Heimskringla - 04.01.1922, Page 6

6. BLAÐSIÐA.
ilElMSKRINGLA.
WINNIPEG, 4. JiAiNúA'R, 1922.
MYRTLE
Eftír CHARLES GARVICE
Sigmundur M. Long, þýddL
En iþrátt fyrir gæfu Cravenatones- var þó ein
hugsun, sem kvaldi hann, — þaS var dauSinn.
sem var eins og skelfandi £>ký a hans gæfuhimni; og
hann gelkk aS því vísu, aS þegar hann félli frá,
mundi 'frændi hans erfa nafnibæturnar, og þaS fanst
honuim vanheiSur fyrir ættina.
Brian hlyti aS etfa tidlana, því gat hann ekki gert
viS. En af peningunum, sem frændi hans hafSi
safnaS, sem ihann hafSi ergt og óvirt nneS óhlýSni
og þverúS’ — a'f þeim skýldi hann ekki fá einn rauS
an eyri, þó hann svo kæmi skríSandi og flaSrandi
sem svangur rakki og bæSi um fyrirgefningu.
ÞaS var spurning, sem kvaldi þenna mikla mann:
Hver skyldi nú hreppa auSinn?
AS sönnu var hægt aS gefa hann til velgerSa- ]
stolfnana. Og þaS var hughreystandi aS hug3a til
þess, aS þegar æfisaga hans yrSi rituS, mætti enda
hana meS skrá yfir hinar stóru upphæSir, sem hann
hefSi gefiS til skóla, sjúkrahúsa og rvo framvegis,
aulk þess aS hann hefSi veriS formaSur margra
þeirra. Þessi tilhugsun kitlaSi hans óstjórnlegu
hégómagirni, en var þó ekki fullnægjandi. Og eins
og eSlilegt var — og IþaS var ekki í fyrsta sinni —
hvarflaSi hugur hans til hinnar dygSugu og tryggu
konu, sem hann hafSi flæmt frá sér. Hún halfSi
tekiS barniS þeirra meS sér. Konan gat vel veriS
lifandi ennlþá, og næstum sjál'fsagt aS barniS væri
þaS. EinhversstaSar í heiminum átti hann dóttur,
sem líklega væri kend viS hann. Hún átti máske
heima í Lundúnum, — ef til villdi skamt frá honum.
þakkíæti meStekin. Cravenstone sendi eftir aSal-
umsjónarmanni verksmiSjunnar, og gaf honum
reglur um alla tílhögun sýningarinnar. — Clara sagSi
hejmia hjá sér, aS þetta yrSi eins og '‘kómedía”. Alit
hlyti aS ganga eftir lærSum lOg yfirlögSum reglum;
og yfir alt, sem verksmiSjunni tilheyrSi, ætti aS
j bregSa fölskum dýrSarljóma.
Cravenstone fór sjálfur t3I Eaton Square, til aS
| bjóSa Purfleet lávarSi oig dóttur hans.
LafSi Vivian var 'föflleit og viSutan, en tók þó á
j móti honum meS sömu ástúS og Ihún hafSi 9ýnt
j kvöldiS, »em hún borSaSi miSdegisverS aS Lan-
j oester SQuare. Og Cravenstone sagSi henni í trún-
aSi um ósamlyndiS á miUi þeirra frændanna.
“Þetta er alveg sérstök heknsókn, kæra LafSi
Vivian,” sagSi hann til skýringar. “Eg víl sem sé
sýna ySur verkstæSiS, eins og þaS kemur fyrir sjón-
ir daglega, þegar alt fólkiS er aS verki. Og eg
Vona aS geta sannfært ykkur, vini mína, og a!!a
aSra, um, aS IþaS er auSveiIt aS leiSa stóra stcfnun,
mikilhæfu vinum. Gagnvart honum stóS fyrsti full-
valdur stofnunarinnar, sem afar hreykinn yfir leik-
'gáfu sinni lieit yfir þenna flokk af fínu fóilki meS
Undrun og aSdiáun.
“Já, herra Brown, ,eg hefi tdkiS hingaS meS mér
Ytokkra af; vinum mínum, til aS sýna þeim verk-
'stæSiS," sagSi Cravenstone JávarSur vingjarnlega.
