Heimskringla - 25.01.1922, Blaðsíða 4

4 JL. L A i
HEIMSKRINGLA.
WINNIPEG, 25. JANÚAR 1922

HEIMSKRINQLA
(Stofnuð 1886)
Kemur fit A hverjam mltSvikudeicl.
pticefcndur o*: elgrcndurt
TBE VIKING PRESS, LTÐ.
853 oK 835 SARGEJiT AVE., WIJÍSIPEG,
Taloimi: N-6537
Vcrí blaSaina er Í3.0# firKanicnrinn borx-
Int fyrir fram. Allar boreanir aenílat
rftbNmanni blaWalna.
Ráðsmaður:
BJÖRN PÉTURSSON
Ritstjórar:
BJöRN PÉTURSSON
STEFÁN EINARSSON
UtauAakrlft tll bl«V«lMi
THE VIKJIfW* rRlSS, Ltl.i »#x #171,
Wtutpec, Mao.
IJtanáskrtft tll rttatjáraM
EDITOR HEiqiSKRnVGLA, Bax 3171
' Wlaatfoc, Maa.
The “Helmakrlncla” is arlntoá u< **b-
llshe by the Vikiag Fress, Uaitefi. at
853 og 855 Sargent Ave., Winnipes, Manl-
teba. TeAe^hoae: N-«6S7.
WINNIPEG, MANITOBA, 25. JANOAR 1922
Fylkisþingið.
i.
“Það gera eMd nenia mikilmenni stórt
ríki og voldugt úr lithi og fátæku ríki, en
það er ekki nauðsynlegt, að þau kunni að
drepa strengi á fiðlu til sláttar, til þess,” er
haft eftir Bacon, enska rithöfundinum al-
kunna.
Fykisþingið er nú komið saman. Hvað
hefir það fyrir stafni? Er það ekki eins og
vant er með þessi þing, að það hafist heldur
lítið að eða láti sig lítið skifta þau mál er
alþýðuna varðar? Spurningar svipaðai þessu
eru á fles'tra vörum þegar þing koma saman
— hvort heldur eru fyl'kis- eða sambands-
þmg. -
Þegar sérstaklega er á þelta litið, gefur
það efni tiJ íhugunar. Eins og öllum er kunn-
ugt, er heldur en ekki handagangur í öskj-
unni hjá alþýðunni þegar Pétur eða Páll
sækja um þingmensku, að koma Pétri að en
ekki Páli. Lán og hagsæld þjóðfélagsins á
að hvíla á því. En svo þegar þeim látum er
lokið og sá hefir hlotið skell sem skyldi, en
hinn er borinn á sigurstóli, er sem hugsunin
um fæill og hag þjóðfélagsins fal'li í kalda
kol. Þá er ekki sömu augum Ktið á verk-
efni þingmanna og áður; þá eru þau orðin
harla lítilsverð; að minsta kosti ekki þess
verð að gera sér neinar réllur út af þeim.
Og þegar þingmennimir komast að þessu,
sjá þeir það auðvitað ofurs auðvelt fyrir sig
að gleyma “sopinni mjólk og etnum bita .
Enda er raunin orðin. sú, að þó að með smá-
sjá sé leitað í því sem þingin afreka, er erf-
jtt að finna mikið af endurbótum sem bein-
h'nis snerta og ráða tnSt á því sem aJþýðuna
»enrtir og vanhagar, þegar öll kurl koma til
igrafar. Að sjálfsögðu segja eirihverjir að
þetta nái engri átt og benda á urmul laga-
'ákvæða sem hvert þing leysi af hendi, sem
lómögulegt sé að bera á móti að séu borgur-
únum í heild sinni til góðs. Og satt að segja
ber ekki að neita því að slík lagaákvæði séu
jtil. En þau verða svo fá borin saman við
J>au lög sem þingin Ieysa af höndum í gagn-
stæða átt í þarfir einstakra manna og ein-
jstakra fyrirtækja að þjóðfélagið er í heild
jsinni heldur ver af eftir hvert þing en áður.
Harður og ósanngjam dómur? Betur að svo
væri. En hví kvartar iþá bóndinn og verka-
maðurinn og alþýðan nú meira en nokkru
sinni áður? Er það alt UDDeerð? Er bað ”1-
VöruJaus möglun fyrir manninum, sem uppi
istendur með tvær hendur tómar þó altaf hafi
hann unnið og horfist — hungraður og klæð-
taus — í augu við atvinnubann og nístandi
vetrarkulda ? Það verður seint hægt að fá
ialla til að trúa því.
