Heimskringla - 27.07.1921, Blaðsíða 4

4. BLAÐSÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 27. JÚLI 1921
HEIMSKRINGLA
(Stoí&aH iNsr»>
Kemur út A faverjuiu ml3vlkiide«:I.
CtsefeAdur ok eluemlnr:
THE VIKING PRESS, LTD.
720 SHKUBHOOKK 8T. WmSIPEG, MAN,
ThIsíiuI: K-6.VST
\>r» blaSHlDN fr «3.«« arcanKurlum bnra-
l«t fjrlr frnm. Allnr borsautr Neadl«t
rfUÍNmunnl blatSaiuN.
Ráðsmaður:
BJÖRN PÉTURSSON
Ritstjórar:
BJÖRN PÉTURSSON
STEFÁN EINARSSON
lítanftMkrtft titi blaTSsias:
THE VIKING FRESS, Ut, Bux 3171.
WiaaliM'e, AIhu.
Vtanflakrlft tll rltatJSrama
EDITOR HEIMSKttltGLA, Bax 3171
Wlnilpcg, Max
The “Helroskring-la" Is prlnted and pub-
ltshe by the Viklng Press, I.lmited, at
729 Sherbrooke Street, Wlnnlpeg. Manl-
toba. Telepbone: N-G637.
WINNIPEG, MANITOBA, 27. JOLl 1921
Einar Benediktsson,
skáld.
Eitt af t»ví sem gleður huga margra
Vestur-IslenÆnga um þessar mundir, er það
að eiga von bráðar kost á því, að fá að sjá
með eigin augum og hlýða með sínum eigin
eyrum á einn af allra fremstu Ijóðsnillingum
Islendinga, skáldið Einar Benediktsson.
Eins og sagt hefir verið frá áður hér í
blaðinu, kemur hann vestur um haf, og flyt-
ur ræðu hér í Winnipeg á Islendingadaginn,
2. ágúst n. k.
Sá er þetta ritar, hefir aldrei átt því láni
að fagna, að hafa kynst Einari Benedikts-
syni persónulega; veit því ekkert hvernig
hann lítur líkamlega út, hvort hann er hár og
gildur á velli, eða lágur að burðum og mjó-
sleginn sem jnglingur. Andlitsmynd höfum
vér að vísu séð af honum, en þó að myndir
af mönnum birti að ýmsu leyti “hugskotsins
láð”, eru þær samt ónógar til þess, að geta
'gefið þær hugmyndir stundum <um mennina,
sem mestu varða.
En vér erum aftur svo lánsamir að hafa
kynst honum af hinum ódauðlegu Ijóðum
sem hann hefir ort. Það hnoss getum vér ekki
einir tileinkað oss; það er vart til sá Is-
lendingur, sem kominn er til vits og ára, sem
ekki þekkir Einar Benediktsson af skáld-
skap hans. Það er trauðla hægt að hugsa
sér nokkra íslenzka sál, sem þá mynd á ekki
af honum, og geymi í helgidómi sínum, sem
€Ítt af því dýrmætasta er hugurinn hefir
höndum gripið En það er ekki tilgangur-
inn hér að fara að-skrifa um skáldskap Ein-
ars. Það væri ekki til neins að ætla sér að
fara að nema land, þar sem alt land hefir
áður verið numið. Skáldskapur Einars á orð-
ið svo víðar lendur í hugum allra Islands-
sona og dætra, að um ný ítök getur þar ekki
verið að ræða. Maðurinn er orðinn þjóð-
Jcunnur. Og þjóðin hans austan hafs og vest-
an bæði ann honum og virðir hann fyrir
skáldverk hans.
En því er svo varið með skáldskap, sem
fólk hefir mætur á, að það fýsir ekki ein-
ungis að lesa hann, heldur vaknar löngun
hjá því til að kynnast skáldinu sjálfu. Eru
Islendingar þar engin undantekning. Danska
skáldið Heiberg lætur í bók sinni, “Sál eftir
dauðann”, mann komast þannig að orði um
skáldin: :
“Tit jeg föler mit Hjærte brænde
Af begærlighed after ham selv at kende,
At vide, hvordan han spiser og drykker,
hvordan han nyser, hvordan han hikker.
Kort sagt, at kende ham rent privat.”
