Heimskringla - 08.09.1920, Blaðsíða 7

WINNIPEG, 8. SEPT. 1920.
HEIMSKRINGL A
í
7. BLAÐSIÐA
The Dominion
Bank
HORNI NOTRR DAMR AV t OG
BHEARROORR »T.
BIMiWII ■*»!.
V«r«#)6*wr .....
Allar elarnlr ....
..» TA»»j—■
. . »70,000,00«
Sérstakt athygli veitt viðskiít-
um kaupmanna og wrzlunarfé-
aga.
SparisjóSsdeildin.
Vextir af innstætiufé gTeiddir?
jafn háir og annarsstaðar.
Vér bjóðum velkomin smá sem
stór viðskifti-
l
PHOVE A 9253.
P. B. TUCKER, Ráðsmaður
“Brynjólfur biskup,,.
Leikrit í 1 l þáttum.
Eftir Snæ Snæland,
Framh.
7. þáttur.
DaSi: “Ef einíhver hefSarstúlka
landsins fengi brennandi ást á þér,
segjum Vilborg SigurSardóttir, og
gengi á eftir þér meS grasiS í skón
um, hvaS þá, Sæmundur?”
Sæmundur^ "Eg segSi: Öll ást
er hégómi einber. Sjónhverfing.
ar hjartveikra kvenna.”
DaSi: “Þetta er ljómandi —- á-
gætt! Súpum veigar, vinir. Hérna
er miði. Ykkur lærSu snillingun.
um tekst ætíS bezt meS blöSum
og penna. I guSanna bænum
skrifaSu þessi gullfallegu orS.”
Sæm.: “ÞaS má mér vera sama,
á meSal okkar.”
DaSi: “Stæltu hönd Ólafs Gísla-
sonar. Þú kendir honum aS
skrifa. ÞiS skrifiS báSir lista vel.
Gaman aS sjá hve snillilega þér
tekst aS stæla hönd Ólafs okkar.”
Sæm.: “ÞaS má eg vel gera. —
— Hérna nú, DaSi.”
DaSi: “ListasmíSi! SjáSu, 111-
ugi, hvaS Sæmundur segir: “Öll
ást er hégómi einber. Sjónhverf-
jngar hjartveikra kvenna”. En
setjum svo aS konan segSi: “Líf.
iS er léttari byrSi tveimur en ein-
um”.
Sæm.: “Jæja, eg verS ekki orS.
laus. Eg rita svariS og segi: Þeg-
ar tveir asnar steypa saman vit-
leysu sinni, þá auka þeir hver ann-
ars vitfirsku, og vefi í sameiningu
vitifirsku þjóSfélagsins. Eg segi
nei, betra er aS bera byrSina einn,
en bera hana og draga líka hé-
gómaskap og maelgi konunnar á
eftir sér. Salomon segir: “Nöld-
ursöm kona er hvimleiSari en sí-
feldur húsleki.”
DaSi: “Þú ert snillingur, Sæ-
mundur. En ein snegir, aS konan
sé kóróna mannsins. HvaS um
þaS?”
Sæm.: “Eg skri'fa svariS: “Alt
þaS illa kom inn í heiminn meS
konunni, og alt þaS illa flytur kon-
an inn í heimili mannsms. Heimsk-
ur er sá, sem ógæfuna eltir, og yf-
Irgefur hús friSarins. Til þess aug-
lýsti skaparinn fáls kvennanna, aS
forsjálir menn vöruSust þaS. Á
eg aS rita nafn mitt undir,” DaSi?
DaSi: “Ja—nei, ónei. Eg sting
þessum miSa niSur hjá mér. Höld.
um áfram aS gleSja okkur, vinir.
— Eg héfi teflt og unniS. — Nú
get eg stigiS á hjarta hinnar dramb
látu og psveigjanlegu ambáttar.
lllugi: “DaSi, leik ei meS hjörtu
kvenna, þó þu aShafist alt annaS
ilt.”
