Heimskringla - 02.06.1920, Blaðsíða 6

6. BLAÐSIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 2. JÚNÍ, 1920.
Skuggar og skin.
SAGA
Eftir Ethel Hebble.
Þýdd af Sigmundi M. Long.
gerir þaS. Og svo er þaS til að frelsa móður mína,
að eg breyti þannig.”
Hún læsti skríninu, vafði silkiklút utanum gim-
Skyldi Margaret hafa vitaS um ást hans?
Hefir máske líkahaft ást á honum?
ÞaS var litlu seinna aS perlufestinni var stoliS.
Hún "Nei, hreint ekki.
j eySilagt.”
“Ef svo er, hlýt eg aS sleppa því,
MeS því móti væri kanske alt
sagSi Franc-
steinana, og fór svo gegnum ganginn til herbergis HafSi systir hennar, áSur en þaS kom fyrir( á nokk-' iska eins og í leiSslu.
móSur sinnar. I urn hátt látiS á því bera aS þaS væri njjkkuS sér- Daginn eftir klæddi hún sig í kyrþey, en vandaSi
Þegar nú Franciska þó búning sinn. Margaret gaf hún þá skýringu aS
Frú Carew, sem eins og oftar, gekk illa aS sofa, j stakt> sem hún tæki nærri sér?
hafSi fariS inn í bokaherbergiS aS sækja ser bok. ilét hugaim hvíla viS liSna tímann, ryfjaSist þaS upp hún yrSi aS bregSa sér til Lundúna í áríSandi erinda-
n af hvl kar var WýW °g notalegt, tók hún sér sæti ^ fyrir henni, aS eitt kvöld, er hún kom seint heim frá gerSum. Fagra andlitiS hennar var fölt og alvar-
j °g for *e3a 1 kvöldblaSinu. Hún fann þar ýmis- gamkvæmi þar sem Margaret hafSi ekki veriS meS, legt( og dökkir hringir í kringum fallegu bláu augun.
Hann valdi mig meSal ó- egt’ sem henni var forvitni á aS vita( og sat þar því ^ var hún vaJiand; { rúmi sínu, sem var viS hliSina Franciska var ætíS vön aS segja systur einni um
all lengi,
á hennar eigin rúmi; og er Franciska kom aS dyrun- öll sín áform og fyrirætlanir, svo Margaret skiídi ekki
mig! Hann elskar mig!
tal annara kvenna.”
Þessa setningu endurtók hún hvaS eftir annaS, í ( _ _ . „_______________________o„ t_
einskonar rænuleysi, sem gekk svo nærri helgustu til- móSir hpinar kæmi á hverri stundu. En tíminn leiS sagt ag þag g|ngi ekkert aS sér nema smávægileg og spurSi hana í gamni hvort hún færi til aS kaupa
finningum systur hennar, aS hann hefSi tekiS hana og tnóSir hennar koni ekki, svo hún fór aS finna til: tannpína> en ti) ag leyna sínu sanna sálarástandi sér nýjan hatt. “En heldurSu aS Basil líkaSi þaS
kveikti og beiS roleg, í þeirri von aS um> hgyrgi hún ]úgar grátstunur. Margaret hafSi í, hve systir henar var óvanalega þögul og hugsandi,
fram yfir allar aSrar.
svefns og leiSinda. En þá tók hún af hendingu eftir
..r- . , c ■ r . L- l £• u ... því aS lyklar móSur hennar láu á litlum silfurdiski,
Lg veit hann tynrgetur mer, þo eg hati breytt . .
í .. L l - ‘.\i • * • ii' sem stoð a bumngsborði hennar hjá hinu rauða leS-
ranglega, bætti hun við. Nei, spyrðu mig ekki ................................ _ _
viSvíkjandi þessu. ÞaS eru til þau atvik, sem maS-
ur getur ekki spurt neinn ráSa um. Og nú verS eg
aS fara, því mamrna er aS kalla á mig — og þaS er
líka orSiS frámorSiS.”
urskríni, og í því vissi Franciska aS hún geymdi eSal-
steina sína og aðra skrautmuni.
