Heimskringla - 07.12.1921, Blaðsíða 2

2. B L A Ð S 1 Ð A.
HEIMSKRINGLA.
WINNIPEG, 7. DESEMBER 1921
HÚSBÖNDI OG ÞJÓNN
Eftir Leo Tolstoi.
(Þýtt úr ensku.)
"HafSu þig hægan, Brúnn. ÞaíS er nóg komið
af þessu,” sagSi Nikita um leið og hann tróð höfr-
unum niSur í sleSann. “ÞaS er ójþarfi fyrir þiig aS
sperra þannig upp eyrun. ÞaS stoSar lítiS, Brúnn,
minn, þegar eg held í taumana. HvaS geturðu þá
nema ekkert. Þarna skal eg láta stráiS og hafrapok- sjalfs,
ann ofan á/ ÞaS verSur þægilegt aS sitja á því."
"Eg Iþakka þér fyrir hjálpina, sagSi hann viS
mann matreiSslukonunnar. Margar hendur vinna
létt verk.” Ni'kita ihnýtti nú saman endana á taum-
unum, fleygSi sér upp á sleSann og ók af staS yfir
troSningana, sem Brúnn stiklaSi yfir án þess aS sýn-
ast koma viS jörSina og heim á hlaSvarpan fyrir
framan fbúSarhús Vassili.
“Frændi, frændi!” kallaSi sjö ára gamall dreng-
ur til Nikita, sem kom hlaupandi út á hlaS til hans.
Hann var klæddur í svarta loStreyju, meS hvíta
barköfna skó á fótum og stóra klæSiáhúfu á höfSi.
“LolfaSu mér aS koma upp í sleSann, sagSi hann
og hnepti aS sér treyjunni.
"Nú iætlar mér dkkert aS verða. Jæja litli snáS-
inn minn, komdu þá, sagSi N.kita og togaSi hann
upp í sleSann tH sín. Drengurinn var sonur Vassili.
Nikita setti Ihann upp í sætiS viS hliSina á sér og ók
spottakorn út á veginn meS hann og drengurinn
réSi sér ekki af fögnuSi.
Þetta var klukkan þrjú eftir hádegf. VeSriS
hafSi veriS kalt, en ifilostlítiS. Himininn var háLfur
þakinn kolsvörtum skýjaflókum semi annaS veifið
(virtust elkki nema fá fet frá jörðu. LoftiS
"Nei, nei, llofaSu mér aS halda í hann,” hróp-
aði litli drengurinn. Hann lok hendurnar bláar af
kulda upp úr treyjuvösunum og greip um KlepraSa
taumana.
"Vertu ekki lengi aS skifta um skartbúninginn,
ef |þú átt hægt meS,” sagSi Vassili viS Nikita og
brosti hæSnislega.
"Nei, Vassili, eg skal ekki vera augnáblik,” sagSil
Á þakklætishátíðÍDni
1921.
Heimskringla,
Winnipeg,
Man., Can.
Þessar síSustu 3 vikur hefi eg
Nikita og hljóp af staS inn í kofann, sem vinnufólkiS•■[ &ð ráSgera) aS genda vestur
íhafðist viS í og var skamt frá fbúðarhúsi Vas3Íli ‘
"HeyrSu mig, góSa Arineslka, naSu fljott fyrir
mig nýja farkkanum mínum; hann hangir þarna á
veggnum Ihjá eldavélinni. Eg er aS leggja upp í
ferS meS húsbóndanum ” kallaSi iNikita um leiS og
hann kom inn í kofann og þreif ofan mittislinda, sem
hékk þar á nagla. MatreiSslukonan, sem hafði iagt
sig eftir miSdegisverSinn, var nývöknuS og var nú
aS hita imianninum sínum tesopa. Hún var í góSu
skapi þegar Nikita klom; af asanum, sem á honum
var, smittaSist hún, svo aS hún var á augabragSi
farin aS hlaupa um húsiS, eins og hann gerði. Hún
tók fyrst frakkan ofan; hann var ekki laus viS skarn-
bletti Ihér og þar, en leit aS öSm leyti vel út; hún
byrjaði aS bursta hann og slétta eins fljótt og henni
var unt.
