Heimskringla - 09.05.1918, Blaðsíða 3

WINNIPEG, 9. MAI 1918
HEIMSKRINGLA
3. BLAÐSIÐA
(Framh. frá 2. bls.
hjá liv'í Earið, að árás Austurríkis á
Sebbfu |)á ihefði leitt til stríðs við
Rúsölund.
Yorið 1914 var einurn af skrifurum
mín'uon, eftir að hann hafði dvalið
um tíuna í Viínarborg, tiíðrætt uim
l>að, að .hra von Tsohisohy (sendi-
hierra Þjóðverja í Vínarborg) hefði
átt að segja stríð óumflýjanlegt í ná-
lægri iframt'íð. En ]iar sem mér var
jafnan haldið í myrkri viðkoinandi
öllu bví hýðingarmesta, gaf eg
þessu Mtinn gaum ög skoðaði slíka
svartsýni á litlum rökurn bygða.
Stöðugt eftir friðarsamningana í
Budhiarest virðist ]>að hafa verið
ríkjandi .skoðun í Vína.rborg, að
samninga þeissa þyrfti að taka til
yfirvegunar í annað sinn og var
beðið með óþreyju eftir 'heppilegu
tækiíæri til þess að þetta mætti ná
f.ram að ganga. Stjórnmálamenn
Vín'arborgar og Bueharest reiknuðu
þá eðlilega upp á stuðning vorn og
fylgi. Grengu ekki að þrssu gruifl-
andi — svo oft hafði þeim verið á-
lasað fyrir ti'ksiökunarseini og vægð.
Berlín ihafði jafnvel látið í ljós
kröfur um ‘endurreisn’ Austurríkiis.
Þegar ©g k'om aftur til Lundúna-
borgar í desemíbermánuði 1913, eftir
nokki a dvöl í iheimaihögum, virtiist
sarnband vort við Rússa vera orðið
fiiekar fskyiggiilegt. Sir Edward Grey
dróg þá athygii mitt að ókyrð
þeirri, sem stöðugt færi vaxandi í
Pébursborg, og sagðiist ‘aldrei hafa
séð Rússa jafn-æsta’. Fékk eg þá
þær fyrirskipanir frá Berlín, að eg
færi þess á leit við Sir Edward Grey,
að hann beitti sínum miklu áihrif-
um í Pétursborg til þess iað 'hasta
þar á stor.minn svo 'hægt væri að
ráða ifram úr vandamálum 'þossum.
Var ihann tiafarlaust fús til slíkis og
áihri.f (hans áttu vafalaust stóran
þátt í að rnál þessi voru leidd til
heppilegra lykta. Svo fór líka oftar
að hann kom oss til aðstoðar í Pét-
ursborg og fékk með isínum feikna-
mikilu áhrifum þar komið þvf til
leiðar sem ifulltrúum vorum reynd-
ist oifurefli.
í júlímánuði 1914, þegar útlitið
var orðið «vo skuggalegt og sýni.lega
stórhætta á ferðuim, sagði Sir Ed-
ward Grey einu sinni við mig upp
úr ísamræðu: ‘Þegar þér æskið eftir,
að eittlhvað sé gert í Pétu rsborg
komið þið ti'l miín oft og iðuilega, en
þegar eg miælist eftir aðsöoð yðar í
Vfnarborg, er mér neitað.’ Hið góða
sairiband, sem eg var svo lánsamur
að komaist í á Englandi á meðal
ýmsra mlálsmetandi mianna-jeins og
t. d. Sir Edward Grey, Asquith og
fleiri — hafði bætt að stórum mun
samlband vort við England á þesis-
um tfma. Sir Edward lagði si.g líka
fram í allri einlægni í þessa átt og
kiom þetta hvergi betur í ljós en í
tveimur miálum — viðkomandi ný-
lendu samningunum og Bagdad
brautar samningnum.
(Framh. f næsta blaði.)
--------o-------
I rökkrinu.
