Heimskringla - 07.04.1920, Blaðsíða 6

fc BLABSiÐA.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 7. APRiL 1920.
I
Skuggar og skin.
SAGA
Eftir Ethel Hebble.
Þýdd af Stgmundi M. Lwig.
'Hún er kona Sir Basila PauncefoTte. Eg veit Hún var hárviss um a<S jf>essa gömlu konu hafSi hún
J>a?5 meS vissu. En eg held að hún sé ekki sannar- aldrei séð áður.
lega farsæl, þó hún ímyndi sér að svo sé. En þaS “Eg heiti Margaret Carew,” sagSi hún, og á
er eitthvaS — efi eSa ótti--sem angrar hana. Mig heima hjá systur mmni, Lady Paunceforte."
I furSar aS þú sklir ekki sjá þaS, Debora. Eg sár vot- "Systir ySar er Lady Paunceíorte. Margaret
kenni henni. ÞaS hanga dimmir, ógnandi skuggar Carew — Carew. HvaS heitir móSir ySar?"
j yfir framtíS (hennar. Hún er þó svo ung og fögur, "Frú Carew."
og í sinni fyrstu ástarsælu. Hún rak upp ángistarvein og hrópaSi: "Eftir
“Já, en jafnvel Iþeir, sem eru beztu menn, og lifa Jpví er — frú Carew--móSir ySar!”
Dagar og vikur liSu. FriSur, ró og ástúSleg farsæl.r og ánægSir, fá þó oftar enrhitt, fyr eSa seinna
sambúS gerSu tífiS iheilwrsamlegt. Margaret safn- a« kenna á mótstæða í lífinu,” sagSi Debora.
aSi smámsaman heilsu og kröftum, umvafin ást og Þa? hltt> gÓ*a. f™’.'tt
umihyggju. Á þessu gamla og skemtilega höfSingja’ Ja’ eg e a enna a PVl-
setri byrjaSi roSitm og rósimar aS setjast aS á vöng- ‘ ViS skulum nú ekki tala meira um þetta núna,
um hennarl og' blíSa og ánægja skein úr augunum. þer eruS orSnar svo fölar. En eruS þér búnar aS
Franciaka var henni sem ástrík móSir. Þær riSu út, sauma út vatnsliluna ySar? ”
eSa óku í bifreiS, ag komu til hins gamla, dómkrrkju- "Nei, eg er búin meS gulltvinnann minn. En
bæjar, sem var þar skamt ifrá herragarSinum. Stund- hvenær heldurSu aS Iþú hafir tírna til aS fara til bæj-
um gengu þær sér til skemtunar í blóina- eSa ávaxta-! arins og vita hvort kaupmaSurinn er ekki búinn aS fá
Francislka lét þaS í ljós, aS hún hirti hann, frá London, eins og hann talaSi um.”
Bf till vill get eg skroppiS þangaS í kvöld,"
Hún sagSi íþessi orS eins og
ha'fSi orSin yfir hvaS eftir annaS.
leiSsllu. Hún
Eins og vænta mátti, efndi hún orS sín og gat
þess efeki viS Francisku, sem fyrir hana hafSi komiS.
En um nóttina var hana altaf aS dreyma um þetta —
þaS hafSi raskaS hugarró hennar. Hún fann til ein-
hvers óþekts kvíSa. Þessi ókunna, gamla kona
þekti móSur hennar, og var ákaflega hrædd viS
hana. Hvemig mundi því vera variS? Þetta var
henni alt óskiljanlegt. Magraret settist upp í rúm-
inu, föl og hugsandi, og fór aS íhuga hvert orS, seim
Debora hafSi talaS. — Nú mundi móSir hennar
ÞaS var líkast koma innan skams. Skyldi hún nú byrja á hinu
því sem hún væri aS leita aS ljósi í myrkri.
"Lady Paunceforte er systir ySar og þar af leiS-
andi eruS þér til húsa hjá henni,” hélt hún áfram.
