Heimskringla - 08.09.1920, Blaðsíða 2

2. BLAÐSfÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 8. SEPT. 1920.
• - r*.*4 '*
Opið bréf
til Heimskringla.
1920.
Blaine, Waaíh. 28. ág.
Heimskringla mín!
Enn]>á einu sinnj ónáSa eg jþig
meS nokkrum línum í frétteiakyni
héSan, til aS sýna aS viS séum Jsó
lifandi hér vestra. Svo margt hefir
sfceS á þessu tímabili — jafnvel í
litla bænum Blaine — aS eg veit
naumast hvar byrja skal — gleymi
sjáJfsagt einhverju. Engu aS síS-
ur síkal eg gera mitt bezta til aS
tína ]>aS upp í nokkumveginn
réttri röS, og er þá fyrst aS minn-
a'st á: „
Komu séra Kjartans.
Flestar bygSir mintust komu
hans í fréttadálkum blaSanna.
Ennpá hefir iþess ei veriS getiS
héSan, og var þaS þó aS ýmsu
leyti merkis atburSur. I fyTsta
lagi af því, aS hann var fyrstur af
mentamönnum Islands til aS heim-
sækja oss Strandarbúa. Vegna
þess eins hefSi veriS næg ástæSa
aS minnast komu hans. Eif til
þess ber og fleira, sem sé erindi
hans vestur um haf. Um eitt skeiS
vorum viS orSin hrædd um aS
han nmundi ekki koma, þrátt fyrir
þaS, aS engin séílegur áhugi virt-
ist hjá fólki alment fyrir málefni
því, er hann átti aS flytja. Menn
vildu samt fá aS sjá hann. Og
svo kom hann þá, ljúfur og góSur
og laus viS allan lærdómshroka.
maSur meS hjafta og sál. ÞaS
lýsti sér í allri framkomu hans, og
hverju orSi sem hann talaSi,
hvort heldur aS hann flutti fyrir-
lestur, eSa messaSi yfir fólkinu —
sama hjartans alvaran. Án þess
þó aS leitast viS aS berja inn í
menn orSiS, sem hann flutti. Samt
hreif þaS — svo iátlaust og hrein-
skilnislegt aS ekkert* af því glataS-
ist. ÞaS hitti menn í hjartastaS,
fyrirhafnarlaust — sýnilega. Af
öllum ræSumönnum, sem eg hefi
séS og heyrt, minti Hann mig mest
á Jón Ólafsson ritstjóra, og munu
þeir, sem einu sinni heyrSu Jón
tala, þá ei furSa þó aS persóna
og framburSur séra Kjartans hafi
éhrif.
Fyrirlestur Kjartans lofuSu allir,
og ræSan sem hann flutti hér þótti
öllum góS. Einhver gat þess þá í
kirkjunni, aS Island ætti aS lána
hann oss eitt eSa tvö ár, .til aS
kenna prestum vorum aS prédika.
ÞaS var ekki fyr en nokkru seinna
aS sumir komust aS þeirri niSur-
stöSu, aS hann myndi vera — já,
helzt til frjálslyndur — eSa — eSa
— þeir höfSu nefnilega heyrt í
millíbilinu^ aS hann væri hlyntur
— máske hneigSist aS andatrú.
Já, og þaS var þó skuggi á honm
— hefSi veriS synd á hverjum
öSrum. Koma Kjartans var vor-
sólargeisli heiman af Islandi, sem
minti á nóttlausa voraldar veröld,
þar sem víSsýniS skín. Flestir
hér munu honura þaikklátir fyrir
komuna, 1 og héSan í frá verSur
hann tegndur viS endurminning-
arnar liúfu og góSu heiman af
góSa, gamla landinu, í hugum allra
þeirra er þaSan eiga nokkrar Ijúfar
endurminningar, og þeir eru von-
andi fleiri. , M
af, og alt útlit bendir til aS skiftin | kirkjuþinginu þar austur, séra Sig-
geri þaS aS ajáifsrtæSu efnafólki I urSur Ólafsson. En búist er viS
innan skams. aS « dvelji hann hér til langframa
Annar hópur flutti yfir til B. C.
af sömu ástæSu. I þeim hóp voru
þeir bræSur Óskar og Fred (Fer.
dinand) Stevens; sá síSari giftur
Bertu ('Hjörleífsdóttur) Steven-
son, sá fyrri innlendri konu; K8-<
ur þeim vel.
