Heimskringla - 22.09.1920, Side 7

WINNIFEG, 22. SEPT* 1920, J
HEIMSKRINGLA
7. BLAÐSIL»A
The Dominion
Bank
HOKNl NOTRK BAMK AVB. OO
bukubhbokk »t.
H»fn*at«Il ■»»*. .......•
Vaw**«wr ...............•
Allmr elKiilr ........579,000,000
Sérstakt athygli v«itt viðski.ft-
um kaupnuinna og verzlunarfé-
aga.
Sparisjóðsdeildin.
Vextir af innebæðufé greiddir
jafn liáir og annarsstaðar. |
Yér bjóðum velkomin smá sem
stór viðskifti-
PHOPÍE A 9253.
P. B. TUCKER, Ráðsmaður
Fréttabréf.
Foam Lake 14. sept. 1920.
Herra ritstjóri!
Mér er þa& sönn ánægja, aS
vita þig tekinn viS blaSinu aftur,
kanske réttara aS segja ritstjórn
Heimskringlu, nátftírlega aS Kin
um báSum ólöstuSum.
Eg hefi ekki orSiS var viS aS
nokkur hafi skrifaS héSan úr aust-
urlbygSinni um langan tíma, enda
er sá maSur ekki hér heima, sem
oftast 'hefir skrifaS héSan í Heims.
kringlu, nefnilega hr. Jón Janus-
son. Vonandi aS hann komi
bráSum aftur heill á 'húfi, og lík-j
lega segir hann þá eitthvaS um'
ferSalagiS. Eg hlakka til, því
mér finst ætíS eitthvaS tómletg, |
þegar hann eSa aSrir af þessum1
gömlu bændum hverfa frá um^
lengri eSa styttri tíma, og ekki sízt
meS þennan Jón. HiS fagra
heimkynni hans blasir brosandil
móti sól og suSri, fast viS alfara
veg skamt frá bænum Foaim Lake.
Bú hans hefir þroskast og orSiS
fullkomiS á seinni árum, einmitt
undir því stjórnarfyrirkomulagi, er
sumir hafa veriS svo afar óánægS-
ir meS. Enda hefi eg aldrei heyrt
Jón Janusson barma sér yfir því, ■
aS stjórn landsins stæSi sér fyrir
þrifum. Yfirieitt hefi eg sjaldan
heyrt menn minnast á IþaS. En
aSfinslur héfi eg heyrt um tollmál
og annaS. En svo hefir mér skil-
ist, aS sá órói hafi komiS utan aS
— veriS aSkomandi. Enda er
þaS sannfæring mín, aS þaS þurfi
allmikla þekkingu til þess aS skilja
til hlítar tollmál. ÞaS hefir reynst
allerfitt sumstaSar í Evrópu.
Margir hlutir eru breytilegir, og
ekki sízt á þeim sviSum.
Þar sem eg sagSi áSan, aS bú
Jóns hafi blómgast á seinni árum,
þá má þaS sama segja um marga
aSra hér í austurbygSinni. Fram-
sýni og dugnaSur bænda og góSir
landkostir, hafa tekist þar í hend-
ur.
Eg hefi séS aS Voraldarritstjór-
inn hefir veriS aS tala um acS
hann ætlaSi aS hjálpa bændum.
En eg undraSist ýfir, hvaS þaS
eiginlega væri, sem hann ætlaSi
aS hjálpa þeim meS. En þaS
auglýsir hann líklega bróSum
munnlega, iþví vondaufir eru menn
um aS sjá Voröld framar.
Fróttir hefi eg svo sem engar aS
segja. Yfirleitt mun fólki HSa
vel. Uppskera líklegt aS verSi í
góSu meSallagi.
Þá ætla eg aS minnast á vestur-
bygSina, eSa þaS sem kalla má
miSpunkt bygSarinnar, Wynyard,
því þangaS sækja menn manna-
mót bæSi aS austan vestan, t. d.
2. ágúst á hverju sumri.
