Heimskringla - 11.02.1920, Page 6

ft. BLAÐSIÐA.
HEIMSKRINCL A
WINNIPEG 1 I. FEBRÚAR 1920.
Skuggar og skin.
nú í burtu sem snög^ast^ en þegar eg kem aftur, akal
SAGA
Eftir Ethel Hebble.
Þýdd af Sigmundi M. Long.
Eg held það sé áhaetta fyrir okkur aS láta hana vera
hér, ti'l dæmis ef Franciska vissi alt saman
( og kærufausari um hana en hann hafSi veriS, og á
i sunnudögum, er þau gengu út sér til skemtunar, vildi t , reyna aS fræSa ySur um jómfrá Hope.'
I hann aS hún tæki Margaret meS sér. Og ef hún
| ekki vildi eSa gat komiS, þá var hann fullur áf ólund
) og leiSindum alian daginn.
SíSan fór hún meS blómin til Francisku, sem ætl-
aSi aS setja þau í poatulíns-jurtapott.
Franciska leit upp, þegar Esther kom. Hún var
Framkoma Margaret gagnvart honum var kurteis jafn fa.Leg og hún hafSi veriS, en jafnframt var hún
: en köld^ en hún gerSi ekkert annaS en viShalda og fremur veikluleg.
I auka þann eld, sem farinn var aS bronna í hjarta “ÞaS varS t:l einkis, Esther," sagSi hún; “eg gat
) hans, til hinnar fríSu og aSiaSandi ungu stúlku, sem engar upplýsingar fengiS.”
í öllu var ýfirgnaefanlega ólík kærustunni hams. “Um hvaS, frú?”
Monaifann meS skélfingu, aS Hinrik'fjarÍægSist Franciska stundi viS og sagSi- Um systur
Hér sleithún sundur hugsanir sínar og sagSi meS hana meira og meira-----------------og aS síSustu varS óyfirstíg- mina. MaSurinn, sem móSir mín sendi í þeim er-
viSsjárverSu brosi: “Eg þekti jómfrú Hope hér anlegt hyldýpi á milli þeirra.
fyrrum. En lfklegt þykir mér, aS hún hirSi ekki um
aS tala um þá tíma nú. En líkar vel viS hana hér.
“Bara eg gæti gert henni eittihvaS ilt
fengiS taekifæri til aS hefna mín á henni,”
'Hún er í afar miklu gengi. Kaupendurnir vilja hún meS heift og ilsku.
— gæti
hugsaSi
helzt láta hana gegna sér,” svaraSi jórrtfrú Smith.
"Eg hefi heyrt aS hún eigi aS fá 30 shillings um vik-
una; hafiS þér heyrt annaS eins? Og þó er 'hún ný-
byrjuS hér. Hún mátar hatta á konurnar, sem hing- ■ ;
aS koma, og þær hafa einhverja töfratrú á henni, af
því hún er falleg; og þaS er hún aS vísu — þaS er
aS segja, þeim sem fellur sú tegund fríSleika, sem
hún hefir, en þaS er ekki eftir mínum smeklfc”
“Ekki heldur mínum,” sagSi Esther ‘hughreyst-
andi. “Mér falla betur þau andlit, sem eru fjörlegri
og lýsa meiru þreki og staSfestu, jafnvel þó andlits-
drættirnir séu ekki eins reglubundnir. En hvernigj
er hún viS ySur?"
"Hún er mjög köld og afskiftalaus. Eg get
hreint ekki þoIaS hana," hvæsti Mona út úr sér.
"Einn dag fyrir skemstu bauS eg henni aS vera um
kvöldiS meS mér og kærasta mínum — hann hafSi
séS hana og þótt mikiS til hennar koma —; en hún
Þessar hugsanir náSu, eftir því sem lengra leiS,
meira og meira valdi yfir henni, og þaS því frekar
j sem hún var aS náttúrufari mjög svo tortryggin og illa
innrætt.
