Heimskringla - 17.03.1920, Blaðsíða 6

é. BLAÐStÐA.
HEIMSKRINCLA
WINNIPEG, 17. MARZ 1920.
Skuggar og skin.
SAGA
Eftir Ethel Hebble.
>ýdd af Sigmundi M. Long.
iS hjá í tvo mánuSi, sagSi viS mig í dag, aS húnj '0yrgi. ÞaS er líkt s.'brennandi eldi og ósLbkkvandi ’ hékk yfir eldstæSinu. Hún varS mjög hrifin af
hefSi ekki efni á aS hafa mig lengur, úr því eg hefSi þorsta; þannig eru verkanir haturs og afbrýSi.’
ekkert til aS borga ífyrir mig. Og eg lái henni þaS
alls ekki."
j þessari mynd.
“AS leita aS oig finna týndu sauSina!"
OrSi
(
“Já," sagSi Margaret og lagSi hendina vingjarn-!
iega á slitnu ermina. “En nú verSiS þér aS kapp- hafSi hún heyrt áSur, en aldrei veitt þeim verub-r
“En 'hvernig er þaS meS Hinrik Lee? VoruS j.osta ag gleyma þessu ölju saman. Eg er viss um' eftirtekt fyr en r.ú. Hún sá nú, aS hún hafÖi veriÖ
þiS ekki trúlofuS? Eg heyrSi nýlega aS meS til- aS þér eVug gvöng Qg eg þekk; þaS af aigin reynsiu| ein af týndu sauSunum.
»tyrk föSur síns væri hann byrjaSur á verzlun í kvernig þag er> ag hafa of lítiS aS borSa, og hvaS En nú varS Margaret aS fara aS hugsa um heim'
Peekham. Og þaS er einis og mig minni, aS eg hafi maSur er þá svartsýnn á alla hluti. KomiS þér nú ilisskyldur sínar, þvo upp og búa um rúmiS handa
aeyi t aS hann ætli aS 'fara aS gifta sig.”
"Ó, hvaÖ Hinrik sner'tir,” svaraSi hin meS stutt-
um gremjuhlátri, “þá er alt búiS á milli okkar. Hann'
vilil ekki sjá mig iframar. ”
“Nei, er iþaS svona? En nú verS eg aS fara.
Vertu sæl( Mona. En þaS er ekki holt fyrir þig aS
standa þarna og horfa stöSugt ofan í ána. Eg vona
aS þaS rætist fram úr fyrir þér. En sleptu ekki von-
/ Eftir aS bónorSsbréfiS, sem aetlaS var Margaret,
en fyrir misgrip komst í hendurnar á Francisku, hafSi
hann aldrei sýrilt henni annaS en einlægni. Hann
hi'kaSi ekki viS aS gera þaS, sem hann skoSaSi
skyldu sína, er frú Carew sagSi honum aS stúlkan
bæri til hans reglulega eldheita ást, og hversu óviS-
jafnanlega farsæ'l ihún hefSi veriS, er hún fékk frá
honum bónorSsbréfiS.
Þegar hann las svariS frá henni, aS hún tæki á
móti hjúskapartilboSi hans, og hann sá og fann í
hverju orSi hina einlægu, saklausu unglingsást, sem! kveljandi, og á Waterloo-brúnni var lítil umferS
hún hafSi á honum, hikaSi hann ek’ki eitt augnablik.
ÞaS var sjálfsagt aS gera hana farsæla, þó hans eigin
lífsgleSi væri lögS í sölurnar. Hann vildi ekki særa
hennar unga hjarta. En nú smeygSi sú hugsun sér | stæSingur.
Og svo fór hún.
ÞaS var fariS aS rökkva.
LbftiS var þungt og
Mona stóS þar, studdi olnboganum á brjóstvörn"
ina pg starSi ofan í kolsvart vatniS. Sú tilfinning
kvaldi hana vægSarlaust, aS hún væri yfirgefinn ein-
Frænka hennar haífSi sagt henni þá um
iiín hjá honum, hvaS hann mundi nú hafa gertf ef
elskulega litla konan höfSi veriS tekin frá honum.
