Heimskringla - 25.01.1922, Blaðsíða 5

WINNIPEG, 25. JANÚAR 1922
HEIMSKRINGLA.
5. BLAÐSÍÐA.
TiS lands-umbóta
Þarnist þér peningalega aSstoð til útsæSiskaupa,
lcmdrækslu starfs, gripastofns eSa ahalda? Fram-
kvæmdarríkur bóndi mun ætíS finna vorn banka
reiSubúinn aS veita sanngjörn lán til þarflegra fyrir-
taákja. FinniS bygSar-umboSsmann vorn aS máli
og muniS þér finna á'huga hjá ihonum fyrir mál-
efnum ySar.
IMFERLM BANK
OF CANA.DA
Riverton bankadeild, H. M. Sampson, umboSsmaSur
Útibú aS GIMLI

rannsóknum. Enda skjátlast veðr-
inu stundum að fylgja áætlunum
þeirra!
Vindar þarna norðurfrá hafa
va'kið eftirtekt vísmdamanna áð-
ur. En rannsóknir á því hafa eklki
miklar átt sér stað. Ef Amundsen
getur með madlingu á hraða þeirra
og á því hvenær þeir koma og
fara, séð hvaða álhrif fjeir hafa
haft áður á þessum staðnum eða
hiqum, ættu með því að fást viss-
ari veðurspár en áður, eða áreið-
anilegri en veðurspárnar sem birt-
ast í patent meðala almanökum.
Að fá fréttir norðan úr þessum
dularheimi um 'það hvaða veðri
megi eiga von á, er dálítið ein-
kennilegt. En Amundsen er enginn
dráuimóramáður. Hann veit hvað
hann syngur. Dregist getur þó enn
nokfkuð, að hugsjón þessi komi'st
í framkvæmd, svo að menn geti
farið að hagnýta sér hana og t. d.
pantað kolin sín eftir því.
Frá kreddutrúnni
til fagnaðarerind-
isins
efftir
prófessor, dr., theol.
Em Linderholm.
[Fyrir nokkriu höfðu ýmsir
bdlztu menn Svía, 'lærðir menn
log leikir, fund meS sér í Sigtún-
um undir forustu Nathan Söder-
bl'om’s erlkibrskups til þess aS
■raeSa meS sér trúlmlál. RæSum
þessum var síSan safnað saman í
bók:“Det andliga nutidslaget og
kyrkan’’ og vakti hún svo miikla
athygli, er Ihún kom út, aS hún
var ekki kölluð annað en “bókin”.
Hér fer 'á eftir þýðing af merk-
ustu ritgerðúini elftir dr. Linder-
holm, er sýnir, hversu bibiliíurann-
sóknunum er ‘kolmiið lan.gt og
hversu nýguðlfræðinigar hugsa sér
að reiisa ihina “nýju kirkju”.]
I. Trúarástand'ð.
Þegar við bo'muim fyrst samian
á Sigtúnum í 'fyrrahaust, fél'l það
við samræðurnar mér í skaut aS
tála um alvadegasta og viðikvæm-
asta atriðið í trúmáladeilum
vorra tíma: u(m hnignun og hrun
hinnar göml'u kenningar um Krist.
Eg Ihe'fi ekki iheldur í safnriti
þessu viljað skorast undan skyld-
unni til þess að segja sannleik-
ann í þeslsu máli, enda þótt eg
viti, að eftirköstin effcir þetta
kunni að vera nógu alvar-
legt ifyrir mig persónulega. En það
tjáir ékki að taka tillit til þessa,
enda þótt mér finnist, að ein-
hverjum öðrum hefði verið nær
að gera (þe'tta.