Hann reyndi aS gera andlitsdrættina hýrlega, en
’augun sýndu dkki annaS en hörku og lævíhi. “ViS
komum máske aS óvöru, en viS vildum helzt sjá alt
eins og þaS er hversdagslega; og því fanst mér rétt-
'ast aS tilkynna ekki komu vora fyrirfram; og svo
vil eg ekki heldur gera ySur meira ómak.”
FullvaJdinn hneigSi sig, brosti og strauk hend-
urnar. — Cravenstone lávarSur sneri sér aS gestun-
um og sagSi hátíSiega:
“Þetta er herra Brown, æSsti umlboSsmaSur
minn. Hann kom til mín unglingur og hefir UnniS
'sig áfraim og upp í þá stöSu, sem Ihann hefir nú. —
Hann hdfir veriS hjá mér nærri þrjlátíu ár, og er
eSa — ef eg mætti >svo aS orSi kveSa --- stórkost- mín hægrihönd.’
legt atvinnufyrirtæki svo, aS allir, er þar hafa vinnu,
lífi góSu lífi, og sem verSur enn 'farsælla og full-
komnara viS alla þá velgerninga, sem formennirnir
j láta þessu ifólki í té meS ýmsum ihætti. Eg vona, aS
þér og lávarSurinn sýni mér þann heiSur aS koma.
ÞaS gæti vel orSiS ykkur báSum til skemtunar.”
Nokkrum vikum fyr mundi llafSi Vivian aSeins
hafa hlegiS meS sjálfri sér aS þessari stórkostlegu
skrumræSu Cravenstones. En nú varS 'henni gramt
í geSi. AuSvitaS þarf ekki aS taka þaS fram, aS
'hiún duldi gremju sína jafn ve-1 og Ihún áSur hafSi
duliS þaS, hve gaman hún hefSi af honum.
“Margfaldar þakkir, Cravenstone lávarSur,”
sagSi Brown auSmjúkur, og svo bætti hann viS lip-
urlega srm æfSur leikari: “Eg er sjálfur upp meS
mér af verksmiSjunni; og þaS hllýtur Ihver og einn
iaS vera, seim einhverja hlutdeild hefir í jafn stór-
kostlegri stofnun og Halíford-veilksmiSjan er; og
þaS því fremur sem staSa imanns er ábyrgSarmeiri.
— Má eg ekki leiSbeina þessum göfugu gestum?"
“Nei, þakka ySur fyrir, Brown minn,” sagSi
Cravenstone. “ViS ætluim aS koma flatt upp á. —
“ÞiS vitiS þaS öll,” hélt hann áfram meS auSmýkt-
’arbro'3Í, “aS í uppvexti mínmm vann eg hér sjálfúr og
og flutti lofræSur um sjáilfan sig og sínar athafnir,
hlaut frændi hans, sem hún unni af alhug, aS vinna
fyrir lífi sínu meS þeim hætti, sem auSveldlega gat
valdiS Ihonuim lífs- eSa limatjóni, þar sem hann var
nú meSál kærulausra verkfallsimanna.
MeSan hún hlýddi á Cravenstone komu þau
augnabliik fyrir, aS reiSin sauS í henni og hana lang-
aSi til aS segja honum, aS maSurinn, sem hann
hefSilflæmt burtu, væri honum svo miklu fremri, aS
Og þessi dóttir var nú hin hávelborna ungfrú Con- j hann væri ekki hæfur til aS leysa skólþvengi hans,
stance Hialiford. Nú hlaut hún aS vera orSin fulil- j og fyr eSa síSar mundi þessi frændi hans komast í
orSin. iHann roSnaSi í andliti, er hann hugsaSi til hans sæti. — En ihún stillti sig — jafnvel leyfSi hon-
pess, aS hún væri máske llík móSur sinni — falleg j uim aS taka vingjarnlega í hendina á sér.
eins og hún. ÞaS hefSi veriS ánægjulegt, og aS j
sumu leyti vinningur’ aS hafa sl'íka dóttur -hjá sér;
og df ihún væri nú bæSi falleg og gáfuS, þá hefSi I
hún getaS hjálpaS föSur sínum í stfíSinu viS þá
aSalbornu, sem ekki vildu hafa hann í sínum hópi, ,
en þangaS þráSi hann mest aS komast.
