Heimskringla - 08.03.1922, Blaðsíða 4

4. BLAÐSIÐA.
HEIMSK.RINGLA.
WINNIPEG, 8. MARZ 1922
HEIMSKRINQLA
(StofuuS 1886)
Kemnr út ft hverjum mlVvikategl.
ttgefeadur «k eigeudttr:
THE VIKÍNG PRESS, LTD.
853 og 855 SARGENT AVE., Wl.NNIPEG,
Talsfmii IV-6537
Ver« bláVnlHi er 8S.00 flrganguríaa borg-
I »t fyrir fram. Allar berganir aendiit
rASimanni blahiim.
Ráðsmaður:
BJÖRN PÉTURSSON
Ri t s t j ó r a r :
BJÖRN PÉTURSSON
STEFÁN EINARSSON
Ltnnú.krirt ttb hlaSninst
THE TIKIIM PRBSS, Ltd, B*x 3171,
Winnípeg, M«n.
UtnnflRkrift tll ritstjörann
EDITOK HEDISKKINGLA, Box 3171
Wlnnt»eg, Nan.
The *'Helm8k^ing;la,* ls prlnt^d and pub-
lisbe by the Vikins Presa, Limited. at
853 og 855 Sargent Ave., Winnipegr, Mani-
toba. Tel'ephane: N-6537.
WINNIPEG, MANITOBA, 8. MARZ, 1922.
Svar til Lögbergs
Ritstjóri Lögbergs finnur sig knúinn til þess
að eyða miklu rúmi í hinu virðulega blaði
sínu síðustu viku, til |>ess að andmaela grein
í Heimskringlu með fynrsögninni: “Eftir
hverju er venð að bíða?”., Segir hann grein-
ina svo ósannorða, illkvitnislega og heimsku-
lega, að henni verði að andmæla. Þó að
|>etta sé nú í rauninni ekki ástæðán til and-
blástursins, heldur sú að blaðið er leppur
stjórnarinnar, skulum vér ekki fást um það,
en taka það gott og gilt að ritstjóri Lögbergs
sé að svara oss af sannleiksást, góðsemi og
víti (!) til viðvörunar og góðs öllum mönn-
um.
Og sinn “veraldlega Jónsbókar-lestur”,
eins og séra Magnús Jónsson komst eitt sinn
að orði, byrjar ritstjórinn með því að draga
athygli að illgirni manna, syndinni, lokuðum
hjörtum og fyrirlitningu fyrir því háa og
göfuga. En guðræknisblærinn, sem þetta á
að setja á ritsmíð þessa, dofnar og óskýrist,
þegar frarn í greinina sækir, því þetta “háa
og göfuga”, sem verið er að leiða huga
manna að, er ekkert annað en Manitoba-
stjórnin og Lögberg!
En sleppum því, þó hugsjónirnar og trúin
sé að verða svona veraldleg hjá ritstjóran-
um. Hinn “þétti leir”, eins og Jón Vídalín
sagði, hefir glapið mörgum sýn, og segir eft-
ir, þegar fallið er frá herra sínum-
Komum heldur að röksemdaleiðslu eða viti
ritstjórans í svari sínu og sannsögli hans, sem
ætla má að Washington sjálfur mætti bera
kinnroða fyrir, ef tekinn væri til samanburð-
ar við ritstjórann.
Vér færðum aðeins átta ástæður fyrir því,
að Norrisstjórnin hefði unnið til óhelgis sér,
og ætti, ef sanngirni og alment frjálsræði
mætti njóta sín, ekki heimtingu á að sitja
lengur við völdin. En auðvitað eru tvisvar
sinnum átta ástæður fyrir því, sem á öðrum
tíma verður bent á. Nú skulum vér samt at-
huga svörin, sem Lögberg, þessi ótrauða
önnur hönd stjórnarmnar, ber fyrir höfuð
henni, snertandi þessar átta ástæður, sem
þegar eru taldar fyrir óhelgi hennar.