Nú er og alfluttur héSan J. P.
Isfeld ásamt syni sínum Einari
(giftum hérlendri konu) til Nortíi
Yokimo.
Ennþá einn hópur af Blaine-
fólki flutti til Hreckersham — bær
í þessu County. Gat eg þess í
aíSasta bréfi. Á því hafa þær ein-
ar breytingar orSiS, aS nú munu
fjölakyldur þeirra manna einnig
fluttar þangaS.
Ætla má aS nær 30 manns —
máske vel þaS — hafi veriS Is-
lendingar af þessu 'burtflutta fólki
og er þaS ærin blóStaka íslenzk-
um félagsskap um þessar slóSir,
úr þessu, þar eS hann hefir nú sagt
söfnuStim sínum upp þjónustu
sinni. Þykir þaS hinn mesti skaSi
því Ólafsson er vsdmenni og prest-
ur sæmilega góSur.
i
Á förum hejm.
Á förum heim til Islands er hr.
GuSjón Johnaon 'bóndi úr þessu
bygSarlagi. Gerir hann ráS fyrir
aS dvelja þar eitt ár aS minsta
kosti, svo hann hafi nægan tíma
tU aS kynnast og bera ástandiS
þar saman viS ástandiS hér. Hann
skilur hér eftir konu sína, börn og
bú. GuSjón er greinagóSur maS-
ur og má ætla aS hann taki vel éft-
ir og segi vel frá. Vér óskum
honum faraheilla og góSrar heim-
komu.
Félagslíf og skemtanir.
Nokkrar samkomur voru haldn-
sérstaklega þegar þess er gætt, aS j ar síSastliSinn vetur, til arSs fyrir
þess
þaS er flest fólk á bezta aldri, og
hiS allra efnilegasta undantekning-!
arlaust.
ASflutningar.
Ein fjölskylda íslenzk er ný-1
komin hingaS frá Hallson N. D.
ÞaS er herra SigurSur Anderson j
ásamt konu sinni — von á sonum
hans síSar. Er þaS góSur viS-
bætir, og bendir margt til aS fleiri
komi á eftir þeim hjónum aS aust-
an. SigurSur keypti sér hér heim-
ili (eitt af þeim, sem M. J. B. hef-
ir auglýst í Heimskringlu) og er
meira en ánægSur aS öllu leyti.’
Hann er alþektur dugnaSar- og
framkvæmdamaSur, og mun álit
hans á Blaine og bygSarlagi þessu
mjög tekiS til greina af öllum, sem
til hans þekkja, og þeir eru margir.
, . Giftingar.
ASeins einn Islendingur hefir
gift sig á þessu tímabili, sem eg
man eftir. Er þaS William Good-
man (sonur Thorláks Goodman
frá Selkirk) hérlendri konu.
DauSsfölI.
Þau hafa veriS nokkuS mörg á
ekki lengri tíma, og eru sem fylg-
ir:
1. Eyjólfur Stevenson (GuS-
varSsaon), 'háaldraSur maSur.
Lætur eftir sig konu og sex full-
orSna sonu.
2. Pétur Hallson, einnig aldraS-
ur maSur. Lætur éftir sig konu
og fulIorSin börn.
3. GuSbjörg Thomson, tæplega
miSaldra. Lætur éftir sig mann
og þrjú börn, öll ung.
söfnuSinn, lestrarfélagiS og
háttar. Eru þær hver annari svo
líkar aS naumast er eySandi á þær
tíma eSa rúmi. Félagslíf hér er
og heldur ekki annaS en þetta
tvent, og 9afnaSarkvenfélag, eins
og alstaSar er þar sem eru söfnuS.
ir á annaS borS. Um þetta snú-
ast því allar vorar samkomur og er
oft miSur vandaS til en skyld:.