Hann mundi hafa gert sitt ítrasta til aS finna Margar-
et. Hann mundi hafa leitaS henar alstaSar, og er
hann hefSi fundiS hana, segja henni alt hreinskilnis-
lega, og svo beSiS 'hana, heitt og hjartanlega, aS
koma undir sinn verndarvæng. Hann vildi fá hana
til aS gleyma ölllu því böli og andstreymi, sem yfir
hana hafSi gengiS upp á síSkastiS — öllu því óskilj-
anlega, og aS þau svo lengi höfSu veriS aSskilin.
Nú hrökk hann upp af þessu hugsanagrubli, og sá
aS konan sín starSi á sig. Og um leiS og hún rétti
aS honum imjúku hendina sína, sagSi hún: "Vertu
ekki svona áhyggjufullur, Basi). Eg er miklu hress-
ari nú, og vona aS eg verSi bráSum jalfn góS. Eg
fékk einungis högg á höfuSiS. En nú skal eg segja
þér nokkuS einkennilejft. Um leiS og eg datt og
rak niSur höfuSiS vissá eg ekki betur en eg sæi fram-
an í Margaret — og aS hún lyti yfir mig. Mér fanst
einnig þaS vera hennar góSu hendur, sem færSu mig
frá ólukkans bifreiSinni, sem var komin fast aS því
aS renna yfir mig. En þaS getur varla veriS. Mér
er sagt aS þaS hafi veriÖ ung og fátæk blómsölu-
stúlka, sem frel'saSi mig. Eg vildi aS þú gætir fund-
iS hana, hver sem hún er, og gefiS henni einhverja
þóknun."
"Eg reyndi til þess,” svaraSi hann. “En alt var
svo ógreinilegt. Mér var sagt aS hún hefSi horfiS
strax og enginn vissi hvar hún átti heima. Ennfrem-
ur Var mér sagt aS hún hdfSi veriS vön aS sitja þarna
en ekki komiS síSan þetta vildi til.
hugann viS þetta, Franciska mín. . Eg lagSi drög
fyrir, aS kæmi hún aftur á þær stöSvar( skyldi eg fá
aS vita um heimili hennar, og hún skal fá ríkulega
borgun. Eghefi líka aSvaraS Iögregluna um þetta.”
Hann sagSi þetta vingjarnlega og í hlýlegum
róm, en svipur hans varS engu glaSlegri né léttari.
Jafnvel Franciska furSaSi sig á, hversu hann sýndist
vera áhyggjúfullur og sorgbitinn, eins og á hann
sæktu afar sárar endurminningar.
Hún hugsaSi óft um, hvaS þaS gæti veriS, sem
gengi aS Basil. Hverjrþeir dularfullu harmar væru,
sem sýndust liggja á honum eins og farg.
Um blómastúlkuna heyrSi hann ekki meira.
Honulm var sagt, aS hún hefÖi hætt viS aS selja
'blómin hjá gosbrunninum, því hún hefSi fengiS aSra
vinnu. ÞaÖ leit út fyrir aS enginn vissi eignlega
neitt um hana.
XVI. KAPÍTULI.
daginn, aS hún gæti ekki haft hana lengur.
“Alfred kempr nú heim, og þaS er rúmiS hans,
sem þú ert í, Mona. Eg segi ekki aS þú borSir fnik-
iS, en þaS er samt meira en viS megum missa. Og
þú getur ekki neitaÖ því aS frændi þinn og eg höfum
reynst þér vel, og í lengstu lög. Eg ráSlegg þér aS
fara til frú Esterellu og vita hvort hún vill ekki hjálpa
þér lítilsháttar um peninga, þar til þú verSur betri í
hendinni. ÞaS er þó skárra aS lítillækka sig ofur- j
lítiÖ en aÖ svelta í hel."
“Já, eg skal 'fara til hennar, hafSi Mona svaraÖ.
SíSan kvaddi hún. En henni datt ekki í hug aS lei'ta
heim meS mér.”