* Eg læt mína demanta þar niSur í líka,” hugsaSi
hún meS sjálfri sér. “Eg get ekki fengiS af mér aS
ij, r- c i •. l i -«c láta þá aftur niSur í skríniS mitt og taka þá svo þaS-
Hun yfirgat systur sana, en leit til hennar um leið _ r r
anaSnýju.”
Svo lauk hún upp skríninu. Þar voru ekki
innilega, en Margaret starði á eftir henni, og úr aug-
um hennar skein ást og urr.hyggja.
ÞaS var í fyrsta sinni, aS Franciska hafSi systur
sína ekki aS trúnaSarmanni. Og þaS leit svo út,
sem þaS væri eitthvaS, er Iægi afar þungt á henni.
Margaret var þungt í skapi, eins og hún ætti von
á einhverju illu. Um daginn háfSi hún fengiS bréf
frá Banner; og þar eS hún skildi þaS ekki til hlítar(
jók þaS henni einnig áhyggjur.
“Hver var þessi mikla uppgötvun, sem hann lézt
mundi gera? Og hvaS var þaS, sem gekk aS Franc-
isku? Máske þaS væri eitthvaS, sem móSir hennar
vildi láta hana gera?” Og þaS óttaSist Margaret.
“Skyldi maSur nokkurntíma geta haldiS því, sem
er ilt og angrandi, burtu frá ástvinum sínum?” sagSi
hún angurvær viS sjálfa sig. “Er alt mótlæti mann-
anna í guSs hendi? Og er þaS ekki ábyrgSarhluti
aS reyna aS standa hindrandi á milli hans og þeirra?
Hann veit hvaS oss kemur bezt. Er þaS ekki ótil-
hlýSilegt af mönnunum, aS fyrirbyggja sorgir og
mannraunir, sem hann sendir börnum sínum til iðk-
unar og viShalds sönnUm guSsótta?”
T\ Um þetta var hún ekki viss.
Litlu éftir aS Franciska var kopiin upp í herbergi
sitt, sendi hún herbergiáþernuna burt, og tók fram
lykilinn aS gimsteinaskríni sínu. Henni var ákaflega
skapþungt. Hún hafSi aldrei fyr veriS svo hvatfl-
andi og óákveSin meS áform sín. Hún hafSi ein-
hvern óljósan grun um hina sönnu eiginleika móSur
upp sknninu. Par voru
margar hálsfestar, en nokkrir eSalsteinar, sem þó
mundu vera óekta, því frá því fyrsta aS Franciska
mundi eftir, hafSi móSir hennar jafnaSarlega veriS
í meiri og minni peningáþröng.
En er hún var í þann veginn aS leggja hina gagn-
sæju( gljáandi steina frá sér, kom hún auga á nokkuS,
sem olli því aS hún brosti fyrst og roSnaSi svo.
Hjá gersemunum láu nokkur bréf. 1 einu þeirra
sá hún sitt eigiS nafn ritaS meS hendi Sir Basils
Paunceforte.
skrifaS frú Carew, þegar hann var aS undirbúa bón-
orðiS. Frú Carew hafSi einhverntíma talaS á þá
IeiS, aS Sir Paunceforte væri í einu sem öSru af “hin-
um gamla skóla”( og því hafSi hann aS sjálfsögSu,
eftir gamalli venju, snúiS sér til móSurinnar, áSur en
hann bæri upp bónorSiS viS dóttur hennar.
“Eg ætla aS lesa þaS,” sagSi hún viS sjálfa sig,
og kinnar hennar fengu sterkari roSa. “ ÞaS eru
ekki mörg bréf, sem eg hefi fengiS frá honum síSan
hann sendi mér hiS fyrsta viðkvæma og hjartnæma
bréf, og urn leiS tjáSi mér hina innilegu ást sína.