Fólk sækir þær hvort sem er, segja
leiStogarnir, sumir í þaS minsta.
Og þaS er nokkuS til í því. ÞaS
—■ fólkiS er aS þjóna sjálfu sér,
meS því aS stofna til og sækja
þessar samkomur. Qg þess vegna
þaíf ekki aS vanda til þeirra.
HvaS hugsunarháttur þessi er holl-
ur, skal ekki hér um dæmt. Þó
eru á þessu sem flestu öSru, und-
antekningar nokkrar, sem betur
fer. Meira þó fyrir vandvirkni og
sómatilfinningu þeirra sem skemta
eiga, en vandfýsni eSa vit þeirra er
fyrir þei mstanda. Ekki vil eg þó
aS orS mín séu svo skilin, aS sand-
komur vorar og fólkiS sem fyrir
þeim stendur, eSa á þeim skemtir,
sé ekki heiSarlegt í allan máta; þv:
fer svo fjarri aS eg meini nokkuS
þess háttar, því þaS er satt aS fólk
vort hér í þessum strandbæjum og
bygSum er eins gott og heiSarlegt
fólk eins og nokkursstaSar annars-
staSar. Eg er heldur ekki aS
dæma um samkomur utan Blaine.
ÞaS, sem eg á viS, og fleiri finna
til er þaS, aS hér vantar mentaSa
leiStoga. Þeir eru ekki ennþá til.
aS prestinum einum undanskild-
um. Vera má aS þetta þýki og sé
óþarfa útúrdúr. En viS böli þessu
eru litlar bætur. Unga mentafólk
4. Ágúst Árnason, ungur maSur iS hefir enn ekik látiS mikiS til sín
Burtflutningar.
Meiri burtflutningar hafa veriS
þetta ár en nokkru sinni áSur síS-
an eg kom hingaS. Stafar þaS af
því aS menn hafa veriS aSikaupa
sögunarmylnur á ýmsum stöSum
og eSlilega flutt svo þangaS. Einn
hópur héSan — um 25 menn,
flestir ifjölskyId|Umenn, keyptu
mylnu í Whesler, Oregon. I þess-
um hóp voru þrjár aLíslenzkar
fjölskyldur og þrjár hálf-íslenzk-
ar. Al-íslenzku fjölskyldurnar j um vetrarsamgöngum um landiS.
frá Blaine. Dó í Seattle, var
jarSaSur hér. Banamein tæring.
5. Ingibjörg, dóttir Einars og
Kristjönu Oddson; bam um 4 ára.
Banamein botnlangabólga.
LangferSalög.
Hei mtil Islands fóru síSastliS-
inn febrúar meS Gullfoss þau
hjónin Andrew og Bertha Daníels-
son frá Blaine, og komu aftur í júlí
s. 1. HöfSu þau harSa útivist og
langa, eins og segir í sögum vor.
um. Enda voru þau á ferÖ um
þann tíma árs," sem ferSalög á sjá
og heim á fsland, er ekkert barna.
gaman, jafnvel í vanalegu árferSi.
En þegar þar á ofan bætist óvenju
harSur vetur og seinkvæmt vor, er
sízt aS furSa þó útivistin yrSi þeim
hörS og löng. Svo leizt Daníels-
son sem þar væru margir vænlegir
gróSavegir, og ei kvaS hann þá
þar heima óglöggari á gróSave^-
ina en menn eru hér, eSa vera ó-
sýnna um þá auSsaSferS, sem á
amerísku kallast ‘‘graft”. Lét hann
fremur vel af öllu, aS undanskild-
eru: Kristín (áSur Hjartardóttir i
SigurSssonar frá Argyle) og Lárus
B. Líndál; FriSrika (áSur John-j
son) og Barney Davidson. og
Fjóla (áSur Dalsted) og Paul
Benedictson. Hálf-íslenzku fjöl-
skyldurnar: Bamey Benedictson, heimsækja móSursystur og móS.
