Heimskringla - 11.01.1922, Page 2

2. BLAÐSIÐA.
HEIM3KRINGLA.
WINNIPEG. II. JANÚAR 1922
HtSBÓNDI OG ÞJÓNN
Eftir Leo Tolstoi.
(Þýtt úr ensku.)
Vassili var Ikominn upp í sleðann. Hann skirn-
_»8i í allar áttir, en gat litla girein gert sér fyrir því
lem í kringum hann var fyrir náttmyrkrinu.
'Erum við Iþá til,” kallaSi hann til Péturs sem
/var meS hest sinn fyrir fraTnan hans á götunni út frá
JbÚMnu.
“Já,” svaraSi Pétur og ók af staS. Brúnn. sem
var varS hestins á undan sér, hneggjaSi hátt og
þaut á eftÍT 'honum. Þeir héldu gréitt áfram út úr
|>orpinu. Em (þegar út á sléttuna kom, var nærri
(glórulaus bylur. Og svo hvast var aS iþegar stóS á
hliS, lá viS aS sleSarnir yltu um koll og ryktu hest.
unum til á Ibrauitinni. Pétur ók á undan og kalÍaSi
öSru hvoru til þeirra hughreystandi iþá.
Eftir aS Iþeir höfSu ekiS nokkra stund, vék Pét-
ur hesti sínum til ibliSar og kallaSi 'til þeirra, en
hvorugur Iþeirra Vassili eSa Nikita heyrSu hvaS
hann sagS'i fyrir hávaSanum í veSrinu. Þeíx 'gistwUlSu
samt sem áSur á aS þeir væru komnir aS vegamót-
unum. ÞaS Vctr líka auSvitaS. Pétur hafSi vikiS
til hægri og starmurinn, sem áSur var á hliS var nú
beint á móti þeim. Einnig sást grilla í eitthvalS
'dökkleitt til hægri handar viS vegmn. ÞaS var ein-
mitt kjarviSarrunnurinn hjá vegamótunum.
“GuS sé nú meS ykkur!” kallaSi Pétur.
‘‘Þakka |þór fyrir, iPótur, margfaldar þakkÍT!” 9lnum-
svaraSi Vassili. 1
“Nú er fold og fagur himinn falinn sjónum,"
lcallaði Pétur enn til þeirra og var horfinn á sömu
etundu.
“Eg skal segja þér þaS, hann sparar ekki aS
fleygja frá sór vísum,” sagSi Vassili um leiS og hann
stýrSi Biún af staS.
"Já, hann er ifyrirtaks drengur, reglulegur dánu.
maSur, eins og góSir bændasynir leru,” svaraSi
Nikita. 'Hann vafSi frakkanum utan um sig eins og
hann gat til þess aS halda sem lengst á sér hitanum
af tedrykkjunni í húsinu sem þeir komu í og sat
grafkyr og starSi þegjandi framfyrir sig. Hann sá
skamt. Af og tii sýndist honum hann sjá slóS á
veginum, en þaS reyndist þó missýning. Brúnn var
farinn aS hengja niSur höfuSiS og faxiS var aitaf
úfiS. Hann eygSi staura af og til, og réS því af aS
þerr væru á veginum. Vassili hélt í taumana og
reyndi aS iáta Brún ráSa ferSinni. En hesturinn
var ófús á þaS og vék öSru hv,oru til hliSar, svo aS
Vassili vaTS aS hafa stjórn á honum.
Þama er staur til hægri handar — og annar og
þriSji, taldi Vassi'li. Og þarna er skógurinn fram
undarr, sagSi hann viS sjálfan sig og starSi á dökk-
an blett skamit frá þeim. En þalS reyndist nú samt
ekki skógur — heldur dálítill viSarrunnuT. Þeir
fóru fratn hjá honum og höfSu haldiS áfram nokk.
urn spöl þegar þeÍT urSu þess varir, aS skógur var
enginn þarna og — fjórSi staurinn sást hvegi!