‘Eg er búin aS komast aS því, aS Margaret leig-
ir í litlu, fátæklegu herbergi nærri ánni - í Batter-
sea,” sagSi Mona einn dag viS vinnustúlkurnar á
verkstæSinu. “En þaS er ýmislegt óskiljanlegt í
þessu. Hún hefir ekki ætíS lifaS svona fáræklega,
þaS er eg viss um. Og ekki veriS æt’ast ti', er hún
var í æsl-.u, aS 'hún mundi standa í búS og skreyta
I hatta, eins og viS hinar. Hún hefir fyr veriS betra
I vön.”
"Þetta getur gjarnan veriS, en mé: tmst ekki aS
þaS sé ncitt ilt í því,” sagS' ein af stulkunum bros-
andi. )
“Nei ekki er þaS. En því segir hún ekki hvar
indum varS einkis vísari. Ó, Esther, ef þér hefSuS
hugmynd un hvaS eg líS viS aS hugsa um hana, og
hve sárt eg þrái hana, og þaS liggur þyngra á méi-
meS hverjum deginum, sem 'liSur. Hvert hún hefir
fariS, er og verSur óleysanleg gáta. Ó, hvers vegna
svaraSi hún ekki bréfunumírá mér eSa móSur minni.
Hún hefir þó líklega ekki hugsaS, aS viS hefSum álit-
iS aS hún væri sek. Mamma segir aS hún hafi ekki
viljaS sjá okkur, og hún sendi ikkur aldrei eina ein-
ustu línu. Er þaS nú víst, aS ySur sé eins ant um aS
horfa eftir henni eins og mér sjálfri? AS þér æ og
æfinlega á götunum og i skemtigörSunum hafiS aug-
un alstaSar aS horfa eftir andliti hennar?”
"Já, áreiSanlega,” sagSi hin rólega. “En eg held
helzt aS hún sé ekki borginni. HiS allra líklegasta
er aS hún hafi fariS úr landi. ÞaS var heldur ekki á-
stæSa til aS hana langaSi til aS vera hér.”
“En hvers vegna skrfar hún ekki? ÞaS lítur ekki
út fyrir a3 hún hafi eins mikla ást og álit á mér og eg
hefi á honni, annars mundi hún ekki halda mér í þess-
ari kveljjindi óvissu um alt, sem henni viSvíkur.
“Þér eruS sannarlegur engill, frú, sagSi Esther
Nú, jæja---- þaS var ekki um annaS aS gera en
aS bíSa og sjá hvaS tíminn bæri í skauti sínu.
“Eg er hin farsælasta og ríkasta kona í heimin-
um, hvíslaSi hún aS manni sínum. “ÞaS er ein-
ungÍ3 eitt, sem mig ekortir, og þaS er Margaret systir
mín. Eg kvelst af löngun til aS fá aS sjá ’hana, heyra
málróminn hennar og skóhljóSiS. ViS höfuai veriS
saman alla ökkar æfi. Eg enda sakna hennar, þó
eg sé hjá þér, elskan mín. Eg get ekki orSiS full-
komlega ánægS eSa farsæl fyr en eg sé hana. Ó.
Margaret, okkur þótti svo ósköp vænt hvorri um
/aSra!”
“Ó, Margaret mín, okkur þótti svo ósköp vænt
hvorri um aSra!" OrSin endurhljómuSu í sál Basils
og ollu hor.um átakanlegs sársauka. Hann mátti ekki
I :yfa s; J.íum sér aS hvísla þessum orSmu, varla
iiugsa þau. Hann mátti ekki láta hina ungu konu
sína fá allra min®tu hugmynd um hinar bitru sálar-
kvalir sínar. Hann harkaSi af sér alt hvaS hann gat,
og keyrSi biifreiSinni, meS siííkri Ifeikna ferS, aS kona
hans varS annars hugar og gleymdi um stund Marg-
aret.
“Þú ekur svo afskaplega, Basil, aS maSur gæti
hugsaS aS þaS væri eittlhvaS sérstakt, sem þú varrir
aS urrtflýja,” sagSi hún í spaugi. “Þetta hlýtur aS
vera afbragSs biíreiS. ÞaS er eins og maSur hafi
vængi.”
