Heimskringla - 08.03.1922, Blaðsíða 7

WINNIPEG, 8. MARZ 1922
H E I M S K R I N Ci *. A.
7. BLAÐSIDA.
The Dominion
Bank
HORNI NOTRB BAMB A'VB.
SHEBBROOKE ST.
OG
HöfutSstóll, uppb.
Varaajó'ður........
Allar eignir, yfir .
.$ 6,000 000
.$ 7,700,000
.$120,000,000
Sérstakt athygli veitt viðskiít-
um kaupmanna og verzlunarfé-
aga.
Sparisjóðsdeiláin.
V-extir af innstæðufé greiddir
jafn háiT og annarsstaðar við-
gwgst _____
FHONE A 025S.
P. B. TUCKER, RáðsmaíSur
svo lágt, aS burSargjalriiS étur
upp ailan ágóSann — ef nann
annars er nokkur þar fyrir ulan?
“Já, þá svel'tur Iheimurinn!’’ hrópa
menn. HvaS geir þaS bóndan-
um til? “j!á, en hann á jöríSina —
landiS --- sem 'framleiSir brauS-
iS.”
HvaS mikiS brauS framleiSir
landiSt sem “land-manager”-inn
á, og prangar meS — óbygt land
sern auSmenn bafa svaillaS undir
sig og halda í svo hiáu verSi, aS
erviSismaSurinn lærlegi, sem 'lang-
ar til aS fá land og byggja heiroiii
fyrir sig og siína og IframleiSa
brauSiS úr jörSunni í sveita sfns
anaiits, getur meS engu móti feng
iS iþaS. Hversvegna er iþaS látiS
liggja arSlaust? Já, og ennfrem-
ur; hvaS um mennina sem hafa
sölsaS undir sig alt gull heimsins,
sem gegnum almætti þess, hafa í
sinni hendi atvinnu daglauna-
mannsins, líf og velferS? Menn-
ina semi villja heldur lána gulliS
til útlanda, þó !þaS sé þar nlotaS
i hernaSarþarfir, til ráns og mann-
drápa — og öllu sem því fylgir—
ef þrS gefur þe-m meiri ágóSa r-n
aS reka ærlega atvinnuvegi í
sfnu heimalandi og á þann hátt
skapa þar almenna vellíSan.
iBankamir eru fullir af gulli.
Fj'áirhirsla ríkisins fuM alf gulli.
, o- r .i ... ,1 , _ • GulliS er lífæS 'fólksins — þjóS-
hvaS nafmS er, 'hitt þv^ meir, c # J
anna undir nuverandi tyrirkomu-
hverjar afleiSmgarnar em, þvi her, 3
Bréí til Hkr.
(Framihald frá 5. síSu)
sem hálftSma, og baetti viS þaS
álika miklu næstu tvö kvöíld.
Voru |þá ihæg ífrost og kyrt veSur
og nokkur sóttlbráS á hverjum
degi. Þó tók Iþann snjó ekki upp
meS öllu ifyr en 1 6. þ. m. — kam
þá vanalegt vetur-veSur, suSvest-
an regn og dimmviSri.
Samfara þessu óvanalega veS-
uráttufari ihe'fir og veriS allmikil
vesöld nú síSan um aramotin.
Kalla menn þaS “Flú , og láta
þar viS sitja. Enda skiftir minstu
hitt þvf meir,
SMÁSÖGUR UM ÐÝRIN.
Apamir.
gildir í þaS minsta, ‘af ávöxtunum
skuluS þér þekkja þá.” og enn
sem komiS er hefir vesöld þessi
ekki icrSiS mannskæS meSai fólks
vors um 'þessar sióSir. En ónota
gestur er hún samt og kemur víSa
viS. Kenna menn um óvan-degum
kuldum. Gg finst mér þó rang-
herrr.., aS kalla tíSin.r hér kulda^
aS undaníkiidum fác.inum dógum,
sem frostunum fylgdi ofsaveSur.
