Heimskringla - 05.10.1921, Blaðsíða 6

6. BLAÐ9BA
iii-iMSKRINGLA
WINNIPEG 5. OKTÓBER 1921
Eftir CHARLES GARVICE
SLgjnundur M. Long, þýddi.
'er rru'n eigm yfirsjón. Fyrir tJlviljun gekk eg hér :Eg veit ekki meira itm han.n en eg hefi sagt þér. ' múkils virSi. En, hún sá það gerla, aS þtesisi ungi
h;á. Þetta fólk stóS hér á gangstéttinni og beiS góSia mín; hanm talar aidrei am isjáLían sig, og til maSur, sem hennar vegna hafSi jarSvarpaS öSrum -
eftir vögnum sínium, og svo var þar þjófur, se.m náSi aiirar Juikku er eg svo kurteis, aS eg spyr hann ekki. í manni, eins róiegur aS sjá og hann hefSi kveikt í
deman'tefesti —” En eg dáist aS honum, iog — þaS sem meira er — pípunni sinni, var alt öSruvísi ien þeir, sem hún hafSi
“Frá mér, faSir minn," tók lafSi Vivian fram í mér er fariS aS þykja vaent um ,hann, því hann er i þrikt á'Sur. Hún bar hann ekki saman viS Silky
og 'benti á fastina, sem enn var um hálsinn á henni. eJr.n af hinum fáu, af þessum alþýSutalsmönnum, Barge, sem hún áleit óm'enni. l>egar hún hugisaSi
“Eg hljóp eftir maoninium, náSi honum og var sem ekki talar viS mig eSa breytir viS m'g, eins og | til ihams og'hvernig hamn hagaSi sér, bar hún ósjálf-
svo 'hepphm, aS hann fékk mér djásniS; en vana- eg vaer harSstjóri eSa persónulegur fjandmaSur fá-; rátt hondina aS munninum, þó hann næSi ekki til
Iega fieygja þeir hinu stolna, avo þaS iinnist ekki á tæklinganna. ÞaS var rétt leftir honum, ^S láta aS snierta á henni varirnar.
þeim. Af því eg var meS þenna stolna grip handa iþjófinn fara en sökina falla á sig. Ró'bert Aden er Loksins háttaSi hún, len Lá Lengi vakandi. Og
miilli, leicfdi þaS af sjálfu sér, aS eg yrSr'grunaSur.” ætíS sjáLfsagS'ur aS draga taum lítilmagnans. — þegar hún sofnaSi, dreymdi hana mjög ®vo illa, eins
"Eg skil þaS alt saman," sagSi PurfLect lávarSur En komdu nú, bamiS ,mítt; þaS er orSiS framorSiS a,;,ge,ngt er þegar heilimn er í æsingi. Hún sá þá
og gletnin skein út úr honum. “Þér náSuS iþýfinu |>g mál aS komast iheim. GóSa nótt allir saman. : berj.a»t, SJlky Barge og hinn unga mann; en Minnie
jen létuS þjófinn komast undan,” héli: hann áfram DornLeigh fylgdi þeim út aS vagninum. atóS á götunni og söng en Teddy hirti peningana, og
kring ” sagSi Hlæjandi. Ln þaS var heppilegt, aS eg kom hing- Eg er hræddur um aS þetta hafi slæ.m eftirköst þaS Leit svo út sem lenginn sæi þá, er börSust nema
“Þessi maS heirn af klúbbnum mífnum, og vagnmn minn fyr;r taugar ySar," sagSi hann lágt viS LafSi Vivian. hún. Og þó hrópaSi hún hátt til aS vekja athygii
essi ma - ef hér nærri. þvi hugkvæmdist mér aS kioma hér "ÞaS gerir mér ekkert,” svaraSi hún brosandi fóLks, en þaS var meS ölLu áranguTslaust.
Frú ’Scratton hafSi sagt, aS Myrtle væri ómagi.
