Heimskringla - 02.06.1920, Blaðsíða 4

4. BLAÐSIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 2. JÚNl, 1920.
WINNIPEG, MANITO BA, 2. JCNI, 1920.
Stefnuskrá
. Norrisstjórnar.
Stefnuskrá þessi er nú birt í tíu Jiðum eða
lagaboðorðum, en fremur er útlegging-þeirra
lagaboðorða fátækleg. Þegar farið er að
lesa, til að fræðast um hvað hún ætli sér að
gera í framtíðinni, þessi stjórn, sem frægust er
fyrir að hafa komið mestu fylkisfé í ló, allra
stjórna, sem fyrir þessu fylki hafa ráðið, síð-
an það varð manna bústaður, þá verða flestir
jafnfróðir um það, að öðru leyti en því, að
hún ætli að láta sitja við það sama og verið
hefir, ef níðartíminn stendur. Frá stefnu-
skránni er svo gengið, að ekkert er sagt, ann-
V að en það, sem auðvitað allir vita, að ajt verð-
ur með hinum sama upptekna hætti og áður
var, framkvæmdir fáar eða engar en sköttum
bætt á skatta ofan,
Líðir þess'arar stefnuskrár eru sem fylkir:
I. Uppfræðing-
Svo nefnir hún fyrstá liðinn. Þar er því
heitið, “að uppfræðing barna skuli kostgæfi-
lega stunduð, þó nú megi með sönnu kallast
í ágætu horfi o. s. frv.” “Umbætur á gerð-
ar sem við verður komist”: “Háskóli efldur
til þess að 'samsvara þörfum mikils fólks-
fjölda”.
Hvernig á þessari uppfræðingu að vera var-
ið, sem nú er í ágætu standi? I hverju eiga
umbæturnar að vera fólgnar? Með hvaða
hætti skal háskólinn efldur? Ekki er eitt orð
sagt um neitt af þessu. Alt .þetta á víst að
gerast “án vors tilverknaðar”, eins og þar
stendur, gerast af sjálfu sér. En benda mætti
á, hvernig meðhöndlun þessara mála hefir
verið siðan að þessi stjórn tók við. Of langt
yrði það að segja sögu hennar um meðferð
mentamálanna um alt fylkið, en það nægir
lesendum íslenzku blaðanna, að bendta á
hvernig því hefir verið háttað á þeim stöðum,
sem Islendingar búa.
Má þá fyrst tilnefna dæmi vestan úr
Grunnavatnsbygð, f kjördæmi Skúla vors
sæla; en það er skólasameiningarmálið í
Norðurstjörnuhéraði. Nokkru eftir að fylk-
isstjórn þessi komst til valda, var því hreyft
þar vestra af héraðsbúum, að færa út Norður-
stjörnu skólahérað, þannig að lagt væri til
þess bygð dálítil, er lá fyrir norðan það og
eigi tilheyrði neinu skólahéraði. Þá átti að
bæta við það að vestan og sunnan nokkrum
búendum. Breyting þessi var samþykt með
almennri atkvæðagreiðslu, og svo átti að
byggja nýtt skólahús með minsta kosti þrerh
bekkjum, ráða til skólans jafn marga kennara,
og koma svo á flutningi barna á skólann. Með
þessu móti var fram á það séð að auðið yrði
að veita börnum innan héraðs alla þá upp-
fræðslu, sem gert er ráð fyrir í kensluskrá al-
þýðuskólans, svo foreldrar þyrftu ekki að láta
böm sín í burtu frá sér til þess að ljúka við
alþýðuskólanámið. Byrjuðu nú héraðsbúar
á því að taka lán til þess að kaupa flutninga-
tæki fýrir skólann, vista kennara, og var svo
skólinn stofnaður með þessu fyrirkomulagi..
Yfirkennari var ráðinn og samið viVhann til
allmargra ára. Þá kom til að reisa hið nýja
skólahús- Má geta þess að gamla héraðið
átti Iandspildu allstóra inngirta, þar sem skóla-
húsið stóð; þar hafði verið grafinn brunnur
og fleiri umbætur gerðar. Var staður þessi
•'sem næst miðbiki hins nýja skólahéraðs, hvað
íbúatölu snerti á allar síður, og hvað barna-
tölu viðkom bezt settur .til skólasóknar af
öllum stöðum innan héraðsins.