Muninn beiðiist minna á
mér ógreiðar stundir,
ihvert skal leiðir leggja þá
lítið heiðir undir?
Vor.kunn snauðum valin er:
værðir bauð þeim ihúmið—
bróðir dauða blfður mér
búðu um auða rúmið.
Eitt mér kærast öllu kýs:
endi iskvaldiur imuggan,
að mín kæra draumadís
dragi tjald á gluggann. —
Nú mig hljóður hátta fer,
Jiá 'hei tt sé blóð í dæiu;
ibróðir dauða beindu mér
bjarta slóð til sælu.
J. G. G.
Gigiveiki
He'ma tilbúií meíal, gefið af
manai, sem {ijáSist af gigt.
Vorit5 1893 fékk eg slæma rigt
í vöfiva mefi bólgu. Kg tók út
þer kvalir, er þeir einir þekkja,
sem hafa reynt þats, — f þrjú ár.
Eg reyndi alls konar meóul, ogr
marga lækna, en só hati, sem eg
fékk, var aó elns í svfrpinn. Loks
fann eg meóal, sem læknatSi mig
algjörlega, og liefi eg ekki fund-
ió til gigtar sítian. Eg hefi gefitt
mörgum þetta meöal.—og sumir
þeirra verifi rúmfastir af glgt,—
og undantekningarlaust hafa all-
ir fengió varanlegan bata.
Eg vil gjöra öllum, sem þjást
af gigt, mögulegt at5 reyna þetta
óvitJjafnanlega mefial. — SendiTi
mér enga peninga, afi eins nafn
y?5ar og áritun, og eg sendi meT5-
alit5 fritt til reynslu. — Eftir at5
hafa reynt það og sannfærft um
at5 það er verulega læknandi lyf
við gigtinni, þá megið þér senda
mér verði'8, sem er einn dollar. —
En g»tiT5 at5, eg vil ekki peninga,
nema þér séuð algprlega ánægð-
ir mefi at5 senda þá. — Er þetta
ekki vel boTHð? Hví að þjást
lengur, þegar mefial fæst mefi
svoTia kjorum? Bíðið ekkl. Skrif-
iT5 strax. Skrifið í dag.
Mark H. Jackson, No. 457D,
Gurney Bldg., Syracuse, N. T.
Skipatjón Norðmanna
árið 1917
Af öllum hlutlausum þjóðum
hafa Norðmenn i»tst lang.flest skip
síðan ófriðurinn hófst. Síðasta ár
varð skipatjón þeirra alveg gífur-
logt, og er talið að alls hafi farist
477 norsk skip á árinu, að stærð
736,811 smálestir. Af þessum skipa-
fjölda er það upplýst um 412, að
þau ihafi farist af ófriðarástæðum,
þeim verið sökt af kafbátum eða
þau farist á tundurduflum, 65 skip
er talið að ihafi farist ‘'á venjulegan
hátt”, en af þeim hefir ekkert spurst
til 21 og 17 fórust við árekstur, 13
hafa “strandað”, 12 farist í hafi og 2
brunnið. Að ihurðarmagni voru öll
þessi skip nær 29% af öllum skipa-
stól Norðmanna í ársbyrjun.
Af skipum þeirn, sean fórust af ó-
ófriðar orsökum, fórust 144 f janúar-
ársfjórðungi, 154 í aprílársfjórðungi,
meðan kafbátahernaðurinn var
grimmastur. í júlíárfjórðungi fór-
ust 64 og síðasta ársfjórðunginn 50.
Má af þessu sjá, að mjög mikið hefir
dregið úr kafbábahernaðinum. Að
siglingar Norðmanna hafia ekki
minkað ð sama skapi sést beat
af því, að januar ársfjórðunginn
fórust á venjulegan ihátt 23 skip, en
síðasta árfjórðun.ginn 22. — Skipin,
sem ekki hefir spurst tiil, voru flest
í siglingum mn ‘'hættusvæðið" og
lnafa sennilega flest farist af ófriðar-
orsökum. Þau voru 9 fyrsta árs-
fjórðunginn, 3 þann þriðja og
fjórða.