1) Stjórnin situr við völd í trássi við vilja
kjósenda, söguðm vér.
Þetta segir Lögberg dæmalausa blaða-
mannlega fáfræði hjá Heimskringluritstjórun-
um. Sannleikurinn sé sá, að fylkisstjórinn
hafi ekki viljað að stjórmn segði af sér eða
leyft henni að gera það. En megum vér
spyrja, hrekur þetta nokkuð þá ástæðu vora,
að stjórnin sitji við völd í trássi við vilja
fólksins? Ef fylkisstjónnn, en ekki kjósend-
ur, eiga að ráða því, hvaða stjórn er við
völd, hvers vegna var þá verið að láta ganga
til kosninga? Þann kostnað hefði þá vel mátt
spara fylkinu. En hér er gloppa á rökfræði
og viti ritstjórans, sem óviðkunnanlegt er að
sjá, eftir að hann var búinn að lýsa því yf-
ir, að blaðamannshæfileikar hans séu óvið-
jafnanlegir. Það getur enginn þröngvað
þeirri stjórn til að sitja við völd, , sem kýs
að segja af sér — hvorki fylkisstióri né aðr-
ir. Norrisstjórnin hefir því sjáanlega bitið á
öngulinn, er fylkissjtóri bauð henni völdin,
en hefir ekki látið húðstrýkja sig til þess að
halda þeim. Og í trássi við vilja kjósenda
situr hún, þar sem hún hlaut ekki nema rúm-
an þnðjung þingsæta, hvað sem örium Jóns-
bókarlestrum líður.
2) Stjórnin hangir við vö!d með því, að
snapa sér fylgi manna á þingi úr andstæð-
ingaflokki sínum, sagði í Heimskringlugrein-
inni.
Lögberg svarar: Náttútlega er ekki snef-
ill af sannleika eða viti í þessu- Því finst það
sönnu og réttu næst, að þingmenn, sem við
kosningamar sóttu á móti stjórninni og fólkið
kaus, vinni með stjórninni er á þing kemur.
I þeim málum, sem beint snerta hag andstæð-
ingaflokkanna, er ekkert út á það að setja,
þó atkvæði sé greitt með stjórninni. En þeg-
ar vantraustsyfirlýsingar á hendur stjórninni
eru á ferðinni, geta andstæðingar hennar
ekki greitt henni atkvæði samkvæmt úrskurði
kjósenda, nema því aðeins að svíkja þá. Og
að svíkja þá telur Lögberg rétt, ef Norris-
stjórnin á í hlut. Sjálfsþóttinn og hrokinn
getur gengið langt, fyr en að svona langt er
gengið, að alþýðan er álitin einhver bjálfa-
vesalingur, sem gabba megi á allar lundir, til
þess að þjóna geðþótta þessarar valdfýknu,
útblásnu stjórnar og aftan-í-hnýtinga hennar.
— Eða þá næturfundur Norrisar í -fyrra og
bændaþingmannanna ? 1 hvaða skyni
25 miljónir- Og Babson hagfræðistofan seg-
ir það að hafi sagt, að hagur Manitoba væri
betri en hagur nokkurs ananrs fylkis í Can-
ada.
Lögberg hefði ekki þurft að vitna í um-
sögn þessarar hagfræðisstofu um þetta. Hon.
Ed. Brown hefir sjálfur sagt það. Og hví
ekki að hafa það eftir honum? Er ritstjór-
inn farinn að efast um að fólk trúi Brown til
að segja sannleikann 'í þessu efni? Við upp-
hæð skuldarinnar allrar hefir íitstjórinn ekk-
ert að athuga. Ekki heldur um, hvað hún
var, þegar stjórnin tók við eða hefir aukist
síðan. En óarðberandi skuldir segir hann
að sé ekki helmingur allrar skuldarinnar (31
miljón), heldur aðeins 25 miljónir dala.
hann haldinn? Það liggur grunur á, að stjórn- ' Þessa speki sækir Lögberg í reikninga Hon.
