Heimskringla - 25.04.1918, Blaðsíða 6

6. BLAÐSIÐA
HEINi^KRlNGLA
WINNIPEG, 25. APRÍL 1918
VILTUR VEGAR ^ Rex Beach

Á meSan alt þetta bar við norSan viS eiSiS,
•var Kirk í gistihöllinni Tivoli aS búa sig undir dans-
hátíSina. Hann bjó sig eins vel og framast var
unt, eftir tízkunnar reglum.
Allan athugaSi hann á meSan frá öllum hliSum
sem vandlegast, og hrópaSi:
‘‘Jæja, Kirk! Þú lítur ágætlega út.”
"Þökk, margar þakkir. Nú, nú, viltu muna
þaS sem eg hefi uppálagt þér?”
“Þó eg ætti aS láta IífiS.”
"SegSu þetta ekki aftur. Eg er ekki í Ijúfu
skapi. En hlustaSu nú á skipanir mínar enn þá:
Læstu báSum dyrunum á herbergi þessu. Stattu
viS þær er horfa aS framdyrapallinum og vertu
vakandi og árvakur. Taktu eftir öllu. LeyfSu
engum aS fara inn, nema Runnels og þeim, sem
honum fylgja. Þú mátt ekki yfirgefa þenna varS-
staS, hvaS sem fyrir kemur. Kemst þetta inn í
hausinn á þér? Getur fílshausinn á þér gripiS og
geymt þetta?”
“Eg gæti herbergisins meS ströngustu varhygS.
Ekkert aS óttast.”
“Eg er samt smeykur, dauShræddur. Hendur
mínar eru kaldar af ótta. Mundu aS- opna, þegar
eg banka, og geymdu vitiS í höfSinu.”
“Allan sést aldrei yfir. En hvaS stendur til?”
"Engu skiftir þig hvaS til stendur. Þetta verS-
ur viSburSaríkt kvejd, piltur minn,—mjög viS-
burSaríkt”.
Kirk hoppaSi út úr herberginu og fram í gang-
inn.
HljóSfæraslátturinn var byrjaSur. FólkiS
streymdi aS og akfærin þjöpuSust saman viS
dyrnar. Þar var iSandi ös og bar mest á Spán-
verjum, eins og venjulega. ÞaS glansaSi á ein-
kennisbúninga, og í fljótu tilliti líktist þetta mest
herdeild. Þar kjöguSu feitir sjóliSsforingjar frá
Basobispo, meS sólbrendar kinnar og gljáskafnir.
ÆSri og lægri sjóliSsmenn af beitisnekkjum á hvít-
um buxum. þar innan um sáust liSsforingjar
Bandaríkjanna frá Washington á sérverSi, hlaup-
andi pípustrákar og allar stéttir manna úr um-
heiminum.
Kirk ruddist í gegn um mannþröngina, beygSi
sig og hneigSi fyrir þeim sem þektu hann og hann
heilsaSi meS fárra atkvæSa orSum á vörum sínum.
Augu flestra stefndu á einn vissan staS, — þaS
var inngangurinn. Clifford nálægSist hann og
byrjaSi aS masa viS hann.
"Stórvirki,—a—eg kem frá miSstöSinni rétt
núna, aS vita hvaS gengi á. HefirSu litiS á kvöld-
blöSin?”
"Nei”—
“Garavel sækir um forsetastöSuna. Sérstakt
pólitískt félag” —
“Þeir ætla aS leiSa hesta sína saman, hann og
Alfarez hershöfSingi. En þeir ætla aS miSla mál-
um og fá liSsforingjann til aS hætta umsókninni.
Garavel hefir hamingjuóskir og fylgi Bandaríkja-
manna, er ekki svo? ÞaS er innbyrSis brall í
klikkusálunum, eSa látalæti. Eru þetta ekki fagr-
■ar tilfinningar? ”
"FyrirgefSu”— <•
Kirk sá Runnels, sem leitaSi eftir herberginu
kvíSafullur. Hann flýtti sér til hans og spurSi
hann meS öndina í hálsinum:
“Fanstu hann?”
"Vissulega. Eg vísaSi honum á herbergi þitt.”
“LokaSir þú hann inni?”
“AuSvitaS ekki.”
“Hann kemst út?”
