Heimskringla - 31.03.1920, Blaðsíða 6

é. BLAÐSIÐA.
HEIMSKRINCl A
WINMPEG. 31. MARZ 1920.
Skuggar og skin.
SAGA
Eftir Ethel Hebble.
Þýdd af Sigmundi M. Long.
Douglas var heima, og kom þegar og heilsaSi uf>p
á þær. Systir hans sagði honum að þetta væri Lady
Paunceforte.
| fengjuð góða hvíld. Þér þyrftuS nauðsynlega að
I komast burt frá þessum erfiSu og óþrifalegu kring-
j umstæSum( þangaS sem þér voruS áSur."
"Eg held þér hefSuS líka gott af aS fá hvíld,
1 Mona."
Nei, þaS held eg ekki. Eg hefi sjaldan vanist
j neinum sældarkjörum. Eg er engin fín ungfrú, og
er furSanlega seig og úthaldsgóS. En svo lengi sem
engin gySja kemur hingaS til River Buildings - en
hvaS er þetta? hrópaSi hún upp, er bariS var aS
dyrum. Hún flýtti sér þangaS og opnaSi.
Á jómfrú Lettice Hope hér heima?" var spurt
"ÞaS glaSnaSi yfir honum er hann sagSi: "Eg mfS áköfum og titrandi málróm, og um leiS streymdi
þekti manninn ySar þegar hann var Lítill dreng' 9lterk fjólulykit inn í herbergiS.
hnokki. En srvo tel eg þaS óvíst aS hann muni nokk-
uS eftir Douglas Rowe. Á þeim árum var eg jafnvel
byrjaSur aS mála. Og suma af ættingjum hans þekti a ^ana.
vel. FyrirgefiS aS eg spyr; hvaS voruS þér r'ku örmum.
Margaret varS föl sem liSiS lík.
Á næsta augnabliki hafSi Franciska komiS auga
hana. Hún þaut inn og vafSi Margaret sínum ást'
eg
nefndar áSur en þér giftust?”
"Ó, elsku systir! Margaret -- loksins — loks-
"ÞaS hefSiriþú nú átt aS vita, Douglas, því eg er ins! OrSin komu á stangli.
viss um aS eg hefi sagt þér þaS," sagSi systir 'hans. Mona stóS og horfSi á þær, og tillLt hennar bar
"Þér verSiS aS 'fyriirgefa honum, góSa Lady Paunce- vott um innilega gleSi; en jafnframt fann hún eins og
forte. — Þetta er dóttÍT frú Carew, sem þú víst kann- sting í hjartaS. — HiS rétta nafn Lettice Hope var
um, getur hún fengiS hjá mér. Hún getur veriS í elskaSa”. Mér dafct í hug aS þetta væri einhver
mínum fötum, því víiS erum hér um bil jafn háar, og misslkilningur. MóSir mín varS margsinnis aS Lýsa
yfir höfuS mjög Líkar í vexti.” iþví fyrir mér, hvernig Basil hefSi boriS sig til er hann
Hún þráSi aS sjá systur sína afklæSast hinum fá- afhenti henni bréfiS og baS hana aS fá mér þaS —
taeklega, bláa kjód og taka af sér hversdagSsvuntuna. 1 og hvernig hann hefSi komist aS orSi, er hann sagSi
Svo veik hún Monu a.fsíSis og fékk henni trvær banka- henini aS hann hefSi elskaS mig frá því viS sáumist
ávísanir, og sagSist skyldi senda henni meira seinna. fyrst. Ó, eg elskaSi hann svo innilega, Margaret;
Móna tíndi nú saman eigur Margaret, sem hvorki en eg duldi þaS, jafnvel fyrir þér. En eg hafSi eLsk-
voru mikiar né margvíslegar. Þar á meSal var j aS hann frá okkar fyrstu samfundum. Og nú, er eg
pappírsaskjan, sem Margaret baS hana aS gleyma j hefi þig hjá mér, er eg eins gæfurík og framast má
ekki, og hún var glöS meS sjálfri sér aS Sér skyldi verSa."