Það sem útheimitist til þéssa
fyrst og 'fremst, er fulllkomin isann-
leikjsást iog hreinskilní. Án þeSsa
verður ekiki leyst úr trúimáladeilu
vorri og er ékki ti'l nein'S að hreyfa
við henni. Menn verða, og þá
einkum guðfræðingarnir og prest-
arnir, að læra aS vera fullkom-
lega hreinskilnir í m'áli sínu, og
þeim verður að skiljast, að það
er ávinningur, að aðrir séu jafn-
hreinskilnir. Alvarlegir, hugsandi
menn eru nú orðnir verullega
þreyttir á undanþrögðum guð-
fræðinganna og þvlí, hversu þéir
eru óífúsir á að 'láta 'til skarar
skríða. Menn láta sér ekki Ieng-
ur nægja, þótt það sé í góðri
meiningu gert, tvíræða túlkun
hinna göm'Iu trúarsetninga og það
því síður scim þœr eru yfirleitt
fylililega ljóisar. Og ekki er heldur
lengur spurt um hin og þéssi atriði
í gamila trúaikerfinu, heldur um
trúarkerfið í Iheild sinni og um
nýtt, veruilega einfalt trúarlegt
sjónarmið, er sýnir, hversu lítið
gildi hin gamJla umþráttaða trúar-
kenning hefir 'fyrir trúartilfinning-
una.
Það sem tiiminn þráir, er mikil,
ný siðábót í líkíngu við trúar-
(boðskaiji Jesú í S'íðgyð ingd óhiin-
um og trúarskoðun 'Lúíhers á síð-
. ari iþluta miðalda, er geri trúna
' hvorttveggja í senn, bæði ein-
faldari >og dýpri.
ilVijikjfð |hefir veiúð talað n|m
nýjan, mikinn spámann og það
í orðuim, sem því nær gefa í skyn,
að rnenn 'búist við einhverjum
nýjum Kriisti. Eg er ekki imjög trú-
aður á það. En eg hygg, að mik-
ið væri unnið við það, að hverfa
aftur til hins gamJa Krists og eg
hygg, að það mundi hafa alger-
lega trúarlega byltingu í för ;með
sér, ef vér hver og einn geiðum
oss fylllilega ll.jóst, hverju vér í
raiun >og veru getum trúað, og er-
um reiðuíbúnir til þess að fylgja
því ljó'si, ®em vér þegar eiguim.
í naun réttri fer hin mikla úr-
lausn þeg^j: í aðsigi. I þögn og
j kyrð hefir istórvægileg breyting
þegar átt sér istað. Meðal hugs-
andi, trúaðra Ieiíkmanna ha'fa
menn þegar, án þess aS bíða eftir
seinjfærum, hugdeigum prestum
og guSfræðingum, brotið sér
braut till nýrrar, einlfaldari krist-
j innar trúar, þar >seim menn halfa
öðiast idjúpan skilning á því eina
nauðsynlega; og þessi þróun
trúarinnar ikemur að nokkru leyti
heim við guSfræði núitíðarinnar
og gu&fræðisrannisóknir, endia
háfa þær imeðál leikmanna greitt
fyriír þessari nýju, einfaldari trú,
þó’tt það' raunar komi oft fyrir,
að menn háfi ífundið hana á
inikllu einlfal'dari leiðum en þeim,
sém nýtízku-guSífræSin hefir geng
ið. lEn svo' er nú ástatt með hma
trúuðu, mentaðrí menn meðal
leikmanna, að þeir þarfnast ibráð-
um ekki lengur þeirrar trúarllegu
og guðifrlæðilegu IeiSibeininga,
sem hinir lærðu gujð'fræSérgar og
kllerk'ar hafa vanrækt að gefa
þeim.
En það >er ekki einungis meðal
hinna mentaðri, trúuðu leik-
manna, 'sam hinn gámli átrúnað-
ur er á falllanda fæ’ti, í einstökum
atriðum, sem háfa veðrast upp
og rokið burt. Inst inni í herbúð-
um Ihinna gamáltrúuðu, jaifnt í
ríkiskirkju sem Ifríkirkju, ríkir í
leynd'um vaxandi óvissa og órói,
sem hefir þaS lí för mieð sér, að
menn fjarliaegjast hópuim saman
kirkju ’Og kristindóm. Gamla trú-
in er eldki lengur óheykt og' óvit-
andi um sinn eigin veikleika,
nema ef vera skýldi í hinum
dimmustu afkimum blindrar trúar.