Efni þessarar vísu er þannig: Einatt finn
eg til brennandi löngunar eftir að fá að
þekkja hann sjálfan, að fá að.vita, hvernig
hann fer að eta og drekka, hvernig hann fer
að hnerra og hyksta; í stuttu máli að þekkja
hann svona hversdagslega.
Það er ekkert tiitölumál þótt vér Vestur-
Islendingar líkjumst þessum oddborgara sem
Heiberg lætur segja þessi orð, og hlökkum
til að sjá og hlýða á skáldið sem að segir,
að móðurmál sitt hafi íslendingar frá Guði,
því:
“Það orktu guðir lífs við lag;”
og að því fylgi sá andi
“Og list — sem göfgar málsins mynd
og mótar sál af steini köldum.”
Þegar svona er niðursáð, ætti gott upp af
því að spretta. Að skáldskapur gestustins.sem
vér eigum von á, hafi fest ræður í hugtúnum
íslendinga þarf Heldur ekki að efa, því ao
það er þessvegna, sem Vestur-íslendingar
segja skáldið Einar Benediktsson hjartan-
lega velkomið til Vesturheims.
“Sagan segir’’ --
Miklar spár og bollaleggingar hafa átt sér
stað á sviði heimspekinnar bæði fyr og síðar.
Vitrustu menn þjóðanna hafa spreytt anda
sinn að skygnast sem lengst inn í hinn hulda
heim, til þess, ef ske kynni, að þeir rækjust
þar á einhvern nýjan sannleik, eitthvað sem
einkis manns auga hafði áður litið eða eyra
heyrt.
All-lítinn árangur hefir sú leit stundum bor"
ið, en skemtileg hefir hún eigi að síður verið.
Leitin eftir því sanna er það ávalt, þó síð-
asta áfanga sé ekki náð. En öll hafa þau
huldu-heima ferðalög manns-andans ekki orð
ið fálm út í bláinn, því nokkur þeirra hafa
orðið til þess, að leggja þann grundvöll, sem
menning og vísindi nútímans eru sprottin
upp af og bygð á.
Ein af þeim heimspekis kenningum, er tal-
ið er að þannig muni Iengi verða bygt á, er
hin svo kallaða “sögustefna”, er Þjóðverj-
inn Jóhann Gottried Herder (1744—1803)
er talinn höfundur að. Það er sagt að sú
stefna sé svo víðtæk og eigi svo djúpar ræt-
ur í því sem kallað er menning heimsins, að
fram hjá henni verði ekki gengið, þegar um
eiiihver menningar atriði sé að ræða.
Herder byrjar þessa kenningu sína með
því að gefa þjóð sinni sýnishorn af skáld-
skap flestra þjóða, t. d. Austurlanda,
Grikkja, Itala, Spánverja, Frakka, Englend-
inga, Norðurlanda-búa, Islendinga og jafn-
vel Grænlendinga. Með þeim vísi fengu
ménn fyrst hugmynd um hvað heimsbók-
mentir væru. En Herder lét ekki þar staðar
numið. Af þekkingunni sem hann með þessu
fékk af ýmsum þjóðum, fór hann að athuga
framfarir þeirra, bæði sameiginlegar
og sérstakar. Og það opnaði augu hans fyrir
g’Idi mannkynssögunnar. Hún virtist honum
lýsa svo vel náttúriegum framförum m?nns-
að efni þess hafi gengið saman við það að
því var veitt stjórnarfarslegt sjálfstæði.
Sjálfstæoi einstaklingsins er sömu lögum
háð; frjálslyndis-félagsskapir einnig. Það
er ávalt erfiðara að vera andlega sjálfstæður
í meðvitund vorri í því efni.
Ef vér lítum of þröngt á það
efni, getur verið ástæða til nokk-
urs efa. Ef vér skoðum það eitt
tilgang lífsins, að bjarga oss hér
ef efnalegar ástæður eru lakar, en ef þær efnaiega áfram og að til þess þurf-
eru góðar. Að það sé samt hægt, sannar
Lincoln og ótal fleiri. En í fótspor hans, eða
slíkra stórmenna, er ekki á allra færi að feta.
Hver einstaklingur og hver þjóð, sem sjálf-
stæð getur verið þrátt fyrir fátækt, innir af
hendi andlegt þrekvirki, og má líkja við mik-
ilmennin.
