Heimskringla - 30.06.1920, Blaðsíða 4

4. BLAÐSIÐA
wí’rw,,¥pr’r?,,,i,,,r?
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG 30. JÚNl, 1920.
BEIMSKRHNGLA
<Stofuu9 1884)
Kemur út á hverjura Mr5vlkude*l
Ctsofenciur ok eisendur:
THE VIK.ING PRESS, LTD.
Ver5 öla8elnB í Canada og Bandarikl-
ijuim |2.0fi um ánS (jfyrirfram borga«>.
*«nt tll íslands $2.00 (fyrtrfrara borgufl).
Aliar borganlr sendist rá^majmni blabs-
ins Pó«t e«a baaka ávísanir stílist tll
Tne Viking Pres*, Ltd.
Ritstjóri og ráSsmaSur:
GUN’NL. TR. JÓNSSON
IkrtMttai
ra» SHKRBKOOKK STREET. wnnirmt
R. s.z si7i Talsfml: Pí 6357
WINNIPEG, MANITOBA, 30. J0NI, 1920
tefnu, en að líkin(Jum verður hann
tð samrýma hana við þá stefnuna,
em ber hag sem fléstra fyrir
brjósti. Engin ein stétt er, eða ætti
að vera, öllu ráðandi í þjóðfélag-
inu. Og ef löggjöfin ætti að taka
tiliit til eins flokks yrðu lög brotin
i ölium öðrum. Stefna conserva-
tiva hefir þegar verið birt hér í
blaðinu. Virðist hún almennasta
stefnuskráin, sem fyrir kjósendum
liggur. Og á þeirri stefnuskrá
virðist sem allir stjórnarandstæð-
ingar ættu að geta sameinast. Má
h'ka telja víst að sú verði niður-
staðan er til þess kemur að flokk-
unum verði skipað í þingi.
Fylkiskosning-
arnar.
bæði ránum og upphlaupum. En
eftir því sem héröð þessi tóku að
byggjast, varð lögregla þessi óþörf
og eigi við hæfi friðsamra bygðar-
laga. Vildi og almenningur líka
skapi famir. — Og hér eT um *
aiuSugan garS aS gresja.
ÞaS er bæSi aSdaxmar— og j
þakkarvert, hve fjölbreyttur hann
er, gróSurinn sá, er vex upp í
akjóli íslenzkra brautrySjenda á .
fyrra hlluta I 9. aldar.
Vér, sem lifum 1 00 ára afmæli
þessara vorra iþjóSmiæriinga. höf-
uim naumast viS aS þakka. En
Stundum gleymum vér 'þeim, sem
framtúS.Vi imun geyma og telja í
flöklki fremstu FrónsniSja.
Baldvin Einarsson, Pétur Pét-
UTSson, Jón Hjaltalín, KonráS
Gíslason, Jónas Ha’jlgrímsson^
Tómas Saemundsson, Brynjólfur
P étursson, Páll Melsted, Jón
Árnason, Jón Thoroddsen, Ví'l-
hjálmur Finsen, Benedikt Gröm-
dál, Gísli Brynjólfsson, GuS-
Engin dygð í fari mannanna er brandur Vigfússon, Grímur Tliom
Trúmenska.
Þær verða um garð gengnar,
fylkiskosningarnar, áður en þetta ^a^a Eönd í bagga með sinni
blað kemur út, en fulinaðarúrsiit s9órn, sem honum báru rétt-
eigi með öllu orðin kunn. Hvað ’w^til í alfrjálsu landi- — En ein-
ofan á verður því óvíst, enda nokk- ræ^*s °g hervaldshugsunarháttu
uð erfitt um að segja hvað fyrir ^e^r mjög náð sér mðri víða með-
hinum ýmsu flokkum vakir er wn fn ® stríðinu mikla stóð. Og er
kosningu sækja. Fyrir stjórnar-, Pa^ ^frakstur þess hugsuaarháttar
flokknum vakir, eins og hefir sýnt viðleitni hefir verið í frammi
sig, það eitt að ná kosningu ein- ^cifð, að skipa helzt um alt Iand
göngu. Ekkert sérstakt mál er Þessa riddaralögreglu ’, er halda
það, sem hann hefir með höndum, almenningi í skefjum og und-
ekkert verk er hann vill koma í;*r a?a °S umvöndun stjórnanna.