Þann tíma var ónota.egc aS mun,
endfl bú.\ menn sig hé- um slóSir
ekki undir kalda vetur, og verSur
því mikiS um, þá út af blíSviSr-
inu bregSur.
Atvinna hefir ei veriS upp á
marga fiska hér \ vetur, en viS því
var heldur ekki aS húast. ÞaS er
heldur ekkert óvanalegt né held-
ur er þaS óeSlilegt. Engin 'fiski-
félög starfa hér á ströndinnr aS
vetrinum — aS minsta kosJ' ekki
svo teljandi sé. iHjá þeim vinnur
mesti siægur af mönnum þann
tíina árs, sem þau reka starf sitt,
sem vanalega er frá 6 til 8 rr.án-
uSi. Og jafnvél þenna tíma hafa
þau mjög mismunanidi tölu starfs-
manna — suma einungis tvo til
þrjá miánuSi, eftir |því viS hvaS
þeir vinna, hvaS fiskur er mikill
eSa lítill, og hvort þau reka bæSi
sumar og haust vertíSir eSa ekrf,
m. ifl. Þegar nú þess er gaett, aS
aldrei er mannekla, jalfnvel um
hásumariS, þegar a'llar atvinnu-
greinar á sjó og ilandi eru reknar
af kappi, þá er ekki kyn, þó magir
séu atvinnulausir aS vetrinum þeg
ar Öll fiskiifólög liggja uppi, og
flesitar aSrar * iSnaSarstofnanir
standa kyrrar eSa vinna hálfum
höndum. Hvar svo sem ættl allur
sá sægur sem vinna hja fiskifél.
á sumrin aS fa atvinnu a vetrumi?
Allur sá hópur bætist þá ofan á
atvinnumarkaSinn, sem áSur var
oifblaSinn. Og svo IfurSa menn
sig á atvinnuleysi — sjá ekki aS
þetta er eSlilegt, þar sem eins er
ástatt og hér er. Veturinn er í
flestum greinum kyrstöSutim'.
hvíldartfmi. ÞaS er náttúrulog-
mál og ætti því ekki aS saka ef
rétt væri láhaldiS. En sleppum
því. ÞaS er ifyrir “finans -'fræS-
ingana aS brjóta heilann um þess-
konar tífni. Svo virSist þó, sem
náttúran sjlálif ætlist 'til þess, aS
barn hennar fylli forSabur sin yf-
ir bjargræSLstímann — Vor, sum
ar og haust -- bui sig svo út
aS veturinn verSi þeim vinur
hvjldar og ifriSartími — en ekki
áhyggju, skorts og hörmunga-
tími.
Hugsum oss samt, rétt aS
gamni — aS bóndinn framileiddi
ei meira árlega en rétt þaS sem
hann þarf nauSsynlegast fyrir sig
og sína. — Hví skyldi hann
etreytast viS aS 'framleiSa meira,
þegar verS á vörum hans er orSiS
lagi — afl þeirra hluta sem gera.
skail. ÞaS land sem hefir nóg gull,
getur einnig háft nóga atvinnu, og
látiS ö.llum MSa vel. Sé þaS ekki,
er skuldin þeirra, sem loka upp
iSnaSi landsins — liggja á gull-
inu — orsaka iSjuleysi eSa at-
vinnuleysi, sem er alveg þaS
sama.
Vel veit eg aS “finans”-fr'æS-
ingarnir úblista þetta á alt annan
vieg, kenna atvinnuleysi og skort
kyrstöSu á heimsmarkaSinum,
sem ekki geti keypt vegna fáfcækt-
skulda, rýrnun gjaldmiSiIs
Tveir drengir voru einn dag á
gangi úti í skógi. Annar setti fáá
sér krús niSur á jörSina; hún var
full af rúsinum. BáSir drengimir
voru þreyttir og dögSust til svefns
í hádegishitanum.