Að Island skuli því, þrátt fyrir fátækt sína,
vera sjálfstætt ríki, gejur ekki annað en vak-
ið aðdáun og gleði hvers Islendir.gs. Og vér
spyrjurn h’.ssa, hvernig slíkt hafi mátt verða?
Hvaða öfl eru það sem hafa borið þjóðina
gegnum þann krappa mó og upp á tind sjálf-
stæðisins? “Sagan segir”—
Island bygðist af mönnum er þangað flýðu
undan harðstjóm og kúgun. Sjálfstæðisþráin
hefir því eins snemma og þeir eru til, búið í
brjóstum þeina. Þeir urðu að vísu aftur kúg-
aðir þar; en það varð ekki til þess að taka
frá þeim sjálfstæðisþrána; hún óx og dafn-
aði jafnt fyrir því og braust út á ýmsum
tímum. Þegar talao er um þjóðar einkenni
Islendinga, má því eflaust með góðum og
gildum rökum setja hana þar efst á blað.
Lítum á einstök dæmi er “sagan segir”,
þessu til sönnunar. Þegar Ölafur konungur
Tryggvason var að kristna Noreg, var ís-
um vér verklega þekkingu, sem
hér standi oss opin, en ekki annars
staðar, þá berum vér að öllum lík-
indum lítið úr bítum, þó vér leggj-
um oss niður við að nema bók-
mentirnar íslenzku að fornu og
nýju. En líf vort sem borgara er
ekki einhliða. Það er tvískift.
Maðurinn lifir ekki á einu saman
brauði. Hann lifr sínu andlega lífi
einnig, leggur sig eftir öllu er eflir
og auðgar andann, og gerir sig
með því hæfari til þess, að koma
auga á þann veg, sem þjóðfélag-
ið þarf að fara, svo að það breyt-
ist, fegrist og fullkomnist. Án þess
getur það meira að segja komið
að litlum notum sem vér nemum
í því verklega. Það er ekki nóg
að geta framleitt nógu mikið, ef
framsýni er ekki fyrir heridi til
þess að sjá svo fyrir, að sú fram-
leiðsla komi að tilætlaðum og
réttilegum notum. Þar tekur við
fjölhæfni og hæfileiki mannsins að
hugsa. Eitt af því er maður heyrir
menn hér stundum undrast, er það,
Iendingurinn Kjartan ÓJafsson þar. Einu bvað Islendingar heima lifi rólegu
sinni er Kjartan og menn hans komu af trú-
boðsfundi konungs, spyr hann menn sína, e
þeir voru komirn til skipa, hvernig þeim
hefði geðjast að ræðu konungs í dag. Þeim
þótti konungur all-harðorður verið hafa,
enda var, eins og kunnugt er, stundum um
Iitla vægð að tala hjá honum í kristniboðinu
Kjartan játti þv>í og sagði að nær væri að
brenna þann konung inni er þannig mælti við
frjálsborna menn.—En svo í annað sinn er
Kjartan er á fundi konungs, spyr konungur
fundarmenn að því, hvort sá sé hér á fundi
nú, er talað hefði um að brenna sig inni fyrir
skemstu. Þetta kom mönnum á óvart og sló
ndans; framfarirnar og menningm hlutu að j feImlri á suma. En þá stendur Kjartan upp
og gleðiríku lífi þrátt fyrir fá-
tækt þeirra. Ástæðan mun liggja
í því að þeirra líf er ekki einhliða.
Þeir sinna list og skáldskap og því
....Oodrl’s nymapiliur eru bezta
nýmame'Öalið. Lækna og gigt,
bakverkj hjartabiiun, Javagteppu,
og önnur veikindi, sem stafa frá
nýrunum. — Dodd’s Kidney Pills
kosta 50c askjan eða 6 öskjur fyr-
ir $2.50, og fást hjá öllum lyfsöL
vm eSa frá The Dodd’s Medicine
Co. Ltd., Toronto^ Ont...........
“Með vísindum alþjóð eflist til
dáða
Það æðra því lægra skal ráða!’
Þá mun oss farnast vel.
Opið bréf
TIL B. PÉTURSSONAR,
RITSTJ. HEIMSKR.
Foam Lake, Sas’k, 21. júlí ’2I
Kæri vinur:
Þessar línur eiga aS draga at-
sem fegrar lífið og veitir því unað . hygli þitt aS auglýsingu { Hkr. 1 3.