DaSi: “Hjörtu kvenna! Eins og
G igt.
n£
Eftirtoktnrver« læknfnsr;
l>eim er NjAlfur reyndi hnnn
“Vori« 1893 þjátiist eg af gigt;
kvaldi hún mig í þrjú ár. Eg reyndi
eitt meöal eftir annaö, en alt til
einkis. Loks fann eg meðal sem
læknaöi mig, svo aö eg hefi ekkl
síöan kent til gigtar. — Eg hefi lát-
iö aöra, stundum 70—80 ára karla,
hafa þetta metSal, og þaÖ hefir æf-
inlega læknafc þá.
Eg Vildi aö hver mat5ur, sem gigt
hefir reyndi þetta metíal. Sendu
ekki peninga; sendu aöeins nafn
þitt og þú færfc at5 reyna þaö frítt.
Eftir at5 þú ert búinn at5 sjá aö þat5
læknar þig, geturt5u sent andvirt5it5,
einn dal, en mundu at5 oss vantar
þat5 ekki nema þú álítir at5 met5alit5
hafi læknat5 þig.
Mark H. Jackson, No. 856 G., Durston
Bldg., Syracuse, N. Y.
Mr. Jaekson ábyrglst sannleiksgildi
ofanj'itat5s.
þær skepnur eigi hjörtu sem vér
stúdentar og höfSingjaefni. HvaS
er mannkynssagan, og hvaS verS-
ur hún til enda? ÞaS er þiS skræf-
urnar, sem skjálfiS og skreppiS í
keng, viS skælur og ýlfur kvenna.’ j
Sæm.: “Ef þú, DaSi Halldórs- ^
son, ætlar aS gera níSingsverk
meS orSum þeim. sem eg ritaSi,
þá mæli eg þaS um, aS nafn þitt
skuli uppi vera í sögu landsins alla
daga, sem þess argcista sakleysisins
morSingja. Fyrirlitning Oig viS-
bjóSur fylgi nafni þínu, meSan
tunga vor er lesin og lifir!”
DaSi: “Heyr fífliS fjasa! Burtu
meS ýkkur báSa. Eg hefi náS því
sem eg ætlaSi. FariS héSan!”
t
8. þáttur.
Brynjólfur bisk. (talar viS sjálf-
an sig) : “Nú, guSi sé lof, eru upp-
fyltar allar mínar hjartans óskir,
tímanlegar og eilífar. ÞórSur
bsikupsefni á Hólum sendÍT mann
meS tbréf til mín í dag. Hann!
biSur mig aS gefa sér RagnheiSi
dóttur mína. SömuleiSis er bréf
frá honum til hennar; en nú er hún
í BræSratungum hjá beztu vinum
mínum. GuSi og hamingju minni
sé lof og prís. ÞórSur á Hólum
er áá eini maSur, sem eg fegins
hugar gef RagnheiSi dottur mina,
Eini maSurinn innan lands, sem er
hennar verSur, og-----biskupsstóls-
ins eftir mig. Og viSunandi hefi
eg búiS í haginn fyrir þau. . Eg
hefi eic.rast fjölda jarSa á síSari
árum, á mikiS lausáfé — talinn
ríkasti maSur á landi hér. Hefi
nýreist hina veglegustu domkirkju
og ekki skoriS viS neglurnar þann
stórkostnaS. ÞaS sagSi höfuSs-
maSurinn Bjelke, aS hun gæti
staSiS 999 ár. Svo eigi ber stór-
kostnaS aS höndum þeim bráS-
lega, RagnheiSi minin biskupsfrú
og ÞórSi biskupi. Nú vildi eg aS
fleiri vinir mínir væru komnir, aS
gleSjast meS mér í kvöld, sem sé
hjónin úr BræSratungu og Torfi
prófastur frændi minn úr Gaul-
verjabæ,--------------
(BariS á dyr biskupsstofunnar.