”Eg held þaS mundi sæma betur, aS þú færir í
þetta ferSalag meS húsbóndanum en eg,” sagði Nik-
ita viS matreiSslukonuna. Hann sagði ávalt eitt-
hvaS hlýlegt og kurteist til þeirra, er hann átti eitt-
hvað saman viS aS sælda. Lindanum marg-of
hann utan um sig, því ístrumaSur hafSi hann aldrei
veriS og allra sízt nú.
“Þarna kemur þaS,” sagði hann viS lindann, en
ekki viS matreiSslukonuna, þegar hann háfSi br.ugS.
idmngalegt. Á baJanum framundan húsinu var hlé,
iS honum eins og hann vildi. “Þú getur nú ekki
en úti á götunni skóf stormurinn mjöllina áf hnjúkum losnaS”.. Hann ypti öxlunum og rétti úr sér öll;
- -- - • ~ « ' • um, til þess aS gera búninginn óþvingaSri utan a
Undir handarkrikana sló hann einnig til þess
og íhæSum, þyrlaði henni upp aS húsveggjum og
gluggum og skefldi fram áf toftarbrotum og
túngörSum. — Nikita var tæplega búinn aS
snúa hestinum viS út aS brautinni, þegar
iVassili kom út á tröppurnar; hann var meS vindl-
ing milli tannanna; klæddur var hann í sauðskinns-
jfóSraSa ýfiilhöfn sem hann girti aS sér meS breiS-
um linda. Hann gekk ofan stigann fyrir >utan hús-
jS. ÞaS marraSi í tröppunum áf frostinu og flóka-
jskórnir sem Vassili hafSi a fotunum, skildu eftir
istór spor í snjónum.
Vassili saug vindilinn fast og fleygSi honum svo
frá sér, tróS stúfinn niður í snjóinn og blés reykn-
jum hægt út úr sér svo aS viS lá aS hann tæki sér
bólfestu í efrivararskegginu. Hann leit til folans,
Loks tók hann vetlingana 'ofan
"ætti eg aS heita vel búinn
ser.
aS HSka armana.
af ’hillu.
"Nú," sagSi hann,
út í ferðalagiS.”
"En þú gleymir, hvernig þú ert klæddur til fót-
anna,” kallaSi þá matreiSslukonan. “Þessir skór
eru óskaplegir.”
Nikita stóS grafkyr, eins og hann hefSi orSiS
steinhissa viS þetta.
“Jú —eg ætti ef til vill aS skifta,” byrjaSi hann,
fslenzku blöSunum nokkrar línur,
til aS segja öSrum löndum, sem ur vasanum-
áhuga höfSu á sýningunni “Ame-
ricas Making”, frá sýningunni og
frá áliti mínu á hluttöfcu þeirra
landa í Nev Ylork, sem fyrir henni
stóSu, ifyrir hönd Islendinga í
Ameríku. Vont 'kvef og annríki
hefir hindraS, en betra er seint en
aldrei.
Eg var 9 daga í New York í
byrjun sýningarínnar og á
tírna, aS þeim löndum undanskild
um, sem ibúa í New York eSa ná-
grenni, var eg eini aSkommi Islend
ingurinn, sem sýninguna sótti.
ASrir hafa ef til vill komiS síðar,
sem segja sitt álit á sýningunni, en
mér finst þaS bókstaflega skylda
mín, aS segja sem flestum lönd-
um frá, hvaSa sóma íslenzka sýn-
ingarnefndin gerSi landinu meS
dugnaSi sífnum og samvinnu; fyrst
meS því aS koma sýningunni í
framkvæmd, og svo meS því aS
vinna aS því öllum krölftum, aS
hún yrSi löndum hér í landi til
heiSurs og sóma. Framfcvæmdar
nefnd og aSalstarfsmenn voru þau
fjögur: HólmfríSur Árnadóttir,
Gunnar G. GuSimundsson, Ólaf- um
ur Óláfsson 'og ASalstéinn Krist-
jánsson. Hafa þau öll ósparlega
gefiS af tiíma sínum og kröftum.