1 II.
1 Vikuna sem fylkisþingið kom saman,
Igerðist fátt utan það er eitthvað var minst á
í sfðasta blaði. Vom störf þingsins auðsjá-
ánlega lögð fyrir til næstu viku. Það var
heldur ekki mikið liðið af henni, þegar tek-
íð var til óspiltra mála, því strax á mánu-
daginn var byrjað að gera athugasemd við
hásætisræðuna. Riðu verkamannafulltrúarn-
ir á vaðið. John Queen tók verkamannamál-
in upp og benti á að þingið þyrfti að gera
éitthvað viðvíkjandi atvinnuleysinu sem ríkj-
andi væri. En á það væri ekki minst í hásæt-
isræðunni. Á eftir honiun talaði hver verka-
mannafulltrúinn á fætur öðriim. Þótti þeim
öllum það “guðlaus gleymska,” af stjórninni,
að ganga framhjá þessu atriði. Aðrir en
verkamenn tóku fáir þátt í umræðum þess-
um þann daginn nema séra Albert Kristjáns-
son. Var líkast því sem stjórnin væri, þá að
minsta kosti, óundir búin að færast það í
fang. Hvað úr þessu máli ætlaði að verða,
,var um tíma ekki sjáanlegt. Leit helzt út
fyrir, að þar væri þegar komið í vænlegt
efni með að fella stjórnina. , En það virtist
þó ekki vaka fyrir verkamönnum, heldur hitt
að vekja stjórnina tii umhugsunar um að
taka þetta mál upp í sinn verkahring. Bern-
ier þingmaður fyrir St. Bonifaoe leit öðru
yísi á. Hann varð til þess að taka þetta efni
fyrir cxg gera úr því tillögu, sem óþægilega
gat kcmið sér fyrir stjórnina að greitt væri
atkvæði um. En í veg fyrir það var komið
af F. J. Díxon með því að hann gerði breyt-
ingartillögu við tillögu Bemiers. Var sú
breytingartiMaga í því fólgin, að bæta því við
aðal tillöguna, að stjórnin og.þingið athug-
uðu ástandi yfirleitt í sambandi við at-
Vinnuleysið. Horfði tillagan þá öðmvísi við
og gaf það forsætisráðherra Norris tilefni til
þess að íara út í þetta mál. Og það gerði
hann vel og rækilega, enda þurfti á öllu að
taka tfl að stýra stjórnarfléytunni fram hjá
þe ssum boða. Benti hann á að stjómin hefði
gert, margt til þess að afla vinnulausum mönn-
tun vinnu, sem ekki var hægt að bera á móti.
Og framleiðslukostnað bóndans sagði hann
að ekki mætti auka. Ef það væri gert, væri
gert út af við frumiðnaðargrein landsins.
Vinnuleysi kvað hann altaf mundi eiga sér
stað, xnieðan verkairienn vildu ekki vi-nna
nema sérstaka vinnu, fyrir sérstakt kaup,
ekki nema ákveðinn tíma fyrir eitthvert á-
kveðið takmark sem þeir keptu að. Bóndann
kvað hann ekki geta komiist a)f með 8 tíma
vinnu og þeir sem létu sér hana nægja kæm-
ust aldrei af. En því mótmaélti Smith frá
■ Brandon. Hann kvað bændur komast af með
það, éf ekki væri annað sem þrengdi að
þeim. Þá veizt þú ekki hvað þú ert að tala
um, sagði Norris. Ójú, svaraði Smith.
Spurði hann Norris hvort hann áliti bændur
geta reist rönd við að borga 11 % rentur af
veðlánum. Norris svaraði því neitandi.
Hversvegna reynirðu þá ekki að færa það
einnig niður, spurði Smith. Er á þetta bent
til að sýna að talsvert alvarlegar skærur áttu
sér stað út af þessu máli.
, Atkvæðagreiðsla hefir ekki enn farið fram
um tillögu þessa. En stjóminni er samt nú
ekki álitin stafa hætta af henni. Er talið víst
að bændaflokksmenn muni sjá fyrir því.
Ræða Norrisar við þetta tæktfæri er skoðuð
ein sú bezta er hann hefir flutt, enda hepn-
aðist honum að stýra málinu inn á þá braut,
að það varð sókn af hendi stjórnarinnar í
því í stað þess að vera vörn. Haig, leiðtogi
Conservativa lagði síðustu daiga vikunnar
góðan skerf til þessa máls, atvinnuleysisins.