Hann hefSi efni á aS gefa henni þann allra dýr- ímilkiS til ySar koma og vera ySur þakklátt.
asta búnaS og skartgripi, svo fólk mætti til aS veita jþákk, okkur pabba er sönn ánægja aS koma.
henni eftirtekt, og segSi, er þau ækju út saman: !-----------------------------------------
“ViS höfum ánægju af aS koma, kæri Craven-
stone lávarSur,” sagSi hún. “Eg er viss um, aS þaS
verSur sérlega lærdómsfíkt og ánægjulegt. Þér
háfiS fylstu ástæSu till aS vera stoltur yfir hinni
]stóru verksmiSju, og öllu því, sem þér hafiS gert
ifyrir vinnufóIkiS. Því mun aS sjálfsögSu þykja
Já,
“Þarna er Ihin fagra Constance Haliford, dóttir Cra-
venstones lávarSar”. Hann gæti gift hana
hverjum meirih'áttarmanni, máske manni’ sem væri
í hærri stöSu en hann sjálfur. MeS þeirri heiman-
fylgju, sam til stóS aS hún fengi, væri ekiki ómögu-
legt aS hún gæti orSiS hertogáfrú.
-Hjá ihverjum hö'fSu þær veriS öll þessi ár, —
hún og kíonan hans? ÞaS var eklki hægt aS álasa
honum, þó hann hefSi ekki fundiS þær, því hann
hafSi ekki neinn leiSarvísi til aS fara eftir. Og þó
hann nú fyndi hana, var ekki gott aS vita, hvernig
hún liti út’ eSa hvort hún væri fær til aS umgangast
hdldra fólk, sem hann mest hélt sig aS. Þegar 'hann
hugsaSi um þettci, var hann kominn á freansta hlunn
meS aS gefa allar eigurnar. En lön-gunin, aS ein-
hver meS hans nafni nyti auSsins, réSi meira. MeS
mestu varfærni gerSi hann nokkrar tilraunir til aS
Lokisns rann þá upp hinn stóri dagur. Á verk-
ein- ismiSjunni var undirbúningur sýningarinnar í röS og
-reglu. Vinnustofurnar voru nú kalkaSar og þvegn-
ar; gluggarnir fægSir, vélarnar IhreinsaSar. Allir
gangar voru sópaSir, og vinnufólkinu var sagt aS
'koma fram í sparifötunum og nýþvegnu. — Allir
áttu aS vera glaSir; og viS þetta tækifæri spilti þaS
■elkki til, þó maSur væri aS raula fyrir munni sér
'gamanvísu. Þeir, sem v-oru magrir og heilsulidir,
var skipaS aS vera 'heima.
> “ÞiS verSiS aS vera meS gleSibragSi,” sagSi
'formaSurinn, sem var grimmur og geSillur, og sem
sjálfum dkki var gjarnt til aS brosa. ÞiS megiS til
aS hlægja allan tímann,” -hélt hann áfram og horfSi
gremjufullur á fölu andlitin og ilskufulllu augun, sem
störSu á hann. "ÞaS getur vel veriS aS ykkur gangi
þaS illa, en tákist þaS vel, þá fáiS þiS tvöföld dag-
fínna þær mæSgur, einkum Constance; en bjóst þó laun Sjálfsagt spyr húábóndinn, hvort þiS hafiS
ekki viS, aS þaS yrSi til neins, því ékkert var til aS yfir „akk™ ag kvarta; og þiS eigiS aS svara, aS þaS
stySjast viS. Hann háfSi aldrei heyrt eSa séS hiS
al-lra minsta til konu sinnar síSan hún fór frá honum.
Honum var þó hugleikiS aS ná í hana, þó ekki Væri
til annars en aS storka Brian.