En engir vængir gátu flutt hann frá endurminning"
um sínum.
þáS. ekki boSiS kvaSst eiga svo annríkt. ’ En þaS hÚn á heima' fa minnf á ff'k sht? Eg ímynda meS hunangssætum málróm. "Og eg þori ekki aS
már o A Knn halri nrprf Atffhvart fvrir apr - c#»m < .. i / i r Jr
mér aS hún halfi gert eitthvaS fyrir sér — sem kallaS
er — og leitist því viS aS 'fara huldu höfSi. Sýnist
voru marklausar viSbárur, því um kvöIdiS kringum
kl. 7 sá eg hana á hafnargarSinum meS bækluSum , * ,,, ,, , , ,
, “ . , * , . ykkur ekki a stundum aS 'hun vera hk Iþvi, sem hun
dreng af lægstu stigum; svo þaS sýndi sig ao hun . . . ..........
vildi ekki þiggja boSiS, og var þaS eftir minni skoS-
un ókúrteisi í meira lagi. Eg sagSi Hinrik mínum
frá því. En hann bara hló aS því. Já, þeir eru oft
smáskrítnir þessir ungu menn, þegar laglegar
eiga hlut aS máli."
“Já, víst er þaS svo,” sagSi Eather. En nu
verS eg aS fara. En hvaS heitiS þér, kæra Jómfrú?
“Mona Smith. Eg yar álitin aS vera ifremri öM-
um hinum viS verzlunina, þar tii þessi nýja jómfrú
kom og skaut okkur öllum aftur fyrir sig.’
væri sak'bitin? ÞaS er efalaust eitthvaS í hennar
lífsferli, sem ekki þolir vel dagsbirtuna.”
E'ftir þetta fóru hinar stúlkumar smámsaman að
stúlkur hugsa meira um þetta, sem Mona Smith sagSi. Þær
I veittu Margaret miklu meiri eftirtekt en áSur, og
segja mína sönnu hugsun og meiningu, því þér yrSuS
þá reiSar viS mig, þar sem móSir ySar, auminginn,
má naumast láta í ljós sínar skoSanir í þessu efni. En
því rríegiS þér trúa aS eg geri mitt allra ítrasta til aS
njósna um jómfrú Margaret, hvar sem eg er á gangi.
Hin unga kona fór nú til blomanna sinna.
Litlu síSar kom Sir Basil inn <til aS spyrja, hvort
Um áama leyti sat Mona Smith í herbergi
Esther Sharpe, og beiS þess aS hún kæmi aftur, eins
og hún hafSi lofaS. Hún þurfti heldur ekki aS bíSa
lengi.
“ÞaS sýnist svo aS þér hafiS ekki mikiS dálæti
á jómfrú Hope,” byrjaSi Eather í hæSnisróm. “ÞaS
er þó undarlegt, eins sæt og saklaus og hún þykist
vera.”
“Sæt! AS vissu leyti er hún máske helzt of sæt,
en á hinn bóginn er hún sédynd og undarleg. Hald-
j iS þér til dæmis aS henni myndi nokkurntíma detta
í hug, aS segja okkur hvaSan hún er, eSa hvar ætt-
tón vUi ekki aka út meS sér í nýrri bifreiS.. er hann 1 fó,k hennar gé? f Shapha,m er mag gem Ho
reyndu aS komast fyr.r hvort nokkuS mynd. vera at- áui Hún hringdi eftir stöfujómfrunn. t.l aS klæSa | heMr_ Hann hefir gtóra nýlenduvöruverzlun.
sig fyrir ferSina. Þau geystust út úr borginni og yfir
hugavert í fari hennav.