framkvæmd. Það virðast engar Allar eru stjórmrnar að einhverju
nýjar umbætur vaka fyrir honum,
engin breyting við það sem er, eng- ^ .
in ný löggjöf eða endurbót á lög-,1 stað bess að játa það og gera yfir-
um. Hið eina, sem helzt virðist bót, er stefnan í hina áttina, að
benda í áttlna að nýrri löggjöf eða wynda um sig varnarhring, efla
Jagabreytingu, sem hann hefir tek-! s*tt, kæfa niður andmæhn og
ið á dagskrá sína, er að láta at- bjóða öllum byrginn. Tilraunir að
kvæðagreiðslu fara fram einhvern- j koma á þessari þriðju sveit” í
■tírna á árinu um vínsölubannslögin.; austurfylkjunum hafa mishepnast
Má því ætla að hann hafi í huga að ( °8 sætt hvarvetna afar hörðum
•breyta þeim lögum eftir því sem at- j mófcmælum frá öllum flokkum
kvæði almennings Jalla með eða \ j^fnt.. En nú á að setja hana á
mót. Hið annað er og nýmæli, ef ( stofn hér í fylkinu, að heitið er, ef
■löggjöf skyldi kalla, að hann hefir Norris kemst til valda. Fyrir þessu
auglýst það á stefnuskrá sinni, að loforði er ósennilegt að fólk geti
sen, Jón Þorkelsson, Benedikt
Sveinsson, Jón GuStmundisson,
Þórarinn BöSvarsson, Jón Péturs'
fegurri eða lofsverðari en trú-
menskan, — að reynast trúr því,
sem manninum er fengið að gera,
hvort það er stórt eða smátt, og son, Halldór FriSriksson, Am-
i honum er trúað fyrir, — að reyn- ljótur ólafsson, HaWdór Jónsson,
ast trúr því sem innri réttlætistil- Pétur GuSjoibnsen og Jón Sig-
finningin býður. urSsson.
En oft er það stór freisting að j FríS má hún kallast þessi 25
skoða hið smáa of lítilsvert til þess manna sveit. Allir eru þessir
að sýna þar nokkra hirðusemi | menn, hver á sínu sviSi, sannir
eða trúmensku. Er það bæði i frömuSir þjóSar sinnar. Eru þeir
vegna þess að álitið er að það fæddir á fyrsta fjórSungi aldar-
Ieyti sekar um gerræði gegn þjóð-
frelsinu, og er það gamla sagan, að
varði svo lítils, og svo, að það sjái
til lítilla launa. En ef launavonin
er aðal hvötin, er eigi hægt að
segja að trúmenskan ráði í verk-
inu. Hið smáa og lítilvæga er oft
innar, aS Ifáeinum undanskildum.
Svo koma rétt á dftir Steingrím-
ur Thorsteinsscn og vor háaldraSi
snillin/gur, séra Matthías.
* Fágætt var þaS drengjaval,”
þýðingarmeira en margur heldur., segir Grímur um Fjölnismenn. —
Margt smátt genr eitt stort , og ( Fg viJ taka mér þessi orS í munn
“fynr naglann týndist skeifan, og u,m a]]a þessa ágætis menn, er áS-
! fyrir skeifuna týndist hesturinn og ( ur nefndi eg. — BýSur nokkur
fyrir hestinn týndist riddarinn . betur? Á nokkurt 25 ára skeiS
Margt hið smáa er í eðli sínu stórt
og stærra en flesta rennir grun í.
Trumenska er með mörgu móti. j Vgr Helga þetta kvöld, því aS í
alveg eins og andstæða hennar, j dag eru li'Sin 100 ár frá fæSingu
sviksemin. Tala má um trúmensku ? þans-
við gefm loforð, trúmensku í orð-
Ijúki emlbætdsprclfi. Annars hæl-
ir hann skáldskap Grímia.