ÞaS er ekfcí lítiS verk, sem út-
heimtist til undirbúnings og fyrir-
komuilags fyrir þessháttar sýningu.
Sumar hinna þjóSanna höfSu
ndfndir meS 40—50 mann3 og fé
óspart. Danska nefndin hafSi
svo litla samvinnu sín á milli, aS
sóttu; virtust margir vera his3a á, laginu aS fjörtjóni, en svo varS þó
aS Islendiingar væru þjóS af svo j ekki, því stráx sama haustiS og
mikilli menningu, eins log sýningin studentarnir k'omu heim úr stríS-
sýndi þá vera; er þaS eftirtektar- inu, Ifiók ifélagiS aS starfa á ný og
vert og sýnir betur en annaS þýS- meS meira fjöri og áhuga en
ingu hennar. ASrir vissu heilmik-, nokkru sinni 'fyr.
iS um l'sland, og sýndu áhuga sinn j ÞaS slem sérstaklega hefir vakiS
í aS segja frá því, sem þeir vissu, éftirtékt míná' á framkomu ísl.
og vildu vita meira. BlaSamaSur stúdenta hér í seinni tíó, er trygS
einn dróg íslenzka kenslubók upp sú er þeir halda viS tungu sína og
bókmentir. Búast mátti viS, aS í
Ef einhver mótmæli hafa ver;S þessu mikla ölduróti og straum
hjá löndum á móti þessari sýn- kasti tímans, sem hver hlutur
ingu, þá hefSu þau algerlega horf- heimsins veltur í, mundi áhuginn
iS, éf þeir ihelfðu heyrt spurning- fyrir íslenzku náimi þverra. En svo
arnar frá fjölda fólfcs, eldri og hefir 'ekki illa fariS, þvert a moti.
yngri, sem sýndu aS þaS hafSi alls j Islenzkan skipar öndvegi enn í
enga hugmynd um ísland, eSa þá Stúdentáfélaginu og vér vonum aS
gömlu hugmyndina, aS allir væru
þar Esfcimóar, byggju í snjókof-
s. frv. ÞaS var því bless-
en skifti svo um skoSun og sagSi: Nei, hann gæti
þá fariS af staS án mín; egþarí ekki langt aS ganga’. yarS úr hiuttöfcu dönsku
— og hann vatt sér út úr dyrunum. þjóSarinnar í sýnlngunni, þrátt
“En verSur þér ekfci kalt í þessum þunna frákka,
jbretti upp kragann á yfiihöfninni og hnepti hann
þétt aS sér til þess aS ákýla sem bezt nýrökuSum Nikita?" spurS( IhúsmóSir hans, iþegar hanm kom ut
(VÖngunum, en háfSí þó ekkert fyrir munninum, svo j aS sleSanum.
jkraginn yrSi ekki rakur af andadrættinum.
“Svo þú sóttir hestinn fyrir pábba, litli apákött-
urinn minn,” sagSi Vassili, þegar hann kom auga á
son sinn í sleðasætinu. Hann var góSglaður af vín-
dnu sem hann hafSi veriS aS drékka meS gestun-
jum og var því skjótur aS kannast viS sitt og þaS
jsem hann 'hafSi afrekaS um dagana. Og framtíS-
arvonir hans um son sinn þessa stundina — því þessi
•litli drengur átti að erfa hann — voru óviSjafnan-
lega ánægjulegar; hann stóS þarna deplandi augum
iframan í drenginn og brosandi svo aS sfcein í langa
jröS af mislitum tennum. I húsdyrunum stóS köna
(Vassili,' fö'lleit og mögur. Hún háfSi sjal va'fiS um
ihöfuS sér og herSar svo aS varla sá nema í augun.
“Væri ekki betra aS Nikita færi meS þér?”
sagSi hún og kom hikandi aS sleSanum. Vassili
SvaraSi engu en leit önugur til hennar eins og hann
yildi segja aS eftir orSum hennar ifæri hann nú ekki
pS breyta. Hann sneri sér frá henni og hrækti langt
lút frá sér.