Gerir ekkeTt ti'l,- viS komum í skóginn undir
eíns," hugsaSi Vassiili og var nú talsvert reifur af
víndnu og teinu sem hann hafði drukkiS. Hann tók
nú í itaumana og Brúnn hlýddi og ibrokkaSi í áttma
sem honum var stýrit, jafnvel þó hann vissi aS þaS
VæTÍ ekki rétta leiSin sem farin var. Þeir óku þann:
»g ennþá ndkkurn spöl, en ekki urSu þeir varir viS
skóginn.
"ViS erum komnir afvega enn!” kallaSi Vassili
'UPP o.g var íbygginn á svip. Nikita fór þegjandi út
úr sieSanum, kipti frakkalöfunum sínuim upp sem
Stormurinn ýmislt sló frá bonum eSa svo þétt aS
honum aS hann gat ekki gengiS fyrir því, og skálm-
aSi nú áfram í snjónum. Hann héllt fyrst til hægri
handar, síSan til vinstri og svo hvar'f hann meS
öiHu. En Ioks kom hann aftur aS sleSanuim og tók
taumana af Vassili.
"ViS verSum aS fara til hægri handar,” sagSi
hann önugur og í skípandi róm og stýrði hestinum í
þá átt.
“Goitk og vel; ef þér sýnist svo, þá er aS gera
þaS,” sagSi Vassili um leiS og hann fékfk Nikita
taumana og fól hendurnar sem lopnar voru orSnar
af kulda upp í ermunum. Nikita sagði ekkert, utan
þaS er hann muIdraSi viS bestiinn. “Þú gerir
Brúnn minn alt sem þú getur!” sagSi hann. En þrátt
fyrir þessa bón húsbónda síns og þrátt fyrir þaS, aS
hann hristi taumana til aS örfa Brún, fór hann nú
ekki nema klyfjagang. Snjórinn var hnédjúpuT
sumstaSar og sleSinn ryktist til viS hvert skTef hests
ins. Nikita tók keyriS og sló í hestinn. Þó höggiS
væri ekki nema eitt og ékki sérlega þungt, eins og
nærri má geta, var þaS nægilegt til þess aS Brúnn
tók viS þaS kipp af óvananum og byrjaSi aS brokka
En Iengi hélt hann þaS ekki út, því hann var áSur
en varSi aftur kominn á klyfjagang. Þannig héldu
þeir áfram í ifimm mínútur. Svo dimt var orðtS
bæSi af hríS og máttmyrkri, aS þeir sáu ekkert fram
fyrir hestinn. Þeir störSu á koparskjöldinm á aktýgj-
unum og fanst sleSinn öSru hvoru standa kyr, en
jörSin vera á fleygiferS til baka.
Alt í einu nam hesturinn staSar eins og hann
hefði orSiS einhvers var fyrir framan sig. Nikita
hljop léttilega ut úr sleSanum og fór fram fyrir hest-
inn til þess aS vita hvaS þaS væri sem hann hrædd-
ist. En hann var varla kominn tvö skraf ifram fyrir
Brún þegar hann misti fótanna og valt ofan ibratta
brekku. i
iNikita saup hveljur á leiSinni niSuT 'brekkuna
og reyndi aS stöSva sig. En þaS kom fyrir ekki;
hann nam dkki staSar fyT en á jafnsléttu. Þar sem
hann kom niSur, var djúpur skafl. 'Hann óS fram
úr hionum þó dasaSur væri éffir falliS ofan brekk-
Þarna niSri í árfarveginum var stlormurinn
una.
ekki eins napur og uppi á bak'kanuim, en snjóinn
sem skóf þaSan í öldum og lagSi þama niSur, var
ekki notalegt aS fá ytfir höfuSiS eSa á hálsinn og
svo þaSan og niSur á bak.
"Þdtta var nú aldrei heldur bylta,” sagSi Ni-
ki'ta viS sjálfan sig, þegar bann vaT búinn aS átta sig
á því sem fyi'ir hann hefSi komiS.