Ekkert af þeim bréfum, er hann hefir sent mér síSan,
hafa komist í samjöfnuS viS þaS. Hann sagSi þar,
aS hann hefSi elskaS mig frá því fyrsta aS hann sá
mig.”
Hún tók bréfaböggulinn, og þetta var hiS efsta
í honum. Svo settist hún í stólinn hennar móSur
grúfSi hún sig niður í koddann. Og daginn eftir var vel aS farir þetta einsömul?” bætti hún viS.
hún lík sjálfri — eSa ekki bar á öSru. i ViS þessa spurningu brosti systir hennar svo
“Hún hefir vissulega elskaS hann,” sagSi vesal' gremjulega aS Margaret brá viS.
ings Franciska viS sjálfa sig meS einskonar ónáttúr- “Eg ætla aS segja honum hvers vegna eg verS
legri ró. “Og þaS var hún, sem hann elskaði. Þeg- aS gera þetta,” sagSi Ihún nokkrum augnablikum síS-
ar hann skrifaSi: “Elskan mín”, þá var þaS systir ar. “Eg hefSi fegin viljaS hafa þig meS mér, en í
mín — en ekki eg — sem hann átti viS. Og eg stal dag get eg þaS ómögulega.”
— mér óafvitandi — frá henni bréfinu hennar og Franciska komst til London án nokkurrar hindr-
þeim sem tilbaS hana. En þau hafa bæSi breytt unar> og ók beina leiS til búðar gimsteinakaup-
drengilega gagnvart mér. Þau hafa duliS ást sína maimsins. Hún hafSi aldrei vanist neinum fram-
og ekki talaS nokkurt orS — alt mín vegna. ; kvæmdum eOa fyrirtækjum, þar sem hún var ein um
Hún stóS upp, lagSi bréfiS meS hægS á sama hituna, svo henni kom þaS undarlega fyrir, aS vera
staS í hinu rauSa skríni. Svo tók hún gimsteina sína( I nú einmana í heimsborginni. ÞaS var eins og henni
því móðir hennar mátti ekki fá grun um, aS hún hefði sýndist fólkiS alt öSruvísi í útliti, en hún hafSi áSur
séS og lesiS þetta bréf, hvers innihald hlaut aS kasta tekiS eftir. Hversu marga sá hún ekki, sem voru
dimmum skugga á framtíS hennar. SíSan gekk hún veiklulegir og illa útlítandi, þar sem auSvelt var aS
hljóSlega til herbergis síns. j lesa. h'fsleiSindin og gremjuna á andlitunum. “Ætli
“MóSir mín má ekki fá hugmynd um aS eg hafi guS viti um þá alla?” hugsaSi hún. “Skyldi þaS
gert þessa hræðilegu uppgötvun,” hugsaSi hún meS geta skeS aS honum þyki vænt um og beri umhyggju
ÞaS var líklega eitt af þeim bréfum, er hann hafSi sjálfri sér' “Ef henni sýndist eitthvaS sérstakt angra fyrir hverjum einum af þessum fáráðu aumingjum? ”
imig, og gizkaSi svo á hvaS þaS mundi vera, þaS yrSi Sh'kar hugleiSingar voru spánnýjar hjá Francisku.
einungis til þess aS hún hefSi enn meiri óbeit á Marg- Sorgin var þegar byrjuS aS kenna henni — eSa
aret. Hún héfir logiS því aS Basil, aS Margaret elsk- hjlápa hepni til aS ifá nýja skoSun á lífinu.
aði annan mann. ÞaS er engin tilhaéfa í því, og var( Hún gekk inn í búSina. Hún var í einföldum
þaS meira en harðýSgislegt af henni. En hún he'fir dökkgráum skemtigöngukjól, og því var þar enginn
aldrei veriS móSuíleg viS yngri dóttur sína( og eg sem veitti henni eftirtekt( svo hún sneri sér aS einum
hefi aldrei getaS skiliS, hvernig á því stóS, aS hún búðarþjónanna.
var svo miklu verri viS hana en mig.”