ÞaS var náttúrlega bygt á sannindum, aS Marg- merkur og engi. En hún var jafn dapurleg á svip
aret talaSi aldrei um fyrri æfi sína eSa um skyld- inn og hán hafgj VeriS, þegar þau lögSu af staS.
menni, og eins hitt, aS auSvelt var aS 'komast eftir Sir 3asih sem sjálfur stýrSi vagninum, sneri sér
Vertu sæl, jómfrú Mona,” sagSi Esther Sharpe *»ví, aS hún vildi helzt ekki vera spurS um neitt, sem vig Qg horfS; á hana.
vingjarnlega^ og gekk svo áleiSis í hægSum sinum.
Hún var sannfærS um, aS þarna hefSi hún afbragSs
verkfæri í vissum tilfellum.
“Svo 'hún er hér ennþá — hér í borginni. Basil
snerti hennar eigin hag
Á hinu seinasta 'hálfa ári var hann orSinn miklu
r- i * , M í • . - ■ hugþekkast aS segja ekk. me.ra . þvi efni.
eSa Franc.ska geta auSveldlega rekist a hana þegar ‘.* , , , , .
Mona Smith hugsaSi íðulega um alt þetta, en po
HiS eina, sem hún sagS
var aS hún hdfSi aS mestu aliS aldur sinn úti á lands- alvarlegri en áSur, og tiltakanlega þögull og kyrlátuf.
bygSinni, aS hún ætti móSur á lífi og eina systur. “HvaS gengur aS þér, Franciska?” spurSi hann
MeS góSsemi og stillingu gat hún þess, aS sér væri undrandi. -'Þú hefir stuniS þrsivar síSan viS fórum
af staS. Líkar þér ekki bifreiSin?”
“Eg hefi ekki hugsaS um bifreiSina, Basil,
minst varir,” sagSi frú Carew óttaslegin, er Esther
charpe hafSi sagt henni hvernig hún og Margaret sjaldan fremur en dag nokkurn, er fru.n hafð. sent svaraSi hdn og lét hend.na hv.la a handlegg hans.
höfSu mæzt þennan sama dag. “ÞaS er ijóta sag- hana lil eins af viSskrftavmum sínum. Hun var þa -Hugurinn var allur hjá henni — hjá Margaret. ViS
an Eg 'hafSi engan grun um aS henni yrSi slept út ven’u fremur re,ð vlS Margaret, af þv. aS fru Ester' höfum ekkert heyrt frá henni eða um hana. Þér
svona fljótt.”
“ÞaS er oft aS góS hegSun styttir til muna fanga-
hússveruna,” svaraSi Esther. Þér hljótiS aS muna
eftir því aS eg ráSIagði ýSur aS hafa á henni ná-
kværrrt eftirlit, þar til þér væruS fullvissar umaS hún ^ [eysa þetta verk af hendi
væri ifullkomlega af veginum. Nu getiS þer verið . _ . . .
ella hafSi lýst því ýfir svo margir heyrSu, aS hún ætti aS shiljast aS eg get ekki gleymt henni, og aS
hefSi faliS Margaret, öSrum fremur’ á hendur mjög þag er þungbært aS vera svona algerlega búinn aS
vandasamt verk, sem útheimti bæSi góSan smekk og missa af einkasystur sinni .elsikulegri. Og svo huld-
kunnáttu. ViS Monu hafSi hún sagt blátt áfram,
aS þaS væri hennar ófrávíkjanleg alvara, aS jómfrú
vissar um aS innan skams kemur hún fram á leiksviS-
iS og gerir ilt af sér. Ef Franciska og hún skyldu
finnast og M.argaret fengi hugmynd um —
“ÞaS skaí aldrei koma fyrir!” tók frú Ca*w
fram í og gnýsti tönnum.
“ÞaS er ekki gott aS vita. 1 gær heyrSi eg aS
Franciska var grátandi aS tala viS Basil um Margaret
systur sína. ÞaS er alvarleg hætta á ferSum. Ekki
þyrfti nú annaS en hún rækist ir.n í þessa tízkuverzl"
Frú Carew stóS uipp hastarlega, og eldur brann hún gera Qg lklu síSar hafSi hún náS
úr augum hennar, er hún sagSi: "ViS hljótum aé Esther og tók j hand]egginn a henni.