“Heim? Hvar eigiS þér heima?”
“1 River Buildings Battersea. Eg hefi séS ySur
fara út og inn nbkkrum sinnum, svo mér datt í hug,
hvar þér munduS halda til; en af því eg var hrædd i
um aS þér enn he’fSuS óbeit á mér, þá lét eg, ýSur ^
ekki sjá imig.”
“Þér búiS þá í einu af hinum lillu herbergjum
uppi á loftinu í River Buildings?"
“Já. Systir (Jrsula --- þér hafiS líklega heyrt
hana nefnda----léSi mér herbergiS sitt á meSan hún
væri í burtu. Og þar er lítiÖ auka-rúmstæSi. Hún
| útvegaSi þaS til vonar og vara. I því getiS þér solf-
iö. ViljiS þér halfast þar viS ásamt mér fyrst um
1 sinn? Eg hugsa aS viS komumst af þar til þér eruS
i orSin betri í hendinni. Svo getiS þér hjálpaÖ mér
aS sauma. YSur lét miklu betur aÖ sauma í vél
j heldur en mér."
Hin góSlega rödd var full af von og hugrek'ki.
Monu virtist eins og þaS væru aS losna utan af sér
járnhlékkir, sem hún hefSi veriS fjötruS meS. Hún
dró andann þungt og leit undan.
Margaret var óljóst hvort hún mundi faliast á
uppástungu hennar eSa ekki.
Hinar mögru herSar gengu upp og ofan a'f þung-
um andardrætti. Margaret sá óljóst hiS gremju-
þrungna andlit.
Nú sneri Mona sér aS henni; en iþaÖ virtist kosta
! nýja gestinum. Hún vissi aS systir Úrsula mundi
ekki finna aS því, þú hún hýsti Monu. “Herbergin
heyra þér til meSan eg er f jarverandi. Þú mátt hag-
nýta þér þau eins og þér sýnist," hafSi hún sagt.
Margaret taldi þaS víst, aS hún mundi því sam-
þykk, aS hún hlynti aS þessari aumingja stúlku í
vandræÖum hennar. Hún var ein af hinum angruSu
og yfirgefnu, og lífsstefna systur Úrsulu var aS hjálpa
þegar svo stóS á.
á náSir Esterellu. Hún vissi ihversu hörS og kald- #
i j l - i i i - hana talsverSa áreynslu. Hún ætlaSi aS segja eitt-
lynd hun var, og emmg hvers kyns viötokur hun
mundi fá þar. En hvaÖ átti hún aS taka til bragSs? ^vaS’ fn gat þaS ekkL . ÞaS L &
Hún var húsvilt og vinlaus. Skyldi hún, eins og svo
margir aSrir öreigar, verSa aS eySa nóttinni á ein-
hverjum bekknum viS hafnargarSinn ? Enginn
hirti um hana, og á þessari stundu var hún sjálf nærri
því tilífinningarlaus fyrir því, hvaS um ihana yrSi.
En hvaS mundi vera um Lettici* Hope nú? Var
hún fótum troSin( eins Mona sjálf bjóst viS aS |vffr ungn
verSa? Ef þaS yrSu nú hennar forlög, var þaS þá
ekki réttlát hefnd fyrir þaS, sem hún bafSi áSur aS-
hafWt?
Þegar hún var komin svona langt í sínum þung-
lyndislegu hugsunum, fann hún aS hendi var mjúk- , . .
i i.. x . .. i L l - l , . Li-í skánin kringum 'hjarta hennar var aS bráSna.
lega logð a oxl nennar, og hun heyröi sagt 1 bhðum
“ÞaS var þó merkilegt aS eg síkyldi finna yÖur
héma. Eg hefi nokkrum sinnum komiS frá Ester-
ellu og spurt uS ySur, síSan þér fóruS frá henni. En
hún svaraSi mér því einu, meS ósvífni, aS þér hefSuS
brugSist henni. En hvaS háfiS iþér helzt fyrir stafni
hér, jómtfrú Hope?"