Þegjandi og hlljóSalaust hefir
boðskapur kifkjunnar tékið mikl-
um stakkaskiftum. Kiikjan télur
sér ékki lengur dlj öJfUatrúna og
helvítiskenninguna algerlega sam-
boðna. Og svo seim áf sjálfum sér
hiáfa mienn fundiiiS jtiil þess, að
gamla kenningin uim, að nauð-
synlegt hafi verið að blíSka guS
og 'friSþægjast við hann með pín-
ingiu og ifórnardauða Krists, til
þeiss að guð gæti fyrirgefið mönn-
um syndir þeirra, sé ekki san)-
rýroíleg þeim siSferðilegu hug-
myndum, er menn gera sér um
guð, log ko'mi í ibága við hina
dýpri réttlætistfllfinningu. Af sömu
. ástæðum er'u menn nú og orðnir
varkárari imeð kenninguna um, að
msginþorri mannlkynsins eigi að
útskúfast eilílflega. Hin töífrum
blanda kenning um sakramentin
stendur því miður enn*í handbók-
inni; en á því, ihversu fólki fer
sifækkandi við kvöÍdimáltíSar-
borðið og menn eru farnir að
hætta að láta skíra börn sín, má
sjá, að hér muni einhver veila,
enda eru menn nú ifarnir að íálma
eftir IsiSferSilegri skýringu sakra-
mentanna.
Einstökum meginatriðum hinn-
ar gömilu trúar og prédikunar hef-
ir þannig — að mins'ta kosti með-
al hinna mentaðri áheyrenda —
verið slkotið þegjandi og hljóða-
aluist ti.1 hlliðar. Þeim er elkki beint
n’ei'tað, en þeim er ekki heídur
halidið fram og þau eru að verða
að auka-atriðum. Og þannig er
margt í götmlu trúnni, sem er ekki
lengur halidið fram og jafnvel ekki
gefið í skyn; en þessi þögn finst
mér jalfn-einikennileg fyrir trúará-
standið nú á fcimum ein® og hitt,
se>m ®agt er.
En hér er aivarleg hætta á
ferð uim, fari þelssu ástandi lengur
fram, að ávalt sé tallað og breytt
á 'huldu og með þesisu sífelda
fálmi. Gamlla kenningin er í
þann veginn að missa merg sinn
og þrótt. Menn ihafa nú heyrt >og
lært iof mikið til þes® að geta hald-
ið görnlu kenningunum óhykað
fram >í boðskap sínum, en o’f lítið
til þes3, að setja nokkuð nýtt og
heilsteypt trúarlegt og guSfræði-
legt verSmœti í staðinn. Yfirleitt
er það- stæristi gallinn á nýguð-
fræðinni, að henni he'fir ekki tek-
■ ist að hlaða grunninn undir nýj-
an og einlíalidari, en þó dýpri og
sterkari trúarlboðskap. Þar til hef-
ir hun verið altolf hugdeig og
saimningagjörn. I trúarefnum eiga
menn annarts ekkli aS vera fijá/Hs-
lyn'dir (lilberal), heldur annaS-
hvort róttækir (radiicali) eða ‘í.
hal'dssamir (cönservative).
, Það er sk'Jjanlegt og af-
sakanlegt, þótt margir prestar
hafi, imeðan svona 'stendur á,
reynt að bjarga sér imeð því að
beina prédikun sinni aj5 þjóðfé-
lagslmállum; ,en þetta mun þó, er
til 'lengdar lætur, reynast fullkom-
lega fánýt undanibrögð. Til þess
að leysa úr þjóSlfélagsmálunum
eru þegar hdn volduguistu öfl þjóð-
félagsims tekin tiil isltarfa. Kirkja
frám tnðarinnar á Ilííka að lifa og
starlfa í nýju þjóðfélgi, þar sem
vonandi verður enn nainni þörf
en nú er á guði sem “matarbryta”.
Það ®em tímarnir nú þegar krefj-
ast — og þó enn meira síðar —
af kirkju >og guðfræði, það er sú
híjá’p, sem imenn að réttu mega
vænta fci‘1 þiess að leysa úr trú-
málunum.