"FyrirgefiS,” sagSi hún másandi eftir hlaupin.
koma henni burtu þaSan. Þekkir nokkur þar sögu
hennar? Veit þaS hvaSan hún kom.
“Nei, hún kallar sig öSru nafni — Hope.’
"Þá verSiS þér aS láta þaS komast í kring, hver
an, sem er yfir öllu þessu —”
”Og sem hún, eins og þú veizt sjálf, neitaSi aS
gefa nokkrar upplýsingar um,” tók hann fram í mjög
ÞaS mátti segja aS hatriS, sem Mona Smith hafSi kuldalega. .
á Margaret, væri eins og sínagandi, óseSjandi hung- “Jáj eg veit þag. En hún hlýtur aS háfa haft
ur. * gildar ástæSur fyrir þeirri breytni sinríi, þó bæSi þú
Elún var komin inn í eina af hinum þröngu götum og agrir háfi á móti mér í því efni. Jafnvél Esther
í Mayfair, er hún sá Esther Sharpe ganga fram hjá Sharpe, þerna móSur minnar, sem hefir þekt Margar-
sér meS blómvönd I hendinni. et og mig síSan viS vorum börn, kemur ætíS meS
Esther gætti ekki aS henni, en Mona greikkaSi háSglósur og’tvíræSar bendingar. En eg tortryggi
heldur sporiS til aS geta náS henni, þVí henni ha'fSi Esther — hefi ætíS gert þaS. Hún var hörS og slæm
dottiS nokkuS nýtt í hug. Væri ekki reynandi aS vig Margaret, þegar hún var barn, leyfSi sér jafnvel
ná tali af þessari konu, sem aS líkindum væri kunnugt aS berja hana. Því get eg aldrei gleymt. Og mér
um jómlfrú Hope og hennar kringumstæSur. Jú, er óskiljanlegt þetta óbifanlega traust, sem mamma
ber til hfennar.”
“Eg hefi líka furSaS mig á því. Mér fellur hún
ekki heldur. En móSir þín segir" aS hún sé fjöl-
“ÞekkiS þér mig aftur? Eg er hin unga stúlka, sem skyldunni svo klett-trú — já, reglulegasti gimsteinn.
hún er. Mest um aS gera aS hún verSi fyrir reiSi td]ug
þér töluSuS viS I/ gær á Bondstræti, og nú vi’ldi eg
gjarnan fá hjá ySur upplýsingar um hana, sem viS
frúarinnar, sem svo rekur hana úr vinnunni. Fyri^
þessu hljótiS þér aS sjá, Esther. Þér hafiS ætíS haft
um um þá — þessa, sem nefnd er Hope.”
Esther leit skarplega á hana, og sá I andliti henn-
Og þær hafa fylgst aS síSan hún var sjálf ung stúlka.
Franciska stundi á ný. HiS fagra andlit hennar
undir hvítu blæjunni var dapurlegt.
Basil horfSi á hana meS hluttekningu. Hann
; ar hatur og hefnigirni í ríkum mæli, en spurSi svo dro ábreiSuna betur yfir hana, eins og góSur bróSir
h°rn í síSu hénnar, og nú er þaS á ySar valdi aS gera meg hægS: “HvaS er þaS, sem ySur fýsir helzt aS mundi hafa gert, og meS sinni vanalegu alúS og kurt-
henni lffiS óbærilegt.
“Já, eg vona aS eg geti komiS því í verk,” sagSi
Esther og brosti lymskulega.
vita hénni viSvíkjandi?"
eisi.
En af viSkvæmni hirts nýgifta eiginmanns var
“Mig langar til aS fregna greinilega um þann þar ekki neitt.
leyndardóm, sem virSist hvíla yfir henni. Eg hefi “Reyndn aS hugsa minna um hana( Francisksi,”
hugsaS aS ekki væri alt meS feldu meS þessa per- sagSi hann. “ Vertu glöS og ánægS, ef þér er þaS
HvaSan kemur hún og hver er hún?
IX. KAPITULI.
Eftir aS Úrsula var farin, var IífiS -í hinu litla her-
bergi alt öSmvísi, svo afar eySlegt og tómlegt.