“Ónei, hann heldur áfram starfinu. En er hún
komin? ”
Kirk hristi höfuSiS. "Eg er skelkaSur.” Hann
þurkaSi svitann frá augunum og var skjálfhentur.
“HvaS? ViknaSu ekki! Eg er aS vona aS
þú komist fram úr því. Eg sagSi konu minni frá
því öllu saman; hugsa viS þurfum aSstoS hennar.
Hún er forviSa svo eg hefi aldrei séS hana eins
uppnæma. Láttu mig vita eins fljótt og auSiS er,
hver dansinn þaS á aS vera.—ÞaS gengur, kunn-
ingi. Þarna koma þeir. Hertu þig, gamli félagi."
Inn í ganginn ruddist fjöldi manna, þar á meSal
Andres Garavel og dóttir hans, Ramón Alfarez og
Cortlandt. Kirk var náfölur, en djarflega skund-
aSi hann til þeirra og reyndi aS brosa. Hann tók í
hönd Edith og manns hennar, hneigSi sig fyrir
Gertrudis og horfSist í augu viS föSur hennar.
“Mætti eg mæla eitt orS viS þig, herra?”
Garavel kinkaSi kolli þegjandi. Þegar hitt
fólkiS hélt leiSar sinnar svaraSi hann:
"Þetta er tæplega hentugur staSur eSa stund,
herra Anthony.”
"Jæja. Eg ætla ekki aS þyrla upp neinu mold-
ryki. Eg svaraSi ekki bréfi þínu. Þar var engu
aS svara. Er þaS alva'ra þín aS eg hætti aS veita
dóttur þinni athygli?”
"Já. ÞaS er ósk mín og hennar.”
"Þá gjöri eg þaS auSvitaS. En er ungfrú Gara-
vel dansar í kveld, þá æski eg leyfis frá þér aS
mega hafa nafn mitt á móttökuskrá hennar.”
"Nei!” svaraSi bankastjórinn.
“Eingöngu til aS forSast umtal. Allir vita, aS
eg hefi veriS meS henni og trúlofunarsaga okkar
barst fljótt um kring. þaS er eina ástaéSan. Þess
vegna kom eg á dansfundinn. Eg vildi heldur
ekki hafa komiS hér en vera fjarri þessu öllu.”
“Ef til vill hefir þú rétt aS mæla. -ViS skulum
ekki gjöra fjaSrafök og hark úr þessu, um fram
alt, — svo eg samþykki beiSni þína.” Málrómur
Garavels breyttist til bóta, er hann hélt áfram:
“Mér þykir undur vænt um, hversu hreinskilnislega
þú tekur málinu, Kirk. ÞaS var alt frá upphafi til
enda draumórar, eins og þú skilur, æskudraumar.”
“LeyfSu mér aS samgleSjast þér í heiSri þeim,
sem ríkiS eSa íbúar þess sýna þér í forsetavalinu
í höndfarandi kosningum.” Þeir töluSu síSan vin-
gjarnlega um eitt og annaS.
Þegar bankastjórinn kom í ljós í danssalsdyr-
unum, fór kliSur um mannþröngina. Allir litu í
áttina og var auSséS, aS nýjar fréttir voru um hann
meSal fjöldans. Hann færSist í herSarnar og sté
áfram meS keisaralegum skrefum.
Kirk náSi fundi Gertrudis. Hún leit flóttalega
til föSur síns viS fréttina, samþykti danstilboSiS og
Kirk færSi nafn sitt á skrána. Þegar þetta var búiS
fór hann til frú Cortlandt og mælti:
“Viltu dansa einn dans viS mig?”
“Já, eg á eftir þann fjórSa og tíunda ólofaSa.”
Um leiS og hann færSi nafn sitt á listann mælti
hún í lágum rómi: "Þú ert hinn hugrakkasti maS-
ur. LeyfSi Garavel þér aS dansa viS dóttur sína,
eSa hvaS?”
“AuSvitaS,” svaraSi Kirk; “eg hefi leyfi hans.”
Hann dró sig út úr mannþrönginni aS njóta kæl-
andi andrúmslofts. Hann var óstyrkur og óglaS-
ur. BölvaSi hann í hljóSi öllum stjórnmálamanna
samkundustöSum og drykkjusölum þeirra, þar sem
frjálslyndur og frígeSja maSur er oft grafinn lif-
andi í tóbakssvælu og ölvímu.