ÞaS var frú Marvel, sem kom meS þessa spum-
ingu.
“Eg sau'ma fyrir borgun,” svaraSi Margaret og
Jeit á hina skrafhreifnu frú.
Frú Marvell hafSi stöSug viSskifti viS frú Ester-
ellu, og krafSist þess jafnan aS Margaret alfgreiddi
hana.
“Eg og vinstúlka mín saumum treyjur fyrir verzl-
un hér nærriý' hélt Margaret áfraim.
“Er þaÖ mögvlegt ? “ hrópaSi frú Marvél meS
miklum tfurSulátum. “Og svona líka treyjur,” bætti
hún viS um leiS og hún leit á fatiS, sem Margaret var
aS sauma. “Mig furÖar aS þér, sem eruS s'líkur
snillingur, skuliS viílja eySa tíma og vinnu í svona lé-
legt verkefni.”
Nökkrum augnablikum áSur hafSi veriÖ bariS aS
dyrum, og Margaret fór til aS ljúka upp. Hún varS
alveg hissa er hún sá aS iþaö var frú Marvel, sem
stóS úti fyrir.
Hún tók í hönd hinnar ungu stúlku og gekk irm.
Margaret spurSi ekki hvaS hún ætti viS. Hinar Qg hún furSaSi sig eins mikiS og Margaret á því,
stúllkur gengu nú í hægSum sínum eftir
hjarta hennar eins og steinn, og varnaÖi henni máls.
Seint og um síSir sagSi hún mjög lágt: ‘Eg get
ekkert sagt, og eg veit ekki hvort eg get nokkurntíma
talaS þau orS, sem eg svo gjarnan vildi nú hafa sagt.
En þér hafiS — þér hafiS nú brætt hjarta mitt.”
H
hafnargarSinum.
Moijia gekk þegjandi viS hliSina á Margaret, meS
augun full af tárum. ÞaS sem gremja, örbirgS og
einstæSingsskapur ekki gátu á unniS, hafSi nú lag'
færst viS einlægni og góSvild einnar stúlku. Klaka-
róm: “Mona!”
Hún sneri sér snögglega viS, og starSi hrædd og
En þreyttu ekki Kissa á Margaret. ÞaS var nærri því aS hún héldi
aS þetta væri votfa, sem þama birtist henni í hefndar-
skyni.
"EruS iþaÖ þér?" spurSi hún hikandi. “Eg var
Þær gengu upp hin köldu steinþrep til herbergis
Margaret f Battersea Buildings.
KvöldverSurinn í hinu litla og fátæklega herbergi
var ekki margbrotinn, brauS meS slæmu smjöri viS
og dauft te. Samúel litli var borinn inn í herbergiS
og lagSur í rúmiS. En þau gerSu sér þetta aS góSu
sinmitt aS hugsa um ySur, og spurSi sjálfa mig hvern- alt saman. Mona, sem var dauS-hungruS, borSaSi
meS afbragSs góSri matarlyst. Þó birtan væri dauf
| þá sá Margaret hvaS hún var iHa útlítandi. Þessi
í sínagandi innri eldur, sem hún talaSi um, virtist hafa
■ breytt henni svo, aS hún var eins og svipur hjá sjón ■
' svo undarlega kyrl'át og þögul.
Margaret áleit þaS bezt aS skifta sér minst af
ig ySur mundi h'Sa.”
“Eg tfann hæli og fékk atvinnu."
“Hverskonar atvinna var þaS?”
“Eg seLdi blóm.”
“Þér! Þér, sem éflaust eruS betra vön, og'eruS
mentuS stúlka. ÞaS kóm okkur ætíS ásamt um, og
þaS var mér aS kenna aS þér neyddust til aS taka henni fyrst * staS’ Hún om Samúel töluSu saman
3vo lítilfjörlega atvinnu. VissuS þér þaS ? VissuS
þér, hver sú hönd var, sem van ná móti ySur? Viss-
uS þér aS mér var illa viS ySur?"
