Heimskringla - 29.06.1921, Blaðsíða 6

6. HLAÐfitf>A.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 29. JÚNÍ 1921 '
L
AS eg ekki trúi því?” hafði hún eftir brosandi,
I og færSi sig nær honum. Hann brosti einnig og
hún fann aS hann dró andann þungt.
■ “'Eg ætla þá aS byrja meS byrjuninni,” sagSi
'jhann. ‘ Morguninn á undan ibrúSkaupsdegi okkar,
' er eg skyldi viS þig síSast, fór eg til gamallar vin-
j konu móSur minnar, til aS láta hana vita um gift-
ilingu okkar, og þar fékk eg fréttir af bróSur mínum
f!sem eg hafSi haldiS dáinn.”
"Þú hefir aldrei sagt mér neitt af honum, Ru-
”Eg er hérumbil viss um aS þaS var hann, ,Pert-
sagSi hún viS sjálfa sig um leiS og hún laut niSur “Nei, þaS var heillöng saga, Jessamy, og viS
aS Jocelyn litla, sem var sofnaSur. ”En hversvegna vorum svo niSursokkin í okkar ástamál, og ótal
atóS, hann þarna andspænis mínu húsi og rnargt annaS sem viS höfum til aS tala um. Mér
i þylcir fyrir aS segja þaS um bróSur minn, en þaS
l var ekki mikiS útí hann variS, og eg hélt máske
i líka, aS þér væri ekki sérlega ant um — ” •
Jessamy Avenal.
Skáldsaga.
EftÍT sama höfund og “Skuggar og skin”.
S. M. Long þýddi.
“ÞaS var einfaldlegt af þér aS láta þér koma
slíkt í hug,” sagSi Jessamy lagt. “HeldurSu aS
tímalengdin komi mér til aS gleyma þér? Þetta er
einkennileg saga, rétt eins og þaS væri skáldskapur,
Rúpert, en guS er góSur, sem svo náSarsamlega hef-
ir leitt okkur saman aftur.”
ÞaS varS löng þögn. Hann strauk hendinn yfir
háriS á Jóssamy.
“En Levús bróSir þinn?” spurSi hún.
Hann hugsaSi sig um, og svaraSi síSan: “Hann
er nú í Bandaríkjunum; hann þorir ekki ennþá aS
fylgja rnér eftir; hann hélt mér burtu frá þér og
sæli elskhugi, og var miklu skapléttari. “Þetta var
fyrsta sporiS tautaSi hann viS sjálfan sig, og því er
heppilega aflokiS."
Hin óvænta og skáldlega fregn aS mannsefni
Jessamy væri kominn heim, vakti eftirtekt og ánægju
allra á heimilinu. ÞaS voru aSeins tvær persónur
sem engann þátt tóku í hinni almennu gleSi viS þaS
tækifæri, en voru þögular og þungbúnar. Lucy
mintist ekkert á þennan atburS, ekki einu sinni viS
Rachel; hún hugsaSi méS sjálfri sér, aS þaS væri
ómögulegt aS þaS sem Dick Phenyl hefSi sagt henni
viSvíkjandi myndinni, væri satt; hinn ungi maSur
ástarsælunni, elskan mín og eg á bágt meS aS fyrir-jhefSi *>ví hlotiS aS fara meS ósannindi.
3Vona illilegur. Eg er hrædd um aS þaS sé illsviti.”
35. KAPITULI
"Eg hélt, Rúpert, aS þú hefSir fullkomiS traust
“Hér var einhver meiriháttar maSur og spurSi á mér, og viS trySum hvert öSru fyrir öllu.”
“Já, auSvitaS,” sagSi hann meS blíSu
eftir ySur, sagSi Denton nokkrum dögum seinna. ja, auövitaö, sagöi hann meö bliðu og
"Hann vildi ekki segja hver hann var, en sagSist þrýsti hönd hennar. “Eg get sagt þér þaS, aS hann
lcoma aftur si'Spri hluta dagsins."
hefir iSulega ollaS mér kvíSboga. Hún sagSi mér
vottaSi fyrir hörku og jafnvel fyrirlitningu.