Nú þegar kom til að ákveða, hvar nýjá
húsið skyldi standa, urðu deilur um það innan
. héraðsins, en þó svo að ekkert hefði úr þeim
þurft að verða, hefði þá verið með lipurð og
hagsýni að farið af hálfu mentamáladeildar-
innar. En á það skorti mikið. Örlítiil minni-
hluti nyrzt í héraðinu vildi nú láta færa skóla-
setrið norðar. Til þess að greiða úr þessu
máli var svo sendur af örkinni þangað vestur
þjónn mentamáladeildarinnar, er hr. Stratton
heitir, og hefir það háa embætti að ráða fyrir
“Útléfndingum” um öil þeirra uppfræðslumál,
og ákveða hvernig þeirra andlega uppeldi
skuli hagað, svo þeir verði sem beztir borg-
arar í hérlendu þjóðlífi. Á hann nokkra fundi
með héraðsbúum og sannfærist strax um það,
að meirihlutmn með allri skóianefndinni. eigi
og skuli beygja sig fyrir hinum fáu mönnum,
er voru í minnihlutanum. En er hann fær
eigi héraðsbúa til að hlýta þessum úrskurði,
ráðleggur hann að láta leysa upp héraðið og
skifta í tvö smá héruð, er síðan hafa hvorugt
getað staðið almennilega straum af skóla-
haldi. Skuldir fyrir áhöld til skólans, er bú~
ið var að kaupa, féllu á gamla héraðið, og á
það var svo bætt að stór sneið var tekin af því
og lögð til hins nýja héraðs, svo að skatta-
álögur jukust stórum, á héraðsbúum er eftir
sátu, en hálfu örðugra gert að halda skólan-
um uppi. Má svo segja að sjaldan hafi ver
verið haldið á nokkru máli, og sannarlega
mentamálum bygðarinnar eigi til framfara.
Undan þessu var klagað og gerðar nefndir á
fund kenslumálastjórans, honum sýnt fram á
hvernig hagaði bygð í héraðinu, hvermg veg-
ir lægju, og hvað mörg börn á skólaaldri ættu
heima í hverjum bæ og hvað miklu fé hérað-
ið væri þegar búið að verja til umbóta gamla
skólastaðnum, er algerlega væri burtu sóað,
ef nú yrði farið að velja um annan stað.
Nefndinni var kurteislega tekið, en sagt samt,
að þótt þetta væri nú alt samSn rétt, sem hún
hafði þegar bent á, þá stæði nú svo á að
kenslumálaráðið sæi sér ekki færj að ryfta
neinu sem Ira Stratton hefði gert, því með því
, vaeri það að veikja þá tiltrú, sem almenningi
væri ætlað að bera til þessa þjóns kenslumála-
ráðsins. Við það varð svo að sitja, eftir all-
mikla frekari vafninga og flækjur, sem fram
komu í þessu máli.
En þar lá fiskur undir steini, að ekki mátti
veikja vald eða umboð þessara pólitísku
þjóna, sem skipaðir voru yfir vesalings “út-
lendingana” og menta áttu þá, á stjórnarvísu.
Ekki var um mentamál að ræða, því eigi var
því neitað að skólanefndin hefði rétt fyrir
sér', heldur hitt að það mátti ekki rýra vald
umboðsmanna og undirtylina mentamálaráðs-
ins. Hefir það og oftar sýnt sig, og í fleiru en
þessu, að stjórninni er fremur sýnt um að
halda taum mininhluta manna. Ef til vill eigi
að furða sig á því, þegar þess er minst, að
sumir ráðgjafarnir halda embættum sínum
fyrir ráð minnihluta kjósenda, og finnast
munu á meðal þeirra menn, er aldrei voru
kosnir, en stigu upp í hásætið með leyfi og
samþykki félaga sinna, því svo var til hagað
útnefningu þeirra, að frá almennri kosningu
var forðað, en það látið heita sem þeir væru
kosnir gagnsóknarlaust.
