Heimskringla - 14.07.1920, Blaðsíða 5

WINNIPEiG, 14. JÚLI, 1920.
HF.IMSKKINGLA
5. BLAÐSIÐA
Imperíaf Bank of
Canada
STOFNSETTUR 1875.—AÐALSKRIFST.: TORONTO, ONT.
HöfuSstóll uppborgaöur: $7,008,800. VarasjóSur: 7,500,600
AUar eignir......................$108,000,000
183 6tbft I Dominion «f Canda. Sparisjóösilelli f hxerjn úlbði, og naA
kyrja SpariajðíarcikBliiiK nicö því aö lcgeju Inn $1.00 cöa mctra. Vextlr
ers borjraölr af pcnlnKum y«ar frá InBlegKn-dcgl. öakaö eftlr vlöakift-
nm >bar. Ánfccjulcg: viönkiftl nciclaaa og Abyr^at.
Útibú Bankans að Gimli og Riverton, Manitoba.
ÞJÓÐRÆKNISFÉLAG ÍSLENDIKGA í VESTURHEIML
P. O. Boz 923, Winnipeg, Manitoba.
í stjórnarneínd félagsins eru: Séra Rögnvaldur Pétursson
forseti, 650 Alaryland St., Winnipeg; Jón J. BíldfeJl vara-forseti,
2106 Portage Ave., Wpg.; Sig. Júl. Jóhannesson skrifari, 917 Ing-
ersoll St-, Wpg.; Áeg. I. Blöndal, varaskrifari, Wynyard, Sask.;
Gfcli Jónsson fjármáiaritari, 906 Banning St-, Wpg.; Stefán Ein-
arsson vara-fjármálaritari, Riverton, Man-; Ásm. P. Jóhannsson
gjaldkeri, 796 Victor St., Wpg.; séra Albert Kristjánsson vara-
gjaldkeri, Lundar Man.; og Pinnur Johnson skj&lavörður, 698
Sargent Ave., Wpg.
Fastafundi hefir nefndin fjóröa föstudagskv. hvers mánaöar.
menn í ókunnu lancji. Þeir munu
fæstir vera jafnókar Bayard Tayr
lor’s, Bandaríkjamannsins, er sótti
þúsund ára gleði Islands forðum,
en hafði þó stutta viðdvöl. En
hann var mannglöggur og heirna-
hrokalaus, vegiyndur og athugull
og víðförull frá æskuárum. 1 bók
sin.ii: Egypt and Iceland, lýsir
hann hvernig íslendingar komu
honum fyrir augu við fyrstu sjón,
þanmg: “A general aspect of
rough vigor, but also something
more. What this something may
be, will be my task to discover.”
Þetta ætlunarverk sitt leysir hann
svo af hendi við Geysir, þar sem
hann komst í kynni við sveitafólk-
ið. Hann segir frá þeim íslenzka
innra manni, sem fyrir hann bar, og
kemur þannig orðum að því:
“Within an hour, I had seen what
tenderness, goodness, knowledge
and desire for knowledge are con-
cealed under their rude, apathetic
exteriors”. Innan klukkutíma gaf
Bayard á að iíta, hvflík viðkvæmni,
vitsmunir, mannúð og þekkingar-
þrá, bjó undir kælu-kufli íslenzks
viðmóts, sem ber ekki hjaftað
hangandi á vönmum.
Bók Hóimfríðar leiðir næman
lesara út í slíkt glöggskygni.
Hér í landi vorum við einu sinni
tólf saman, ættaðir sinn frá hverju
horni veraidar, og allir staddir í ó-
bygðum úti. Tómstundirnar urðu
þar stunduim tómlegar. Til ýmis-
iegs var þá gripið til dægradvaia.
Þrír okkar gátu leikið sér að því að
líta í bók. I fórum okkar flæktust
nokkrar skáldsögur og tímarit.
F.inn þessara pilta, sem lá fyrir og
las stundum, var bálf-fiðraðs ráð-
herra sonur, alinn upp við stjórnar-
hirðina í Ottawa, skólagenginn
lengra en hann hafði lyst á; sumur
lærdómur hans hafði því lent eitt-
hvað “út um þúfurnar á Kussúngs-
staðátúninu,” eins og stendur í ís
lenzkri þýðingu af “Tímaleysingj-
anum” eftir Hólberg. Hann hafði
þó sína kosti samt. Við vorum
mátar, en aldrei á eitt sáttir um á-
gætið í bók- Stundum hrópaði
hann til mín upp úr bók sinni:
“Hvað ertu nú að lesa, Stebbi?”
