Heimskringla - 17.03.1920, Blaðsíða 4

4. BLAÐSIÐA.
HEIMSKRINGLA
WLNNIPEG, 17. MARZ 1920,
HELMSKKINGLA
(Stwfnuft 1MN«)
Kemur út á hverjum MitSvikudegl
tTtgefendur og eigendur:
THE VIKING PRESS, LTD.
Ver'B blatSslns ! íanada og BandarikJ-
■inum *2 00 um áritS (íyrirfram borgab).
)*ent til lslands $2.00 (fyrirfram borgaS).
Allar borganir sendist rábsmanni blalis-
ins. Póst eba banka ávisanir stílist til
Tbe Viking Presa, Ltd. \ ,
Rílstjóri og ráSsmaSur:
GUNNL. TR. JÓNSSON
720 SHERBIÍOOKK
P. O. Box 3171
Skrlfstofai
STREET, VI I.VÍflPSJB
Talalml Uarry ■ÍITB
WINNIPEG, MANIT0BA, 17. MARZ, 1920.
Fj ármálaræð^ n.
i.
Hon. Edvvard Brown, fjármálaráðherra
Norrisstjórnarinar, er glæsimenni og orðhagur
vel. Og þetta eru kostir, sem koma sér vel í
heiminum, og Mr. Bro^vn veit hva§ hann er
og hvers hann má sín. Helzta skylda fjár-
málaráðgjafans, ef hann vill standa vel í stöðu
sinni og vera flokki sínum til sóma, er að sýna
tekjuafgang á pappírnum í lok hvers fjár-
hagsárs, þegar hann gerir reikningsskap sinn-
ar ráðsmensku fyrii þinginu, og með því að
hafa slíkan t kjuafgang á reiðum höndum,
getur hann hælt stjórninni, sem hann hefir
þann heiður að tilheyra, og hann getur ekki
verið stjórninni til heiðurs, nema hann hafi
tekjuafgang, sem hægt sé að segja kjósendum
frá. Þess vegna er það að Hon. Edward
Brown hefir tekjuafgang þetta ár. Hann
segir að hann nemi $441,285.76. I fyrra
hafði hann tekjuafgang, sem nam $322.867,-
43, og árið þar á undan og þar á undan> hafði
hann einnig tekjuafgang. Suma kann nú að
undra hvernig á þeim fjanda standi, að stjórn-
in skuli leggja þessa þungu skatta á fyíkis-
búa, þegar hún hefir altaf meiri tekjur en hún
hefir brúk fyrir. En það virðist sem þessi
tekjuafgangur gagm fylkinu'að engu, því
þrátt fyrir það þó fjármálaráðherrann hafi
undanfarin fjögur ár básúnað háa tekju-
afganga, þá hafa skuldir fylkisips aukist um
miljón dali á ári í höndunum á honum, Þeg-
ar hann tók við embættinu fyrir 5 árum síðan
námu skuldirnar $27,323,273; núna nema
þær $32,351,599, að því er Mr. Brown seg-
ir sjálfur. Hvað hefir orðið af tekju^fgöng-
unum?
Ef maður tekur tölur og skýrslur fjármála-
ráðherrans trúanlegar, hvernig getur þá stað-
ið á því, að skuldir fylkisins aukast ár frá ári,
og þó eyðir hann langtum minna en kemur
inn. Er þetta ekki dásamlegt öfugstreymi?
Sannleikurinn er sá að tekjuhalli hefir ver-
ið á hverju ári, og skuldirnar hafa þar af leið-
andi aukist á hverju ári.
Útgjöldin fyrir árið sem leið námu $8,544,-
799.85’ en fyrir fjárhagsárið 1920—21 eru
þau áætluð nærfelt I /i miljón hærra, eoa
$10,012,103.98, en tekjurnar eru áætlaðar
$9,949,127.53, sem gerir þá áætlaðan tekju-
halla sem nemur 77 þúsundum dollara. Fer
nú Mr. Brown að bregðast bogalistin, er hann
áætlar tekjuhalla. Má þó vera að öðruvísi
horfi þá stjórnin gerir næst reikningsskil, ef
h~nni auðnast að lifa svo lengi.
