Heimskringla - 29.06.1921, Blaðsíða 4

'4. BLAÐSIÐA.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 29. JÚNI 1921
HEIMSKRINQLA
(St»fna& 1NS6)
Krotur út á hverjum miSvlkodeyl.
Í Uve.íV»<I «r oií elfcendar:
THE VÍKING PRESS, LTD.
729 SHERBltOOKK ST., WIJiSIPEG, MAIS.
T.NÍml: N-4I537
VerS blaSxlnn vrr M.IW írs.ncnrlna b«rs-
lst lyrlr (rnm. Allar borwani* aendlat
rfiHmnnnní IjlnlVnlnn.
RáðsmaSur:
BJÖRN PÉTURSSON
Ritstjórar:
BJÖRN PÉTURSSON
STEFÁN EINARSSON
lltaninkrlft tili hlnHabuil
THE VIIvI Jf'-t PHES8, 1.»*., B»I 3171,
WtnnlprK: Mnn.
Utanftnkrlít til ritHtjtrralkH
EDITMl HEIMSKRISULA, B»i 3171
Wlnilprc, Hu.
The "Tlelmekrlnsla” is prlnted and pub*
lishe by the Viktng Preas, Ltmited. at
729 Sherbrooke Street, Wlnnipeg. Mant-
toba. Telephone: N-S637.

WINNIPEG, MANITOBA, 29. JÚN11921
Breytingar breska
stjórnskipulagsins.
(Grein með ofanskráðri fynrsögn er skrif-
uð af Sir John F. Fraser og er hér j>ý<W úr
bandarísku blaði).
Er ekki að leiða til stjórnarbyltingar á
Bretlandi ?
Þessi spurning hefir að minsta kosti verið
lögð fyrir mig einu sinni á dag síðan eg kom
til Bandaríkjanna. Og vanalega hafa menn
spurt hikandi og í hálfum hljóðum, eins og
það væri eitthvað ógurlegt við þessa spurn-
ingu, eitthvað sem ekki mætti nefna upphátt.
“Eg get varla varist að brosa að þessu.
Sannleikurinn er sá, að það hefir altaf verið
stjórnarbylting á Englandi, ávalt síðan að
Magna-Charta var undirskrifuð að Runny-
mede. Wat Taylor og Jack Cade voru fyrir-
boði þeirra manna er síðan hafa komið fram
og mest hafa unnið að viðreisn og breytingu
þjóðfélagsins á Englandi. Fyrir heilli öld
síðan olli það uppþoti á meðal íbúanna í
Middlesex, er neðri deild þingsins ætlaði að
bægja John Wilkins, frjálslyndum manni, frá
að vera á þingi. Er það dálítið ólíkt að verið
en hér í New York ríkinu, er þingið í Albany
kaus að útiloka frjálslyndan mann frá þing-
störfum um árið, og lét atkvæði fólksins
skera úr því, og fólkið var með þinginu í
þessu, greiddi alt atkvæði á móti frjálslynda
manninum.
Frá dögum Miltons og alt fram til þessa
tíma má segja að á Bretlandi hafi verið ó-
slitin bylting; það hefir einn maðurinn öðr-
um meiri komið fram og sett sig upp á móti
fyrirkomulagi þjóðfélagsins. Undirstöðu-
átriði byltinga virðast ávalt hafa verið í
blónia sínum á Englandi. Þau hafa einnig
verið blys endurbótanna í öðrum löndum og
bandaríska byltingin var bara viðsjárvert
stig af byltingar-anda þeim er landlægur er
á Bretlandi.
Svo þegar eg er spurður að því hvort að
það muni verða bylting á Englandi, get eg
ekki öðruvísi svarað því en þannig: “Að það
hafi altaf verið bylting þar.” Það má aðeins
segja það um þær byltingar, að þær hafa
ekki verið fólgnar í því, að steypa sér og
öllu kollhnís. Byltingamar hafa oltið eins og
hjól sem byrjað er að setja á hreyfingu
hægt og gætilega; hjólið hefir oft stöðvast,
eða jafnvel runnið dálítið til baka aftur
vegna málamiðlunar-andans, án þess þó að
fara alla leiðina aftur til baka. En með tím-
anum hefir hjólið komist alla leið í hring. Af-
leiðingin er sú, að aíþýðan getur nú haft
tögl og hagldir á stjórninni í Bretlandi, og
átt og á við betra og frjálsara þjóðskipulag
að búa en nokkur þjóð í heimi, eftir því sem
brezka þjóðin sjálf ltur á. Og þessi einkenni
hafa komið æði greinilega í Ijós hjá
ensku þjóðinni. — Hvenær sem einhver
óánægja rís upp á milli einhverra flokka eða
stétta.á milli iðnaðarrekenda og verkamanna,
er ávalt sú hugmynd ríkjandi, að jafna sakir
með sátt og samningi beggja málsaðila; þar
eru hvorutveggju reiðubúnir að slaka til og
sýna sanngirni. I því efni er andinn í Banda-
ríkjunum miklu fremur sá, að beita bolmagni
þar til annar hvor aðili bíður algerðan ósig-
ur.