“Gættu aS því, aS þú hefir mifciS af pening-
jum á þér,” hélt hún áfram álhyggjufull. Auk þess
er ékki ómögulegt aS veSriS versni eftir útlitinu aS
dæma.”
• “Er eg ekki nógu kunnugur leiðinni til þess aS
^fara einn?’ svaraði Vassili meS þjósti og klemdi
saman varírnar eins og hann átti aS sér, þegar hann
var aS tála viS skiftavini sína og hann þurfti aS
jleggja áherzlu á hvert orS er hann sagSi til þess aS
þeir myndu éftir því.
"Jú, en í hamingju bænum gerSu nú bón mína
jog láttu hann fara meS þér,” sagSi konan og dró
sjaliS ifyrir andlitiS þeim megin sem næddi á þaS.
I “HvaS er þetta! Þú eltir mig eins wg óviti,
þróipaSi Vassili. "Hvar getur hann komist fyrir meS
,mér á þessum sleSa?”
, “ÞaS sfcaf ekfci standa á mér aS fara,” skaut
Nikita inn í glaður í skapi, eins og aS jafnaði. Og
viS konu Vassili sagSi hann, aS einhver yrði aS líta
eftir aS hrossunum yrSi géfiS, sem héima væru, meS
an hann væri burtu.
"Já — já, eg skal sjá um þaS, Nikita,” svaraSi
hún. "Eg ibiS Símon aS gefa þeim.
“Á eg aS koma meS þér?” sagSi Nikita við
Vassili og beiS eftir svari.
"Nú, ætli aS þaS sé ðkki rétt aS gera frúnni þaS
til geSs,” sagSi Vassili. “En farir þú, held eg aS
þaS sé skárra aS þú fáir þér annan einkennisbúning
en þenna, sem þú ert í — aS minsta kosti betur út-
lítandi, hvaS sem um hlýindin er aS ræða,” sagði
Vassili kýmileitur og benti á treyjuna, sem Nikita var
í, er öll var götug, saumsprottin, hnappalaus og slit-
in, og þess utan slettótt og skörnug, þar sem heil brún
var í henni.
“HeyrSu, góSi minm, viltu gera svo vel að halda
í hestinn eitt augnablik??” kallaSi Nikita til manns-
ins matTeiðslufconunnar, sem stóS í dyrunum.
fyrir aS þaS eru 15,000 Danir bú-
settir í New York. Afdrif dönsku
sýningarnefndarinnar sýna, aS
margt ihefir þurft á aS liíta og í
huga og koma sér saman um, eSa
ekfci vera ósáttir um, áSur en til
“Nei, alls ekfci. Hvernig gæti mér orSiS kalt í
honum. iHann er vel hlýr,” sagSi Nikita. Hann
dreifSi úr stráinu um 'framhluta sleSans, þannig aS
hann gæti huliS fæturnar í því. þegar hann var seit-j sýningarinnar ,fcam. _ ÞaS er því
ur UPP >' I»ann. Keyrinu stakk hann und.r straiS, | virðingarverSara, aS ís-
því ekki þurfti á því aS halda viS annan ems fj«r-, lenzka nefndin kleyf þn'tUgan
varg og Brúnn var. ! hamarinn og hélt áfram undiiibún-
Vassili hafSi sezt upp í sleSann. Og í dúSun-
um, sem hann var í, fylti hann upp sætiS aS heita
mátti. Hann tók í taumana og stýrSi folanum af
staS, en Nikita 'fleygSi sér upp í sleðann og sat þar
hallandi sér út á aSra ‘hliSina og meS annan fótimn
hangandi út úr sleSanum.
/ II.
Brúnn tölti greitt eftir veginum út úr þorpinu,
sem víSast var gaddfreSinn og snjósfcáfinm. SleS-
inn ránn liSugar og mýkra éftir því sem utar dróg
í þorpiS, því þar var snjórinn jáfnari á brautinmi.
MarriS í snjónum undir sleSameiSunum var eina
hljóSiS, sem aS eyrum þeirra barst gegnum hvin og
háreysti stormsins.