Áætluðu útgjöldin fyrir hið nýbyrjaða fjár-
hagsár eru þau hæstu, sem nokkru sinni hafa
áætluð verið í Manitobafylki — réttum helm-
ing; hærri en útgjöldin hjá Roblinstjórninni
síðasta árið hennar, en Mr. Brown er stórlund-
eð"r og ör á fé. Sæmir það slíkum höfðingja
sem honum, og nokkrar miljónir eru aðeins
þægilegir vasapeningar.
II.
Vér ætlum ekki-að fara út í hin ýmsu at-
riði fjármálaræðunnac-að þessu sinni. Vér
höfum áður hér í blaðinu minst all greinilega
á fjármálaráðmensku stjórnarinnar, og stað-
festir fjármálaræðan það sem þar er sagt um
eyðslusemi stjórnarinnar og fjármálabrask.
Jafnvel hinir sauðþægu stjórnarhingmenn
höfðu aðfinslur fram að bera, sem h ^ja má
nýlunda, og Dixon verkamannaþingmaður
gamall bandamaður stjórnarinna' og fjand-
maður Roblinstjórnarinnar göm:: kvað
Norrisstjórnina vera orðna svo ev slusama
að Roblinstjórnin hefði hvergi komist í sam-
jöfnuð við hana.
En harðasta árás á fjármálabúskapinn
gerði þó P. A. Talbot, fjármálagágnrýnari
andstæðinganna. Hélt hann tveggja tíma
ræðu á fimtudaginn, og tætti fjármálaræðu
hins virðulega Mr. Brown til agna. Með
skýrum rökum færði hann sönnur fyrir því, að
fjárhagsreikningurinn væri meira og minna
villandi og vottaði fjárhag fylkisins alt annað
en góðan, t. d. í stað 450 þús. dailara tekju-
afgang ætti að vera 350 þús. tekjuhalii fyrir
hið nýliðna fjárhagsár, og að hinn virðulegi
Brown væri að glepja mönnum sýn með hag-
fræðislegum reikningi, sem hefði það til síns
ágætis, að enginn botnaði í neinu nema því
að skuldir fyllcisins færu, vaxandi dag frá
degi, og þó væri altaf tekjuafgangur á papp-
írnum.
En þegar þess er gætt að hinn virðulegi
Brown er varaforseji Biblíufélagsins og geng-
ur á guðs vegum á stmnudögum, þá er það
Ijótt af honum að ganga svo í berhögg við
sannleikann, því allir vita að þegar skuldir
fara vaxandi, þá er fjárhagurinn engan veg-
inn góður, og að tekjuafgangur, sem aðeins
er sýndur á pappírnum, gagnar ekki til að
borga með skuldir.
Fjárhagsskýrslur eru jafnaðarlega þreyt-
andi til aflestrar- og viljum vér því ekki fylla
dálka blaðsins af töluliðum, sem í sjálfu sér
gera engan fröðari um hag fylkisms. Hann
er bezt sýndur í hinum árleguu skuldasúpum.
Árið 1914, síðasta ár Roblinstjórnarinnar,
námu skuldir fylkisins, eins og áður er sagt,
rúml. 27'/4 milj. dollara. Nú nema þær nær-
felt 32J/2 miljón. Útgjöld fylkisins hafa
tvöfaldast á sama tíma, vaxið um miljón á
hverju stjórnarári Norrisstjórnarinnar, eins og
hér er sýnt:
Roblinstjórnin.
1914......................... $5,638,658.61
Norrisstjórnin.
1917 ......................... 6,540,869.14
1918..,....................... 7,308,680.92
1919...............^....... 8,544,790.85
1920, áætlað .............. 10012,103.02
V Tölur þessar segja sína eigin sögu án skýr-
inga. En með því að moka þannig út fé á
báða bóga, hefir Norrisstjórnin stuðlað að
velgengni einstakra vildarmanna og skapað
sér skjaldborg, sem ver hana fyrir öllum árás-
um og syngur henni lof og dýrð um nætur og
daga.
En hvað hugsar svo alþýðan um þetta
háttalag?