“Nikilta, Niki'tal" heyrSist Vassili kalla ofan af
bakkanum, en Nikiba svaraSi því ekki. Hann var
enda önnium kafi'nn viS aS leita aS keyrinu sínu,
sem hann hafSi mist úr hendi sér. Þegar hann hafSi
fundiS þaS, reyndi hann aS komast upp á sama
staS og hann KafSi komiS niSur. En þaS reyndist
ómöguilegt og þaS sem hann komst áfram rann hann
jafnharSan til balka. Hann varS því aS ganga eftir
'farveginum og leita fyrir sér hvaT hægt væri aS
komast upp úr honurn. En sem betur fór þurfti
hann ekki langt aS fara til þess, því slkamt frá þar
sem ihann hrapaSi niSur, var brekkn ekki eins 'bröitt
og þar skreiS hann upp á íjórum fótum. Hann hélt
nú í ábtina þangaS sem hann, héllt aS hesturinn væri.
'En hvorki sá hann sleSann né hestinn. lEftir Ii'tla
hríS heyrSi hann Vassili kalla, en þá var hann rétt
kominn til þeirra. Brúnn sem viS komu Nikita varS
var, áSur enn hann sá hann, hneggjaSi á móti vini
“Eg kem, eg kem,” kallaSi hann á móti þeim.
“HvaS á allur þessi hávaSi aS þýSa?”
ÞaS var ékki fyr en 'Nikita var kominn fast upp
aS þeim, aS hann gat greint hestinn og Vassili
standandi fyrir aftan sleSann.
"Hvemig í fjandanum fórstu aS týna sjál'fum
þér?" byrjaSi húsbóndi hans reiSur. “ViS verSum
aS snúa viS og reyna aS minslta ’kosti aS komast til
Gristhkin;o. ”
“Eg hefSi heldur ekkert á móti því,” svaraSi
Nikita. “En í hvaSa átt á maSur aS halda? Ef viS
'lendum niSur í þennan farveg, igetur skeS aS viS
komust ,3’-ei upp úr honuim aftur. Mé1- heíi." sjálfum
reynst þaS fullkeypt”
“En ekki geltum viS veriS hér kyrrir, eSa áttu
viS þaS? ViS verSum aS fara eitthvaS,” sagS
Vassili önugur.
Nikita sagSi ekkert, en settist niSur á sleSaibrún
ina og tók af sér skóna og hristi snjóimn úr þeim, aS
því Ioknu tók hann ögn af hálmi og stakk í ga’t sem
var á öSrum þeirra.
Vassili sagSi heldur ekki neitt og virtist nú leggja
Niki'ta öll völd og ráS í hendur. ÞegaT hann var
búinn aS binda á sig skóna, lét hann fæburnar upp
í sleSann, setti upp vetlingana og tók viS taumunum.
Hann sneri hestinum viS og ók nú samhliSa farveg-
inum. En þeir höfSu ekki fariS langt, þegar hestur-
inn stóS aftur alt í ednu kyr. Var enn gil eSa árfar-
vegur fyrir framan þá!
Nikita fór einu sirmi enn út úr sleSanum til aS
sjá hvaS um vaeri aS vera. Hann var í burtu dá-
ilitmn tíma, en kom svo áftur upp aS sleSanum út
annari átt en hann ihafSi yfirgefiS hann.
“Ertu 'þama, Vassili”, kallaSi hann.
“Já,” svaraSi Vassili. “HvaS skail nú gera?”
”ÞaS er engin leiS aS komast hér áfram. ÞaS er
of dimt o'g olfmikiS af giljum hér ti'l þess aS þaS
sé hægit. ViS verSum aS reyna aS halda aftur á
rnóti storminum.”
Þegar þeir höfSu gert þaS nokkra stund, nam
Brúnn emnþá staðar og Nikita fór út úr sleðanum,
og fór meira á fjómm fótuim en tveimur yfÍT snjó-
beSjuna. Hanm kom aftur upp í sleSanm, en þumfti
jafnan út úr honum innam lítils tíma. Þetta gekk
lengi. Loks kom hanm lafmóSur og nærri lémagna
upp aS selSanum aftur.
“Jæja, hvaS er nú frétta?” spurSi Vassi'Ii.
Eik'kert utan þaS aS eg er aS gefast upp og
heaturinn lí'ka.”