Manntjón hefir orðið mikið á
skipum þessum, og á þeim skipuin,
sem farist (hafa af ófriðaroiisökum,
hafa týnst um 700 nvanns, eða að
meðaltali 1—2 menn af hverju skipi,
auk þeirna skipa, isem ihorfið hafa á
ófriðarsvæðinu og farist með allri á-
höfn; á þeim skipum voru alls um
300 manns. — Þegar þess er gætt,
að Noregur er eltt af ihlutlausu
löndunum, l>á er þctba manntjón
afarmiikið og ber vott um grimd
kafbátahernaðarins.—Vísir.
Slysatrygging verka-
manna
Erindi flutt af Georg Ólafssyni, í
Verkfræðingafélagi íslands 1.
nóvember 1916.
Um sérstaka skaðabótaskyldu fyr-
ir atvinnuileysi er ekki að ræða fyr
en 19. öld. Áður höfðu verkamenn,
er þeir urðu fyrir slysum við vinnu,
að eins rétt tiil skaðabóta sam-
kvæmt almenn'um lögum, en sá rétt-
ur var í þvi fólginn, að vinnuveit
andi var skaðabótaskyldur fyrir
þau slys, er sannað varð, að voru aí
hans völdum. Slík sönnun var oft-
ast mjög ertfið og fæstir verkamenn
höfðu ráð á að reka réttar síns.
Kam þeissi iskaðabótaskylda vinnu-
veitenda því verkamönnum að litlu
haldi.
Hve ófuMnægjandi þessi skaða-
bótaskylda var, kom fyrst alment í
ljós þegar stóriðnaðurinn fór að
færast í vöxt og slysin urðu tíðari.
Varð það til þ«ss, að með sérstök-
um lögunn var farið að leggja nokk-
uð víðtækari skaðabótaiskyldu á
herðar vinnuveitendum, í þeim at-
vinnugreinum, er hættulegastiar
voru fyrir líf og limi verkamanna.
Einna lengst gengu þýzk ríkislög
frá 1871. Þó var í lögum þessum að
eins á einiu sviði gengið algcrt í
bága við hinarhihnennu reglur um
skaðabóta skyldu atvinnu rekenda
og var það í ákvæðum þeim, er sett
voru um skaðabóbaskyldu við rekst-
ur járnbrauta. Lögin igerðu sem sé
þann mikla mun á járnbrautarfélög-
unum og öðrum atvinnurekendum,
að sönnunarskyldan um slysin var
látin hvfla á félögunum. Járnbraut-
arfélögin voru því skaðabótaskyld,
ef þau gátu eigi sannað, að slysið
stafaði af óviðráðanlegum atvikum
eða iað sá, er fyirir slysinu varð, væri
sjálfur valdur að þvl. í öðrum at-
vinnugreinuim, er lögin náðu til,
var skaðabótaskyldan að vfsu gerð
víðtækari, en sönnumarskyldan
hvfldi á þeim er fyrir slysinu varð
um það, að atvinnurekandi, fulltrú-
ar hans eða umsjónarmenn væru
valdir að slysinu.
Brátt kom í ’jós, að lögin komu að
litlu Jiði. Málaíerli milli verka-
mianna og atvinnurekenda urðu all-
tíð og al'lur fjöldi atvinnuslysa var
óbættur. í flestum löndum Norð-
urálfunnar var, f þessu efni, ástand-
ið öllu lakara oig sízt betra á Þýzka-
liandi. Var því augljóst, að eitt'hvað
veruliegt 'þurfti að gera til þess, að
breytt yrði til batnaðar.
Þýzkaland ncið á vaðið. Arið
1884 samþykti ríkisþingið lög, er
gerðu vinnuveitendum það að
skytldu að tryggja verkamenn gegn
atvinnuslysuim. Lögin náðu ])ó að
eius til þeirra atvinnugreina, er sér-
etaldega voru teknar fram f lögun-
um, og undanskildir voru allir þeir
vinnuveitendur, er höfðu færri en
10 verkamenn í lúónustu sinni.