En Runnels klappaSi á herSar hans utan dyra.
“Ágætt. Fljótur til svars. HvaS er númeriS?”
“Númer níu.”
“Hamingjan góSa. Eg var aS naga af mér
neglurnar. Ágætt aS þaS er búiS. Taktu þig sam-
an í vöSvunum og dansaSu fyrsta dansinn viS frú
Runnels. HljóSfæraslátturinn er góSur, en eg er
of reikandi til aS dansa núna.”
Kirk fann konu vinar síns í einhverju írafári
og fékk naumast haft vald á sjálfum sér.
“Ó, eg lifi þaS aldrei af, þaS veit eg meS
vissu,” suSaSi hún þegar þau voru komin fram á
gólfiS. "Hvernig getur þú veriS svona rólegur?”
“Eg ^r alls ekki rólegur,—er á nálum, eins og
þú.”
“En—en hún sýnist stödd í dauSans angist.”
“En er hún ekki aSdáanlega fögur?”
Frú Runnels samþykti þaS hjartanlega. Hún
fann vöSvakippina og stælinguna hjá Kirk í hvert
sinn sem þau þutu fram hjá ungfrú Garavel, sem
þá halIaSist á arma Ramóns Alfarez. Henni fanst
þaS átakanlegur en augljós raunaleikur, er hún
væri sjónarvottur aS.
Aldrei hafSi Kirk sýnst Chicquita eins hrífandi
í spænsku töfrandi fegurSinni, sem einmitt þá.
Hún var aSdáanlega vel klædd, og klæSnaSurinn
varp töfrafegurS og yndisþokka aS henni. Dans-
meyjarnar voru aS hvísla nafni hennar aS svein-
unum og allra augu fylgdu henni eftir. Þegar hlé
varS á dansinum þyrptust liSsforingjar utan um
hana, jafnt spænskir sem hvítir Bandaríkjamenn,
og allir í þeim eina til gangi, aS hún veitti þeim
eftirtekt. Eitt einasta tillit hennar virtist þeim
sem guSdómlegt.
Stundum gutu menn augum til Kirk. Þá sauS
blóSiS enn ákafar í æSum hans. En þaS hafSi
góS áhrif á hann, örvaSi tilgang hans og ásetning.
Nægar skýringar voru á reiSum höndum meSal
gestanna um Alfarez hershöfSingja og forseta
framboSin. Þeir Garavel og hann heiIsuSust meS
handabandi og brosi er þeir fundust, og menn
vottuSu keppinautunum samúS sína í óSa önn.
Frú Cortlandt fékk þá ósk sína aS sitja og hvíla
sig meSan stóS á fjórSa dansinum. Hún náSi í
Kirk og mælti:
“Svo trúlofun ykkar ungfrú Garavel kvaS vera
komin út um þúfur.”
“Öll komin í glerbrot,—hlaupin í baklás, stýr-
issveifin kengbognuS, gaslín-áman sprungin, og
bálar á vörum hinna þögulu kvenna, — næstum
mig þrjóti landfesti.”—
“ÞaS funar þá ekki í geSsmunum þínum?”
"Hví ætti eg aS æSrast. Eg er ekki jafningi
gamla Samsons, — aS æSa um og kippa stoSunum
undan musterinu.”
“Áttu von á, aS hún umberi þaS stillilega?”
"Eg er ókunnur tamningar-áhrifunum á hana.
Sannleikurinp er sá, aS eg hefi ekki átt fundi meS
henni.”
“Senor Garavel tjáSi mér áSan, aS jafnskjótt
og hann hefSi hermt henni þær óskir sínar, aS hún
gengi aS eiga Ramón, þá hefSi hún óSara gefiS
samþykki sitt, án möglunar.”
“þar gjörSi hún alveg rétt. Neitun hennar
hefSi orSiS banabiti í áformum föSur hennar."
“Já, ef hún hefSi neitaS Róman, þá ef eg aS
viS hefSum getaS bjargaS föSur hennar. Endur-
kall á umsókn hershöfSingjans færir steinana úr
götu Garavels, álít eg. Hún gjörSi þar dótturlega
skyldu sína.” Svo bætti frú Cortlandt viS: “Kæri,
góSi Kirk, en hvaS er svo um þig?”