Ojæja, þaS hlýtur aS komast í
Ðornleigh lávarSur vandræSEdegur.
ur, sem hér er, hlýtur þo aS verSa sakaSur um stuld- v;g og taka dóttur mína heim meS mér, og mér væri og rétti honum hendina, en augnatillitiS var eins og
inn.” Svo sneri hann sér snögglega aS Brian og ánægja, ef þér vilduS Líka koma meS mér, svo viS hvarflandi, og brosiS var uppgerSartbros. Hún £n hitt^var sannara, aS hún vann fyrir sér og meÍTa
sagSi: "GetiS þér ekkert sagt ySuT till má:lsbóta?' getum skr.afaS saman. jhallaS’i sér upp aS vagnihum og þag'Si um stund; en þag age;ns letiaSist \ún viS aS halda
“Margfaldar þakkír, Punflect lávarSur, en eg er svo hló húh, eins og þaS væri eitthvaS, sem henni húsinu hr,e;inu og vann e;ns og fuHkomln vinnukona,
ekki viSbúinm í kvöld,” svaraSi Brian; og þó virSing gramdist og gat þó hlbgiS aS. heldur haf8,j hún í seinni tíS hjálpaS GiggLes, þegar
og 'kurteisi lægi í rómnum eina og ungum rnanní ber “GeturSu trúaS því, faSir minn? Herra Aden, '
“Vinur ySar fer meS rétt mál," sagSi Brian svo
stillilega, sem væri þetta hversdags viSburSur, sem
honum væri óviSkomandi. "Eg sá, þegar stuldur-
aS isýna eldri manni, var samt sem hanm talaSi viS vimur þihn, hann bara setti ofan í viS mi'g,” sagSi1
inn var framinn, hljóp á eftir þjófnurn og náSi hon- •__ L , ..ij *•■•>£• * _ *• •
1 ^ jatmngja sinn. hun. Hann sagði við mig, að eg gerði’ rangt í
hann eiftirgerSii Ihim gömlu m'álverk.
Dagimn eftir var hún aS undirbúa koparplötu,
. og var aS hu.gsa um, aS bráSum mundi v)era tetími.
Um~ .... Dornleigh lávarSur gekk tíl Brians. Hann varþví. aS hengja fémæta gripi utan á mig, svo þeir:j þvu. b;li yar hurSinnilokiS upp, og andli'tiS á höfS-
Og sleptir honum! hrópaði Dornleigh lávarS- rau&ur f andliti og hálf sneipulegur, eins og von var, væru fyrir allra augum, oig meS því freistaSi eg ;nUi &em gæSiat inn, Var avo hrukkótt og ellilagt:, aS
ur æstur og undrandi. þar sem hann 'hafSi gert sig sekan í svona klaufalegu þcssara ifátæku aumingja. Finst þér ekki, aS Hann , g hefgl ve] getaS t;lheyrt gamalrhenni. HáriS
"Já,” sagSi Brian alvarlegur. "Mannaumiing- frumhlaupi. j sé furOu djau .,ur, aS segja þetta viS mig? var næsbuim hvítt og svo snög.gklipt, aS vel .mátti sjá
inn var raagur og sulbarlegur og sagðist eiga konu og “Mér þykir stórum fyrir,” sagSi hann hæversk-^ Aden fer lekki -í manngreinarálit; hann finuur höifuSlagiS. Augnahárin máítu heita hvít Líka, og
b„ •• lega og í kvörtunarróm, eins og væri þaS maSur, aS viS iþa, er honum sýnist verSskulda það, sagSi kringum miunninn voru háSsLegir og iklókindaLegir
. 1 * • sem hann umgekst daglega, er hann vildi biSja af- lávarSurinn hlæjandi. Homum er gefiS andl'egt dræbtir. Þetta var hinn fjórtán ára gamli Tedd.
a, einmitt a , ga ein. ver vi a s ega. aokunar. “Þetta leiSinlega uppþot er einungils mér og líkamlegt hugrekki, og þegar alt kemur <ti'l alls,
"Já, en þessi gamla saga er altof oft sönn,” sagði ag kenna; og b;g ySur afsökunar og vona, aS þér þá hafSi hamn mikiS ti'I sín's máls.”