í miklu fullkomnan mæli en marg- , júH> nefniiega bréfi tii Rev. W. E
ir aðnr; þeir teiga af fegurðar- ŒrÍ8Ina8i frá Mrts. \ B. GuS.
nægtabrunm íslenzkrar nátturu og m,undsson f Foam Lake> þar sem
vera óslitið framhaid a1 hinu upnrunalega
menningarstigi mannsins.. Herdex spyr. Hvað
færir oss bezt og áþreyfanlegast heim sann-
inn um það, hvernig mannsandinn Ivitist stig
úr sæti sínu og segir við konung: “Sá emn
mun sagt hafa er þora mun við að gangast
og er eg maðurinn.” Þá svaraði konungur:
“Margan hefi eg af Iífi tekið fyrir minni sak- j Slíkt samband við Island finn-
lifa og deyja við hana miklu á
nægðari en auðshyggjumaðurinn
við sínar hugsanir. Ó, þú íslenzka
himneska miðnætur-sólar stafandi
og norðurljósa bragandi náttúru-
dýrð. Hve djúpt ijómi þinn og dá-
semd er læst í eðli vort, sem við
brjóst þitt erum faéddir! Að
gleyma því væri að tína sjálfum
ser.
hún þakkar honum fyrir guðdóm-
lega lækningu á dreng og stúlku.
Hún segir: ‘Drengurinn minn hef-
ir fengiS svo sjónina, að hann get-
ur aSgreint hluti”. Og aftur skrif-
ar hún: “Augu drengsins míns
voru farin án guðlegrar lækningar
Væri þetta á móti vi'Ija þínum, aS
þetta væri prentaS í íslenzku
blöSunum sem gefin eru út í Win-
nipeg?—Mér finst aS aSrir ættu
af stigi og kemst hærra og hærra í trú, list- j j*’* drengskapar^ þíns vegna j urn vér að á sér stað, þótt vér ger- aS vita um þetta eins vel og vig
um, vísindum og veik’egum framförum? Og
hann svarar því: “Sagan segir”—. Auðvit-
að ætlast Herder ekki til að engin ný vísindi
verði framar fundin, en hann leggur áherzlu
á það, að hið söguiega eða fengin reynsla
leiði inn á þær nýju brautir.
hlíft. — Konungur hafði sem sé sína njósn- j um oss enga grein fyrir af hverju
armenn úti sem heyrðu Kjartan segja þetta
Kemur oss íslendingum þetta nokkuð við ?
Jú, því —
þegar eg nam þetta líta,
þá komstu í huga minn,
gamla fanna faldin hvíta,
f jarri mér, og ísinn þinn! — eins og skáld-
ið kvað. íslendingar eru söguþjóð. Þeir eiga
meira af skrifuðum sögum um þjóðlíf sitt
frá fornu en aðrar þjóðir eða frá tímum er
aðrar þjóðir áttu ekki við að skrásetja sögur
sínar. Saga íslendinga er óslitnari frá byrj-
un en saga nokkurar annarar þjóðar. Sam-
kvæmt því er Herder segir, byggja því Is-
lendingar þjóðmenningu sína á betri undir
og þvf vissi konungur það.
Einhvei jir kunna nú að segja, að slíku og
þessu bregði að eins fyrir einu sinni, og að
það geti ekki skoðast sem lundareinkenni ís-
Ienzku þjóðarinnar. En því er ekki svo farið.
Sagan segir frá ótal atvikum er sanna oss
það. Rennum huga frá tíma Kjartans og
grípum niður í söguna á 16. öld Sjáum vér
þar ekki Jón Arason ganga ótrauðan upp á
höggpallinn, heldur en að vilja lifa það að
sjálfstæði Islands sé hnekt. Jón gamli vissi
að Danir notuðu siðaskiftin að yfirskyni til
þess að ná yfirráðum á íslándi Hann vissi að
það mundi fremur verða að hlýða kónginum
en Kristi, ef þau kæmust á. Sá leikur hefir
og er enn notaður af öðrum en Dönum. Frá
Ameríku eru menn sendir þann dag í dag til
Kína til að kristna þá og kenna þeim vora
fögru siði”. En á sama tíma er Kínverjum
; sjálf.”