“Nú, jæja, eg er ekki farinn aS brjóta heilann
neitt um þaS, eins og þú skilur. Þannig er því
variS meS hjartagott fólk. Er þaS þá áreiSanlegt,
aS Garavel bankasljóri sé nú sama sem kosinn?”
“HershöfSinginn getur ekki haldiS áfram, þeg-
ar hann opinberlega hefir sagt sig úr kjörvali. ESa
finst þér þaS? ÞaS væri óhreinlegt. Hann tapaSi
þá áliti fjöldans. Eg fullvissa þig um, aS mér
þykir undur væint um þetta, enda þó mér þyki sárt
aS þú lentir meS fingurgómana í báliS—I pólitísk-
um skilningi. En hamingjunni sé lof, aS óvissan
er nú á enda.”
HingaS til töluSu þau sem aldavinir, en þá
sneri Kirk orSum aS henni.
“Eg held þú hafir fariS mjög kænlega aS.
AuSvitaS var engjtm vegur fyrir mig aS vinna , á
móti þér og þínum pólitísku slægSarbrögSum.
Eg verS aS játa vanmátt minn."
Hún hneigSi sig. Lézt ekki skoSa orS hans sem
móSgun.
“Já, þaS hefir stærri þýSingu fyrir mig, en fyrir
þig eSa hana. Fyrir ykkur er þaS stundardraumur,
sem gleymdur er eftir nóttina. Eg er næstum kom-
in út úr þeim ævintýrum.”
“Þú heldur eg gleymdi strax. Er þaS ekki
skjall?"
"Allir karlmenn eru fljótir aS gleyma. Þú
fyrirgefur hluttöku mína í þessu máli og verSur
betri vinur eftir en áSur.”
“Setjum svo eg fari ekki þá leiSina. Eg sam-
þykki ekki alt, sem fólki geSjast bezt.”
"Kæri Kirk minn!” hún brosti blíSlega. “Þú
verSur aS gjöra þaS í þessu máli.
Hann hristi höfuSiS og mælti:
“Eg héltv iS gætum veriS vinir, frú Cortlandt,
en nú sýnist þaS ekki unt.”
ViS þessi orS sindruSu glæringar úr augum
hennar um leiS og hún mælti: “Eg biS þig einsk-
is, sem þú getur ekki veitt. Mér hefir aldrei veriS
neitaS og nú vil eg ekki heyra neitun. Þú mátt ekki
viS því aS hlaupast frá mér.”
"Hví ekki? Hver er ástæSa þin?”
“HeyrSu nú. Eg hefi sýnt þér hvers eg er
megnug, á stuttum tíma. Eftir eitt ár getur þú
veriS stórmenni og hamingjumögur, eins og önnur
stórmenni hqimsins eru. Um aS gjöra aS fara
skemstu leiSina, sem þeir. Þú ert enn þá óreynd-
ur og veizt ekki hver kraftur auSsins er. En nú fer
þú aS Iæra, og þegar þú ert búinn, þakkar þú mér
fyrir aS koma þessum ástaleik þínum í hreina
strand. Þú þarft ekki aS krenkja manngildi þitt.
Eg æski einskis né biS. Þú átt aS verSa auSkýf-
ingur sem faSir þinn er. Runnels verSur ekki lengi
þrándur í götu. Blakely þýSir núll. Þú verSur
yfirráSssmaSur alls.”
Blakely? Runnels er frárekinn?”
“Já.”
“Neiti eg aS gefa Chicquitu eSa ungfrú Gra-
avel eftir, þá hvaS? ÞaS þýSir minn síSasta dag
hér; er þaS ekki?”
"Ef þú neitar? Bezti Kirk. HvaS hefir neitun
þín aS þýSa í þessu efni? ÞaS er klappaS og klárt.
Þú getur ekkert aShafst, enda þó þú vildir gera alt
þaS versta. Þá eg geng út skal eg fara til banka-
stjórans og gefa honum upplýsingar um þig. Hann
sendir dóttur sína heim tafarlaust og sér auSvitaS
um, aS þú nær eigi fundum hennar. Ramón er
hamslaus aS kvongast henni og þaS er endinn á
málinu viS þig. Nei, nú er þaS þitt, Kirk, aS á-
kveSa, hvort þú vilt ganga leynistiginn, sem upp á
gæfufjalliS liggur fyrirhafnarlaust, eSa klífa þrítug-
an hamarinn gegn um gjár og hyldýpi, óstuddur
og ná aldrei fjallinu fagra. Engin önnur skilyrSi
Þú gjörir þig ekki aS flóni.”