detta í hug aS minna á hana. ! Margaret sá nú og skildi, hvernig í öllu lá. Bón-
Hún hafSi næstum eins og í leiSslu látiS aS orS- orSsbréfiS frá Basil var ætlaS henni sjálfri. En móS"
um sySfcur sinnar, aS koma meS henni strax. Hún j ir hennar---------sú óheilla norn — hafSi framiS þetta ó-
fann aS hún var þrotin aS kröftum, og þráSi hvíld dæSi — stoliS frá henni ást og æfilangri farsæld.
---helzt þar sem væru græn engi, stór tré meS lauf- Og hennar eigin móSir hilkaSi ekki viS aS gera þefcfca.
ríkum greinum og ávöxtum. 1 svipinn faran hún Þessi hugsun olli henni ákaflegs hugarangurs. Ea
jalfnvel ekki til kvíSa yfir því aS sjá móSur sínía og; hún sagSi ekki neitt, studdi aSeins hendinni á hjartaS
— Basil. AS hún yrSi hjá systur sinni, var henni og endurgalt kossinn af hinum hlýju vörum systur
ast viS.”/
Franciska var sezt niSur, en leit upp, og sá aS þaS
þá Margaret.
MeS sjálfri sér hafSi hún ætíS búist viS því, aS
hafSi orSiS óvænt og undraverS breyting á andliti einhvern góSan veSurdag mundi “Lettice” yfirgeifa
málarans, sem bar vott um hræSslu og fyrirlitning. ' hana, og fara iþangaS sem hún áfcti heima. Og þaS
“Frú Carew!” endurtók hann eins og hann væri var sjálfsagt aS hún samgleddist 'henni hjartanlega.
forviSa yfir þessari upplýsingu. "Koma Arthur Á hinn bóginn var dapurlegt aS hugsa ti’l þess, aS
Carew ? ’
“Já.”
“HaifiS þér þekt móSur mína, herra Rowe?”
hún sjálf sæi hana, ef til vildi, aldrei framar.
meira virSi en nokkuS annaS. Þær höfSu nú skift
um hlutvefk. Nú ætlaSi Franciska aS sjá um hana
---þvert á móti því, sem áSur hafSi veriS.
Hún gekk hlljóSlega til Samúéls litla og kysti
hann á enniS. Drengurinn leit upp og klappaSi á
vangann á henni mcS mögru hendinr.i.
Franciska lofaSi aS hann yrSi sendur til Rams'
gate, á hæli fyrir sjúklinga, sem eru aS safna kröft-
um eftir veikindi, þegar hann væri svo ihress aS hann
þyldi flutninginn. ESa máske þaS væri eins gott
aS Monu væri faliS á hendur aS koma honum fyrir
Systurnar héldu hvor annari í föstum faSmlög- í einhverju góSu húsi, gegn ríflegri borgun. --- ÞaS
tim, þar tiíl Margaret, sem var svo þróttKtil, fékk
Hann leit tii hennar, og henni fanst augnaráSiS svima yfir höfuSiS, og hefSi aS líkindum dottiS á
glaSnaSi yfir hinni un,gu stúlku viS þessa uppástungu.
Franciska taldi víst aS þetta alt gæti gengiS
vera kalt og fráhrindandi. HiS vingjarnlega og virS- gó!fiS( ef Franciska hdfSi ekki stufct hana, eSa öllu auSveldlega í gegn. — En nú skyldi Margaret koma
ingarfulla viSmót var meS ölLu horfiS, og hún fann heldur boriS hana tíl sætis. án þess aS kveSja*fleiri. Seinna gat hún gert boS
j Hún hélt aS systir sín væri meSvitundarlaus. eftir Beppo( og þa gat hún kvatt hann.