Brian hastur. Eg tel vist, aS 'hann hafi sagt satt, fyrirgefiS mér.” j ”Já,” sagSi hún hikandi. “En hversu vél sem
og er sannfærSur um, aS þér hefSuS látiS hann iFlrlri rétti hann Brian hendina, þaS hefSi veriS hann er igefinn, þá ©r hann þó engu aS síSur al-
fara, ef þér hefSuS séS framan í hann. En ábyrgS- of imikiS Lí'tíillæti; en hann hneigSi sig og Brian múgamaSur—ieg á viS —
in fyrir þenna stuid hvílir ekki á honinm einum," hélt bí*sti 'Og gerSi hiS salma.
Brian áfram og horfSi beint á hina ungu stúlku, sem
hlustaSi nákvæmlega á 'þaS, sem fram fór.
hann.
“Eg veit, hvaS þú átt viS, Vivian mín góS,"
tók faSir hennar fram í brosandi. “En þú hefir ekki
‘Sjálfsagt, Dornleiglh lávarSur,” sagSi
j_kf. “Eins og eg sagSi áSan, þá var þaS ekki annaS en rc.t, því Róbert Aden er ekki einis og fólk er flest.”
misski'lninigur. GóSa nótt,” sagSi hamn svo og sneri
ySur aldrei hugkvæmst, ungfrú góS, aS þegar þér sér frá honum.
hengiS þessi verSmætu djásn utan á ySur fyrir aillra £n LafSi Vivian var nú fariS aS gruna, aS þó
sjón, aS þá gaeti þaS veriS freistandi fyrir þessa ör- Brian væri illa klæddur, gæti hann samit veriS mikil- •
birgu aumingja, sem eru aS deyja úr hungri, aS menrl»- 'ÞaS hafSi einnig vakiS forvitni hennar, er
4. KAPÍTULI.
MyrtLe hljóp upp stigann til herbergis Minnie og
reynaaS ná þeim. Fyrir einn einasta af þessum dýr- hún sá föSur sinn heilsa h,onum eins kumningja stakk pillunum í Ió,fa hennar
’____ iU ' __1.1. ,1_? r____________jc ____ i _ •'Ap_ “^v _ \ n__1.1 _ *
gripum getur h-ann keypt björg handa sér og sínum
um langan tíma.”
sinum. iHún gekk iþví fram og sagS, um LeiS og
léttur roSi færSist yfir and.lit hennar:
"Herra Adén, iokkur þykir öllum leiSinlegt aS
‘Ó, ,góSa Myrtle, ástar þakkir,”# sagSi Minnie.
dræbtir.
Þegar hann var yngri, höfS.u 1'eikbræSur hans kallaS
h'amn “buxnatrölliS”, því höfuSiS var ti'ltölullega
miklu staerra en kroppurinn.
“GóSan daginn”, sagSi hann meS hásum róm,
er samsvaraSi hans éTlrlega úbliti.
“GóSian daginn,” sVaraSi Myrtle. “Eg hélt aS
Minnie og þú væruS farin af staS.”
“ViS hölfSium pantaS vagninn klukkan hálfsex,
en keyrslumaSurinn er seinn í ferSum; bara hann
hafi ekki ofjetiS sig.”
Myrtlle, áem var vön viS hpeSnina í Tedd, brosti
ti,l merkis um, aS hún skildi hann.
Þú munt ekki hafa avolítinn mjólkurdropa af-
gan,gs?" spurSi Tedd. Einhver hafÍT hrifsaS imjólk-
urkö'nnuna okkar. Þetta er reglulegt þjófalbæli.
“En hvers vegn^ ferSu svona hart? Þú ert lafmóS ÞaS er nú í iþriSja sinn, sem 'hiún hefir veriS tekin.
Áheyrendurnir urSu svo forviSa, er þerr heyrSu þessi misskilningur skyl'di koma fyrir; og eg er ySur
þetta, aS þeim varS orSfall, og LafSi Vivian roSn- j sérstaklega þakklát fyrir aS þér náSuS aftur fest-
aSi í framan. En þaS leiS ekki á löngu áSuT en hún Hmi. Demantinn hafði veriS eign móSur minnar,
náSi sér svo, aS hún gat talaS, en samt var henni t}essvegna var hann mér enn dýrmgetari, — því
, , . ,, ., , _ segi eg ySur miargfáldar þakkir.