Um þeissar mundir átti hann mjög annríkt’ —
fyrst aS vera í öllum þeim v-eizlum, sem haldnar
voru h-onium -til virSngar; og svo var hann í þann
veginn aS kaupa fasteign, gamalt og merkilegt böfS-
ingjasetur. Þar bjóst hann viS aS geta leikiS stór-
ættaSan herramann, ef hann vildi. En hann var
þó altof séSur t3l aS sleppa þeim hagnaSi, sem verk-
smiSjan innvann Ihonutm imeS ýmsu móti.
lEins og ffestir, siem hafa unn,i8 sig áfram, var
hann stoltur af verkum sínum. Hann hafSi oif lengi
gilt isem hinn Voldugi, mannúSaríulli verkveitandi,
til þess aS hann vildi alt í -einu skifta 'á þeim heiSri
og öSrum.
MeS endurnýaSri velþóknun hélt hann fra-m
þeirri hugsun, aS bjóSa nokkrum vinuim sínum og
sýna þeim verkstæSiS. AuSvitaS yrSi heimsóknin
blaSamál; og þar yrSi fram tekiS ‘í löngum lofgrein-
om, aS framfarir landsins væru verk slíkra manna
sem hans. Hann yrSi^nefndur “verksmiSjukóngur” j gómlega og fánýta leik, fékk
og fyrirmyndarmaSur, sem æskulýSurinn ætti aS
breyta eftrr.
ÞaS átti aS vera stórkostleg og viShafnarmikil
hátíS, og meS mikilli nákvæmni valdir þeir, sem
bjóSa skyldi. Þar áttu aS vera einn eSa tveir ráS-
herrar, einn hátt settur geiztlegur embættismaSur —
helzt erkibiskup, og hreint eldki lægra en biskup, —
tveir eSa þrír ritstjórar og svo nokkrar fjölskyldur
af þeim alla tignustu. — Eftir 'heimsóknina, sem átti
aS byrja klukkan tól'f, áttu gestimir aS fá dýrSleg-
an morgunverS á “Cravenstone House”, ^ins og
hús hans var nú nefnt.
BoSsbréfin vor-u send út, og þau voru filest imeS
sé ekki.”
i Þeir horfS-u ihver á annan og skellíhlóu.
Ef nokkur af hinum aSkoimnu herrum eSa frúm
spyrja einlhvers, þá verSiS þiS aS svara þeim kurt.
'eialega. ÞiS verSiS aS segja, aS vinnulaunin séu
ágæt, og aS þiS fariS Ifagnandi till vinnunnar hvern
miorgun, en þyki súrt í broti aS verSa aS fara heim
á kvöldin."
■ FóIkiS horlfSi sem fyr forviSa hvaS á annaS. —
-Gömu-l kona, úttauguS og dllibeygS, tautaSi: "Ó,
guS minn góSur!”
> “Og muniS nú eftir því,” hélt formaSurinn á-
fram, “aS þiS verSiS aS láta sem þ essi heimsókn
ik'omi flatt upp á ykkur; látast vera undrandi og for-
vitnir, þegar fólkiS kemur inn. — SkiljiS þiS mig?
Nei, eg hefi aldrei séS þvílkan flokk af einföldum og
mótþróafullum mannkindum, eins og hér eru.”
“Þér hafiS þó veriS hér rúmlega tuttugu og
fimm ár, herra Green,” sagSi roskin kona og hló
biturlega.---------
Hei-msóknartíminn nálgaSíst; og þetta aumingja
ifólk, sem var meS hreldum huga yfir þessum hé-
þó einskonar geSs-
hræringu, þegar þaS heyrSi vagnana koma. For-
maSurinn stakk höfSinu inn úr dyrunum og sagSi
lágt:
“Nú kemur þaS.”
Saumavélar í hundraSatali surruSu í ákafa; föl-
’leita kvenfólkiS roSnaSi öf-urlítiS í andliti. Nokkrar
ungar stúlkur byrjuSu aS söngla laglega vísu, og
gutu þess á milli forvitnu-m augum fram aS dyrun-
Um.
Á sam-a tíma fór fram hátíSleg athöfn í hinni
stóru og haganlegu sikrifstolfu á fyrsta gólfi, þar sem
hinn voldugi verksmiSjueigandi, hinn hávelborni
Cravenstone lávarSur, stóS umkringdur af sínum
sagSi
“Lög-
fylsta
MeSan þessi maSur istóS hér frammi -fyrir henni-þekki þvíí Ihvern krók og kima í byggingunni."