Jafnvel þó eg sé margar mílur
fyrir austan Wynyard, þá hefi eg
þó fariS þangaS þrjú seinustu árin
2. ágúst. Eg tel þaS aldrei eftir
mér, því bygSin er svo undursam-
lega fögur í kringum bæinn, og
bærinn finst mér mjög skemtileg-
ur, því þaSan má sjá mörg hin
fögru heimkynni íslenzkra bænda.
Svo hefi eg líka þá ánægju, aS
þekkja þar persónulega marga á-
gætismenn. ÞaS hefir veriS mér
sönn unun aS vera þarna viSstadd
ur og sjá meS eigin augum, hvaS
þetta rusl, sem sagt er aS færi
hingaS vestur aS heiman, hefir
hafí sig áfram, og sjá hina ungu og
myndarlegu kynslóS. ÞaS er gott
aS Canada skyldi eignast þetta
fólk. En hvaS þaS er unaSsríkt
fyrir hiS íslenzka fólk, aS vera út-
valiS til aS hjálpa til aS byggja
eSa leggja undirstöSuna aS ein-
hverju hir.u mesta sitórveldi heims-
ins. sem verSa mun.
Og eg sat þama á bekknum og
fór aS hugsa um. aS fyrir 20 árum
síSan hefSi eg veriS staddur í
kaupstaS á íslandi á sælum sum-
ardegi, meS norSanstorm til fjalla
og snjóhraglanda, og litiS yfir þá
bændur, sem voru þar staddir aS
sækja nauSsynjar sínar. Sannar-
lega minkunnarlegt útlit, því á
þeim var aS sjá hin réttu einkenni
skorts og fátæktar. Og sumir
urSu aS fara heim aftur án þess aS
fá nokkuS á klárinn handa hinu
allslausa heimili. Engin undur aS
VoraldarmaSurinn sé aS ginna
menn heim.
eg var þar
ARNAQULL
Dagamir.
Þá erum viS komin aS síSasta
degi vikunnar, laugardaginum. En
hann dregur nafn af því, aS þá
lauguSu eSa böSuSu menn sig sér-
staklega vel. Var þaS álitiS
nauSsynlegt, ekki aSeins vegna
heilsunnar og almenns hreinlætis,
heldur sérstaklega vegna þess, aS
á sunnudaginn, sem þá fór í hönd
báSust menn fyrir, og aS gera slíkt
óhreinn eSa óþveginn, (þótti ekki
Eg man svo vel aS' hæfa- Mun hetta hafa veriS ah
staddur, sem hann' gengasta þýSing dagsins aS fornu
. hvemig á nöfnum iþeirra stendur.
i Eg hefi lesiS í íslenzku bókunum
•
sem þú bentir mér á, mikiS meira
um þá, en þú sagSir mér frá. Mér
gekk þaS illa fyrst, en eg lærSi
þaS brátt. En heyrSu, pabbi,
þurfti eg aS læra aS lesa íslenzku
til þess aS vita, hvernig á nöfnum
daganan stöS?” “Já,” sagSi
pabbi Óla, “allir, sem viIjaS hafa
vita um daganöfnin og skrifaS um
þau á ensku og öSrum málum,
hafa orSiS aS lesa fyrst um þaS á
íslenzku.”
! v I ' S. E.
sagSi, aS einmitt þar væri svo
auSvelt aS gera steina aS brauS-
um. Engin undur iþví hann hefir
ætíS veriS svo varkár meS aS
segja sannleikann — allan sann-
leikann.
Og þarna sat eg nú fyrir ekki
löngu síSan á bekk í Wynyard, og
leit yfir hinn glæsilega hóp hins
glaSværa ungdóms og hina rosknu
bændur, hvern meS sína eigin bif-
reiS, sumar af þeim höfSu víst
ekik kostaS minna en 3000 doll-
I fari. Á öSrum málum hét þessi
| dagur ekki þvotta- eSa laugardag-
ur. Eins og þú veizt, heitir hann
Saturday á ensku máli. Dregur
hann þaS nafn af guSi, er einu
sinni var í Róm, og hét Satúrnus.