“HvaS geltum viS þá gert?” spurSi Vassili.
"Bíddu viS eitt augnablik.” Nikita hvarf eina
eSa tvær mínútur, en kom svo til baka.
“Komdu fast á eftir mér," kallaSi hanm til Vass-
ili og ihann gekk á undan hestinum. Vassili var nú
nu haettur aS segja fyrir, en hlýddi auSmjúkt 'því sem
Nikita skipaði honum.
‘'HÍngaS, hingaS, á eftit mér,” kalIaSi Nikita
og sneri skarpt viS til hægri. Hann tók í tauminn á
Brún og teymdi hann miSur í móti, aS snjóskafli
seim þar var. Hesturinn vildi ekki fara þaS í fyrstu,
en þegar aS skaplinu kom, hljóp hann áfram eins
og hann ætlaSi aS rí'fa sig fram úr ,hor>uni í fyrsta
sprettinum. En ,þS 'tóksit nú ekki og þar sat hann
nú og sá varla í hann, svo djúpur var skaflinn.
“FarSu út úr sleSanum,” kallaSi Nikita til Vass-
ili, serni enm sat kyr í sæti sínu. Nikita tók í sleSsu
armana og reyndi af öllum kröftum aS toga sL
amn meS hestinuim upp úr skaflinum.
“Áfram, Brúnn minn!” kal'Iaði hann. "Ein góS
tilraun og þaS er búið! Nú, nú! áfram!”
Brúnm gerði snarpa tilraum, fyrst eina, svo aðra,
em gat ekki rifiS sjálfam sig lausan. Hann lá svo
kyr og hafSist ekkert aS eins og hann væri aS
l íugsa.
Áfram, áfram, Brúnn minn; þetta dugar ekki,”
callaSi Nikita enn. “Nú einu sinni emm!" og hann og
Vassili toguSu í aleSa-amruama. Hesturirm hristi haus-
imn eitt augnáblík, en barust svo um, fastaT em áSur.
“Þetta er þaS sem meS þarf! Þú ætlar ekki aS
áta igrafa þig í þetta sinn,” lka'LlaSi Nikita til hests-
ins. ' !
Og Brúnn gerSi ihyerja tilraumina a'f amnari þaT
til hamm háfSi komist yfir skiaflimn. Hamm nam staS-
ar, hristi sig og blés ákafit af mæSi. Þetgar þeir fóru
/aiftur áf stáS, vildi Nikita aS þeir draagju sleSann
ögn ennþá, en Vassili var svo þreyttur og móSur í
tveimur yfirhöfn,uTium sínum, aS hann gat þaS ekki.
“LofaSu mér aS hvíla mig í miínútu, sagSi
hann oig lioísaSi klútimn, sem hamn hafSi hmýtt utan
um kTagann um hálsinn á sér.
“Jæja, þaS er ekki til neins aS 'flýta sér hvort
sem íer,” sagSi Nikita. "Sittu kyr og eg skal teyma
ihestínn."
Vassili sat því kyr í sleSanuim en Nikita teymdi
hestinn í sem svaraði itíu mínútur, fyrst niður í móti,-
svo upp í rnóti aftur, þar til aS þeir stoðvuSust.
StaSurinn sem þeir nú voru staddix á var ekki
alveg niSur í árfarveginum svo aS þeir þyrftu aS
óttast aS fenna í kaf áf snjóriifinu aif bakkanum, en
hlé var þar dálítiS. En þaS var.sem þaS hefndi fyr-
ir þaS a'ftur, og bilurLnn næddi um þá grimmari en
nokkru sinni fyr. Eina slíka hviSu rak á þá þegar
Vassli var aS komast ofan úr sleSanum til þess aS
tala viS Nikita urn þaS hvaS gera skyldi, en þaS
varS aS bíSa þar til kviSan var slotuS. Brúnn lagSi
kollhúfumar og hristi hausinn ólundarlega. Þegar
rokinu linti tók Nikfta a'f sér vetlingana og tróS
þeim undir ilindana sem hann halfSi yfrum sig, blés
í kaun og ibyrjaSi aS táka sleSann frá hestinum.