það stafar. En ef oss er kærara í ,Eftir þessu er takandi Þetta er-
að halda oss við nothæfu hlið sog- blátt áfram kraftaverk ef satt er
unnar, má benda a það, að nu er ,agt og enjgar blekkingar eiga sér
einmitt að vakna áhugi meðal ann
ara þjóða fyrir norrænni menn-
ingu. Mentamenn annara þjóða
þykjast sjá í henni meira af lifandi
næthæfri menningu, en fornmenn-
ingu anr.ara þjóða. Og Iykilinn
staS frá hendi Mrs. GuSmundsson
En hér er ekki því aS heilsa. Fyrst
er frá því aS segja, ef satt skal
frá sagt, aS Páll (nefnilega dreng-
urinn) hefir altaf haft góSa sjón
á öSru auga, en séS hvaS ver meS
að henm verða þeir að fá frá Is- þinu vegna s]yss sem þann hentí f
lendmgum, frá norrænu sogunum ægku á annaS augaS> aS sagt er.
og sógu Islands. Damr sóttu Iýð- því til sönnunar> má geta þes3 aS;
stöðu, þjóðíegri grundvelli, en aðrar þjóðir, ^er ^olað frá skólunum. Annars gætu þeir
ef þeir á annað borð nota þann grundvöll
sem lagður er, með Óðrum orðum lesa sög-
una og færa sér hana í nyt.Og það er svo fyrir
flutt “fögru siðina” héðan heim til sín sjálfir.
En hvað gengur nú Ameríkumönnum til
þessa? Það sama og Dönum með siðabótina,
að þakka að Islendingar hafa gert það. Því srtÍa að hag þeim sem af því er hægt að
hafa, að hafa mök við Kínverja, að leggja þá
í verzlunarlegu tilliti undir sig. “Það er “sið-
eiga þeir að þakka sjálfstæði sitt nú, sjálf-
stæði Islands.
skólahugmynd sína í íslands-
sögu. Og það er trú mín, að heim- ;
ilis-áhrifin, sem menn nú finna svo j
hann Ihefir gengiS stöSugt á skó’la
án þess aS missa óvanalega mik-
inn tíma, alt til 30. júní í sumiar.
menn, aS
mjög til að skorti í alt skólalíf j Nú sjá allir hei]vita
heimsins, verði á sínum tíma sótt
(til heimilis-kenzlunnar íslenku. Um
íþróttalíf mætti hið sama segja.
Það er því ómögulegt fyrir oss hér
að segja, að ekkert sé af því fyrir
oss að Iæra, að kynnast sögunni,
að kynnast íslenzkum og norræn-
um bókmentum, og viðhalda því
sambandi, sem enn er óslitið milli
vor og þeirra. Ef aðrar þjóðir sjá
“En hvernig er það með það sjálfstæði . urmn fagri. hérna megin áls.
landsins?” hefir margur spurt. “Er ísland J
nú svo efnalega ástatt, að það geti risið und-
ir sjálfstæðisnafninu? Verður það annað en
nafnið tómt, þetta sjálfstæði, ef viðskifti
Er það ekki líka Jón Sigurðsson uppi á
síðastliðinni öld, sem segir: “Vér mótmæl'
um,” þegar konungsfulltrúi ætlaði á fundin-
um 1851 að þvinga Islendinga til að sam-
landsins og lánstraust erlendis tapar eða líður þykkja frumvarp sem að miklu Ieyti hefði
.. • •. 1 C l _____1 1 - £ 1 _ ’ 1 ' 1 *\ A
við það?”
Ástandið nú heima, gefur, ef fréttirnar eru
rétt sagðar, ef til vill ástæðu til slíkra spum-
inga. Og vér vonum að þeim verði svarað af
þeim er kunnugri eru háttum og högum en
vér. Það skildi samt ávalt kannast við, og
ekki gleymt, að það er til andlegt sjálf-
stæði, þó efnalegt sjálfstæði skorti. Lincoln
Bandaríkjaforseti var andlega sjálfstæður
þótt fátækur væri. Og þannig mætti nefna
svift ísland því frelsi er því bar? Og um
hvað ber þetta vott? Þessi þrjú dæmi sem af
handahófi eru gripin úr sögunni frá ýmsum
tímum, sanna einmitt það, að sjálfstæði sé
eðliseinkenni Isleridingsins. Þessi dæmi sem
til eru tekin koma öll fram á alvarlegum tím-
um og voru ekki meint til að skarta sér með
beim. Ef nokkuð eitt hefir verið hlífð ís-
lenzks þjóðernis öðru fremur og íslenzku
þjóðarinnar, þá er það þessi dygð þeirra.