“Eg get ekki hugsaS um annaS en samfundi
okkar,” hvíslaSi hún, “og ef guS viU, þá skiljum
viS ekki framar. Eg get ekki aliS heyptarhug til
nokkurs manns. Manstu hverju þú hvísIaSir aS mér
um kvöldiS í trjágöngunum, Rupert, síSasta kvöldiS1
sem viS vorum saman?”
“SegSu þaS,” hvíslaSi hann, “eg vil helzt heyra
þaS frá þínum eigin vörum."
Hún hvíslaSi því a8 honum, og virtist vera sér-
staklega hamingjusöm. Svó sátu þau saman um
stund í unaSsríkum hugsunum. Hann baS hana aS
segja sér hvaS á dagan hefSi drifiS fyrir henni, og
fór Jessanjiy inn í barnaherbergiS til aS vitja um; dagsins vorum viS á gangi meSfram sjónum, og er, veitti því sem hún sagSi „ákvæma eftirtekt og kom
af og til meS aukaspurningum, sem hún líka leysi úr.
Þegar hún sagSi honum frá dvöl sinni í einum af
^ herbergi Lucýs. Hún hafSi nú góSa aShlynningu fyHr sund. Þennan dag var gott veSur og sólskins-1 hinum ajjra fátæklegustu hlutum Lundúna, var meS-
aS öllu leyti, og var hún því miklu hressari en húnjhiti, og stakk hann því upp á því, aS viS færum og'];gan hang r&ig; takmarkalaus.
“ Hlún reis til hálfs upp í legubekknum1 taekjum okkur baS, til hressingar. r'’ 1 r*‘
Á þessari stundu var Jessamy aS hugsa um alt aS hann væri ekki dauSur, en væri í slæmum kring-
annaS, því þennan dag hafSi hún lofaS Trevor umstæSum. Sú fregn kom mér á óvart og angraSi
lögmanni aS koma til hans viSvíkjandi einhverjum mig stórkostlega. Hann var í litlu þorpi í nágrenn-
peningasökum, svo hún tók ekki nákvæmlega eftir inu og var aSeins tími fyrir mig aS fara þangaS og
því sem Denton sagSi, eSa veitti framkomu hans koma aftur hingaS til hjónavígslunnar, og svo fór
.athygli, er pýndist votta fyrir gleSi. j eg þangaS meS þeim ásetningi aS hjálpa honum.
Lucy var viS hendina til aS hjálpa henni til aS Eg fann Lewis og lofaSi honum aS hjálpa honum til
lilæSa sig fýrir miSdaginn, og þegar því var lokiS, j aS komast af staS til Bandaríkjanna. SíSari hluta
fór Jessarpy inn í barnaherbergiS til aS vitja um dagsins vorum viS á gangi meSfram _ _
Jocelyn litla, og heimsótti aS því búnu Rachel, sem landslagiS undarlegt þar, eins og afskegt meS klöpp
nú hélt til í björtu og rúmgóSu herbergi viS hliSina um og skerjum í kring. Lewis var mikiS gefinn
gefa honum þaS; og eg vildi óska aS eg sæi hann j
aldrei framar á æfi minni.”
Jessamy hugsaSi meS sjálfri
hefSi gert hann kaldlyndari, því
.bafSi veriS.
E‘g hafSi sinti
og leit meS velþóknan til Jessamy er hún kom inn. kippkorn frá landi þegar stór alda greip mig meS
Hún dáSist eins mikiS aS Jessamy og hún hafSi heljarafli og kastaSi mér á blindsker. Þegar eg
gert, og henni fanst hún vera komin í hvíldar og raknaSi viS aftur, var Levús búinn aS koma mér áj
friSarhöfn.