Nú eru 'slysatryggingar lögleiddar
að heita má í öllum löndum Norð-
urálfunnar. Vfða var þegar í byrj-
un íarið að dæmi Þjóðverja og kom-
ið á skyldutryggingu, en afbur ann-
arsstaðar var látið nægja að iög-
skipa 'sérstaka skaðabótaskyldu
fyrir vinnuslys. Sum þeirra landa,
er í byrjun komu á sérstakri skaða-
bótaskyldu, hafa síðan horfið frá
því fyrirkomulagi og 'lögleitt trygg-
ingai'skyldu. Það er líka auðsætt,
að það er báðum aðiljum fyrir;
beztu, að vinnuveitenduiin sé eigi
teyft sjálfum að bera áhættuna,
lieldur sé þeim gert að skyldu ■'ð
kaupa tryggingu handa verkamönn-
um sínum. Beri vinnuveitandi
sjálfur áhættuna, getur það riðið
lionum fjái'hagslega að 'fullu, verði
stórslys meðal verkamanna ihans, og
verkamenni'rnir eru litlu bættir,
þótt þeir hafi rétt tM skaðabóta, ef
vinnuveitandinn er alls eigi fær um
að greiða skaðabæburnar.
Trygðir verkamenn.
Það hefir verið á sömu leið í öll-
um löndum, að slysatryggingarnav
hafa í byrjun að eins náð til nokk-
urs Ihluta verkamanna, og hefir þá
fyrst verið ikomið á tryggingu fyrir
verkaroenn innan þeirra a'.vinivu-
greina, sem hættutegastar eru, en
svo smám sainan fjölgað atvinnu-
gieinum þeim, er undir trygging- j
una falla. í þessu efni eins og öðru, j
er slysatryggingin mjög mislangt
k'omifn í ihinum ýmsu löndum. Að
heita má aJlsstaðar nær tryggingin
til verksmiðju iðnaðarains, bygg-
i n ga rfyri rtækja, j á rnb ra utareks t u rs
og vfða til handiðnaðar, som rekinn
er í stærri stíl. í flestum siglinga-
iönd'um nær tryggingin einnig til
fu' mensku og íalla fiskimenn á haf-
skipum víða undir fannannatrygg-
ingunia. f nokikrum löndum (t.d.
i'-ýzkalandi, Englandi, Danimörku.
Noregi, Svfjijóð—og nú síðast á fs-
landi) nær slysatryggingin einnig
til ifiskimanna á smáskfpum og bát-
um. Þá nær slysatryggingin í all-
mörgum lönduim til landbúnaðar-
ins, þó í flestum þeirra að eins til
þess hluta ihans, er notar hreyfivél-
ar, o.g í nokikrum löndum eru smá-
l)ýli undanþegin tryggingunni. Til
vcrzlunar nær tryggingin að meira
eða minna leyti, í Englandi, Dan-
mj^rku, Svfþjóð,' Þýzkalandi, Frakk-
landi og Belgíu. 1 Austurríki eru
sérstök lög um tryggingu fyrir starfs
menn einstakra manna þjónustu,
og telst í henni nveðal annars slysa-
trygging. Handiðnaðurinn ( heild
sinni fðllur að erns í 3 löndum und-
ir slysatryggingarlög. Þesai þrjú
lönd eru England, Noregur og Sví-
þjóð. 1 öðrum lönduin fellur Ivand-
iðnaðurinn því að eins undir
trygginiguna, að hann sé rekinn i
svo stórum stíl, að hann teljist til
verksmiðjuiðnaðarins, og er þá
einkum miðað við tölu veiik'amanna
innan hvers atvinnufyrirtækis. —
Það eru þannig að eins þrjú lönd.