þungt um og romunnn var lagur. 'Þo heyrðu allir ... _ , _ _ , , _ , .
Það gteður mig, að mer hepnaðist að na aftur
sem viSstaddir voru. festi'nni,” sagSi hann rólegur, hneigSi síg og ætlaSi
Hann hefir fullkomlega rétt fyrir sér, en mér aS snúa sér frá henni, én þá stamsaSi PurfLeot lá-
hefir aldrei dottiS þetta í hug.” varður hann.
"Ner, taktu nú eftir, LafSi Vivian," sagði Dom "ljaS er satt, Aden, eg hefi fengiS bréf frá ySur talaS til þín á götunni----------eg á viS karlmaSur?”
leigh lávarSnr mótmælandi, “þaS er eintómt rugl /iSv’:kÍa"di étíEmingi; og eg vil gjarna tala um þaS j ‘Tg :kil, hvaS þú átt viS,” sagði Minnie og *má
. ,„ iV;S ýSur * -- 1----“■ -* —--
sem hann segir. j, ,
H|ann er auSvitaS í félagi meS hinum,'” sagS: kvöldiS ?
stór og feitur vel buinn maSur. Um þaS var mikiS ‘ MeS ánaegju vrl eg koma heim til ySar,” svar- ; ó dállítiS
og hendurnar og vangarnir eru brennheit. Hefir
niokkuS komiS fyrir þig?” spurSi hún meS þessari
afar næmu eftirtekt, sem'blindum er eiginleg, er
altaf verSa aS álykta gegnum heyrn og áþrei'fingu.
"Nei, þaS er ekkert," svaraSi Myrtlie eftiir augna
bliks þöign; hún vildi ékiki angra Minnie meS þiví aS
aJegja frá þemi óskunda, sem hún hefSi orSiS fyrir,
Eg má 'til aS látá lcgregLuna vita um þaS, svo viS
getum ílenigiS Sherlock HoLmies iti'l aS finn-a þjófinn
fyrir cilckur."
iMyrhle helti mjólk í könnu, sem Tedd kom imeS,
en á meSan skimiaSi hamn hátt og lágt um istofuna.
“Er nokkur hagnaSur viS þetta þar.na, Myrtl'e?’
spurSi hann. “ÞiS líkiS eftir gömlum imiálverkum,
er hún var aS hjálpa öSrum. En lítiS vantaSi á, aS j er þaS ekki satt? ÞaS ier nú .miesit í tíziku aS svíkja
hún kæmi upp um isiig, er hún bæ'tti viS:
“SegSu mér, Mininie, Ihefir nokkurntíma m'aSur hver.su mikiS se mmaSur Leitar.
^maSur þá aS því?”
alla h'luti; ómögulegt aS finna ærlfe.gan atvinnuveg,
Hvers vegna er
Eg hug.sa, aS eitthvaS sé haegt aS gera
Si í and'rti. “En þaS hefir enginn gert. Eg
ViljiS þér koma heim til mín eitthvert 'ka bvnd cg Tedd ler æfinlega hjá mér."
“Já, en hann er aS'eins barn,” sagSi Myrtle og
þráttaS meS og móti. f sömu andránni kom lög- aSi Brian.
regluþjónn irnn ganginn. Domleigh lávarSur sneri “Jaeja, veriS þér þá sælir þar til annaSkvöld.”
inantsfesti; viS íundum hana hjá honium.”
“ViljiS þér, aS hann sé tekinn fastuT?
iögreglnþjónninn, sem þekti lávarSinn.
ÁSur en Dornleigh lávarðx’ir fekk svaraS,
“Þú vinnur þó fyrir þínum launurn meS ærl'egu
móti,” sagSi’ Myrtle utan viS sig viS Tedd.