"HeyrSu, lagsmaSur! iHver sagSi þér aS hanga
þarna?” gall Vassili ált í einu viS, og leit meS
hæSnisblandinni gremju til drengs, sem hann sá
standa á sleSameiSunum og vera aS stela sér fari
meS þeim. “Láttu mig hafa svipuna, Nikita. Eg
skal gefa þorparanum ráSningu. — SnautaSu ofan
ólþokkinm þinn,” sagði hann um leiS og hann reiddi
upp svipuna.
Dr^ngurinn hljóp af sleSanum. Brúnn þeytti á
stökfc viS aS sjá svipuna reidda upp, en ihægSi brátt
á sér og lét sér nægja aS ibrofcka greiðann eins og
áðiur.
Kresti-þorpiS, sem Vassili átti heima í, var lítiS
og strjálbygt. Yzt í því var hús járnsmiSsins. Þeg-
ar þeir Vassili og Nikita voru komnir þangaS, urðu
þeir þess brátt áskynja, aS sfiormurinn var talsvert
meiri en þeir höfSu gert sér hugmynd um, og aS veg-
urinn var einnig alt annaS en glöggur. ÞaS var
fjúk og fenti jafnóSum í slóSina og þedr fóru yfir.
Og þaS var aSeins vegna þess, aS vegurinn var dá-
lítiS hærri en svæSiS urhhverfis hann, aS þeir sáu
til aS þræSa eftir honum. SnjóhríSin lagSist dimm
og drungáleg ýfir héraSiS, og sjóndeildarhringurinn
varS ae takmarkaSri. Telitinsky-skógurinn — sem Qg annari handa_ Qg tóvinn,u, _
annars mátti greinilega sjá langlt aS — sást nú ekki
orSiS nema þegar rofaði til, og þá var hann líkari
skýjabafcka en nokkru öSru. Stormurinn stóS á
vinstri hliS, og faxiS á Brún faufc yfir ávala, holduga
makkann, og flagsaSist út í LoftiS. Nikita bretti
kraganum á sparifrakkanum sínum upp og reyndi aS
hlífa kinnunum og nefinu á sér ifyrir næSingnum, því
hann sat áveSurs í sleSanum.
Framh.
ingi og var eins vel viS'búin, þeg
ar aS sýningunni kom, og raun var
varS á, því nóg hlýtur aS hafa
veriS viS aS StríSa, frá því aS
sáfna fé til sýningarinnar, til aS ná
í sýningarmunina frá tíollbúSinni.
Er því stórmerkilegt, hve vél hún
leysti verk sitt af hendi.
SýningarsvæSi landa var eitt-
hvaS hiS bezta í húsinu, á vinstri
hliS aSálinngangsins. Fóru því
allir þar framhjá eSa staSnæmd-
ust. BúSin var máluS meS blá-
leitum lit og meS rauðu og hvítu
rönd nýja fánans, og leit þaS vel
út ___ Fyrir augum iblöstu landa-
bréf tvö sitt á hvora hönd. Á
hægri 'hönd var sýnt landnám
hinna fyrstu Islendinga; fylgdu
því myndirnar af Leifi Hepna og
Þoirfinni karlsefni. Á vinstri hönd
var landábréfiS áf landnámi Vil-
hjálms Stöfánssonar og Ijósmynd
stór af landkönnunarmanninum.
Sátu hundar hans tveir sinn hvoru
megin viS landabréfiS.
Þegar inn í búSina kom, vafcti
ágætt sýnishorn áf norSvestur-
fylkja búgarSi Islendinga (Grain-
farm) athygli manna. — Á miðju
gólfi var glersfcápur meS ýmsum
munum. Voru þar frábær sýnis.
horn af gull- og silfursmíði, tré.
skurSi, og munum, sfclornum út úr
rostungstönn. Þar voru munir
baldíraSir og “skatteraSir” og
meS ýmsum öSrum 'fallegum út-
saumi.
Á einum búSarveggnum voru
vönduS sýnishorn áf glitvefnaSi
i „• um o
peim
un aS vera fær um aS sýna fólfci,
aS viS værum eitthvaS annaS en
Eskimóar.