"iÞví ertu aS þessu?” spurSi Vassili.
‘’Af því aS þaS er um ekkert annaS aS gera,”
svaraSi Niki'ta, hálf auSmjúkur þó. “Eg er alveg
uppgefinn af þTeytu.”
“Og eilgum viS ekki aS reyna aS komast héS-
an?” spurSi Vassili.
“Nei, þaS væri aSjeins til þess aS kúg-þreyta
hestinn ennþá meira,” sagSi Nikita, og hann benti
á skepnuna þar seim hún stóS og beiS eftir aS gera
þaS sem heim'taS yrSi mæst af henni, en gat þó
Varlia staSiS á fótunum orSiS. “Brún vantar ,ékki
viljann, en mátturinn er þrotinn. ÞaS er ekkert
hægt aS gera utan aS eySa nóttínni hér.’
Nikita sagði þetta eins og hann væri aS tala um
aS gista á góðu heimili. Hann hélt áfram aS leysa
sleSann ifrá hestinum.
“En viS frjósum í hel hér," kallaSi Vassili.
“Jæja, er þá nokkuS meira um þaS? Hjá því
verSur þá ekki komist,” var ail't svariS sem Nikita
ga'f viS því.
VI.
VassLli var ekki kalt í tveimur ýfrrhöfnunum sín-
um og allra sízt svona rétt eftir áreynzluna í skafl-
inum. En þrátt fyrir þaS 'fanst honum frostiS læsa
sig niSur eftir bakinu á sér, þegar hann hugsaSi til
þess, aS eiga aS vera þama í nótt. Til þess aS sefa
þá tilhugsun, settíst hann upp í sleSann, tók vind-
ling upp úr vasa sínum og reyndi aS kveikja í hon-
um.
'Nikita hafSi meSan Vassili fór þessu ifram lok-
iS viS aS leysa sleSann áftan úr Brún og strauk hon-
um nú öllum og kjassaSi hann.
“Komdu nú, komdu nú,” sagSi hann og teymdi
hann frá sleSanum. “LofaSu mér nú aS taka út úr
þér beizliS Og ibinda þig ‘hér. Hér er ögn af strái
handa þér aS éta. Ettu góSi minn og þér líSur bet-
ur ó eftir.”
En Brúnn varS ekki rólegur þrátt fyrir alt dekstr
iS úr Nikita viS bann. Hann sneri sér undan vindin-
um en stóS aldrei í sömu sporunum. Hann leit í
sífellu í kring um sig og nuddaSi kollinum upp viS
Nifkita. En eins og til aS sýnast ekki o'f brekóttur,
tók hann hár af stráinu, sem Nikita lét fyrir hann í
sleSann. Sumu af því slépti hann samt sem áSur
áf'bur út úr sér til þess aS gefa til kynna, aS þaS
væri ekki aSeins þaS sem aS hann vantaSi; en
stormurinn náSi í þau hár og þÍTlaSi þeim burt og
huldi í snijó.
“Eg ætla aS géfa þeim sem fara hér um merki
um þaS aS viS séum hér," sagSi Nikita. Hann
reisti sleSa-armana upp og batt \>á vit vindhlífina
framan á sleSanum.
“Svona, ef einhverjir eiga hér leiS um munu
þeir sjá þetta, og grafa eftír okkur. Gamlir menn
kendu mér 'þetta,” sagSi hann og 'barSi vetlingun-
um saman og setti þá upp.
Vassili hafSi hneft frá sér yfirhöfninni og var
aS reyna aS kveikja í vindilingnum. Hann kveiiktí
á hverri eldspítumrti á fætur annari, en vegna loppu
í höndunum og áleitni stormsins, var áltaif dautt á
þeim áSur en hann gat boriS þær upp aS vind'Iing-
num. Bftir langa mæSu hepnaSist þetta þó og Log-
inn a)f eldspítunni sló eitt augnablik bhtu á löS-
fóSriS á yfirhöfninni hans dg gullhringinn sem hann
bar á vísifingri. Hann saug fyrstu drættina áfergis-
lega dg blés svo þylklkum reykjarmökknum hægt út
úr sér. Eai þegar hanin var nýbyrjaSur aS reykja,
kom ein vindkviSan og vindlingurinn bálaSi upp
svo aS hann misti hann út úr sér og huldist þaS sem
eftir var af hionum smjó eins og stráiS sem hestunnn
slepti út úr sér.