1 svipinn fanst henni sér vera hugfróun aS þess-
sinnar. Þessi sífelda hulda og launung( sem henni sinnar. Henni datt ekki í hug aS þaS væri neitt at-
var ætíS meSfylgjandi, hafSi jafnan átt illa viS hugavert viS þaS, sam hún ætlaSi aS gera. Þetta
Francisku. En fram aS þessu hafSi móSir hennar j bréf var frá Basil og hljóSaSi um hana aS öllum lík-
ætíS veriS góS og nákvæm viS hana — jafnvel indum úr því hún sá nafn sitt þar. Þegar hann
stundum svo áköf aS engu hófi var líkt.
. kæmi aftur frá London ætlaSi hún aS gera gaman úr
. Nú hafði hún séS í fyrsta sinni heiftareldinn í hin- þessu, og segja honum aS hún hefSi lesiS bréf frá
um dökku augum, er hún leit til dóttur sinnar, sem honum til stúlku, meSan 'hann var aS heiman.
var í þann veginn aS neita beiSni hennar. ViS það
tækifæri hafSi Franciska svo aS segja séS niSur í
hinn rauða loga frá vellandi eldsupptökunum í sálu
BréfiS var svohljóSandi:
“GóSa frú Carew!
Innihald Bréfs ySar ölli mér bæSi undrunar og
móSur sinnar. Hún hafði auk þess talaS eins og af hrygSar ,en eins og þér segiS, er þar líklega ekkert
vitfirring og hótaS sjálfsmorSi, ef Franciska léti hanaj viS aS gera,
ekki fá peningana.
“Eg hlýt aS hjálpa henni!’
BréfiS sem ek skrifaSi, var til Margaret, en ekki
l *
hugsaSi aumingja Francisku. ÞaS er Margaret sem eg elska. Þegar
‘Já, jómfrú, hvers óskiS þér?” spurSi hann.
Þér — þér hafiS auglýst aS þér kaupiS skart-
um hugleiðingum. En hún gat ekki lengi haldiS gripi?” stamaSi hún út úr sér meS áreynslu.
huganum frá þessu voðalega, sem fyrir hana hafði Hann sýndist aS verSa óviðfeldnari og næstum
komiS. j líta á hana meS fyrirlitningu — aS minsta kost virt-
Hún hné niSur á legubekkinn og ryfjaSi upp aft- ist Francisku þaS vera svo.
ur og aftur fyrir sér innihald bréfsins. “ÞaS er Marg- Hún var ung, og honum sýndist hún falleg. “AS
aret, sem eg elska”. Þessi orS voru sem greipt meS Iíkíndum stofujómfrú hjá einhverjum,” hugsaSi hann.
glóandi Ietri í hjarta hennar.
ÞaS er hægra aS hugsa sér en aS lýsa meS orSum
þeim sálarkvölum, sem hún leiS þetta kvöld, er hún
var aS hugsa um þessi skelfilegu vonbrigSL Fram-
undan sá hún ekkert annaS en eintómt myrkur —
bvergi nokkum vonameista.
“Og eg( sem er svo ung!” kveinaSi hún meS of-'
urharmi. “Tæpra tuttugu ára! Og aS líkndum á lítiS skrifborS.
‘En skyldi eitthvaS vera rangt viS hana?”
"Já, þaS gerum viS(” sagSi hann kuldalega.
"HvaS er þaS, sem þér hafiS meðferSis?”
“Eg átti aS geta þess fyr, áS þaS er frú Smith,
sem Sendi mig, svo þiS vissuS hvaSan þeir eru,' sagSi
hún. “Og hér eru gimsteinarnir.”
Hún lagSi hina kostbæm steina fyrir framan sig á
eg langt líf fyrir höndum. Eg er hrædd um aS meS
tímanum verSi Basil leiSur á sambúSinni viS mig
þá konu, sem hann í raun og veru ekki ætlaSi sér
Og þessa uppgötvun þori eg aldrei aS minnast á meS
Franciska fann snögglega til mikillar þreytu, og
settist á stól fyrir innan búSarborSiS. Henni fcUiSt
. | fólk horfa á sig svo undarlega, jafnvel meS tortrygni.