Canadiskur herfloti.
i. '
Á Canada að koma sér upp herflota? Þessi
spurning er nú að nýju komin á dagskrá þjóð-
arinnar, og getum vér ímyndað oss að hún
verði tíðrædd áður en henni er svarað að
fu'lu. *
Canada hefir haft siófloia síðan 19Ú9, tvö
beitiskip, “Niobe” og “Rainbow”, sem Laur-
ierstjórninni sálugu þóknaðist að kaupa af
Bretum fyrir dýra dóma, eftir að þau höfðu
verið dæmd ófær til hernaðar eða strand-
gæzlu í brezka flotanum. Hingað komu þau
svo nýmáluð og mönnuð enskum foringjum;
og hér hafa þau verið síðan, mest þó inn á
höfnum, því hvorugt reyndist sjófært nema í
blíðviðri. Er stríðið skall yfir, voru þau
dæmd óhæf til að vera á floti, og hafa legið
við landfestar síðan. Vér sáum Niobe í Hali-
fax, og allan þann tíma, sem vér vorum þar
— rúmt ár — lá skipið við bryggju og fór
aldrei þaðan. Lágu traustar landfestar
marga faðma á land upp> sem tengdu skips-
hrakið órjúfandi böndum við þurlendið.
Þarna var hehmngur hins Canadiska herflota.
Um beitiskipið “Rainbow”|, sem átti að vera
til varnar við vesturströnd landsins> er líkt að
segja, svo f sannleika var hinn Canadiski floti
frekar á þurru landi en sjó, enda miklu betur
þar kominn.
Skipin komu því að alls engum notum með-
an á stríðinu stóð, nema sem geymslukassar
fýrir menn og muni. Til varnar landinu voru
þau gagnslaus, og urðu Bretar að^sjá um
strandvarnirnar að austan, en Japanski flot-
inn'var á varðbergi fyrir vesturströndinni.
Bretar hafa fram á þennan dag viljað að-
einn sjóliðsfloti væri fyrir brezka alveldið,
undir yfirráðum flotamálastjórnarinnar í
Lundúnum, og að allar lýðlendur og nýlend-
ur hins víðlenda ríkis, styrktu þennan flota
með árlegum fjárframlögum. Á árunum
1887—1907' lögðu allar lýðlendurnar, að
C*nada undanskilinni, fram fé í þessu augna-
miðv. Stjórn þessa lands neitaði því stöfeugt
að léggja nrkkuð fé af mörkum. Hún vildi
byggja sérstak herflota fyrir Canada, en
ekki styrki^ > ’.a flotann. Á sömu skoðun
komst Astra'ía 19^7, eftir að hafa í 20 ár
haldið uppi fjárr>- i til brezka flotans.
Gerðu nú bæði lönd’n kröfu til þess að fá að
koma upn sértök'-m flota, og fengu hana
upþfylta 1909. En þá var ólíkt farið að.
Ástralía fór þegar au cfna til herskipasmíðar,
og innan skamms tíma voru tveir voldugir
bryndrekar fullgerðir og settir til Íandvarna.
Og þegar svo stríðið skall yfir, reyndust þeir
ágætlega og urðu að stór miklu gagni. Það
var annað þessara skipa> sem náði þý^ka her-
skipinu Emden, og er sú viðureign fræg orðin.
Annað skipanna var og sent hingað til land-
varnar.
Laurierstjórnin, í stað þess að fara að
dærni Ástralíustjórnarinnar og smíða herskip,
keypti í staðinn þessa tvo fyrnefndu upp-
gjafadalla, og vat þar með allur sá floti feng-
inn, sem Canada var þörf á, að dóm’ stjórnar-
innar — sömu stjórnannnar, sem á undan-
förnum árum hafði harðlega neitað að leggja
nokkuð fé til brezka flotans, er landvarnir
hafði umhverfis landið, vegna þess að hún
vildi að Canada ætti sin neiginn herflota. Og
þegar hún fær vilja sínum framgengt, að þá
eru þessir gömlu járnkassar hæfir taldir fyrir
Canada. Þannig var heillyndið hjá Laurier-
stjórninni. Sannleikurinn var sá að hún vildi
hvorki greiða Bretum fé fyrir strandvarnirn-
ar, né koma upp flota til að-verja þær. En
krafan um sérstakan flota var góð afsökun
fyrir því að neita fjárframlögum, og Niobe
og Rainbov/ nógu góð til þess að kallast gæti
að Canada hefði flota!
En svo kom Bordenstjórnin til sögunnar.