Jómfrú Hope hefir setiS uppi viS vinnu sína' Þær systurnar gengu nú O'fan, og studdi Margaret
þrjár seinustu næturnar,” sagSi Mona blátt áfrarn. SÍ8 viS handilegg Francisku. Hún var ekki fullkom-
“Eg man ekki eítir aS eg hafi nokkurntíma talaS “£n þér megiS ekki vera 'hræddar, hún raknar viS le8a búin aS ábta sig á því, aS nú ætti hun fynr fult
viS hana. En eg hefi séS hana og heyrt talaS um aftur. En hún hefir unniS öf mikiS og borSaS oíf og alt yfirgefa þetta rakafulla og óhreina hus aS
LítiS nú upp á síSkastiS. Hún hefir ekki efni á því. i þessi kafli af lílfi hennar væri til lykta leiddur. Hún
Eg sagSi nýlega viS hana, aS ef 'hún ekki innan var Kika alt of þreytt til aS glöggva sig á því, sem
skamms kæmist heim til sín, þá væri úti um hana. fraim fór. Þetta ha'fSi Líka boriS svo bráSan aS.
Hún er aS svo miklu leyti búin aS eg þarf ekki Þau lífskjör, sem hún hefir orSiS aS sætta sig viS aS Nú fóru þær upp í vagmnn. ökumaSurinn fekk
lengur hina kærkomnu hjálp, jómfrú Hope,” svaraSi undanförnu, eru ekki hæfileg fyrir hana. — En hver sínar skipanir og svo var lagt af staS.
hann. “Hún sagSi mér aS litli drengurinn, sem er eru8 þér annars? Vinkona hennar? — Hún hefir Þegar þær komu heim, sagSi einn þjónninn þeim,
rem næst gengiS fram alf sér viS vinnu, og svo aS aS frú Carew væri ekki ’heima. Hún væri í miSdeg-
aS hann 'hrylti viS henni, eins og.vanvæni, sem hon-
«m stæSi ógn og skeifing alf. HvaS mundi þaS geta
veriS ?
hana,” svaraSi hann kuldalega.
“ViS komum hingaS til aS sjá nýju myndina
Er hún ekik hér um bil búin? ” spurSi systir hans.
Eg sá hann
í sama húsi og hún, væri mikiS veikur.
einu sinni. Hann er lítill og fatlaSur. Þau búa í rnestu géfiS þaS, sem hún vann sér inn. ÞaS mátti isveizlu hjá einum af kunningjum sínum.
litlu kvistherbergi í dimmu og óhreinu húsi, og út um ekki seinna vera aS þér kaemuS O'g tækjuS hana burtu ÞaS var hugarléttir fyrir Francisku aS heyra
■gluggann sér ýfir nokkra lélega húsakofa, sem nefnd-
ir eru einu nafni “Litla hélvíti”. Hún er of göfug til
aS verSa aS sæta slíku'm kjörum. Hún er þar eins
og lýsandi stjarna — eins og engill í eySimörkinni. —
En hvaS gengur aS yður, frú?” sagSi hann fljótlega
•og mjög hræddur. ' ' ,
Franciska ha/fSi rekiS upp ógurlegt hljóS.
stóS föl og skjáífandf frammi fyrir myndinni. Svo
þreif hún í handlegginn á frú Marvell, meS ákafri
.geSshræringu.
‘V frú Marvel, þatta er Margaret — hún Marg-
aret systir mín
strax, góSa mín.
héSan — sýnist ySur þaS ekki? ” sagSi hún aS end- þetta. Hún vi’ldi hafa hraSann á aS komast í burtu.
ingu meS niSurbældum ekka. Þær ættu 'he'lzt a'f öllu aS vera farnar, áSur en móSir
Lady Pauncefore leit vingjarnlega til saumastúlk- þeirra fengi nok'kuS aS vita um þetta. Hún kallaSi
unnar um leiS og hún svaraSi: Já, þaS skal ekki til herbergisþernunnar og sagSi henni aS þær systum-
bregSast. Eg vissi ekki hvar eg gæti 'fundiS hana. ar ætluSu aS borSa miSdegisverSinn í búningskleif-
Eg hefi leitaS hennar hvar sem mér gat hugkvæmslt. anum, oig hún tæki dkki á móti neinum óviSkomandi.