var
in hafi þar verið að snapa sér fylgi. Auðvit-
að er það ekki nema grunur. En það dró ekki
úr honum, er þeir bændaþingmenn, sem þar
voru, reyndust öruggasta björgunarhella
stjórnarinnar eftir það og greiddu atkvæði á
móti hag bændanna, sem kusu þá, til þess að
frelsa stjórnina.. Þeir gerðu það af frjálsum
vilja alt, segir Lögberg. En þá gengur hinn
frjálsi vilji full-langt, er önnur eins ósvífni er
í frammi höfð.
3) Þingforseti kveður niður tillögur, sem
stjórninni stafar hætta af, en segir tillögur,
sem að öðru leyti eru hinar sömu, réttmætar,
stendur í Heimskringlugreininni-
Þetta segir Lögberg stjórninni ekkert koma
við. Gerðir þingforseta séu í flestum tilfell-
um óhaggandi. Og að öskra ems og naut í
flagi út af þessu, beri vott um bágborið sálar-
ástand hjá ritstjórum Heimskringlu.
Hér skortir ekki kurteisina í rithætti. En
að því er snertir gerðir þingforsetans, þá má
finna að þeim, ef þörf gerist, eigi síður en
gerðum annara. Hann á að vera hlutlaus.
En þó ihefir hann notað atkvæði sitt til að
forða stjórninni frá falli. Hví gerði hann
það, ef hann var hlutlaus? — I öðru Iagi,
þegar tillaga nefndarinnar í atvinnuleysismál-
inu kom fram, kvað þingforseti hana niður
vegna þess, að fjárupphæðar *var getið í
henni. En að því loknu gerir Hon. T. H.
Johnsop breytingartillögu við þessa dauðaJ
dæmdu tillögu, eða réttara sagt við ekkert,
og hún er tahn góð og gild- Önnur tillaga
kom frá einum þingmanni um að halda áfram
við húsabyggingar í bænum, þar sem þeirra
er mest þörf. En af því að þar var farið
fram á fjárframlög, kastar forseti henni
burtu. Svo er þessi tillaga tekin upp aftur
af öðrum þingmanni og bætt við hana ann-
ari fjárupphæ? til hjálpar vinnulausum lýð.
Og þá er hún góð og réttmæt talin af þing-
forseta. Fyrir þetta alt liggur nú þingforset-
inn undir kærum frá þingmönnum, frsydag-
biaðinu “Tribune” í þessum bæ og frá verka-
mönnum þessa bæjar, er samþyktu á afar
fjölmennum fundi vanþóknunaryfirlýsingu til
hans. — Vill nú Lögberg kalla alla þessa
menn, sem hér eiga hlut að máli, sálarlega
aumingja
Browns. En nú fullyrðir Sweatman hæsta-
réttarlögmaður, að óarðberandi skuldir fylk-
isins hafi aukist um 25 miljónir á stjórnartíð
Norrisar, eða síðastliðin sjö ár. En þar sem
hún var 5—6 miljónir áður, fer hún ekki
fjarri því að vera það, sem vér sögðum, eða
31 miljón- dala. Svona fer nú með þetta eina
örþrifaráð, er Lögberg hafði að grípa til í
sambandi við reikninga eða hag fylkisins. En
það var auðvitað ekki við öðru að búast af
blaðinu, þar sem Brown sjálfur á ennþá ó-
svarað nokkru til um kærur þeirra Sweatmans
og Evans um, að reikningar hans séu rangt
færðir og sýni ekki hag fylkisins eins og
hann er.
Við hinar þrjár af ástæðum vorum fyrir
því, að stjórnin ætti að fara frá völdum, segir
Lögberg það eitt, að ritstjórar Heimskringlu
ættu að fara út á sléttu og bíta gras með
dýrunum.