Inn keimur maSur.)
Br. biskup: “KomiS sælir, Torfi
prófastur frændi. Þér komiS sem
sendir af GuSi. Her eru beztu
fréttir og vinir til mín komnir.
ÞórSur prófastur í Hítardal, mín
stoS og stytta í. öllu kirkjulegu.
MeS honum eru komin Einarsness-
hjónin — frú Kristín fornvina mín
og SigurSur sýslumaSur og Jón
litli sonur þeirra, 14 ára( sezt í
skólann í haust. FríSur og efni-
legur. Þó fellur mér hann ekki.
Og engin heilla:þúfa mun hann
verSa skapsmunum mínum, né ætt
ySar, Torfi 'frændi. En mest og
bezt af öllu saman er bréf frá Mag.
ÞórSi Þorlákssyni á Hólum, þar
sem hann biSur mig um RagnheiSi
dóttur mína. ÞaS hafiS þér heyrt
á mér, aS eg kysi RagnheiSi eng.
an nema ÞórS, hér á landi, —”
Tonfi póf.: “Meistari — meist-
ari Brnyjólfur biskup, leyfiS mér
aS tala!” (Torfi alvarlegur og
sorgbitinn.)
Br. biskup: “HvaS er aS? Þér
kalliS mig meistara, frændi, sem
viS væru mbvorki kunnugir né
frændur. HvaSan komiS þér?”
Torfi próf.: “Frá BræSratungu,
herra. TakiS þér nú öllu ySar sál.
arþreki og líkamans burSum, sem
þér hafiS hlotiS orS fyrir aS eiga
öSrum fremur, og mun þó ekki af
veita,---------”
Br. biskup: “HvaS eigiS þér aS
segja mér? Prestanöldur, vænt-
anlegan burtrekstur ’frá stólnum?
Enginn getur hrætt- mig, né á kné
komiS.”
Torfi próf.: “Eg biS guS aS
stySja ySur og styrkja, herra.”
Br. biskup: “TaliS þér prófast-
ur( Torfi í Gaulverjábæ. Þó grjót.
iS gráti grætur ekki Brynjólfur
biskup.”
Torfi próf.: “RagnheiSur dóttir
ySar ól sveinbarn í morgun, og
nefnir DaSa Halldórsson föSur.
(Brynjólfur biskup stendur lengj
sem ægilegur herforingi, án lit
brigða og hreyfinga. Loks mælir
hann á ilatneskri tungu setninguna:
“Pc Sammeticuss”, þ. e. “Heim-
BARNAQULL.
GóSur drengur.
Prestur nokkur segir svo frá:
Á köldum vetrardegi fór eg aS
heimsækja vin minn. Þegar eg
nálgaSist hús hans, sá eg gamla og
, fátæka konu, sem studdist viS staf
og staulaSist meS miklum erfiSis-
munum mílli húsanna. Alt útlit
hennar bar vott um vanheilsu og
eymd. Hún sneri sér aS vel bú-
inni konu, som stóS viS gluggann
í h'lýju stofunni sinni og var aS
borSa morgunverS. Gamla kon-
an baS hana aS gefa sér aS borSa,
en hún var meSaumkvunarlaus og
vísaSi henni frá sér meS hörSum
orSum. En lítill drengur. tötra-
lega búinn, hljóp til gömlu kon-
unnar og fékk henni eitthvaS. Ég
kallaSi á drenginn og hann kom til
mín hálflfeiminn og sneri andlitinu
undan. Eg sagSi viS hann: “Af
hverju ertu hræddur viS aS horfa
á mig? HvaS gafstu gömlu kon-
unni?” “Eg gaf henni einn eyri,
-- eg átti ekki meira lil,” svaraSi!