Eg sagði honum hvaða sögu eg las.
“Er nokkuð sótugt í henni, spurði
hann aftur. Eg lézt ekki hafa
orðið þess var, enda fórumst við
hjá um söguvalið. “Já, þá er hún
líka einkis virði,” álýktaði hann.
Hjá honum þýddi “sótugt” sama og
boðorðabrot, enda hafa boðorðin
ekki reynst haldgóð, til dæmis get-
ur enginn bókstaflega haldið það
þriðja, nema hann búi í Gyðinga-
landi, eða þar í grend, hafi Jahvc
hvílt sig þar forðum, sem sennilega
er ætlast á. Þá snurðu gerir snún-
ingur jarðar. Einni ættmóður
okkar Islendinga þótti ekkert gam-
an að guðspjöllunum. þvi e^ginn
/æri í þeim bardagin í, og pist'arn,
ir og koIIektu.rr:ar vern þó. þnð
hcfir ’ erið fonuóðir þessara, ?em
hi|ósuðu stríðsfréttum Heims-
kringlu okkar um árið, þegar Niku-
!ás him hái flúði sam lengst með
RússaJher Á friðartímum getur
flest fólk skemt sér við sótugar
sögur. I þá áttina er þó bók Hólní-
fríðar ekki útgengileg. Svo óhög
er hún á sögusútun, með því að
segja afsökunarlaust frá, að í það
eina skifti í bókinni, sem hún sýnist
vera komin í færi við það, að gefa
þeirri gamansemi ögn undir fótinn,
sem unir bezt við að láta kitla grun
sinn um “eitthvað fleira”, ónýtist
það efni. En það mál er svo und-
irbúið, að enskir ferðamenn hafa
löngum hneykslast á því, að konur
á íslandi draga af gestum vosklæði,
eður því um líkt. Henderson varð
víst fyrstur fyrir því, fyrir hundrað
árum síðan, og varð svo bylt við,
að hann skrifaði það niður hjá sér
og inn í enskar bókmentir, þó
aldrei leggi hann ilt í garð Islend-
inga af gárungsskap. Síðan hafa
fleiri þózt verða fyrir sömu gest-
risni, eða skrifað upp þessa skrítlu
Hendersons um sjálfa sig, til að
segja eitthvað spaugilegt, því það
kemur upp á öðrum köflum að þeir
hafa lesið bók hans. Engin bót er
að bera þetta af sér. Eitt af skáld-
um ókkar, í einu allraJbezta kvæði
sínu, hefir komið þessu í hending-
ar, hjá eins fögrum spretti og þetta
er, um íslenzka gestrisni:
“Þegar hún settist þar
— En það árdægra var —
við sólina hún samdi þann skilmála,
Ekki að síga í sjá
Sumarnóttum á,
En íeiðfarendum ljósi og hita
strjála.”
Er ekki annars eitthvað af þessu
íslenzka ofstumri við komugesti, í
fyrstu runnið frá þeirri vorkunn-
semj, sem veit af eigin reynd, hve
feginn sá verður góðum viðtökum,
sem kemur af víðum vegum, veð-
urbarinn og uppgefinn, en slík hafa
löngum verið ferða-forlög fólks á
Islandi. Þeir sem sjálfir höfðu
mátt sitja við inni-yl, gerðu sér að
skyldu, að rétta þeim hlýja hönd,
sem að voru komnir og illa til reika.
Hólmfríður er svo ófeimin, að hún
,segir frá því, að eitt sinn þegar hún
var unglingur, hafi hún metið sér
til metnaðar, að ^iæturgestur á
heimili hennar bað hana að binda í
sig kvöldskó, sem honum voru léðir
og næstum því felt hug til öldungs-
ins, svo éllifagur og sæmdarmenn-
islegur hefði sér virzt hann vera-
Hún setur þetta svo sakleysislega
fram, að enginn verður hvimsa.
I forn þess, sem finna má íslandi til
| foráttu. Onnur er hin og nýrri
| skorturinn þar á öllum þessum iðn-
| aðar-óhemju-mannvirkjum þrælk
| unar þjóöanna, sem síðar meii
í muni standa upp úr eyðimörk tim
j anna, ems og lýbiskir pýramidar ti!