Grímur tók engu ástfóstri viS
lögin, heldur sneri hann sér aS
heimspéki og fagurfræSilegum
bókmentum. Reit hann greinai
um þau efni í döns'k blöS.
Fjör var þá mikiS í stúdenta-
lílfinu hvarvetna um NorSurlönd
og frelsishreyfingar. Júlíbyltingin
Fra'kkneska var þá fyrir slkömmu
um garS gengin, eSa 1830. Og eg
hika eigi viS aS fúllyrSa, aS vér
íslendingar — einnig vér — eig-
um þeirri hreýfingu mjög miki?
aS þakka. EldmóSur greip vora
ungu stúdenta, og þeir tóku til
verka. Baldvin Einarsson ríSur á
vaSiS msS Ármann á Alþingi, þá
Fjölnismienn og Jón SigurSsson.
Og Alþingi var endurreist. —
I Grímur tók mildnn þáfct í «tú-
1 dentaL'finu og kyntist þá mörgum
| beztu rithöfunduim Dana, t. d
Oelhlenschlæger. — VerSlauna-
spurningu háskólans í Kaup-
mannahöfn um þaS, “hvort viti
Frslkka á «káldskap haifi fariS
fram eSa aftur á síSari tímum og
hverjar væri orsakir iþess,” svar~
aSi Grímur 1841 og hlaut önnur
verSlaun. Tók hann nú aS sækja
námiS fast úr þessu; las heim-
spéki og skáldrit nýrri tíma, og
tók próf meS loifi í þeim fræSxiin
22. apríl 1845. Sjö dögium síS-
ar, eSa 29. s. m., varSi hann rit
| siitt um enska skáldiS Byron oo
j hfliaut fyrir meistaranafnbót. Fékk
hann síSar konungsúrskurS um
i þaS, aS jafngilda iskyldi hún
t Kidney PiQs, 50c ukjiut,
eía sex öskjur fyrir 52.50, kjá öli-
iim lyfsölom eða frá
Tbe DODD’S MEDICINE Co.
Toronto, Ont.
nái hann kosningu ætli hann að
setja hér í fylkinu nýjan lögreglu-
•flokk “til verndar lögum og rétti”-
'Fyrir er nú sem stendur tvenskonar
lögregla hér í fylkinu, lögregla sú,
isem skipuð er og kostuð er af
bæjar- og sveitafélögum, og hinir
svo nefndu “Provmcial Constables”
Með þetta hefir Manitoba fylki
komist af hingað til. Meðan á
stríðinu stóð var skipuð þriðja lög-
reglusveitin, er nefnd var fyrst
“Hermála lögregla” (Military Pol-
ice), en seinna, af helztu hérlendu
blöðunum “Public Officers”, eða
lögreglusveit almennings, vafalaust
til þess að vinna henni vinsældir
gengist, og þó svo færi að tilraun
yrði gerð í þá átt, að fólk tæki því
umtölulaust. Er annars mest að
furða að farið skuli vera fram á
slfkt-
Um hina flokkana er fátt að
se8Ja» þú sem telja sig ”óháða” og
verkamannaflokkinn. óháði fiokk-
urinn hefir eiginlega ekkert sameig-
inlegt “prógram”. Einn hefir þetta
málefnið, sem hann berst fyrir,
hinn hitt. T. d. Mr. Prout berst
fyrir því að koma “bújarðaláns-
veðdeildinni” á fastan fót og Iosa
hana undan pólitískum afskiftum
istjórnarinnar og koma henni undan
yfirráðum banka og okurfélaga, er
j'afn marga ágætismenn ?