“Já, en nú skulum ViS ekki minnast á þaS einu
orSi, en íhugsa um ySur sjállfa og kringumstæSurnar,
sem þér eruS nú í. En hvaS þér eruÖ föl og þunn
viS og viS. Litlu seinna kom Beppo upp, og þá
sagS hún Monu ýmislegt um hinn litla ltala, sem ekk-
ert vissi um sína sólríku tfeSrafold, og ekkert þekti
annaS en óþrilfaLegustu götumar í Lundúnum og hin-
ar lélegu vistarverur í “Lifcla helvíti”. Margaret hélt
aS þaS máske beindi hennar sorgþrungnu hugsunum
in af ötlum.
og eg líka.”
Um þ essar mundir varS Margaret aS taka á öllu
sínu hugrekki og staSfestu, til aS geta haldiS sér
uppi. Samúel litli var veikur, og ihún gat ekki fariS
frá honum.
Hún ha'fSi fengiS vinnu hjá konu, sem hatfSi
eaumastoifu á Battersea Park Raod. Fyrir hana
saumaSi Margaret ódýra kjóla og treyjur. AS sönnu ingarfullu augnatilliti, aS Margaret elskulega og
var þaS al't annaS en vinnan hjá frú Esterellu, hvorki lega andliti.
leit, aumingja Mona, og svo skjálfiS þér. Eg heyrSi( ’ aSra áfct: 8æfu 1»«™ nýfct verkefni.
hvaS þér sögSuS'viS stúlkuna, sem þér áttuS tal viS Þegar búiS var aS taka af borSinu og drengimir
áSan. FyrirgefiS mér aS eg hlustaSi á samtál ykkar komnir heim til sín, sagSi Mona meS gremjulegu
án þess aS gefa mig í ljós. Þér sögSust vera yfirgef- brosi: “Mér finst þaS undarlegt og óviSeigandi( aS
En þaS er ekki rétt, guS lítur til ySar þér skuliS hafast viS í slíku nágrenni, og búa saman
viÖ þetta tfólk, barn þjófsins og þénnan blaSadreng.
Mona rak upp gleSilausan kuldahlátur Eg þekki aS vísu ekki hiS minsta æfisögu ySar, en eg
Hún i er sannfærS um aS þér gerSuS ekki þaS, sem þér
“Þér!”
og krampakendan, og hún skal'f á beinunum.
hallaSi sér þreytt og önmagna upp aS 'brjóstvörninni! voruS saktfeldar fyrir. Og mig slkýldi ekki undra, þó
og sneri hinu magra andliti, meS hvarflandi, örvænt' þaS aS miklu, ef ekki öWu leyti, væri verk þessarar
í- kc
eins vel borguS né vinnan jafn skemtileg. En þaS j
var þó vinna og frelsaSi þau frá bráSasta hungrinu. I
Og svo voru þau ómentanlegu hlunnindi viS þessa i
nýju vinnu, aS hún mátti taka vérkefniS heim meS í
sér. Og þaS var þó mun betra en aS sitja á almanna
færi og selja blóm.
Einn dag sendi saumakonan Margaret í búS ná-
lægt Waterloo. Á heimleiSinni ásetfci hún sér aS
fara yfir hafnargarSinn. ÞaS fór um hana hrylling-
ur, er hún gekk fram hjá steinstyttunuim. Hún gat
ekki gleymt því er hún hitti Esfcher Sharpe þar, og
"Svona hefi eg engan heyrt tala fyrri.
“HvaSa konu?” spurSi Margaret undrandi.
"Eg sá þá konu fyrir nök'kru síSan. Hún stóS
ÞaS er
líkast því sem maSur les í sunnudagaskólaritunum. þá og gaf ySur auga^ er þér fóruS inn til frú Esterellu.
Þér segiS aS ySur sé ant um mig, en þá er óhugsandi Eg heyrSi aS ein alf stúlkunum nefndi hana Esther.
aS þér vitiS, hvernig eg breytti gagnvart ySur. Eg
sagSi ekki einungis frúnni, aS þér hefSuS veriS í
hegningarhúsi, heldur einnig stal eg gullsnúrunum og
lét sumar gullperlurnar í treyjuvasa ySar. Þér vor-
uS reknar á dyr, og þaS var eg, sem kom því öllu til
leiSar.”