“Ojá, ef 'til rviíl geiri eg þaS,” sivaraSi hann
gremjul'ega. "Líttu nú á atvinnuvaginn okkar. (Tedd
vann á daginn hjá hunda og fu.glasaia í 'einhverjum
hinum álira óhneinlegasta baJkgarSi). “Þú hteldur
máske aS ekki sé hægt aS svíkja þar ,sem eg er,
en þér bregst þaS héldur en ekki. Spörva libuim
ar fyrir honum meS söirniu kurteisi og virSingiu, eins hlutur til skapaSur, sem hann hræSist. Væri hann j viS gula .og seljum þá ifyrir kanarífugla. LituriiMl er
“Já, en hann talar og hagar sér eins og full.orS-
inn maS’ur — eins og isjötugur maSur. skal eg segja
sér þeigar aS honum. "Þesri maSur hefir stoliS de- Brian hneigSi sig og fór' Þjónninn °PnaSi ^rn-, þér,” svaraSi Minnie og hló líka. “ÞaS e* ekki sá
og .hefSi hann veriS einn af stórmennunum.
spurSi þeg
ar Brian var farrnn, hóftst reglulegur kliSur
j af spurningum, 'því .a'Hir vlidu vita, hver hann væri.
“Hver er hann, faSir mínn?” spurSi LafSi Viv-
ekki, er eg viss um aS eg fengi ékki nærri eins mikla líka fallegur og þeir sem kaupa ,þá skilja ekki hvers
peninga. Hann skrafar viS fólk, skemtir því meS
skrítlum, ,svo þaS ihlær og gleymir LeiSindum sín-
um og gefur okkur peninga, sem þaS hafSi ekki ætl-
veigna fuglinn syngur ekki, hann aSeins kvakar. 'Þeg-
ar sVo kaupaindinn kemur aftur m.eS þá 'Og kvartar
ylfir kaupunum, segjum viS aS þaS sé sjald'gæf fieg-
aS sér. Hann ætti aS sönnu ekki aS vera meS j ur.d ,og næm fyrir loflibreytingum, elilegar þaS sé
þrengdi eldri maSur, sem hafSi komiS fyrirvara- ian
laust utan a«f stræ tir.u, séir in,n í þyrpinguna, þar sem “Er enginn hér, sem hefir heyrt ta'laS um Robert mér,” sagSi hún og stundi viS. “En hann yill þetta (’ie'miþrá o'g óyndi se'm aS hon.um gangi og viS
D • , , .. ,, , ——— Adea?” spurSi Purflect lávarS'ur og leit í kringum I sjálfur. íHann segir, aS síSan eg annáSÍst 'hann I buggum þá m'eS því aS fuglinn fari aS syngia þao'ar
brian og logreg.uþjonn.nn stoðu. Hann leit meS •• m • , * , --*•* ^ „ * „ -r j i 1
. , , si'g. Nei, þaS hafiS þiS vist ekki. ÞaS eru ' mieSan hann var verkur, etgum vrð saman. 1 eda
á s rc3Í rá einum til annars. Þetta var Purflect einungis viS stjórnmálamennimir, sem erum svio ó- ! er merikiLagnr drengur og mér þykir vænt um hann.
lávarSur, faSir LafSi Vivian.
HvaS er her á iseiSi, Vivian, spurSi hann kát-
broslqguir, eins og hann hefSi gaman af einhverju,
því lávarSur.nn var ekki ein'ungis viSurkendur sem
stjornmálamaSur iog einn af ráSherrunum, helduT
var hann mesti æringi og fjörkálfur. "Hefir viljaS
hér tiil slys eSa er kvjknaS í ihú'sinu?”
Svo kom hann auiga á Brian sem hann þekti vel, beim. ÞaS er skylda okkar stjórnmálamanna aS
en svrpuT hann breyttist viS þá sjón á augnabragSi. bafa eft;rlrt meÖ þesskonar mörvnum, og hjálpa
Nei, gO’1t^kvöld, Aden, hrópaSi hann og rétti þeim, ef mögulegt er — eða^nota þá,” bætti hann
/viS og brostí 'kuldalega.