"ÞaS eru ekki nema fáir dagar síSan eg kom
þangaS."
gamla hatri og ofsóknum gagnvart henni — þrátt
fyrir alt? Voru líkur til aS Basil og Franciska hefSu
svo mikiS vald yfir henni, aS þau gætu komiS í veg
fyrir þaS? --- Skyldi hún nú hata mig eins ákaflega
og hún gerSi áSur, og flæma mig í burtu á ný? hugs-
"Svo hún er systir ySar?" sagSi hún enn einu aSi aumingja Margaret, þar sem hún sat niSuríút og
görSunum.
ekki um heimsónkir um þessar mundir.
Hún sagSi
aS systir sín hefSi veriS veik, og yæri hjá sér um tíma sagSi hin röddin. "Eg þyrfti aS fá ýmsar nýlendu-
meSan hún Væri aS ná sér aftur. | vörur, og þær hefSu enda átt aS vera komnar til
Hinar fáu fjölskyldur í greifadæminu, sem um mín fyrir löngu. En drengurinn
þessar mundir héldu til úti á landinu, yptu öxlum, og pöntunum, er svo óhægilega gleyminn.
viS tedrykkjur og í heimboSum varS oftast einhver nú eftir því aS þér megiS hvergi fara á meSan eg er
tiil aS vekja máls á hinu stórkostlega hneyksli, sem aS heiman.” ,
hefSi komiS fyrir í Carews fjölsikyldunni, fyrir ekki
löngu síSan. En ef hin elskulega Lady Paunceforte
sinni, "og dóttir frú Carew, þessi bjarta, fal'lega, unga
frú. HvaSa frú Carew er þaS? ÞaS er þó líkloga
ekki —"
"HeyriS þér nú, kona góS,” tók drengurinn fram
í, "eg held þér gerSuS réttast í aS láta míg íá borgun
fyrir þaS, sem eg kom meS, og svo get eg fariS. Eg
sem tekur á móti hefi ekki tima til aS standa her allan dagmn, aS hlusta
En muniS á spurningar ySar viSvíkjandi ætt þessarar ungu
stúlku. Skuldin er eitt pund og þrír shillings."
"ÞaS er rétþ og hérna eru peningarnir.”
/Eg náSi upp nokkru af mjölinu fyrir ySur,”
gret saran.
“Og þetta er móSir mín — mín eigin móSir —
þaS slítur sundur hjarta mitt! Ó, guS minn góSur,
gefSu mér ást móSur minnar og láttu samleiS okkar
verSa eins og hún á aS vera!” Þetta var bænin setn
næstum óafvitandi kom yfir varir hennar.
Mér er alveg óhætt sem stendurt Debora.
herragarSinum er nú ekki annaS fólk en þessar tvær sa&ði hann hlæjandi. Eg hugsa aS ySur geri þaS
hefSi ásett sér, aS þvo þann blett alf systur sinni, þá ungu gtúlkur; hitt fó-lkiS er ekki komiS ennþá. Stund-' ekki svo mikið lil’ hó ogn af mold og sandi kynni aS
kom þeim þaS ekkert viS. Opinbera óvirSingu var um Syngur önnur þeirra; röddin er sæt og sorgbland- ver®a ® kökunum ySar.
in. Eg hefSi forvitni á aS sjá framan í -hana."
“ÞaS er -svo, frú.”
Rómurinn varS nú svo undarlega huggandi og
hughreystandi — rétt eins og veriS væri aS tala viS
barn: "En fariS þér nú inn; svo skal eg búa til teiS
handa ySur.”
þó ekki vert aS sýna þeilm.
ÞaS var einn dag.aS Franciska varS aS vera
heima, vegna heimsókna, sem ekki varS hjá komist,
Margaret var ein á gangi í hinum -fallega ákógi.
en
sem var utan viS hinn stóra skemtigarS, er talinn var
einn af hinum kosfibærustu á Englandi.