Þessi Satúrnus var vondur; hann
át sín eigin börn, og breytti í
mörgu illa. Hann hélt veizluri
eSa- samkomur, sem “Saturnalia” |
voru kallaSar, og voru Róm mjög
til vansæmdar. En um þennan j
náunga er bezt aS tala sem minst.'
ara hver. Og naumast var nokk- Laugardagurinn er nú einn skemti-
ur þar, sem ekki hafSi ótakmark-j legasti dagur vikunnar; hann er
aS lánstraust í bænum. Og eg! hálfur eSa allur oft helgidagur. Er
fór aS hugsa, en gat varla áttaS j ekkert út á þaS aS setja, ef honum
er vel variS. En út af því vill
stuijdum bregSa. Og mörgum
finst laugardagshelgin hjá okkur
ur líkari rómversku veizlunum
gömlu og ótilhíýSilegu, en nokkru
öSru. GySingar halda laugardag-
inn helgan á sama hátt og vér
sunnudaginn; þann dag er sagt í
bilblíunni, aS guS hafi skapaS
mig. Voru ekik nema 1 7 eSa 18
ár síSan aS fyrstu húsin voru bygS
hér? HafSi eg þá sérstaka ánægju
af aS sjá þessa landnámsmenn.
ÞaS er undravert aS alt iþetta verk
skuli hafa veriS gert á svona stutt-
um tíma. Og enn datt mér í 'hug,
ef eg mætti benda þessu fólki á,
hvaS starf þeirra verSur blessunar-
ríkt komandi kynslóSum. Og svo manninn. “En um þennan dag
datt mér í hug maSurinn, sem þarf eg ekki aS segja þér fleira,
hafSi eytt æfinni í glaum og gleSi, j óli minn,” sagSi pabbi hans. ‘ En,
en aldrei fundiS neina sanna heldurSu nú ekki aS þú sért búinn
ánægju. hvorki viS hinar dýrS-, ag gleyma, hvernig stendur á nöfn
legu konungaveizlur né héldur í hinna daganna?” ‘Nei, j
rgSi Óli. “Eg man vel eftir
faSmi hinna ástríkustu kvenna, né
viS spil og dans. Og í þessum
fsland.
Á Islandi, þar sem pabibi og
mamma flestra vestur-íslenzkra
bama eru fædd og uppalin, eru ó-
venjulega há fjöll, og efst á flest-
um þessum háu fjöllum er snjór alt
sumariS, hversu heitt sem er í
veSri, og á itúili sumra fjallanna
eru lautir, gil og hvylftir af ýmsri
lögun, og í þeim má sjá sniófannir
og snjóibrýr- alt- sumariS,- vegna
þess aS sól skín þar aSeins svo
stutta stund úr deginum og ekki
nema aSeins tiltölulega fáa daga úr
árinu. Þetta kemur aS nokkru
leyti til af því, aS hin háu fjöll
skyggja á, og sólin getur ekki skin-
iS í gegnum holt og hæSir; og á
þetta sér staS einnig í mörgum
öSrum löndum, aS fjöllin gnæfa
svo hátt í loft upp, aS tindar þeirra
eru snjóþaktir alt sumariS. Já, þaS
er varla nokkur hlutur til í heimin-
um eins tilkomumikill, rólegur,
tignarlegur og stórfeldur, sem hin
himingnæfandi, snækrýndu fjöll.