giftur hérlendri konu, og tvær ís- urbróSur hér í Blaine (börn ÞórS.
lenzlkar konur giftar hérlendum j ar).
mönnum. Fólki þessu reiSir vd Um «airta leytí kom og heim aí
MeS þeim hjónum komu aS
heiman tvær ungar stúlkur, önnui
dóttir GuSmundar Björnsonai
Iandlæknis, hin dótturdóttir ÞórS-
ar í Hattardal, sem Ben. Gröndal
gerSi ódauSlegan. Hún er aS
taka í þeim efnum. En þaS getur
lagast; þó aSeins meS því móti aS
þaS hverfi ei meS öllu úr íslenzku
félagslífi. En á því er meiri hætta
tn ætla mætti um jafn fjölmenna
bygS, og þó bein afleiSing af á-
hugaleysi eldra fólksins fyrir öllu,
sem íslenzkt er. Ekki er eg held-
ur aS lá þetta. ÞaS er eSlileg af-
leiSing af leiStogaleysinu —
manni eSa mönnum og konum,
sem hafa bæSi mentun og tíma til
aS ganga á undan í þeim efnum frá
sínum daglegu störfum, eSa þar
sem þesskonar gæti veriS samfara
daglegum störfum, sem hljóta aS
ganga í þá átt aS afla sér daglegs
brauSs. En þaS hygg eg, aS kom-
ist mentun hinnar yngri kynslóSar
í þaS horf, sem hún vonandi gerir
meS tímanum í einstökum tilfell-
um aS minsta kosti, iþá muni leiS-
sögn þeirra eiigi leiSa til þjóS-
ræknis aS því er íslenzku málefn-
in snertir. Er og naumast viS því
aS búast þegar litiS er til kringum-
stæSanna.
Auk áminstra samkoma, sem
haldnar voru síSastliSinn vetur,
hafa og veriS hér tvær bersvæSis.
samkomur. Fyrír annari stóS
lestrarfélagiS "Jón Trausti , en
fyrir hinin safnaSarkvenfélagiS.
BáSar góSar eins og þesskonar
samkomur eru vanalega. Hafa
þær — þessar bersvæSissamkom-
ur þaS jafnan til síns gildis, fram
y-fir hinar, aS olnbogarúm er nóg,
og þeir sem ekki kæra sig um at
hlusta á skemtiskrána, geta koir.
ist frá — skemt sér á annan hát..
Á fyrri samikomunni var þaS eitt
breytilegt frá öSrum samkomum.
aS þar var kveSiS. Á þeirri seinn:
aS þar sagSi A. Daníelsson frá Is-
landsför sinni, og talaSi lengi.
1 vor var og haldiS kveSjusam-
sæti, t til efni af burtför hinr.a
mörgu landa. Var þaS vel só<tt,
sem vonlegt var því þar var margs
aS minnast og mikils aS sakna á
báSar hliSar.
25 ára hjónabandsafmæli þeirra
Jóhanns og Bellu StraumfjörS,
var og minst á þann hátt aS nokkr
ir kunningjar þeirra tóku hús á
þeim síSdegis í júní öndverSum.
Settu heiSurshjónin í öndvegi aS
fornum siS, og börn þeirra út í frá
á báSar hliSar, færSu þeim nokkra
vandaSa silfurmuni til minningar
um atburS þennan. Fluttu þeim
heillaóskir í bundnum og óbundn-
um stíl (kvæSin hafa veriS birt í
Heimskringlu). Eftir þaS tóku
gestirnir aS sér aS standa heimilis-
mönnum og sjálfum sér fyrir beina
aS nútíSar siS. Nær hundraS
manns munu þar hafa veriS saman
komnir. Skildu allir glaSir yfir aS
ha'fa þar mæzt undir þeim kring-
umstæSum. Þau StraurrifjörSs-
hjón eru meS voru efnilegasta
fólki, og börn þeirra, 5 aS tölu,
sverja sig í ættina.
Nýmæli.