drengurinn. “Þú ert góSur dreng-1
ur aS gefa alt sem þú áttir til, meira í
er ekki hægt aS heimta af þér. En
nú ætla eg aS gefa þér þaS áftur,
sem þú gafst gömlu konunni, því
aS þú hefir sjálfur nóg viS þína
peninga aS gera.” Svo ifékk eg
honum 10 aura. “Þákka ySur
fyrir,” sagSi drengurinn. En
hversu undrandi varS eg, þegar
drengurinn hljóp aftur til gömlu
konunnar og fékk henni 10 aur.
ana, sem eg gaf honum. Eg kall-
aSi á ihann, en hann hljóp burtu
eins hart og hann gat og vildi
hvorki hrós né borgun fyrir góS.
verk sín.
(Æskan.)
ÞaS eigiS þiS aS læra aS meta,
drengir og stúlkur!
MóSurástin er hin mesta bless-
un, sem ykkur getur hlotnast í líif-
inu; hana eigiS þiS því aS endur.
gjalda.
LátiS móSur ykkar ékki þræla
um of, meSan þiS ef til vill liggiS
í leti og ómensku. LátiS hana
ekki sakna hjálpar ykkar og kær-
leika, sem hún gerSi sér svo fagr-
ar vonir um, þegar IþiS láguS ó-
sjálfbjarga í skauti hennar. LátiS
hendur hennar ekki verSa harSaí
og hrukkóttar, en ykkar hvítar og
mjúkar. — Þú þarft aldrei aS
blygSast þín fyrir aS hjálpa henni
móSur þinni.
Oft vill hún hlífa þér viS vinnu.
en þá átt þú ekki aS nota þér góS-
vild hennar. Taktu þinn hluta af
byrSinni, sem hvílir á herSum
hennar.
(Sj. J. — Æskan.)
segja, aS munurinn á honum og
Austurríkismönnum væri sá, aS
þeir vissu ekki, hvers virSi fimm
mínúturnar væru. Og eitt sinn
mælti hann viS einn hershöfSingja
sinna: “Þér megiS biSja mig
hivers sem þér viljiS og eg mun
veita ySur þaS, en tíminn er svo
dýrmætur aS eg vil ekki missa eina
sekúndu af honum.”
ÞaS er sagt um hinn nafnkunna
John Adams, aS hann hafi aldrei
komiS of seint á fundi samveldis-
þingsins. Eirui sinni vísaSi kluklk-
an hin nákveSna tíma, sem fundur
átti aS byrja, og menn sögSu viS|
forsfetann: “Tíminn er kominn til
aS byrja fundinn, herra forseti!” |
“Nei,” svaraSi hann, “herra
John Adams er enn ekki kominn.”
MeSan klukkan var aS slá( kom
Jóhn Adams inn í salinn. ÞaS
sýndi sig þá sem altaf, aS hann var
stundvís. — Klukkan var of fljót.
(Æskan.)
HjálpaSu móSur þinni.
Þú veizt aS hún elskar þig. Eng-
in ást er svo óeigingjörn og fórn-
fús ’hér á jörSu, sem móSurástin.
Dýrmæti tímans.
Átta konur höfSu komiS sér
saman um aS mætast allar á á-
kveSnum staS og stundu og hjálp-
ast allar aS því aS framkyæma til-
tekiS verk. Ein þeirra kom ein-
rn stundarfjórSungi of seint og
afsakaSi sig mjög mikiS viS hin-
ar.
Ein þeirra varS fyrir svörum og
inælti: “ÞaS er okkur óviSkom-
andi, hvaS þú kemur of seint, en
viS hinar höfum beSiS til samans
sjö stundarfjórSunga, og þaS er
okkar dýrmæti tími en ekki þinní
ÞaS er sagt aS skrifari Washing-
tons Bandaríkjaforseta, haf: einu
sinin viS áríSandi tækifæri komiS
of seint. Skrifarin nafsakaSi sig
meS því aS úrS sitt gengi oif seint.