“Þér hafiS klætt ySur vel í dag,
| land og kraup viS hliSina á mér. Hann segir aS eg
sagSi hún, j hafi horft á sig eins og í rænuleysi, og sagt, aS þaS
”og þér hafiS fjólur á brjóstinu; þær fara ySur bezt mundi mál aS koma inn til mömmu, því hún biSi
allra blóma.” ■ v?st eftir okkur. Eg var hálfgert í svima og utan viS
Fjólum hafSi Rupert haldiS mest af! Jessamy nvg: önnur me’Ssli sáust ekki á mér, en þegar viS
'stundi viS er hún hugsaSi til þess, þegar hún fór komum heim aS húsinu, varS hann þess var, aS eg
ofan, þar sem lafSi Carew og ein af vinkonum henn-^ var ekki heill heilsu, því eg hafSi meS öllu gleymt
;ar biSu eftir henni. minni mínu á því sem gerst hafSi þau síSustu tutt-
MikiS hafSi henni veriS gefiS af því sem hún u£u ar>
iiafSi mist----Já, alt, nema æSsta sæla lífsins. Þenn- Rúpert!
an harm gat hún ekki yfirbugaS, en hún geymdi hann Lewis hélt aS eg væri vitskertur. Eg hafSi
“AS Jessamy Avenal skyldi vera neydd til aS
hafast viS á slíkum staS, var hræSilegt aS vita til,”
hrópaSi hann.
“ÞaS hafSi einnig sínar björtu hliSar,” tók hún
fram í hughreystandi. “Eg lærSi mikiS þar; nú veit
eg hvaS þaS er aS vera svöng og köld. Eg sem hafSi
haft alt sem eg þurfti hendinni til aS rétta, hugsaSi
Kærasti Jessamy — þessi maSur, sem nú var
daglegur gestur á Portman Square og sem ekki virt-
sér, aS reynslan ;ist hafa huSann a öSru en væntanlegri konu sinni,
í málróm hans Sat ekki veriS sami maSurinn og sá er hafSi veriS í
þann veginn aS giftast annari konu. En samt kvaldi
þessi hugsun hana; hún var eirSarlaus og eins og á
nálum, og leiS mjög illa. Svo var hún einnig aS
hugsa um Dick þegar hún var nú aftur komin til
London. AS hugsa til þe3s aS þau skyldu mætast
einhvern daginn, því þó borgin væri stór, þá var
þaS ekki ósennilegt aS maSur rækist þar á vini eSa
kunningja þegar minst varSi.
”Eg sæi þaS víst fljótlega á svip hans, aS hann
fyrirliti mig, eSa í þaS minsta vorkendi mér,” hugs-
aSi hún meS sjálfri sér. “Hann mundi aS líkindum
afsaka mig — Jessamy segir aS hann hafi gert þaS—*
en hann hefir lagt út peninga fyrir mig og þaS er
ómögulegt aS hann geti gleymt því, og eg get ekki
heldur gleymt því. Mér, sem stundum gerSi gys aS
honum og fyrti hann frá mér — og svo gerSi eg mig
seka í þjófnaSi. Mér fanst Dick vera fremur þröng-
sýnn, svo eg er viss um aS í hjarta sínu mun hann
ætíS fyrirlíta mig.” — En allra inst í hjarta sínu
vissi hún aS hún gerSi Dick rangt tli og annaS veifiS
langaSi Sana til aS sjá hann, smám saman hafSi
henni lærst aS þykja meira og meira til hans koma,
eftir því sem hún sá fleiri af hans mörgu og góSu
eiginleikum; jafnframt hlaut hún aS kannast viS aS
unnusti hennar er sveik hana, stóS honum langt aS
teiki í hvívqtr.a. íkýdi sá dagur nokkurntíma
oflítiS um crbyrgS neySarinnar; skuggahliSar lífsinsji * í - - jj- * r- n,- T - • «
... j koma að hun aræddi aö fmna Dick, og a einn eSur
jmeS sjálfri sér.
ekki sagt honum aS eg ætlaSi aS fara aS gifta mig.