Leitaðist hann við að koma með lyfin sem
við aéttu svo það yrði bætt. Taldi hann með-
al annars það tvent bæta aðaflega úr atvinnu
leysinu, að milliliðir nauðsynjavöru færðu
verð hennar niður að sama skapi og önnur
vara, t. d. bænda hefði fallið í verði. Annað
var að fylkið reyndi að fá það sem því bæri
af löndum hér norðurfrá og byrjaði að færa
sér þau í nyt. Hann var sá eini, er virtist
leitast við að finna einhver úrræði í mál-
inu. Verður svo ekki meira um það sagt að
sinni.
III.
Onnur tillaga sem fyrir þingið kom vik-
una sem Ieið, var borin upp af J. T. Haig og
fór fram á, að yfirskoðunarmenn sveitar-
Jáns-reikninganna birtu eða legðu fram á
þinginu skýrslu um iánin. Richardson þm.
fyrir Robiin kjördæmi mótmælti þeirri til-
lögu vegna þess, að hún færi fram á að birt
væri efni, sem sérmál væri. En Haig kvað
það ekki felast í tillögunni. Var þá gengið
til atkvæða um hana. Skiftust atkvæði um
hana undarlegar en nokkru sinni áður hefir
átt sér stað. Tillagan var samþykt með 29
atkvæðum gegn 17. En sjálfir ráðgjafarnir
greiddu ékki allir eins atkvæði um hana. Norr
is og Brown greiddu atkvæði með henni, en
T. H. Johnson og hinir ráðgjafarnir allir á
móti. Það er spánýtt að slíkt hendi þessa
menn. Sumir bændaþingmennirnir greiddu
atkvæði á móti henni, en aðrir með; séra Al-
bert og G. Fjeldsted greiddu atkvæði með til-
Iögunni.
IV.
Þingið hefir þessa síðastliðnu viku verið
vel vakandi og beitt sér skarplega í málun-
um sem fyrir því hafa legið. 10 mánaða
hvíldin hefir gert þingmönnunum gott.
Verkamenn svona yfirleitt mundu auðvitað
einnig geta tekið skarpann í árina fyrst í
stað, ef efnin leyfðu þeim að hafa náðir svo
lengi. En látum það alt vera. Að breyta
fátæku þjóðfélagi í voldugt þjóðfélag
krefst mikilmenna. Ef til viil lánast löggjöf-
unum það að einhverju leyti, ef ekki er ó-
sanngjarnlega mikils krafist af þeim. Og
ef þeir þá eiga þá kostina til að bera, sem
til bess þurfa, er ekkert út á það að setja,
þó þeir geti tileinkað sér hinn kostinn einnig,
sem Bacon saéli taldi löggjöfum ekki nauð-
synlegan: að kunna að spila á fiðlu!
tJr ymsum áttum.
Tímarnir breytast —
og mennin.:. með.
Það á sér að vísu ávalt stað að bæði tím-
arnir og mennirnir breytist. En gleggri
merki þess í hvívetna hafa sjaidan sézt en
einmitt á síðustu tímum.
Þetta er alment viðurkent. Hve tímarnir
eru nú clíkir því sem þeir voru fyrir stríðið
mikla, er ölíum ljóst. í stjórnmálunum og í
viðskiftálífinu eru menn þessa varir daglega.
En breytingarnar hafa náð Iengra. Nálega
ált sem aðhafst er í þjóðlífinu ber blæ þeirra
á sér. Mennirnir og hugsunarJhátturinn hefir
gerbreyzt.
Um breytinguna á hugsunarhættinum í
stjórnmálum fórust einhverjum nýlega orð á
þá leið, að 50 vanaleg friðsemdarár hefðu
ekki vakið frelsisþrána og útbreytt hana eins
og fjögur stríðsárin hefðu gert. Og það
sama eða svipað má eflaust segja um fleira.
'Ein er sú stöfnun í þjóðfélaginu, sem til
þessa héfir ekki skoðað sig breýtingu tímans
undirorpna. En það er kirkjan. Auðvitað
eiga sér nokkrar undantekningar frá þessu
sér stað innan hennar. Og fjarri fer því að
aflar kirkjur séu eins. En þær undantekning-
ar hafa verið fáar og smáar. Hinum fjöl-
mennri og voldugri hefir óftast þótt hjól tím-
ans velta óþarflega hratt og skopparaleikur
jarðarinnar var um eitt skeið ægilega gázka-
fúfflur í þeirra augum.