Hann fór á undan upp hinar breiSu steintröpp-
ur og inn í eina af vinnustofunum. Hér voru allir
svo önnum kafnir, aS þeir gíáSu dkk-i strax aS Cra-
venstone lávarSi og gestum hans. En svo þagnaSi
— eins og eft-ir gefinni bendingu — skrafiS og söng-
urinn alt í eínu. FormaSurinn lék samsk'onar hlut-
verk og herra Brown, leit í kringum sig, eins og hann
skildi ékki í kyrSinni; og er hann sá orsökina, gekk
hann á móti húsbónda 'sínum og gestunuim.
ASkomumennirnir gengu í gegnum vinuher-
bergin og litu forvitnisaugum á alt. — En svo voru
aSrir, sem veittu þeim nákvæma eftirtekt.
"Því er aíbragSs vel fyrirkomiS — já, afbragSs
vel,” tautaSi biskupinn. “En hvaS hér er loftgott
og hreint. ÞaS er aSdáanlegt.”
“Já, hér er alt eins ,og þaS á aS vera,’
einn ráSlherrann og hneigSi sig samþykkjandi.
unum um rekstur verkstæSa er Ihér fullnægt :
máta.”
“En hvaS fólkiS er vel útlítandi,” hvíslaSi ein
frúin aS LafSi Vivian. “Sumar stúlkumar eru
ja'fnvdl ljómandi fallegar.”
“Hvers kyns þvættingur er þaS, sem af og tii
stendur í blöSunum um slæma meSferS á vinnufó-lki
í verksmiSj-um, sagSi heldri maSur { ávítunarróm
viS einn ritstjórann, sem stóS og brosti kuldalega.
“Já, en sjáiS þér til,” sagSi hann; “öllum verk-
stæSum er ekki stjórnaS eftir eins mannúSariegum
regluim eins og hjá vini vorum, Cravenstone lávarSi'.
ÞaS var eins og sjálfsagt, aS flytja tölu viS þetta
tækifæri. MeS hærri róm og hátíSlegu brosi sagSi
hihn mikJi verksmiSjueigandi:
“Mér er ®önn ánægja aS sjá ykkur öll hér. ÞiS
viitiS, -aS eg skoSa ykkur sem vini mína. 'Eg vona,
aS yk'kur líSi öllum vel. Ef þiS eruS óánægS meS
þau kjör, sem þiS háfiS hér og -hafiS yfir einhverju
aS kvarta, þá vona eg aS þiS iberiS þaS frarn nú;
og þiS megiS vera viss um, aS eg ákal bæta úr því.
ÞiS ihafiS leyfi til aS tala, þó þessir aSkomnu vinir
mínir heyr-i til.”
il svipinn var steinhljóS. Svo spratt kona -á fæt-
ur, sú hin sam-a, sem tálaS hafSi gremjufullum orS-
um viS formanninn, eins og áSur er getiS. Hún
rétti fram hendina og ætlaSi aS segja ei-tthvaS, en
ung stúilka, sem sat viS hliSina á henni, dró hana
niSur á stólinn. Svo tautuSu allir einum rómi, fram
leiddum af hræsni og ótta: “ViS eruim ánægS og
höfum yfir engu aS ikvarta, og 1-íkar ágætlega aS
vinna fyrir Haliford."
ÞaS gleSur mig aS heyra,” sagSi Cravenstone
og varS léttara um andardráttinn. Hann hafSi
gætt aS því, aS gamla konan ha'fSi gert tilraun til
aS eySileggja áform hans. “Eg get einungis bætt
því viS, hélt -hann áfram, “aS velfarnan verka-
manna minna hefir -ætíS veriS imér áhugamál frem-
ur ölllu öSru."
Hann -benti meS hendinn-i á leiSina til hinna
stærri vinnusala. Þar yoru aSeins karlmenn. Þeir
voru ekki (eins forvi-tnir og kvenþjóSin; og bakviS
uppgerSar virSinguna, sem þeir sýndu, hefSi glögt
og aSgætiS auga vel getaS séS hina illa duldu
gramju. Þeir 1-itu reiSil-ega, jafnyel ihálf tryllingslega
á þetta aSkomufóIk, meS sínum a-umingja, þreyttu
augum, sem orSin voru döpur og útdlitin dftir margra
ára áreynslu viS þetta illa launaSa verk. Og nokkr-
ir af mönnunum gátu varla stilt sig um aS biSja ó-
bæna yfir verksmiSjueigandanum og -hans miklu
vinum.