Stór hópur af fólki frá Blaine
sótti íslendingadag til Bellingham
— haldinn þar aS tilhlutun Bell-
ingham-Islendinga og undir um-
sjón þeirra. HátíSarahldiS fór
fram á bökkum Whatcomvatns.
Laufkrónur trjánna skýldu mönn-
um fyrir brennandi. sólarhitanum,
og vestrænan raulaS; í laufguSum
greinum ástaljóS Islands allan
daginn. Unglingarnir skemtu sér
á bátum á kristalstæru vatninu,
meSan eldra fólkiS undi sér viS
söng og ræSur. AS því búnu
fóru fram kapphlaup, kaSlatog m.
fl. Islenzki fáninn blakti þar
samhliSa Bandaríkja'fánanum og
fór vel á meS þeim. Þrjár ræSur
voru haldnar: Minni Islands,
minni Bandarikjanna, og minní
Vestur-Islendinga. HiS fyrsta
flutti herra Pétur Gíslason í Bell-
ingham, annaS Símonarson frá
Blaine og hiS þriSja M. J. B. Al-
íslenzkir endurfundir í löndum
minninganna gáfu deginum gildi
og helgi. langt fram yfir þaS, sem
vanalegar samkomur hafa til aS
bera. Enda munu flestir hafa
fundiS til þess, aS betur var fariS
en 'heima setiS.
Bellingham-menn eiga þakkir
skiliS ‘fyrir tiltækiS og dugnaSinn.
Herra ÞórSur Anderson stýrSi
deginum.
FagnaSarsamsæti.
var haldiS þeim Daníelsons hjón-
unum er þau komu theirn &• Is-
landsförinni, og prestinum um leiS,
þá einnig nýkominn 'heim af kirkju
þingi. Fyrir samkomunni stóSu
nokkrar ungar stúlkur, og tókst
þeim þaS vel — alt sem til þeirra
kom. Ein stúlkan, Matthildur
Thordarson (dóttir Magnúsar
kaupmanns ÞórSarsonar frá Hatt-
ardal) birtist þar í búningi Fjall-
konunnar, grænum kyrtli meS silf-
urlagSan höfuSibúning og belti;
fór þaS henni sérlega vel. HefSi
gamla konan (ísland) sjálfsagt
veriS sérlega stolt af dótturdóttur
sinni, hefSi hún veriS svo nærri aS
sjá hana. En eigi er ólíklegt aS
henni hefSi orSiS þungt um hjarta-
ræturnar aS sjá, hve litla eftirtekt
burtfluttu börnin hennar veittu
henni. En máske ha'fa þar IegiS
til dýpri rök —< þau, er felast í
þessum orSum skáldsins: "En orS
frá vörum ekkert fer, því eitthvaS
máliS bindur.” Eg vil heldur
halda aS svo hafi veriS.
Samkoma þessi var 'fjölmenn.
ASalsk^mtunin var söngur og
ræSur — eSlilega til gestanna, og
svöruSu þeir þeim aftur. Auk þess
sagSj A. Daníelsson ágrip af ferSa
sögu sinni til og frá Islandi.
Mentamál.
SíSastliSiS vor útskrifaSist af
Blaine háakólanum ungfrú EmiKa
May Magnússon, 18 ára gömul.
Auk þeirra 15 stiga, sem skólinn
hér ákveSur nauSsynleg til aS út-
skrifast, útskrifaSist hún í frönsku,
ensku og latínu; hafSi því 18 stíg
aDs. Mun þaS fátítt af jáfn ungri
námsmey. Einnig var hún kosin
tii aS flytja ávarpsræSuna viS þaS
tækifæri. Haldi Emelía áfraun
mentunarveginn, má búast viS aS
heyra frá henni óftar.
Næsta vor vona eg aS hafa frá
fleiru maS segja í þessu dfni, —
góSar fréttir fyrir þá. sem hlut eiga
aS máli og þjóSina í heild sinni.
VeSráttufar.