England, Danmörk og Svíþjóð, er
hatfa svo fullkomna slysatryggingar-
löggjöf, að tryggingar- eða skaða-
bótarskylda hvlli á öllum atvinnu-
rekendum. Þessi lönd hafa farið
enn lengra og lagt sömu skyldu á
herðar öldum yi.nnuveitendum, lfka
þoim, sem ekki fást við abvinnu-
rekistur. Það eru því einu löndin
þar sem innanhússhjúum eru try.gð-
ar skaðaibætur, ef slys ber að 'hönd-
um. 1 Danmörku eru slysatrygg-
ingarlögin jafnvel svo vfðtæk, að t.
d. er skylt að tryggja bonur, sem
fengnar eru til þvotta í heimahús-
um, þótt eigi sé nema um oins dags
Vinnu að ræða. Dörvsku og sæn'sku
lögin eru alilra víðtækust, enda eru
þau yngstu lögin á þessu sviði:
dönsku lögin gengu í gildi 1. apríl
nú í ár og sænsku lögin ganga í
gildi 1. janivar næsta ár (1917).
Sly-satryggingin er aðallega verka-
mannatrygging, en nær þó einnig til
starfsmannia, 'sem venjulega eru ekki
taldir til verkaimanna. En sá mun-
ur er gerður á verkamönnum og
stanfsinönnu.m, að verkaimonn er á-
valt skylt að trygigja, án tillits til
kauphæðar, en stanfsmenn aftur á
móti því aðeins, iað þeir 'liafi eigi
árskaup hærra, en tiltekið hámark.
Þetta Ihámark er t.d. í Svíþjóð 5,000
kr„ á Þýzkalandi 5,000 mörk, á Eng-
landi 250 pund stenl., og í Dan-
mörku er það imishátt innan at-
vinnugreinanna, 3,000 kr. innan iðn-
aðar, 2,700 kr. innan siiglinga og 2,000
kr. iunan ilandibúnaðar. Astæðan
til þesis að skylt er að bryggja verka-
menn án tMlits til árskaups þeirra,
er auðvitað sú, að atvinna þeirra er
y.firteitt miklu stopulli en starfs-
manna, som venjulega eru fastráðn-
ir til lengri bíma.
Kostnaður við slysatryggingarnar
(þ.e. iðgjalda greiðsian) ihvílir að
rnestu eða öllu leyti á viinnuveitend-
unuiin. Þess vegna eru tekjulitlir
atv’innurekendur venjulega undan-
]>egnir tryggingarskyldunni, eða þá
rfkið léttir undir ineð þeim og
greiðir nokkurn liluta af iðgjöld-
um, sem þeim her að greiða (t.d. í
Danmörku). Þessir atvinnurekend-
ur eru litlu eða engu betur settir
fjáithagslega en verkamennirnir, og
þeim þvf sumistaðar gefinn kostur á
að tryggja sjálfa sig fyrir slysum
gegn lágunn iðgjöldum.
Slys.—Iðnsjúkdómar.
Tilgangur slysatrygginganna er,
eins og naf-nið 'bendir á, að tryggja
verkamönnum skaðabætur fyrir
meiðsl af völdum slyss eða eftirlátn-
um vandamönnum, ef .slysið veldur
dauða. Tn-yggingin nær þó eigi til
allra slysa, heldur að eins til þeirra,
er orsakast af atvinnun'ni. Þessi
takmörkun staf ar aif þvf, að mestall-
ur k'ostnaðurinn við trygginguna er
lagður á iherðar vinnuveit'endum, en
þá er eiigi hægt að skylda til skaða-
bótagreiðslu 'fyrir önmur slys en
þau, sem koma atvinnurekstrinum
við. Víðast hvar er ákvæðið svip-
að, þannig að try.ggingin nær til
“vinnuslysa,” “atvinnuslysa” eða
“islysa, som orsakast af atvinnu-
rekstrinum.” Auðvitað er oft mjög
erfiht að skera úr því, ihvort slysið
staíi af atvinnurekstri eða ekki, en
smám saman lnafa myndast fastar
reglur í þessu efni, einkum í þeim
lönduiin, sem lengi ihafa liaft slysa-
tr>-ggingu.