Það skiftir e'kki miklu hvað stjórnir eru
kallaðar. Konungsstjórn og lýðstjórn geta átt
ýmislegt sameiginlegt þó nöfnin séu ólík.
Eins getur íhaldsstjórn verið miklu nær lýð-
stjórn, en sú stjórn er frjálslynda nafnið ber.
Nöfnin ein eru aldrei einhlýt. Jafnvel sjálft
frelsið er því aðeins allra meina bót að menn ,
kunni með það að fara. Það er með það
sem hvern annan hlut, að það “veldur hver
á heldur”. Og að því er Bretland snertir og
brezku þjóðina, held eg að hún skilji þetta
allvel. Hún virðist sjá, að aitaf þurfi ein-
hverja stjórn. þ. e. fáa góða menn að fara
með völdin svo að segja ótakmarkað. Hún
virðist þess ávalt fulltrúa, að hún geti fund-
ið þá menn sín á meðal, á einum tíma sem
öðrum, undir því stjórnarskipulagi sem hún
á við að búa. Hún trúir ekki á að hún detti
niður á stjórnskipulag, sem sé frekar eftir
hennar höfði, þó það sé kallað öðru nafni.
Eg var nýlega staddur á stjórnmálafundi í
Chicago. Ræðumaður þess fundar taldi þar
upp ýmislegt, sem hann sagði bráðnauðsyh-
legt að lögleiða. Hann mintist á verkamanna-
löggjöf, á þjóðeigna tryggingarfélag sern
borgaði þeim mönnum laun. sem vinnulaus-
ir væru, þjóðeigna tryggingafélag í sjúkdóms
tilfellum svo fólk gæti notið læknis ef á
þyrfti að halda frítt,, skrifstofu sem rekin
væri á kostnað landsstjórnarinnar, sem leitaði
upplýsinga um hvar vinnu væri að fá og hvar
vinnuekla væri, og borgaði fargjöld manna
fram og aftur sem taka vildu vinnu langt í
burtu; sömuleiðis ætti stjórnin að sjá um að
hlutföll væru fundin ábyggileg fyrir því, að
kaup og verðlag stæðist á, óvilhallar
nefndir í bæjum sem áónægjuefni verkveit-
enda og og vinnuþyggjenda væru borin und-
ir til úrskurðar; ellistyrk svo að hver maður,
eftir að hann hefir náð vissum aldri, fái styrk
frá landstjórninni. “Hann fer býsna langt
þessi,” sagði náun£i einn er við hlið mína
sat og hnipti í mig um leið. “O-jæja” varð
mér að orði, “það hefir hvert einasta atriði
af þessu er upp var talið, verið gert að lög-
um á Bretlandi — já, og sum þeirra hafa
meira að segja margra ára reynslu.”
Ástæðan fyrir því að England komst yfir
vinnuleysis tímabilið í fyrra án þess að líða
við það eins og búist var við, var það, að
þar hafði um $100,000,000 verið lagðir í
tryggingarsjóð, sem slá átti varnagla við
vinnuleysinu. Sjödalir á viku eru ef til vill
ekki mikið, en til þess manns og konu, sem
af gildum ástæðum er vinnulaus, og þar af
leiðandi inntektarlaus, er það samt noíkkur
hjálp og óneitanlega betra en ekkert.
