
gektar undir klakahjúpi,
Aflvéla eigendur! - Lesið þetta!!
The Crouch Vaporizer, með Steinolíu Útbúnaði
I»ví aT5 brúka dýrt ©ldsneyti? Brúkib Steinoliu eba Gufu-
seybi (distillate). Keira afl, hálfur kostnabur, minnl hœtta
og meiri ending vélarinnar.
Breytir nærri öllum tegundum af Gasolín vélum, svo þær
geta notaö þetta nýja eldsneyti.
HCKGIiKGA SKTT A VJELAR og ABYRGST AÐ VINNA VEL
VERЗFmitar og lausar vélar J10.00 til ?50.W; dráttvél&r $66.00.
Oss vantar umboðsmenn. Búnar til *g seldar af—
The Saskatchewan Distributing Co.
Department “H” Regina, Sask.
~—1.........- 1 1 —................. ........
v