I þessum sal voru sömu aSferSir endurteknar;
en Cravenstone, sem fann, aS þar var grunt á því
góSa, hraSaSi sér þar í gegn og fylgdi gestunum inn
í annan sal, þar sem flest Voru ungar stúlkur. Þar
var lettara yfir iog minni gremjublær. Og þegar
þessar ungu vinnustúlkur sáu hinar glæsilegu frúr í
allri sinni dýrS, 'hrópuSu þær ’húrra”. — Eftir þaS
var eins og Iéttara loftiS og Cravenstone virtist vera
vel ánægSur.
GleSilætin í ungu stúlkunum drefSust út, og
húrrahrópin voru endurtekin í hverjum salnum af
öSrum, svo seinni hl-utinn af heimsókninni spáSi eig-
andanum þeim ávinningi, er hann halfSi hlakkaS svo
mikiS til. Og sá grunur, sem hin auSsjáanlega úlf-
úS í sumum ihinna eldri verkamanna hafSi vakiS í
huga surora ge9tanna — þar á meSál ritstjóranna —
hvar'f nú aS mestu eSa öllu leyti.
MeSan ált fór þannig fram eftir áætlun : hinni
stóru byggingu, hafSi flokk-ur manna safnast saman
úti fyrir aSaldyrunum. Hrn-ir skrautlegu vagnar
höfSu vakiS íhjá mönnum- forvitnina.
MeSal áhorfendanna voru nokkrir áf þessum
aumingjum, sem unnu fyrir verksmiSjuna ih-eima hjá
sér. Þeir voru magrir og lötralega klæddir, og
horfSu -meS skerandi gremju á þessa kostbæru
vagna. En þegar þeir heyrSu, aS eigandinn háfSi
boSaS iþe-tta ihoffólk þangaS, svo aS þeir gætu dáSst
aS verkum ihans, — þ-essari verksmiSju, sem h-afSi
eySi-lagt þá — réSu þeir sér varla fyrir reiSi, og var
líkast sem urraSi í þeim. En þó voru flestir af á-
horfendunuim orSnir svo hug- og duglausir í þræl-
dómsh.lekkjunum, aS þeir glöddust viS aS horfa á
þetta aSkomufólk, er þaS Ifór upp í vagnana.
U-m sama leyti k-om frú Leyton og Myrtile gang-
andi inn á flötinn fyrir framan verksmiSjuna. —
Af einh-verri óskiljanlegri hvöt .var hún k'o-min þang-
aS. Eftir aS hún hafSi heyrt, hvaSa -dag Craven-
stone lávarSur ætlaSi aS heimisækja verksmiSjuna,
lét samvizkan hana engan friS hafa. Þessi maSur,
sem var væntanlegur þangaS í al-lri sinni dýrS, og
í fylgd meS æSstu mönnum landsins, hann var faSir
Myrtle; og hún vann hjá Haliford ifyrir aSei-ns tvö
eSa þrjú pence á dag. — Var þaS ekki skylda henn-
ar sem m-óSur, aS láta barniS vita, hvaS fyrir því
gæti -legiS?
ÞaS var eins og hin ósýnilega hönd forlaganna
leiddi frú Leyton, þegar hún titrandi af geSshrær-
ingu fylgdist meS -Myrtle áleiSis til Haliford-verk-
smiSjunnar. — Þegar hún isá mannfjöl-dann, lá viS
aS bún fengi aSsvif; og hún fann þaS gjörla, aS þaS
var ofdirfalka áf henni, aS ætla nú aS sjá þann mann
á ný, sem hafSi eySilagt líf hennar og rekiS hana
og barniS Ihennac út í hina miskunnarlausu veröld.
Hún var í þann veginn aS snúa viS, en Myrtle hindr-
aSi hana frá því, er hún meS ekta kven-legri forvitni
hvíslaSi:
“Ó, mamma, s-jáSu alla þessa vagna! Craven-
stone er áreiSanlega kom-inn. -Hann er sjálfsagt
inni í verksmiSjunni. Eigum viS ekki aS bíSa, svo
viS sjáum hann?”