Þessir fáu drættir sem hann naut, höfSu samit
góS áhrif á skap hans. "Bf viS koipumst ekki hjá
því aS vera ihér í nótt, þá verSur ekki viS því gert;
'þaS er alt og sumt,” sagSi hann óskellfdur. "Bíddu
viS, eg slkal biúa tíll flagg.”
IHann tók klútinn sem hann hafSi haft um hálw
inn, dróg af sér vetlimgana, kl'iifraSr uipp á sleSann
aS framan og stóS á tá upp á vindhilífinni og batt
klútinn viS annan sleSa-arminn. Klúturinn blalktaSi
£ vindinum og slóst af og tiil í sleða.arminn ;og gerSi
hávaSa.
“Var þetta ekki fimlega igert af méT?” sagSi
Vassili um ileiS og hann steig aftuT oifan af vindhlíf-
inni. “Ef viS gætum nú legiS saman, væTÍ þaS
hlýrra, en eg er hræddur um aS þaS sé ekki pláss
fyrir okkuT báSa.”
“ÞaS gerir eikkert tíl; eg skal finna staS fyrir
mig,” sagSi Nikita. “Eg verS samt fyrst aS breiSa
yfir hestinn eins og hægt er, því hann er sveittur
og alveg uppgefinin. — Bíddu svolítiS,” sagSi hann
og fór ofan í sleSann og dró undan fótuim Vassili
strigadruslu sem hann lagSi tvöfalda og breiddi yfír
Brún.
“Þér verSur hlýrra meS þetta á síkrokknum,
kjáninn minn,” seugSi hann og 'tólk aktýgin af hest-
inum. “Gg nú,” sagSi hann viS Vassili, “skal eg
taka íj'ósasvuntuna mína ef þú þarft hennar ekki
imieS í nótt. GefSu miér 'ögn af strái illíka.” MeS
þetta fór hann aftur fyrir sleSann, gróf þar holu o'f-
an í snjóinn, og breiddi úr stráin um hana. Svo
togaSi hann húfíma niður fyrir augun, hnefti aS
sér frakkanum og óf þar utan yfir svuntunni. Hann
fleygSi sér nú niSuT á stráiS og lá ,mieS 'bakiS upp
aS 'ftjöl sem hann tók úr sleSanum og dálítiS skjól
var aS.
Vasisiii hristi höfuSiS þegar hann sá hvernig
Nikita bjó um ®ig en sagSi ekkert. ÞaS var eklti
venija hans aS tala viS hina óupplýstu um Tusta-
skap þeirra eSa benda þeim á IþaS sem betur mátti
fara í því efni. Hann fór nú aS koma sjálfum sér
fyrir. Fyrst jalfnaSi hann úr stráinu sem eftir var f
sleSanuim og hafSi þaS þykkast undir lærhnútunum.
Þá setti hann upp vetlingana, lagSist fyrir og hafSi
höfuSiS upp í öSru horninu í framienda sleSans og
skýldi vindhlffín því vel.
En honum varS einhvernveginn ekki svefnsælt;
hann lá vakandi og hugsaSi, ihugsaSi um þetta eina
■ sern alt líf hans snerisit um, öll áform hans allar
|hugsjónir ihans, öll gleSi hans og öll frægS — aS
! graeSa peniniga. Hann hugsa'Si urn þaS hvernig
vissir menn seim hann þek'ti hiefSu fariS aS því aS
komast ylfir peninga, hvemig þeir hefSu variS þeim
og hvemig hann sjálfur hefSi getaS variS sínu fé og
grætt mieira en hann hafSi gert. Kaupin á Goviatch-
kindky skóginum virtust honum afar þýSingarmikil,
þar sem hann á einu ári h'laut aS geta grætt um tíu
,'þúsund rúp'lur á hon.um. Hann lagoi sa.man í bug-
i anum verSiS á viSnmm sem liann aetlnSi áS vera
búinn aS vinna úr honum aS haustinu, éftir því aS
diæma hverniig þessar 5 ekrur voru er hann hafSi
séS, og út frá því reiknaSi hann verSmæti viSarinS'
úr öllum skóginum.