Einum þessara raanna viljum
... r............—------- . . , - _ o--------
En sveit sú var jafnan lítið vinsæl j auðvitað vilja gera henni ómögu-
og lítt séð. Enda voru margir í j legt að lána fé gegn lægri afgjöld-
þeim flokk uppivöðslusamir og ein- um en bankarnir sjálfir vilja hafa.
ráðir. Var undan framkomu þeirra j Verkamannafulltrjarnir aftur á
•kvartað hvarvetna um fylkið. Þá móti sumir hverjir, bera hag verka-
kunnu og fylkisbúar "illa þessar? I ,manna fyrir brjósti. En óhætt
nýjustétt er yfir þá var skipuð með mun mega fullyrða, að það eru
ótakmörkuðu valdi, og oft tók fram ekki nema sumir — aðeins hinir
fyrir hendur dómstólanna. Valdist1 gætnari- Ofsa og æsingamennirn-
í þessa sveit menn af misjöfnu tagi ir bera engra hag í huga. Þeir
og margir er óvanir voru lögreglu- j geta varla talist gerðum sínum ráð-
starfi en eigi ófúsir á að þiggja 1 andi, því þeir virðast hvorki hafa
launin. Strax og stríðinu lauk var
stétt þessi lögð niður. Þótti henn-
ar eigi þurfa með, og fundu margir
til þess að hún hafði verið, þegar
bezt lét, eigi annað en neyðarúr-
ræði. Nú, að virðist, í stað þess-
arar þriðju sveitar, hygst stjórnar-
taumhald á hugsunum sínum né
hafa gert sér nokkra Ijósa grein
fyrir % neinum sérstökum tiJgangi
með sinm stjórnmálabaráttu. Öll
sanngirni mæiir með því að verka-
mannastéttin, sem allar aðrar stétt-
ir þjóðfélagsins eigi fulltrúa á lög
flokkurinn að skipa aðra. Sveit gjafarþingi, sem vörðinn standi yf-
þessi verður undir engan gefin, og ir því, er til heilla horfir fyrir hinn
eigi ábyrgðarfull verka sinna nema i mikla og þarfa hóp iðnaðarmann-
lil stjórnarinnar einnar. Að lík- anna, því aldrei skorta auðféiögin
.indum mun með þe^su stefnt að málsvara, þó að á yfirborðinu all-
bví að innleiða hina svonefndu ir þykist þeim andvígir. En reynsl-
“riddaralögreglu” hér, er upphaf- j an hefir sýnt að margir þeir, er gef-
lega var svo til komin, að hún var 1 :ð hafa sig fram sem fulltrúar
einskonar hermannaflokkur, sem1 verkamanna og alþýðu,, og hávær-
skipaður var yfir óbygð svæði, eða 1 astir hafa verið á réttarkröfum fyr-
lítt bygð, um vesturlandið, til þess 'ir hönd hinna undirþryktu stétta, að
að vera til eftirlits með innflytj-! begar til hefir átt að taka, hafa þeir
endum og veiðimönnum. Var hún verið “veikir , veikir ems og reyr,
eiginlega algerlega einvöld í þess-j 0g vij-ist Satan lítið betur en hinir”.!
um héröðum og var hvorttveggja1 En þessir menn hafa eigi verið full-
um, skyldurækni, að vera stund
vís og láta eigi á sér standa, að
láta sig vera að hitta á þeim stað
er búast mætti við að maðurinn
væri, láta vera til manns að moka
ávalt og æfinlega, hvernig sem á
stendur. Svo er til trúmenska við
menn, við málefni, við stefnur,
við skoðanir, við réttlætisvitund-
ina, við sannleikann. I þessum
skilningi er trúmenskan eiginlega
skylda eða ábyrgðartilfinning.
Allir eru þeir menn ótrúir, er
skortir skýldu- eða ábyrgðartil-
finningu, eða stöðuglyndi. Trú-
menskan sigrar alt, alla mótspyrnu
og alla erfiðleika- Hún gerir
kraftaverk. Hún hefir unnið alt
það, sem göfugt er og gott, frá því
sagan byrjar. Hún er móðir alls
þess, sem fagurt er og vel er gert
— allra listaverkanna, sem hafa
komið fram í heiminum
En oft hefir hún komist í hina
sárustu raun. Eldraun trúmensk-
unnar er, að maðurinn standi stöð-
ugur við réttlætiskröfuna, sann
leikshugtakið, á hverju sem geng-
ur. í því nýtur maðunnn oft svo
lítils utanaðkomandi styrks, frá
samtíðinni og aldarandanum; en
þá reynir á manngildið.