Þau áhrif, sem sýning, haldin af
ýmsumþjóSum, eins og þessi var,
eru bófcstaflega tákmarfcaiaus. —
Hver ibúS var lifandi blaS úr
menningarsögu hinna einstöku
þjóSa hér í landi. ÞaS' var ó-
mögulegt annaS en aS einstakling
urinn yrSi snortinn og fengi nýja
og betri þekkingu á verki 'hinma
þjóSanna og skilning á, hvaSa
þýSingu þeirira strit of starf hefir
fyrir örlög þessarar þjóSar í heild
sinni, því 'hver þjóS héfir sína gjöf
aS gefa.
Sfcólabörnin, sem komu á hverj-
degi svo þúsundum skifti,
þurftu mörg aS spyrja um Leif.
Eg heyrSi einn lítinn dreng segja
viS kennara sinn: "Teacher!
Why did you never tell me 'before
that Leif the lucfcy had discover-
ed fihis country, instead of Col-
umbus?”
Mr. Ólafsson sagSi, aS þessi
börn myndu aldrei gieyma, aS
Leifur Islendingur hefSi fyrstur
Evrópumanna komiS til þessa
lands, og eg er honum algerlega
samdóma.
NorSmenn voru eins og vana-
Iega aS flagga Leifi. I búS þeirra
stóS meS stóru letri, aS þaS væri
meS sögum sannaS, aS “Norse-
men” hefSu veriS fyrstir land-
námsmanna í Vesturheimi.
ÞaS yrSi of langt miál aS segja
meira um sýninguna, þó nóg væri
um aS ræSa. En eg get ekfci
staSist aS segja frá, hve hrifin eg
kvöldiS sem sýningin var
Bækur voru þar og tímarit og ým-
islegt annaS. Var mununum vel
niSur raSaS, og leit sýningin svo
vel út, aS hún var enginn éftir-
bátur annara þjóða.
ÞaS var altáf fjöldi fólfcs í og í
kringum búSina. Vakti hún mikla
eftirtekt hjá þeim, sem sýninguna
svo verSi sem lengst. Já. svo lengi
semþaS lifir og starfar. Þar til eru
ýmsar ástæSur sem ekki þarf aS
taka fram hér.
ÞaS er gleSiríkur vottur um
heilibrigt og þroskaríkt mentalíf,
aS StúdentafélagiS h'éfir tekiS sér
fyrir hendur í vetur aS kynna sér
bókmentirnar íalenzku, og æfa sig
í aS semja ritgerSir og flytja ræS-
ur á móSurmáli sínu. Einnig eiga
allar kappræSur í félaginu aS fara
fram á íslenzku. Stíngur hér all-
mikiS í stúf viS þaS sem vér svo
oft heyrum nú á dögum, aS
íslenzkan sé aS deyja út hjá okkur
og aS þaS sé ekki til neins aS vera
aS reyna aS sporna á móti því. En
svo lengi sem námsfolkiS íslenzka
leggur rækt viS tungu sína og bók
mentir, svo lengi óttumst vér ekki
aS íslenzkan lognaSist algerlega
útaf. ,
En stúdentáfélagiS 'heifir fleira
meS höndum en bókmentaleg efni
ÞaS á marga fátæka í sínum hópi,
og þaS hefir veriS markmiS þess
aS sityrkja þá Ihina sömu fjármuna
lega, eftir imegni. Til aS hafa sam-
an fé i þessu skyni, hafa stúlkurn-
ar >í Stúdentafélaginu unniS kapp-
samlega viS aS búa til ýmsa eigu-
lega muni sem þær ætla aS Selja
bráSlega á Bazaar, 'og verja ágóS-
anum til styrktar fátækum
nem'endum. Slíkan dugnaS hafa
stúlkurnar í félaginu aldrei sýnt
áSur, og ber þetta ljósan vött um
aS félagiS er bráSlifandi og á
fiamlfaraskeiSi. Ekfci ætti aS þurfa
aS Ihvetja ’fólk til aS sækja baz-
aar ungu stúlknanna í Stúdentafé-
laginu, því þar verSa margir vél-
gerSir og eigulegir munir, sem
marga mun langa til aS eignast.