Þá klifruSu margir apar ofan úr
trjánum. lEinn þeirra fór aS langa
í rúsínurnar. Hiann stakk hend-
inni niSur í krúsina. Þar tók hann
hnetfann fulilan af rúsjnum. En
opiS á kmsinni var mjótt. Ap-
inn, sem all's ékki vildi sleppa
ránsfeng sínum, gat ekki náS
kreptum hnefanum upp úr krús-
inni. Svo fór hann aS hlaupa Og
dró krúsina á elftir sér. Sveinarnir
vöknuSu viS þetta og áttu auS-
velt meS aS ná apanum vegna
stelvísi hans.
iHinn sveinninn vildi líka fá sér
apa. Hann Ifann ráS til þess. Hann
tók aif sér Stígvélin sín. SíSan fór
hann í þau afbur. Þar næst fór
hann úr þeim á nýjan leik. SíSan
fóru pilltarnir spölkorn á braut.
Aparnir, er Ihorft höfSu á leik
þenna, vildu nú herma þetta eftir.
Einn þeirra stökk niSur úr trénu
og Ifór í stígvélin. Þá komu dreng^
irnir þjótandi. Þá ætlaSi stígvél-
aSi apinn aS hlaupa í burtu. En
stígvélin töfSu ifyrir honum. Apinn
rasaSi. Apinn datt. Hann komst
á vald drengjanna vegna eftir-
hermufýsnar sinnar
LjóniS.
Langt héSan í heitu löndunum
í Afríku má heyra öskur ljónsins á
náttarþeli. Þá fer hrollur um öll
dýr, sem í niánd em. Hugiökk-
ustu hundar skríSa lafhræddir aS
fótum mannsins. Nautgripir
baula. Hestar prjóna af hræSslu.
Kindurnar hlaupa í þéttan hnapp
og stinga höfSum saman. ASeins
örfá dýr geta sigraS IjóniS. Fíll-
inn fellir þaS meS rana sínum.
Vísundurinn ristir upp kviS þess
meS hornum sfnum. Kyrkislang-
an hringar sig utan umi þaS og
kremur þaS sundur. Oft ber þó
ljóniS hærra hlut í viSureign sinni
viS >dýr þessi. ASeins ein vera
skýtur Ijóninu ske'lk í bringu.
Þessi vera er rnaSurinn. Hann
veiSir IjóniS í holgryfjur. Hann
skýtur þaS mieS kúlum. En sá,
sem leggur á flófcta undan því, á
sér engrar undankomu von.
VeiSari nlokkur, sem orSinn var
skotfæralaus, mœtti alt { einu ljóni
í skóginum. VeiSarinn nara staS-
ar. LjóniS’anm staSar. VeiSar- för mikil. Hefir margur veiSi
inn gekk nær. LjóniS gekk nær. [ maSlur HátiS ljf sitt fyrir fang-
VeiSarinn horfSi hvast á ljóniS. I brögSum bangsa. — En Kaihu-
LjóniS horfSi á hann líka. Svo 1 Pekka kunni lasþS á veiSurn þess-
hangir blóSrauS út úr hvoftinum.
ÞaS nær 'hinum fljótasta hesti.
ÞaS hleypur meS uxa í gininu.
Fíllinn einn getur kramiS þaS
sundur. TígraveiSar eru mjög
hættulegar. Felmtur getur þó
komiS aS þvf. Kona ein sá alt í
einu stórt tigrisdýr viS fhliS sína.
Hún gaf því högg beint á augun
meS liblu priki. TigrisdýriS lagSi
á flótta. Dýratemjarar loka tígris-
dýriS inn í járnbúri. Þeir áræSa
aS stinga hendinni upp í gin þess.
Svo mikiS er vald mannsins yfir
allri nátbúrunni.
Karhu-Pekka.
Ekki all-Iangt frá Tomeaa bjó
maSur aS naifni Karhu-Pekka.