“ÞaS er engin afsöknu,” svaraSi
forsetinn. “Þér verSiS aS gera
svo vel aS Bá ySur annaS úr eSa eg
verS aS fá mér annan skrifara.”
Napóleon fyrsti var vanur aS
Uxinn og hjörturinn.
Stór uxi og hjörtur voru saman
á beit úti í haga.
“HeyrSu, hjörtur minn,” mælti
uxinn. “Ef ljón kæmi nú og réS-
ist á okkur, þá mundum viS berj-
ast viS þaS og réka þaS á flótta!” J
“ÞaS þori eg ekki,” svaraSi
hjörturinn. “Hvers vegna ætti eg
aS hætta mér út í vo ójafnan bar- |
daga, þegar eg er miklu öruggari
meS því aS hlaupa undan því?” j
Minnist þessa, börn. HlaupiS !
heldur frá hinu illa, en aS hætta
ykkur í stríS viS þaS, því þá eig.S
þiS á hættu aS verSa undir í viS-
ureigninni.
FlýiS hiS illa í öllum þess mynd-!
um.
(Æskan.) |
Smælki.
RíkarSur litli var vanur aS ileggja
skona sina á MiSina á hverju
kvöldi.
Hvers vegna gerir þú þetta,
vinur minn?” spurSi móSir hans.
Lg geri þaS alf ’því, aS skórnir
hafa hlaupiS svo mikiS allan dag-
inn, aS þeir eru víst orSnir þreytt-
ir. Eg legg þá svo á hliSina til
þess aS þeir geti hvílt sig.”
MóSirin: Reyndu aS sitja eins
og maSur viS borSiS, Kalli minn.
HvaS heldurSu aS kennarinn þinn
segSi viS þig, ef þú værir svona ó-
siSlátur iþegar þú ert aS borSa hjá
honum?”
Kalli: Hann mundi segja: Þú
ímyndar þér víst, aS þú sért heima
hjá þér, drengur minn!
Betlarínn (viS mann sem gaf
hooum eineyring) : Ó, heyriS þér.
herra minn! Var þaS ætlun ySar
aS gefa mér svona mikiS?
Gamla konan: Nei, því skal eg
aldrei trúa aS þaS sé eldur innan
í jörSinni. ESa haldiS þiS kanske
aS mér væri þá altaf svona kalt á
fótunum?
Konan: Eg ætla aS biSja ySur
aS gera svo vel aS selja mér eina
fingurbjörg.
VerzlunanmaSurinn: Já, þakka
ySur íyrir. .^ekki aS senda hana
heim til ySar?
Konan: Nei, eg ætla aS reyna
aS bera hana sjálf.
MóSir sýnir þriggja ára gamalli
dóttur sinni nýfædda systur henn-
ar. Litla stúllkan ihorfir lcngi á
barniS og segir ®vo: “Hún er þó
víst ekki troSin út meS sagi.”
Bréf: — Kæra vina! Þar sem
eg hefi ekkert aS gera, ætla eg aS
nota stundina til aS hripa þér línu.
En þar sem eg hefi ékkert aS skrifa
verS eg aS slá botninn í þær. —
Þinn elskandi.
ilisböl er þyngra en tárum taki”.
Han nsezt í stól og mælir stilt) :
“Torfi prófastur, frændi minn,
segiS Margréti konu minni hvern-
g komS er. Eg get ekk horft á
Margréti mína hlýSa á tíSindi
þessi. Og seg Kristíni fomvin.
stúlku minni aS henni einni treysti
eg til þess aS lina og mýkja harma
Margrétar minnar. GeriS svo vel
og ýfirgefiS mig, göfugi og trú-
fasti vinur og frændi minn!”
Biskup fer aS ganga um gólf.
Ekik sést honum ibrugSiS nema aS
hann gengur hraSara en venja
hans. erj. þá er hrundiS upp hurS-
inni. Inn kemur Sveinn gamli
f jósamaSur.)