En ástæður þessar eru um skattatillögur
stjórnarinnar, um gerræði stjórnarinnar, að
virða að vettugi lög þingsins snertandi Utili-
ties Commisionar embættið, og kæruleysi
stjórnarinnar viðvíkjandi atvinnuleysinu í
fylkinu.
Um gerðir stjórnarmnar í þessum málum
finst Lögbergi að engan varði. Þó almenn-
ingur sé rúinn og féflettur af stjórninni með
sköttum, á hann að halda sér saman um þaý.
Þó stjórnín brjóti lög þingsins, er það
heimska að vera að fást um slí'kt eða vanda
um við stjófnina fyrir það. Og þó að stjórn-
in gefi ekki túskilding fyri atvinnulausa
menn og sama sem segi þeim, að þeir megi
fara út áeyðimörk og deyja þar drotni sín-
um fyrir sér, er það mál, sem engan varðar
nema stjómin^i og Lögberg.
Líkt hugsaði Karl VI. Frakkakonungur
hinn ærj$í. Hann hélt þegna sína ekki varða
um það, þó hann sæti á stóli og færist ekki
alt sem bezt úr hendi. Bara að dómur al-
mennings verði ekki sá sami um stjórnina og
þessa dækju hennar á horninu á William og
Sherbrooke strætum, og sögunnar um Karl
vitlausá.
Ó, þú mikli blaðafrömuður að Lögbergi!
Hvað skyldirðu koma með næst, handa fólki
að draga skaup að þér fyrir? »
eða naut öskrandi í moldarflagi?
Það er einmitt það, sem hann veigrar sér ekki T»í nðr?plrti i c
við að gera með ummælum sínum um oss. A ímarll 1 JOOrdLKlllS
gera
Skoðanir Heimskringlu eru- hinar sömu og í
raun o^veru bergmál af því, sem fram hefir
komið á móti þingforseta í sambandi við
framkomu hans.
4) Stjórnin rekur landsölubrall við vildar-
vini sína, sem virðist gert til þess að auðga þá
á kostnað sveitanna og fylkisins, sögðum vér.
En þetta segir Lögberg alt horngrýtinu
honum Roblin að kenna. Að vísu hafi
Norrisstjórnin selt lönd, en hafi tekið þau til
baka, og alt sé því slétt og felt frá hennar
hálfu.
Það skal kannast við, að Roblinstjórnin
seldi lönd. En ef það var vítavert af henni,
er lítil afsökun fyrir Norrisstjórnina að gera
hið sama- Og þó Moratoríum lög væru einu
sinni löggilt, þurfti ekki að bfða eftir að af-
nema þau eins og Norrisstjórnirt hefir gert.
Það var í hennar valdi, að bæta löggjöfina,
þar sem þess þurfti við og þegar þess þur'fti
félagsins, III. ár
Framlhald
“Stefnur og straumar” eftir Jón Jónsson
fyrv. alþm., er fróðleg og vel skrifuð ritgerð,
og er auðséð að höfundurinn hefir glögt auga
fyrir því, sem er að gerast, bæði á íslandi og
í öðrum löndum. Baráttan milli samvinnu-
stefnunnar og samkepnisstefnunnar er þar
ljóslega sýnd. Að líkindum verður það rélt
tilgáta, að þessar tvær stefnur muni verða
aðalgrundvöllur flokkaskipana í komandi tfð.
Hvor ofan á verður eða hvor verður happa-
drýgri fyrir þjóðina, reynir hann ekki að
leysa úr, enda er það komandi tíminn einn,
sem leyst getur úr því. Bendingin viðvíkj-
andi náttúruauðlegð Islands, eru orð í tíma
töluð og eftirtektarverð.