Hann lagSi aS velli meira en I 00
bjarndýr. Slíkt er á Finnlandi á-
litiS hinn mes'ti heiSur. VeiSi-
maSurinn leitar uppi híSi bjarnar-
ins á vetrum. Hundarnir reka
björninn út úr híSinu. Svo er hann
drepinn meS spjótalögum veiSi-
manna. Sumir skj óta birnina meS
byssu. BjamarveiSar eru glæfra
ar,
þeirra — peninga hinna ýmsu
þjóSa — jlá og 1001 ö.Sru jafn-
viifcurlega. En alt iber aS sama
brunni. Þeir sem ha'fa gulli3( á-
kveSa gjaldmagn og verSmæti
gjaldmiSils hinna þjóSanna, sem
ekki hafa þaS. Alveg eins og þeir
skapa kyrstöSu og dauSa meS
lágu kaupgjaldi eSa algjörSu at-
vinnul'eysi Iheima fyrir. Þeir eru
blóSsögurnar á líkama þess þjóS-
félags.
SetjiS þiS mennina meS guliiS
á ófrjóva eySiey, þar sem þeir
hefSu ekkert nema gull. ESa lok-
:S þá í kjölllurum sínum, eins og
kailinn í leikritinu. Þá munu vör-
ur bóndans hækka í verSi aS gull-
mati — en gulliS lækka. Heimur-
inn ræki sig á þann stóra sann-
leika, aS hann gaeti betur veriS án
gullsins — jlá, og eigenda þess, en
starifsins sem framleiSir brauSiS
úr jörSunni, því matur er manns-
ins megin — hann verSur aS éta
til a3 lifa og starfa, en á ekki aS
lifa — bara til aS eta og eyíSa.
Menn segja, aS tímamir batni
— Mjóti aS ibatna!” Já, þeir gera
þaS ælfinlega, þegar allmenn at-
vinna hefst, sé ‘hún sæmilega borg
uS. Annars hjara menn, en l'fa
eikki. Og þaS er öftast svö. Því
fátækari sem alþýSa manna er,
því auSveldara er aS beygja hana
undir okiS. Því lægra kaup, þvj
hægra aS kúga menn til aS vinna
fleiri tíma. Og því fleiri tíma sem
hver einstaklingur vinnur, því
fleirí verSa vinnulausir. Og því
fleiri sem eru vinnulausir því al-
mennari vesaldómur — auSmýkt.
Menn kvarta másike, hver í sínu
horni, en fáir þora aS segja hug
sinn hálifann, því síSur allann.
Slikt eru nú landráS kölluS, og
varSa útlegS og fjárnámi. Þess
vegna láta nú flesair reka á reiSa.
En þaS sem eg vildi sérstak-
lega leggja áherzlu á, er aS Blaine
er ekki verri en aSrir smabæir aS
því er atvinnuleysi snertir
nema betri sé.
ViSvíkjandi IfxiSarboganum sem
hér var bygSur á landamærum
Bandarlfkjanna og Canada til
minningar um 100 ára friS milli
þessara tveggja ríkja, og sem svo
stóSu þeir um langa stund. Loks-
ins fór IjóniS hægt og sígandi und
an; þaS fékk ekki staSizt augna-
ráS veiSarans. Svo mikil áhrif
hefir augnarláS mannsins, ef þaS
er einbeitt, á hin allra sterkustu
dýr. .
TigrisdýriS.
ÞaS á heima í Asíu. ÞaS er
hræSilegt dýr. ÞaS virSist standa
eldur úr augum hans. Tungan
um.
fátt.
Aldrei varS honum úrræSa-
rúmast gat á langa slieSanum hans.
GlaSurd skapi hélt hann svo heim
leiSis, og ók sjáltfur sleSa sínum;
kvaS ihann rímur á leiSinni heim.
—- En- hvaS- er- þaS- sem liggur
þarna á miSri götunni? Er þaS þó
ekki dauSur refur! Þetta þótti
karli happafengur. Mjúka, hlýja
skinniS þitt kemur mér í góSar
þarfir, tæfa mín! Svo tók karlinn
refinn og ilagSi hann ofan á í sleS-
anurn. Sjálfur settist hann tfram-
an á, hottaSi á hestinn og ók á-
fram.
Nú var ótætis refurinn ekki
reglulega dauSur; hann lézt vera
þaS. Hamn vissi, 'hvaS hann ætlaSr
sér meS þvf.