Ó. hvaS hún óskaSi sér aS vera komi naftur heim til
unga konan. “En eg er hrædd um aS Basil verði eg skrifaSi bréfiS, var þaS mín sannfæring aS Marg-
reiSur yfir því — jafnvel reiSur viS mig. Hann seg- aret væri eldri. Eg hugsaSi ekki hiS minsta um
ir Hklega aS eg hefSi ekki átt aS fara eftir orSum Francisku. Til hennar ber eg vináttuþel og virðingu,
hennar; og eg ímynda mér aS Basil geti veriS strang-j en mér hefir aldrei dottiS í hug aS spyrja hana, hvort
ur og alvörugefinn, ef því er aS skifta. ÞaS er eins
og mér finnist á mér, aS hann sé ekkert lamb aS leíka
viS, þegar svo ber undir
! hún víldi verSa konan mín.
En eftir aS eg hefi fengiS svar ifrá henni upp á
En eg er konan hans og! mitt bréf, sem hún ímyndaSi sér aS væri til hennar,
hann elskar mig, og valdi mig sér til samfylgdar á og þar sem þér segiS mér um Margaret, aS hún sé
lífsleiSinni. Þess vegna treysti eg því og vona þaS, trúlofuS öSrum manni, get eg ekki, eins og þér líka
aS hann fyrirgefi mér.”
Hún krosslagSi hendurnar meS alvörusvip.
segiS, gert annaS bet&a en aS taka meS þökkum á
j móti þeirri ást, sem eldri dóttir ySar býSur mér —
ÞaS var undarlegt hversu oft hún endurtók þaS, og taS 'W fremur sem hetta °rsakaðist af fljótfærni
í seinni tíS meS sjálfri sér, aS hann hefði valiS hana fra mlnni hliS. **
úr öllu því kvenfólki, sem hann þekti. Þér segiS aS Franciska sé mjög VdkbygS, og jafn
_ . .. , - ., , , hart silag, eins og ef hún kæmist aS hinu rétta sam-
Framanaf samveru þeirra 1 hjonabandinu sa nun , t , -
hengi í þessu efm, mundi eflaust kosta lix hennar. bg
ekkert fyrir hinni miklu ofurást, sem hún hafSi á Bas-
il. Og svo var hann ætíS eftirlátur og kurteis, blíS-
ur og ástúSlegur. ÞaS var fyrst í seinni tíS, aS
Franciaku fanst eitthvaS vanta á fullsælu hjúskapar- . ..* , . , , . ( ~ . *
eitthvaS ems ve og nægt er’ oðruvisi er ekki unt að tara að
því.
YSar skuldbundinn.
! skal framar öllu reyna aS kappkosta aS hún verSi far-
1 sael. Á morgun kem eg meS hringinn, sem eg talaSi
um í bréfinu. Þessum misskilningi held eg leyndum
ins. Hún hafSi tekiS eftir því aS þaS var
í augnatilliti hans( sem vantaSi. Henni fanst jafnvel
stundum, aS hún taka eftir því, aS hann leitaðist viS
aS sýna þær tilfinningar, sem hann bar ekki eða voru
honum ekki eiginlegar.
“ÞaS er þó áreiSanlegt aS hann elskar mig,”
endurtók hún hvaS eftir annaS viS sjálfa sig.
Nú opnaði húo skríniS og tók upp stóra öskju. I
henni voru Paunceforte demantarnir. Hún tók frá
afar dýrmæta perlufesti og lagSi hana á borSiS. Hún
stóS eitt augnablik og yfirvegaSi festina, hrygg í huga
yfir því aS verSa aS farga henni. Hugsanirnar svifu
aftur í tímann( til þeirrar stundar, er hún bar festina
í fyrsta sinni — hve ástúSlegur og góSur hann hafSi
þá veriS, er hann lét á hana festina, og dáSist aS
hvaS henni færi hún vel, og hve hálsinn væri hvítur
og fallegur. Yfir andlitiS færSist fagur roði og úr
augunum lýsti bamsleg gleði.