Ef þiS, sem ekki hafiS séS þau,
eigiS þaS eftir, þa takiS vel eftir
þeim. Þegar maSur sér fjöll þessi
úr fjarlægS neSan úr dölunum,
eSa af láglendinu, þá sýnast þau
vera skygnd og hvít og um þau
leika allir glæstustu himinsins litir,
er aSeins geta sést kvölds og
morgna.
| Manni dettur þá ósjálfrátt í hug
i aS þau séu hluti e$a partur af
himninum. En því aSeins hefir
maSur full not af því aS sjá snjó-
fjöllin, aS maSur sjái þau í allri
sinni dýrS. Tindarnir og hnjúk-
arnir eru mjallhvítir^ er þá ber viS
heiSlbláan himininn, en hingaS og
þangaS innan um eru rákir er
dökkfauSan logann leggur á, og
hér og hvar standa svartar kletta-!
gnýpur upp úr jökulibreiSunni sem
steypt er yfir ásana og hlíSarnar á
stóru svæSi, og se mblágrænar ís-
tungur ganga úr ofan í dali, gil 6g
skorninga. Og iþótt næsta þögult
sé jafnaSarlega á þessum köldu,
himingnæfandi fjöllum, þá skella
þó á þeim viS og viS vindhviSur
eSa vindsveiflur, er ibera mef sé>-
niSinn úr einhverjum fossi. Á^
stundum losna líka stór stykki úr
snjónum eSa jöklinum og steypast
ofan háa hamra, niSur í gil og j
gljúfur, og verSa þá "dunur og
dynkir Iíkt reiSarslögnJm og þrum-,
um. En þá finst manní sem þögn-
in og kyrSin verSi enn meiri á eft- 1
fet upp yfir sjávarmál. En viS
heimsskautin er lina þessi niSur
viS sjó. Á Islandi er hún tvö
þúsund og átta hundruS fet upp
frá sjó. (Grein þessi er skrifuS
meS hliSsjón af Stafrofi náttúru-
vísinda.)
M. Ingimarsson.
ír.
ÞaS eru líka tveir endar á jörS- j
inni, sem kallaSir eru norSur- og j
suSurheimsskaut. Þar tekur snjór-
inn yfir mjög stór svæSi, bæSi sjó
og land. Er þar frosiS alt sumar-
iS og iþakiS eilífum snjó, og þar er
fjarska kalt. En þetta á sér einn-|
ig staS a'.3taSar annarsstaSar á
hnettinum, þar sem fjöllin eru svo
há, aS þau taki upp fyrir þaS, sem
kallaS er jökulmörk eSa snjólína.
En þessi mörk eSa lína liggur mjög
mismunandi hátt; t. d. í hitabeltinu
beggja megin viS miSjarSarlín-
una er þessi lína fimtán þúsund
Smælki.
1 járnbrautarklefa einum fóru
konur tvær aS rífast um þaS,
ihvort vagnglugginn ætti aS vera
opinn eSa lokaSur.
Þær kölluSu báSar á lestarstjór-
ann.
'Ef þér lokiS ekki glugganum,
þá verS eg innkulsa af dragsúgn-
um og deý!” æpti önnurþeirra.
“Ef þ ér lokiS glugganum, þá
kafna eg af loftleysi,” mælti hin.
Lestarstjórinn var ráSalaus og
vissi ekki, hvaS hann átti aS gera.
En karlmaSur, sem var í vagn-
klefanum, mælti:
“ÞaS er auSvelt aS ráSa fram
úr þessu, herra lestarstjóri. LokiS
þér glugganum, þá kafnar þessi
kona þarna, og liúkiS þér honum
svo upp, þá deyr hin konan. Þá
erum viS lausir viS þær 'báSar og
fáum loks friS í klefanum."
MaSur einn kom inn til gler-
augnasala til þess aS kaupa sér
gleraugu, því aS hann hafSi heyrt,
, aS margir ættu hægara meS aS
lesa meS gleraugum en gleraugna-
laust. Þegar hann hafSi reynt
nokkrar tylftir af gleraug. m og
ekki fundiS nein. sem hann g.v les-
iS meS, spurSi gleraugnasalinn
hann aS lokum, hvort hann ht.Si
nokkurntíma lært aS lesa. — ‘Nk r,
auSvitaS ekki,” svaraSi maSur-
inn; “hvern þremilinn sjálfan ætti
eg þá aS gera meS gleraugu?”