Smlátt og smátt kastaSi hann
hljóSlega öllum tfiskunum af sleS-
anum niSur á þjóSveginn. Stökk
hann síSan sjáltfur otfan. Tók hann
nú aS tína upp fiskana atf vegin-
um. Suma át hann, suma geymdi
hann sér. Slíka veizlu hafSi hann
ekjki stítiS lengjk
IKarlinn ók áfram log ugSi ekkí
aS sér. Loks kom hann heim. Kerl
ingin kom á móti honum á hlaS-
inu. ”'Hvar hefir Iþú veriS svo
lengi, karl mínn?” Gerir ekkert,
keHi mín; veizla skal hér verSa;
Þegar björn er aS velli' setbu pott á hlóSir. Fullur er sleS
lagSur, er hlonum ekiS á tíleSa' inn alf fiski." “Hver ósköp eru aS
heim til bæjar. Þar verSur þá tarna? Já, og svo heifi eg væn-
mikiS um dýrSir. Erfi'bjarnarins! ann rtíf, sem eg fann dauSann á
* _ . , 1 .J*. •»»» I/. l!___ __i- „ ÍC
er þá drukkiS í dýrlegri veizlu
meS söngum og miklum fagnaSi.
Refurinn og fiskar'nn.
ÞaS var einu sinni karl og kerJ-
leiSinni!”. Kerling gekk út aS
sleSanum. ’IEg sé aS þú kant aS
gera aS gamni iþínu, 'Her er eng-
inn Ifiskur og því síSur sé eg rtíf-
inn Karli varS æSi ibilt viS. Eg
ing. Eiiín káldan vetrardag veiddi sé nú, kelli mtfn, aS tótfan lævísa
karlinn svo mikiS af fiski, sem hefir illa leikiS á mig.”
an, þá htífir þaS alls engin áhrif
haft á Blain í atvinnulegu tilliti,
nema rétt lá meSan a þvi verki
stóS. AuSvitaS unnu allmargir
menn aS þeirri byggingu.
Á vígingu tfriSarbogans hefir
áSur veriS minst nokkuS í blöS-
•jnum, log honum lýst all nákvæm-
lega. AS því er síSara atriSiS
snertir.læt eg mér nægja aS senda
þér mynd atf honum, og getur þú
n'otaS hana sem þér sýnist. Víg-
ing þessa veglega minnisvarSa um
1 00 ára 'friS míl'li Canada og U. S.
A., var án dfa ein in h'átjSlegasta
athiöfn í sögu þessa bæjar. Er
sagt aS hér háfi þá veriS um 26
þúsu'nd manns aSkomandi. Kom
þaS fiólk úr öllum áttum og meS
öllum þektum tflutningsfærum
nema neSansjávarbátum. Má geta
þess bæjarstjórninni til hróss, aS
þrátfc fyrir manntfjöldann og ó-
grynni bíla, urSu þó engin slys.
HátíSahaldiS stóS yfir í fjóra
daga. Kyrláti, 'fámenni baerinn
Blaine, var á þeim tíma snortinn
jnáli milli þjoSanna, sem ekkert
aSskilur, nema ímynduS lína-
ÞjóSa, sem eiga sama uppruna og
sömu hagsmuni. Bf nú þær geta
hatft friS, þrátt ifyrir nágrenniS,
hví þá ekki viS aSrar 'fjarlægari
þjóSir.
Félagslítf vott er svona eins og
gengur Félögin hafa samkomur
viS og viS til þess aS hafa upp
peninga fyrir startfsemi sína. Þess
utan er nú tíSast til skemtana í
prívat húsum, ensk verSlaunavist.
Er fjöldinn í þaS og þaS ákiftiS
éftir húsnæSi og öSrum kringum-
stæSum hlutaSeiganda.