AuSvitaS elskaSi hann hana, og hún elskaSi
hann. Aldrei mundi neitt verSa til aS kæla þá ást,
er þau höfSu hvort á öSru, og þetta tiltæki mundi
hann fyrirgefa henni innan skams.
“Þeim sem maSur elskar, fyrirgefur maður alt,”
sagSi hún viS sjálfa sig. “Og eg er viss um aS hann
r.af.3
Basil Paunceforte.
BréfiS datt úr höndunum á Francisku ofan í
kjöltu hennar. Hún virtist eins og aS stirSna á einu
augnabliki. ÞaS var eins og frosthelja —* eSa sjálf-
ur dauðinn — hefði snert “fegursta bfómiS á mörk-
inni”.
einu orSi, hvorki viS Basil og MargareL AS hún Paunceforte — vera þar meS Margaret á skemti-
kæmist aS því væri máske þaS allra verstæ Eg má göngu í garðinum, eins glöS og ánægS og hún var
ekki heldur láta mömmu vita af því. ÞaS er ekki vanalega, áSur en hún las bréfiS frá Basil, en ekki
gott aS vita, hvaS hún þá tæki til bragSs. — Skyldi eins sorgþjáS og niSurdregin og hún var í dag, er
þaS virkilega vera komiS svo langt, aS eg vantreysti Hún vissi aS Basil elskaSi hana ekki. Og svo hafSi
móSur minni — aS eg sé hrædd um verk hennar? hún neySst til, þvert á móti vilja sínum, aS takast
AS vísu írefi eg alla mína æfi fundiS til einhvers ó* fc>a5 á hendur aS selja ættar-demantana hans.
Ijóss beigs af henni, jafnframt því sem mér hefir þótt “Þetta eru verðmætir steinar,” sagSi búðar-
vænt um hana. Og þrátt fyrir þaS aS hún gerSi þjónninn. “Eg get boSiS ySur —”. “FyrirgefiS Sir
þetta mfn vegna — til aS útvega tnér gleSi og far- hvaS get eg gert fyrir yður?” Hann hafSi þagnaS í
sæld á HfsleiSinni — þá hefir þaS haft þau áhrif á1 miðri setningu og fór aS tala viS mann, og var miklu
mig, aS eg óttast hana miklu meira en áSur.”
“ÞaS eru engin önnur ráS en aS þú farir sjálf
j kurteisari í rómnum.
Franciska leit upp óttaslegin er hendi var lögS á
öxlina á henni. “Franciska!” var sagt í róm, sem
meS Demantana, Franciska,” sagði móSir hennar! hún Þekti vtíh Hún hrökk viS og fölnaði sem nár.
nokkrum dögum seinna, “því í dag hefi eg fengiS
bréf og má til aS senda peningana — fimm hundruS
pund—strax. Eg hefSi ekki minst frekar á þetta viS;
Þetta var Basil.
“Ert — ert þaS virkilega þú, Basil?” stundi hún
þig, barniS mitt, hefSi ekki viljaS svo til aS Esther, UPP‘
sneri á sér fótinn, og sjálf hefi eg ofkælt mig og erj “Já’ EaS er eg“ sagSi hann brosandi, en horfSi á
meS hósta,” * 1 | kana aiveg forviSa. “En þetta kemur mér á óvænt,
... , . , , „ , . .... „,! vina mín ” bætti hann viS. “Því sendirSu ekki sím'
Þu ættir helzt að vera heima og mni, sagði , _ , _
_ . , , , , . . .<r- i i f skeyti tii min, svo eg hefði getað mætt þer. Lru
Franciska, þreytuleg a svipinn. Lg skal fara til ,
, . , , , r , - t l , ., þær her, Margaret og moðir þin?
borgarinnar og koma þessu í framkvæmd et þu vut . „ , , , , . , ,
Andlit rrancisku varð eldrautt og hun nen 1 a-
segja mér hvaS eg'á aS gera og til hvers eg á aS snúa
% 'ó
mer.