Br. biskup (hissa) : “Þér, Sveinn
minn. Nýr gestur hér.”
Sveinn: “Já, meistari; já, herra
biskup, aS biSja ySur hinnar síS.
ustu bænar. Eg heiti Sveinn Sverr-
isson. Kominn af heldri ættum
landsins. Veit hvergi til þess aS
ættarsmán hafi saurgaS ættarheiS-
urinn. En nú á grafarbarminum
stend eg uppi meS svívirta einka-
dóttur. Steinka mín vesalingur,
ól tvíbura í dag og kallar hrak-
menniS frá Hruna föSur barn-
anna. Já, hrakmenniS hann DaSa
Halldórsson frá Hruna. Eg biS
ySur, herra, aS sjá aumur á öllum
okkur, einkum sakleysingjunum
börnunum. Þó móSirin sé æru-
krenkt og eg svívirtur og gefSur
aS ættarskömm, þá eru þó bless-
uS börnin saklaus. Eg biS ySur
aS hlekkja á þrælmenninu( DaSa
Halldórssyni, ella drep eg hann
fyrir fall og svívirSu dóttur minn-
ar. Hér st< nd eg ærukrenktur og
grátandi a !,rafarbarmi og hrópa
á hefnd!”
Framh.
Vigfús Kjartansson.
í “Austurlandi” frá 19. júní s. 1.
stendur sú frétt, aS bráSkvaddur
hafi orSiS á SeySisfirSi hinn 12
þess sama mánaSar Vigfús timbur-
smiSur Kjartansson; var búinn aS
v«ra heilsubilaSur um tveggja ára
tíma. LíkiS var flutt til Mjóa-
fjarSar og jarSisett þar.
Vigfús var um eitt skeiS hér
vestra og kyntist hér þá mörgum,
á hér fjölda ættingja og vina, auk
bróSurs, Bergþórs Johnsons, er bú
iS hefir hér í bæ í meira en 30 ár.
Vigfús var fæddur 9. dag á-
gústmánaSar áriS 1854, á Sand-
brekku í HjaltaStaSailþinghá í N,-
Múlasýslu. Foreldrar hans voru
þau hjón Kjartan Jónsson á Sand
gerSarstöSum í Fljótsdal, þeirrr
son Guttormur bóndi á GaltastöS
um í Hróarstungu, flutti snemmr
hingaS vestur; faSir Hallgríms
kaupmanns í Lesl ie, Sask. og
þeirra systkina. ÞriSja dóttir
þeirra hét Þura, gift séra Einar:
prófasti í Vallanesi, föSur Hjör-
leifs prófasts á Undirfelli, föSur
Einars skálds Hjörleifssonar í
Rvík.
MóSir Jórunnar SigurSardóttur
koiiu Kjartans á Sandbrekku, va
Vigdís Ásmundardóttir og GuS.
rúnar Bóel Hansdóttur sýslumanns
Viium Jenssonar. En bróSir Vig-
dísar hét Ásmundur; hans dóttir
GuSrún m'óSir Jóns alþm. frá
SleSbrjót.
Vigfús ólst upp meS foreldrum
góSu einu. Þann tíma, sem þau
bjuggu hér, stundaSi Vigfús smíS-
ar og verzlaSi töluvert meS hús-
eignir og bæjarlóSir og græddist
vel fé. En eigi festi hann hér yndi
og til baka aftur hutfu þau haustiS
1908, til SeySisfjarSar og voru
þar um véturinn. VoriS eftir fluttu
Iþau til Kaupmanneihafnar og voru
þar eittlhvaS á annaS ár, en hurfu
þá heim aftur. :En eigj undi Vig-
fús aS halda kyrru fyrir, hafSi
ferSáþráin gripiS hann svo föstum
tökum. HafSi hann nú umboSs-
verzfun um tíma og var í förum,
en taldi þó heimili sitt aSallega á
SeySisfirSi. Dvaldi hann þá oft
langvistum í Höfn.