"Já, þetta datt mér í hug. Eg vissi aS þér höt-
Seinna kom eg rneS henni þangaS, sem hún átti
heima; og hún sagSi méT um ySur — aS þér hetfSuS
veriS dæmd fyrir þjófnaS.”
Margaret tfölnaSi, og ótta og áhyggjusvip brá
sem snöggast yfir andlit hennar.
Svo þaS var Esfcher, sem hafSi gert þetta. Her-
bergisþerna móSur hennar, og alf henni svo afar mik-
; uSuS mig,” sagSi Margaret. “En eg fyrirgef ySur ils metin, heföi orSiS til þess aS koma henni í vand-
ekki heldur hinum háa manni, sem meS Esther Var, j þaS, Mona. Eg hefi mikiS liSiS og orSiS margt aS ræSi. Henni fanst hún naumast geta afboriS þessa
og sem hafSi veitt henni svo nákvæma eftirtekt. þola. En eg held aS mótlæti kenni manni góSvild kveljandi hugsun. ÞaS var auSskiliS aS Esther hal-
En er hún gekk þar fram hjá, heyrSi hún tværj og umburSarlyndi, ef maSur athugar þaÖ frá réttri aSi hana eins mikiÖ og móSir hennar hafSi gert —
Henni fanst hún hliS. Hatur er kveljandi tilfinning; geriS þaS rækt
gar stúllkur vera aS tala saman.
■nast viS málróm annarar þeirrar.
lóSir hennar...ÞaS var kynlegt, sem hún hugsaÖi
, úr huga ySar, Mona — og ySur mun sannarlega um hana á þessari stundu. Alla hennar ónáttúibgu
Eg hirSi ekki um, hvernig fer fyrir mér, sagSi'undra, hvaS þaS léttir ySur. Frægur rithöfundur, J breytni viS hana, sem bam sitt, alt fram aS hinum
nún. Og öllum er sama um mig. Lang líklegast Ruskin aS nafni, hefir sagt: “ÞaS hefir aldrei veru- hræSilega degi( er þær skildu þannig, aS hún var sett
er aS eg endi tilveru mína í ánni. Eg þarf ekki nema lega glatt nokkurn mann aS gera þaS sem ilt er". Og í varShald. Og svó framkoma hennarViS þaS tæki- ^ neia er æciuo ao
aS fleygja mer fram afy bakkanum, og svo er þaS eg vona aS þér vitiS, aS hin helga bók, sem er full- færi. Alt þetta stóS nú skýrar fyrir hugskotssjón- 'f'UfyQjJ 0 u frá VÍT
buiS. Hendin a mer gekk ur hSi, svo eg get ekki komnust allra bóka, segir “aS glæpavegurinn sé um hennar en nokkru sinni áSur. Hún færSi ekki JxTn;* r„”:
notaS har^a til neins. Eg hefi heldur ekki þrott til harSur og grýttur . ÞaS hafa allir, sem þá leiS hugsanir sínar í orS. Hún sagSi ekkert, horfSi aS-
aÖ standa í búSinni allan daginn. Seinustu dagana, hatfa fariS, fengiS aS reyna fyr eSa síSar.” í eins áhyggjufull ofan á gólfiS.
sem eg var þar, leiS yfir mig á hverjum degi, og svo Þetta er dagsatt,” sagSi Mona meS táralausum Mona gekk nokkur skröf frá henni og horfSi á
var mér sagt aS fara. Frænka mín, sem eg hefi dval-j ekka. HatriS liggur á hjarta manns sem blýþung myndina: "Kristur finnur hinn týnda sauÖ”, sem
aS þær skyldu hittast hér.
Til útskýringar sagSi hún, aS hún hefSi veriS aS
leita aS þvottakonu, en fariS dyravilt. En svo
gleymdi hún öllu viSvíkjandi þvottakonunni, í hm-
um miikla og óvænfca fögnuSi, aS finna þarna atftur
hina handlægnustu og viSfeldnustu alf vinnustúlkum
frú Esterellu.