I annan staS ættu margir aS finna
opnuS, aS hitta fyrir heilan hóp | löngun hjá sér og slkyldu til aS
af löndum og heyra blessaða Í3- meta þessa göfugu viSIeitni stúlkn
lenzkuna. — I þessi 7 ár, sem eg
héfi veriS í þessu landi, héfi eg
varla hitt neinn landa, nema
HóImfríSi Árnadóttur viS og viS,
þegar eg hefi veriS viS nám viS
Columlbia háskólann, og svo í
fyrrasumar, þegar eg 'brá mér vest
ur á Kyrrahafsströnd til aS heim-
sækja móSursystur mína, Mrs.
SigríSi Símonarson í Blaine (bróS
urdóttur séra Jóns Bjarnasonar).
Eg talaSi þá meiri íslenzku á viku
en á 6 árum undanförmum.
Eg vildi óska, aS eg væri fær
um aS segja löndum frá, hve á-
nægjuleg og vel úr garði gerS
sýningin var. En eg get þakkaS,
og eg vona aS aSrir lan'dar geri
þaS lífca, íslenzku sýningarnefnd-
inni og Islendingafélaginu í New
York, og öSrum löndum, sem sýn
inguna styifctu, svo viS vorum
færir um aS ®ýna Amerífcubúum,
aS viS gerum okkar skerf "fbr
Americas Making”.
VirSingarfylst.
RagnheiSur Sigfúsdóttir.
Raddir frá Stúdenta-
féiaginu.
Raddir eru nú þegar farnar aS
berast oSs til eyrna 'frá íslenzka
stúdentafélaginu. Þær raddir eru
oss mjög fcærar, og vildum vér
gjarna fá aS heyra þær sem 'oftast
því þær Ibera óræfcan vott um ein-
læga framsóknanþrá og stöSuga
menningarlöngun. ÞaS er því
augljóst, aS StúdentafélagiS er nú
meS ifullu fjöri, þófit þaS yrSi aS
hætta stafifi sínu um tíma meðan
stóS á stríSinu imikla. Héldu
sumir, aS stríSiS mundi verða fé-
anna og hjálpaþeim eftir föngum.
Því um leiS hjálpum vér þeim,
sem meS miklum eilfiSismunum
eru aS brjótast áfram mentaveg-
inn. Og þeir eru ekki svo 'fáir, sem
þurlfa aS fá styrk á skólaárunum.
Fiátæfct og mannkostir fara cjft
saman, og eg get ekki hugsaS mér
neitt sem veitir manni meiri og
ynnilegri gleSi, en aS greiSa götu
þeirra sem þrá og reyna aS verða
aS nýtum og sönnum mönnum í
þjóSfélaginu. HiS sama á og
heima um stúlkurnar.Sumar þeirra
eiga viS erfiSleifca aS stríSa
fjármunalega. Eln hjá þeim er þrá
in 'og löngunin til aS skipa sæti
sín í mannfélaginu, meS sæmd og
sk’örungsfcap engu minni en hjá
bræSrum þeirra. Tilfinningar
þeirra, eru ef til vill öllu næmari
fyrir þeim skyldum, sem framtíS-
in kann aS leggja þeim á herSar.
Og þaS er hugsjónin sem vákir
fyrir þeim, aS búa aig sem bezt
undir aS leysa þær skyldur af
hendi meS dygS og prýSi og
þijóSlfélaginu til blessunar. ÞaS eru
þessar tillfinningar og hugsjónir hjá
æskulýSnum sem þarlf aS vernda
og glæSa, því þær eru lífsafliS og
skilyrSi fyrir góSu heimilisfari og
heilbrigSum þjóSaiþroska. Án fag
urra hugsjóna verSur lífiS eins og
gróSurlaus auSn, meS sandfoki
spillinga og lasta, er eyðileggur
hvert blómgresi sem geislar kær-
leikans, mannúSar og nlanndó.ms
reyna aS gróSursetja.
Æittum viS ékfci aS gelfa Stú-
dentafélaginu meiri gaum en viS
höfum gert á liSinni tíS? Er þaS
ékfci skylda vor aS hllynna aS þeim
félagsskap og hlúa aS á allan hátt?
Jú, sannarlega, því frá Stúdenta-