1 ágústmánuSi 1918 (fékk hann
sí.ium á Sandbrekku til J 5 ára ald- slag. Batt þaS enda á ferSalög-
brekku og Jórunn SigurSardóttir. I ur3 en þá flutti faSir hans, eftir aS
Er þaS ein hin fjölmennasta æ“
austan lands. Jón faSir Kjart'inf
flutti aS Sandbrekku áriS .802,
var fæddur á TorfastöSum í Jök-
ulsáthlíS, þriSji ættliSurinn þar.
og var Bergþórsson á TorfastöS-
um, Stefánssonar á TorfastöSum.
BróSlr Bergbórs á TorfastöSum
var Jón á To.fastöSum, faSir Þór-
eyjar, er gift var Jóni vefara Þor-
steinssyni. Frá Þóreyju og Jóni
vefara er margt manna komiS hér
vestra. Einn sonur þeirra var Pét-
ur prestur á ValþjófsstaS, faSir
Björns alþingismanns á HallfreS-
arstöSum, er hingaS flutti vestur
snemma á landnámstíS vorri, föS-
ur Ólafs læknis hér í bæ og þeirra
systkina. Ein dóttir Þóreyjar og
Jóns var Halldóra( gift Guttormi
stúdent á ArnheiSarstöSum Vig-
fússyni; þeirar son Jón, einn hinna
fyrstu landnema Nýja Islands,
þeirra son Guttormur skáld á
VíSivöllum viS Islendingafljót.
önnur dóttir þeirra hét Þorbjörg,
gift SigurS bónda Pálssyni á Þor-
ha’fa veriS þar í 56 ár aS Nef-
bjarnarstöSum í Hróarstungu, og
dvaldi Vigfús þar meS þeim til
tvítugs aldurs, aS hann fór til
Khafnar til aS læra trésmíSi.
Dvaldi hann þá erlendis um nær
þriggja ára tíma. En margar ferS-
ir fór hann eftir þaS til Danmerk-
ur og dvaldist þar þá um lengri
eSa skemri tíma. ÁriS 1895
kvæntist hann og gekk aS eiga
GuSrúnu Ólafsdóttur bónda í FirSi
í MjóafirSi. StundaSi hann þá
smíSar á þessum árum og bjó ým.
ist í MjófirSi eSa NorSfirSi, en aS-
allega mun hann þó hafa taliS sig
til heimilis á SeySisfirSi, því þar
reisti hann sér vandaS íbúSathús,
sem þau hjón bjuggu í þar til hann
andaSist.
ÁriS 1903 fluttu þau hjón til
Vesturheims, og komu til Winni-
peg þá um sumariS. Voru þau til
húsa hjá Kristinni skáldi Stefáns-
syni og GuSrúnu konu hans allan
þann tíma er þau áttu heima hér í
bæ. Þar kyntist eg þeim og aS
in og hélt honum viS rúmiS eftir
þaS. Þegar hann klæddist varS
hann aS stySja sig viS staf ef hann
vildi nokkuS hreyfa sig. Hnign-
aSi heilsunni heldur unz hann and-
aSist snögglega aS morgni þess 1 2.
jún, s. 1., úr heilablóMalli.
Vigfús var meSalmaSur vexti,
prýSilega skýr og gat veriS skemt-
inn í sinn hóp. Einrænn var hann
nokkuS í lund og átti ekki samleiS
meS öllum. SjálfstæSistilfinning
hans var svo rík aS engin bönd
mátti hann á sér finna. Hann
unni af alhuga öílu, sem norrænar
bygSir “áttu aS fornu og nýju
gott”. Þess vegna sóttu stundum
aS honum óþreyjuköst hér vestra-
Þökkum vér honum, kunningjar
hans, viSkynninguna og veruna
hér, og sendum honum kveSju:
“fyrr sundit handan”. 4
R. P.