En á þessu héfir orðið breyting. Hinir
breyttu tímar og breytti hugsunarháttur nú
hefir náð til kirkjunnar. Byssuhvellirnir hafa
borist henni til eyma, að minsta kosti innan
þessa lands og ríkis sem við eigum heima í.
Hugmyndin um samvinnu hinna ýmsu kirkju-
deílda virðist að minsta kosti bera nokkurn
vott þessa.
Eftir því er blöðin segja frá, eru þrjár
stærstu ensku kirkjudeildir þessa lands, Kon-
gregationalistar, presbyterar og meþódistar
að efna til samvinnu, með því að steypa öll-
um þessum kirkjum saman. Hafa þær lengi
| haft þetta efni til athugunar. Og nú virðist
málið komið svo llangt, að ’frá þeirra hálfu
sé ekkert því til fyrirstöðu að þær gangi
sameigirilega að verki. Em þær að semja
fmmvarp til 'laga í þessu efni, sem Tagt verð-
ur fyrir næsta sambandsþing. Að fenginni
staðfestingu þingsins, verða þær allar einn
og sami kirkjulegi félagsskapurinn.
Oss er ekki vel kunnugt um hvað kirkjur
þessar greindi á um. En eitthvað hefir það
e'fJaust verið úr því að þær skiftust í flokka.
Og fyrir nokkmm árum hefði það eflaust
j þótt saga til næsta bæjar ef s'líkar tillögur
j sem þessar áminstu hefðu komið fram. En
j nú þykir ekkert athugavert við þær. Það
I getur ekki dulist, að það eru á'hrif seinni
] tímanna á kirkjuna sem því valda.
i , Og þetta er ekki sérkennilegt fyrir Can-
j ada. Það á svipað sér stað á Englandi. Síð
astliðið sumar vom fcvær stórHkirkjudeiIdir
þar að tala um samsteypu. Og nú nýlega er
[ farið að halda hugmynd Haigs herforingja á
| lofti um að sameína aliar kirikjur þar í eina
i kirkju. “Eins og þjóðin gat á sfcríðstímunum
] hélgað þjóðrækninni og æfctjarðarástinni
j huga og hjarta sitt,” segir Haig, “ætti hún
eins óskift að geta öll helgað sig drotni.”
Hugmyndin þykir mjög tímabær.
Á Norðurlöndum, eirikum í Svíþjóð, er
einnig mjög mikil og mer-kileg breyting að
ryðja sér til rúms innan kirkjunnar, sem í
líka átt stefnir.
Einhverjir kunna að spyrja hvort kirkj-
j urnar séu að gera rétt með þessu. Um það
j skal ekki dæma hér. En eitt virðist augijóst
| af þessari sameiningar hugmynd þeirra. Og
• það er, að þær álíti sig í aðal-atriðunum eiga
I sameiginlegt mál að vinna að og að þótt at-
J riðin sem greindu þær í flokka séu féld
i burtu, sé ekkert vanrækt af því sem “mest á
| **
] riour.
J Fjöldi mnana hefir áður haft þessa sömu
j skoðun; hefir ekki trúað að sumir væru
J hafrar en aðrir sauðir, heldur að aliir menn
I væru guðs börn. En það hefir verið erfitt
* að fá kirkju-flokkana til að líta á málið frá
j þeirri hlið. En þegar þeir fundu hvöt hjá
sér til þess, varð niðurstaðan sú sama og
annara, að engu af aðal hlutverki kirkjunn-
ar væri slept, þó s-kiftingin og flokkarígurinn
hyrlfi. Að slíkt beri vott um þverrandi bróð-
urkærleika, sem er æðsta boðorð kirkjunn-
i ar, er héldur ekki sjáanlegt.
Kína.
Svo Tauk ráðstefnunni í Washington að
Ængin úriausn fékst á málefnum Kína.
Hvað oTli því strandi? Kína -krafðist þess
að viðskiftadyr þess yrðu opnaðar. Annars
væri ekki um takmörkun hers að ræða, að
því er það snerti.