Um Ira Stratton, þenna þjón stjórnarinnar,
eða mentamálaráðgjafa, eða uppfræðslupost-
ula Utlendinga, eða hvað hann kallast, er það
að segja, að aldrei hafði það heyrst fyr en
stjórn þessi kom til valda, að hann væri tal-
inn nem nsérstakur fræðimaður eða gáfnaljós
eða mentamálaskörungur- En hann var talinn
ramur að afli og afburðamaður er hann að
vexti: Höfuðstór, úteygður, brúnamikill, vara
þunnur, tanngarðurinn mikill og búkurinn all-
ur í gildara lagi, handstór og hrikalegur, bein-
in stór og liðamót öll. Flýgur öllum í hug, er
sjá þenna mentfrömuð og netta barnakennara
að honum myndi ekki verða mikið fyrir ef
svoleiðis lægi á honum, að ganga nakinn og
,bíta í skjaldarrendur, og að hann ætti fremur
að styðjast við krókaspjót eða gaddakylfu
en ntblý eða pennaskaft.. En svona menn
eru menningunni til hins mesta uppihalds og
líklegastir til umbóta, “þó nú megi með sönnu
alt kallast í ágætu horfi”. Einkum hlýtur ag-
mn og óttinn í skólunum að njóta mikillár
styrktár af svona sjálfgerðum vísindamönn-
um!
Annað dæmi um hið ágæta horf alþýðu-
skólamálanna, eru skólarnir í Sprague-sveit-
inni hér austur í fylkinu. Helzta bygðin í
þeirri sveit er íslenzka bygðin við Pine Valley. |
Námu íslendingar manna fyrstir land í sveit
þessari og hafa búið þar einna lengst. Strax
og þeir settust þar að, komu þeir á stofn hjá !
sér skóla, og hafa ekkert til sparað að Ieita
þeirrar mentunar fyrir börn sín, sem þeim hef-
ir verið frekast auðið. Land alt þar eys|ra er
skógi vaxið. Nú á síðarf tíð hafa menn flutt'
inn í sveitina af ýmsum þjóðum, til þess að
vinna skóginn, og dvalið þar um tíma. Hvergi
hefir þetta fólk myndað eiginleg bygðarlög,
því þó að nafninu til fólk þetta tæki heimilis-
réttarlönd, hefú það yfrgefið þau þegar það
var búið að selja af þeim skóginn. En hin
. mikla menningaralda sem stjórnin hefir veitt
yfir landið, hefir auðvitað náð til þessa fólks,
til að væta í hinum andlega harðvelli þessara
skógarbúa, svo einhver dýrðleg rós, stjórn-
inni til dýrðar, næði að spretta þar. Skólar
hafa verið settir þar upp hvervetna, en við-
haldi þeirra og öllum kostnaði varpað upp á
sveitina, samkvæmt núgildandi lögum. Fólk-

ið, sem skólana hefir átt að nota, hefir komist
hjá að borga einn eyri, því fasteigmr hefir það
engar átt, en flutt jafnóðum burtu þegar at-
vinnuna við viðartekjuna hefir þrotið. Hafa
þeir því, er gjalda verða til sveitarþarfa, orð-
ið að bera allan kostnaðinn. Hefir þetta
háttalag orsakað það, að skattur er nú orð-
inn svo hár á íslenzku bygðinni, að naumast
þýkir rísandi undir. En fynr þessa frammi-
stöðu hælir svo stjórnm sér, og til að sýna hve
ant hún láti sér um almenna uppfræðslu, telur
hún upp hvað hún fjölgi mikið skólum á
hverju ári.
Naumast er nú hægt að segja, að þetta sé í
eins góðu lagi og þörf sé á, né að það mæli
með því að stjórnartími hennar sé lengdur um
eitt kjörtímabil enn.
Þetta er saga alþýðuskólamálanna. En
hvernig standa svo sakir með æðri skólana?
Við búnáðarskólann, er ávalt hefir verið talin
mesta nauðsynjastofnun fylkisins, er það að
segja, að þar er alt í hinni mestu óreiðu. Skól-
inn er algeralega undir stjórn Val. Winklers,
akuryrkjumálaráðgjafans, er vægast sagt
skoðar hann sem deildarstofu í stjórnarráðinu
og kennarana sem skrifstofuþjóna. Tillögur,
sem kennararáðið gerir og samþykkir, eru
gerðar afturreka, eða þeim et ékkert sint, og
þegar eftir því er gengið að stjórnin skýri frá,
vegna hvers að þeim sé enginn gaumur gefinn,
er svarið: “Vér sjáum enga ástæðu til þess”,
Eins og hverjum heilvita manni sé það ekki
ljóst, að ef nokkrir eru færir um að segja til
um þarfir skólans, þá eru það kennararnir en
ekki akuryrkjumálaráðgjafinn, er sjálfur
mundi eiga full erfitt með að ljúka prófi fyrsta
bekkjar skólans. Afleiðingin verður svo sú,
að flestir betri kennararnir fara, og hefir það
sýnt sig þessi síðari ár.