1 neðri deild þingsins á Englandi eru nú
sem stendur 60—70 þingmenn úr verka-
manna flokknum. Ekki segjum vér að þeir
séu allir æstir í vedcamálaskoðunum sínum,
en þeir hafa allir verið í hópi verxamanna,
unnið að einhverri iðn, hlotið traust og fylgi
stéttarbræðra sinna, orðið talsmenn þeirra
hugsjóna og loks verið sendir á löggjafar-
þingið. Fyrir kemur að hávaðasamir menn
komast á þing úr þessum flokki. En af minni
25 ára reynzlu og náinni kynningu af því sem
gerst hefir í Westminster, get eg allvel dæmt
um það, að þingmenn verkamanna standa
ékki að baki þingmönnum annara stétta frá
hvaða hlið sem skoðað er. Þátttaka þeirra
í umræðunum hefir verið dýrmæt, því þeir
hafa haft reynzluna fyrir sér, hafa þess utan
verið vel lesnir menn og skilið hagspursmál-
in; skoðanir þeirra hafa því haft þunga þýð-
ingu á þinginu. En vegna þess að þeir hafa
þama Líka mætt mönnum, sem aðrar grund-
va'llar-skoðanir fyrir þjóðskipulagi, hafa
haft en þeir, hafa þeir kynst ýmsu, sem þeirra
málefni var ekki áður neitt samgróið, en sem
samt þurfti að taka til nokkurra greina.
Margir þessara verkamanna-þingfulltrúa
hafa orðið ráðherrar eða hlotið aðrar á-
byrgðarmiklar stöður, svo sem ríkisritara-
embætti; af reynslu þeirra þar hefir afleið-
ingin oft orðið sú, að þeir hafa um leið og
þeir hafa kynst ábyrgðinni af þv að stjórna,
orðið varfærnari í skoðunum sínum, og ekki
legið á liði sínu með að halda í við það, sem
þeim hefir þótt nauðsynlegt, að halda í við;
hafa með öðrum orðum séð nauðsyn íhalds-
ins þegar þangað var komið, betur en þeir
sáu það áður og að óreyndu á þeim sviðum.
Samt sem áður er ómögulegt að neita hinu, l
að ekki séu til menn í verkamannaflokknum, !
sem ekki eru ánægðir með hinn hægfara gang ;
málanna á þinginu og sem vilja sjá verkföll
og byltingar flýta fyrir því, að hagur verka-
manna breytist og batni, en vegur stóreigna-1
eða iðnaðaAóngana rýrist. Á Bretlandi er
jöfnuður í iðnaðarlegum skilningi (Collective
bargeining) viðtekin regla. En erfiðleikarn-
ir fyrir atvinnurekendum og stjórninni, þeg- !
ar hún lætur sig málin ^kifta, sem er nærri
altaf, er sú, að veAamannafélögin bafa :
óbeinlínis skifts í tvo flokka í öndverðu þar,
þó að sú flokkaskifting sé ekki nærri eins
aðgreinanleg og t Ameríku á meðal verka-
manna á síðari árum. Iðnaðarfélagsskapirn-
ir sem vanalega fara fram á meira en réttir |
og sléttir verkaimenn, eru nálega ávalt nær ]
því að ná samningum við atvinnurekendur en
Ihinir; þannig er það hér vestan hafs að i
minsta kosti. En það kemur til af því, að j
þeir eru færri og þörfin meiri fyrir þá. Á j
Englandi eru verkam. sem iðnir kunna fleiri
og þeim fylgja aðrir verkamenn betur en
hér. Verkamannamáiunum á Englandi hefir
því yfirleitt skilað betur áfram en hér. Spurs-
máiið milli verkamanna þar er ékki eins mik-
ið fólgið í því að berjast sín á milli um það,
hvað séu réttmæt laun hinna æfðari verka-
manna og hinna. Sú gjá hefir það verið brú-
uð. Og þar sem að hinir ákafari eru ávalt
fleiri í almenna verkamannahópnum, eru
þeir færri á Englandi en hér. Verður af þessu
s'kiljanlegt hvernig á því stendur að þófið
milli vinnurekenda eða stjórna og verka-
manna, er þar oftast sótt fastara og með
nokkrum árangri fyrir verkamenn, en ekki
með gerbyitingu eins og víða annarsstaðar.
Verkamannamálin eru þar komin af því stig-
inu og yfir á hitt, að verða sótt á lögmætan
hátt. Stjórnunum og verkamönnum er það
Ijóst, að aðal-atriðið sé það að bæta hag
verkamanna, að mikil breyting þarf að verða
á fyrirkomulaginu sem á sér stað á milli
verkveitenda og vefkamanna, að séimvinna á
milli þeirra þarf að byggjast á réttmætari
grundveLIi en hún stendur nú á. En aldagöml-
um venjum er erfitt að breyta. Orlausn þess-
ara mála virðast helzt vera fólgin í því hjá
hugsandi alþýðu, að veita hverjum verka-
manni, eða framleiðanda jafnan hlut af á-
góða fyrirtaékisins, eða að fyrirtækið sé rek-
ið undir sameignar fyrirkomulagi.