LJún var eins sviphrein og glaSleg og hún átti Hann hafSi haft svo mikiS aS segja mér f sínum
raS sér aS vera, er hún settist í sæti sitt viS borSs- erfiSu kringumstæSum, aS þaS var ekki komiS svo
endann, meS Denton á bak viS stólinn. SamtaliS ■ langt aS eg væri farinn aS segja honum af mínum
var aS mestu leyti um þessar líknarstofnanir, þar eigin högum. Hann breytti nú mjög óhyggilega mér
sem Jessamy var fremst í flokki. viSvíkjandi. Hann þóttist vilja hlífa mér viS þeirri
Eftir miSdaginn fóru eldri konurnar á söng- rJSurlægingu er því vær samfara aS mér væri kom-
.amkornu, en Jessamy gat ekki veriS meS þeim, því iS á geSveikrahæli, en algerS breyting á högum
hún þurfti aS svara áríSandi bréfum. ÁSur en hún mfnum áleit hann aS vaeri hiS bezta til aS styrkja
byrjaSi á því, settist hún fyrir framan eldstæSiS mínar biluSu taugar- ÞaS sama kvöld fór hann meS
til aS hvíla sig um stund. Denton setti lampa á lít-j mif um borS f lítiS se^skiP- er fór lil Frakklands.
Frá Frakklandi fórum viS til Ameríku. Þegar viS
vorum komnir í land í Bandaríkjunum, fór hann
meS mig til ýmsra Lækna, án þess aS segja þeim
j hver eg var. Þeir réSu honum til aS útvega mér
“ÞaS var um þetta leyti, sem hann ráSgerSi aS vinnu’ °8 kom hann mer fýrir hJa verzlunarfélagi
koma,” hugsaSi hann meS sjálfum sér. ”Og hún!og þar hafSi eg hæga ^1111111- Mig rámar 1 aS eS
situr þarna svo róleg og runar ekki neitt. Loksins á!gerSi ÞaS sem mér var sagt’ annaS man e8 ekki'
T ____• 1 *-5c ' ____________ __ y i i • •
iS borS viS hliSina á henni og sótti svo kvöld'blöS-
in fjrrir hana. Svo stóS hann nokkur augnablik, og
horfSi meS aSdáun á húsmóSur sína áSur en hann
ýfirgaf herbergiS.
bún þó aS lifa þá sælustund aS ástarþrá hennar og
von, verSi uppfylt. Eg hefi varla þolinmæSi til aS
bíSa eftir því.
Jessamy hafSi látiS augun aftur, og var aS svífa
jnn í draumanna heim er dyrnar voru opnaSar og
rímarnir liSu og smám saman varS eg þrekmeiri.
Þá fór þaS aS ryfjast upp fyrir mér, þaS sem mér
hafSi veiS mest umhug^S um á Englandi — kirkjan
og söfnuSurinn. — Levás fékk sumt af launum mín-
um. Hann vildi helzt aS eg væri þar kyr; en aS síS-
Denton talaSi til hennar meS einkennilega klökkum ustu var *>aS e*tthvaS sem \>rýsú mér til aS fara
TÓm, sém orsakaSi henni hjartslátt. • | heim 1)1 EnSlands- Mér datt lfka 1 huS- aS ef eS
“Nú megiS þér ekki láta ySur verSa alt of hverftj saei kirk!una sem e8 hafSi bÍSnaS- mundi eg fá
viS, jómfrú Jessamy. Eg kem nú meS gamlan vin
inn til ySar, sem þér hafiS iengi vonast eftir.”
Nokkrum augnablikum síSar kom maSur inn í
íierbergiS — hár vexti meS svört augu, og yfirvara-
skegg, brúnt aS lit. Þessi maSur, vöxturinn — höf-
uSiS — — Henni sortnaSi fyrir augum og henni
fanst sem ætla aS líSá yfir sig.
"Jessamy, Jessamy!” var Ioksins sagt á end-
anum. Hann breiddi út faminn á móti h;nni.