Hún var búnin aS eySa svona deginum, þar til
komiS var undir sólsetur. Þá da-tt henni í hug aS
heppilegast mundi vera aS hugsa til heimiferSar.
Heimsækjendurnir hl-utu aS vera farnir, og líklegast
aS Franciska -biSi bennar nú í hinum loftgóSa sam-
komusad.
Svo fór hann 1-eiSar sinnar flautandi. Débora
beiS viS unz hún heyrði ekki lengur til hans. Þá
sneri hún sér aS Margaret og spurSi hikandi: “HvaSa
frú Carew er þetta? NafniS Carew er töluvert al-
ment.

“Hún á heima í London,” svaraSi Margaret, “og
Margaret varS hálf bUt viS, er hún heyrSi skó- er lil húsa hfá dóttur sinni og ten«dasyni Áður átt'
hljóS á bak viS sig. Henni var þaS ljóst að hún um við heima ’ Bedford’ en settnmst síðar að 1 Lon'
háfði engan rétt haft til að vera þarna og hlusta á alt ^00 Vlð Áclisan R°ad’
þaS, sem hún hafSi heyrt. — Drengurinn frá ný"1
lenduvöruverzluni-nni, sem Debora hafSi minst a,
kom einmitt gangandi milli trjánna meS körfu í hend-
“Nú ertu aS verSa lík sjálfri þér, og eins falleg inni, og flautaSi fjörugt sönglag. Hann virtist verSa
og þú hefir noikkurntíma veriS, -hafSi Franciíka
hvíslaS aS henni þá u-m daginn. Ó, Margarett mig
forviða er hann sá Margaret.
VoruS þér aS hugsa um aS koma inn í húsiS,
undrar, hvaS því olli, aS Basil skyldi elska mig, eftir jómfrú?" spurSi hann eftir nokkur augnablik. “ÞaS
aS hafa séS þig."
Systir hennar sneri sér snögglega undan.
duttu þessi orS í hug af og til um daginn. En nú|
stan-saSi hún alt í einu viS hliS á ferhyrndum garSi, j
mjög einkennilegum. HurS var fyrir hliSinu og var
hefir máske ekki veriS lokiS upp, þó þér hringduS ?
Henni þag er alveg ófært. Hún er þverúðug og leiðin-
eg-”
"Hverja eigiS þér viS?”
"Hina gömlu vinnukonu hérna. Hún heitir De-
henni læst með sterkum hengilás. En þar uppi y'fir bora; en sjálf kallar hún sig Madömu Dene.
var áuglýst, aS þeir sem vildu komast innt væru ”En hver er þaS, sem heldur þetta hús?” spurSi
beSnir aS hringja tvisvar. Þar hékk einnig gömul Margaret.
klu-kka og mjög sterklegt en rySgaS handgrip úr Eftír aS hafa aSgætt Margaret snöggvast setti
járni. Fyrir innan girSinguna sá hún lít.S hus, snot- drengurinn körfuna niður á gangstíginn, og tók upp
urt og meS einkennilegu byggmgarlagi. En nu var dr henni nokkra böggla; en á meSan
þaS orSiS hrörlegt og virtist tilheyra löngu liSinni
tíS.
Margaret stóS þarn a.studdi hendinni á hurSina er. Ag minsta kosti er þaS víst, aS gamla Debora
og veitti öllu nákvæmt athygli. Hún las auglýsing-1 hleypir engum inn. ÞaS er hún, sem gerir húsverk-
sagSihann:
Hún er alment kölluS huldukonan . Hún er göm-
ul og hrum og ekki með sjalfn sér, eftir þvi sem sagt
"GetiS þér ekki lýst henni fyrir mér? Hvernig
Íítur hún út?” spurSi hún meS kulda og vanstillingu.
"Hún er fremur há vexti og dökk yfirlits."