Þá er séra H. Sigmar. RæSa
hans var þrungin af heilbrigSum
naumast var
niSur og fer aS hugsa um þaS, hve
starf sitt muni veraÖ blessunarríkt
og honum verSur þaS á aS hann
segir: “Bíddu stund, þú ert svo
Ijúf.”
K.om þá djöfullinn og sótti sál
hans. Nei djöfullinn hefir ekkert
vald yfir sál hins sístarfandi
manns, aö minsta kosti ekki bónd-
ans, því þaS er bóndinn, sem held-
ur heiminum viö lýÖi hvaS fram-
leiSslu snertir.
Þetta sumar er nú bráSum á
enda, og óvíst nema þaö hafi ver-
iS hinn seinasti 2. ágúst, sem eg
hefi þá ánægju aS vera meS ykk-
ur, Wynyardbúar, því nú er eg
bráSum 60 ára, og þá fer aS halla
degi allmikiS. En þökk fyrir
glaSar stundir og beztu óskir til
ykkar um blessunarrika framtíS.
En svo framarlega sem eg lifi og
kringumstæSur leyfa, þá mun eg
ávalt koma 2. ágúst.
Þá er aS minnast á sjálfa sam-
komuna. Tilhögun mun hafa ver-
iS eins góS og föng voru á, og aS
nefndin hafi gert sitt bezta, er eg
sannfærÖur um. Söngflokkurinn
veitti indæm skemtun. Þá er aS
minnast á ræSumennina. Tvo af
þeim hafSi eg aldrei séS. En þaS
var einkennilegast aS þær ræSur,
sem þeir héldu, voru meS nokkuS
öSrum blæ en áöur héfir tíÖkast
hér. Þess vegna verS eg aS minn-
ast dálítiö á þær. Þar kennir
margra grasa.
VandræSum gerir hann þá samn- ^ ^ lþjóS|hollur . hug8unum
ing viS diófulinn um þao, ao
, . ,, , £ , , j sinum. - -
han megi eiga sal sina, et su stund
komi, sem hann óski aS aldrei líÖi.
En á gamals aldri er hann kominn
langt burtu frá glaum og gleSi, en! hugsunum, Svo aö
farinn aS græSa dálítinn blett, er 1 bar nohkru V‘S aS bæta’ Þar er
hann hafSi keypt. Hann sezt þá hin nre«i °« bezti vinur okkar*
kæra Canada; vinur þjoSar vorr-
ar, vinur friSarins og sannleikans,
vinur og talsmaSur alls hins bezta
eSa svo kom hann mér fyrir sjónir
sem talsmaSur Canada.
Þá kemur skáldiS mikla, Steph-
an G. Stephansson; skáld-
iS, sem hefir sagt svo margt satt
og gott; skáldiS, sem ætíS hefir
veriS reiSuibúinn aS taka svari
munaSarleysingjans; en skáldiS,
sem tiltölulega minst hefir veriS
lesiS eftir af almenningi, en eftir
öll betri skáld á hans eigin tíS. Eg
vil bæta því viS aS sumt af því,
sem hann hefir sagt, er svo auSvelt
aS skilja, aS 'flestir munu hafa
not af því, og svo gullfaMegt aS
þaS er næstum nóg eitt út af fyrir
sig. ÞaS var því ekki aS undra,
aS mér yrSi starsýnt á manninn
þegar eg nú sá hann í fyrsta skifti,
og aS mig langaöi aS heyra, hvaS
hann héfSi aS segja. En þau von-
brigSi! Eg átti nefnilega von á
einhverju, sem beindi huga mínum
og annara upp á viS til göfugra
hugsana, upp aS einhverju tak-
marki, göfugu og háu, til velferSar
landi og lýS. En ekki gat eg náS
neinu þess háttar út úr þeirri ræSu.