Það er ekki af tilviljun, að svo
afar erlfítt reynist að veita þessa
hjállp, og erfiðleikar þessir stafa
etkki af >geðþótta eða ótrúmensku
einstakra manna, heldur eiga þeir
ró't éína að rekja til hinnar miklu
andl'egu nýbreytni, sem fram-
leitt he/fir n ;tíðarmenninguna o>g
baeði alment og í siSferðislegu og
trúarlegu tiMiti.
II. Upplausn trúarkenninganna.
I. Nýi tí'minn hefir fyrst pg
fremst kent oss aS athuga náttúr-
una með nýjum hætti, en það
heifir haft í fför með sér nýja |
heimlsskioðun, sem þegar hefir náð I
töluverðri útbreiðslu. í mótsetn- j
in>gu við heimssikoðun þá, er ríkti
í fornölid og á miðöldum, lítur
hún svo á, seim alt sé lögum og
orsökum bundiS. (Einlkum hafa þó
rannsóknir náttúruvísindanna lagt
grunninn að nýrri sköSun á al-
heiminum og þó sér í lagi m'eð
þróunar'kenningunni rutt þeirri
skoSun til rúms, aS' ált >sém lífs er
hér á jörðu halfi þróast hvaS fram
áf öSru, frá því llægsta til þess
æSsta. * *»
En með þessu er meginstoðun-
um lcipt undan hinni gömllu trúar-
skoSun manina á alheiminum og
manninum, bæði aS því er snert-
ir upphaf hans og afdri'f. ÞaS er
nú orSiS ókleift að líta lengur á
sk'öpunarsöguna ,í I.. Mósebók 1.
kap. ®eim sögu'Ieg sannindi, að eg
nú ek'ki nefni hina eldri og frum-
Itegri sköpunarsögu í 2. kap., enda
þó'tt maSur á hinn bóginn hljóti
að kannast við, aS frásögnin í I.
kap. 'beri vott um tö'luverSa skarp
skygni og hugboS um, aS eins-
konar þróun muni hafa átt sér
staS. Og nú geta menn ekki leng-
ur trúaS því, aS sköpun manns-
ins ihafi átt sér staS íyrir hér um
bil 6000 árum. Bæði sagan og
íornfiæSin Ihaifa sannaS þaS, aS
þá hafi þegar veriS tiil menningar-
þjóSér, eins og t. d. Egiptar og
Bab>llonlíumenn, sem hafi haft
haft langa sögu aS ba'ki sér. En
fornfræSini í samibandi bæSi viS
l'iffærafræSina og jarSfræSina
hefir sýnt^ aS SuSur-Evrópa haífi
veriS bygS um' þaS leyti, sem síS-
usfcu mik'lu feöld'inni l'étti af, eða
fyrir 20,000 árum. Og til eru
miklu e'Idri leifar aif mannabeinum
sem sýna^ aS maS'urinn í sinni
elstu cg læg-.tu mynd hefir veriS
til ifyrir á aS gizka 100,000 ár-
um.
Tímálengdin er þó ékki þaS,
sem guSlfræSin á bágast meS.
Hitt er meira um vert, áS maSur-
inn ,í ifrumlegustu mynd sinni héf-
ir staSiS á töluvert lægTa þroska-
stigi en nú, eins og menn raunar
grunaSi af líffræSilegum ástæS-
uim, áSuT en þe®3ar leilíar fund-
u®t. Og þaS sem henk'kir hinum'
gömlu trúaThugmynduim um mann
inn enn meir, er sú óhjákvæmi-
lega staðreynd, aS maSurinn aS
því er snertir uppruna hans og lík
amsskapnaS, eftir því sem þrcun-
arkenningin hetfir sýnt og sannaS,
er einn liSurinn í þróun niásikil'dra
tegunda, seim hann raunar Ihefir
hafiS sig upp ýfir, þangaS til hann
varS aS manni og menningar-
sagan hófst.
ÞáS semi þó hnekikir hinni
gömílu trúarskloSun miest og um-
turnar henni algerlega, er sjálif
höfuS'staSreynd sú, sem þróunar-
kenningin héfir lifka sýnit fram á,
aS frummaSurinn hefir ekki getaS
veriS góSur og fullkiominn og
síSan fálliS og orSiS syndugur,
heldu'r Jhefir hann fikaS sig áfram
smátt og smátt frlá laagri' menn-
ingar'stigum, unz Ihann varS aS
því, sem hann nú er orSinn. Samt
sem áSur getur guSfræðin ekki
cnn sem komiS er 'bundiS sig viS
neina áf þeim sérstöku tilgátum j
um þróunina, sem fram hafa kom-
iS, Ihversu skarpvitrar og djúp-
ar selm þær kunna aS virSast.