Trúmenska í orði einu er ekki
nóg. Verkin og framkoman eru
síðustu vottarnir, sem kallaðir
verða til þess að sanna hver og
hvernig maðurinn var.
---------x---------
Grímur Thomsen
löggjafar1- og framkvæmdavald í
senn. Engum laut hún nema sín-
um eigin yfirboðurum. Fyrirkomu-
lag þetta reyndist vel meðan alt
var í óbygS og lagaleysi og vamaði
trúar sinnar stéttar. Þeir hafa
smeygt sér þar inn, en eru sjálfra
sín, lausamenn hagsmunanna, setj-
ast þar sem bezt brennur.
Bændaflokkurinn hgfir ákveðna
Vér höfum þótt litlir vegagerS-
armenn, Islendingar, og enn er
vegagerð mjög áfátt hér á landi.
Samgönguleysið er eitt vort mesta
mein.
En þaS eru fleiri Vegir, en
hreppa-, sýslu og þjóðvegir.
Á fyrri hluta 19. aldar hefjast
vegabætur hér á landi, einnig í
andlegum skilningi. Nýir menn
koma fram á sjónarsviSiS, einn á-
gaetiamaSurmn af öSrum. Og
sr kir þess mun fyrri helmingur 19.
..Idar jaifnan verSa talinn stór-
merkur þáttur í sögu vor íslend-
in <a. — Vér gerum oss títt um
þ. -sa menn, nútíSar Islendingar.
— Er hér líka aS ræSa um braut'
rySjendur. Þeir haga verkum
sínuim eftir því hvernig þeir eru
MaSurinn er Grímur Thomsen.
Grímur TTiomsen er fæddur
15. maí 1820 á BessasíöSum á
Alftanesi. Var faSir har.s Þor-
grímur úrsmiSur, giuj'simiSur cg
ekóíaráS&maSur á BessastöSum,
Tcimasronar guilIí’miSs í RáSa'
gerSi, Tómassonar 'bónda í Sölva
nesi í SkagafirSi, Jónssonar
bónda í LitlluhlíS, Ólafssonar
Kárssonar, Bergþórssonar lög-
réttumanns í Geldingaholti. Sæ-
mundssonar prests í Glaumbæ, d.
1638, Kárssonar. Er' ætt þessi
nefnd Kársætt í SkagafirSi.
MóSir Gríms var Ingibjörg
Jónsdóttir prests í GörSum á
Akranesi, Grímssonar lögsagnara
á Giljá. Var hún alsystir Gríms
amtmanns á MöSruvö'llum, þess
er SkaglfirSingar sóttu heim ] 849.
En Aldís kona Tómasar í Sölva-
nesi, langaimma Gríms, var dótt'
ir GuSmundar bónda Björnssonar
á Yratfelli í SkagafirSi, komin af
Grími lögmanni Jónssyni á ökr-
um, er uppi var á' fyrri hluta 1 6.
aldar.
Um ætt Gríms er aS leita í
Tímariti Jóns Péturssonar, IV. ár,
bls. 8—9.
Þorgrímur karl, faSir Gríms,
var hyggjnn maSur, en kaldrifj-
aSur nokkuS. En móSir Gríms
var gáfukona.
Grímur lærSi í heimaskóla hjá
séra Árna Helgasyni í GörSum á
Áliftanesi og útskrtfaSur ai hon-
um 1837. SagSi Þorgrímur þá,
aS Grímur sonur sinn væri orSinn
svo lærSur, aS Árni Stiftsprófast-
ur gaeti eigi kent honum meira.