fleiri dæmi. Einnig ber að Iíta á það, að því i Að því er Iundeiginleika snertir, má hún því
er ísland snertir nú, að alheims fyrirkomulag fremur öðru heita það sem felst í því að
markaðar og verzlunar er ekki þannig sniðið, |
að það komi smáþjóðunum að eins miklu
haldi og stórþjóðunum. Svo þrátt fyrir pen- j
ingakreppuna eða óhag þann er Island sætir,
— sem stendur — í peninga viðskiftum sín-,
um við önnur Iönd, er það ekki sönnun þess, \
að landið sé í sjálfu sér neitt efnaminna nú
en endranær. Að Islendingar eru smáþjóð
vera Islendingur.
Hugleiðingar líkar þessum vakna ávalt í
hugum vor Vestur-Islendinga er vér minnumst
landsins sem ól oss og þjóðarinnar sem vér
erum brot af. En jafnframt þeim vaknar
einnig önnur spurning í huganum, sú, hvaða
nota-gildi þeirra ættum vér að geta hlþl
séð það.
Benedikt sæli Gröndal lýsti einu
sinni stúlku í Höfn, sem honum
fanst leggja sig eftir ytri menning-
unni meira en hinni andlegu, á
þessa ieið:
Afskorið var sem yndisblóm
auðarlíns höfuð-----------
og líkur þar með sálarlýsingunni,
en hin líkamlega er þannig:
Þar hvíldi kroppurinn í kút
sem Kjósar-ostur í snítuklút
— svo var lokið því lífi.
Samband vort við ísland, sögu þess
bókmentir og íslenzk lundarein-
kenni, eru svo mikil, að vér mund-
um ekki enn geta gengið fram hjá
þeim án þess að líkjast ekki þess-
ari mynd skáldsins. Jafnframt því
sem vér nemum hér verkleg fræði,
verðum vér að taka tillit til fjöl-
breytni og fullkomnunar skilyrða
þeirra er saga vor og þjóðlíf hefir
að bjóða. Þau “þurfa að ávaxtast
hér í gegnum vort starf.” Vér
hefSu augu drengsins veriS í mjög
slæmu ásigkomulagi, þá hefSi
hann vart gengiS á skóla stöSugt-
í gær, þann 20., var hann í knatt-
leik í Foam Lake. Þetta er sann-
leikur, sem enginn dirfist, vona eg
aS mótmæla. ViSvíkjandi stúlku
þeirri sem Mrs. GuSmundsson
þakkar Rev. Chrismas svo inni—
laga fyrir, mætti geta þess, aS:
mun hafa fengiS lungna-
hygg eg frekar ástæðuna fyrir hinum óhag- j nota-giidi þessar bókmentir hafi fyrir oss hér I verðum æ að muna orð skáldsins
kvæmu peninga-viðskiftum landsins, en hitt, vestra. Þó skrítið sé, er ávalt talsvert af efa j sem nú er statt hér að heiman:
hmnubólgu síSastliSinn vetur, en
hvor þeirra Dr. Somers eSa Rev.
Ohrismas hafa þar boriS hærra
hlut, læt eg ósagt, nema hvaS mér
hefir reynst Dr. Somers vel. Hinn
hefi eg aldrei reynt.
Þá er aS íhuga, til hvers þessi
kerlingarsaga er send út á meSal
fólks. Er þaS auglýsing. Er Mrs,
GuSmundsson orSin verkfæri í
hendi Rev. Chrismas? ÞaS Iítur
svo út. Chrismas segir í seinasta
blaSi Heimskringflu, aS sig verSi
aS hitta í húsi Mrs. GuSmundsson
þann 31. iþ. m. Þá mun íhann ætla
aS igefa blindum sýn, daufum
heyrn, og yfirleitt lækna öll mann-
anna mein. En þaS er enn þá eitt
sem hann áreiSanlega gleymir
ekki, og þaS er aS taka á móti
offrinu. Eg vona vinur minn, aS
þú sjáir um aS Kringla fái sinn
skerf af skildngunum ef þú ert í
félaginu meS Cihrismas og Mrs.
GuSmundslson, en annars, ef þaS
hefír veriS af vangá, aS þú tókst
þessa Chrismas dellu í Kringlu,
þá skafir þú hana af svo vel að