"Dökk," hafSi Debora upp eftir henni. ÞaS var
sem hrollur færi u-m hana og hún stundi viS.
"Hefir hún svar-dökk augu og þykkar augabrýr,
sem næstum ná saman? Gljaandi hár, óhrokkiS,
strokiS niSur meS vöngunum báSumegin? Þunnar
varir meS hörkulegum dráttum í kringum munninn?
Litlar hendur, hvítar, mjúkar og liprar? Ó, guS
minn! Er þetta ySar frú Carew — hún sem bráSum
ætlar aS koma hingaS? En hvenær kemur hún?"
"Hér um bil um miSjan ágúst — eSa innan fárra
davo."
Débora dróg þungt andann og sagSi í hálfum
hljóSum: “Þá er þó tími til aS hafa gætur á henni.
Annars verkar nærvera hennar á mig líkast því, sem
eg vissi af eiturslöngu í grasinu eSa tígrisdýri í skóg-
inum —”
Hún þágnaSi alt í einu og horfSi óttaslegin á
Margaret. En svo áttaSi hún sig fljótlega og sagði
í lágum bænarrómi:
Sir Basil og tengdamóSir hans komu nærri miSj'
u-m degi. Franciska háfSi ekiS til bæjarins til aS
mætaþeim. En Margaret hafSi gengiS sér til skemt-
unar út í garSinn. Hún hafSi mælst til viS systur
sína, aS hún mætti vera laus viS aS koma til miSdeg-
isverSat þennan dag. "LolfaSu mér heldur aS eySa
tímanum úti í skemtigarðinuim; mér þykir svo skemti-
legt aS ganga þar um, einkum seinni hluta dags. ViS
morgunverSinn í fyrramáliS get eg heilsaS upp á
þau. Eg vil ekki, góða systir mínt aS þaS sé nokkur
áhyggjuskuggi yfir fyrstu samfundum BasiL og þín,
og móSur minnar. En svo mundi þaS verSa, ef eg
væri þar nær stödd.” £ ,
Franciska svaraSi þessu ekki. Hún aSeins faðm-
aSi systur sína ástúSIega áður en hún ók af staS.
Hún hafSi beSiS móSur sína aS vera góS og Jjúf
viS Margaret. En hún taldi sálfsagt, aS þaS þyrftí
hún ekki aS nefna viS Basil, þar sem systir hennar
átti hlut aS máli.
MiSdegisverSurinn handa Margaret var því til-
reiddur meS fyrra móti, og neytti hún hans í hinum
litla búningsklelfa, sem hún ha-fði full u-mráS yfir, og
þar háfSi Franciska látiS prýða veggina meS falleg-
um myndum og málverkum úr hennar eigin herbergi.
Þegar Margaret var búin aS borSa fór hún út, og
var ekki viðstödd, er þær mæSgur og Basil komu
heim. Frú Carew sagSi hranalega aS þaS væri lík-
lega eins heppil-egt.
"Mundu eftir því aS þetta eru ráS Francisku; hún
hefir drifiS þaS í gegn,” sagSi hún viS tengdason
sinn. "ÞaS er ekki aS mínum vilja. Og skyldi
nokkuS ilt hljótast af því, þá er þaS aS engu leyti mér
aS kenna.”
Eg sé ekki hvaS ilt gæti leitt af veru hennar hér,’
sagSi Basil stillilega. "Auk þess er hún dóttiV þín
og systir konunnar minnar, svo því verSur ekki
breytt.”
ÞaS var auSséS aS frú Carew líkaSi ekki þetta
una: “Heimsækjendur erubeSnir aS hringja tvisvar. in Qg í raun og veru sér um alt húsinu tilheyrandi r. £.