En nú stendur svo á að Evrópumenn eru
margir í KTria, sem verzlun reka þar. Eru l'íf
og ei-gnir þeirra og yfirleitt þeirra
manna frá V-estlægu þjóðunum,
sem þangað fara huí't ef verzlun-
ar samkepni allra þjóða er leyfð?
Sú spurning vaknaði hjá Banda-
ríkjunum. Japar hafa undanfarið
verið mastu uppvöðslu og yfir-
-gangs seggir í Kína. Og það
frelsi eða þau stjórn-arfarslegu rétt
indi sem Kína héfir notið og nýtur
-enn, er talin Bandaríkjunum að
þakka. Þessi áhrif sín voru Banda-
ríkin hrædd um að litlu haldi
kæmu fyrir Kína, éf allar þjóðir
og einkum Japar fengu lausan
tauminn þar.
Að öðru Teyti er þjóðernissinna
hreyfing að vakna í Kína. Kom
hún vel heim við skoðanir Banda-
ríkjanna, því þau álitu að hún yrði
til þess að vemda Kína fyrir yfir-
gangi Japana. Ef þessi hreyfmg
væri eitthvað meira en hugmynd
tcinv og gae't-ti í verki í Kína, þótti
Bandaríkjunum sjálfsagt að veita
Kínverjum það sem þeir fóru fram
á á Washington fundinum.
En sú hugmynd Bcmdaríkjanna
reyndist ekki nema draumur. Þjóð
ernissinnar hafa svo lítið vald enn
í þjóðlífi Kínverja, að þeir koma
þar ekki til mála.
Og 19. desember síðastiiðinn
kom sú frétt frá Kína, að hermála-
stjórinn, Chang-Tso-hu 'frá Man-
churiu hafi brugðið sér til Peking
iOg kúgað Kínversku stjórnina á
sitt vald og haldi í stjórnartaum-
ana síðan. Að baki 'honum er
fuilyrt að Japar séu. Fulltrúar
Kína á Washington ráðstefnunni
tóku því skipanir í raun og veru
frá Japan en ekki Kína. Stjórnar-
farslegur þróttur Kínverja er enn
ekki meiri en þetta. Bandaríkin
héldu að Kína væri að verða svo
þroskað, að það gæti færst í fang
það sem Bandaríkin færðust í fang
fyrir eitt hundrað árum síðan. En
það virðist öðru nær. Ráðstefnan
í Washington varð 'þarna áskynja
þess hvernig ástandið í raun og
veru er í Kína. Og framhjá þeim
sanri-Ieika gat fundurinn ekki geng-
ið. Úr því Kína lætúr þannig fara
með sín stjómar-farslegu réttindi,
mundi það ekki sjá fyrir sínum
hag í viðskiftum. Þessvegna strönd
uðu málefni Kína þar.
Einhverjir kunna nú að segja,
að Bandaríkin hafi verið að hofcfa
á sinn eigin verzlunarhag. En slíkt
getur varla hafa vakað fyrir þeim.
Stefna þeirra gagnvart Kína er
áður búin að sýna sig að vera sú,
að stuðla að því, að þar rísi um
Iýðveldi á sama grunðvelli og í
Bandaríkjunum. Enda væri meira
fengið með því fyrir Bandaríkin
en með þeirri verzlunar-aukningu
sem núverandi fyriricomulag færir
þeim.
Hvernig fer það ?
Þegar lögin vom gerð í Ottawa
viðvíkjcmdi því að gjalda leiðtoga
aindstæð in gafIo'kks is tj ó rna r in na r
hærri 'laun en öðrum í fldkkinum á
þinginu, var ékki gert ráð fyrir að
hann yrði nema einn. Svo ólíklegt
'var þá að andstæðinga flokkar
stjómarinnar yrðu tveir eða fleiri,
að slíkt gat engum 'í hug dottið.
Lögin á'kveða því einum stjórnar-
andstæðings leiðtogá aðeins þes-si
háu laun.
En nú em þeir fcveir að minsta
kosti. Og hvor þessara leiðtoga
hiýtur nú Taunin ? Að Iíkindum em
þau talin eiga við þainn — e'ftir
lögunum — sem fyrir konserva-
tíva flokknum er. En þar sem
bændaflokkurinn er nú sterkari
andstæðinga flokkurinn á sam-
bandsþinginu, virðist skrítið, að
svifta leiðtoga hans þessum laun-
um.
Hvemig fer það?
England og Frakkland.