Andlegt líf — já — eg meina
—. jú — eitthvaS, sem snertir
hugsanlega eSa slállarlega hliS til-
verunnar — Eiginlega ber fremur
lítiS á því svona alment. Ungling-
arnir ganga á skólana og gjöra
þar eins vel eins og samverkafólk
þeirra af öSrum (þjóSlfliokkum, ef
ékki betur. ÞaS er þó einatt hiægt
aS gleS'ja sig viS þaS, því á meS-
an erum vér ekki aldauSa. Þess
Weavers”, þeir sem fyrstir keyptu i bækur, og tfólk auSvitáS gerir þaS
og starfræktu þakspónaverkstæSi til aS lesa þær. Venjulega lætur
hátíSilegum tötfrablæ — líkt og má og geta, aS svo virSist nú. sem
andi tötfralampans htífSi snert
hann sprota sjnum, log aS svip-
gtundú gert hann aS stórlborg.
Göturnar voru kvikar af ifólki,
sem alt bar meS sér aS hér væri
hin uppvaxandi kynslóS sé aS
taka aS sér meira og meira nokk-
US af startfi því er tilheyrir félags-
lífi voru, sérstaklega þá um söng
og hljóSfæTaslátt er aS ræSa. Má
jCíw • --— —---— ug liiijvcmviiAJw***-—
um hátjSlega athöfn aS ræSa, kejta ag kirkjusöngur sé nú alger-
einkum síSasta daginn, n. 1. 6. jega • höndum yngra Ifólksins.
septemiber, enda fór þá fram sjálf
vígsluathöifnin undir forystu W.
J. Hills. Enda átti þaS vel viS
því eiginlega var hann maSurinn
sem kom verkinu af staS og dreif
þaS í gegn. Prógram dagsins var
í 20 liSum, og mjög tilkomumik-
iS — Ágætar ræSur á milli þess
sem fánar beggja ríkjanna voru
reistir og sungnir þjóSsöngvar á
meSan.
Þrjár Isl. ungar stúlkur úr þessu
bygSarlagi kenna bér a skolum.
Eru þaS þær Dóra StraumfjörS,
Emily Magnússon (her í bænum)
og Veiga ÞórSarson.
Gift sig hafa ungtfrú Júlía Mary
Theodora Jósefsson (dóttir hjón-
anna Magnúsar log Steinunnar hér
í bae) og Stephan Douglas Weller,
í bæ þessum, háfa flestir selt hluti
sína í því, og líklegt aS hinir neyS
ist til aS fylgjast meS innan
skams, þar eS menn þeir, sem
keyptu, hatfa nú þegar % í s‘num
höndum. Þannig fer um sameign
(Co-operaitilon) þessa. MeSal
hluthafanna voru nokkrir landar.
Tveir þeirra halda enn hlutum
sínum.
Sama sagan kemur frá timlbur-
verkstæSi í Wheeler, Oregon, sem
nokkrir menn tfrá Blaine keyptu
fyrir þrem árum, og eg héfi áSur
getiS í fréttadálkum Heims-
kringlu. Sama, nema hvaS útlit
er fyrir, aS þeir tapi öllu því tfé. er
þeir lögSu í þaS fyrirteeki, auk
tímans, sem þannig er ifarinn til ó-
nýtis. Voru iþar, eins ög oft vill
verSa, ýmsir örSugleikar á, sem
þeir gátu ekki tfyrir séS. ELnda
byrjaS þegar dýrtíSin stóS s^m
hæst — rétt fyrir hruniS. 1 þeim
hóp voru ög margir efnilegir Is-
lendingar.
. . Ný-stefna —< eSa stefnur. — Á
þær héfi eg ékki minst aS þessu
___ fanst þær ei ihafa náS þeirri
festu, aS vert væri aS gera þaS.