Annara þjóða menn sem vel voru kunnug-
ir ástandinu á Englandi fyrir stríðið, geta ekki
gert sér rétta grein fyrir hugsunarhaetti fólks
þar nú. Jafnvel enska þjóðin sjálf er ek'ki
með öllu vör við breytinguna. Auðvitað rík-
yfirdrotnunar. Þar er einnig talsvert af rót-
tækum uppreisnar anda. En það er ekki and-
ir þar altmikið af gömlum anda, ófrelsis og
inn sem alment er þar ríkjandi. Það hefir
sýnt sig í svo ótal mörgu. Ungu mennirnir
sem í stríðið fóru hafa betur eftir en áður
farið að gefa því gaum, sem fram fer í þjóð
félaginu. Að tala við þá 414 miljón manna
um það, að stríðið hafi verið háð í þarfir
almenns mannfrelsis, er ekki til neins Þeir
finna of vel til óréttiætisins sem enn ríkir til
þess að trúa því. Að þeir þurftu að ganga út
í þann eld, vekur nú aðeins þá einu hugsjón
hjá þeim, að eitthvað stórkostlega öfugt og
ranglátt hafi átt sér stað. Og það ranglæti,
snýst nú hugur þeirra sjálfra að, hvernig
verði bætt fyrir í framtíðinni. Öðrum treysta
þeir ekki betur en sér, að ráða fram úr því.
Það hefir vakið þá til að hugsa að sínum
hluta um það hvernig velferð þjóðfélagsins
sé borgið í framiíðinni.
Eg hefj tekið eftir því, að þeir sem hér í
Bandaríkjunum láta sig það helzt skifta, að
reisa og hefja þjóðina, eru menn sem efna-
lega eru vel stæðir, eru bjartsýnir og lífsglað-
ir eins og ekkert ami að þeim, og eru und-
antekningarlaust miðaldra menn og þar yfir.
Á Englandi eru það ungu mennirnir á aldrin-
um frá 25—30 ára, sem fyrir slíku gangast.
Eg er ekki að tala hér um þá af yngri mönn-
um, sem blása að kolum verkfallsins, sem
nú stendur yfir, heldur ungu mennina yfir-
leitt, hvaða stétt eða stöðu sem þeir tilheyra.
Mér finst ekkert auðseerra en það og auð-
veldara að sanna, en að þær verulegu um-
bætur sem (vonast er eftir að bráðlega verði
gerðar á Bretlandi, verði hinum ungu sonum
þess að þakka. Það virðist sem þeir öllum
öðrum fremur Iíti alvarlegum augum á ástand
ið, og að það séu engir ákveðnari en þeir
í því að breyta til og bæta ástandið bæði í
því er að iðnaði lýtur og þjóðfé'aginu yfir-
leitt —Meira—
Stóru orðin
Það eru flestir á eitt sáttir um það að
Það eru flestir á eitt sáttir með það að
enginn sannleikur er svo sterkur, að hægt sé
að sannfæra þá sem ekki þekkja hann með
tilheyra peð þau og menn, alt upp
til riddara og biskupa, sem ein-
hver stjórn eða drotnari hefir tugg
ið upp einhvern gamlan bræðing í
dúsu handa og stungið upp í þá
og gefið þeim svo að sjúga og er !
dúsan svo sogin í gríð, en ef þeir
eru hræddir um að sitthvað orsaki
missir hennar, þá öskra þeir og
veina og berjast um og baða út
öilum öngum, því þeir eru svo ó-
sköp hræddir um að þeir missi af
bræðingnum sínum, en hann er orð
inn þeim aðal-l'ífsskilyrði. Þe„sa
menn ætti sem bezt að sýna al-
menningi í sinni afmáttlegu mynd
því þeir og þeirra skoðanir, ef þær
hafa annars nokkurntíma nokkrar
verið, eru orðnar annaðhvort dauð
ar múmíur eða rotnir líkamir með
ógeðslegum ólyfjunar sárum sem
út úr vellur og hættulegt er að
smitti út frá sér, nema varkámi og
þrifnaður sé viðhafður.
Þriðji flokkurin ner ekki eins
fjölmennur og hinir tveir; samt
teljast til hans þó nokkrir. Ein-
kenni þeirra er, að þeir eru mjög
úftblásnir; þeim finst þeir vera svo
undurverðir og aðdáanlega stórir.