! minja um löngu-liðna einvalda, sem
eitt sinn áttu þau mannaráð, að
geta þræíað þessu upp — dysjum
yfir gleymdum nöfnum og týndri
tign, svo úr sögunrá föllnum, að
síðari aldir þýddu slík minnismerki
til únna siða, og tækju það trúlegt.
að upp úr þessum söndum stæðu
enn kornhlöður Faraós, frá þeim
tíma þegar Jósep var verzlunarráð-
herra Egyptalands, sem kom þv
lagi á stjórnina þar, að bændurnii
seldu sig og sína til að vera “þræl-
ar Faraós eilíflega”, fyrir að fá bitr
af brauðinu úr korninu því, sem
þeir höfðu sjáifir ræktað. Sú er
enn sannfæring góðra manna, en
misviturra, að sú regla gildi alstað-
ar, að guðsdómi, sem Rockefeller
hinn ríki á að hafa kent sunnudaga-
skólabörnum sínum, að framfara-
aðferð skaparans á mannkyninu
væri in sama, sem amerískir blóm-
ræktarmenn hafi fundið upp við
grasið, að merja af stönglinum
hundruð uppvaxandi hnappa, áður
en þeir nái að springa út, svo þeir
fái klaki^, af einu yfirgnæfandi rós
arhöfði; því þurfi eins þúsundir jrf
undirtyllulýð, til að framfleyta fá-
einum fyrirmyndarmönnum. Sjálf-
sagt saknar einhver lesari vinar í
j stað í sveitarsögum Hólmfríðar,
þar sem hvergi yddir á leifar af
gömlum víkingaborgum né nýja
skýjaskafa.
“Það er nú að: við eigum engar
rústir af fornum riddarakastölum
né tóftir af að veUi lögðum borg-
um og gjöldum þess stundum í áliti
útlendra ferðamanna, svo þeim
finst fátt um okkur,” sagði vitur og
vel mentur Islendingur við mig
einu sinni — “en eg er ánægður
með það. Eg vildi ekki skifti £
öllum þeirra fornu rústum fyrii
Sólarljóð”. Sú er nú ein hlið og
Fyrir skömmu síðan flutti ís-
lenzkt vestan-blað, kafla úr sjötíu
ára gamalli ferðasögu uim Island,
eftir frú Pfeiffer. Óvinnandi væri
að metast um það sem hún sagði
frá og miður fór. Maður fyrirgaf
það alt við að Iesa milli línanna,
hversu skemtilega skoplega hún
lýsti sjálfri sér óviljandi, til daamis
á háskaför sinni í Surtshelli. Það
verður eina lýsingin sem nokkur
andi er í, og minnir á skrítlu Banda
ríkjamanns um samlanda sinn, sem
var í hans hóp á gamangöngu í
Miklahelli í Kentucky. “Hann
undraðist á engu, gerði sér ekki
neinar gátur, staulaðist eða skreið
fram varlega, þungt hugsandi og
þegjandi, eins og hann væri að
stika og mæla hvern stein og rifu.
I leiðarlok tókum við hann fyrst
tali; einhver spurði hann þá:
Hvernig leizt þér nú annars á hell-
inn, kumpáni? Og svarið var:
“I samanburði við aðrar gryfjur.
sem eg hefi séð, er ekkert út á hann
að setja.” — Hólmfríður hefir
heldur ekkert út á það að setja,
sem landslag og veðurvættir Is-
lands eru einráð um', hún minnist á
hríðar og heiðarvegi sém væru þau
leiksysjkini sín.
Hitt er þó verst í máli frú Pfeif-
fer, að óvíst er hversu áreiðanleg-
ur forngripur frásögn hennar var.
jáfnvel á sinni tíð. Pliny Miles.
sem fór um sömu álóðir og hún
fimm eða sex árum síðar, minnist
hennar svona í bók sinni: “Ramb-
les of Iceland”: “I can inform the
old Austrian dame .... the con-
ceited Ida Pfeiffer .... that some
of the very same clergymen, who
entertained her, also opened their
homes for me.........This is the
woman that runs all over the
world, and writes books about
what she sees, and much that she
does not see.........She pens al?
manner of false and libelous stories
of thé most kind hospitable and
unoffending race of people the sun
shines upon- The best comment
that can be made on her book, ir
that she describes her journey tc
mount Hekla, and ascent to thc
summit, when the people here or
the ground told me, she never put
the foot on the mountain, at all.’