Þá er' háskólinn sjálfur annar spegillinn
þe*sara miklu mentunarfra,mfara í fylkinu.
Stjórnin segir í þessum fyrsta lið stefnus’krár-
innar að “hann skuli efldur til þess að sam-
svara þörfum mikils mannfjölda”. Já, hins
stóra “mannfjölda” er eigi ætlar sér á skóla
að ^anga. Hvernig hann hefir verið efldur
á undanförnum árum sýna byggingarnar nýju,
kumbaldarnir og ranghalarnir, bygðir í horn á
tvo vegu.við háskólagarðinn, og eigi hærri en
svo að maður fái staðið úppréttur í þeim.
Ait hefir verið knifið, er að skólanum hefir
Iotið, nema borgunin til byggingameistaranna
fyrir þessi “langhús”, er sögð er að nema
muni á annað hundrað þúsund dollara. Bygg-
ingar þessar hinar nýju standa nú fram með
tveimur strætum og útiloka alt útsýni frá
gömlu háskólabyggingunni, svo að þaðan sést
nú ekkert nema til “tukthússins” að austan,
sem er nú orðið sem deild háskólans, því það
stendur inn á milli tveggja aðal húsanna sem
notuð eru fyrir kenslustofur.
Þetta kann “að §vara þörfum mikils mann-
fjölda”, en það svarar ekki þörfum hinnar
æðri mentunar og menningar, er bústaði ættu
að eiga í þessu fylki.
(Framh.)
Æfibrautin og
auðnuvegurinn.
Dagurinn sem framundan bíður eí öllum
hulinn. Lengd æfinnar þekkir enginn. Hver
verður þv^' að láta sér nægja þann mæli tím-
| ans, sem honum kann að hlotnast. Hvað spor-
1 in vefða mörg, hvar þau hverfa í sandi tím-
ans, fær enginn séð fyrirfram. Það hefir frá
: a1da öðli hvílt á tilfinningu manan, að enginn
réði því sjálfur, hvort æfibrautin yrði löng
I eða stutt, heldur að þar réðu öfl og atvik, er
l með öllu væru óskiljanlega og óviðráðanleg.
: hvort þau eru stór eða smá, bera vott um þá
það vitum vér eigi, og enginn enn sem kom-
ið er.
Þótt enginn fái talið stun^Jina né dagana,
þótt enginn fái talið sporin fyrirfram, fram að
takmarkinu Jiinsta, þótt enginn fái sagt fyrir-
fram hvað mæta kunni á lífsleiðinni, þá er þó
æfin.sjálf eigi með öllu hulin og manninum ó-
viðráðanleg. Innra hjá manninum, í eðli
hans býr máttur, sem hann ræður að öllu Iéyti
yfir, og sem getur ráðið því hvernig æfin skuli
vera; sem ræður því, hvernig dagarnir skuli
verða, þótt eigi fái hann talið þá; sem ræður
því, hvernig sporini skuli liggja, þó eigi viti
hann hvað þau veroi mörg.
Þessi máttur er manninum gefinn að vöggu-
gjöf. Það er frjálsræði hans, vilji og ásetn-
ingur, sem gerir honum það mögulegt að
fylgja vissri stefnu í lífinu, og láta öll sin vefk,
hvort þau eru stór eða smá, vera vott um þá
stefnu- Hvert verk, hvort það er stórt eða
smátt, getur borið vott um drengskap; hvert
orð, sem talað er, borið vott um djörfung, um
sannleiksást og góðvilja til mannanna. Sporin
geta öll legið áfram — þurfa eigi að liggja á
snið við það sem fagurt er og satt. Þau geta
legið upp á við, þurfa eigi að liggja niður,
>fan að ládeyðumarki lífs og
dauða, svo að sama megi vera
ivort maðurinn er til eða eigi.
Ef lífið er naumt við oss menn-
na, hvað lengd æfinnar snertir, ei
pað eigi naumt við oss með það
avað vér megum, vilja, eða vera o[
gera, af því sera sannan drengskap
'iefir til að bera. ^Sfin er að vísu
hulin, en hún er í vorri hendi.