Séra Árni var einkennilegur gáfu-
maSur, lærdómsmaSur framúr-
skarandi. En kaldgeSja var hann
og hiS mesta hárjárn, er því var
aS skjfta. — Má tellja víst aS séra
Árni hafi haft djúptæk áhrif á
sveininn Grím; er þaS kunnugt
aS Grímur virti Árna biskup allra
manna mest.
Grímur sigldi til Hafnarháskóla
og tók aS lesa lög. En lagalest-
urinn virSist hafa gengiS seint. —
ÞaS var á þeim árum aS Bjarni
amtmaSur og skáld Tborarensen,
er hafSi mætur á Grími, reit hon
um bréf, baS hann leggja skáld-
skapinn á hylluna í bili og ljúka
prólfi. Harmar amtmaSur, hve
fáir lölendingar viS háskólann'
; doktorsnafnlbót. 1846. á afmæl-
isdegi sínum ifékk Grímur 1200
ríkisdala styrk tiil þess aS fierSas*
j um meginlönd NorSurállfunnar tO
þess aS verSa fu'llnuma í nýju
] málunum. En áSur en Grímur
hóf suSurför sína, brá hann sér till
íslands á vit foréldra sinna. —
SumiariS 1846 tókst hann suSur-
för á hendur. Fór lengst suSur í
Feneyjiar, en dvaldii aSallega í
London og París.
Ábð 1847 Ifær Grímur gaman-
bréf á latínu frá 1 1 Dönum til
Parísar. Voru meSal þessara 1 I
Ussing, Hostrup og Krieger, síSar
riSherra, er einstöku menn hér
karwrast viS. — En beztu vinir|
Gríims alf Islendingum í Khöfn þá
voru þeir BrynjóttfuT Pétursson
og Finnur Magnússon prófessor.
1 848 varS hann skrifari og því
næst skrJfstofustjóri í utanríikis'
stjórninni dönsku. Fór hann sem
eriindreki dönsku stjórnarinnar í
sendilfarir til annara ríkja, til Lon-
don og Brussel. Var hann sæmd-
ur á þeim árum ýmsum heiSurs-
merkjum; halfSi hann þau fl'eiri og
fágætari en aSrir Llendingar á
þeim tíma og þótt lengra sé leit-
aS. --- Er ifræg orSin sú för, er
Grímur fór til Lundúna, til þess
aS kynna sér ýms skjöl í leyndar-
skjalasafninu, er snertu loforS
þau, er Englendingar gerSu 1720,
þá er þeir IofuSu aS ábyrgjast
Diönum Si'jesví'k um aldur og æfi.
Héfi eg komist yifir Ifrásögn hans
sjá’lf's um þaS, og er hún á þessa
leiS:
“BannaS var aS rita nokkurt
orS upp úr skjólum þeim, er
geymd voru í leyndarskjalasafn'
inu, og var ríkt gengiS eftir og
gætt aS, aS út alf þessu væri eigi
brífgSiS. Datt mér þá í hug aS
liæra skjölin utan aS; lias eg eina
til hál'fa aSra blaSsíSu í einu, þar
til eg hafSi lært hana. og fór heim
aS svo búnu ' og skrifaði eftir
minni þaS, er eg halfSi lesiS. —
Um söimu mundif var Bancraft sá
sem ritaS helfir sögu Bandaríkj-
anna í NorSur-Ameríku, Staddur
í Lundúnum og var þar aS búa
sig undir aS rita þessa sögu, sína,
og þurtfti því einnig aS nofca leyr.d
arskjalasa'fniS. Bar þar fundum
okkar saman, og kvartaði hann
einu sinni yfir því viS mig, aS
ekki væri leyft aS afrita neitt.
SagSi eg honum þá, hvernig eg
færi aS, og tók hann þegar upp
sama siðinn og lærSi alt smám
saman utanbókar. Ekki leiS á
löngu áður en skjalavörSurinn
komst að uppátæki okkar og
•annaSi okkur aS íæra utanbók-
ar; en viS kváðum aS ekki væri
haegt aS banna slíkt. KvaSírt
hann þá verSa aS kæra okkur fyr-
ir tiltækiS og lætur ekki sitja vfS
orSin tóm, því daginn eftir kemur
Paimerston lávarSur til ökikar og
segir, aS viS séum dáfalllegir-pillt-
ar, aS brjóta þannig reglugerS
safnsins. KváSum viS ekki standa
* regIugerSinni neitt bann gegn
þvi, aS læra þaS, er lesiS væri.