sýnt vit í hverju koti, en lítur ekk:
öllum augum á verzlunar-veltuna.
tlauöt hefir Hólmfríður ekki ætl
ð á það, en hún næstum býðui
barnaskólum hérna byrginn, þegai
hún lýsir því hvernig kent var og
hverjar bækur voru lesnar við
vinnustörf á heimili hennar, þar
sem bekkurinn var aðeins einn, en
alt fó'kið sat í honum, æska og
aldur héldust svo í hendur, að eng-
in gjá var sprengd milli kynslóð-
anna. Varla hefir Hólmfríði grun-
að það, sem nú er haft orð á, að í
Bandaríkjunum sé tíundi hver mað
ur óbóklæs, og að hver ’sá kennari
sem völ sé á, þyrfti að segja til
sjötíu og fimm krökkum, ef allir
ættu eitthvað að læra. Þeim
skýrslum kynni líka að vera logið.
En, ef til vill, hefir þessi vegavísir,
sem hún spurði til götu í ókunnugri
borg, haft einhvern grun um þetta,
þegar hann vildi fá að vita hvort
hún væri læs. Af því að hann vissi,
að h,ún var íslenzk, þaut þetta svo
í hennar íslenzka þjóðmetnað, að
hún svaraði honum ekki því sem
henni datt í hug, að á Islandi væri
hver óbrjálaður maður bóklæs
fanst það myndi verða ofvaxið fá-
fræði manns, sem spyrði fulltíða
fólk svona lítillætanlega, til að
skrlja í því.
En enginn efi er um það, að
íHólmfríður hefir “stigið sínum fæt
á fjallið” það sem hún segir frá.
Einhverntíma rekur þó að því
að sanngjörn frásaga metur það
landið manntaks-mest, sem elu
höfðingslund á hverjum bæ og víð
Hinsvegar kveðst Hólmfríður
hafa ritað bók þessa í því augna-
miði, “að nú mættu Ameríkumenn
uppgötva ísland, og láta það aldrei
hverfa sér úr sýn framvegis. Is-
lendingar hafi fyrstir fundið Vest-
urheim, en týnt honum aftur, urr-
stund”. Hún segist hafa reynt
“að leggja hlustir við öllu því, hér
í landi, sem vert var á að hlýða, og
komist að þeirri niðurstöðu, að
mörg ár myndi hún til þess þurfa,
að heyra og sjá alt gott og geðfelt
í fari Bandaríkjanna”. Niðurlag
bökarinnar er svona: “Eg hefi þá
hugmynd, að undirstaða alþjóða-
lagsmensku sé þekking, að samúð
mannanna sé því skilyrði bundin,
að við skiljum hver annan, því sé
okkur þörf á að miðla öðrum af
jikkar eigin þekking, og þiggja
þeirra í staðinn.”
Stephan G.—
0r bréfi frá New York.
(ASsent.)
The Globe Land & Invest-
ment Co. Ltd.
500 MERCHANT BANK — Tel A. 8859
WINNIPEG — MAN.
Tækifærm að kaupa land o-dyrt I Manitoiba eru óSuim aS bverfa.
Á síSastliSnum tveimur árum hefir land liækkaS í verSi á ári hvexju,
sem nemur frá 1 5—25 (/ . HvaS verSur þiá ‘kngt þangaS til aS verS-
iS er 'orSiS meira en svo aS þú fáir keypt? Eg vildi iþvií ráSíleggja.
ySur aS athuga gaumgæfilega eftirfylgjandi skrá og aohuga hvort eigi
'fynduS iþér þar neitt, er hjálpaS gæti ySut til aS koma fótum fyrir yS-
ur eSa skylduliS ySar.
I. Clarkleigh — 1 0 mílur — 3J2 ekrur. Gott land, góSar bygg-
ingar og girSingar. VerS $4500. Vægir skilmálar.
II. Narrows: 520 ekrur. Hús og umbætur á 'landinu $5000
virSi. Ágætt griparæktarland. VerS $10,000. Vægir skilmálar.
III. Oak Point — 2 mílur — 160 ekrur Byggingar smáar.
VerS $2000.
IV. Lundar — 1 /i míla — 320 ekrur — eem næst skógland —
ágætt land. VerS $5000. Vaegir skilmá'lar.
IV. Lundar: — 1 /i miíla — 320 ekrur — sem næst skóglaust —
iS, engjar og akurlendi. VerS $10 ekran.