Hún En nú leiddi guS mig hingaS.
"Ó, hún er systir ySar.”
“Þetta var alt saman missíkilningur,” hélt Franc-
iska áfram meS ákafa. “Eg ska'l útskýra'þaS seinna. kyni, gat meS mestu herkjum og meS því aS bíta á
MóSir mín sagSi, aS hún dveldi úti á landi, nærri vörina, varist því aS koma meS ýmsar spurningar og
Hvar er hún? SegSu mér þaS aj6, og þangaS átti eg aS koma til hennar. En svo athugasemdir þessu viSvíkjandi. — Systir Lady
ÞaS er hún, sem eg sagSi ySur hvarf hún sporlaust. AS hugsa sér slíkt, aS hún hefir Paunceforte - jómfrú Margaret — var þá komin
Þetta er systir mín.” Hún skipaSi einnig aS búa út svefnherbergi handa
Margaret.
Stúlkan, sem var forvitin, eins og 'fleiri af hennar
hve mikla sorg og sársauka eg hefi orSiS aS þola þín um aS hún hjálpaSi sér til aS hafa fataskifti.
frá, og sem mér þykir svo einstaklegá vænt um. Eg altaf veriS hér í borginni. — Þú veizt ekki, Margwat, aftur. —• Frúin bætti því viS, aS hún kærSi sig ekki
get helzt ekki lifaS án hennar.”
“Margaret systir ySar?”
Systkinin stóSu og störSu á hana undrandi.
vegna.
Þegar hér var komiS, hafSi hin unga stúlka opn-
“Jómfrú Hope skyldi vera systir yðar,” sagSi frú; aís augun, og horfSi á hiS fagra og viSkvæmnislega
Marvel loksins.
Stúlkan fór aftur út úr herberginu og læsti dyrun-
um vandlega á eftir sér.
Francisika kraup á kné og tók af systur sinni hina
AS því
andlit systur sinnar. Hún skildi nú alt saman og óvönduSu skó, sem hun hafSi á fotunum.
; spurSi því ekki neins. Hún sá aS þaS var móSir búnu kom hún meS silkisokka og atlaskskó, og nettan
þeirra, sem stóS á bak viS, og sem ætlaSi aS fyrir- kjól, lagSan kniplingum. Hún 'hjálpaSi henni til aS
byggja aS þær systurnar gætu fundist, og henni hafSi fara í þetta. En fyrst hjálpuSust þær aS meS aS
“Eg er hrædd um aS þér verSiS bráSum svo^epnast þaS betur en skyldi. Franciska hafSr aS setja upp gullgulla háriS hennar, þykka og fallega.
veikar, aS þér verSiS neyddar til aS leggjast fyrir,” sj'álfsögSu ekki haft neitt meS þaS aS gera — var Þetta gerSi Franciska meS sínum nettu og nákvæmu
sagSi Mona mjög áhyggjufull sama dag og nefndur al-saklaus, og bar tiL hennar eins innilega og einlæga höndum og talaSi á meSan viS systur sína.
ást og nokkru sinni áSur.
XIX. KAPITULI.
atburSur skeSi hjá 'herra Douglas Rowe. “Þér eruS
aS verSa óþekkjEUileg. Þér ættuS aS taka ySur meiri
hvild, en leggja sem allra mest af verkunum á mig,
sem þoli þaS betur og er vanari þungri vinnu en bér,
er aS sjálfsögSu hafiS alist upp viS alt önnur kjör.”
Hinar tvær ungu stúlkur stóSu saman viS glugg-
ann. Margaret var ákaflega þreytt og studdi sig viS
veginn. Dymar stóSu opnar, svo að sem mest a
hinu hreina sjávarlofti gæti streymt inn í hiS loft-
lausa og litla hetbergi.