"Hver ætli þaS sé, sem býr hór?” hugsaSi hún. j Hún segir aS húsmóSir sín vilji ekki sjá gesti. Þær hana vita aS Cg h*fÍ fagt ^etta; Eg “ eg hef> m°rgU
GirSingarnar sýndust aS mynda einskonar völundar- >áta ekki einu sinni vitja læknis, þó þess væri þörf. * ' ~ er Pcr a at,,n‘
hús. I bókum hafSi hún oftl esiS um s/lík hús, en alt-; En alt borga þær reglulega. Húsbóndi minn segir
"FyrirgefiS mér, ungfrú; en þér megiS ekki láta svar'
Eins og fyr er sagt, var Margaret á reiki um garS-
af hafSi veriS eitthvaS leyndardómsfult í sambandi ; ag þag sd ekki mikig sem j-,ær kaupi hjá ihontnn.
viS þau; eitthvert launungarmál, sem þau duldu. Nú 1 Þær hafa eina kú; hún er þarna yfir á enginu. Sýnist
er sagt aS
ryfjaSist þaS upp fyrir henni aS hún hafSi heyrt ein y8ur ekki þessi bygging undarleg? ÞaS
hvern----skyldi þaS ekki hafa veriS Basil tala um bún sé bygS af gömlum sérvitring fyrir löngu síSan.
konu, sem væri alment nefnd "Leyndardómsfulla —ÆtliS þér svo aS koma meS mér innt eSa verSa
konan" eSa "Hu-ldukonan , sem heldist viS í húsi er her eftir>”
hann ætti, og væri á landamerkjunum milli hans og
nágrannanna.
Skyldi þaS nú vera þetta hús?
Í sömu svi-fum heyrSi hún rödd, sem virtist koma ^ ag gjá Qg heyra hvag ^ gerSist
frá miSri girSmga'flækjunni; en þann, sem talaSi, gat
hún ekki séS.
“Debora!” sagSi röddin. Nú er hún komin aiffc*
þungbæru mætt á lífsleiSinni, og því er eg á stund
um ekki verulega -meS réttu ráSi. Þér verSiS endi
lega aS géfa mér óbrigSult loforS u-m þetta. Ef þér
aSeins vissuS hve afar mikiS ilt þaS gæti leitt af ser;
oij þaS mundi einungis bitna á saklausri personu,
gamalli og heilsulausri.”
“Eg lofa þvít” sagSi Margaret blíSlega og hug-
| hreystandi. Hinni gömlu konu létti viS aS heyra
u , . málróm hennar. Hún strauk háriS frá augunum og
Hann hrmgdl klukkunn. svo aS nýju, þar eS ekki tautaSi: ”ASlaSandi, góSlegt og viSfeldiS andlit;
| og þessi einkennilegá sviplíking — maSur gaeti næst-
um hugsaS aS þaS væri hún sjálf. Mér finst eg vera
aS missa vitiS. En þetta er auSvitaS ek-ki annaS en
sjaldgæf tilviljun. Og þær voru líka skyldar.
"Hver er koimin áftur, frú?
“Unga stúl-kan faílega, sem eg talaSi um viS þig.
Einn dag sá eg hana ríSandi og aSra unga frú; en eg i hdsmóSur minn,
gat ekki séS hana nema aS nokkru leyti, því hún hdn gerir ______••
hafSi blæju fyrir andlitinu. Hún hafSi -bjart hár,
þaS sá eg glögt. Eg læddist heim aS húsinu til þess
eg gætí séS þær sem bezt. Þær voru þá í dagstof-
unnit og Iþá sá eg þær glögglega. Þær eru báSar
faUegar.”