Hún var þess fyllilega meðvitandi, hvaða
“Húmbúg” þessi Canadiski floti var. Vildi
hún breyta um stefnu í flotamálum og láta
byggja fimm bryndreka og fá Bretum þá í
hendur, sem ættu að manna þá og hafa íull
umráð yfir þeim, gegn því að halda uppi
strandvörnunum hér við land. En senatið
drap þessa hugmynd> og áður en nokkur ný
flotamálaáþ'ktun yrði soðin saman, kom
stríðið, og Canada var varnarlaust og varð
að vera upp á náðir Bandaríkjanna og Japana
komið hvað strandvarnir snerti fyrir vestan
landið. Brezki fiotinn hafði nóg að gera á
öðrum stöðum. Ástralíudrekinn Sidney var
um tíma á verði fyrir austurströndinni.
II
Þegar svo stríðið var um garð gengið, fóru
menn að hugsa um flotamálin að nýju, bæði
hér og annarsstaðar. Bandaríkin t. d. ætla
að auka flota'sinn að miklum mun, svo hann
verði jafn voldugur og brezki flotinn, að því
er Daniels, flotamálaráðgjafinn, segir. Brezku
sjálfstjórnarlýðlendurnar höfðu nú orðið all-
ar sjóflota', nema Canada og Newfoundland,
en brezka stjórnin reyndi að nýju að hafa lýð-
: lendurnar ofan af þessari flotaflónsku, og fá
| þær til að styrkja alríkisflotann með fjárfram-
j lögum, svo sem verið hafði fyr á tímum. En
þetta fékk slæman byr og varð því flotamála-
| stjórnin að láta undan og leggja blessun sína
j yfir lýðlenduflotana. En til þess nú að vit-
i urlega væri að öllu farið og ekki rasað um ráð
I fram í neinu, var Jellicoe aðmíráll sendur út
í af örkinni, til þess að heimsækja lýðlendurn-
i ar og leggja ráðin á um flotamál þeirra.
Nú er Jellicoe kominn heim aftur til Eng-
lands’ og hefir komið fram með álit sitt og
áætlanir. Og hvað- Canada snertir, þá eru
tillögur hans þær, að landið komi upp sérstök-
um flota, sem sé undir stjórn Canadiskra sjó-
I liðsforingja og mannaðir Canadiskum mönn-
um, og að sérstök stjórnamefnd, óháð öllum
stjórnmálaáhrifum, hafi flotamálastjórnina
með höndum.
Hann býður Canada 4 tegundir af flotum.
Einn fyrir $25,000,000, annan fyrir $1 7,000-
000, þriðja fyrir $10,000,000 og þann
fjórða og minsta fyrir $5,000000. Svo úr
miklu er að velja. Hinn fyrst nefndi og öfl-
ugasti er því aðeins ráðlegur, að Canada ætli
sér samvinnu við Bretland og hluttöku í vörn
alríkisins, og þá munu í þessum $25 miljóna
flota vera einn bryndreki (dreadnought),
tvö beitiskip, sex “destroyers”, 4 kafbátar og
tveir sprengidufla-sópar. En ef Canada ætl-
ar sér aðeins að fá flota til strandvarna um-
hverfis landið, þá er fimm miljóna dala flot-
inn ráðlegur, og hann er bezt saman settur af
3 litlum beitisk. og I stóru, 12 fallbyssubátum
og 8 kafbátum. Þessi floti segir aðmírállinn
að sé aðeins til strandvarna á friðartímum;
10 miljóna fiotinn verði fullkominn landvarn-
arfloti, og 1 7 miljóna dala flotinn sé hæfur til
styrjaldar og strandvarnar, þó hann geti ekki
orðið alríkinu að liði. Hér er aðeins átt við
hvað kosti að snrtíða flotana. Viðhalds-
kostnaður og mannahald kertiur hér ekki til
greina.
Þess ber að geta að þessar tillögur Jellicoes
eru nú í höndum sambandsstjórnarinnar í
Ottawa, og má búcist vií að hún sníði eftir
þeim frumvarp og leggi fyrir þingið, þó tæp-
lega fyrst um sinn. Eins er það enn á huldú,
hvaða flota stjórnin er líklegust til að kjósa>
og skal engu hér spáð um, hver happasælaStur
yrði þessu landi.
En það verðum vér að segja, að illa er það
land farið, sem ekki getur haldið uppi sínum
eigin strandvörnum.
Þýzkaland.
Ný stjórnarbylting.