Þótt höfundurinn hafi dvalið hér í landi
nokkuð Iangan tíma, er það sjáanlegt, að
við. Og að því er Moratoríum-Iögin snertir, i hann hefir ekki ’njist sjónar á því, sem gerst
' i • * • .: l.z:___:* r___. i f , * % i- '• . t- i ..ii
erum vér smeykir um að þeim hafi verið fram
fylgt allan þenna tíma öðrum í hag en Heims-
kringhi. Dúsur Norrisstjórnarinnar hafa að
minsta kosti reynst Lögbergi eins drjúgar og
henni. Og flest heldur Lögberg að það geti
talið mönnum trú um, ef það heldur, að það
geti sannfært nokkum mann um það, að það
sé af ást og vorkunnsemi Norrisstjórnarinnar
við Heimskringlu, að hún héfir leyft fjár-
plógsmönnum að hafa sveitirnar fyrir féþúfu.
Að öðru leyti talar Lögberg um veltiár á
Roblinstjórnartímunum. Það höfum vér eng-
ar athugasemdir við að gera. Það mun vera
íið eina, sem Lögberg segir satt í grein sinni,
ívort sem það segir það viljandi eða óvilj^
nndi.
5) Vér sögðum: Hag fylkisins er að bera
upp á sker. Þegar þessi stjórn tók við, zvoru
skuldir fylkisins 25 miljónir dala; nú eru þær
62 miljónir, og helmingur af þeirri skuld er
óarðberandi.
' Þetta segir Lögberg rangt með farið. Segir
óarðberandi skuld fylkisins ekki belming af
allri upphæðinni, eða 31 miljón dala, heldur
hefir á Islandi, og virðist fjarvera hans öllu
í heldur hafa gefið hohum meira víðsýni, —
[ sýnt honum auðlegð ættlandsins í ríkara mæli
| en áður, eftir að hafa kynst samskonar auð-
! legð í hinum stóru framfaralöndum heims-
ins — Vesturálfu-löndunum.
Falleg er sagan hans Guðmundar Friðjóns-
sonar, “Svanfríður kveður”, þótt ekki sé hún
efnisrík. En listin er ætíð undir því komin,
I hversu farið er með efnið, en ekki hversu
stórt það er. Það sjálfsagt hrífur ómengað
íslenzkt eðli, að heyra rjúpkerann ropa og
spóann vella, þegar verið er að kveðja þá.
Það eru einu raddirnar, sem þeir geta fram-
borið kveðjuorðin með; þeir eiga engar aðr-
ar, — en raddir þessar eru íslenzkar og þess
vegna hrífa þær-
Af vangá hafði fallið úr byrjun þessarar
ritgerðar, að geta um eina merkustu grein-
ina í ritinu, sem er eftir Austur-íslending,
greinina “Landnámabók” eftir séra Magnús
Helgason. Ritgerð þessi er stórfalleg og er
ekki ótrúlegt að hún leiði til þess, að margir
sjái eitthvað meira en þurrar, óviðfeldnar
ættartölur í merkustu bókinni. sem
íslendingar eiga. Séra Magnús
hefir klætt hana í Iifandi búning
holds og blóðs með þessari stuttu
ritgerð sinni.