Um þaS skal eigi fariS mörgum
orSum. ÞaS hefir veriS hér sem
annarsstaSar fremur óstöSugt og
nokkuS breytilegt frá því sem
vanalega gerist. T. d. voru í síS-
astliSnum febrúar lengst af staS-
viSri meS hægum næturfrostum,
og glaSa sólskin flesta daga. Er
slíkt mjög óvanalegt. Aftur vor-
aSi seint — vorkuldar og stormar
og regn stöSugt á mis. SíSan brá
til þurviSra og um mánaSamótin
maí og júní leit fremur illa út meS
gras- og garSasprettu. En regn
kom þá og í tadka tíS til aS hjálpa
viS gtassprettunni, og mun hún
hafa orSiS í góSu meSallagi og
nýting ágæt í flestum tilfellum.
ÞurviSri voru út allan júlí og á-
gúst, þar til nú síSustu daga aS
rignt héfir allmikiS. Enda var
jörSin orSin skrælnuS. Svo bæt-
ir regn þetta mjög um, og búast má
nú viS auknum högum — bithaga
fyrir skepnur. Svo þegar alt er
tekiS til greina, verSur niSurstaS-
an sú sama og oftast. MiSbik
Kyrrahafsstrandarinnar verSur ein
hver ihagstæSasti og farsælasti
blettur þessa mikla meginlands.
Aldrei áfskapa hitar eSa kuldar —
fle3t í hófi. Innan 50 ára hér frá
verSur ströndin okkar, sígræna,
skógi þakta, orSin aS iSgrænum
ökrum og indælum aldingörSum
GuS hefir géfiS henni öll skilyrSi
til þess, svo þaS getur ekki öSru-
vísi veriS. Nú sem stendur ham-
ast hinir skamsýnu og ágjörnu
menn í aS rífa fljótteknasta auS.
inn up púr jörS og sjó. En þaS
er timbriS á landi og fiskurinn í
sjónum. Þegar þaS er búiS og
jafnvel meSan á því stendur, kem-
ur alþýSanltieimiIiselska og tekur
viS stumpunum og kjarrinu. Bak
viS þaS og undir því öllu er móS-
urjörS meS .faSminn útbreiddan
móti náttúruibörnum sínum, sem
græSa skulu sár hennar og gleSja
sig viS fegurS hennar og frjófg-
un. Þá munu þeir teljast sælir,
sem þar 'hafa náS bólfestu — þeir
og böm þeirra. GuS blessi strönd-
ina okkar sígrænu.
Afkoma manna yfirleitt.
mun vera fremur góS; þó ekki svo
aS þeir þoli mikinn halla — svo
sem vinnuleysi til langframa. Því
þó kaup hafi veriS gott og pen-
ingamarkaSurinn því rýmri en
vanalega, hefir dýrtíSin vegiS vel
up pá móti því. En nú eru tímar
varasamir, til aS segja ekki of
mikiS. Valda því aS nokkru leyti
í hönd farandj kosningar, og festu-
leysi í ástandi heimsins. En út í
þá sálma fer eg ekki. VerSi ekki
átakanlegt vinnuleysi er líSan
manna sæmilega borgiS.
AS endingu.
ÁSur en eg loka bréfinu vil eg
spyrja Heimskringlu eSa ritstjóra
hennar aS þessui
1. Hvers vegna getur blaSiS
ekki komiS á sunnudögum eins og
þaS gerSi áSur?
2. Kemur Voröld ennþá ut?
Nokkrir áskrifendur Heims-
kringlu hafa beSiS mig aS spyrja
aS fyrri spurningunni.
Nokkrir kaupendur Voraldar
hafa beSiS mig aS spyrja þeirrar
seinni. Hér héfir aSetns sézt eitt
eintak af henni í þrjá mánuSi eSa
meira. ,
M. J. B.
Svör ritstjóra:
1. Heimskringla fer » póstina á
hverjum miSvikudegi, eins og ver-
iS héfir undanfarin ár.
2. Voröld he’fir ekki komiS út
um tíma.
---------x---------
ÚtfararminnÍQgin.
ELftir Pálma.
NiSurl.