Þó er það eigi svo, að öll atvinnu-
Sly.s falli undantekningarlaust und-
ir slysatryggin.garnar, Að sjálfsögðu
missir J>inn slasaði allan rétt tii
skaðabó'a, haifi hann sjálfur með
vilja verið valdur að slysinu. Sé aft-
ur á móti slysið «ð kenna óvarkámi
veiikam'annisim.s, þá er hann víðast
hvar sviiftur skaðabótaré tmunn, eif
uoi mjög miikla óvarkárni er að
ræða. Reynslan hefir sýnt. að það
er mjög enfitt og oft jafnvei ákleift,
að skera úr, hvort slyssið sé að
kenma óvarkárni verkamanna eða
eigi, o.g á hinm 'bóginn er einmitt
kappsömms'tu verkamönnum liætt-
ast við að brjóta settar reglur utn
varkárni við vélar og annað. Þess
vegna er ákvæðið i sumum nýrri
slysa'ryggingarlögum ]>annig, að
einungiis er veitt heimild tiil þess
að lækka skaðabætuimar eða meita
algerlega urn þær, sé um mjög víta-
verða óvar.kárni að ræða, og sam-
kvæmit þýzku og hoMenzku slysa-
tryggin.garlögunum hefir það alls
engin óihrif á skaðabótarréttinn.
Því hefir veið lvaldið 'fram að það sé
í sjájfu sér rangt, að láta vinnuveit-
cndur bera kostnaðimn við slys, sem
eru að kenna óvarkárni verka-
mannsins sjáMs, og verður því varla
neitað. En ]>cgar þess er gætt, að
slík slys eru yfirleibt fátíð, og auka
þvf afarlítið kostnaðinn við trygg-
inguna, þá er eðlitegt, að nú orðið
sé «á kosfurimn víðast tekinn, að
láta tilverknað verkamannsins
sjáLfs liiafa sem minst áhriif á skaða-
bótaréttinn, og þannig útiloka það,
að komilð geti fyrir, að hann misisi
skaðaibótaréttinn að ósekju.
Eins og kunnugt er, fylgja ýmsum
iðnum sérstakir sjúkdómar, og eru
sumir þeirna engu síður ihættulegir
lífi og iheilsu verkmanna en atvinnu
slysin. Bæði iðnsjúkdómar og at-
vinnuslys orsabast beinlínis af at-
vinnunni og væri því fult samræmi
í því að vinnuveitendur væru einn-
ig sbaðabóta- eða tryggingarsbyldir
að því er snertir sjúbdóma. Samt
sem áður er það mjög óvíða, að slíb-
ir sjúkdómar ihafa verið teknir und-
ir slysiatrygginguna, og hefir það að-
allega strandað -á eriiðteikum í fram
kvæmd try.g.gingarinniar. Það er að
eins f bveimur löndunn, Englandi og
Sviss, að iðnsjúikdóroar eru að
nokkru ráði teknir undir .slysa-
trygginguna. í enskumi lögum eru
taldir upp þeir sjúkdómiar, sem
skylt er að greiða skaðabætur fyri'r,
en í svissneskum lögum eru sjúk-
dómar, sean stafa af notkun tiltek-
inna eiturefna, taldir jafnir slysum.
í þýzbum lögum er að eihs iheimMd
ti'l þess, að lögin nneð sérs'akvi
sbjórna.rráðstöfun séu rýmkuð
þannig, að undir þau falli tilteknir
iðnisjúkdómar, en heimildin hefir
enn eigi verið notuð. 1 nýju dönsku
lögunum er ákvæði l>ess efnis, að
verði verkamaður óvinnufær eða
deyi af völdum skaðvænna áhrifa,
er varað hafa í fáeina daga og or-
sakast af vinnunnLeða öðru, sem
stendur í samfbandi við 'hana, þá
skuli það skoðast sem atvimnuslys.