VIII. Deerhom: — 4 mí'lur — 160 ekrur. SkóglítiS. VerS
$9.00 e*kran.
X. Lundar: — 6 mílur — 1S0 ekrur. Kjarr og hrís, enginn
stórskógur. $ 1 0.00 ekran.
XX. Oak Point: — 10 mílur —320 ekrur. Næistum eingöngu engj-
ar og akurlendi. $8.00 ökran.
XXI. Oak Point: — 10 míílur — 320 ekrur. 30 eikrur í akri.
MeginiS aif landinu skóiglaus slétta. InngÍTt meS mflligirSingum.
Byggingar smiáar. 25 ekrur sánar. Uppskeran fýlgir. VerS $il
ekran.
XXII. Lundar: — 1 1 mílur — 320 ekrur. LandiS inngirt. GóS-
ar byggingar, $3000 virSi. Ágæt ábúSarjörS til akuryrkju eSa bú"
peningsræktar. VerS $6000.
XXIV. Clarkleigh: — ’b/i míla — 320 ekrur. Sem næst akur-
yrkjuland. Inngirt. Byggingar metnar á $4000. VerS $5000.
XXV. Deerhorn: — ~2 mílur — 160 ekrur. $ 1 500
XXVI. Marciss: — 5 mílur — 320 ekrur. 70 ekrur í a'kri. Alt
landiS til akuryrkju. Inngirt. GóSar byggingar, $6000 virSi. VerS
$8000.00.
XXIX. Deerhom: — 1 mílu — 160 ekrur. 75 ekrur í akri.
LandiS inngirt. GóSar byggingar. VerS $4000.
LVII. Ciarkleigh: — 1 1 mí'lur — 623 ekmr. Ágætt griparækt-
arland. Ágætt 6 herbergja hús. Fjós fyrir 1 00 nautgripi. Land-
iS ált inngirt. Eigandi tekur lítiS hús í bænum í iskiftum. VerS
$9500.00.
LVI. Oak Point: — 1 1 mílur — 320 ekrur. 40 ekrur í akri.
Afgangur fyrirtáks land, skógarlaust. Inngirt. GóSar byggingar,
$2800 virSi. VerS $5000.
Ámes: — 2 mílur — 160 ekrur. Gott land. $7.50 e ran.
Langruth: 160 ekmr. Byggingar smáar, en landiS í góSri rækt.
Akuryrkjuland. VerS $12.50 ékran.
KORNYRKJULAND.
Auk þessa höifum vér stóra fláka af ágætu kornyrkjulandi í yms-
um hinna beztu kornyrkjuhéraSa Manitoba. ÞaS land er alt rækt 5
og ágætis byggingar. í Argyle nýlsndu, viS Cypress River, Glenboro
og Baldur, einnig viS Hölland, Wawanesa, Boissevain, Manitou og
Deloraine. Stonewall og Balmoral. 1 grend viS Winnipeg, innan
v;g 3___4 málur frá bænum. ViS Dauplhin og Gladstone einmg.
VerS á landi þessu er frá $30.00 ekran og þar yífir.
KamiS inn tíl vor eSa skrifiS eftir Ifrékari upplýsingum og til-
takiS í hvaSa IhéraS þér vi'ljiS helzt iflytja, og vér skulum finna ySur
staS, sem þér verSiS ánægSur meS.
ViS enum hór í sumarleýfinu,
komum hingaS 14. júní og verS-
uim til 1. sept.
SkyldfólkiS ihér var StöSugt aS
skrífa eftir okkur, svo iþaS varS aS
samningum á síSasta augnabliki,
aS maSur færi hingaS.
Fórum meS Penna járnbraut-
inni, af því okkur langaSi til aS
sjá Philadélphia. StönsuSum þar
heilan dag og skoSuSum hina
fornu höfuSborg Bandaríkjanna.
Höf.Sum mjög gaman af iþví. Okk-
ur þótti F’lhi'l. mjögifalleg.
Næst síSastliSinn sunnudag vor-
um viS á “Picnic”, sem “Icelandic
Ass..” hélt viS Silver Lake. Staten
Island. Þar voru saman komnir
rúmlega 50 íslendingar. El þa?
stærsti hópur áf löndum, sem e,
héfi séS síSan eg kom aS heiman
ViS skemtum okkur ágætlega. ís;
lendingafélagiS h'r starfar meS
miklu ifjöri, og virSíst mikilll áhugi
meSal fólks aS reyna aS halda
hópinn.