‘Er hann sjálfur verkamaSur?” spurSi LafSi
út hendrna. Ert þú aS 'halda sarakomu hérna? ESa
kannske aS þú sért aS stofna eitthvert góSgerSafé-
Iag." Um feiS leit hann brosandi frá lögregluþjón-, Vivían. ‘Ef hann er betur aSgættur, þá lítur hann
inum á hrna þögul’U mannþyrpfnigu sem þar var.
Þó eldingu hefSi slegiS niSur mitt á meSal þessa
fólks, þá hefSi Iþví ekki orSiS meira um aS heyra
hvaS lávarSiurinn sagSi. Þar var dauSakyrS, og
þegar lavarSur Purfleet hafSi tekiS vir.gjarnlega í
hendina á Brian, Ieit til beggja hliSa, og háSbros stigum, ef hann áSeins fær gott uppeldi, þá geti hann
sást á vörrrm 'hans.
I aS lýtur svo út, sem hinn ungi vinur minn, úr lokkar iflokki, einis og þú sagSir.”
herra Aden, hafí meS ernhverjurn hætti gjert alla "En framkoma herra Aden's—” stamaSi Dorn-
hér orS.iausa. Hann hefir máske lesiS svo mikiS yfir Jeigh lávarSur, sem ekki var búinn aS ná sér eftir
ySur um ranglætiS sem 'fátæklingarnir verSa aS klaufaskapinn -»— “var alls ekki vanavit, hún var
| eSLileg.”
“ÞaS er satt,” sam^rkti PurfLeot lávarður.
“HegSun Adens er óvanalega nett; hann hegðar sér
Þér hittuS einkennilega á, Punflect lávarSur, hsaversklegar þú fyrirgefur, góSi vinur — held-
sagSi hann. Eg er sem sé ákærSur um þjófnaS. ur en flestir af okkur, og mig skyldi ekki tindra, þó
líSa
Þagar engiinm svaraði brcfsti Brian ,og horfði
rófega upp á iávarSinn.
Ó, þvættinguT, sagði Purflect lávarSur hlæj- hann vaeri alinn upp úti á landí, þar sem lífiS er svo
andi. “ÞaS hlýtur aS vera misskilningur — auS
vitaS.”
‘En rnjög skiljamlegur,” sagði Brian.
j hepnir aS eiga aS vita alt. Róbert Aden er ungui; j Eg held eg liifSi þaS ekki af, ef hann ifæri frá mér.
maSur, sem nýlega hiefir orðiS nafnkunnur sem tals- j Þebta líklega veit hann, og þaS heldur honum hjá
maSur hinna .fátæku. Hann hefir ekki einungis tal- J mér. ÞaS er annars einstakt, hvaS allir eru góSir
I aS fyrir þá og skrifaS þeim til varnar, iheldur unniS | viS mig; en 'þaS liakasta 'er, aS eg get ekki endur-
ásamt þeim. H'ann er einn a.f þeim mönnum, sem ' goldiS þaS mieS neinu.”
heiiniuriivn veit ekki um fyr en þeir hafa giert svo ! Myrtle strauk vingjarnlega y.fiir háriS á Minnie
mikiS, aS lengur er ekki hægt aS komast fram hjá ! og ifór svo in.n í litla hetbergiS si'tt. Hún .settist á
rúmiS meS'an hún burstaSi á sér háriS, því þó
merkilegt væri, 'hafSi hún mleSfæddan smekk fyrir
þri'fnaSi ioig reglusemi. Jafnivel þó háriS væri á
daginn ógreitt og rytjulegt, var þaS ætíð á kvöldiji
greitt og burstaS. I kvöld var hún óLík sjálfri sér;
hún sat hreyfingarlauls og starSr út í bLáinn, a>igun
vom naestum svört, sem var votbur þess, aS hún var
þungt hugsandi. ÞaS var eins og sjál'fsagt, aS hún
hugsaSi um 'hinn uniga mann, sem hafSi hjálpaS
henni. 'Hana furSaSi ekki svo mikiS á því, þó
hann frelsaSi hana; en henni fanst mieira til um, aS
hann krafSist engra Launa fyrir þaS, sem hann. hafSi
gert. AS vissu leyti minti ihann har.ia á prest, sem
einu sinni hafSi heimsótt Giggles og lengi talaS viS'
'iana. Málrómur hins unga manns var alvarlegur,
en þó eins viSkvæmur og málrómur prestsms. Og
þó hann væri kla:ddur eins og verkamaSu.-, enda
lakar én þeir, sem 'oetur voru efnrSir, þá var þó eitt-
hvaS viS hann, Sem minti á hina meiriháttar menn,
er hún hafSi séS á aSaLgöitunum. Hann h'afSi spurt
hana u.m fóilk hennar; og þeigar hann sagSi lágt:
“Auminigja stúlkan”, var rómurinn svo viSkvæmur
og hrei'lf svo .huga henrtar, aS henni var ómöguLegt
aS reiðast honum.