“En ef eg geng ekki aS skilmálum þínum, þá
ætlar þú aS segja Garavel aS eg sé aS efna til upp-
þots? ’ Hann veitti henni nána eftirtekt. Hún
þagSi og mælti ekki orS. Eftir stundarkorn hélt
han* áfram:
Þar sem þetta virSist vera þín eina samþykkj-
anlega uppástunga, þá mun eg hugsa um hana.
Þegar viS dönsum næst dans saman, segi eg þér:
já eSa nei.”
Sem þér sýnist," svaraSi hún.
Alveg rétt. ViS göngum inn á þaS. Nú er
hlé á hljóSfæraslættinum, en hann byrjar bráSlega
aftur,” mælti hann.
Er hann snart arm hennar fann hann aS hún titr-
aSi og mælti lágt til hans: “TrúSu einu, Kirk;
þetta er alt annaS en gamanleikur fyrir mig, en eg
þoli ekki aS bera laagra hlut.”
XXV. KAPITULI.
Kirk hafSi enga aS dansa viS áttunda dansinn
og vaS því feginn aS fá næSi aS hugsa mál sitt.
Hanrt varS aS sýnast rólegur í augum þeirra, sem
umhverfis hann voru. Hann varS aS hugsa skarp-
lega. Tækifæri hans sýndust fá. En nú lá honum
á aS misstíga sig ekki í ákvörSun og orSum. Dans-
fólkiS þyrptist út úr salnum aS ná, sér í hreint loft.
Runnels og kona hans nálguSust Kirk.
“Jæja, stendur nú alt vel aS vígi?"
Kirk hneigSi sig en fékk engu orSi upp komiS.
“HvaS er þetta? Þú ert náfölur í framan,”
hrópaSi konan. “Eg er sú eina, sem finn og skil
alt sem er á ferSinni hér í kring um okkur. þess
vegna lít eg út eins og eg geri, svo allir góni á mig
eins og einhverja undraveru, sem þá og þegar verSi
mjög hættuleg.”
“Ekki svona hátt," mælti maSur hennar um
leiS og hann sneri sér aS Kirk. “Hamingjan góSa,
gamli kunningi! Eg þyrfti styrkjandi dropa." OrS-
in hálfdóu í koki hanrfi og hann fann þó aS sjálfur
var hann fjasminni en þau. Hann barst meS þeim
og þvögunni upp eftir strætinu og hvarf á leiSinni
til norSurálmunnar á gistihúsinu.
Langur tími leiS áSur en hljóSfæraflokkurinn
lét til sín heyra. Kirk hélt næstum, aS eitthvaS
sérstakt hefSi aS höndum boriS. Hann fór aS
gefa gætur aS Chicquitu, einkum meS hlustum.
Hún sat inni hjá föSur sínum og Bland sveitarfor-
ingja frá Gatun, ásamt öSrum sjóliSsforingjum.
Þar var Alfarez hershöfSingi, er sneri tilgerSarlega
efrivarar skegg sitt og rólaSi sér í stólnum; brosti
hann og hneigSi sig viS og viS undir samræSunum
kring um hann.
Kirk nísti tönnum og kiknaSi í hnjáliSunum
aS heyra þetta og sjá. Þá heyrSist merki hljóS-
færameistarans aS byrja skyldi. Kirk flýtti sér inn
í danssalinn aS mæita ástmeynni. Honum þvarr
höfuSverkurinn og hjartslátturinn.
AuSvitaS sá hún hann koma. Hún var búin
aS bíSa alt kvöldiS eftir stund þessari. Hún fitlaSi
viS háls sér eins og einhver kökkur eSa óþægindi
ættu þar heimasetu. Svo reis hún á fætur án þess
aS mæla orS frá vörum; hann vafSi handleggnum
um niitti' hennar og hún stakk litlu hvítu hönd-
inn í lófa hans og skoppaSi af staS. Hann var aS
stama nafn hennar viS og viS í tilfinningaflogum.
Loks mælti hún: “Hvers vegna þrýstir þú mér
svona? ÞaS er óþægilegt fyrir mig senor; þaS
gerir mér þungt um stig.”