Þau stórtíðindi berast frá Berlín
að lýðveldisstjóminni hafi verið
steypt af stóli og að herstjórn sett
í staðinn, sem muni eiga að brjóta
v^jginn fyrir enduneisn keisara-
dæmisins. /
Stjórnarbyltingin skeði föstu-
dalginn 12. þ. m., en hafði verið
lengi í aðsigi. Var það á allra vit-
und að höfðingjaflokkurinn á |
Þýzkalandi og hermannastéttin
var sáróái.ægð rrteð lýðveldis-
stjórnma og Ebert forseta, og hefir
óánægjan vaxið með degi hverjum.
Liggja tiil þess ýmsa rástæður, þó
helzta ástæðan sé vitanlega sú, að
lýðfrelsi var með öllu háskalegt \
augum höfðingjcinna og óþolandi
að sauðsvartur almúginn hefði
völdin í landinu.
Maður sá, sem mest hefir verið
við þessa uppreist riðinn, heitir dr.
Wolfgang von Kapp> fyrrum þing-
maður og leiðtogi íhaldsflokksins,
sem nú kallar sig föðurlandsflokk-
inn. Hann og nokkrir hershöfð-
ingjar tóku saman ráð sín, og með
hjálp bersveita nýkomnum frá
Eystrasaltslöndunum, réðu þeir af
að ráð^st á Berlín, og hrinda Ebert
forseta og ráðuneyti hans af stóli.
Og þetta tókst þeim án nokkurrar
sýnilegrar mótstöðu á föstudaginn.
Ebert og ráðgjafar hans flýðu, til
Saxlands; þingið var uppleyst og
byltingamenn skipuðu stjórnina úr
sínum hóp, með dr. Kapp sem
stjórnarformann eða ríkiskanzlara.
Hermálastjórnin er í höndum von
Luettwitz hershöfðingja, en for-
setatignina er sagt að eigi að gefa
Hindenburg, þar til keisaradæmið
geti komist á.
Ennþá virðist sem byltmgamenn
j hafi aðeins náð yfirráðum á Prúss-
| landi. Ebert situr suður á Sax-
landi og stjórnar landinu þaðan.
I Eru því tvær stjórnir á Þýzkalandi
j og viðurkennir hvorug hina. Gust-
j av Noske, hermálaráðgjafi Ebert-
j stjórnarinnar, og hennar mikilhæf-
asti maður, hefir fengið Ebert til
að fyrirskipa allsherjar "verkfall
um alt Þýzkaland, til mótmæla
stjórnarbyltingunni.
Lengra er málunum ekki komið
En um tildrög til þesas ástands má
sjá af eftirfarandi fréttagrein, sem
nýlega stóð í Morgunblaðinu:
Þegar Bethmann-Hollveg, Hel'f-
erich, Hindenburg og Ludendorff
var stefnt fyrir rannsóknarnefnd-
ina í lok nóvemberfnánaðar s. 1. til
þess að rannsaka skyldi ábyrgð
þeirra á upptökum ófriðarins> þá
komu þesáir gömlu fulltrúar þýzka
stórveldisins þannig fram, eins og
meðlimir rannsóknarnefndannnar
væru hinir seku en þeir ekki. Og
þessi framkoma þeirra studdist aug
ljóslega við það að skoðanir þýzku
þjóðarinnar eru að breytast þeim í
vil. Vörn þeirra var aðallega fal-
in í því að sýna að framkoma
Þýzkalands gagnvart Rússlandi
hefði altaf stuðst við meirihluta
þingsins, og því bæru þeir enga á-
byrgð á henni. Og sömuleiðis
hefði þing og stjórn samþykt kaf-
bátahernaðinn sem átti að ríða
Englandi að fullu. Stjórnamála-
mennirnir kendu þjóðinni um alt
saman, er herstjórnin kendi aftur
stjórnmálamönnunum um, þar sem
þeir hefðu fengið hernum það ó-
framkvæmanlega hlutverk í hendur
að berjast við allan heiminn, án
þess þó að fá þeim þá hjálp, sem til
þess hefði þurft. Stjórnmála-
mennirnir hafa nú reynt, ekki ein-
ungis að neita allri þátttöku sinni
í framkvæmdunum, heldur jafn-
framt að reyna að draga fjöður
yfir alt saman með því,, að gerast
dómarar í sjálfs sín sök. Þjóðan
er aftur á móti sárgröm yfir því, að
sjá farið með uppáhaldshetjur sín-
ar eins og einhverja óþekka skóla-
drengi og það af undirmönnUm
þeirra. Það er því, eins og nú
standa sakir, jarðvegur fyrir eins-
konar afturhalds-sameiningu í
Dodd’s Kidney Pills, 50c askjan,
eða sex öskjur fyrir $2.50, hjá öll-
um lyfsölum eða frá
The DODD’S MEDICINE Co.