‘ Ja, eg veit ekiki almennilega,” sagSi vesal-ings
könan, sem varla gat komiS upp orSi. “En ef þig
langar mi-kiS til þess, þá bíSum viS. En — þaS er
svo mikil þröng hér, aS eg er hrædd um aS þú sjáir
ek'ki mikiS.”
Ó-jú, viS skulum fara upp í stigann þarna,”
sagSi Myr-tl-e og var svo áköf, aS hún tók ekki eftir
því aS móSir hennar stundi viS. “Eg hefi gaman
af aS sjá, IhvaS frúrnar eru vel búnar. En ef þér
ékki ílíikar þaS, -mamma, þá hættum viS aS hugsa
um þaS.”
Frú Leyton samjþykti, — en tregleg.a þó, — og
Myrtle tók í hönd móS-ur sinnar og leid'di hana upp
stigann á vöruihúsi þar beint á móti. ÞaSan var
gott útsýni, en frú Leyton sá þaS strax, aS hér voru
þær mæSgur fyrir allra augum, sem út úr verks-miSj-
unni komu. — ÞaS letS stundarkorn. FólkiS, sem
kvald-ist af forvitni, var fariS aS tapa IþoIinmæSinni.
En loksins kallaSi eitthvaS af kvenfólkinu: ' “Þama
kemur þaS!”
Strax á eftir sást hin háa og magra mynd Cra-
venstones lávarSar í dyrunum. Hann var í lög-
mannafrakka og hélt á hattinum í hendinni. Á eft-
ir hön-um kom Ihin tignarlega fýlgd hans, og viS hliS
hans gekk stúlkan, sem Myrtle isá meS herra Aden
a samkomunni. Myrtle roSnaSi, er hún kom auga
á hana, og þótti nú mikiS fyrir, aS hún skyldi hafa
beSiS. — En nú var ómögulegt aS komast burtu,
því neSri þrep stigans voru troSfull af álhorfendum.
Þegar Cravenstone leit yfir mannþyrpinguna,
leiS uppgerSar lítill-ætisbros yfir hiS mjóa andlit
hans. lEn þaS var engin viSkvæmpi í því brosi —
einungis siguilhrós. Hann hneigSi sig og veifaSi
hattinum.
ÞaS gileSur mig aS sjá yS-ur, vinir mínir, og
heilsa ySur," sagSi hann; “því eg efa ekki, aS margt
af ySur er mitt fólk og tillheyrir Haliford-verksmiSj-
unni. Eg er viss u-m aS þeir, sem hér eru og eru í
samlbandi viS Halford-verksmiSjuna, sem eg hefi
þann heiSur aS vera æSsti stjiórnari yfir, eru jafn-
ánægSir aS sjlá veríkgefanda sinn og eg er aS —”
Hann kornst ekki lengra — hann stóS sem
þrumu lostinn og horfSi framundan sér. An-dlitiS
varS hvítara og hvítara, iog svo ileit út sem hann
hefSi gleymt, hvar hann var — eSa aS nokkrir voru
í kringum hann. Hann hreyfSi varirnar og dró
andann þungt; og þeir, sem næstir honum voru,
heyrSu aS hann stundi upp: “Lillian — Lillian."
Myrtle fann, aS hönd móSur hennar titraSi, og
leit á hana óttasflegin. Frú Leyton stóS og starSi
á hiS nálhvita andlit beint á móti sér, sem nú var af-
myndaS af hræSslu og skelfingu, sem grípur suma,
þegar þeir hálda, aS þeir sjái eitfihvaS yfirnáttúrlegt.
HvaS gengur aS þér, mamma, og hvaS sérSu?’
sagSi Myrtle. ‘Þú ert veik. — LoifiS o'kkur aS
klomast, sagSi hún biSjandi til áh-orfendanna, sem
stóSu þétt saman í stiganum. -En enginn hreyfSi
sig, og maS-ur og -kona, — síá sem var valdur aS
ranglætinu, og sú sem fyrir því hafSi orSiS — stóSu
og störSu Ihvor-t á annaS, eins og þau stæSu fyrir
hinum æSsta -dómara.
i