Þrátt fyrir þessa huldu, ei^yfir
hvílir æfilengdinni, getur æfibraut-
n verið auðnuvegurinn. — “Eig;
er þér skapaður aldur yfir aðra
menn, en því get eg bætt við, að
ivert sem þú fer, muntu hvarvetna
verða talinn og þykja hinn bezti
drengur”, — og það er auðna stór
og mikil, sá er sannur gæfumaður-
Hvað er annað til, er jafnast við
það? Kostir mannkynsins hafa
hafið það, reist þjóðirnar jafnan á
fætur, þegar þær hafa verið fallnar
ílatar í niðurlægingu. Kostir ein-
stakra manan hafa reist á fætur
heil þjóðfélög, er týnt hafa trúnni
á sannleikanum, á réttlætinu, á hin-
um æðra tilgangi lífsins, á sjálfum
sér, og fengið þeim aftur hina
horfnu trú sína og glötuðu von —
fengið þeim lífð að nýju. Hvað
er sælla og betra til, en hvarvetna
og ávalt að vera hinn bezti dreng-
ur. Ef svo væru flestir, hve létt
væri þá eigi lítúmagnanum að ná
rétti sínum, hve fækkaði eigi þeim.
sem hrjáðir væru, sem beygðir
væru og bugaðir, sem tapað hefðu
áttupi og týnt sjálfum sér?. Og
þau m^inin eru meiri og stærri, er
af þeim orsökum leiða, en allir
sjúkdómar, sem mannkynið hefir
að bera. “IVIanna meinin eru
mannkynsins skuld,“ sagði skáldið,
— vegna þess að þeir eru of fáir,
sem eru ávalt og hvarvetna mann-
kostamenn.
Auðna er of oft talin annað en
er, og auðnuvegurmn annar en
hann er. Sumir telja það auðnu
hina mestu að verða svo settir að
geta Iátið alt eftir sjálfum sér, vera
þess megnugir og hafa ráð á því.
E:? fer það eigi eftir því, hvað það
er, sem mennirpir vilja láta eftir
sér, hvort það getur auðna talist
eður eigi? Aðrir telja auðnuveg-
inn þröngan þyrniveg, sorgarspor
og sjálfsfórnarbraut. En því er
það þyrnivegur, að Iáta sín að
góðu getið? Því eru það sorgar-
Tpor, sem útrýma sorginni og fagn-
aðarbergmálin vekja, sem breyta
nótt í dag, kvöldi í morgun, ör-
væntingu í von? Því er það sjálfs-
fórnarbraut, sem hækkar manninn
sjálfan og stækkar, af verkinu sem
hann vinnur? . Er það eigi ein-
mitt lífið sjálft í allri þess dýrð,
tign og veldi? Það eru ekki
þyngstu átökin að Iyfta undir byrð-
ina, sem samferðamaðurinn ber,
Þyngstu átökin, erfiðasta byrðin er
eigin bagginrj, hlaðinn sérgæðum,
öfund og orðsýki. Og í þann
bagga bættist drjúgast hjá þeim, er
aldrei hafa stund, engan hafa vilj-
ann, til þess að lyfta með hinum
minsta fingri undir byrði samtíðar-
innar, er eigi hafa stund til og loka
eyrum fyrir þeirri æðstu köllun lífs-
ins, að lifa með samtíðinni um
eyktar bil, að ferðast með
þeim, sem á veginum eru,
nema þá helzt um sólskins-
brekkurnar, en sízt af öllu um hinn
djúpa og þrönga dal. En þangað
liggur æfibrautin einhverntíma, þó
æfin verði eigi löng, og fár lifir svo
að eigi verði hann að ganga þann
hluta leiðarinnar líka; fram með
hægt rennandi vatni, hinni lygnu á,
er naumast ber ott um lífið, svo er
lítið kvik þar á' straumi. — Nei,
eklcert þessa er þyrnibraut. Eigi
fórnarbraut í hinum algen^a skiln-
ingi, því svo er lífið göfugt í eðli
sínu, að í stað þess að tapa græðir
það við það, þess meir sem það'
stráir ynaði og Ijósi á veginn.
Hér og hvar um vegu mannlífs-
ins eru bjartar brautir — sólbraut-
ir. Hver hefir Iagt þær brautir?