Margaret hafSi nú engan til aS bera meS sér byrSina^
eSa segja sín einkamál. Um þessar mundir sann-
færSist hin unga stúlka, aS þaS eru ekki einungis mo8ur sinni gæti hún sagt, aS þaS -hefSi tafiS fyrir
mótgangs "Og sorga tilfellin í lífinu, sem eySa
, htídur einnig hin sífeldu ónot og nálar i heima.
ir, er sumir virSa3t hafa til óúrjótandi, og beita;
'ka óafíátanlega. 1 , ?
mögulegt. ÞaS er auSséS á öllu, aS sá tími er enn
“Eg get ekki staSiS hér á almanna ifæri aS talla ekki kominn, er ihún vill draga blæjuna frá öllu því
viS ySur," svaraSi Esther Sharpe heldur stutt í spuna.
“En ef þér viljiS koma inn meS mér, skal eg gjama
svala forvitni ySar. Frúin bíSur eftir þessum blóm-
um og hús er svo aS segja fast hjá.”
Mona Smith var viljug aS fara rpeS henni. Hús-
st
leyndardómsfulla, sem hvílir yfir þessu sorg'lega til-
felli. Hún felur sig fyrir okkur af ásetningi.”
Hin unga kona leit til hans meS eftirvæntingu I
svipnum — einskonar þegjandi spurningu í hinum
fögru augum.
Þessháttar korín oft fyrir. Hún'gat ekki skiliS,
sér aS sú, sem hún átti aS finna, hefSi ekki veriS hvers vegna hann talaSi svo gremjulega.
Ætli hún skildi mann sinn réU? 1 bréfinu frá
Esther Sharpe hafSi sjálf lykil aS húsinu, og gat honum, sem móSir hennar a-fhenti, stóS þaS afdrátt-
því komist inn án þess aS hryigja. Hún gekk upp arlaust aS hann hefSi á henni innilega og einlæga ást.
Hún var aS vísu meira og meira metin af hús-) stiga,. sem IfóSraSur var dúk, og inn I herbergi sitt. En háfSi hann þá nokkurntíma sýnt henni eins mikla
móSur sinni, en hatriS og illviljinn hjá Mona Smith þar vfsaSi hún Monu til sætis, og baS hana aS bíSa ástúS og þá, er hann lýsti I bréfinu? Var hann ekki
viS unz hún kaemi aftur. ) jafnvel viS þeirra fyrstu samfundi, eftir aS hún hafSi
“Þetta er ekki okkar rétta heimili," sagSi hún. svaraS honum meS ástúSlegu bréfi og jáyrSi, upp á
aS margar helztu konurnar kröfSust þess, aS fall- "ViS ei^um heima á stórbýli úti á landi, en þar var hans hjúskapartiIboS —> eitthvaS svo undarlega og
ega stúlkan væri látin gegna þeim, og fru Esterella ólag á vatnsleiSslunni, svo viS -erum hér á meSan þaS óskiljanlega þvingaSur í framkomu sinni gagnvart
En þaS er lagfært. Annars líka mér aldrei þessi gömlv henni?
höfSingjasetur. Þar er altaf eitthvaS í ólagi, og svo
ue
þroskaSist aS sarna skapi.
Henni gramdist þaS óbærilega, meS öSru fleira.
lét hana annast öll vandasömustu verkin.
sem langverst var af öllu, var þaS aS kærasti Monu
Hinrik Mortimer, var orSinn miklu kaldari í viSmóti
Þetta var eins óskiljanleg gáta eins og hvarf syst-
uni eg mér þar miklu ver en í borgunum. Eg geng ur hennár.
spurSi hana í gær, hvort hún þekti hann. Þér hefS-
uS átt aS sjá hvaS -hún varS rauS. Eg efa stórlega
aS Hope sé hennar rétta nafn. Af tilviljun leit eg
einu smni a vasaklut, sem hun atti. Þar voru staf-
irnir M. C. VilduS — vilduS þér nú gera mér þann
stóra greiSa aS segja mér, hvort Hope erhennar rétta
nafn ? ”
"Nei, þaS er þSa ekki. En tíf eg nú segi y*Sur
nokkuS meira um hana, þá megiS þér ekki aS nokkru
leyti nota þaS 'henni ti'l skaSa, því þaS væri stór
synd, aS gefa ekki aumingja stúlkunni tækiifæri til aS
byrja á nýju og betra lífi, og þannig bæta fyrir yfir-
sjónir sínar.”