Jessamy gekk meS óstyrkum skrefum til hans,
og meS lágu fagnaSarópi hné hún í faSm honum.
rninniS aftur, og minningin um liSna tímann mundi
líka koma, ef eg sæi andlit, sem stundum sveimaSi
fyrir mínum hugskotssjónum.”
“Sástu mig nokkurntíma í huganum, Rúpert?"
“Nei, ekki enn þá, elskan mín."
‘I draumum mínum heyrSi eg rödd þína, og eg
plepti aldrei voninni um aS sjá þig aftur. “Bíddu,
Jessamy,” var sagt meS þínum róm, “Eg kem, láttu
ekki hugfallast."
Hann leit á hana meS viSkvæmni og strauk hár-
iS mjúklega frá enninu á henni. ,
“Þannig atvikaSist þaS aS eg kom heim,” hélt
Hún vissi ekki hvaS Iengi hún var í faSmi hans, hann áfram eftir stundarþögn. “Eg vissi ekki hvaS
tastumvafin a'f hans ástríku örmum; aS hún var þar, j tímanum leiS og ekki hvaS lengi eg hafSi veriS í
'var alt sem hún vissi, og aS hún eftir hina löngu og burtu. Eg kom á land í Liverpool og þaSan kom
þungbæru biS, var aftur sameinuS þeim er hún elsk-j eg til London. Einn dag sá eg þig í skemtigarSinum
•aSi af hjarta.
i og hugsanir mínar urSu þá strax Ijósari. Mér fanst
Rupert lagSi hana varlega á legubekkinn, sem sem þetta andlit hefSi haft einhver áhrif á mitt
var fast hjá þeim, og þaS var hann sem fyrst talaSi. | fyrra líf á einhvern hátt. Svo var þaS einn dag aS
Mín bezta Jessamy, sagSi hann, mér finst leynilögregluþjónn tók í handlegginn á irnér; hann
þaS vera heil eilifS síSan eg sá þitt elskulega and- baS mig aS koma og tala viS sig, og svo spurSi hann
lit síSast. mig hvort eg væri ekki Rupert Hallowes prestur, og
Þetta var hans rödd, og þó fanst henni hann hvaSa ástæSu eg hefSi haft til aS hverfa á brúS-
vcra all'mikiS breyttur. Hún leit upp og IagSi hönd j kaupsdaginn minn og fela mig svo fyrir þér. Eg hélt
aS hann væri ekki meS öllu viti, og sagSi honum
þaS líka; hann hló og sagSi mér svo alla söguna.
ÞaS var sem leiftri brygSi fyrir; slæSan sem hafSi
huliS liSna tímann fyrir mér, hvarf á augnabliki.
Alt var nú skýrt og greinilegt fyrir mér. Eg fór til
biskupsins og hann sagSi mér hvar þú værir og nú
sina á handlegg hans um leiS og hún sagSi:
“Já, þaS er langt, ósegjanlega langt.” — Hún
þagnaSi sem snöggvast, og hélt svo áfram: f‘En,
bvar hefir þú veriS allann þennan skelfilega langa
Síma? Allir nema eg ein héldu þú værir dauSur.”
‘Eg veit þaS," sagSi hann. “I þaS heila tekiS
þá hefir þaS gengiS undarlega til, og þaS svo, aS : er eg hér. Eg var hræddur um, aS þú ef til vill
eg er ekki viss um aS þú trúir þvi þó eg segi þer fra þektir mig ekki; sýnist þér, elskan mín, eg hafa
því.”
tekiS mikilli breytingu?”
þekki eg nú gjörla og vil því kappkosta af fremsta
megni, aS rétta þeim fátæku og bágstöddu hjálpar-
hönd.”
“Þú ert engill, Jessamy,” sagSi hann, “ en í
kvöld þoli eg ekki aS sjá þig áhyggjufulla, eSa hafa
hugann á öSru en ást okkar.”