Fyrst fer hann þá aS segja okk-
ur frá, hvaS sér hafi HSiS vel og
veriÖ ánægSur innan um rúss-
nesku verkamennina hér á sléttun-
um í Canada. Og mér datt í
hvaS Islands fjöll voru fállega blá,
svona tilsýndar, eins og sagt var
HvaS séra R. Péturssyni viSvík-: um blóSiS í æSum aSalsmanna í
ur, þá er hann hinn rétti til aS gamla daga, En eg man eftir því,
tala um andlegt atgerfi íslenzku, aS þegar eg kom nær fjöllunum,
þjóSarinnar. Líka sér hann mein- þá var blærinn horfinn og rauSar
in, sem oss þjá, og er reiSubúinnj skriSur blöstu viS, ekki neitt fall-
kynja náungi og sá af Rússakyni, þenna merka mann, taka í hendina
ekik all-iangt frá á honum og þakka honum fyrir
sem var á skipi
Danmörku. Hann drap a’Ha, sem
á skipinu voru nema matreiÖslu-
manninn; hann hafSi í öllum
höndum viS hann hvort sem var.
Margur myndi nú trúa, aS maSur-
inn hefSi aS minsta kosti veriS vit;
sínu fjær, en svo var ekki, frelsis-
þrá var orsökin. Fyrst var skip-
stjóri og stýrimaÖur drepinn, og
svo hver af öSrum, þar til hann
sjálfur var stjórnari. Ef eg man|
rétt, þá var þaS í danska ríkinu,
sem hann leitaSi lands, og þaSan
var hann sendur heim til Rúss-
lands. ASfarir rússneskra verka-
manan á Finnlandi og heima fyrir
hafa veriS svo viSlbjóSslegar, aS
þaS eru hreinustu undur, aS skáid-
ið skyldi fara aS minnast á þá viS
okkur á þjóShátíS okkar. ÞaS er
hreinasti óþarfi aS fara aS reika
um dál ítinnpart af iliræöisverkum
þeim, sem rússneskir verkamenn
hafa framiS í seinni tíö, auSvitaS
alt í nafni frelsisins. Meinar skáid-
iS, aS viS ættum aS komast í nán-
ara samband viS Rússa og brúka
sama stjómarfyrirkomulag. Eg
átti erfitt, eins og vant er, meS aS
skilja skáldiS. ÞaS var rfónaS til
mín skömmu eftir aS eg kom heim
af samkc.rnu þessari, og eg spurSur
aS, hvort þaS væri satt, aS á mig
hefSi komiS ljótur svipur, þegar
St. G. Stephanson ‘hefSi sagt, aS
hann væri Bolsheviki. Eg sagSi
nei. Þá hló eg, því eg vissi, eSa
þóttist vita, aS hann væri aS gera
aS gamni sínu. En svo fór eg aS
nugsa út í þaS, hvaS sumir menn
esttu erfitt meS aS þekkja sjálfa
sig. Eg hefi altaf veriS vanur aS
taka vel eftir, þegar eg hefi haft
tækifæri aS heyra merka menn
tala og e - gerSi þaS í þetta sinn
þaS, sem hann héfSi sagt gott og
rétt, svo þaS var þó dálítil upp-
bót..
Þá kom enn ókunnur maSur
fram til aS halda ræSu. Mer skiid-
ist svo, sem hann væri ókunnugur^
þessa bygSalagi. Hann sagSi
okkur frá því, aS hann væri ný-
kosinn á þing, líklega í Manitoba,
en forseti samkomunnar sagSi, aS
nafn hans væri séra Albert Kristj-
ánsson. Hann mintist á þaS, aS
maSur nokkur, sem hefSi unniS
knálega aS því aS ná í atkvæSi,
fyrir sig (hann var Svíi), hefSi
sagt sér, aS margir af þeim, sem
hann þyrfti aö fá atkvæSi hjá,
væri aS gjóta augunum út undan
og horfa eftir hvaS mundi ætla aS
verSa, og væru auSmjúkir þjón-
ar hinnar hærri stéttar. En hinir
hefSu komiS auga á einhvern blett
viS sjóndeildarhringinn, og væru
ákveSnir í því, sem þeir ætluSu
sér.