Þeir hrópa “sjá! Eg segi þetta
og hitt. “Þér eigið að gera það
sem eg segi og þið þurfið
ekki að grenslast eftir neinu frek-
ara þar um, því vér erum sann-
leikurinn og vér skiljum fyrir ykk-
ar hönd.”
Þessum mönnum finst þeir oft vera
staddir í hásölum skýjanna og það
an vilja þeir tala til þess flokks
sem þeir álíta sjálfa sig sjálfkjörna
stjórnendur yfir. Þeir renna sér
gandreið fram og aftur um tím-
ans aldir, þeir tilla niður tánum
hjá Adam og Evu í aldingarðinum
Edin, í Eisleben á Þýzkalandi og
hjá nýja þinghúsinu í Wpeg og al-
staðar sjá þeir ofsjónir. Þeim finst
eitthvað það vera að ryðja sér til
rúms sem hreint megi ekki eiga
sér stað og máske skyggi á sína
! dýrð. Þeir byrja með fangið fult
] af stórum og háfleygum orðum og
heilmiklu moði af gömlum úrelt-
um, margupptugnum hefðum og
hreyta þessu svo holt og bolt úr
sér þar til alt er upptæmt og koma
svo niður með dunum og dynkjum
í megnu ómegin, svo þeir vita eig-
inlega ekki hvað s'keð hefir og geta
ekki áttað sig á um hvað þetta
hefir nú reyndar alt verið eða
hvers vegna þeir þurftu nú að
gera allan þennan gauragang.
Botninn er fallinn úr öllu og ekk-
ert eftir að sjá, uppþemban er öll
spmngin og eydd.
Tveir þessir síðustu flokkar
blandast einatt saman, og geta
sumir tilheyrt þeim báðum. Það
er leiðinlegt að Islendingar skuJi
ékki geta verið iausir við þetta, en
því er ver að 9vo er ekki; það
sýna bezít stóryrðin og fúkyrðin
sem kom'.ð hafa fram hjá vissum
mönnum nú upp á síðkastið, í rit-
hætti þeirra.
Þó mennirnir fyndu að þeir
væru að berjast fyrir röngu mál-
efni, þá héldum vér að þeir
mundu sitja svo á skálk sín-
um að láta ékki slfkt frá sér fara,
því að kalla einn heimskan og
segja að hann fari með lygar og
leggja honum orð í munn eða
halda að hann hafi sagt þetta og
* ' . , iidiud do iiaiin iian sagi peua og
storyrðum einum, enda er það vopn sjaldan | hjtt sem honum hefir a,drei { hug
notað af þeim sem mæla máli sannleikans.
Þeim sem hafa ilt mál að verja, verður það
helzt á, að hnoða saman gífuryrðum, stór-
yrðum og illyrðum til þess að þeim megi auðn
ast ef unt er að yfirskyggja sjálft málefnið.
Deila maetti þessari aðferð niður í nokkra
liði. Fyrst koma veslingarnir, sem svo reið-
ast yfir sig, ef þeim og öðrum er sagt frá
einhverju sem gerst hefir, en þeir ekki vilja
láta neitt hrófla við, að þeir verða algerlega
staurblindir, hrífa pennann í hönd og moka
saman öllum þeim brígslyrðum og stóryrðum
sem tungan á til og heili þeirra getur fram-
leitt, án þess að leitast nokkursstaðar við
að ræða málefnið. Þetta er aumkunarvert
ástand og er bezt að láta þessa menn sem
mest afskiftalausa, því það hryggilegasta við
það er, að þeir eru oft gæfir og nýtir menn
að öllu öðru leyti, og með aðgætni lagast
þetta smátt og smátt.
Aftur er annar flokkur sem er veðsettur
einhverjum. eða hefir þá venð keyptur til
að dansa eftir vissum nótum. Þessum flokki
komið, verður aldrei annað en
gangslaus hefndarorð fyrir þann
sem slíkt mælir eða ritar og hittir
hann verst sjálfan..
Vonandi er að þetta Iagist bráð-
lega og moldviðrinu létti því mein-
in hljóta senn út tæmd að vera.
Málefni kvenna.