"En, frú — eg hefi margsinnis aSvaraS ySur,
beSiS ySur aS fara gætilega. ÞaS er svo hætt viS
aS einhver sjái ySur. ÞaS er svo ríkt í huga mínum j
aS þaS komi einhverntíma fynr.
ivuiui viiimvviiiiUiuu */»»»• i l . m s
Nei, þaS er ekki svo hætt viS því. Og endai £eytlngU a andlitl göm1u konnnnar- Hún varS ná
þótt hann sæi mig, mundi hann ekki gera mér hiS f°' 1 andl,tl og mjog ottaslegin- Hún misti mjölpok-
minsta mein. Hann lýtur einstaklega vel út, og eg ann' Sem dren8urrnn haf»> fen&>S henni; hann datt
er í engri hættu. HúsiS er leigt undir hennar nafni, í gang9tlgmn’ PaPPirmn nfnaS. og mjöl.S þyrlaSist í
allar attir.
09. vinnufólkiS heldur aS eg sé afturganga.
5amt e-r fól'kiS fariS aS gera þetta aS umtals-i ^ Það er la8 a þessu,” sagSi drengurinn
e-fni,’ sagSi hin rijddin. “Einhver sá ySur í garSin-
■<;m um kvöld í tunglsljósi, og þáS vakti athygli og!
forvitni. I gær, þegar eg var hjá slátraranum, spurSu
var lokiS upp, er hann hringdi í fyrsta sinm.
Margaret varS aftur undarlega og óvanalega for-
aS nú gerSist.
Nokkru seinna kom einkennileg kona gangandi
og opnaði hliSiS. Hún tók ekki strax eftir ungu ^æm jómfrú. þér eruS ákaflega líkar konu. sem eg er
s ulkunm. sem stoS l.t.S e.tt fra hl.S.nu hægra megin,: nákunnug) og þaS HafSi svo mikil og undarleg áhrif
en hun snyr ser aS drengnum og segir í höstum rómi: I . mig_eg varS reglulega hrædd. Eg er alein hér í
! “völundarhúsinu" méS gömlu frúna m-ína.
"Er hún mjög gömul? ” sagSi Margaret undrandi.
| "Mér fanst málrómurinn hennar svo hljómfagur og
unglegur.”
Debora varS óttaslegin og sagSi: HeyrSuS
! þér hana tala? HvaS var þaS, sem þér heyrSuS?”
“Eg veit þaS vel, aS eg hafSi engan rétt tíl aS
heyra þaS, sem talaS var áSan. Af einhverju hugs-
unarleysi gleymdi eg aS gera vart viS mig, en stóS og
hlýddi á samtal, sem mér var ekki ætlaS aS heyra,”
svaraSi Margaret og kafroSnaSi. En aS minsta
kosti skal eg engum segja frá þv. — þaS megiS þér
vera vissar um.”
"Þér hefSuS átt aS gera vart viS ySur,” sagSi
a' gamla konan í ávítunarróm. "Hún er ekki meS öllu
ráSi á jttundum, og veit ékki —’’
"Ertu þarna, Debora?” var sagt meS mjúkum
róm. "Mér er fariS aS leiSast eftir þér.
“Eg kem nú undireins.”
'FariS þér nú burtu héSan sem allra skjotast,
Eg vildi gjarnan vita hvers vegna þú komst ekki í
gærdag. Eg hafSi ekki mjöl í kvöldmatinn handa
Og sá sem borSar eins lítiS og
Hún heyrSi eitthvaS og leit upp, og kom þá auga
á Margaret og virtist henni verSa hvenft yiS.
Hver er þetta?” spurSi hún og benti um leiS
á hina ungu stúlku. “Var hún þér samferSa? Og
hvaS vill hún hingaS?”
Ekkert, tók Margaret undir. “Eg gekk hér
framhjá af tilviljun, og eg —” Hún hafSi fært eig
nær en stansaSi snögglega, er hún sá hina afskaplegu
í háSi.
HefSi svona fariS fyrir mér, þá hefSi eg fengiS á-
I vítur og veriS kallaSur asni.”