■ « 3
Augu hennar störðu meS ótta og skelfingu á hina
læsflegu og fögru skrift á pappírnum. Þannig mundi
hún hafa horft á slöngu — þá slöngu, sem nýbúin var
aS bíta henni banasár. — ÞaS var sem eitriS dreifSist
um æSarnar( svo aS hjartaS hlyti aS stöSvast.
Hún efaði þaS engan veginn á þessu augnabliki,
aS hún væri meS fullri rænu. Hún vissi aS þetta var
hvorki missýning eSa slæmur draumur — eins og
menn stundum grípa til, er þeir verSa fyrir stórkost-
legum vonbrigSum.
Nei, hún var þess fullviss aS þetta var ekki
draumur, þaS var nakinn sannleikinn. Basil elskaSi
Margaret — en ekki hana. MóSir hennar hafSi leik-
iS á Basil, á hana sjálfa, og ekki síSur á Margaret.
Hún hafSi stoliS frá systur hennar manni, sem elskaSi
hana- .j.'?T£nEm
kafa sama höndunum, sem láu í kjöltu hennar. Ó(
hvaS átti hún aS gera? HvaS átti hún aS segja?
ÞaS var eitthvaS í málróm hennar, dauflegt og Hún hafgi ágett sér ag segja honum fr- tiltœki sfnu>
kæruleysislegt, sem olli því aS móSir hennar leit upp. en hún ætlaði aS velja tfl þes8 hentugt tækifæri> en
En hún áleit aS Franciska væri undir niSri örg yfir ekkj nú___ekkj hér
því, aS vera neydd til aS láta frá sér gimsteinana.
BúSarmaSurinn leit til þeirra á víxl og svo á dé-
“ÞaS er vel gert af þér,” svaraSi hún. “Gim- mantana> sem l^u á borSinu fyrir framan hann.
steinasalinn heitir Strath. Hann kaupir ESalsteina “Nei, eg er einsömul, svaraSi hún. “Eg er í
hæsta verSi. Eg hefi skift viS hann fyr. En nýlega erindagerðum (fyrir móður mína.”
var pósturinn í Brighton rændur, svo eg þori ekki aS j
senda svo verSmæta muni meS póstinum. Þú gæt-
ir fariS þangaS og komiS til baka samdægurs.
Eg hefSi helzt kosiS aS geta talaS um þetta viS
“Ójá( þaS er svo.”
Andlit hans breyttist stórkostlega á svipstundu,
yfir þaS færSist skuggi og hörkusvipur.
Og eg er kominn hingaS til — eg vona aS þú
Basil,” sagSi Franciska, daúf í bragSi og þreytuleg. j munir eiftir því, aS afmælisdagnirinn þinn er í næstu
“Setjum svo aS eg skyldi nú mæta honum meSan egj viku.”
er aS þessum erindum.” j N#i, því háfSi hú nalveg^gleytmt. Eitt augnablik
ÞaS er mjög svo ólíklegt, Lundúnaborg er of i hvarf hin voSalega nútíS úr huga hennar, og ástin
lýsti úr augunum. Erindi Basils hingaS var aS kaupa
afmælisgjöf handa henni.
“1 dag borgaSi einn af vinum mínum mér skuld,
sem eg var næstum búinn aS gleyma,” hélt Basil á'
fram í lágum róm. “Mér hugkvæmdist þá aS fara
Mdn.
stór til þess. Þú getur fengiS keyrslu frá Waterloo
og beina leiS til búSarinnar hans Straths, og aS af-
loknu erindinu fer þú til baka sömu leiS. MeS því
móti er líklegt aS þú mætir ekki neinum sem þekkir
þig, og láttu hann borga þér í bankaávísunum.”
“Má eg ekki heldur segja Margaret frá þessu?”