‘Nú skulum viS aldrei framar skilja, elskulega
Margaret var svo ósegjanlega þreytt og mátfc- Margaret mín( sagSi hún. Basil, sem er mér svo
vana, aS þaS eina, sem hún fann og skildi á þessari einkar góSur og eftirlátur, verSur viS þig eins og þú
stundu, var þaS, aS systir hennar var hjá henni og værir systir hans. Hann leggur mér til meiri pen-
vafSi hana aS sér. inga en eg þarf meS. Þeim skiftum vió á milli okk-
Lady Parmceforte varS óttaslegin aS sjá 'hvaS ar, eins og viS höfum ætíS gert. SíSan viS skildum
systir hennar yar föl í andliti og veikluleg, og sagSi hefi eg aldrei veriS verulega glöS og ánægS, fyr en
f j því ákveSin:
nú, er eg loksins h'eimti þig aftur. Eg hefi saknaS
‘Eg tek hana meS mér strax; þaS má ékki seinna þín og þráS þig nætur og daga.
vera. Hún fer meS mér út á land. ViS ætluSum
Dagurinn hafSi verið kveljandi heitur. Margar-' ar bojginni um miSjan ágúst; en eg veit aS maSurinn
“Mín ástkæra, góSa Franci'ska.
“Um hiS voSalega, sem komiS hefir fyrir, skul-
et var orSin ’fölíleit og mögur og tekm til augnanna. minn hefir ekki á mófci þvi, þó eg fari a undan honum, wrn viS ekki tala nú, sagSi Franciska róleg. Eg
Hún færSi sig nær Monu og lagSi hendina á handlegg jafnvel þó eg færi á morgun. ViljiS þer gera svo vel hefi æfciS veriS sann'færS um og þaS vona eg aS
ihennar. ; aS láta þaS, sem hana helzt vanhagar ulm, í lifla þý hafir líka vitaS — aS þú værir saklaus af því, sem
í dag fanst henm hún vera venju fremur þreytt I handtösku? Vagninn er her uti fyrir. Gg segiS n 'þig var boriS. Ekki nuna, heldur einhverntima
seinna, verSurSu aS segja mér alt, sem þú hefir orS-
og osl
fcyrk. Samúél hafSi 'fengiS eitt af sínum verstu j mér svo, hvaS eg get gert fyrir ySur sjálfa.
köstum, og mesti hlutinn af peningunum, sem hún; Ja, Franciska, gerSu eitthvaS fyrir hana, ef þu ag þola síSan vi'S saumst síSast.
hafSi unniS sér inn, meS því aS sitja fyrir hjá herra getur, tók Margaret fram í meS ákefS og leit upp.
Douglas, hafSi gengiS til aS útvega drengnum nær-| Hún er svo góS og hefir veriS svo ótrauS viS aS
andi fæSu og meSöl. Þó aS Mona legSi h’art á sig,l hjálpa mér.
■viS vinnuna, voru þær í vandræSum meS aS útvega Hún mintist þess ekki þá, hvernig Mona hafSi
hiS allra nauSsynlegasta. Og jafnvel þó Samúel breytt viS hana áSur.
ÞaS fór hrollur uim Margaret.
“En þú mátt aldrei laumast frá mér, því verSurSu
aS Lofa mér.”
“Eg lofa aS fara ekki frá þér, án þess aS vara
þig viS því fyrirfram, aS minsta kosti, svaraSi
!it!i væri nú hressari, þá sýndist Margaret vera svo Mona varS rjóS í andliti og augun fyltust tárum. Margaret.
aSfram korrin, aS líkur voru til aS hún hlyti aS láta j En hennar ósveigjanlega stærilæti köm nú í ljós: Inn til þeirra var borin afbragSs má'ltíS en
don og hrstta aS vinna um tíma. Hún gat hvorki “Eg þarfnast éngrar ölmusu,” sagSi hún. “Eg get svo lét Franciska borSþjóninn fara og þjónaSi sjálf
s( i:S eSa borSaS, enda höfSu þær ekki yfir miklum | ekki tekiS á móti neinu þesskonar, þvi eg er sterk og systur sinni til borSs.