Mona sat viS gluggann og 'hélt áfram verki sínu.
ÞaS var auSséS aS frú Marvell gat ekki hatft aug-
un af Margaret.
“Á eg aS segja ySur nokkuS ---- Eg hélt annars
aS eg hefSi tfundiS ySur fyr en núna,” hélt hún á-
fram. “ÞaS var snemma í vor. Eg var í heimsókn
hjá Lady Paunceforte. Hún er gilft Sir Basil Paunce'
forte, hinum nýja parlaments-meSlim. Hann er
nefnilega rétt ný kominn í parlamentiS."
Margaret roSnaSi.
“ÞaS er slkemtilegur maSur, og srvo gátfaSur,”
hélt frú Marvel áfram. “Og Lady Paunceforte sjálf
er hrífandi, bamung og ljómandi ifalleg. — Og svo
var þar í búningshefcberginu mynd af yöur — eSa
réttara sagt, mynd af yÖur í éumari persónu. ÞaS
er þaS merkilegasta( sem fyrir mig hefir komiS, því
myndin er alveg eins og hún væri a'f ySur.”
‘ Var taS svo,” stamaSi Margaret. Hún gat
ómögulega sagt meira.
En þaS leiit ekki út fyrir aS frá Marvel tæki eftir
því. Hún var í raun og veru mesta skráfskjóSa, en
veifcti því ógjarnan eftirfcekt, sem aSrir sögSu.
“Eg hélt á myndinni,” sagSi hún, “og eg sagSi
Lady Paunceforte aS hún væri nákvæmlega eins og
þér. Eg hefi nú gleymt því hverju hún svaraSi. En
eg tók eftir því aS þetta hafSi áhrif á hana. Hún
spurSi hvar þér væruS, og fleira ySur viSvíkjandi.
En rétt í þeim svifum kom hin frúin — móSir henn-
ar — inn, og eg man ekki hvort eg sagSi nokkuS
meira. Frú Carew býr hjá þeim. Hún nærri því
tilbiSur dóttur sína. En þaS er eg hárviss um aS sú
kona 'hefir eitfchvaS sérstakt á samvizkunni — eitt'
hvert launungarmál. Já, og líklega mörg atf þeim.
ÞaS má lesa þaS úr augunum á henni, og hinum leiS-
inlegu og hörkulegu dráttum í kringum munninn."
"Eg drap á þetta viS bróSur minn. Og hann
sagSi aS sér hefSi fundist, aS þó hún væri fríS, í
'fyrsta tilliti, þá hefSi hún reglulegt stórglæpamanns
andlit. En hvaS þér eruS fölar. GetiS þér gizkaS
á hvaS eg er aS hugsa um. Svo er mál meS vexti
aS bróSir minn er málari, og mér datt í hug, hvaS
þaS hefSi veriS æskilegt, aS þér hefSuS ikomiS og
setiS sem fyrirmynd. Eg er hér um bil viss um aS
ySar andlitstform er einkar heppilegt fyrir hann aS
mála eftir. Og ef ySur sýndist eitfchvaS athugavert
viS þaS aS vera ein hjá ungum manni, undir þeim
kringumstæSum, þá gæti eg veriS viSstödd meSan
þér sætuS fyrir. Hvort sem er hefi eg mikla skemt-
un af aS horfa á hann( þegar hann er aS mála. Eg
er viss um aS hann borgar ySur vel — þaS skal eg
sjá um. En þér megiS eingan veginn segja nei.”
“Eg héld þér ættuS'aS gera þaS,” sagSi Mona
vinnunni. “ÞaS getur ekki
veriS þung vinna aS sitja fyrir, og eg veit aS þér eruS
oft meS bakverk af því aS sitja stöSugt meS saum-
ana. Eg held hún ætti aS taka þessu boSi, frú.”
“ÞaS er gott aS þér eruÖ á mínu máli.
Meúa.
Þér meg-