Þú ert vondur, Einar!” Þessí
orS sagSi drenghnokki viS Einar
gamla seinna um daginn. Hann
hafSi mætt honum á götunni
“Ha, er Einar vondur — hvers.
vegna er Einar Vondur?”
"Þú ert vondur af því aS þú ert
vondur!”
"Vondur — þú ert þá ekki
hræddur viS mig?” Einar gretti
sig.
"Þú ert Ijótur líka.”
"Hi he!” ' Einar hló. “Vond-
ur og Ijótur. Þú ert ekki hrædd-
ur viS mig, éf þú þorir aS segja
þétta í alvöru. Því finst þér aS
eg vera ljótur?”
"Af því aS þú ert grettur og
hefir skegg á hálsinum."
“Skegg á hálsinum, he, he! Þó
ert fyndinn strákur. Hveráþig?’
“Pabbi minn.”
"Svo pabbi þinn á þig.' En
hvaS heitir pabbi þinn?”
“Steindór."
"Steindór.” Einar strauk enn-
iS, eins og hann vildi ryfja upp
fyrir sér, hver þaS gæti veriS.
“Segir pabbi þinn aS eg sé ljót-
ur og vondur?”
"Nei, en þú varst vondur viS-
pabba.”
"Eg — vondur viS pabba þinn?
Eg kasta þér í sjóinn ef þú segir
þaS.” Einar gretti sig aS nýju.
“SérSu ekki aS eg gretti mig?”
"Jú, eg sé þaS.” -
“En því hleypur þú þá ekki í
burtu og forSar þér?”
"Þú ert svo skrítinn.”
“Skrítinn Líka?” Einar beygSi
sig niSur aS drenghnokkanum og
tók hann í fang sér. Svo gekk
hann aS steini, er stóS þar nálægt
götunni og settist nigur.
“Mér þykir gaman aS tala viS
þig, drengur minn. En drengur-
inn, sem í fyrstu hélt aS Einar
héfSi eitthvaS ilt í hyggju gagn-
vart sér, tók í skegg Einars.
“Eg ríf áf þér skeggiS.”
“O nei. lagsi — svona vertu nú
góSur. Einar gamli er ekki svo
vondur.” Einar losaSi hendur
drengsins úr skeggi sér. Svo strauk
hann ljósa kollinn á honum bUS-
lega. “Svo þú héldur aS eg sé
vondur?"
Drengurinn horfSi niSur fyrir
fætur sér. GæSi Einars snertu
hann einkennilega.
"SegSu mér nú, því þér finst eg
vera vondur.” Einar lyfti höfSi
drengsins upp og leit í augu hans.
"Bláeygur, gallegur hnokki,
tautaSi hann. “Því finst þér Ein-
ar vera vondur?”
En drengurinn svaraSi engu.
Hann horfSi út í bláinn, og eftir
því sem Einar lét betur aS honum
mýktist hugur hans og tár komu í
augu hans. En Einar hélt áfram.
"Því segir þú aS Einar sé vond-
ur? Eg he'fi aldrei gert þér nokk-
uS lt.i Einar gamli he'fir aldrei
veriS vondur viS börn — aldrei.
ÞaS vaf ekki fyr en eftir endur-
teknar spurningar aS drengurinn
fór aS tala, en er hann byrjaSi á
því, var rómur hans óstyrkur.
“Þú varst vondur viS pabba,”
sagSi hann og svo fór hann aS
gráta.
“Og hvaS hefi eg gert pabba
þínum? Gráttu ekki, hnokki litli.
HvaS hefi eg gert á hluta pabba
þíns? Vertu nú harSur drengur
og segSu Einari gan)la alt. Nei,
gráttu ekki. Svona.’ Einar
þurkaSi tárin úr augum drengsins.
“Skipstjórinn tók, alla pening-
ana hans pabba míns.”
“Peningana hans pálbba þíns —
hvaS var þaS mér aS kenna?
“Þú vildir elcki fara í ‘krók’ viS
skipstjórtmn.’
Eftir stundar korn vissi Einar