rr.at aS ráSa. heilsugóS og get unniS fyrir mér. En ef þiS viljiS,1 Nokkru seinna, þegar Margaret hafSi lagt sig fyr-
“ÞaS, sem ySur vantar helzt, e srveitaldft( hvíld; getiS þiS gefiS mér dálítiS af peningum handa ir, kraup systir hennar niSur viS rúmstokkimn, kysti
og hugarró,” sagSi Mona; en tillitiS, sem fylgdi þess- drengnum, og svo skaj eg sjá um hann. Herberginu hana og sagSi í hál'fum hljóSum: F.g þakka guSi
skal eg halda hreinu þar til systir ÚrsuLa kemur heim.' innilega fyrir þetta, ástkæra Margaret. I dag er eg
ÞaS er líkldga réttast aS eg verSi í því, því þá get eins glöS og ifarsæl, og eg var um kvöldiS, þegar
eg um leiS litiS eftir Samúel itla. — En hvaS viljiS( móSir mín afhenti mér bréfiS frá Sir Basil, þar sem
um orSum, vaT í merkilegu ósamræmi viS hinn
'hörkulega málróm, er þau voru töluS meS. “Ef
einhver heilladís skyldi nú rekast hingaS inn til okk-
ar á þessu augnabliki, þá veit eg vel hvaS eg mundi
biSja hana um, sem sé þaS, aS flytja ySur út á land,
leggja ySur þar niSur undir grænni eik, svo þér
þér taka meS ySur, Margaret?”
j hann sagSi mér aS hann elskaSi mig. I fyrstu trúSi
“LátiS niSur aSeins hiS allra nauSsynlegasta,”; eg hreint ekki, aS þaS væri til mín — mér fanst þaS
sagSi Franciska. “Alt annaS, lem hana vanhagar ómögulegt. UpphafsorSin á því voru aSeinsi Mm
sinnar. — Hún a'fréSi meS sjálifri sér aS Franciska
Skyldi aldrei 'fá vitneskju um þetta. MeS þessum
hætti var systir hennar elskuleg orSin farsæl( og hafSi
auSnast aS fá þann mann, er hún hafSi gefiS sitt
barnslega, saklausa hjarta. En nú var gátan leyst
— Basil hafSi elskaS hana — Margaret. Hann var
einnig ranglega sviftur ástríku hjónabandi og æfilöng-
um farsældarkjörum. En þetta of’fur mundu þau
bæSi leggja aS fótum Francisku — hún vildi fela sig
og sinn hag í guSs hendur.
XX. KAPITULI.
Sú meSvitund var sannarlega hressandi og fjörg-
andi fyrir Margaret, aS nú væri hún komin í kyrS
og ró, þar sem hún fengi heilsu sína aftur og sálar-
friS. Sínum himneska föSur var hún innilega þakk-
lát, fyrir aS hafa breytt hennar þungu sorg í gleSi.
Franciska sýndi henni hina nákvæmustu umhyggju.
“Eg héfi skrifaS,” sagSi hún, “bæSi móSur minni
og Basil, aS viS viljum helzt vera einar saman, unz
þingtíminn er LiSinn. Og svo hefir læknirinn líka
sagt, aS þú værir olfþreytt á sál og líkama, og á-
hyggjulaus hvíld væri þér nauSsynlegust af öllu. Og
því skulum viS nú, Margaret mín, halfa eins náSuga
daga og viS getum, þar til þú ert orSin reglulega vél
frísk. ViS skulum ek’ki byrja á neinu, sem úfcheimt-
ir hina allra minstu áreynslu. Já, viS ættum jafnvel
aS hætta áS hugsa um tíma( ef unt væri.”