Hún getur hvorki bundið sig viS
úrvalskenningu Darwins, sem
þegar virSist vera farin aS 'ganga
úr séjr, né he'ldur viS stökkþróun
de Vri.es, seim éf til vill sama á
fyrir aS liggja, enda þótt mér
virSiist sem Iheldur megi ganga frá
henni, éf menn vilja mynda sér
nýja trúar og guSfræSiisskoSun á
uppruna mannsin®.
En þessu getur guSfræSin
naumast komist hjá. Þróunar-
kenningin hefir þegar kipt stoS-
unuim undan síköpunarsögunni.
En hafi 'maSuriiin' ék'ki veriS skap-
aSur saklaus og hafi íhann ékki
falIiS, þá 'kippir þaS alftur fótun-
um ur.dan hinni gömilu trúarkenn-
ingu um uppruna syndarinnar og
dauSans og þá eklki is'íSur undan
kenningunni umi ertfSasyndina. En
meS því er fótunum aftur kipt
undan sjállfri höifuSkenningu krist
indómsin® að Kristur hafi komiS
| *
í heimiinn tii að ifriSþaegja oss viS
guS, aS hann hafi orSiS aS þjást
fyrir syndafall Adams og syndir
allra afkomenda hans.
ÞaS verSuT nauimaöt of djúpt
árinni tekiS um þaS, Ihversu al-
varllegar áfleiSingar þessi mót-
sögn höfuSkenningar kristindóms-
ins hefir, einkum fyrir æskulýSinn
í hinum æðir skólum. 'Hann héfir
ekki nema uim tJvent aS ve'lja:
annaShvort aS trúa á söguna um
ák'öipuniina og syndafaMiS og aS-
hytlllast trúarkenningar kristin-
dómsin's, eða þá fálllast á hinar
vísindalega sönnuðu niSurstöSur Snjór er hér ekki meiri en svo, aS.
þróunarkenningarinnar, hafna ’ aSeins er sleSafæri á brautum-
kristindóminum og telja biblíuna > Grasspretta var hér í bezta lagi,
einkís verSa sem heimildarrit. Ó- og hey'föng munu hafa orðiS raeS
teljandi >eru áreiSanlega þeir, sem l meira móti, enda þótt þau yrSu
þegar hafa neyðít til, þegar um seimfengin og ódrjúg vegna óþurk-
þetta tvent var aS vélja, aS hafna anna.
trúnni, til þes saS syndga ekki | KornnjppskeravarS tæpt í með-
móti auSsæjum sannindum. AS aallagi en kartöftlúr og garðávext-
viísu hefir trúarþörfin hjá sumum; ir >í betria Jagi Heilsiufar hefir ver-
vérið sv/o’ riík, aS þeir hafa ekki, iS hér gott; aSiein® tveir menn
getaS IfengiS tig Itil þessa, en þaS háfa dáiS af íslendingum í Siglu-
héfir þá veriS á kostnaS skyn- j ness-sveit á árinu.
seminnar, en slílk't hefir jafnan j Kona Jóns bónda KJemens aS
mnri óvissu í för meS sér.
Framhald.
UNDIR RÆÐU.
Silver Bay P. O., lézt snögglega
af sJagi S suímiar. Hún var mynd-
arkona og vel látin. Ætt hennar
eSa mann* hennar þékki eg éklki.
Jón Pétursson dó að Vogar P.
O., 18. de®. síSast liSinn. Pétur
Jónáson, /faSir hans, og Kristján
þró'Sir hans, hafa búið lengi í
þessari tbygS; en fyrir 2 árum
séldi Kristján bú sitt og fór h>ai>m
til lalands, en Pétur íflutti til isonar
®íns Bjarna, suSur tJl Dako'ta.