“Eikartrén eru bærileg fyrir sleSameiSa og
fleira,” sagSi hann viS sjálfan sig. “Og eftir aS
búiS er aS höggva þau niSur, verður aS minsta
Ikosti ýfir 200 fet af eldiviS á hverri ekru.” Þannig
reiknaS, gat hann ekki rengt sig um þaS, aS þama
væri hægt aS grípa upp 12,000 rúpla virSi af viS.
“En eg ætla samt ekki,” sagSi bann, “aS blorga einu
sinni 10,000 rúplur fyrir skóginn — heldur aSeins
8000 — og þar frá verður aS dragaist hver trjálaus
blettur. Eg sting í vasa imælinga- eSa matsmannsins
1 00 rúplum eSa I 5 0 og fæ hann til aS mæla I.öggna
svæSiS um 15 ekrur. Já, eigandinn verSur himin-
lifandi glaSur aS fá 8000 rúplur fyrir alla jörSina.
Eg hefi á mér 3000 rúpIuT,” hugsaSi Vassili og
þreifaSi eftir peniniga veskinu; “þaS mýlkir skap
hans. Hvemig í ósköpunum viS fórum aS' því aS
villast, get eg aldrei skiliS. En þaS hlýtur aS vera
skógur og einhver aS gæta hans hér í nánd. Hundur
varSarins hefSi átt aS heyra til okkar. En bansettir
rakkamÍT eru svona, þeir gelta ekki nema þegar þeir
eiga ekki aS gea þaS.”
“Hanin hólt kraganum frá eyrunum og íhlustaSi.
Ein hann heyrSi e'kkert utan blístriS í vindinum og
dkrjáfiS í k'lútnum á sleSa-stönginni og buldriS í
snjónum þegar hríSin skall á vindhlíf sleSans.
‘Ef eg hefSi vitað fyrirfram aS náttstaSurinn
yrSi hér! hugsaSi hann. “Jæja, viS komust þang-
aS á morgun þráitt fyrir alt. Eg tapa ekki miklum
tíma. ÞaS er auk þess víst, aS keppinautar mínir
’hafa ekíki lagt af staS þangaS í þessu veSri.”
Og honum d'att þá alt í einu í hug, aS 9. þ. m.
á'tti kjötsali þorpsins aS öorga honum fyrir nokkTa
sauSi, sem lhann ha'fSii selt honum.
“Eg ætti aS vera kominn heim fyrir þann 'tíma.
Hann skal eldki raga verSiS niSur viS mig, eins o'g
hann er vís aS gera viS konuna mína, sem ekkert
skiluT í verzlun. Hún kann ekk'i aS tala viS man
í þeim éfnum né öSrum,” og homum flaug í hug
hve fávíslegt tal hennar hafSi veriS viS dómarann
daginn áSur heima hjá þeim. Hún er kvenmaSur.
ÞaS er hluturinn. HvaS ha'fSi hún annars séS eSa
nuimiS áSur en eg giftist henrti? FaSir hennar vav
aSeins bóndi í meSallagi megandi. Lítil óræktar-
jörS var alt sem hann átti. En hvaS hefi eg ekki
Icomist yfir á 15 árum? BúS, tvær vínbúSir, hveiti-
millu, korngeym'SluibÚT, tvær jarSir nú leiigSar, gott
íbúSarhús og nóg áf matvöruhúsum.” Hann réSi sér
ekki af monti út áf þessari velgengni. “DálítiS ólíkt
því sem þaS gengur fyrir föSur hennar, hygg eg!
ÞegaT öllu er til skila haldiS, hver er mesti maSur
bygSarinnar sem stendur? Ætli þaS sé ekki Vas-
sili?”
Framhald