Skildi hann þa viS oklkuT Ihlægj—
andi og segir um leiS: ÞaS er satt,
þaS er engin mynd á reglugerS-
inni, og bauS skjalaverSinum aS
leylfa okkur aS rita þaS, er viS
þyrftum meS. upp Ifrá því”. _______
Lausn í náS ifrá emlbætfci félkk
Grímur 1 866 meS biSlaunum um
5 ár, sumpart vegna breytingar, er
Iþá varS á utanríkisstjórninni. ——
Eftirlaun halfðj hann úr ríkisisjóSi
þegar biðlaunum slepti. —
SumariS 1866 brá hann séir
hingaS Itill lands snögga ferS. En
1867 fór hann allfari til Islands;
sté hann fátum á land í Reykjavík
25. júlí. HafSi hann þá fengiS
BessastaSi, og bjó hann þar upp
frá þvl til dauSadags, 2 7. nóvem'
ber 1896. — ÁriS 1870 kvæntist
hann Jakobínu Jónsdóttur prests
Þorsteinssonar ifrá ReykjahlíS viS
Mývatn, og er hún nú dáin fyrir
skömmu. VarS þeim eigi bama
auSiS. —
AllþingismaSur var Grímur frá
1 869 til 1 89 I fyrir Rangárþing,
Gulllbringu- og Kjósarsýslu og loks
fyrir BorgarfjarSarsýslu. ----
Hann var formaSur fjárlaga-
nefndar á fyrstu Iþingunum eftír
aS viS fengum fjárlforræSi meS
stjórnarskránni 1874. Hann var
mestí spamaSarmaSur og mótaSi
þá ífjármálastefnu, er ríkti á þingi
lengst alf á dögum landshöfSingja
stjórnarinnar, og teljum vér hana
hiklaust halfa veriS mjög ifarsæla
á þessu fyrsta tímabili sjálfstjóm-
ar skeiSs Islendinga.
Af æ'fi Gríims sjáum vér, aS
margt er líkt meS honum og hin-
um fornu Islendingum, þeim er
sóttu um haf fé og frægS, og
héldu síðan heim í átthagana og
undu þar ælfi. Margar sögur eru
sagSar af Grími, er hann var er-
lendis, og em sumar þeirra mjög
aefintýr£degar. — Hann var um
eitt skeiS mjög voldugur maSur í
Danmörku. Var Ihann í vináttu
m’’v:’S FriSr-k konung sjö-
unda. — Grímur átti ekki marga
vini. Hann var, df satt skal
segja, grályndur nokkuS og langt
frá því, aS hann væri viS alira
skap. — Af yngri lslendingum
voru þeir beztir vinir hans Bergur
Tborberg og Magnús Stephensen.
En allra manna mest^ þeirra er
hann hafSi kynst, fanst honum til
um Brynjólf Pétursson. — Jón
SigurSsson og Grímur vom aldrei
vinir og ekki heldur þeir Jón og
KonráS Gíslason.
Grímur má vera Dönum kær,
eigi ifyrir þaS aS hann halfi glataS
móSemi sínu og faSerni og svar-
ist í fóstibræSra'lag viS danskinn,
heldur sökum þess, aS hann opn'
aSi ifyrstur augu Dana fyrir því aS
H. C. Andersen væri stórmarkur
rithöifundur, en eigi nokkurskonar
fábjáni, eins og flestir Danir höfSu
áSur skoSaS hann. Ritdómur
Gríms um Andersen 1855 mark-
ar tíma mót í sögu Andersens
og nú er hann viSurkendur um all-
an mientaSan h'eim. — Ennfrem-