Þeir JfeSgar koanu hdngaS ti'l lan>ds
ifrá 'H'úsavík í Þinigeyjarsýslu, en
eg hygg þá'vera ættaSa af suður-
landii. Jón var mestan hluta æfi
Það fyrsita sem menn vanta sinnar heilsutæpur, og þoldi þv£
þegar þeir komast yfir peninga er ilía þunga vinnu. Hann var dag-
Oiþódox og andasnauS
er hans langa ræSa;
aS hengja bjöllu’ á svona sauð
sýnir, bvaS vor trú er dauð;
möllur og ryS á andans auS
og ónýt sálarfæS?..
S.
Hitt og þetta.
bifreið. Og það fyrsta sem þá
vantar eftir að þeir hafa eignast
bifreið eru peningar.
Af hverjum 100 mönnum, segj-
um 25 ára gömlum, verða 54,
þegar þeir eru orðnir 65 ára, ó-
sjálfbjarga, 36 dánir, 5 vinna að-
eins fýrir sér, 4 verða atí-góðum
efnum búnir og 1 vell-ríkur.
“Western Review”
I Lundúnum var einu sinni
stranglega bannað að brenna kol-
urn vegna reyksins af þeim, sem
talinn var að olla óhollu lofti.
Skeifur er sagt að búnar séu til
úr nautshúðum í Ástralíu.
Berlín á Þýzkalandi er þriðja
stræsta borgin í Evrópu.
Fyrir 100 árum síðan var tog-
leður (rubber) ekki notað til
annars en að þurka út stafi skrif-
aða með blýanti.
Maður sem heima á í Virginía,
hafði ékki séð bifreið fyr en á
föstudaginn var, sem var 98. a'f-
mælisdaigurinn hans. Ekki ómögu-
legt að það sé ein ástæðan fyrir
hans háa aldri.
1 Cordova á Spáni er elzta stein-
lagða gatan til sem sögur fara af.
Hún var gerð af Márum um miðja
níundu öld.
Bréf til Heimskr.
Vogar, P. O. Man.
<2. Jan. 1922
Herra ritstjóri:-
Þá eru þessi áramó't liSin. ÞaS I stjórninni.
farsgó&iur maðiur, og vel látinn.
Verzlunaróiag, og vandræSi
þau sem alf þvií staifa taJa eg ekki
um. Þau þekkja allir, og munu
vera lík hjá fuestum bændum, og
tjáir ekki um aS kvarta- ELngunr.
JiíSur 'betur þótt hann berd sig
aum'lega. Vér li'fum í voniwni um
aS þaS harSasta aé þegar umlið_
iS. Má vera aS dýrtí&Jn verðí
miörgum aS góSu, svo þeir lærí
aS “sníSa sér stakk eftir vexti”,
þegar ibetur lætur í ári. En dýru
verSi >er sú reynslá keypt, og Iak-
ast er aS þaS sem bændur tapa
fer lí fárra manna hendiur, sem o*k-
urgróSi — þar er verkelfni ’fyrir
nýju stjórnina aS bæta úr. —-
Um famfarir og framkvæmdir
er fátt aS >segia héSan. Veldur því
deyfS sú er yfir öJSlu hvílir, og
peningaþröng, því flestir hafa nóg
aS gjöra aS verjast áiföllum. Þó
má geta þe*>s, aS síSastliSinn vet-
ur var haldiS uppi alþýSuskóla
hér í bygSinni. Eg man ekki eftir
aS eg ihaifi séS þess getiS í blöS-
unum, en tel þaS stórt framfara-
spur.smál. Adam prestur Þor-
grímsison Var'iforgöngumaSur þes®
og ®íSan kennari og skólaszjóri.