Vinátta þessara landa hefir mátt
heita allHgóð seinni árin. Stríðið
sem þau háðu sameiginlega batt
þau traustum vinaböndum um
tíma. Samt er ekki laust við að
upp úr hafi viljað slitna millli
þeirra stundum. Ræður því skoð-
anamimur landanna á ýmsum mál-
um er þau vinna saman að.
....Dodd’s nýmapillur eru bezta
nýiiMnieðalið. Lrckra og gigt.
bakverk; hjartabilnn. þvagteppu.
og ömur veikindi, sem stafa frá
nýrunum. — Dodd’s Kidney Pills
kosta 50c askjan eða 6 öskjur fyr-
ir $2.50, og fást hjá öllwm lyfsöl.
um eðe frá The Dodd’s Medicine
Co. Ltd., forontot Ont...........
Nýverið virðist hafa siezt upp á
vináttu þeirra. Orsökin til þess er
sú, að á fundinum sem nýlega var
haidinn í Cannes á Fralcklandi með
það fyrir augum að reyna að ráða
bót, á fjárhag Evrópu-iþjóðanna
sem að gjaldþroti eru komnar.
Stakk Lloyd George þegar upp á
því, að Þjóðverjum væri heldur
veittur gjaldfrestur á skuldum sín-
um, heldur en að gera fjárhags-
lega út af við þá. Benti hann á að
ef eitt mesta iðnaðarland í heimi,
legði'st til 'hvíldar væri það ekki til
að reisa hag Evrópu við. Horium
virtist réttara, að reyna að not-
færa sér þétta mikla iðnaðariand
til viðreisnar og veliferðar þjóðun-
um. Svipað kvað Lloyd George
ástatt með Rús'sland. Þar væri eitt
mes'ta framleiðsluland í heimi. Að
hjálpa því til að nota þær auðs-
uppsprettur væri nok'kuð sem þeir
á þéssum fundi, sem ráða ætti bót
á hag þjóðanna, gaétu e)kki gengið
fram hjá. Lagði hann því til að
báðar þessar þjóðir yrðu kallaðar
til fundar og þar yrði svo vegið
og virt hvað hægt væri að gera.
En út í þetla urðu Frakkar svo
æfir, að BriandHstjórnin þeirra
ing Fra'kklands, segja þeir, fyrir
ing Frakklands, segja þeir, fyfir
því að þessar þjóðir ráði ekki for-
lögum þess, ef Lloyd George 'hetd-
ur þessu áfram. Okkur vantar
tryggingu fyrir því, að Þjóðverjar
leiki ekki sama Teikinn og þeir ný-
verið gerðu; og okkur vantar
tryggingu fyrir því að Rússlancl
geri o'kkur ekki mein, ef það kemst
aftur í álnir.
Áður en farið er að ráðfæra sig
við þessar þjóðir um viðreisn
þeirra, heimtar FrakkTand trygg-
ingu. Á afvopnunarfundinum
heimtuðu þeir að mega smíða
neðansjávar-flota til tryggingar
Fralkklandi au'k margra annara
trygginga sem þeir fóru þar fram
á. Hvar sem þeir ha'fa komið
fram í alþjóða málum í seinni tíð
hefir þe'tta verið krafa þeirra:
okkur vantar tryggingu.
En fer þetta ekki að ganga
nokkuð langt fyrir þeim? Og geta
þeir eklki gert sér grein fyrir því,
að aðrir en þeir þurfi vernd eða
aðstoð? Ef tiTraunir stórþjóðanna
eins og Bretlands og Bandaríkj-
anna til þess að reisa ástandið við,
ef hægt væri, hjá þjóðum þeim er
á heljarþröm eru komnar, mæta
stöðuigt mótblæs'tri frá Frakklandi
þá verður bágt að segja um hvern-
ig fer urii vináttu þess og þeirra.
Þessar tillögur Lloyd George fá
hvarvetna góðar undirtektir og
þykja bæði mannúðlegar og sann-
gjarnar, nema hjá Frökkum.
Amundsen og veðurfræði.
Kapt. Roald Amundsen, upp-
götvari suðurpóísins er nýkominn
heim úr leiðangri sínum um Norð-
ur-heimskautslöndin. Eitt með
öðru er hann heldur fram er það,
að með því að athuga vinda og
veður þar norður frá, muni vera
hægt að segja hér um bil ári fyrir
fram fyrir um hvernig viðri hvar
sem er á hméttinum.
Veðurfræðingar byggja spár
sínar enn á mjög takmörkuðum