Myrtle var ekki sérlega hrifin af karlkyninu, og
þeir fáiu, sem hún þékti, hþifSu ekki veriS sérlega
v.'S r.ýja he .’mj’.iS. Cg svo eru þaS hund-
ekki út fyrir aS vem þaS; og þegar hann talar, ligg-
ur næst aS hugsci, aS ihanm sé úr okkar flokki."
Purflect lávarSur ypti öxlum.
“ÞaS er ekki gott aS segja, hvaSan hann er
upprunninn. Eg held, þó aS maSur sé af lágum
j auSveldlega lært aS haga isér ein's og þeir, sem eru
óbrotiS og náttúrlegt.”
Þekkir þú hann ekki meira, .faSir rninn?" spurSi
“Og þaS Vivian.
arr.'r. Þó rak.kinn sé gamiall sem hundar geta veriS,
breytum viS honum svo hann verSur eins og hvolp-
ur. Já, ’þetta er aJiveg -satt, MyrtLe. ViS búum hund-
ana út leins og 'fólk vill hafa þá; séu hví.tir hundar
í tízku, litum viS þá þar tjl þerr eru orSnir hvítir.
Sé aSerns spurt um sVarta hunda, gerum viS þá
bvarta. Já, Myrtle, þú mátt Vera viss um aS viS
kunnum .aS se]ja svikna vöru, 'og iþalS er þaS sem
gerir atvinnuvieg okkar svo ákafl'aga skáldlégann, og
Li.fiS þ'ess viirSi aS maSur lifi. ESa þaS segir eigin-
m'aSiur minin, og allir mienn ieru suSanar.”
‘Qg Minniie líka?” spurSi Myrtle.
“Nei, þarn'a lékstu á mig," sagSi hann. “En
Minnie er heldur ekki mannleg vera, hún er engill,
sem eitt sinn rataSi ekki til himniaríkis og viltist hér
á jörSunni. Ef a'llir rneun væru eins og hún, þá færi
ekki ein% og fer. En eftir á aS hyggja, Myrtle, frú
Scnutton er 'heldur en ek'ki í vejtunni í dag. Eg isá
hana fara meS Silky B’arge inn á veiting’ahúsiS, og
þau drukku þar hvlers annars skál, ein's og ibróSur
og systir. — HversVegna roSnar þú?" ispurSi hann
anögglega, því hann hafSi veitt eftirtekt roSanum
sem færSist haegt yfir andlitiS á Myirble.
Eg roSna al'Is 'ekki,’ sagSi MWtle og leit undan
Ojú, þaS gerSirSiu reyndar,” sagSr hann hik-
laust. Þú lítur út eins og þú hafir Ibrent þig á and-
li'tiS. Eg vil þó ékki get'a þeiss til, aS þú hafir ást á
Silky Barge; betri smekk en þaS veit eg aS iþú hefir.’’
ÞaS var eins log Tedd þætti þetba ei'tthvaS óttalegt.
“AS eg hafí ást á honum, hrópaSi Myrtl'e og
sneri sér viS m'eS brlennandi tilliti. — “Eg hata hann
innni]ega!"
(Framhald)