Námssveinarnir voru flelstir ungir
bændasynir héSan úr bygSinni,
ftm höfSu átt óhægt méS a'S afia
sét mentunar. KostuSj þeir skól-
ann aS öl'lu leyti; JeigSu hús ^etn
stó'S ónota'S — hús Sigurgeirs
Pétursson — keyptu mabíöng og
iaunu'Su kennara og matreiSslu-
mönniusm. Piltamir voru 15 sem
heimaviisit hölfSu í skólanum, en
tveir gengu á ’hahn frá næstu hú®-
um., KcrtnaSur viS flkó'lahaldiS
varS tæplega 90 dollarar á mann,
en auk þess fengu þeir styrk fró
200 dollara. Skóla-
mun því eiga aS ós&a “Hieimskr.”
og lesendum hennar, Iheilla og
haimiingju á nýíbyrjaSa árinu. Þes®
þyrfti meS aS þetta ár yrSi heilila-
ríkara fyrir okkur bændurna en
hSna áriS var, því elflaust má
telja þaS örS'ugaista ár ®em menn
rnuna í þes'sari ibygS.,
ÞaS er gömiul venja aS kenna
tíSarfarinu um, þegair ilila gengur l iiórs^ýru
búskapurinn; en þaS er fleira ®«m 1
þrengt htífir aS síSastliSiS ár.
TíSarfairiS héfir yfirleitt mátt
kallast gott, en oít noikkuS ólhag-
stætt ifyrir vinnubrögS bænda.
ÞaS voraSi vel síSastl. sumar og
jörS greri snemíma; leit því vel
út mneS aikra og engi ií lok júní-
mán. 'En um miSsumar gerSist tíS-
in of vaetusöm, þegar mest þörf
var fyrir þurka. Hirtist því illla
hey, en akrar skemduist og korn
varS ékki þrdslkt fyr en þaS var
orSiS iskemt Al'lur síSari hluti
sumarsins var mjög votviSra-
saimiur, en sj alidian stórrigningar.
Bftir aS 'teiS á haustiS mlátti kalla
'beztu tíS; mátti varla telja aS
næturfrost kæmi fyr en 5 nóv; þá
'koim hart frost nokkra daga. SíS-
an hafa olftasit veriS þlíSyiSri, en
engjn veSuthatlka eSa hrfSar.
(FrambaJd á 8. síðu).
SEGIR DYSPEPTICS
HVAÐ AÐ BORÐA
IvOMI f VEfí FYHIR MELTI\GAR-
LEYSI, UPPÞEMBU O. I*. II.
Meltingarleysi, eins og hérumbil all-
ir magasjúkdómar eru, 9 útúr hverjum
um, orsakanlegir af ofmikillfc
maganum. Langvarandi
er mjög hættu'
þeir sem þjást af því ættu aö gera
eltt af tvennu:
Annaöhvort geta þeir haldit5 áfram
aö eta aöeins vissa sort af mat og
varast aö brágöa ekkert sem illar af-
leiöingar hefir á meltingarfæri þeirra
og orsaka ofmikia magasýru, eða þeir
geta boröag hvaÖ helzt þeim sýnist og
gera það að vana að mótverka skemm
andi áhrifum sýrunnar er myndar gas,
sársauka og of bráðgjöfu geri, með
því að taka ofurlítið Bisurated Mag-
nesia um máltíðir.
I>að er tæplega til nokkurt betra,
óhultara eða áreiðanlegra mótverk-
andi magameðal en Bisurated Mag-
nesia sem brúkað er við þanniglög-
xíðum sjúkdómum. I>að hefir engin
bein áhrif á magann og er ekki melt-
ingameðal. En teskeið af duftinu eða
eða tvö fimm gramma tablets ef tek-
ið í vatni með fæðunni gagnverkar
sýrunni og kemur i veg fýrlr ólguna
og gerið. I>etta kemur í veg fyrir or-
sök allra vandræðanna, og fæðan
meltist án þess að þurfa að brúka
pepsin, pillur eða önnur meltingar-
m^ðul.
Fáðu þér fáeinar unzur af Bisur-
ated Magnesia frá einhverri áreiðan-
legri lyfjabúð. Bið um annaðhvort f
duft eða tablet formi. I>að kemur al-
drei uppleist eða í mjólkurefnis upp-
leysing og bisurated mynd er ekkl
hreinsunarmeðal. Reyndu þetta og
og borðaðu hvað þig listir við næstu
máltíð og vittu hvort þetta er ékki
bezta ráðlegging sem þú hefir nokk-
nrntíma fengið með MHvað þú skalt
borða.” ,
Ruthenian BookseHeiw and Publish-
ing C©., 850 Main Stre©t, Winnipeg.
I