Helzt fanst mér mega skilja á
orSum hans og framkomu aS hann
ásamt félögum sínum, ætlaSi aS
stjórna Canada, þaS sem eftir væ: i
tímans. Eg er sannfærSur um aS
fáir muni hafa skiIiS hann til fu”s
á þessum fundi.
En nú var fariS aS syngjai
“GuS varSveiti konunginn”. Allir
voru þá 'berhöfSaSir, af því þaS
hefir hingaS til þótt eiga betur vi8„
hefSu ýmugust á prestum, svo jafnvel þótt hin mesta vanvirSa aS.
hann hefSi þá haft þau ráS, aS gera þaS ekki; sumir sagt svívirS-
segja þeim, sem atkvæSi áttu aS ing gagnvart fána landsins. Hver
greiSÍa, aS hann væri fátækur og 1 var þaS nú, sem stóS meS hattinn
hefSi Iþaö sem einskonar aukagetu á höfSinu þarna? Mér datt í hug
aS prédika endrum og sinnum.
Þetta kom nú nákvæmlega
saman viS þaS, sem eg sagSi í vet-
ur, aS sumir menn væru algerlega j
kærulausir um þaS, hvaSa menn
greiddu þeim atkvæSi, hvaS langt
sem þeir væru niSri í sorphaug
mannfélagsins, bara aS komast á
þing. Ekki vissi eg þá, aS þaS
væri landi minn og akkar, sem
tæki á móti hverju sem væri.
Þá sagSist hann eiginlega hafa
ætlaS aS tala um, til hvers Islend-
ingar væru komnir hingaS til
Ameríku; en þaS mundi vera til
aS kanna land, en nú mundi bráS-
aS sá mundi hvorki bera virSingu
fyrir guSi né mönnum.
Eitt er víst, aS inn á þessa sam-
komu hafa slæSst menn, sem hafa
stóra tilhneigingu til aS gera og sjá
gerSar breytingar. Enda er þaS
alt gott, ef til hins betra mætti
verSa.
AS endingu vil eg aSeins gela
þess, aS mér finst aS þegar o’fnd
sú, sem sendir eftir ræSumönnum
í önnur fylki, iþá væri vel til falliS
aS hún færi fram á, aS hver fyrir
sig talaÖi um ákveSiS efni, sem
nefndin tæki til. .
Til dæmis aS nefndin hefSi far-
um endir á því, þar eS alla leiS j ;g fram á þaS viS þenna séra A1
sunnan frá Brasilíu og norSur á |
Baffinsland væri kannaS. En þaS
væri þá á öSrum sviSum, sem þeir
yrSu aS kanna eitthvaS nýtt, en
hann nefndi ekki hvaS. Þá mint-
ist hann á aS frelsari heimsins
hefSi boSiS þaS, aS menn ættu
aS hata meSbræSur sína.
aS færa alt á betra veg, og í þaS ^ egar. Mér datt í
væri gott, aS hér
hug, aS þaS
ekki sam-
var
líka. En ekki fanst mér eg græSa
á þessari ræSu; og vonbrigSi voru dæmi's sagSi hann aS Kristur hefSj
þaS, sérstaklega þegar maSurinn sagt: “Vei ySur, þér Farisear. Enn
keraur svona langt aS. En þaSfremur talaSi hann um parta af
græddi eg sarpt, aS sjá og tala viS mannfélaginu. Annar parturinn
bert, aS hann mintist á aSal atriSi
kristinnar trúar og dálítiS um upp-
eldi barna, því þaS er hélzt til of
mikiS aS ætlast til þess af unga
fclkinu, sem er fætt og uppaliS á
hinum víSáttumiklu sléttum Can-
ada, aS þess sé engin þörf. Og.
Og til
þar sem Albert þessi er guSfræ.Sisi-
kandidat og vel máli farinn, þá
hefSi veriS gaman aS heyra hann
á þeim sviSum.
Sv. Eiríksson.