Jessamy kom þetta ókunnuglega fyrir, því hún
hafSi taliS sjálfsagt aS hann væri inn í þessu öllu,
— en hún mátti þó ekki finna aS því, þó hann elsk-
aSi hana svo afar heitt. t
Hún gekk til hans og horfSi framan í hann meS
andlitiS ljómandi af ánægju, og sagSi um leiS:
“I kvöld tölum viS ekki um annaS en ást og
þakklæti.”
Þegar lafSi Carew kom inn litlu seinna, mætti
hún Denton í ganginumfhann gat ekki stilt sig lengur
og sagSi henni hver þaS væri sem var inni hjá jóm-
frú Jessamy. Henni þótti mikilsvert um þessa sögu
og flýtti sér inn til þeirra til aS fá aS heilsa upp á
Rupert, sem gamlan og góSan vin. H|ún spurSi hann
ótal spurninga, og sagSi viS hann aS þetta væri lík-
ast skáldsögu, nema enn meira hrífandi.
Rúpert sagSist hafa leigt hetbergi þar í grend-
inni, en engar ákvarSanir gert um framtíSina. I
einu atriSi var hann þó ákveSinn og þaS var aS
Jessamy yrSi sem allra fyrst konan hans. BrúkaupiS
færi fram eins fljótt og mögulegt væri, því nú gæti
hann ekki beSiS lengur.
Jessamy hélt í hendina á honum, og brosti viS
því er hann sagSi.
“Eg er hrædd um aS herra Trevor vilji leggja
orS þar um,” sagSi lafSi Carew, þar sem hún sat í
eftirlætishorninu sínu. "AuSugir erfingjar, eins og
Jessamy, geta ekki gift sig án ýmsra auka snúninga.”
“Hver er herra Trevor? Eg man ekki eftir
honum."
“Hann er lögmaSur Jessamy, og ásamt henni
fjárráSandi Jocelyns litla; sú eina persóna á Englandi
sem aftrar henni frá aS gefa burtu hvern einasta
skilding sem hún hefir undir höndum.”
Hann hló léttúSlega og sneri upp á skeggiS, um
leiS og hann sagSi:
“MaSurinn hennar mun sjá um þaS; viS getum
gifst bráSlega, eSa er ekki svo, Jessamy?”
“Eins fljótt og brúSarskrautiS er tilbúiS, og
ýmsum öSrum undirbúningi lokiS,” skaut lafSi
Carew inn í. “Ykkur karlmönnunum liggur vana-
lega svo ósköp mikiS á, þegar um þessháttar hluti
er aS ræSa. En nú verS eg aS láta ySur fara, því
annars verSur Jessamy meS föla vanga í staSinn
fyrir rjóSa, þegar hún heilsar ySur í fyrramáliS, því
þaS er komiS yfir hennar vanalega háttatfma.”
Og fyrir kurteisis sakir gekk lafSi Carew út aS
glugganum á meSan elskendurnir kvöddust viS dyrn
ar.
Denton stóS í ganginum og beiS hans, en Rú-
pert var of sokkinn niSur í *bugsanir sínar til aS
tala nokkur orS viS gamla mánninn, eSa í þaS
minsta heilsa upp á hann, þegar hann var búinn aS
klæSa sig í yfirhöfnina, fór nann út á strætiS, og var
líkast því sem hann gengi í svefni.
“ÞaS er engin furSa þó honum KSi vel og gleymi
öllu öSru,” hugsaSi Denton. “En samt hafSi •-.’g
hugsaS aS hann mundi segja nokkur vingjarnleg'
orS viS mig; hann var mér æfinlega svo góSur.”
I náttmyrkrinu úti á strætinu, stóS hinn far- J
annan hátt borga þaS sem hann ætti hjá henni?
Hún hugsaSi svo mikiS um Dick um þessar mund-
ir, aS hana sjálfa furSaSi á því.