Hér ©r átt við iðnsjivkdómia, en sök-
um þess að skaðabó'arébturinn er
bundinn við það, að óihrtfin lvafi
að eins varað í fáa daga. þá er meg-
inihluti iðmsjúkdóma útMokaður frá
skaðabótarétti. *
(Niðurl. næst.)
Byrgðu’ ei, sunma, brosið þitt,
þó braut ókunna fari,
lifs nær brunnið logar mitt
ljós á þunnu skari.
J. G. G.
Þreytandi tilkenn-
ingar
Fólk, sem þjáist af veikluðum
þörmum, langar mest í þann mat,
sem er óhollastur fyrir það, eink-
um sætindi o.s.frv. Þarmar þess
fólks eru ekki færir um að melta
slíkan mat„ jafnvel smáskamtar
orsaka uppþembu, hjartslátt o.s.
frv. Þannig tilkenningar sýna, að
sjúklingurinn er veiklaður, og hefir
bilaðan mótstöðukraft, og er því
nauðsynlegt að komast að upptök-
um veikinnar. Triner’s American
Elixir of Bitter Wine er meðalið,
sem æfinlega hjálpar í þesskonar
tilfellum. Það verkar magann og
þarmana, hjálpar meltingunni og
styrkir allan líkamann. Fæst í öll-
um lyfjabúðum og kostar $1.50.
—Ef þú þarfnast ábyggilegs með-
als við gigtveiki, fluggigt, bakverk,
tognun o.s.frv., þá reyndu Triner’s
Liniment; kostar 70 cts. — Og ef
þú þarft gott meðal við sárum
kverkum, eða bólgu í munni, brúk-
aðu Triner’s Antiputrin, er kostar
50 cts. og $1.00 í lyfjabúðum, en
með pósti 60c. og $ 1. 10. Joseph
Triner Manufacturing Co., 1333—
1343 S. Ashland, Ave., Chicago,
111.
t--------------------------
I Triners meðul fást 811 hji Alvin
I Sales Co„ Dept. 16, P.O. Box 56
Winnipeg, Man.
V--------------------------/
HAFIÐ ÞÉR BORGAÐ
HEIMSKRINGLU?
Skoðið litla miðann á blaðinu
yðar — han-n segir til.
EINMITT N0 er bezti tími að
gerast kaupandi að H'eims-
kringlu. Frestið því ekki til
morguns, sem þér getið gert í dag.
Slíkt er happadrýgst.
KAUPIÐ
Heimskringlu
Blað FÓLKSINS og FRJALSRA skoðana og elsta fréttablað Vestur-lslendmga
Þrjár Sögur!
og einn árgangur af blaðinu fá nýir kaupendur, sem senda
oss fyrirfram eins árs andvirði blaðsins. — Fyr eða sfðar
kaupa flestir Islendingar Heismkringlu. — Hví ekki að
bregða við nú og nota bezta tækifærið? — Nú geta nýir
kaupendur valið þrjár af eftirfylgjandi sögum:
“SYLVIA.M “HIN LEYNDARDÓMSFULLU SKJÖL.” “DOLORES.”
“JÓN OG LARA.’’ “ÆTTAREINKENNIÐ.” “HVER VAR HON?”
“LARA.” “LJÓSVÖRÐURINN.” “KYNJAGULL” “BRÓÐUR-
DÓTTIR AMTMANNSINS.”
Sögusafn Heimskringlu
ÞetMur bœkur fást
keypUr á skrifstofu
Heknskringiu, nwfct
upplsgíð hrekkur.
Engim sokt
kostaaður vit5 póst-
gjald, vér borgum
þann kostnað.
Sylvía $0.30
Bróðurdóttir amtmannsins 0.30
Dolores 0.30
Hin leyndardómsfullu skjöl 0.40
Jón og Lára 0.40
Ættareinkennið 0.30
Ljósvörðurinn 0.45
Hver var hún? 0.50
Kynjagull 0.35
Mórauða músin 0.50
Spellvirkjamir 0.50