Máttur orðsins” eftir séra
Kjartan Helgason, er fallega rituð,
ems og alt, sem frá þeim gáfaða og
skemtilega höfundi kemur. Það,
sem hann minist á íslenzkt þjóð-
erni vestan hafs geta sjalfsagt orð-
ið tvískiftar skoðanir um, enda er
hann ekkert að fara í launkofa
með sína skoðun, sem er sú, ”að
sá, sem er fæddur á íslandi eða af
íslenzkum foreldrum kominn, að
WDODDS %
|KiDNEY|
m. PILLSm
—Dodd’* nýrnapiliur eru bezta
r - , , , . , . i nýmameSaliS. Lækna og gigt,
fyr.r þa seu engar þær bokment.r; bakverk, hjartabilnn, þvagteppu,
geta i stað þeirra j og önnur veikindi> 3em 8tafa
býsna
til, sem komið
íslenzku”. Þetta virðist
djúpt tekið í árinni. Hitt er sja-
legra, skaðinn, sem af því hlýtur
að hlotnast, að sleppa parti af
erfðarétti sínum til íslenzkra bók-
menta, án nokkurrar ástæðu og án
þess að það að einu eða öðru leyti
standi fyri þrifum á mentabraut-
um lands þessa. Að hugsa sér að
láta hann, sem seztur er að í þessu
landi og hefir ákvarðað að gera
það að sínu og sinna framtíðar-
föðurlandi, reyna að innbirla sjálf
um sér og öðrum þá grýlu, að ekk-
ert sé til hjá þeirri þjóð, sem hann
hefir sezt að á meðal, er komið
geti í stað þess, er fyrir var á
gamla landinu. Slíkt er fjarstæða-
Hversu hefði Islendingum á Is-
Iandi geðjast að því, ef afkomend-
ur darískra eða enskra borgara, er
þar hafa valið sér framtíðarbústað
hefðu haldið slíku frm? Þeir hefðu
óefað fordæmt slíkan hugsunar-
hátt, eins og vonelgt var. Islend-
ingar á Islandi mega ekki skoða
okkur Vestur-íslendinga sem ný-
lendustofnendur, sem tilheyri ó-
beinlínis, ef ekki beinlínis, þeim
sjálfum. Þó afleiðingar af fund
Vesturálfunnar af Leifi hinum
heppna, yrðu til þess, að íslenzk
nýlenda var stofnuð við austur-
strendur Atlantshafsins, þá eru því
miður þau landkönnunarréttindi,
er hún veitti oss sem íslendingum,
fyrir löngu síðan undir lok liðin.
Við setjumst því að í þessu landi
með þeirri hugmynd, að gerast
nýtir Canada- eða Bandaríkja-
borgarar, og þessu landi bera allar
okkar skyldur, en alls ekki Iandinu
sem vér fluttum í burtu frá. Ef
við lítum öðruvísi á mál þetta, er-
um við ekki sannir borgarar lands
þess, er við búum í. Einmitt
vegna þessarar ástæðu er það
skyjda okkar að halda við erfða-
rétti þeim, sem okkur he'fir hlotn-
ast gegnum aldirnar frá forfeðrum
okkar, gömlu norrænu víkingun-
um, bæði líkamlega og andlega at-
gerfi, sem innibindur bókmentaleg
auðæfi Islendinga. Ekki það, að
bókmentir þeirra séu yfþleitt betri
en allra annara þjóða — máske
heldur ekki verri. Það er viðtek-
inn sannleikur, að hver einn, er
aðgang hefir að sem fjölbreytileg-
astri bókmentalegri þekkingu,
hlýtur að geta aflað sér meira víð-
sýnis en hinn, sem þekkinguna til
þess vantar. Þetta hafa þær þjóð
ir, sem fluzt hafa hingað og sezt
hér að, látið sér skiljast. Þær hafa
því öld eftir öld kappkostað að
halda við tungu sinni, og hepnast
það, og sama getum vér Islending-
ar hæglega gert í þessu landi,
bara ef við getum skilið okkur
sjálfa og réttu ástæðuna fyrir að
gera það. — Náttúrufegurð Is-
lands, hversu mikil sem hún er,
fossaniður þess og fuglasöngur,
lóukvak, spóavæl og kríugarg,
jafnvel svanasöngur, mun lítil eða
engin áhrif hafa á afkomendur
okkar í þessu landi, — þeir heyra
og sjá alt þetta hér- En það er
annað, sem þeir geta ihvorki séð
né heyrt hér án þess að viðhalda
máli forfeðra sinna, og það er
hinn íslenzki bókmentafjársjóður.
Hann geta þeir veitt sér fyrirhafn-
arlhið, með því eina að halda á-
frám að nema og tala mál feðra
og mæðra sinna. Þetta þurfa þeir
að láta sér skiljast, eins og aðrar
þjóðir hafadátið sér skiljast það,
en ekki hitt, að þeir þurfi að fyr-
irfara þeim réttindum, sem þeim
ber og hljóta að færa sér í nyt til
að verða fullkomnir borgarar
þessa lands, eða einangra sjálfa sig
nýrumnn. — Dodd’s Kidney Pills
kosta 50c askjan eða 6 öskjur fyr-
ir $2.50, og fást hjá öilum lyfsöi.
uni eSa frá The Dodd’s Medicine
Co. Ltd., foronto Ont.........