Jessamy veitti því litla athygli, hvaS Lucy var
alvarleg og þungt hugsandi, því sjálf var hún um
þessar mundir í einskonar draumaheim; hún jafn-
vel hugsaSi m:nna um fátæklingana sína fyrstu dag-
ana, eftir aS unnustinn svo óvænt kom í ljós, því
Rúpert var ætíS viS hendina og hjá honum varS
hún stöSugt aS vera; hann færSi þaS til sem full-
gilda ástæSu, aS hann væri svo andlega hungraSur
— han nhefSi svo lengi hungraS og þyrst eftir ást
hennar og sarftbúS, aS nú varS þaS aS sitja fyrir
öllu. En frá því fyrsta kunni Jessamy ekki viS
þetta; henni fanst hann hafa tekiS miklum stakka-
skiftum, líklega var þaS veikindunum aS kenna.
Rúpert, eins og hún hafSi þekt hann, hafSi aldrei
fundiS aS því, aS ástarlíf þeirra og vinna væri eins
og ein heild; hann var ætíS í og meS áformum henn
ar, sem aSallega lutu aS því aS hjálpa þeim sem
bágt áttu á einhvern hátt, og studdi hana í fram-
kvæmdunum meS ráS og dáS, hugferSi hennar
beindi hann ætíS til hins andlega, og kendi henni
aS hafa jafnan guS í ráSu mmeS sér, í smáu sem
stóru, en hún og þessi Rúpert töluSu ekki um neitt
þessháttar.
Einn dag segir hún honum fyrirætlan sína ný-
hugsaSa sem gekk út á aS bæta kjör nokkurra fá-
tækra saumastúlkna sem hún vissi aS héldu til í lé-
legum þakherbergjum í einum allra fútæklegasta
hluta borgarinnar, en þegar hún leit upp, sá hún aS
hann horfSi í gaupnir sér, og hafSi auSsjáanlega
ekki heyrt þaS er hún sagSi. Jessamy nefndi nafn
hans meS undrun og ávítun í rómnum. Hann átt-
aSi sig á svipstundu og sagSi : :“FyrirgefSu, elskan
mín, en mér þykir fyrir aS þú hugsar svo mikiS um
þessháttar — um hinar löngu og brennheitu götur í
London, þegar þú varst nærri dauS af hita, skqrti og
of mikilli áreynslu."
“En eg hugsa nú ekkert um þær þrautir, sem
eg varS þá aS þola,” tók hún fram í. “ÞaS hryggir
mig ekki aS eg hefi reynt sitt af hverju, þaS sýndi
mér ljóslega Iff hinna fátæku. — Ungar stijlkur, sem
ekki vita hvaS æska er, hversvegna ættu þær aS
líSa, og hvern einasta dag vinna meira en kraft-
arnir leyfa, á meSan eg lifi í allsnægtum? Eg álít aS
þaS hafi veriS guSs ráSstöfun aS eg um stund komst
í þær kringumstæSur, og sá þaS sem eg þekti ekki
áSur. GóSi Rúpert minn, eg lít ekki til 'baka á þann
tíma meS óánægju, heldur meS stórri þakkláts-
semi — þakklæti fyrir aS nú geta hjálpaS, og eins og
eg héfi sagt þér, þarf eg líka aS múna eftir Rósu; þaS
var ósk hennar aS eg skyldi bæta þaS upp sem hún
hafSi vanrækt.”
Hann svaraSi henni aSeins meS kossi og kall-
aSi hana “góSa litla engilinn sinn”. Jessamy stóS
í þeirri meiningu, aS hann skildi hana ekki; jafnvel
ástaratlot hans gat ékki hughreyst hana .Hún horfSi
á hann hrygg og undrandi; þaS var eitthvaS sem
hann vantaSi, en hún hafSi ekki orS á því viS neinn.
“Eg er nú ekki viss um aS hún sé farsæl — eSa
hvort alt er eins og hún hafSi hugsaS sér," sagSi
Lucy viS sjálfa sig, einn dag er Jessamy fór aS sjá
lítiS barna sjúkrahús.
Meira.
JíííSJi