Þann 1 5. og 1 6. júní s. 1. héldu
ritarar kvenfélagsskaparins, sem
stofnaSur hefir veriÖ í sambandi
vi8 bændafélagsskapinn í Mani-
toba, fund hér í Winnipeg. Efni
þessa fundar var aS skýra frá hag
og störfum kvenfélagsskapanna
og ræSa ýms nauSsynjamál hans
í framtíSinni, og var þaS svo langt
“prógram” sem í því efni var lagt
fyrir fundinn, aS þaS verSur ekki
aS sinni alt ibirt hér. En aS minna
....Dodd’s nýrnapillur eru bezta
nýmameSaliS. Lækna og gigt,
bakverk, hjartahilun, þvagteppu,
og önnur veikindi, sem stafa frá
nýrunum. — Dodd’s Kidney Pilla
kosta 50c askjan eSa 6 öskjur fyr-
ir $2.50, og fást hjá öllum lyfsöl.
um eSa frá The Dodd’s Medicine
Co. Ltd., Toronto^ Ont..........
á þenann fund, vildum vér samt
og draga athygli fslenzku kven-
þjóSarinnar aS þessu starfi kven-
þjóSarinnar í samlbandi viS
bændafélagsskapinn í fylkinu..
ÞaS starf er aS verSa svo víS-
tækt, aS baS á óefaS eftir aS leysa-
af hendi margt og mikiS í þarfir
þjóSfélagsins. Og illa skoSum vér
þaS fariS, hvaS íslenzka kven*-
þjóSin lætur sig þann félagsskap-
litlu skifta enn. AS því er vér vit-
um bezt, er aSeins ein deild stofn-
uS í samibandi viS hann á meSal
íslenzkra kvenna, deildin á GimlL
Fyrir hönd þeirrar deildar mætti
á þessum áminsta fundi, ritarí
hannar Mrs. Jónína Christie frá
Gimli. KveSur hún þessa íslenzku
deild vel vakandi, og spáir því,
aS þ eim eigi eftir aS fjölga meSal
Islendinga. Væri betur aS þaS
sæist í verki og fleiri tækju hönd-
um saman v:S þessar áhugasömu
! konur á Gimlj. ÞaS er og hefir
] lengi veriS skoSun þess er þetta
i ritar, aS því meiri þátt sem kven-
! þjóSin tekur í almennum málum,
því betur verSi velferS þjóSar-
) innar borgiS. ÞaS hefir einhvern-
| veginn komist inn í meSvitund'
j vora, aS kvenþjóSin hafi í fórum
‘sínum "tromfiS”, sem meS þurfti,
til þess aS bæta þaS sem rotiS er
I og fráleitt í þjóSfélaginu, og aS
I þaS sé hún sem sé færari um aS
leiSa þaS sem fagurt er og til full-
! komnunar horfir, fram á sjónar-
sviSiS en sjálfir karlmennirnir,
| meS allri virSingu auSvitaS fyrir
] því skársta úr þeiml Á þetta mál
1 verSur ef til vill minst frekar í.
þessu blaSi viS hentugleika.
_____ ,y*7’
Konur í Quebec, hafa stofnaS
félag meS sér, sem vinnur aS því
aS koma vitinu fyrir /kvenfólk í
klæSaburSi; hafa strax 10,000
konur gengiS í þann félagsskap
og strengja þess heit aS láta okki,
tízkuna draga sig út í hverja vit-
leysu sem sé, í klæSaburSi. Þa&
hafa veriS samin lög í þessum fé-
lagsskap sem ákveSa hvenær
klæSnaSurinn gangi oflangt, eftir
tízkunni, og eru sektir lagSar viS,
ef þær reglur eru brotnar. Slíkir
félagsskapir hafa VíSa veriS stofn
aSir, og er vel aS þeim sé sint;;
Tilgangurinn á bak viS þá er aS
ala upp tildurlausar og sannar
konur, en ekki hugsunarlausar
prjáldrósir.
1 Alberta-þinginu voru lög
samþykt, sem lúta aS því aS heim
ila kvenfólki aS hafa sæti í kviS-
dómi, en þó meS því skilyrSi, aS
ekki væri um höfuSglæpi (morS)
eSa svæsin siSferSis lögbrot aS
ræSa. Kvenréttindakonan Mrs.
McKinney andæfSi löggjöf þess-
ari og kvaSst ekki sjá aS konur
gætu ekki, án þess aS hneykslast,
setiS í kviSdómi hvernig sem á
stæSi eins og aS hlýSa á þau mál
fyrir dómstólunum af áheyrenda-
pöllunum.
Lög voru samþykt í fylkisþing-
inu í Ontario, sem lúta aS því, aS
1 anna aS kvenfólk vinni á næt-
jrnar, eins og oft á sér staS á mat
sölukrám og annarsstaSar, nema
sérstökum skilyrSum sé fram_
fylgt og hjá því verSi ekki kom-