En ekki gat 'hún þess viS systur sína, aS hún héfSi
fengiS mjög hlýlegt og hlutlekningarríkt bréf frá
Basil, þar sem hann lét í ljós einlæga gleSi yfir því,
aS Margaret væri fundin, og var vel ánægSur meS
aS Franciska hagaSi því svo til, aS þær gætu veriS
rólegar á Paunceforte Hal‘l. - Hin3 gat hún heLdur
ekki viS systur æína, aS frú Carew hafSi sent henni
reglulegt ónota bréf, sem svar upp á bréf, er hún
hafSi skrifaS henni og sagt henni í fáum orSum edt
um hagi Margaret. Hún hafSi sagt, aS Franciska
gæti varla veriS meS öllu ráSi, er hún hagaSi sér
þannig. Alt heldra tfólkiS kæmist í uppnám. ÞaS
yrSi fariS aS ryfja upp miSur sæmilegt umtal, og
aS mestu gleymdar slúSursögur gengju aftur ljósum
logutn. Eins og hún vissi, hefSi mikill grúi manna
veriS viSstaddur, til aS sjá Margaret fyrir réttinum
og h'lusta á prófin. Engum mundi detta í hug aS
bjóSa henni heim, sem vissi aS hún héfSi veriS í
hegningarhúsinu, dæmd fyrir þjófnaS. ÞaS hefSi
ekki veriS úr vegi, þó Franciska héfSi ráSfært sig
viS hana ifyrst( og ekki veriS alveg svona einráS. Þá
héfSi auSveldlega máfct koma því svo fyrir, aS stúlk-
an hefSi veriS send eitthvaS út í sveit, og þau svo
lagt henni til árlega eitthvaS LítilræSi af peningum,
svo hún gæti lifaS. Basil mundi 'fús aS koma þessu
í framkvæmd, vegna konu sinnar. En aS taka hana
inn á meSal allra þeirra höfSingja og heldra fólke,
sem þau gætu búist viS aS umgangast, þaS væri full-
komleg brjálsemi, og hún gæti ful'lvissaS Francisku
um, aS af því hlytist mikiS iLt — já, jafnvel aS þaS
yrSi upp'haf aS nýjum sorgarleik.
Franciska las bréfiS einslega. En þaS olli henni
kvíSa og leiSinlegra hijgsana. Svo reifjhún þaS í
sundur og fleygSi því í ofninn. En sinn rauSi blett-
urinn sást á hvorum vanga hennar. Hún hafSi ó-
ljósa bugmynd um aS móSir hennar væri ekki eins
o'g hún ætti aS vera, þegar Margaret átti hlut aS
máli.
Flvernig gat þaS átt sér staS, aS móSir hafcaSi sitt
eigiS afkvæmi — og sýndist helzt vi'lja verSa af meS
þaS meS einhverjum hætti?
MeSan eldurinn eyddi bréfinu, féll hún í djúpar
og dapurlegar hugsanir. Hún gat ekki minst þess
frá liSinni tíS, aS móSir hennar hefSi sýnt Margaret
viSunandi atlæti, sem móSur sæmdi. Hún sjálf
hafSi veriS höf$ í hávegum; en þá fékk systir hennar
vana'lega ekki annaS en köld og ónotaleg orS, og
illilegt tillit.
“En þeim mun Vænna þótti mér um hana,” hélt
Franciska áfram hugsunum sínum. “Og nú finst mér
eg unna henni meir en nokkru sinni áSur. Og eg er
viss um( aS Basil þykir líka vænt um hana — mín
vegna.”
Aldrei hafSi hinn minsti éfi eSa grunur hreyft sér
f huga hennar. Hvernig þaS í raun og veru atvik-
aSist, aS hún varS þeirrar sælu aSnjótandi, aS vera
sameinuS þessum manni, sem hún elskaSist meira
en nokkuS annaS. ÞaS eina, sem hún hugsaSi mest
um nú, var aS gera sinni ástkæru systur lífiS eúvs
skemtilegt og mögulegt væri.
Meira. i