“ÞaS skal ekki vera í síSasta sinni, sem eg held
þér svona. Eg skal ætíS halda þér meS þessum
tökum.”
Hún stundi: “Sleptu mér — faSir minn horfir
á okkur—og Ramón”------------
“HefirSu samþykt aS giftast honum?”
“Já,—nei—nei. Ó, eg hefi beSiS þá heilögu
mey sérhvert augnablik. Eg get þaS ekki, en samt
má eg til. Findu, eg get ei stigiS valsinn, senor,
tapa sþorinu, stíg ofan á þig; ó, fylgdu mér til sæt-
is.” Hann þrýsti henni því fastar aS sér. Hann
var aS ærast. LangaSi til aS hefja hana á arma
sína og hlaupa burt meS hana. Hann var aS
verSa brjálaSur.
“Nfstu mig ekki sundur," mælti hún. “Eg get
ei lengur varist tárum.—Ó, aS eg maritti deyja nú
þegar! Mér líSur óbærilega.”
“Komdu út í fordyriS,” hvíslaSi hann.
“Nei, nei. Ekki úr augsýn föSur míns. ÆtlarSu
aS fylgja mér til sætis? Ó---------”
“Nei, þú verSur aS hlusta á þaS, sem eg segi,
meS góSri eftirtekt. Reyndu aS láta ekki sjá nokk-
uS á svip þínum, því þeir glápa báSir á þig.” Hún
veitti orSum hans athygli, svo hann hélt áfram:
“ViS megum ekki hætta aS dansa núna, þó eg
segi þér þaS, kæra Chicquita, aS þú verSur aS gift-
ast mér og engum öSrum. Þú skalt giftast mér í
kveld, nú þegar. — Eg hefi undirbúiS alt, já, —
lofaSum mér aS segja þér frá þv. Já, reyndu aS
brosa. Eg hefi hugsaS þetta vandlega og búiS alt
undir, svo alt er reiSubúiS á þessu augnabliki. Eg
hefi herbergi hérna á næsta horni. Þar bíSur friS-
dómari. Þar bíSur Runnels og frú hans----------”
“Þú ert genginn af vitinu!”
“Alls ekki. ViS smjúgum út um opna glugg-
ann þarna á hliSinni, og viS verSum komin aftur
áSur en þeir hafast nokkuS aS. Þessu veitir eng-
irm eftirtekt. HvaS þeir hugsa eftir á, skiftum viS
okkur ekki af. þú verSur konan mín og Ramón
getur ekki átt þig líka. ViS látum á engu bera fyr
en faSir þinn er löglega kosinn forseti.”
“En Senor! Eg get ekki gifst á einni mínútu.
Eg er katólskrar trúar og lýsingar hljóta aS fara
fram—
“Eg hefi grenslast um þaS. Borgaralegt hjóna-
band bindur alla í borgarastöSum, og er lögmætt.
En vegna kirkju og trúarbragSa getum viS ætíS
síSar öSlast þá kirkjulegu athöfn. Eg lofa aS finna
þig ekki eSa verSa á vegi þínum þar til yfirlýsing
um löglega kosningu föSur þíns er um garS gengin.
Þá sendir þú eftir mér. ViS getum beSiS meS op-
inberun giftingar okkar, eins og okkur sýnist og
bezt á stendur. Þeir léku á þig, elsku Chicquita.
Þú ert ekki gefin vegna ástar. Þú ert seld í pólitík,
Chicquita. Eg elska þig meira en alt jarSneskt og
himneskt. Þú ert mín, og tækifæri býSst brosandi
á þessu augnabliki.” Þau dönsuSu um stund án
minstu vitundar um hvaS þau voru aS aShafast.
En áhorfendur störSu undrandi á þá frámunalegu
danslist er þau sýndu. Kirk vissi vel, aS þaS var
hin heilaga föSurhlýSni og þjóSar trúræknisvenjur,
sem öftruSu henni og ollu töfinni.
"ÞaS eru eihf svik fyrir okkur bæSi, sem þeir
hafa í ráSabruggi sínu. Eg veit hvaS eg fer meS.
Frú Cortlandt mælti margt um sakir okkar og hefir
veriS í ráSabrugginu ef ekki hyrningarsteinninn
undir giftingu þinni og Ramóns. Hún sagSi mér
þaS áSan í danshléinu.”