“Bæta fyrir yfirsjónir sínar," endurtók Mona
Smith og bretti nú eyrun. “Þér ættuS bara aS heyra
frúna tala um hana. MaSur gæti hugsaS aS þetta
væri reglulegur dýrSIingur. Einn dag tók hún hana
meS sér til miSdegisverSar — til Earís Court, þar
9em heimili hennar er. Þær óku í bifreiS. En á
mig Iítur hún ekki framar. Nú er eg henni orSin
einkis virSi. Þar hefir þessi svo kaíllaSa “jómfrú
Hope ’ komiS mér reglulega fyrir kattarnef. Eg er
ekki eins fríS og hún. En bæSi frúin sjálf. og eink-
um þessir meiri háttar vSskiftavinir hennar, gangast
svo afar mikS fyrir -fögru andliti og nettri og hóg-
værri framkomu, og þessi ungfrú sýnist aS vera út-
búin meS því hvorutveggja. En viljiS þér nú segja
mér hvaS hún hefir gert fyrir sér?”
Nei, þaS vil eg ekki segja ySur. ÞaS ætti aS
nægja aS þér vissuS, aS hún hefir veriS í hegningar-
húsi."
I fangelsi! Ó, þú stóti heimir!”
ÞaS lá viS aS jómfrú Smith fengi andköf. Þetta
var sannarlega mikils verS uppgötvun. AS hugsa
sér annaS eins; augasteinninn frúarinnar — var hegn-
ingarhúslimur. Og þessi unga stúlka, sem Hinrik
hafSi andvarpaS eftir til einkis, og sagt um aS hún
liti út eins og prinsessa.
Augu hennar lýstu ilskufullri sigurgleSi.
Esther Sharpe aSgætti hana nákvæmlega. Hún
var sannfærS um aS þarna hafSi hún sáS í frjósama
jörS.
“TakiS nú eftir. Eg vil ekki aS þetta berist út,
og sízt af öllu aS gera öSrum ilt meS því,” sagSi hún.
“ViS óskum ekki eftir neinu þess háttar. Sem sagt,
er hennar rétta náfn ekki Hope, og hún sat um lengri
tíma í fangelsi í Aylisbury. Ef til vill var hún sak-
laus af því, sem á hana var boriS, ef til vill ekki. Eins
og alkunnugt er, er dómarnir stundum ranglátir.”
'ÞaS er ekki hætt viS því, ef dómnefndin hefir
álitiS hana seka,’ sagSi Mona sigri hrósandi. “Hún
mundi hafa veriS sýknuS, hefSi nokkur vegur veriS
til þess. Karlmenn eru eins og glóþar, ef laglegar
stúlkur eiga hlut aS máli. Þeir geta ekki trúaS því,
aS stúlka, sem hefir önnur eins augu og þessi, væri
fær um aS gera nokkuS ósæmilegt. Þó þeir hefSu
séS hana drepa mann, mundu þeir fúsir aS sverja,
aS þeir hefSu ekki séS þaS. Einungis ó-fríSar eSa
gamlar konur eru dæmdar til dauSa. Ó-nei^ hún
hlýtur aS hafa veriS sek um eitthvaS ljótt, sem hún
getur ekki boriS af sér. Hún hefir víst ekki setiS í
varS-haldi saklaua. Og svo kemur hún sér inn í
þennan atvinnuveg og umgengst okkur hér, eins og
enginn blettur væri á breytni hennar, og er þar aS
auki miklu meira metin en eg og hinar."
Meira.