En nú getur því tfariS aS vjkja
öSruvísi viS. Stefna þessí er Ný-
guStfræSin. Sumir mundu kalla
þaS samþJand af ný-guStfræSi og
andatrú. AS ihve mik:lu Ieyti
leiSir þessara hugtaka liggja sam-
an, læt eg ósagt. Tilgangur minn
meS því aS geta þess nú, er ein-
göngu sá, aS sýna aS 'framvegis er
hún ög veiSur afl, sem hvaSa
kirkjuhreylfing, er hér kann aS
; sungnir þjoösongvar a & ^ ^ f Starfrækja þau hjón
Fór atholfnm fram eftir ^ ,beztu grelSasöluhúsum
settum reg'lum og var hin vegleg-' uu
Um kvöiais v,r (riSaibog- b«Í"Ín> ^ Uror-
inn aUur upplý.tur, Og Arau.aH- ' Einnig gita «g . «»
um skotiS upp, fram á höfninni.
Var þaS tilkomumikiS, og marg-
berg SigurSur Stevensen frá
Blaine, nú til heimilis í Yaklma,
minnum þeirra er heyrSu og sau,
og boeinn sjálfur standa sem
rnikiS var íáriS af 'í bréfum héS-'helgur landvættur — friSarsV'
Var Iþao tHBomumiKio, og «««» ■ . , ,
faldaSist viS endurspeglan þarna þar sem hann vinnurj buS, am
í vaminu. Mun ~ ,*ö(n lengi í .tultu. ^
hjónanna Jösy og Jons btevenson
garSyrkjumanns hér í Blaine.
fólk sér nægja, aS lestrarfélögin
kaupi hvaSa aSrar bœfcur sem er
og bíSa meira eSa minna þolin-
móSlega eftir aS ftá þœr þaSan.
Því er ekki þannig hábtaS meS
bækur H. N., né heldur andatrú-
arbækur ýfirleitt. Bæikur þessar
og þær kenningar, sem þær flytja,
eru auSsjáanlega aS niá traustum
tökum á hugum >og hjörtum
manna. AS vfsu er þetta enn sem
komiS er höfuSlaus her. En viS
getum þó lesiS í heimahusum eSa
komiS saman til leSturs, segja
sumir, og ifólkiS er aS gera þaS —
lesa Árin og EilífSln”.
Hver sá prestuir, sem hingaS
kann aS koma, þarf því ekki aS
ganga aS því grulflandi, aS her
verSi eitthvaS víS aS stríSa, af
því, sem tíoriat hetfir hingaS vest-
ur, aS sé svo mikiS alf austur þ*r,
a8 til vandræSa horfi. ÞaS væri
rangt aS draga dvíl a þaS. Vera
má nú samt, aS ennþa takist aS
samrýma andlegar þarfir allra inn-
an einnar kirkju, og væri þaS allra
hluta vegna bezt. £n, til þess
verSur itfólk meS mismunandi trú-
arskoSunum aS reyna til aS mæt-
ast á miSri leiS i broSerni og kaer-
leika. Hitt er nauimast hugsan-
legt, aS sá mikli hópur, sem nú
stendur tfyrir utan Lútersku kirkj-
una, fáist einatt ti laS ganga alla
leiS aftur á bak til þess aS vera
meS og hafa friS viS bræSur
þeirra, sem enn standa í sömu
sporum og íorfeSur þeirra gerSu
fyrir rúmum itfjárum öldum. Mun
ekki tfarsællegra aS opna kirkjuna
verSa íramvegis, hJýtur aS reka j eins og eitt af góSskáldum vorum
sig á, og takist engi nsamvinna komst aS orSi. Mun ekki felast
meS því ög prestum þeim, sem
hér kunna aS koma, er hætt viS,
aS þaS verSi skeriS, sem kirkju-
starfsemi fslenzkra Strandarbúa
strandar á.
ÞaS er all« engum vafa bundiS,
aS fólk vort hér hneigist meir og æ verSa þaS.
meir aS kenningum prótf. Harald- teljast skáld.
ar Níelssonar. Bækur hans eru
eins mikiS atf spádómi, eins og list,
J guSdómlega kvæSinu því?
Mönnum hættir jatfnan viS aS
gleyma því, aS skáldin hafa a öll-
um öldum veriS spámenn sinna
tíma. Þau eru þaS enn ög munu
Þau eiga skiliS aS
Geta má
þess, aS ‘‘Shingle keyptar meira en nokkrar aSrar
M- J. B.