út frá menningarstraumum lands-
ins, eins og Mennotítar, Dúkku-
búar og Kínverjar hafa gert, lít-
andi aðeins til þeirrar stundar, er
þeir gætu horfið aftur heim til
gamla landsins með fjár og frama
— fengur svikinn út úr landi því,
er þeir höfðu unnið eiða að gerast
borgarar fyrir.
“Þjóðræknissamtök Islendinga í
Yésturheimi”, eftir séra Rögnv.
Pétursson, er áframhald frá fyrra
árgang Tímaritsins og heldur enn
áfram. Fyrisögn ritgerðar þess-
arar bendir glögt á efni hennar.
Um hana ber ekki að dæma fyr en
hún er öll út komin. Það ertt er
óhætt að segja, að stórt gildi mun
hún ætíð hafa í bókmentum vor-
um Vestur-íslendinga, og óhlut-
drægnislega er þar sagt frá. Rit-
gerð þessi er mikið efnis-timbur
fyrir , Landanámabók Vestur-Is-
lendinga, verði hún annars nokk-
urntíma skrifuð-
Eg get ekki stilt mig um að
benda á eitt smákvæði, sem er í
ritinu — “Vestigia”, eftir Bliss
Carman, þýtt af Jóni Runólfssyni.
Kvæði þeta er sannarleg, lítil, en
hrein og skær perla. Þökk á þýð-
arinn fyrir að hafa snúið því á ís-
lenzku, og mundi það fárra manna
meðfæri verið hafa, svo jafn vel
færi.
Frágangur á prentun Tímíirits-
ins er ekki eins góður og vera
skyldi, og munu ófyrirsjáanlegar
ástæður hafa verið orsakirnar tií
þess- Pappírinn er sá sami og ver-
ið hefir og verð það sama, $1.00
árgangurinn.
Bréf til Hkr.
ur,
og
inn
Blain, Waahu
20. febrúar 1922
Björn ,Pétursson, ritstj. H'kr.
Winnipeg, Man.
Kæri herra:-
HléSan er ifátt aS frétta um
þessar mundir. Þó man eg eftir
þessum gestum í svipinn: Herra
DavíSssOn og frú hans. frá Bald-
Man. Hr. Magnús Bjarnasoa
frú hans, og séra Krist-
K. Ólafsson frá Gard-
ar, N. D. Héfir séra Olafsson
gengt prestsverkium meSal landa
sinna á ströndinni undanfarandi
vikur, en sagt aS hann muni nú á
förum. Er þaS ekki loflof, aS
segja,/ aS ifólk ihafi yfirleitt geSj-
ast mjög vel ibæSi aS manninum
og prestinum og munu þeir eigi
svio fáir er gjaman vildu vita hann
flytja hingaS vestur. DaviSssons-
hjónin eru í þaS minsta vetur-
setugestir í Bfain, hvaS sem meira
verSur. Bjarnasons hjónin hafa
dvaliS ýmist hjá frændum og
vinum í Blain, eSa giftri dóttur
sinni í VanOouver.
VeSurfar og heilbrigSi manna
hefir hvorutveggja veriS kvilla-
samt. HaustiS kom meS all-mikl-
um rigningum, tvívegis — nálega
tvær vikur
regn.
um sjSari hiluta desember og hafa
þau ha'ldist aS mestu síSan. -----
Ekki ihiörS frost. AS vísu hetfir
þiSnaS upp meS kiöflum og þ'á
stundum rokiS upp meS regn og
olfsa, en sjaldan haldist
hvert skilfti ákafa
Svo þornaSi uipp meS frost-
meira en