Toronto, Ont.
Þýzkalandi' jafnframt því, að
stjórnarflokkarnir eru ósáttir.
Þetta er kjarninn í þeirri byltingu,
sem átti sér stað í Þýzkalandi undir
áramótin.
Höfuðástæðan til ósamlyndisins
innan stjórnarinnar liggur á at-
vinnumálasviðinu. Það hefir nú
um langan tíma verið unnið a5
lagafrumvarpi um atkvæðisrétt
verkamanna innan ýmsra atvinnu
greina og störiðnaðar. Einkum er
það 34. grein í lagafrumvarpinu,
sem miklum vafninguip veldur.
Samkvæmt henm áttu verkamenn
rétt á að hafa 2 menn í stjórn hvers
fyrirlækí? og iðnaðarreksturs.
Sömuleiðis áttu öll atvinnufyrir-
tæki, sem höfðu 50 verkamenn í
þjónustu sinni, að leggja fram
sundurliðaðan ársreikning og enn-
fremur áttu verkamenn að fá mikla
hlutdeild í ráðningu og uppsögn
verkamanna. “Demokratar” eru á
móti sundurliðuðum ársreikningi.
Sumir flokkar á móti hluttöku
verkamanna í ráðningu og upp-.
sögn, en frjálslyndi flokkurinn, er
áður studdi jafnaðarmannafrum-
vörpin, vill ekkert með það hafa
að verkamenn hafi þábttöku í
stjóm og fyrirkomulagi. Þó hafði-
er síðast fréttist einhver miðlunar-
vegur átt sér stað, sem ekki var
ólíklegt að yrði gengið inn á. Þar
að auki kom þarna til greina, í ó-
sættinni, utanríkismálin, sem mjög
eru við kvæm eins og sakir standa.’
Lýðveldisstjórnin hefir aðeins.
verið við völdin síðan 10. nóvem-
ber 1918, að Vilhjálmur keisari
flýði landið, og hefir Ebert, sem
var ríkiskanzlari, verið forseti síð-
an. Ebert er íhaldssamur jafnað-
armaður og átti hann þegar í upp-
hafi í vök að verjast af hendi
hinne^ gerbreytingasamari jafnað-
armanna> undir Ieiðsögn Karls
Liebknecht og Rósu Luxemburg.
En þau voru bæði drepin og fylgis-
menn þeirra bfotnir á bak aftur.
En altaf hafa óspektir og óeirðir
verið að brjótast út, og vinsældum
hefir stjórnin aldrei átt að fagna.
Sífeldar ráðaneytisbreytingar hafa
og veikt stjórnina og flokkadrættir
og- æsingar hafa gripið fótfestuna
undan lýðveldinu, og hefði þaS
ekki verið fyrir járngreipar Gustavs
Noske, hefði hrunið komið miklu
fyr; og ennþá er ek'ki útséð um aX
honum takist ekki að bjarga lýð-
veldinu.
Um uppreistarleiðtogana Dr. vori
Klapp og barón von'Luettwitz, er
fátt að segja enn sem komið er.
Hinn fyrnefndi hefir helzt orðiA
frægur fyrir það, að hann er einn
af helztu formælendum kafbáta-
hernaðarins, og framarlega í flokki
þeirra marina, sem börðust gegn
því að Þjóðverjar bæðu um frið.
Luettwitz er hershöfðingi og var
landstjóri í Belgíu um tíma, þá er
hún var í höndum Þjóðverjá. Hann
er kvæntur/ Bandaríkjákonu, sem
áður hét Miss Ellen Cary frá Cleve-
land, Oh’.o. Hann er sagður dug-
andi herf .ringi.
En meðan þessu’ fer fram í
Þýzkalandi, situr Vilhjálmur keisari
í makin n í Hollandi og bíður
kallsins að “koma heim”.
En nú er eftir að heyra frá
Bandamönnum. Hvað hugsa þeir
sér að gera ?