_ „ . Hun skifti sér ekki af því sem strákurinn sagði, en há]t hón áfram og sneri sér aS Margaret og ýttí henni
þeir mig spjörunum úr. Slátrarinn spurSi mig hvem-; horfðl 3toðugt a Margaret meS opinn munn, fölar meS hægS út úr h-liSinu. "Um fram alt, látiS hana
ig væri meS “gömlu frúna mína”. Hvort ySur liSi ! varir °S hræðsluna afmálaSa í augunum, ejns og hún a]drei sjá ySur; af því gæti mikiS ilt hlotist.’
I hefði séS vofu.
“Hver — er
reynslu.
Margaret var utan viS sig, og án þess aS vita eig-
irdega hveS hún skyldi gera, færSi hún sig nær henni.
betur.”
“Hverju svaraSir þú honum?”
"Hann gat ekki veitt neitt upp úr mér. — En svo
eg víki aftur aS hinni ungu frú. Hver er hún í raun
og veru.J
V
Margaret flýtti sér í burtu. Hún sá aS. Debora
þetta?” stundi hún upp meS á- stóS viS hliSiS ogshorfSi á eftir henni. Svo heyrSi
hún á ný rödd gömlu frúarinnar.
Eins og í leiSsIu sneri hún áleiSis til skamtígarSs-
inst og fljótega var "völundarhúsiS” horfiS henni.
inn hingaS og þangaS, þar til fariS var aS rökkva.
Um kl. 9 gekk hún þangaS, sem kállaS var "Hinn
hollenzki garSur". Þetti þótti svo framúrskarandi
hugljúft og hressandi aS sitja í lystihúsinu litla, sem
þar var, umkringt af laufrikum birkitrjám —' og sjá
tunglsljosið spegla sig í vatninu frá gosbrunninum.
Þessi staSiir var ekki langr frá sjálfum h.rragarSin-
um, sem stóS hátt og var mikilrengleg bygging, svo
þaS gat vakiS ýrmar hugmyndir aS horfa þangaS í
tunglsljó'.nu.
Margaret hafSi u-ndireins kunnaS vél viS sig þar.
HúsiS var bygt í gömlum stíl, reisulegt og vandaS, en
afar óbrotiS. Basil hafSi líka sagt henni einu sinm.
aS frá því -fyrsta hann myndi eftir sér, hefSi honuni
fundist mikiS til um þessa eign, og henni fanst þaS
skiljanlegt.
MeSan hún sat þarna og hugsaSi um þetta, hevrSi
hún skóhljóS nærri ser. Hún flu-tti sig út í dimman
krók. Hún vildi helzt aS enginn yrSi þess var, aS
hún væri þarna. -En hver skyldi þetta vera? Hjnni
datt frú Carew í hug, og þóttist varbúin viS aS mæta
henni.
1 sömu svipan sá Margaret dökkklædda veru
standa viS dyrnar á lystihúsinu. Hún færSi sig enn
betur út í -horniS og fékk megnan hjartslátt. Hver
gat þaS veriS? Var þaS vofa?
Hún sá aS þaS var konat vel vaxin og tignarleg,
-meS svartan klút, þykkan, sem huildi höfuSiS og
'herSarnar. AndlitiS var aS mestu leyti hulliS af
dökkri blæju. Gegnum hana litu angurvær augu
fast framundan sér.
MeSan Margaret sat og starSi á þessa óvæntu
opinberun, settist konan á bekkinn án þ-ess aS gæta
aS henni, og fór aS tala viS sjálfa sig í hálfum hljóS-
um, svo Margaret heyrSi ekki nema orS og orS á
stangli. ,
Eg hlaut aS koma — seinasta kvöldiS; seinna
væri þaS ef til vill hættulegt. Hann mundi naumast
þekkja mig eSa segja til mín, því hann er vænn og
vandaSur maSur. En — eins og Debora segir —
væri þaS máske hættulegt. Hver ætíi þaS sé, sem
er kona hans? Debora sá hana aka út til aS taka á
móti honum. Hin gamla, góSa kona er ætíS svo
varasöm og hrædd um mig. En hvers vegna? ÞaS
veit eg ekki.”
Meira. .