Þeir, sem jafnan þóttu hinir beztu
og ágætustu menn hvarvetna og
hvar sem þeir fóru — auðnumenn-
irnir miklu- Hvar eru þeir? Þeir
eru til og frá á lífsbrautinni, og því
er ofl bjart. Þeir eru horfnir, en
þeir hafa skilið eftir merki þess að
Dodd’s Kidney PiUs, 50c askjan,
eða sex öskjor fyrir $2.50, hjá öll-
um lyfsölum eða frá
The DODD’S MEDICINE Co. i
Toronto, Ont.
þeir hafa farið þar um, og alt er
því betra fyrir komu þeirra. Eins;
og himininn, þegar loftið er raka-
þrungið, ber merki sólgöngunnar,
svo sólbrautin sézt glögg og skýr
eftir sólsetrið, og ljósadýrðin slær
blæ friðar og fegurðar yfir rökkur-
stundina, sem er í nánd, — svo
ber mannlífið, einkum um þær
stundirnar þegar dapurleikinn sæk-
ii heim, merki þeirra er hvarvetna
þóttu ávalt hinir beztu drengir.
Þeir hafa lengt daginn inn á nótt,
og breytt dægurmótunum, svo a$
eigi varð séð hveaær dag þraut, og
hvar nótt nam.
Þegar æskan horfir fram á leiS
og lítur hinn ókomna veg, sem viS
henni blasir og liggur þráðbeinn og
sléttur inn til framtíðarlandsins, er
æfsbrautin heillandi og fögur. Hve
margt er þar ekki að líta, hve stórt
og viðburðaríkt ferðalág hlýtur
það ekki að vera, hvd himneskt að
Iifa? Hve mikið er þar ekki, er
gefur rúm til hugsana og starfs?
Þessi brant er auðnuveguirnn; og
hve fegin vill hún eigi feta hann.
Vissulega er þetta auðriuvegur-
inn um Ieið og það er æfibrautin.
Enginn annar auðnuvegur er tiL
Það er fánýtt að leita hai>6 annars-
staðar. Það er sami vegurinn og
sama slóðin, og æfivegurinn sjálf-
ur. Þess vegna er því svo fjarri,
að auðnuvegurinn sé þyrnibraut,
að hann er fegursti vegurmn, sol-
brautin sjálf, sem æskan eygir viX
vegamótin, þegar hún byrjar sjálf
að velja fyrir sig og lifa.
Hann er greiðfærasti vegurinn,
beinasti og krókaminsti. Hann er-
greiðfærasti vegna þess, að erfið-
leikarnir eru allir fyrst framan af,
og svo sléttist hann og liggur beinn
það sem eftir er fram til endans;
þess léttari fyrir fótinn, sem maður-
inn verður eldri og kraftarnir taka
að réna. Hann er krókaminsta
leiðin, svo að til ferðamannsins má
sjá til baka yfir árin, sem hann hef-
ir farið, svo hann er sem samferða
á öllum tímabilum æfinnar, þeim
sem seinna Loma — og jafnvel þótt
hann sé löngu farinn. Hvergi hef-
ir hann orðið að ganga dulklæddur
til þess að fela það að hann færi
um þessar slóðir, hvergi að ganga
öfugur, svo hælar sneru fram og
sporin lægju öfugt. — Gamall og
grár játar hann, að hann hafi farið
hvern faðm vegarins, og hefir ekk-
ert betra heilræði að bjóða ung-
menninu, en að fara hinn sama veg,
því þá (ræðist það um alt sem það
sé að spýrja um, finni alt sem.þaS
leitar að; ,þá yfirgefi vonin og
trúnaðartraustið á lífinu það aldrei,
þá nái það takmarkinu, sem það sé
að hugsa um. “Þú vilt verða stór,
mikill, vitur, virtur og elskaður af
þinni samtíð: — Jú, hönd þín er
smá, armur þinn mjór, en þú þarft
eigi á meiri kröftum að halda til
þess- ‘ Oft verður lítið til bóta”.
Gakk þú auðnuveginn tl enda. Lát
það jafnan spyrjast af þér, að þú
hafir þótt hinn bezti drengur. Þá
gengur gæfan þér við hlið, og þá
þarf engu að kvíða; og þá sannast
það að æskusýnirnir reynast allar
sannar, o^ þetta er í sannleika góð-
ur og dýrðlegur heimur. Það er
undursöm braut.”
Og allir hinir ungu vilja fara
þessa braut, sem liggur til frægðar
og frama. Þeir vilja ganga þá
vegu og óttast eigi, þó hér og hvar
gerist leiðin torsótt. Og hverjir