ViS ihöfum veriS á "flandrinu”
(eins cg Reykvíkingar mundu
segja) ;:8an viS komum, en nú ætl
um viS aS fara aS “sjá aS okkur”.
Kafl hefir fengiS loforS um vinnu
viS tímarit (iþýSingar úr frönsku),
en eg ætla aS reyna aS klára þaS
sem eg hefi á prjónunum. Mér
og okkur er svo nýtt um varning-
inn, aS koma út meSal fóilks, viS
höfum lokaS okkur svo mikiS inn;
í Cleveland.
MaSurinn ætlar aS vera á sum-
arnámsskeiSi Columibia háskóílans,
ætlar aS hlusta á fyrirlestra um
Frakkland.
Eg hitti hér Cánada-Islending,
Miss Þ. Jackson. Hún er ritari Is-
lendingafélagsms. Hún fer bráS-
lega til Frákklands og verSur í
þjónastu Y. W. C. A.
G. Bjarnason.
The Globe Land & lnvestment Co. Ltd.
J. B. Skaptason, Manager.
500 MERCHANT BANK.
Tel. A 8859-------------Wkn’neg.
Frá Norðurlöndum.
DýrtíSarhjálp Dana.
Samkvæmt síSustu hagskýrslu
Dana hafa áriS 1918 veriS greidd
ar 38,194,266 króna atvinnuleys
isstyrkur til alþýSiifélaga, sem í
eru 255.000 meSlfmir. VerSa
þaS 1 50 krónur á hvern meSlim.
Félagar í ‘Dansk Arbejdsmand*
Fofbund” hafa þo ífengiS enn
meira eSa samtals 16'/2 miljón
króna, sem skiftist á milli 81,000
cSlima, og verSa þaS tíl jafnaS-
xr 200 krónur á hvern.
Sé nú gert ráS fyrir því, aS fimti
’nver maSur hafi veriS atvinnulaus
þá er styrkur J&, er hver þeirra hef.
ir fengiS, um 1 000 krónur á ári —
fyrir aS gera ekki neitt. En auk
þess hefir veriS variS mörgum
miljónum króna í húsaleigustyrk,
handa atvinnuleysingjum, auk
állra þeirra mörgu miljóna, sem
ríkissjóSur varS aS greiSa fyrir aS
selja vörur undir sannvirSi. Allar
þessar mörgu miljónir hafa gengiS
algerlega í súginn. ÞaS hefir eigi
VeriS framleitt eyris virSi fyrir
þær.
En hjálpin hefir líka haft aSra
verri afleiSingar. Þeir sem henn-
ar hafa notiS hafa reynst illfáan-
legir til aS taka til vinnu aftur.
Hefir hún því í r'uninni aliS upp
iSjuleysi og af 'því nafa aftur staf
aS óspektir þær og gauragangur,
sem veriS hefir í FCaupmannahöfn
síSustu árin. ÞaS var um seinan
aS rAenn sáu út á uve hættufega
braut var komiS ir.cS þessari dýr-
tíSar- og atvinnuleysishjálp.
NorSmenn fóru skynsamlegar
aS ráSi sínu. Þeir eyddu tæpri
miljón króna, og þaS fé gekk ein-
vörSungu tíJ þeirra manna, rr urSu
aS sætta siz viS svo lélega launaSr
atVinnu, aS þeir gátu ékki lifaS af
henni. Og |þó var atvinnuley i
engu minna í Noregi en Dan-
mörku.
Dýravemd.
Norsika stórþingiS héfir nýlega
breytt þeirri grein hegningarlag-
anna, er fjallar um illa meSferS á
skepnum, og er sú grein nú þ^nnig:
Hver, sem fer illla meS skepnur,
ofbýSur þeim meS erfiSi, vanhirS'
jr þær eSa fer illa meS þær á ein-
hvern annan hátt, eSa stuSlar aS
því aS ilía sé meS þær fariS, skal
sæta sektum eSa alt aS 6 mánaSa
fangelsi.
Eins og sjá má af (þessu, er eigi
þaS ei'tt hegningarvert, aS mis-
þyrma skepnum eSa ofbjóSa þeim
heldur liggur sama hegning viS ef
þær eru illa fóSraSar. ÞaS verSur
líklega langt þangaS til aS íslenzka
löggjöfin þolir aS taka svo djúpt í
árinni.
(Morgunbl.)
t
J